Σίκινος. Απλή, αυθεντική και ανέγγιχτη.

Σίκινος. Απλή, αυθεντική και ανέγγιχτη.

 Γράφτηκε από τον/την Super User

Κείμενο - Φωτογραφίες - Βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Μουσική : Γιώργος Ρήγος.

Ήταν μια ώρα δύσκολη, της άφιξης η ώρα (αλλοιώνοντας, συγγραφική αδεία, τους στίχους του γνωστού τραγουδιού), όταν κατεβήκαμε στο λιμάνι της Σικίνου από το έτερο "γαλατάδικο" της άγονης γραμμής των δυτικών Κυκλάδων. Καθυστέρησε να φθάσει ο "Αδαμάντιος Κοραής" στον Καραβοστάση της Φολεγάνδρου κι' έτσι ξεμπαρκάραμε στην Αλοπρόνοια λίγο πριν τις δύο μετά τα μεσάνυχτα. Ευτυχώς, το αυτοκινούμενο, που δεν καταλαβαίνει από τέτοια, παρκάρισε στο πρώτο άνοιγμα του παραλιακού δρόμου και μας έριξε στην αγκαλιά του Μορφέα. Τόση ησυχία είχαμε πάντως χρόνια να απολαύσουμε. Και να σκεφτεί κανείς ότι κοιμηθήκαμε στο λιμάνι ενός Κυκλαδίτικου νησιού, όχι στην εξορία του Αδάμ. Φαντάζομαι βεβαίως ότι αν ήταν Αύγουστος τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, αν και η Σίκινος, σίγουρα, δεν είναι Σαντορίνη.

Τo άλλο πρωί περιπλανήθηκα για λίγο στον μικρό οικισμό της Αλοπρόνοιας, για να πάρω τα πρώτα πλάνα, και εντυπωσιάστηκα από τα πολλά ενοικιαζόμενα δωμάτια και ξενοδοχεία που έχουν φυτρώσει σαν τα μανιτάρια στις γύρω πλαγιές. Όμορφη παραλία για κολύμπι αλλά δύσκολο λιμάνι, το δυσκολότερο των δυτικών Κυκλάδων, σύμφωνα με όσα μου είπε ο πλοίαρχος του "Άρτεμις" Στέλιος Περιστεράκης, δεδομένου ότι ο προβλήτας του είναι ανοικτός και απροστάτευτος στους νοτίους ανέμους. Την τελευταία φορά που ρεμετζάρισα το φουσκωτό εδώ ήταν τον Απρίλη του 2004. Τότε που σταματήσαμε για λίγο στη Σίκινο, εν πλω προς Κάσο, με τον τότε φίλο μου και νυν κωλοτούμπα υφυπουργό Υγείας, Παύλο Πολλάκη : http://www.ribandsea.com/memo/636-2004

Αφού ολοκληρώθηκε η πρώτη βιντεοσκόπηση, κατέβασα το παπί από τη σχάρα του αυτοκινούμενου και ανηφορίσαμε προς τους δίδυμους οικισμούς του βουνού. Το Χωριό και το Κάστρο. Δύσκολο να τους ξεχωρίσεις, αφού μοιάζουν να αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο, με την κεντρική μόνο οδική αρτηρία, στο διάσελο μεταξύ των δύολόφων, και μερικά σκαλοπάτια, ένθεν κακείθεν, να τους χωρίζουν. Αποφασίσαμε να προχωρήσουμε προς την Επισκοπή, το σήμα κατατεθέν, θα έλεγε κανείς, της Σικίνου. Ευχάριστη έκπληξη η ποιότητα της ασφάλτου. Ολόκληρο το οδικό δίκτυο της Σικίνου, τουλάχιστον  αυτό που συνδέει την Αλοπρόνοια με την παραλία του Αγ. Γεωργίου, το Χωριό, το Κάστρο και την Επισκοπή, είναι σε άριστη κατάσταση, χωρίς λακκούβες, χωρίς επικίνδυνες στροφές και με καλή σήμανση.

Λίγο πριν φθάσουμε στην Επισκοπή, σταματήσαμε για αρκετή ώρα στο οινοποιείο του Γιώργου Μάναλη, ένα από τα "αξιοθέατα" της Σικίνου, μαζί με την Επισκοπή και το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής. Πρώην Δήμαρχος Σικίνου, ο Γιώργος Μάναλης, μετέτρεψε τα τελευταία δέκα χρόνια μια έκταση αρκετών στρεμμάτων σε ένα πρότυπο αμπελώνα, δημιουργώντας συγχρόνως το δικό του οινοποιείο και το εστιατόριο "Στροφυλιά". Αξίζει να αναφερθεί ότι η εξασφάλιση ηλεκτρικού ρεύματος, για την λειτουργία του οινοποιείου και του εστιατορίου, εξασφαλίζεται με την χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, όπως είναι ο ήλιος και ο αέρας.

Με θέα τους αμπελώνες, το γαλάζιο της θάλασσας, τη Φολέγανδρο και το ηλιοβασίλεμα, το μπαλκόνι του Γιώργου Μάναλη είναι σίγουρα ο ιδανικός τόπος για να ρεμβάσει κανείς απολαμβάνοντας το "εν λευκώ", "εν θερμώ" ή ημίγλυκο "λιοσάτο" κρασί του : http://www.manaliswinery.gr/
Δείτε εδώ την συζήτηση που είχα με τον δημιουργό της πρότυπης αυτής επιχείρησης, η οποία θεωρώ ότι είναι ένα κόσμημα για την Σίκινο :

Η Επισκοπή είναι ένα περίεργο πάντρεμα Ρωμαϊκού ταφικού μνημείου με ναό του Πυθίου Απόλλωνα και Χριστιανικό ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου. Για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκαν ως οικοδομικά υλικά αρχιτεκτονικά μέλη του αρχαίου ναού, μια πρακτική διαδεδομένη εκείνη την εποχή, και όχι μόνο. Παρά την ισχυρή δυναμική καταπόνηση που έχει υποστεί, η ρωμαϊκή φάση σώζεται σε μεγάλη έκταση. Το μνημείο, με τη σημερινή του μορφή (τρουλαίος μεταβυζαντινός ναός), αποτελεί το γνωστότερο μνημείο της Σικίνου, από τα ελάχιστα του είδους του που σώζονται στο νησιωτικό χώρο κι από τα σπανιότερα της χώρας. Σήμερα η κατάσταση του μνημείου έχει επιδεινωθεί και η εγκατάλειψή του δημιουργεί την ίδια αλγεινή εντύπωση που δημιουργεί η εγκατάλειψη πολλών ιστορικών μνημείων στη χώρα μας.

Ένα ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης του ICOMOS για την Επισκοπή Σικίνου, το οποίο υπογράφει για το Ελληνικό ICOMOS o Πρόεδρός του Νίκος Αγριαντώνης, λέει ότι:
"Το ελληνικό τμήμα του ICOMOS, λαμβάνοντας υπόψη τη σπουδαιότητα του μνημείου, το συνεχές ενδιαφέρον των κατοίκων και των τοπικών αρχών, που τον Ιούνιο 2009 διοργάνωσαν την 1η Αρχαιολογική Συνάντηση «Μultum in Parvo» στη Σίκινο, συμμερίζεται την άποψη πως το θέμα της διάσωσης και συντήρησης του μνημείου επείγει. Ζητεί την άμεση παρέμβαση όλων των αρμόδιων Υπηρεσιών του Υπουργείου Πολιτισμού και κυρίως της Τεχνικής Υπηρεσίας Αρχαίων Μνημείων, που έχει χαρακτηριστικά καθυστερήσει, ώστε αυτό το πολύ σημαντικό μνημείο να συντηρηθεί και να στερεωθεί έγκαιρα, για να αποφευχθεί η περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης του και η επαπειλούμενη καταστροφή του". Τώρα μάλιστα, συμπληρώνω εγώ, με αρκετή δόση αμφιβολίας για την ευαισθησία των αρμοδίων...

Το Χωριό είναι ο οικισμός τον οποίο δεν θέλαμε να αποχωριστούμε και δεν ήταν τυχαίο ότι μετά την πρώτη μας διανυκτέρευση στο λιμάνι του νησιού, μεταφέραμε εδώ το τετράτροχο σπίτι μας, απολαμβάνοντας τη θέα της θάλασσας και του Κάστρου. Το Χωριό είναι ένας λευκός πανέμορφος λαβύρινθος, με στενά δρομάκια, παλιά σπίτια, πεζούλια, ανθισμένα παρτέρια, σκαλάκια. Είναι, ίσως, ένας από τους πιο όμορφους παραδοσιακούς οικισμούς των Κυκλάδων, στερούμενος νυκτερινής ζωής αλλά πλήρης ηρεμίας, μαγικών εικόνων και συναισθημάτων.

Το Κάστρο, ακριβώς απέναντι, είναι κτισμένο στο χείλος ενός γκρεμού, με ύψος 280 μέτρα πάνω απ' τη θάλασσα. Ένας παλιός οχυρωμένος οικισμός του 15ου αιώνα όπου σήμερα κτυπά η καρδιά της Σικίνου. Εδώ βρίσκονται το Δημαρχείο, το Ιατρείο, τα περισσότερα καφενεία, εστιατόρια και μπαράκια του νησιού. Καταφέραμε, παρ' όλο ότι η παραγωγή τυροκομικών δεν είχε ακόμη ξεκινήσει, να βρούμε λίγη φρέσκια μυζήθρα, με την βοήθεια της κυρίας Ντίνας που εργάζεται στον Δήμο.

Στο ύψος του ελικοδρόμιου, ο χωματόδρομος αριστερά οδηγεί στο μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής, που δεσπόζει πάνω απ' το Κάστρο και το Χωριό. Η θέα από εδώ δεν μπορεί να περιγραφεί εύκολα με λόγια. Η μονή χτίστηκε το 1690, ήταν γυναικείο μοναστήρι και για πάρα πολλά χρόνια ήταν το μοναδικό καταφύγιο των κατοίκων απέναντι σε πειρατικές επιδρομές, γι' αυτό και έχει τη μορφή κάστρου με ψηλό εξωτερικό τείχος. Υπήρξε το ύστατο αλλά μάταιο οχυρό των κατοίκων από τις αρπαγές, τους βιασμούς και τις λεηλασίες. Ούτε η βαριά ξύλινη πόρτα, ούτε οι ψηλοί τοίχοι, ούτε οι κρύπτες, οι «ζεματίστρες», τα μυστικά περάσματα, οι πολεμίστρες, οι έξοδοι διαφυγής με σκοινιά προς τον γκρεμό, αλλά ούτε και οι δεήσεις εμπόδιζαν τους πειρατές που ερήμωσαν αρκετές φορές το νησί. Η μοναχή Μυροφόρα δέχθηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις μου και να μιλήσει για την ιστορία της Μονής και τη δική της μοναχική ζωή :

Αφήσαμε πίσω μας το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής και την αδελφή Μυροφόρα και κατηφορίσαμε προς την παραλία του Αγίου Γεωργίου, τη μία από τις ελάχιστες αξιόλογες παραλίες της Σικίνου. Η εικόνα του οργανωμένου εστιατορίου, αν και ανενεργό αυτή την εποχή, "λέει" ότι η παραλία αυτή έχει μάλλον την τιμητική της το καλοκαίρι. Με εντυπωσιάζουν πάντως τα ανθισμένα αλμυρίκια που θυμίζουν πασχαλιές! Έχω άραγε ξαναδεί ανθισμένα αλμυρίκια και δεν τα πρόσεξα; Μπορεί...

Αποφασίζουμε να υποβάλλουμε το παπί στην ταλαιπωρία ενός ακόμη χωματόδρομου και να φθάσουμε μέχρι την παραλία στο Διαλισκάρι. Περνάμε αναγκαστικά από την Αλοπρόνοια και απαθανατίζω τον οικισμό και το λιμάνι από ψηλά. Στο Διαλισκάρι διαπιστώνουμε ότι δεν άξιζε τον κόπο να φθάσουμε ως εκεί. Άξιζε όμως η διαδρομή.

Ο χρόνος κύλησε γρήγορα, όπως συμβαίνει πάντοτε όταν περνάει κανείς καλά. Καιρός να μπουν τίτλοι τέλους σε ένα ακόμη ταξίδι στο όνειρο. Το "Άρτεμις" καταπλέει στην ώρα του στο λιμάνι της Σικίνου. Σε έξι περίπου ώρες θα είμαστε στη Σύρο, όπου θα παραμείνουμε μέχρι το βράδυ της επομένης για να μπούμε στο "Νήσος Μύκονος" για τον Πειραιά. Άφησα για το τέλος την συζήτηση με τον σεμνό καπτα Στέλιο Περιστεράκη:

Ευχαριστούμε την "HELLENIC SEAWAYS", που μας έδωσε την ευκαιρία να ταξιδεύσουμε στη Σίκινο, αλλά και τον καπετάν Στέλιο Περιστεράκη του πλοίου "Άρτεμις" για την απαράμιλλη φιλοξενία του.

https://www.ribandsea.com/

Η Αρετή: Κυπριακό τραγούδι (παραλογή)

Η Αρετή:

 Κυπριακό τραγούδι (παραλογή)

Σήμερα θα αναφερθούμε στις παραλογές προκειμένου να παρουσιάσουμε το ωραιότατο τραγούδι της Αρετής, όπου επιβίωσε μέχρι τις μέρες μας χάρη στους ποιητάρηδες που το απάγγελναν, το κατέγραφαν και το παράλλασαν σε βάθος χρόνων.

Οι παραλογές είναι εκτενής αφηγηματικά τραγούδια, με δραματικό, περιπετειώδη, επεισοδιακό χαρακτήρα όπου η πλοκή είναι σταδιακά κλιμακούμενη. Οι παραλογές πλέκουν το υπερφυσικό με το πραγματικό αντλώντας θέματα από θρύλους, παραδόσεις, ιστορικά γεγονότα και ενίοτε ιστορίες από την καθημερινότητα της ζωής τους.

Οι ιστορικοί θεωρούν πως αυτών των ειδών τα τραγούδια, όπως και τα ακριτικά, δεν δημιουργήθηκαν όλα στο νησί μας αλλά έφτασαν από την Μ. Ασία. Τέτοιων ειδών τραγούδια ήταν ευρέως διαδομένα στα Βαλκάνια, στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη.

Το πιο κοινό χαρακτηριστικό αυτών των τραγουδιών ήταν ότι ιστορίες τους δεν είχα αίσιο τέλος κάτι που συμβαίνει και στο δικό μας τραγούδι όπου ο Κωνσταντίνος (Κωνσταντάς σε άλλες παραλλαγές) αναστήνεται από τον τάφο του προκειμένου να πραγματοποιήσει την υπόσχεση που έδωσε της μάνας του ότι θα της έφερνε  πίσω την μοναχοκόρη της από την ξενιτιά.

Προτού παραθέσω το τραγούδι να αναφέρω πως η Αρετή παραλλάχθηκε αμέτρητες φορές από τους ποιητάρηδες της Κύπρου με αποτέλεσμα να μπορείς να βρεις το τραγούδι και με ελαφρός διαφορετική ιστορία.

Πολλές σηράτες* τες λαλούν, πολλές σηράτες έσει

μα σαν την σήραν την ωρκάν* άλλην καμμιάν σγοιον τζείνην,

απού ’σεν τους εννιά γιούες, την κόρην θυγατέραν˙

προξένια της εφέρασιν απού την Εγγλιτέραν.

Ο γιος της ο Κωστάντινος αννοίει τζαι λαλεί της˙

–Μανά, να την αρμάσουμεν* την Αρετήν στα ξένα,

στα ξένα τζι εις την ξενικειάν, μακριά στην Εγγλιτέραν.

–Γιέ μου, να την αρμάσουμεν την Αρετήν στα ξένα,

μ’ αν τύσει πλήξη γή χαρά, πκοιος εννά μου την φέρει;

Ήρτεν ο γρόνος δίσεχτος τζαι τα εννιά πεθάναν!

Κανέναν δεν επήαιννεν, κανέναν δεν επάταν,

το μνήμαν του Κωστάντινου τρεις βολές* την ημέραν˙

πααίννει μιαν ’πού το πωρνόν τζαι μιαν το μεσομέριν

τζαι μιαν τα ’λιοβουττήματα, που ’σεν να δύσ’ ο νήλιος.

Απού το κλάμαν το πολλύν ο Άδης εβαρέθην,

τζι έγιν’ ο Άδης άλοον τζι οι πέτρες χαλινάριν

τζαι βρέθηκεν τζι ο Κωσταντάς πάνω του καβαλλάρης.

Τζαι πκιάνει τζείνον το στρατίν, τζείνον το μονοπάτιν,

το μονοπάτιν βκάλλει τον στης Αρετής την πόρταν.

Επήεν εις της Αρετής τζι έσουσεν το τερτζέλλιν.*

–Τζαι πκοιος είναι τζαι τις ένι, που σούζει το τερτζέλλιν;

Ανν έν δκιαβάτης, ας κιαβεί,* περάτης,* ας περάσει,

τζι αν είναι ’πού τ’ αδέρκια μου, ας γύρει να πεζέψει.

–Έλα να πάμεν, Αρετή, τζι η μάνα σου σε θέλει

–Ίντα με θέλει η μάνα μου τζι ίντα ’ν το μήνυμάν της!

Ανν έν τ’ αδέρκια μου καλά, να παστρικοφορήσω,*

τζι ανν έν η μάνα μ’ άρωστη, τα μαύρα να φορήσω.

–Έλα να πάμεν, Αρετή, τζι ό,τι λοής τζι αν είσαι.

Έμπην έσσω τζι εφόρησεν ρούχα της φορησιάς της,

μέ μακριά, μήτε κοντά, ίσια της ελιτζιάς* της.

Π’ αππ’ έξω φόρησεν γρουσά, π’ αππ’ έσσω γρυσταλλένα,

τέλεια ’πού πάνω φόρησεν τα μαύρα βελουδένα.

Εκρόκατσεν* τον μαύρον του, πίσω του την πετάσσει.

Τζαι πκιάννει τζείνον το στρατίν, τζείνον το μονοπάτιν,

το μονοπάτιν βκάλλει τους σ’ ενού δεντρού τον κλώνον,

τζαι τζειαχαμ’ εσταμάτησεν, για να ποκαματίσει,*

στο γόνατόν της έππεσεν, για να τον-ι-φτειρίσει.*

Έναν πουλλάκιν έρεσσεν, τέθκοιαν φωνούλλαν λέει˙

–Πκοιος είεν τέθκοιαν Αρετήν, πκοιος είεν τέθκοιαν κόρην,

να παρπατεί, να τσέλλεται* με τους νεκρούς στα όρη;

Τζαι ξύπνα, ξύπνα, Κωσταντά, τούν’ το πουλλίν τι λέει;

–Θαμμάζουμαί σε, Αρετή, τα λόγια που μου λέεις!

Τούτου του κάμπου τα πουλλιά ούλά ’τσι τζιλαούσιν.

–Τζαι πε μου, πε μου, Κωσταντά, ίντα ’ν που ’γίνεις έτσι;

Τα δόγκια σου ’μαυρίσασιν τζαι τα μαλλιά σου ’ππέσαν,

ως τζαι τα ρούχα, που φορείς, πολλά κορνιαχτιστήκαν.*

–Τα δόγκια μου ’μαυρίσασιν, έν ’πού την αρωσκιάν μου,

τζαι τα μαλλιά μου ’ππέσασιν, ’πού την τζεφαλαρκάν* μου,

τα ρούχα μου ’χουν κορνιαχτόν,* έν ’πού την στράταν που ’ρτα.

Εκρόκατσεν τον μαύρον του, πίσω του την πετάσσει,

τζαι πκιάννει τζείνον το στρατίν, τζείνον το μονοπάτιν,

το μονοπάτιν βκάλλει τον στ’ Άϊ Γιωρκού την πόρταν.

–Άτε κατέβα, Αρετή, στην μάναν σου να πάεις˙

γρωστώ τζερίν τ’ Άϊ Γιωρκού, να πα να του το πάρω.

–Ανν έν τζερίν τ’ Άϊ Γιωρκού, εγιώ να το βοράσω,*

ανν έν λάϊν τ’Άϊ Γιωρκού, να το ξαναδιπλάσω.*

Γρικά του τάφου τζι άννοιξεν, του τζιουρκού* βαώννει,*

του μυρωμένου λίβανου ’πού πάνω τζαι καπνίζει.

Τζαι πκιάννει τζείνον το στρατίν, τζείνον το μονοπάτιν,

το μονοπάτιν βκάλλει την στης μάνας της την πόρταν.

Επήεν εις την μάναν της τζι έσουσεν το τερτζέλλιν.

–Τζαι πκοιος είναι τζαι τις ένι, που σούζει το τερτζέλλιν;

Ανν έν δκιαβάτης, ας κιαβεί, περάτης, ας περάσει,

τζ’ ανν έν ο πικροχάροντας, έντζ’ έχω πκοιον να πκιάσει.

Έχω μιαν κόρην Αρετήν, που ’ν μακριά στα ξένα,

στα ξένα τζι εις την ξενικειάν, μακριά στην Εγγλιτέραν.

Τζείνη γή ζεί γή εν-ι-ζει, έν η ζωή μου ’μέναν.

–Έλ’ άννοιξέ μου, μάνα μου, τζι είμαι η Αρετή σου.

–Τζαι πκοιος σ’ εφέρεν, Αρετή, εσέναν τούν’ τα μέρη;

–Ο γιος σου ο Κωστάντινος μ’ έφερεν τούν’ τα μέρη.

–Του γιου μου του Κωστάντινου έκαμα τες εννιά του,

τζι αν δεν πιστεύκεις, Αρετή, έ τζαι τα κόλλυφά του.

Εσφιχταγκαλιαστήκασιν τζι οι δκυό τζ’ εξηψυσήσαν

Πιθανές άγνωστες λέξεις

*             σηράτη/σήρα, η: χήρα

*             ωρκά: ωραία

*             αρμάζω: παντρεύω

*             βολά, η: φορά

*             τερτζέλλιν, το: κρικέλι, χαλκάς της πόρτας

*             (δ)κιαβεί: διαβεί

*             περάτης, ο: περαστικός

*             παστρικοφορώ: βάζω ρούχα καθαρά

*             ελιτζιά, η: ηλικία, ανάστημα

*             κροκάθουμαι: ελαφροκάθομαι

*             ποκαματίζω: αποκοιμούμαι από την κούραση

*             φτειρίζω: ξεψειρίζω

*             τσέλλουμαι: κινούμαι, περιφέρομαι εδώ κι εκεί

*             κορνιαχτίζομαι: σκονίζομαι

*             τζεφαλαρκά, η: πονοκέφαλος

*             κορνιαχτός, ο: σκόνη

*             βοράζω: αγοράζω

*             (ξανα)διπλάζω: διπλασιάζω

*             τζιούριν, το: κιβούρι, μνήμα

*             βα(δ)ών(ν)ω: κλείνω, ασφαλίζω

Το τραγούδι είναι από το βιβλίο του Κ. Π. Χατζηιωάννου, “Κυπριακά διαλεκτικά κείμενα”(1961)

https://perithorio.com/

Ενάντια στη (νεοφιλελεύθερη) φιλανθρωπία

Posted on 15 Ἰουνίου 2019

“Η ελεημοσύνη είναι για τους φτωχούς κι όσους έχουν ανάγκη, για τους εργάτες που ασχολούνται με αυτό, για τους καινούριους πιστούς, για την απελευθέρωση των δούλων, για εκείνους που τους βάρυναν αναπάντεχα έξοδα προκειμένου να κάνουν το έργο του Θεού και για τους οδοιπόρους. Τέτοια είναι η εντολή του Θεού. Ο Θεός είναι Παντογνώστης, Πάνσοφος”.

Κοράνι, 9: 60

Πρόσφατα ξεκίνησε στα δημοτικά σχολεία της ελλαδικής επικράτειας ολοκληρωμένο πρόγραμμα σίτισης των μαθητών που χρηματοδοτείται εξολοκλήρου από την ΕΕ. Η επίσημη δικαιολογία για τη θέσπιση του προγράμματος είναι ότι τα παιδιά αυτής της ηλικίας δεν τρέφονται σωστά από το σπίτι τους, οπότε η ΕΕ ανέλαβε να μας διδάξει τι εστι σωστή διατροφή. Ωστόσο, προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι το έλλειμμα αυτό διατροφικής μέριμνας φαίνεται ότι οι αρμόδιες υπηρεσίες της ΕΕ το εντόπισαν μόνο στα σχολεία των λεγόμενων «λαϊκών» περιοχών της Αθήνας, ή σε υπανάπτυκτες περιοχές της περιφέρειας, εφόσον κανένα από τα δημόσια σχολεία που βρίσκονται στις πιο εύπορες περιοχές δεν φαίνεται να έχει ενταχθεί στο πρόγραμμα. Δηλαδή εκεί όπου οι οικογένειες έχουν δυνατότητα να διαθέσουν ένα σημαντικό μέρος του οικογενειακού εισοδήματος σε ντελίβερυ και σκουπιδοφαγία η ΕΕ δεν θεώρησε ότι υπάρχει λόγος να παρέμβει, ενώ αντίθετα διεβλεψε ότι υπάρχει πρόβλημα σε περιοχές όπου τα παιδιά δεν έχουν καλά, καλά ούτε για να καλύψουν βασικές ανάγκες. Τι άλλο είναι αυτό από έμμεση παραδοχή της ανθρωπιστικής καταστροφής που έχουν προκαλέσει στην ελλαδικη κοινωνία οι σκληροπυρηνικες νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις και η οικονομική επιτροπεία τοσων ετών, διαθλασμένη μέσα από το πρίσμα της βιοπολιτικής των τεχνοκρατών των Βρυξελλών; Η όπως, όπως αναπλήρωση των ελλείψεων σε βασικά αγαθά βαφτίζεται έτσι «μέριμνα για υγιεινή διατροφή». Αναφερόμαστε σε ανθρωπιστική καταστροφή και όχι σε «κρίση» γιατί ως κρίση ορίζουμε μια απόκλιση από το κανονικό και, συνακόλουθα, κάτι που είναι παροδικό και δεν πρόκειται να διαρκέσει. Παρ’ όλα αυτά, τα τελευταία χρόνια είναι νομίζω φανερό ότι αυτό που αποκαλούμε κατ’ ευφημισμό “κρίση”, δεν είναι κάποια διαδικασία μετάβασης, αλλά μια μόνιμη κατάσταση, είναι η ίδια το περιεχόμενο της συστημικής αναδιάρθρωσης.i

Μιλάμε για την ΕΕ γιατί το πρόγραμμα εκπονηθηκε και χρηματοδοτείται εξολοκλήρου από τις Βρυξέλλες. Κι ο λόγος είναι ότι τέτοιες πρωτοβουλίες θεσμοποιημένης ελεημοσύνης για τη στήριξη των κοινωνικά αδύναμων δεν ανήκουν πλέον στην αρμοδιότητα της όποιας “πολιτείας”, αλλά σε αυτούς που ορίζουν το (ασφυκτικό) πλαίσιο της δημοσιονομικης πολιτικής, αφού το καθεστώς επιτροπείας συνεχίζεται κανονικά, παρά την επίσημη κυβερνητική προπαγάνδα. Και προκειμένου να μην αναγνωρίσουν άμεσα τις καταστροφικές επιπτώσεις των πολιτικών αναδιάρθρωσης που εφαρμόστηκαν (κι εφαρμόζονται ακόμα) , οι θεσμισμένες εξουσίες κάνουν την τρίχα, τριχιά. Αντί να πουν ξεκάθαρα ότι το πρόγραμμα φτιάχτηκε επειδή κάποια παιδιά δεν έχουν καν φαγητό απ’το σπίτι για να φάνε στο σχολείο (πράγμα που θα σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε τη φτώχεια που υπάρχει ως πρόβλημα), λέμε ότι δήθεν τα παιδιά δεν τρώνε σωστά (οι γονείς δεν τρέφουν τα παιδιά τους με τρόπο που να ανταποκρίνεται σε προκαθορισμενα κριτήρια υγιεινής διατροφής). Παίρνουν έτσι ένα πράγμα, το πρόβλημα της φτώχειας, πρόβλημα κοινωνικο και οικονομικό, και το μετατρέπουν σε κάτι διαφορετικό, ένα πρόβλημα κουλτούρας και δημόσιας υγείας.

Φυσικά, κάποιος μπορεί κάλλιστα να υποστηρίξει ότι οι φτωχοί πράγματι δεν ξέρουν να θρέψουν σωστά τα παιδιά τους και να προσκομίσει μια χιονοστιβάδα από ποσοτικά δεδομένα κι επίσημες στατιστικές μελέτες, εκπονημένες από δεξαμενες σκέψεις που λειτουργούν με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, προκειμένου να τεκμηριώσει τη θέση του για την επιστημονική ορθότητα αλλά και την κοινωνική χρησιμότητα αυτών των προγραμμάτων. Ωστόσο, το ερώτημα που θα έπρεπε να εξετάζουμε δεν είναι αν οι μη-προνομιούχες κοινωνικές ομάδες γνωρίζουν τις βασικές προδιαγραφές της υγιεινής διατροφής, αλλά αν διαθέτουν τα υλικά μέσα για να τις εφαρμόσουν. Αν δηλαδή, εξαιτίας της υποτελούς κοινωνικής θέσης τους, του τρόπου ζωής τους που διέπεται συνολικά από τη συνθήκη της ανάγκης και των υλικών συνθηκών που ετεροκαθορίζουν την κοινωνική υπόσταση τους, είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν στα υλικά πρότυπα της “καλής ζωής” (ατομική διατροφή, σωματική άσκηση, ξεκούραση, ψυχαγωγία) που θέτουν επιτακτικά οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ της νέας μπουρζουαζίας. Και φυσικά, αν η σωστή διατροφή γίνεται αντικείμενο της μεθοδευμένης κρατικής παρέμβασης κι επιβολής, αν η προώθηση των “ορθών” διατροφικών συνηθειών εμπίπτει στην αρμοδιότητα των υπηρεσιών της βιοπολιτικής εξουσίας, τότε αντιλαμβάνεται κανείς πως οι ίδιοι οι φτωχοί, που αδυνατούν εξ ορισμού να συμμορφωθούν με τον κυρίαρχο διατροφικό κώδικα, περιέρχονται σταδιακά κάτω από τον έλεγχο του κράτους για να τους διαχειριστεί όπως εκείνο νομίζει καλύτερα.

Δεν μιλάμε εδώ για μια προνοιακή σχέση που αποβλέπει στη δημιουργία των δομικών προϋποθέσεων για την μεγιστοποίηση της αυτονομίας του υποκειμένου, ο/η οποίος/α κάνει χρήση των θεσμοποιημένων υπηρεσιών κοινής ωφέλειας του κράτους πρόνοιας. Αντίθετα, αναφερόμαστε σε μια κατασταλτική κρατική ή υπερ-κρατική πολιτική, που δεν αναγνωρίζει τη φτώχεια γι’ αυτό που είναι, δηλαδή ως μείζον κοινωνικό ζήτημα και βασική αντίθεση του συστήματος της οικονομίας της αγοράς, αλλά την “ερμηνεύει” μονάχα μέσα από τις επιμέρους εκδηλώσεις της, μέσα από τα μεμονωμένα “συμπτώματα” της που κάνουν έντονη την εμφάνιση τους στις διαφορετικές σφαίρες της κοινωνικής συμβίωσης και ασκούν τη διαλυτική επιρροή τους σε αυτές. Από αυτή την άποψη, για τη σύγχρονη τεχνοκρατική διακυβέρνηση των πολιτικών και οικονομικών ελίτ της οικονομίας της αγοράς, η φτώχεια δεν είναι παρά μια κοινωνική δυσλειτουργία, κι ως τέτοια χρήζει τεχνοκρατικής ρύθμισης και διαχείρισης. Μπορεί να αντιμετωπιστεί με “δέσμες μέτρων”, με διαφημιστικές καμπάνιες και “ευφυείς” νομοθετικές πρωτοβουλίες. Η τεχνοκρατική λογική είναι ικανή να αναγνωρίσει το σύμπτωμα, αλλά όχι την αιτία.

Σε αυτό το σημείο βεβαίως μπορεί κάποιος να αντιτείνει την κλασική κριτική για το παραδοσιακό κράτος πρόνοιας ως ενός μηχανισμού που περιορίζει την αυτονομία του κοινωνικού υποκειμένου δημιουργώντας δεσμούς υλικής εξάρτησης ανάμεσα στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες και το κράτος και βάζοντας σε κίνηση μια κεντρικά ελεγχόμενη διαδικασία γραφειοκρατικοποίησης των βασικών πτυχών της οργανωμένης κοινωνικής συμβίωσης. Οι πιο θερμοκέφαλοι μάλιστα δεν διστάζουν να μιλήσουν για “εκπόρνευση των συνειδήσεων των μαζών”, οι οποίες απομακρύνονται από τη ριζοσπαστική πολιτική εξαιτίας της εξαγοράς και της “εξημέρωσης” τους από τις γενναιόδωρες παροχές του κράτους. Αναμφίβολα, μια από τις ευρύτερα γνωστές κριτικές αυτού του είδους έχει διατυπωθεί από τον Σ. Μπολόνια, στο σημαντικό έργο του “Ναζισμός κι Εργατική Τάξη”. Παρ’ όλα αυτά, ο κοινωνικός έλεγχος μέσω των προνοιακών μηχανισμών στην οποία κάνει αναφορά ο Μπολόνια, εν πολλοίς επιτεύχθηκε διαμέσου του αποκλεισμού κάποιων στρωμάτων από τους θεσμούς κοινωνικής αλληλεγγύης, ή έστω διά της επιλεκτικής απονομής των ωφελημάτων τους. Η μετατροπή μιας μεγάλης μερίδας από τα ετεροκαθοριζόμενα στρώματα της δημοκρατίας της Βαϊμάρης σε ανήμπορους φτωχούς (αντί για την έννοια του “διεκδικητικού ανέργου” που προτάσσει ο Μπολόνια), οι οποίοι είχαν υποβιβαστεί στο καθεστώς του παθητικού αποδέκτη μιας πενιχρής κρατικής επιχορήγησης, συντελέστηκε μέσω της δημιουργίας ενός δευτερεύοντως συστήματος δημοτικής πρόνοιας. Το σύστημα αυτό στην ουσία του δεν αποτέλεσε παρακλάδι του κράτους πρόνοιας, αλλά ταπεινό υποκατάστατο αντί της διαρκούς διεύρυνσης της εμβέλειας των υφιστάμενων μηχανισμών κοινωνικής αλληλεγγύης, οι οποίοι εν πολλοίς λειτουργούσαν με ταξικά κριτήρια. Δηλαδή αφορούσαν την κοινωνική αναδιανομή στη βάση της ταξικής διάρθρωσης της ετερόνομης κοινωνίας και, συνακόλουθα, απευθύνονταν σε ολόκληρες κοινωνικές τάξεις, κι όχι σε απομονωμένους φτωχοδιάβολους, ξεκομμένους από την κοινωνική τους καταγωγή και προέλευση. Με άλλα λόγια, ενώ το κράτος πρόνοιας λειτουργεί στη βάση της ταξικής ομαδοποίησης της κοινωνίας, έστω και σύμφωνα με μια σειρά από άκαμπτα και “πραγμοποιημένα” γραφειοκρατικά κριτήρια, ο εξατομικευμένος χαρακτήρας που έχουν τα “έκτακτα” κρατικά βοηθήματα και τα “δίκτυα” κοινωνικής φιλανθρωπίας που θεσπίζει το κυρίαρχο μοντέλο νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης οδηγεί στην πολυδιάσπαση και στον περαιτέρω κατακερματισμό της ταξικής συνείδησης των εργαζόμενων τάξεων. Όπως γράφει ο Μπολόνια αναφορικά με τις καταστροφικές συνέπειες της δημιουργίας του συστήματος δημοτικής “πρόνοιας”, “Η ένταξη των ανέργων σε ένα σύστημα δημοτικής Πρόνοιας δημιούργησε μια στρατιά ανθρώπων υποχρεωμένων να ζητιανεύουν ελεημοσύνη από κάποιον γραφειοκράτη, ο οποίος συχνά έκρινε τις ανάγκες τους στη βάση των υποκειμενικών του εντυπώσεων. Οι άνεργοι μπορούσαν να αποκτήσουν κοινωνική ασφάλιση μόνο εφόσον κατάφερναν να πείσουν τον αρμόδιο σε μια πρόσωπο-με-πρόσωπο συνέντευξη, με αποτέλεσμα χιλιάδες άνθρωποι να γίνουν πρόσφοροι σε κάθε είδους εκβιασμό”.ii

Τα παραπάνω σίγουρα δεν σημαίνουν ότι το κράτος πρόνοιας ήταν αποτελεσματικό εργαλείο για την προώθηση μιας ριζοσπαστικής, αντισυστημικής πολιτικής υπέρ του προλεταριάτου. Σίγουρα όμως σημαίνει ότι αποτελούσε μια πιο περιεκτική μορφή προστασίας των υποτελών κοινωνικών στρωμάτων, παρόλο που ήταν συνυφασμένη με την καθολική επικράτηση της εργατικής ταυτότητας στην κουλτούρα και στον τρόπο με τον οποίο αυτοπροσδιορίζονταν τα προλεταριακά στρώματα. Απότοκα αυτής της κυριαρχίας του εργατίστικου στοιχείου στην προλεταριακή κουλτούρα ήταν, σε τελική ανάλυση, τόσο η αντίληψη της συμβιωτικής σχέσης με το κεφάλαιο που υπήρχε στη ρεφορμιστική, σοσιαλδημοκρατική εκδοχή του εργατικού κινήματος, η έννοια του παραγωγισμού στη ριζοσπαστική, σοβιετική εκδοχή, όσο και οι ιεραρχικές κοινωνικές σχέσεις που αποτέλεσαν το κοινωνικό μοντέλο του σοσιαλισμού σε αμφότερες τις ιστορικές ενσαρκώσεις του.

iS. Horvat, Welcome to the Desert of Transition!, https://monthlyreview.org/2012/03/01/welcome-to-the-desert-of-transition/.

iiS. Bologna, Ναζισμός και Εργατική Τάξη (Antifa Scripta), σελ. 82-83.

https://antisystemic.wordpress.com/

Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη selana

https://anhsyxia.wordpress.com/

ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΥΓΕΙΑ---Best Of Kid Pranks | Just For Laughs Compilation

Το γέλιο είναι υγεία....Μακραίνει και ομορφαίνει τη ζωή....
ΚΑΛΗΜΕΡΑ.... ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΚΥΡΙΑΚΗ

Πόλεμος Συμμοριών

Posted on 15 Ἰουνίου 2019

“Αυτή την καλοσύνη θα κάνω για σενα.
Έλα μαζί μου σ’ έναν συμβολαιογράφο

Κι εκεί συνομολόγησε μου με σφραγίδα και με πνεύμα ανάλαφρο,
Αν δεν με ξεπληρώσεις μια ορισμένη μέρα,
Σε ένα ορισμένο μέρος, εκείνο το ποσό, ή τα ποσά όπως ορίζονται
στους όρους, ας είναι το τίμημα
μια ίση οκά από την όμορφη σου σάρκα
Να την αποκόψω και να την αφαιρέσω
Από όποιο μέρος του σώματος σου με ευχαριστεί”.

Γ. Σαίξπηρ, Ο Έμπορος της Βενετίας,σκηνή Ι, πράξη 3

Αυτό που είναι σημαντικό στην “υπόθεση Ριχαρδου”, είναι ότι το κράτος δεν διέλυσε την επικερδή μπίζνα με τα ενέχυρα που είχαν στήσει οι μαυραγορίτες επειδή χρησιμοποιούσαν μαύρο χρήμα για να εκμεταλλευτούν την ανάγκη του κοσμάκη και να αρπάξουν ότι πιο πολύτιμο έχει ο καθένας δίνοντας ψίχουλα ως αντάλλαγμα. Από την πρώτη μέρα της “κρίσης”, που η χώρα γέμισε με ενεχυροδανειστήρια, ήταν κοινό μυστικό ότι τα λεφτά που χρηματοδοτούν την “επιχείρηση” προέρχονται από κεφάλαια του οργανωμένου εγκλήματος. Παρόλα αυτά, οι άδειες λειτουργίας στα κατά τόπους παραρτήματα των μαφιόζων δόθηκαν κανονικά. Αυτό που ενόχλησε τελικά το κράτος ήταν το λαθρεμπόριο που ισοδυναμούσε με απώλεια φορολογικών εσόδων για τον κρατικό μηχανισμό. Η ελίτ δεν ενοχλήθηκε από την παράνομη και ανηθικη δραστηριότητα των μαυραγοριτών, αλλά απ’ το γεγονός ότι δεν μοιράστηκαν τα κέρδη τους με το κράτος. Σαν κάθε συμμορία που σέβεται τον εαυτό της, το κράτος είπε, “μπορείς να λειτουργείς στην περιοχή μου, αλλά θα μου πληρώνεις φόρο υποτέλειας”. Όταν οι μαφιόζοι δεν τήρησαν αυτή την υποχρέωση, η αμοιβαία συνεννόηση έλαβε τέλος.

Χρησιμοποιούμε εδώ τον όρο “παράνομη”, γιατί σε μια οικονομία που ασφυκτιά και η ρευστότητα είναι είδος υπό εξαφάνιση λόγω μη-δανεισμού από τις προβληματικές τράπεζες, η προέλευση του κεφαλαίου που χρηματοδοτεί τέτοιες δραστηριότητες έγκειται πιθανότατα σε κυκλώματα που βρίσκονται εκτός νόμου και γι’ αυτό μπορεί να συσσωρεύεται έξω από τη δικαιοδοσία του φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Άλλωστε, η σκοτεινή αυτή “τέχνη” χάρη στην οποία κάποιος μπορεί να μετατρέψει την “κρίση” σε ευκαιρία είναι παλιότερη κι από το ίδιο το σύστημα της οικονομίας της αγοράς. Η δυστυχία του ενός πάντοτε υπήρξε ευκαιρία για τον άλλον μέσα στα ετερόνομα κοινωνικά συστήματα, τα οποία εμπεριείχαν σαν δομικό στοιχείο τους τη σύγκρουση μεταξύ των ταξικά διαβαθμισμένων, κοινωνικών υποκειμένων. Απλώς η αγορά ανέλαβε να κωδικοποιήσει μέσα στο θεσμικό πλαίσιο της το αντισημιτικό στερεότυπο του Σάιλοκ και να αποκαταστήσει το κύρος του, όχι εξαλείφοντας το, αλλά καθιερώνοντας το ως κανονικότητα.i Μεταμορφώνοντας την περίπτωση της πιο ακραίας, περιθωριακής και μοχθηρής πλεονεξίας, αυτήν της τοκογλυφίας, σε κυρίαρχη λογική και κινητήρια δύναμη αναπαραγωγής του οικονομικού συστήματος.

Μήπως αυτό δεν έκαναν και οι επαγγελματίες πολιτικοί της αντιπροσωπευτικής μας “δημοκρατίας”, οι οποίοι, αργά αλλά σταθερά, οδήγησαν το ελλαδικό κράτος στην συγκεκαλυμμένη χρεοκοπία και τα λαϊκά στρώματα στη βίαιη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου τους; Την ίδια στιγμή βέβαια εκείνοι διατήρησαν στο ακέραιο την πολιτική δύναμη τους και τον πλούτο που μάζεψαν όλα αυτά τα χρόνια λεηλατώντας τα ταμεία του δημοσίου. Όταν ο Γιάννος Παπαντωνίου κραύγαζε μέσα από το θωρακισμένο φορτηγάκι που τον μετέφερε στις φυλακές Κορυδαλλού ότι η εργαλειοποίηση της δικαιοσύνης είναι επικίνδυνο πράγμα για “τη δημοκρατία μας”, δεν έκανε τίποτε άλλο απ’ το να διατρανώνει την πεποίθηση της “παλαιάς φρουράς” της μεταπολίτευσης ότι η “δημοκρατία” είναι ένα πολίτευμα που τους ανήκει δικαιωματικά. Όταν κάθε έννοια της αξίας έχει καταρρακωθεί και τα πάντα είναι προς πώληση σε μια χώρα που βρίσκεται υπό άτυπο καθεστώς χρεοκοπίας, η ελίτ των επαγγελματιών πολιτικών που συσσώρευσαν πλούτο και πρόλαβαν να τον αποθηκεύσουν σε τράπεζες του εξωτερικού προτού συμβεί το μεγάλο κραχ της ελληνικής οικονομίας, μπορούν τώρα σιγά, σιγά να επαναπατρίσουν τα κεφάλαια τους και να εξαγοράσουν τα πάντα έναντι ενός εξωφρενικά υποτιμημένου αντιτίμου. Από πολιτικοί διαχειριστές του κεφαλαίου και συλλογικοί καπιταλιστές μπορούν με αυτό τον τρόπο να γίνουν οι ίδιοι συνιδιοκτήτες του και να σχηματίσουν μια νεόκοπη τάξη δευτεροκλασάτων καπιταλιστών, η οποία βέβαια θα επιδίδεται σε παρασιτικές δραστηριότητες του κεφαλαίου (π.χ. τουρισμός πολυτελείας) που συνάδουν κι επικυρώνουν έμπρακτα την νέα, υποβαθμισμένη θέση που κατέχει η ελλαδική οικονομία στην διεθνοποιημένη καπιταλιστική ιεραρχία.

“Ευκαιρίες” τέλος παρουσιάστηκαν και στη Ρωσία μετά την κατάρρευση του κρατικού σοσιαλισμού. Εκεί μια χούφτα από σκιώδεις προσωπικότητες διέβλεψαν τις προοπτικές που ενυπήρχαν για θηριώδη προσωπικό πλουτισμό στην περαιτέρω φτωχοποίηση κι εξαθλίωση του ρωσικού λαού. Η μετάβαση από μια οικονομία που βρισκόταν υπό την κυριαρχία των γραφειοκρατών του κεντρικού σχεδιασμού, σε μια αυτορυθμιζόμενη οικονομία της αγοράς έπρεπε να γίνει άμεσα μέσω μιας καταιγιστικής διαδικασίας αγοραιοποίησης.iiΩστόσο, το ΔΝΤ βρέθηκε αντιμέτωπο με το παράδοξο ότι έπρεπε να επιβάλλει τον καπιταλισμό σε μια χώρα όπου δεν υπήρχαν καπιταλιστές. Αυτούς ανέλαβε να τους δημιουργήσει ex nihilo η υπερεθνική ελίτ. Μικροαπατεώνες και σαλτιμπάγκοι που μέχρι εκείνη τη στιγμή κοιτούσαν πώς να συγκεντρώσουν ένα πενιχρό κεφάλαιο οργανώνοντας αξιοθρήνητες κομπίνες σε βάρος των συνανθρώπων τους, για να επωφεληθούν από την γενικευμένη διάλυση που είχε επιβάλει ο “μεταρρυθμιστής” υπουργός οικονομικών του Γέλτσιν Ανατόλι Τσουμπάις στην οικονομία, βρέθηκαν έξαφνα με ανοικτή γραμμή πίστωσης από τους τραπεζικούς κολοσσούς της υπερεθνικής ελίτ. Με αυτά τα κεφάλαια εξαγόρασαν αντί πινακίου φακής τεράστια κομμάτια του άλλοτε κραταιού βιομηχανικού συμπλέγματος της ΕΣΣΔ, αλλά και τους τίτλους ιδιοκτησίας στους νευραλγικούς τομείς της ενέργειας και της εξόρυξης μεταλλευμάτων. Η μικρή αυτή δράκα εγκληματιών απέκτησε έτσι πλούτο αμύθητο και η υπερεθνική ελίτ απέκτησε μ’ αυτόν τον τρόπο μια ρωσική καπιταλιστική τάξη άμεσα εξαρτημένη από αυτήν. Η επιβολή του θεσμικού πλαισίου του συστήματος της οικονομίας της αγοράς απλώς νομιμοποίησε αυτές τις πρακτικές και προσέδωσε θεσμικό κύρος στις απεχθείς αντικοινωνικές τους δραστηριότητες.

iΣάιλοκ ήταν το όνομα της θεατρικής φιγούρας του εβραίου τοκογλύφου που πρωταγωνιστεί στο έργο του Σαίξπηρ, Ο Έμπορος της Βενετίας. Σαν χαρακτήρας συμπυκνώνει όλες τις αποκρουστικές ιδιότητες του χαρακτήρα που απέδιδαν διαχρονικά στους εβραίους οι απανταχού ρατσιστές αντισημίτες.

iiT. Fotopoulos, The Catastrophe of Marketization, https://www.democracynature.org/vol5/fotopoulos_marketisation.htm.

https://antisystemic.wordpress.com/

Δημοσιεύτηκε  από τον χρήστη selana

https://anhsyxia.wordpress.com/