Τόλης Νικηφόρου: Οι άταφοι (III)

ανήλεος μια νύχτα ο θάνατος
την τραγικότητά του θ’ απαιτήσει
τη νύχτα εκείνη
αόρατο
της πολιτείας το ρολόι
της κάθαρσης την ώρα
θα σημάνει
τα όνειρα που αμβλώθηκαν
το μίσος μας που γέρασε
παράλογη μια πολυτέλεια
σ’ εφημερίδες τυλιγμένα
θα καούν
ενώ λοξές τροχιές διαγράφουνε
αυτόματα επιψευδαργυρωμένα
τα καταχθόνια στυλώματα θα υποχωρήσουν
οι πινακίδες θα αναστραφούν
και τα εμπορεία θα καταρρεύσουν
σηκώνοντας κονιορτό μεγάλο
τα πώματα των τάφων θ’ αποκοχλιωθούν
πτώματα σ’ αποσύνθεση
τους δρόμους θα καταλάβουν
όπου και η κατοικία τους
τα χέρια οι διαβάτες στο πρόσωπο θα φέρνουν
της πραγματικότητας μη αντέχοντας τη συνείδηση
αργά όμως πολύ θα είναι
οι ουράνιοι υδατοφράχτες θα διαγραφούν
φλέματα φθισικών
και ρυπαρά χαρτονομίσματα
στ’ ανοιχτά στόματα μιας διαμαρτυρίας άτοπης
εύνοια οι γυναίκες θ’ αποζητήσουν
τα αιδοία όπως πάντα
θυσία προσφέροντας
για την απατηλή τα κορίτσια αγνότητα
σωτήριο θα γυρέψουν πλειοδότη
μάταια
αφού ο σπασμός ανήδονος
και η σπορά δίχως έρεισμα απόμεινε
πλήθη αλλόφρονα
των ισχυρών την προστασία θα ικετέψουν
καταπώς είναι στην πολιτεία συνήθειο
ασφυχτικά οι ναοί θα πληρωθούν
των πλαστών θεών το έλεος
πρηνείς οι θνητοί να εκλιπαρήσουν
χωρίς απόκριση καμιά
στρόβιλοι παλιρροϊκοί
σιελόστιχτα εικονίσματα
και δαφνοφόρες φωτογραφίες
στη θάλασσα θ’ αποχετέψουν
τα νήπια εγκαταλειμμένα
στο κλάμα θα σπαράξουν
της αθωότητάς τους δώρο
η λύση
τα πάντα τότε θα γαληνέψουν
ανάγλυφος ήλιος
πυραχτωμένος
στα κράσπεδα θ’ ακουμπήσει
της συμφοράς καταυγάζοντας τα σημάδια
και την πολιτεία ρευστοποιώντας
πανέρυθρα σύννεφα
το κουφάρι θα καλύψουν
έσχατο τεράστιο σάβανο
στο βυθό σέρνοντάς το
προορισμό οριστικό
κι αμετάλλαγο
ένα δειλό παιδί
απορημένο
μια χούφτα φως
ένα δάκρυ τραγούδι
του πόνου η ανάμνηση
ανεξίτηλη
στου χαμού τον τόπο
σπέρματα μιας γενιάς καινούριας
στην καρδιά θα τα φυτέψει
ο ποιητής
χώρος απέραντος
να γεννήσει επιτέλους η στείρα γης
το μέλλον
Από τη συλλογή Οι άταφοι (1966) του Τόλη Νικηφόρου
https://thepoetsiloved.wordpress.com/