Σάλτσα του καλοκαιριού με δυόσμο

Σάλτσα του καλοκαιριού με δυόσμο

Φανταστικό άρωμα..., αλλά και γεύση...!!!

Υλικά

2-3 κολοκυθάκια
2-3 μελιτζάνες
2 μέτρια ξερά κρεμμύδια
2-3 πιπεριές Φλωρίνης
250 γ. ελαφρά συμπυκνωμένος ντοματοχυμός
6 - 8 φύλλα δυόσμος
λάδι
αλάτι
πιπέρι

Εκτέλεση

Καθαρίζουμε και πλένουμε τα λαχανικά μας.
Τα κόβουμε σε κυβάκια.
Σε μία κατσαρόλα προσθέτουμε λάδι για να κάψει...
Προσθέτουμε το κρεμμύδι, ψιλοκομμένο και το σοτάρουμε.
Προσθέτουμε τις πιπεριές σε μπαστουνάκια και τις σοτάρουμε.
Τέλος, προσθέτουμε και τα υπόλοιπα λαχανικά μας και τα σοτάρουμε και αυτά.
Προσθέτουμε τη ντομάτα.
Νερό.
Αλάτι, πιπέρι.
Τα φύλλα δυόσμου.
Σιγοβράζουμε μέχρι να δέσει η σάλτσα μας...

Συνοδεύει τέλεια πιλάφι και ζυμαρικά.

Το συνοδεύσαμε με πέννες.
Καλή Επιτυχία!

Η αναπνοή είναι η ουσία της ζωής.

Η αναπνοή είναι η ουσία της ζωής.

Η αναπνοή είναι η ουσία της ζωής. Εισπνέουμε για πρώτη φορά λίγο μετά την άφιξη μας στον κόσμο, πριν κοπεί ο ομφάλιος λώρος. Η αναπνοή μας στηρίζει κάθε εμπειρία στη ζωή μας από την πρώτη εκείνη εισπνοή μέχρι  την τελευταία μας εκπνοή. Η αναπνοή είναι ζωή.

Μπορούμε να μάθουμε πολλά παρατηρώντας την. Αυτή την στιγμή πάρετε μια βαθιά ανάσα και κρατήστε την. Νιώστε την ενόχληση που συσσωρεύετε μέσα σας καθώς αντιστέκεστε στη φυσική παρόρμηση να εκπνεύσετε. Όταν η αίσθηση γίνει δυσάρεστη ελευθερώστε την αναπνοή σας και παρατηρήστε την άμεση ανακούφιση που νιώθετε.

«Κρατώντας κάτι, ενώ έχει έρθει η στιγμή να το αφήσετε, ταλαιπωρείτε το σώμα και τον νου σας ».


Τώρα πάρετε μια βαθιά ανάσα, αδειάστε εντελώς τους πνεύμονες σας και κρατήστε την αναπνοή σας. Παρατηρήστε τι συμβαίνει.
«Νιώστε την αυξανομένη ενόχληση που προκύπτει όταν αντιστέκεστε στο να μπει στην ζωή σας κάτι που πρέπει να δεχτείτε »
Παρατηρήστε την ανακούφιση που νιώθετε καθώς παίρνετε την επόμενη ανάσα.

Ο Νόμος της Προσφοράς και της Αποδοχής (τέταρτο τσάκρα) είναι διαρκώς παρών όταν αναπνέουμε. H αναπνοή, μας συνδέει με όλα, όσα μας περιβάλλουν. Άνθρωποι, ζώα, φυτά αναπνέουμε τον ίδιο αέρα. Σε κάθε εισπνοή – εκπνοή ανταλλάσουμε αβίαστα την προσωπική μας ενέργεια με την ενέργεια του σύμπαντος.
Η αναπνοή είναι κάτι περισσότερο από μια διαδικασία εισπνοής και εκπνοής. Όταν γίνεται με ένα συγκεκριμένο και συνειδητό τρόπο ενισχύει τις θεραπευτικές και εναρμονιστικές επιδράσεις της ζωτικής ενέργειας (πράνα) που περιέχει ο αέρας.
Η συνειδητή αναπνοή είναι σαν να ξεκλειδώνει ορισμένες ενεργειακές συχνότητες που υπάρχουν στον αέρα. Κατευθύνοντας την σωστά μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε για δημιουργικότητα και θεραπεία.
Οι αναπνευστικές ασκήσεις που ακολουθούν είναι εργαλεία που μας βοηθούν να διοχετεύσουμε την ζωτική μας δύναμη με εξελικτικούς τρόπους, φέρνοντας μας σε υψηλότερα επίπεδα σωματικής και συναισθηματικής ευεξίας.

Πάρετε την θέση της γονάτισης ή καθίστε σε μια καρέκλα έχοντας όρθια την πλάτη.
 
1. Αναπνοή καθαρισμού των αγωγών

Χρησιμοποιείστε το δεξί σας χέρι για να ελέγξετε την ροή του αέρα στα ρουθούνια σας. Τοποθετείστε τον αντίχειρα πάνω στο δεξί ρουθούνι, ενώ το τέταρτο και το πέμπτο δάχτυλο πάνω από το αριστερό.
Εισπνεύστε βαθιά, έπειτα κλείστε το δεξί ρουθούνι με τον αντίχειρα σας και εκπνεύστε από το αριστερό αργά. Εισπνεύστε ομαλά από το αριστερό,  κλείστε το με το τέταρτο και το πέμπτο και εκπνεύστε από το δεξί ρουθούνι.
Εισπνεύστε ομαλά με το δεξί ρουθούνι το κλείστε το με τον αντίχειρα και εκπνεύστε από το αριστερό. Εισπνεύστε πάλι από το αριστερό  κλείστε το με το τέταρτο και το πέμπτο δάχτυλο και εκπνεύστε από το δεξί. Με αυτόν τον τρόπο συνεχίστε μέχρι δέκα αναπνοές. Η αναπνοή σας πρέπει να είναι αβίαστη  και ο νους σας να παρατηρεί την διαδικασία.
Αυτή η άσκηση (νάντι σόντανα) έχει χαλαρωτική επίδραση στο νου και το σώμα. Βοηθά στον περιορισμό της νοητικής αναστάτωσης που συνδέεται με το άγχος και την αϋπνία. Μπορεί να γαληνέψει τον νου σας όταν αυτός τρέχει από σκέψη σε σκέψη, ενώ προσπαθείτε να αποκοιμηθείτε.
 

2. Πλήρης ή τρισδιάστατη αναπνοή
Η πλήρης αναπνοή (ντίργκα) είναι μια αναπνευστική άσκηση που καθαρίζει και εξισορροπεί. Κατά την εκτέλεση της γεμίζετε με αέρα συνειδητά τρεις διαφορετικές περιοχές των πνευμόνων σας. Ξεκινάτε από την χαμηλότερη περιοχή, προχωράτε στην μεσαία και ολοκληρώνετε στην υψηλότερη περιοχή.
Εκτελείτε την δεύτερη αναπνευστική άσκηση ξαπλωμένοι ή καθισμένοι σε μια καρέκλα έχοντας ίσια την πλάτη. Η εισπνοή και η εκπνοή γίνεται από την μύτη.
α) Στο πρώτο στάδιο της πλήρους αναπνοής εισπνεύστε αργά και βαθιά γεμίζοντας το κάτω μέρος των πνευμόνων με αέρα. Μπορείτε να φανταστείτε ότι μέσα στην κοιλιά σας υπάρχει ένα μπαλόνι που χρειάζεται να φουσκώσετε.
Στην εισπνοή το μπαλόνι φουσκώνει ΄΄γεμίζοντας΄΄ την κοιλιά με αέρα. Στην εκπνοή ξεφουσκώστε το μπαλόνι αφήνοντας τον αέρα να βγει έξω από το σώμα. Επαναλάβετε την διαδικασία πολλές φορές μέχρι να εξοικειωθείτε με αυτόν τον τρόπο αναπνοής. (διαφραγματική αναπνοή)
β) Στο δεύτερο στάδιο φέρτε τον αέρα στο μεσαίο μέρος των πνευμόνων. Αφού γεμίσετε το ΄΄μπαλόνι΄΄ με αέρα, (πρώτο στάδιο), τον κατευθύνεται προς τα επάνω ανοίγοντας τα πλευρά. Εισπνεύστε και εκπνεύστε πολλές φορές γεμίζοντας με αέρα τόσο την κάτω όσο και την μεσαία περιοχή των πνευμόνων.
γ) Στο τρίτο στάδιο αφού γεμίσετε το ΄΄μπαλόνι΄΄ με αέρα και ανοίξετε τα πλευρά σας, στείλτε την αναπνοή σας ακόμα ψηλότερα γεμίζοντας το πάνω μέρος των πνευμόνων μέχρι την κλείδα. Στην εκπνοή αδειάστε τον αέρα σταδιακά πρώτα από ψηλότερη περιοχή, μετά από την μεσαία και τέλος από την κάτω.
Ασκηθείτε στην πλήρη αναπνοή μέχρι η αναπνοή σας να γίνεται με μια ομαλή συνεχή κίνηση και κατευθύνεται διαδοχικά την προσοχή σας από το διάφραγμα στα πλευρά και από τα πλευρά στην κλείδα. Οραματιστείτε αυτή τη βαθιά αναπνοή να τρέφει τα όργανα, τους ιστούς και τα κύτταρα του σώματος σας.
Αυτή η αναπνευστική τεχνική αποτελεί μια απλή έκφραση του Νόμου της Πρόθεσης και της Επιθυμίας (τρίτο τσάκρα).

3. Άλλοι τρόποι αναπνοής
Α) Ένας  τρόπος αναπνοής που βοηθά και δυναμώνει τον κάτω κορμό είναι:
Εισπνοή σε επτά χρόνους, παύση (κράτημα του αέρα) σε ένα χρόνο, εκπνοή σε επτά χρόνους, παύση σε ένα χρόνο.
Β) Ένας ακόμη τρόπος αναπνοής που φέρνει αρμονία, διώχνει μακριά το stress και καθαρίζει το ηλιακό πλέγμα είναι:
Εισπνοή σε έξι χρόνους, παύση σε τρεις χρόνους, εκπνοή σε έξι χρόνους, παύση σε τρεις χρόνους.
Ο τύπος της αναπνοής που χρησιμοποιείτε και στους δυο αυτούς τρόπους είναι η διαφραγματική αναπνοή (δηλαδή το πρώτο στάδιο της ντίργκα). Είναι σημαντικό καθώς αναπνέετε να έχετε την γλώσσα στον ουρανίσκο (κλείνει με αυτόν τον τρόπο το κύκλωμα ενέργειας του σώματος). Αν έχετε τα μάτια σας κλειστά μεγαλώνει η ποσότητα ζωτικής ενέργειας (πράνα) που παίρνετε από το περιβάλλον.

Σε ένα σώμα που έχει υγεία η αναπνοή  είναι μια αβίαστη διαδικασία που επιταχύνεται ή επιβραδύνεται αυτόματα. Γίνεται πιο βαθιά ή πιο ρηχή με την παραμικρή μεταβολή στις ανάγκες του σώματος για ενέργεια. Μέσα από αυτό εκφράζεται ο Νομός της Ελάχιστης Προσπάθειας (δεύτερο τσάκρα). Το οξυγόνο που εισπνέετε  υποστηρίζει τον σκοπό του κάθε κυττάρου του σώματος σας, επιτρέποντας στο κάθε ένα ξεχωριστά να εκφράσει το μοναδικό του χάρισμα υπηρετώντας την ολότητα του σώματος. Αυτό είναι η έκφραση του Νόμου του Ντάρμα (έκτο τσάκρα) .

Από το «οι 7 πνευματικοί νόμοι της  γιόγκα»
Deepak Chopra

  

https://revealedtheninthwave.blogspot.com/

pulseoflove

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ

Μοναστήρια Λούσιου: Στα καταφύγια των ψυχών

Μοναστήρια Λούσιου: 

Στα καταφύγια των ψυχών

Ανθόλογιον Τόλμα να μαθαίνεις

16 Μαΐου στις 8:27 π.μ. · 

χαράδρα του Λούσιου ποταμού είναι ένας τόπος απαράμιλλης ομορφιάς. Οργιώδης βλάστηση καλύπτει τις απότομες πλαγιές του, ενώ ο ίδιος ο ποταμός κατεβαίνει με τα αφρισμένα νερά του μέσα από θεαματικά περάσματα, για να ενωθεί με τον Αλφειό κοντά στην Καρύταινα.
Ποταμός μυθικός αφού εδώ λουζόταν ο Δίας -εξ ου και το όνομα, που βγαίνει από το ρήμα «λούζω»- αλλά και ποταμός που έδινε ζωή στη Δημητσάνα όταν κινούσε τους ενενήντα υδρόμυλούς της, αλέθοντας δημητριακά και βοηθώντας στην επεξεργασία του δέρματος. Εδώ, μέσα στη φύση των μόλις 26 χλμ. της χαράδρας, που προκαλεί δέος όλο το χρόνο, ο άνθρωπος από την αρχαιότητα έχτισε κατοικίες, ιερά, μονοπάτια και γεφύρια. Σήμερα, αιώνες μετά, οι λιγοστοί μοναχοί συνεχίζουν το έργο τους κρατώντας ζωντανά τα θρησκευτικά μνημεία του Λούσιου, μερικά από τα σημαντικότερα της ελληνικής ιστορίας.
ΜΟΝΗ ΑΙΜΥΑΛΩΝ
Ακολουθώντας το δρόμο που ενώνει τη Δημητσάνα με τη Στεμνίτσα, μετά το πολύ ενδιαφέρον Μουσείο Υδροκίνησης και στα 4 χιλιόμετρα θα συναντήσουμε τη Μονή της Παναγίας των Αιμυαλών. Βρίσκεται χτισμένη στη βάση ενός κάθετου βράχου, μέσα στα κυπαρίσσια και πάνω από τη μικρή χαράδρα του χειμάρρου Ζυγοβιστιανόρεμα. Ο Πύργος της Μονής, που σχηματίζει ένα Τ, κάποτε ήταν αμυντικός με πολεμίστρες, ενώ τώρα έχει μετατραπεί σε ξενώνα.
Η Μονή Αιμυαλών είναι ένα μικρό μοναστήρι που ιδρύθηκε στα τέλη του 16ου - αρχές του 17ου αιώνα από τα αδέλφια ιερομόναχο Γρηγόριο και μοναχή Ευπραξία Κοντογιάννη. Λόγω της ύπαρξης σπηλαίων και ερειπίων ενός ναού λίγο πιο πάνω, λέγεται ότι εδώ υπήρξαν ασκητές και πριν από την ίδρυση της μονής.
Η ονομασία της ίσως προήλθε από τους Αιμυαλούς της Αλαγονίας και επειδή ακούγεται σαν «ομαλός», κάποια στιγμή το μοναστήρι ήταν γνωστό σαν Μονή Ομαλών ή Ομυαλών. Και αυτή η μονή, όπως και άλλες, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη συνέχιση της ελληνικής γλώσσας και παράδοσης στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Επίσης, έχει συνδεθεί με το γεγονός ότι εδώ έπεσαν έξι από τους Κολοκοτρωναίους όταν τους έστησαν καρτέρι οι Τούρκοι, ενώ ο Θεόδωρος κατάφερε να σωθεί. Οταν το 1834 διαλύθηκαν πολλές μονές, όπως η Φιλοσόφου και η Προδρόμου, η Μονή Αιμυαλών φιλοξένησε 18 ιερομόναχους και μοναχούς.
Το 19ο αιώνα παρήκμασε και έχασε όλα τα κτήματά της εκτός από τον περίφημο αμπελώνα της. Τώρα, μετόχι πια της Μονής Προδρόμου, στέκει γαλήνια με τον μικρό νοικοκυρεμένο κήπο της περιμένοντας τους επισκέπτες, που δεν είναι λίγοι. Εντύπωση προκαλεί η στοά που οδηγεί στο εσωτερικό της. Τα ασβεστωμένα σκαλοπάτια ακολουθούν τον σκαμμένο βράχο προς το όμορφο καθολικό της με το περίτεχνο ξύλινο τέμπλο και τις φθαρμένες τοιχογραφίες του 17ου αιώνα, έργα των φημισμένων ζωγράφων Δημητρίου και Γεωργίου Μόσχου. Ο μοναχός θα μας φιλέψει λουκούμι και παγωμένο νερό από την πηγή. Η θέα από το μικρό ξύλινο μπαλκόνι και η ησυχία που επικρατεί σίγουρα γαληνεύουν και την πιο ανήσυχη ψυχή.
ΜΟΝΗ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ
Ο δρόμος για Στεμνίτσα, ύστερα από τη Μονή Αιμυαλών, κατηφορίζει προς το χωριό Ελληνικό και την περίφημη Μονή Αγίου Ιωάννη Προδρόμου, που ανήκει στη Μητρόπολη Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως. Οι στροφές αλλεπάλληλες κόβουν τους πρόποδες του Μαινάλου. Αφήνοντας το αυτοκίνητο, πρέπει να περπατήσουμε μέσα στην πυκνή βλάστηση για να αντικρίσουμε με δέος τη μονή να κρέμεται από πάνω μας, κυριολεκτικά εντοιχισμένη στον γυμνό βράχο που υψώνεται 200 μ. πάνω από το Λούσιο. Τα ξύλινα μπαλκόνια της ξεπροβάλλουν από τους φθαρμένους βράχους, ενώ το τετραώροφο κτίσμα μοιάζει με φωλιά.
Για το πότε ιδρύθηκε δεν συμφωνούν όλοι. Ισως ήταν το 1545, αλλά έγγραφο της μονής, όπου καταγράφεται η περιουσία της το 1828, λέει ότι είχε ιδρυθεί 700 χρόνια πριν. Γεγονός είναι ότι το 1834 διαλύθηκε και ιερά σκεύη, ευαγγέλια, βιβλία και το Λείψανο του Αγίου Αθανασίου, αρχιεπισκόπου Χριστιανουπόλεως, χάθηκαν. Οι μοναχοί, ωστόσο, κατάφεραν να σώσουν έγγραφα που χρονολογούνται από το 1616 ώς το 1831. Στο Σπήλαιο-Καθολικό της σημερινής μονής μαζεύονταν για να εξομολογούνται και να κοινωνούν, τις Κυριακές και τις γιορτές, όλοι οι μοναχοί και οι ασκητές που βρίσκονταν στα σπήλαια των απρόσιτων βράχων του Λούσιου. Το Καθολικό χρησίμευε σαν πρώτος ναός, ύστερα χτίστηκε ο κυρίως και αργότερα άρχισαν να φτιάχνονται τα κελιά.
Το μοναστήρι συνέβαλε στη διατήρηση της Ορθοδοξίας και το Κρυφό Σχολειό του στη διάσωση της ελληνικής γλώσσας. Λειτούργησε σαν νοσοκομείο σε περίοδο πολέμου, ενώ το 1779 κατάφερε να σωθεί από την πολιορκία των Αλβανών όταν εδώ είχαν βρει καταφύγιο πολλά γυναικόπαιδα. Μάρτυρας της πολιορκίας η βαριά πύλη που είναι διάτρητη από τα βόλια των Αλβανών. Αξίζει να ειπωθεί ότι στα δύσκολα χρόνια του Αγώνα του '21, ο ηγούμενος της μονής μετέφερε τη νύχτα βοήθεια στους αγωνιστές, με αποτέλεσμα να βγει μύθος ότι εδώ υπήρχε κάποιο φάντασμα. Τέλος, από το 1976 ώς το 1982 λειτούργησε Σχολή για ιερείς και μοναχούς. Περνώντας τον κήπο της μονής, θα μπούμε στον ευρύχωρο περίβολο. Στο τραπέζι οι μοναχοί μάς έχουν αφήσει λίγες ελίτσες για να τονωθούμε. Θα ανέβουμε τα απότομα σκαλιά, για να φτάσουμε στα κελιά που φιλοξενούν εκείνους που θέλουν να μείνουν εδώ για να προσευχηθούν. Στο μπαλκόνι ένας δίσκος με ελληνικούς καφέδες περιμένει τους επισκέπτες. Θα ξαποστάσουμε απολαμβάνοντας τη θέα πάνω από τη χαράδρα. Απέναντι φαίνεται η Μονή Φιλοσόφου, μια ανθρώπινη πινελιά μέσα στο μεγαλείο της φύσης. Πριν φύγουμε, θα θαυμάσουμε τις τοιχογραφίες της Κρητικής Σχολής, έργα του 16ου αιώνα, θα επισκεφτούμε τον παλαιό ναό του Αγίου Αθανασίου, που είναι εργαστήρι αγιογραφίας, και το κρανιοφυλάκιο όπου φυλάσσονται τα κρανία εκείνων που αφιέρωσαν τη ζωή τους στον Θεό. Θα φάμε το απαραίτητο λουκούμι και θα ξεκινήσουμε για την κοντινή Μονή Φιλοσόφου.
ΜΟΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ
Πολλοί είναι εκείνοι που πάνε από το ένα μοναστήρι στο άλλο ακολουθώντας το σημαδεμένο μονοπάτι που κατεβαίνει προς την κοίτη του ποταμού, περνά από ένα ξύλινο γεφύρι και ξανανεβαίνει ενώνοντας την Προδρόμου και τη Φιλοσόφου. Πρόκειται για μια πανέμορφη διαδρομή 45 λεπτών κάτω από τα καταπράσινα δέντρα της χαράδρας. Εκείνοι που δεν θέλουν να περπατήσουν μπορούν να πάνε με το αυτοκίνητο, περνώντας τη στενή γέφυρα που ενώνει τις όχθες του ποταμού.
Ετσι, ύστερα από 9 χιλιόμετρα (11 από τη Δημητσάνα) θα βρεθούμε στην πιο διάσημη μονή της περιοχής και μία από τις παλαιότερες της Ελλάδας, τη φημισμένη «Αρχόντισσα του Φαραγγιού». Αποτελείται από δύο κτιριακά συγκροτήματα. Το παλιό πάει πίσω στο 963 - 967, ενώ το νέο χτίστηκε το 1691. Το όνομά της το πήρε από τον αρχιγραμματέα του αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά, τον Ιωάννη Λαμπαρδόπουλο, γνωστό ως Φιλόσοφο. Αφού για πολλά χρόνια ήταν μόνη της στην περιοχή, έπαιξε σημαντικό ρόλο στον εκχριστιανισμό των Σλάβων που ζούσαν εδώ.
Επίσης, υπήρξε σχολή για ιερείς και πατριάρχες, όπως ο Γρηγόριος ο Ε΄ και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Τέλος, η παλαιά μονή είναι γνωστή και σαν Κρυφό Σχολειό, αφού φιλοξένησε το σχολείο που θα βρούμε ακολουθώντας το απότομο μονοπάτι που ξεκινά κάτω από τη Μονή. 800 μέτρα κατηφορικά και κακοτράχαλα θα μας φέρουν σε μια σπηλιά μήκους 130 μέτρων και πλάτους 0,50 - 8 μ., που μοιάζει με τείχος γεμάτο πολεμίστρες, ξεχωρίζοντας με δυσκολία από την πέτρα. Ενας σκοτεινός διάδρομος οδηγεί στο μικρό εκκλησάκι και στο χώρο όπου κάποτε οι μοναχοί κρατούσαν την ελληνική γλώσσα και την παράδοση ζωντανές. Τα ερειπωμένα κελιά, οι βοηθητικοί χώροι χρονολογούνται από τον 15ο μέχρι το 17ο αιώνα. Η Φιλοσόφου υπήρξε πνευματικό κέντρο και το 1765 στέγασε τη Σχολή Ελληνικών Γραμμάτων, που μετέπειτα μεταφέρθηκε στη Δημητσάνα, ενώ σπουδαιότατη υπήρξε η Βιβλιοθήκη της με χειρόγραφα του 12ου αιώνα, που τώρα βρίσκονται στην Εθνική Βιβλιοθήκη.
Το 1691 ιδρύθηκε ο Ναός της Νέας Μονής σαν μετόχι της παλαιάς. Λόγω του μικρού αριθμού μοναχών, η Φιλοσόφου ακολούθησε τη μοίρα κι άλλων 400 μονών που διαλύθηκαν το 1834. Ως το 1990 λειτουργούσε μόνο το Καθολικό, το οποίο είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου και έχει εξαιρετικές αγιογραφίες του 17ου αιώνα. Το 1990, και με χρήματα της ΕΟΚ, άρχισε η ανοικοδόμηση.
Τώρα στέκει αναστηλωμένη κάτω από τη φροντίδα του ιερομόναχου Θεοφίλου, ανοίγοντας τις πόρτες της στους χιλιάδες πιστούς που έρχονται να την επισκεφτούν από ολόκληρη την Ελλάδα, ειδικά στις 23 Αυγούστου, στην Απόδοση της Κοίμησης της Θεοτόκου, και στους πανηγυρισμούς της Γιορτής της Αγίας Αννας (9 Δεκεμβρίου) και του Αγίου Νικολάου (20 Μαΐου).
Κοντά στη Μονή Φιλοσόφου, δίπλα στο γεφύρι του Κόκορη που ενώνει τις όχθες του Λούσιου, σώζεται ακόμα το πετρόχτιστο βυζαντινό εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέα (11ος αιώνας). Καταλήγοντας και περνώντας από το χωριό Ατσίχωλος, συναντάται η γραφική Μονή Καλαμίου.
Πρόκειται για την παλαιά και καινούργια μονή, αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Φωλιασμένες και οι δύο στη δεξιά όχθη του Λούσιου, μοιάζουν με εκείνες της Φιλοσόφου. Η παλαιά ίσως ιδρύθηκε το 1705 μέσα σε εγκοπή του βράχου μήκους 50 μέτρων. Πλαισιωμένη από τείχος με πολεμίστρες, μοιάζει με φρούριο. Εδωσε και εκείνη αγώνα στα χρόνια της Επανάστασης και πυρπολήθηκε από τον Ιμπραήμ το 1826. Τώρα, αναστηλωμένη, ανήκει στη Μητρόπολη Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως, φιλοξενεί μοναχές και γιορτάζει τον Δεκαπενταύγουστο.

https://www.facebook.com/Anthologion.gr?__tn__=%2CdC-R-R&eid=ARD5MJ7_EhpReDO0fm0n_hVOXcUXBztRyuzTUtSiFLhZD_JuDKuw5quLvOHxzdy0HhQxWvmcGC_Vuqld&hc_ref=ARTp7OfONuo3i7VbWQvzzEo_GX7ud_e5F-JjGjs3X9Zd23DwPovikvnNc71qZcmXq6c&fref=nf

Ο άσπλαγχνος μοναχός που πλανέθηκε, γιατί έκανε ξερή άσκηση χωρίς αγάπη και διάκριση

Μαΐου 17, 2019 in Αναδημοσιεύσεις, Γέροντες-Πατέρες, Ορθόδοξα μηνύματα, Πάθη και Αρετές, άγιος Παΐσιος, Mέλια | Tags: Αθωνικά, άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης

Ο Πατήρ… είχε έρθει στον Άγιον Όρος μαζί με έναν φίλο του για να γίνουν Μοναχοί, μετά από ένα θαύμα που είδαν στη Μεγαλόχαρη της Τήνου, όταν έγινε καλά ένας παράλυτος εκ γενετής.

Ο μεν φίλος του έμεινε στη Νέα Σκήτη, ο δε Πατήρ… ήρθε από την Βόρειο – ανατολική πλευρά και έγινε Μοναχός σ’ένα Ιδιόρρυθμο Μοναστήρι.

Επειδή στα Ιδιόρρυθμα υπάρχει ελευθερία, χρειάζεται φυσικά και μεγάλη προσοχή, διότι, εάν δεν την αξιοποιήσει σωστά κανείς, μπορεί να γίνει χειρότερος και από κοσμικός, μπορεί και να πλανεθεί.

Ο Πατήρ… λοιπόν είχε αγωνιστικό πνεύμα, αλλά το πνεύμα του Ιδιόρρυθμου τον έριξε κατ’αρχάς στην υπερηφάνεια και την έπαρση. Όσο έκανε σκληρούς αγώνες με υπερηφάνεια, άλλο τόσο σκλήραινε και η καρδιά του.

Δεν τον ενδιέφερε εάν ο διπλανός του κινδύνευε ή σπαρταρούσε αρκεί να συμπλήρωνε τα κομποσχοίνια του τα πολλά και τις πολλές μετάνοιες.

Είχε γεμίσει όλες τις ώρες, ακόμη και τα λεπτά, με αγώνες, Παρακλήσεις κλπ. και πίεζε τον εαυτό του εγωιστικά, για να αγιάσει μέχρι που δημιούργησε άγχος στον εαυτό του.

Νήστευε δε τρομερά, έκανε συνέχεια ενάτες και τριήμερα. Όποιος τον έβλεπε εξωτερικά, σκυφτό, σκελετωμένο με σοβαρό ύφος κτλ, σχημάτιζε τη γνώμη ότι είναι μεγάλος Ασκητής.

Επειδή και το διακόνημά του ήταν Δασονόμος, και τον περισσότερο χρόνο τον περνούσε στο δάσος, και αυτό τον έβλαψε. Όταν επέστρεφε στη Μονή λες και κατέβαινε ο Μέγας Αντώνιος από το Όρος!

Δεν μιλούσε με κανέναν αδελφό, κλεινόταν στο κελί του, όπως ανέφερα, και πίεζε τον εαυτό του στους αγώνες εγωιστικά για να αγιάσει. Μια μέρα, λοιπόν, είχε πέσει ένας εργάτης από ένα δένδρο στο δάσος και σακατεύτηκε ο καημένος.

Αμέσως ο γιος του τον φορτώθηκε και τον κατέβασε στη Μονή, για να ειδοποιήσει τον διακονητή του δάσους, τον Πατέρα… για το συμβάν και να του ζητήσει μια κουβέρτα, για να μεταφέρει στο μουράγιο τον σακατεμένο πατέρα του, για να τον πάει στη Θεσσαλονίκη.

Ο Πατήρ, δυστυχώς, όχι μόνο δεν του έδωσε κουβέρτα, αλλά σκεφτόταν τον χρόνο που του έτρωγε ο νέος με την υπόθεση του πατέρα του. Φυσικά, ήταν υποχρεωμένος όχι μόνο να τον ακούσει αλλά και να τον βοηθήσει, επειδή ήταν ο Διακονητής του δάσους, αλλά και Προϊστάμενος.

Δυστυχώς, όμως έκλεισε την πόρτα του κελιού του για να μην καθυστερήσει και να συμπληρώσει τα πνευματικά του. Οι Πατέρες της Μονής, όταν είδαν τον νέο να κλαίει, τον πλησίασαν και του συμπαραστάθηκαν.

Παρηγόρησαν το παιδί, βοήθησαν για τη μεταφορά του πληγωμένου πατέρα του και φρόντισαν να τακτοποιηθεί σε νοσοκομείο. Μετά από τέτοια ασπλαγχνία (!) επόμενο ήταν να απομακρυνθεί τελείως η Χάρη του Θεού και να σκοτισθεί σιγά – σιγά ο ταλαίπωρος.

Άρχισε δε να καυχάται ότι έφθασε στα μέτρα των Αγίων Πατέρων και βλέπει Αγίους, Αγγέλους, φώτα κτλ. Μια μέρα λοιπόν του είχε παρουσιασθεί πάλι ένας δήθεν Άγγελος και του λέει:

– Ετοιμάσου γρήγορα Πάτερ…γιατί σε λίγο θα περάσω να σε πάρω.

Εκείνος απήντησε:

– Να ‘ναι ευλογημένο! και βιαστικά – βιαστικά φόρεσε τα καινούρια του ράσα και το Σχήμα.

Εν τω μεταξύ του ξαναφωνάζει:

– Άντε γρήγορα, ανέβα στο παράθυρο να σε πάρω.

Και ο Πατήρ απήντησε:

– Κάνε υπομονή να βρω ένα σκαμνί, για να ανέβω.

Μετά από αυτό τον διάλογο, μου έλεγε ο Προηγούμενος …., ακούστηκε ένα πέσιμο και ένα «Ωχ!».

Ώσπου να τρέξουν οι Πατέρες, είχε τελειώσει. Είχε γίνει σύντριμμα, γιατί ήταν σωματώδης και το ύψος ήταν πολύ, διότι έπεσε από τον τρίτο όροφο κάτω στην πλακοστρωμένη αυλή. Οι Πατέρες τον συμμάζεψαν στην κουβέρτα με διπλό πόνο, γιατί περισσότερο σκέφτονταν την απώλεια της ψυχής του.

Ανέβηκαν μετά στο κελί του για να το τακτοποιήσουν και βρήκαν μια κόλλα με μεγάλα γράμματα να λέει τα εξής: «Κάτω από αυτή την κόλλα έχω τρεις χιλιάδες δραχμές για ένα Σαρανταλείτουργο , εάν δεν μου το κάνετε, να έχετε τη λέπρα του Γιεζή, την αγχόνη του Ιούδα και την αρά των 318 Θεοφόρων Πατέρων της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου» και στο τέλος είχε την υπογραφή του.

Ο Καλός Θεός, που είναι όλο σπλάγχνα, ας λυπηθεί το ταλαίπωρο πλάσμα του, και η διπλή αυτή πτώση του πλανεμένου αδελφού ας γίνει διπλό φρένο για μας, για να αγωνιζόμαστε με πολλή ταπείνωση και αγάπη, να πλησιάσουμε στον Θεό. Αμήν.

(Απόσπασμα από το βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου «Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα» (Έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης)

Πηγή: ΑΘωνικά

Εικόνα: «Αμαρτία και Κακό» από: tatmitropolia.ru

https://sofiakioroglou.wordpress.com/2019/05/17/%ce%bf-%ce%ac%cf%83%cf%80%ce%bb%ce%b1%ce%b3%cf%87%ce%bd%ce%bf%cf%82-%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%b1%cf%87%cf%8c%cf%82-%cf%80%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%bb%ce%b1%ce%bd%ce%ad%ce%b8%ce%b7%ce%ba%ce%b5-%ce%b3%ce%b9/

το «σπιτάκι της Μέλιας»

https://oikohouse.wordpress.com/

https://sofiakioroglou.wordpress.com/

18/05/2019 BY ΒΙΚΥ ΠΑΠΑΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Χημειοθεραπεία

Μπορεί να έφταιγε
εκείνο το χυδαίο πλήθος των τύψεων
που απεγνωσμένα μ’ έψαχνε
στην άκρη της γιορτής
ξεθωριασμένα ρούχα να με ντύσει.

Και δε μιλώ γι’ αυτό που
η παιδική απελπισία επινοεί
όταν σαν από γλύκισμα κλεμμένο
τρίμματα ερήμου προσπαθείς
κάτω απ’ τη γλώσσα σου να κρύψεις.

Τις αμαξοστοιχίες με τα σβηστά βαγόνια
πολύ μετά θα ανακάλυπτα.

Μιλώ για όσα προηγήθηκαν
στους κάτασπρους διαδρόμους
που βγάζουνε σ’ ανηφοριές
με οιδήματα λουλούδια
φαινόλης και ιωδίου ευωδιές
και δάση
με φορητούς μεταλλικούς κορμούς
–τσαμπιά του αλουμινόχαρτου–
να στάζουν τα φαρμάκια τους
στο αφελές σου αίμα
να μάθει αυτό που ήθελε οικειότητες
και άλλα τραταρίσματα
μ’ αυτόν τον ψεύτη θεατρώνη
που πάνω που τα λόγια σου
φαρσί τ’ αποστηθίζεις
έρχεται και –κακήν κακώς–
έξω σε βγάζει από το έργο.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008) της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

https://thepoetsiloved.wordpress.com/

Κινηματογραφική Ταινία] “Τα Τσακάλια”, Ένα Κοινωνικό Πρόβλημα, 1981…! (Video – Full Movie) Posted by Der Kamerad on 2019-05-17

[Κινηματογραφική Ταινία] 

“Τα Τσακάλια”, Ένα Κοινωνικό Πρόβλημα,

 1981…! 

(Video – Full Movie)

https://derkamerad.com/

Posted by Der Kamerad on 2019-05-17