6 Αυγούστου 1945: Ώρα μηδέν για τη Χιροσίμα – Ώρα μηδέν για την ανθρωπότητα

6 Αυγούστου 1945: 

Ώρα μηδέν για τη Χιροσίμα – 

Ώρα μηδέν για την ανθρωπότητα

Author: Σταύρος Φυντικάκης |

Την Πέμπτη η συγκέντρωση της ΕΕΔΥΕ     

Σαν σήμερα, 6 Αυγούστου του 1945  η Γη σκοτείνιαζε από το θάνατο και την καταστροφή, που σκόρπιζε η πρώτη ατομική βόμβα, η οποία έπεφτε στη Χιροσίμα.

Λίγες μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου, μία ακόμη βόμβα έσπερνε τον όλεθρο στο Ναγκασάκι.

Βόμβες θανάτου, τρόμου και αρρώστιας, που έπληξαν την ανθρωπότητα, αφήνοντάς της ανεξίτηλα σημάδια, που δεν έσβησαν μέσα από το πέρασμα των χρόνων.

Ενα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία, το κεφάλαιο του «πυρηνικού τρόμου», ένα κεφάλαιο που δεν έχει κλείσει ακόμα και θα μένει ανοιχτό όσο θα υφίστανται οι λόγοι που οδήγησαν τους δολοφόνους στο έγκλημα τους.  

Την Πέμπτη η συγκέντρωση της ΕΕΔΥΕ 

«ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΜΕ:

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΗΠΑ ΣΤΗ ΧΙΡΟΣΙΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΓΚΑΣΑΚI

ΤΟΥΣ  ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ

ΤΗΝ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ

Εβδομήντα τρία χρόνια συμπληρώνονται από το ιμπεριαλιστικό έγκλημα των ΗΠΑ κατά  του λαού της Ιαπωνίας, όταν το πυρηνικό μανιτάρι εξαφάνισε από προσώπου γης χιλιάδες ανθρώπους στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι (6 και 9 Αυγούστου του 1945).Τεράστιες οι υλικές καταστροφές με ισοπεδωμένες τις δύο πόλεις-στόχους των ΗΠΑ. Πραγματικός στόχος οι λαοί, η ΕΣΣΔ, το ανερχόμενο επαναστατικό και εργατικό κίνημα. Ακόμα και σήμερα η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα,  προσπαθεί να συγκαλύψει τους πραγματικούς στόχους χρησιμοποιώντας το ψέμα της «στρατιωτικής αναγκαιότητας» των πληγμάτων κι ενώ ο Β΄ Παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός Πόλεμος είχε τελειώσει!

Διανύουμε μια περίοδο εξαιρετικά επικίνδυνη για τον ελληνικό λαό, για όλους τους λαούς του κόσμου. Οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και αντιθέσεις σε όλο τον πλανήτη, στη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, Ανατολική Μεσόγειο, Ουκρανία, Βαλκάνια, Περσικό Κόλπο. Προωθούνται στρατιωτικοπολιτικοί σχεδιασμοί των ιμπεριαλιστικών κέντρων για το έλεγχο των αγορών, των πλουτοπαραγωγικών πηγών κι ενεργειακών πόρων. Το ενδεχόμενο του «πρώτου πυρηνικού πλήγματος» που εξετάζεται από χρόνια στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, το επιβεβαίωσε η Σύνοδος του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία (Ιούλιος 2016) κι απειλεί τους λαούς. Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες (Ιούλιος 2018), που «κουμπώνουν» με την παραπέρα στρατιωτικοποίηση της ΕΕ (ενίσχυση της PESCO, δημιουργία της «Ευρωπαϊκής Πρωτοβουλίας Επεμβάσεων», ενίσχυση της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας της ΕΕ, των μάχιμων μονάδων της ΕΕ «EU Battlegroups») επιταχύνουν την υλοποίηση των δολοφονικών τους σχεδιασμών με την ενίσχυση των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων από τη Βαλτική μέχρι τη Μαύρη θάλασσα στο πλαίσιο του επικίνδυνου ανταγωνισμού με τη Ρωσία.

Οι ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι τεράστιες. Στο εσωτερικό της χώρας εντείνει την αντιλαϊκή πολιτική της, ενώ παράλληλα βαθαίνει παραπέρα την εμπλοκή της χώρας μας σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, αναλαμβάνει επιθετικές πρωτοβουλίες παίζοντας το ρόλο του σημαιοφόρου για τα συμφέροντα ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή των Δ. Βαλκανίων και της Ν/Α Μεσογείου, βάζοντας το λαό μας σε μεγάλες περιπέτειες. Στο όνομα της «σταθερότητας», η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα υιοθετούν και στηρίζουν όλο το πακέτο παλιών και νέων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην ευρύτερη περιοχή, που συζητήθηκαν και στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες (Ιούλιος 2018). Την ίδια στιγμή, σε περίοδο ανέχειας για τον λαό μας η κυβέρνηση δαπανά τεράστια ποσά για στρατιωτικές δαπάνες στo πλαίσιο των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών, μετατρέπει τη χώρα μας σε ένα απέραντο ορμητήριο αναβαθμίζοντας το ήδη υπάρχον δίκτυο Ευρωατλαντικών Βάσεων και στρατηγείων, δημιουργώντας και νέες (Αλεξανδρούπολη, Σύρος, Κάρπαθος, κ.α.). Συνεχίζει να αναβαθμίζει την επικίνδυνη  στρατιωτικοπολιτική συνεργασία με το Ισραήλ, την ίδια ώρα που το κράτος – δολοφόνος σφαγιάζει καθημερινά τον παλαιστινιακό λαό.

Η ΕΕΔΥΕ καλεί σε μαζική συμμετοχή, στην αντιιμπεριαλιστική συγκέντρωση στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, την Πέμπτη 9 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ στις 8μμ. και πορεία στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Να καταδικάσουμε το έγκλημα των ΗΠΑ στη ΧΙΡΟΣΙΜΑ και το ΝΑΓΚΑΣΑΚΙ και να τιμήσουμε τα θύματα της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας. 

Παλεύουμε και Απαιτούμε:

Απεμπλοκή της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους

Καμιά αλλαγή των συνόρων και των συνθηκών που τα καθορίζουν

Να κλείσει η Βάση της Σούδας και όλες οι Ευρωατλαντικές Βάσεις και στρατηγεία στην Ελλάδα

Να επιστρέψουν όλες οι στρατιωτικές αποστολές από τις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στο εξωτερικό

Να καταργηθούν όλα τα πυρηνικά όπλα. Να απαγορευτούν οι πυρηνικές δοκιμές.

Όχι στη μεταφορά πυρηνικών στον Άραξο ή σε οποιαδήποτε άλλη περιοχή της Ελλάδας

Αποδέσμευση από ΝΑΤΟ – ΕΕ με το λαό νοικοκύρη στον τόπο του»

imerodromos.gr

http://ameiniasopallineus.blogspot.com/

Το Μονόγραμμα (1972)

Το Μονόγραμμα (1972)

Η πιο αυθεντική ερωτική εξομολόγηση που έχει γραφεί στην ελληνική γλώσσα. Θλίψη για την ερωτική σχέση που εκπνέει. Η συνύπαρξη του έρωτα και του θανάτου. Το ξεγύμνωμα της ψυχής που δεν άφησε ποτέ κανέναν άνθρωπο ανέπαφο.

ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ

Θά πενθώ πάντα –μ’ ακούς;– γιά σένα,

μόνος, στόν Παράδεισο

I.

Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές

Τής παλάμης, η Μοίρα, σάν κλειδούχος

Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας

Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα

Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.

ΙΙ.

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται

Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’ άλλα πού πέρασαν

Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκά

Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά

Τά «πίστεψέ με» και τα «μή»

Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα, τά χέρια μας

Πού γύρευαν ν’ ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο

Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες

Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί

Πάνω απ’ τίς ξερολιθιές, πίσω άπ’ τούς φράχτες

Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού

Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από

τούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ

Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό

Στόν τοίχο μέ τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά

Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό

Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο

Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.

ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’ αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω

Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος

Από παντού, γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ' αχανή

σεντόνια

Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη

Αποκοιμισμένη, νά φυσώ νά σέ πηγαίνω

Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές

Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’ έχουν τά κύματα

Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς

Πώς λές ψιθυριστά τό «τί» καί τό «έ»

Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο

Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’ αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο

Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά

Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες

Τά δετά τριαντάφυλλα, καί τό νερό πού κρυώνει

Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού

μεγαλώνει

Τό γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ

Επειδή σ’ αγαπώ καί σ’ αγαπώ

Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό

Εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στόν άνεμο

Τόσο η στάλα στόν αέρα, τόσο η σιγαλιά

Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική

6

Καμάρα τ’ ουρανού με τ’ άστρα

Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο

Μές στούς τέσσερις τοίχους, τό ταβάνι, τό πάτωμα

Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου

Νά μυρίζω από σένα καί ν’ αγριεύουν οί άνθρωποι

Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο

Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ ακούς

Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ’ ακούς

Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ ακούς

Μαχαίρι

Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς

Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει, μ’ ακούς

Είμ’εγώ, μ’ ακούς

Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς

Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ

Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας, μ’ ακούς

Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός, μ’ ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’ τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες

Θά’ ρθει μέρα, μ’ ακούς

Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι

Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα, μ’ ακούς

Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά, ν’ ακούς

Τών ανθρώπων

Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει

Στά νερά ένα-- ένα, μ’ ακούς

Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ ακούς

Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία, μ’ ακούς

Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων

βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ ακούς

Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ ακούς

Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω

Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς

Πουθενά δέν πάω, μ’ ακους

Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί, μ’ ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ ακούς

Τής αγάπης

Μιά γιά πάντα τό κόψαμε

Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς

Σ’ άλλη γή, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς

Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας

Πού αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς

Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ακούς

Μές στή μέση τής θάλασσας

Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης, μ’ακούς

Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ακούς

Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς

Άκου, άκου

Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;

Είμ’ εγώ πού φωνάζω κι είμ’ εγώ πού κλαίω, μ’ ακούς

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.

V.

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς

Μέ σοφές παραμάνες καί μ’ αντάρτες απόμαχους

Από τί νά’ ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού

Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου

Καί γιατί, λέει, νά μέλει κοντά σου νά’ ρθω

Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο

Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει

Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι

Στά μέρη τ’αψηλά της Κρήτης τίποτα

Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι

Πιό δω, πιό κεί, προσεχτικά σ’ όλα τό γύρο

Του γιαλού του προσώπου, τούς κόλπους, τά μαλλιά

Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού

Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου

Βυθού, μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό

Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο

Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς

Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής

Μέ τ’ άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης

Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη

Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή

Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή

Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει

Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια

Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο

Γιά σένα, ούτε η γερόντισσα ν’ όλα της τά βοτάνια

Γιά σένα μόνο εγώ, μπορεί, καί η μουσική

Πού διώχνω μέσα μου αλλ’ αυτή γυρίζει δυνατότερη

Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ

Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο

Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή

Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση

Καί νά τό χώμα, νά τά περιστέρια, νά η αρχαία μας γή.

VI.

Έχω δεί πολλά καί η γή μές απ’ τό νού μου φαίνεται ωραιότερη

Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς

Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα

Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα

Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς

Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά

τής θάλασσας

Έτσι σ’ έχω κοιτάξει πού μου αρκεί

Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί

Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει

Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ ακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου!

Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί

Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί

Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι

Πήγαινε, πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί

νεογέννητο

Μόνος, καί ας είμ’ εγώ η πατρίδα που πενθεί

Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο

Μόνος, ο αέρας δυνατός καί μόνος τ’ ολοστρόγγυλο

Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού

Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν

Παράδεισο!

VII.

Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί

Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή

Έχω ρίξει μές στ’ άπατα μιάν ηχώ

Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό

και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδεισο.

http://texnografia.blogspot.com/

https://plus.google.com/u/0/107394534651773534085

Όταν τα μυαλά των φίλων σου θολώνουν……εθνικές μειοδοσίες απεργάζονται

Όταν τα μυαλά των φίλων σου θολώνουν…

…εθνικές μειοδοσίες απεργάζονται

22/07/2018

Πάντα πίστευα ότι ο ‘Οσφυοκάμπτης’επαγγέλλεται κατά κύριο λόγο Πολιτικός, καθότι η πολιτική δε ‘λειτουργείται’ αλλά αμείβεται, σημείο δυστυχώς τρωτό για τέλεση εθνικών ‘μαγειρεμάτων’ κατά παντός ομοεθνή.

Για πολλά χρόνια νόμιζα ότι όποιος μπαίνει στην πολιτική πεινασμένος και φιλόδοξος είναι το τέλειο θύμα στα χέρια των ‘Αφανών’ που κινούν τα προδοτικά νήματα της Ιστορίας.

Συχνά σκεφτόμουν ότι όποιος πολιτεύεται, ενώ ‘έχει’ και ‘κατέχει’, τρέμει τόσο πολύ το φυλλοκάρδι του να μη χάσει τη βολή του που μια πιθανή στροφή ενάντια στα συμφέροντα της ίδιας του της χώρας είναι απλά μία ακόμη πράξη ρουτίνας. 

Γενικώς, στο μυαλό μου είχα πάνω-κάτω μια εικόνα για το ποιο είναι το προφίλ που χαρακτηρίζει κάποιον «Εθνικό ‘Οσφυοκάμπτη’», και βάσει αυτού συνδιαλεγόμουν σε εξωστρεφή πηγαδάκια. Ειδικά, πριν λίγα χρόνια όταν η ‘Κρίση’ μας καλωσόρισε, αυτό το προφίλ έβρισκε σύμφωνους όλους τους ομόδειπνούς μου σε κοινωνικότητες κάθε είδους. 

Υπήρχε μια κοινή γραμμή που μοιραζόμουν μ’ όλους σχεδόν τους συμπολίτες μου για το ποιος φέρει ευθύνες, ποιος οφείλει να λογοδοτήσει, ποιος εν τέλει είναι ο Εχθρός και ποιος ο Φίλος αυτού του τόπου. Ήμασταν Εμείς και Εκείνοι - δύο ξεκάθαρα στρατόπεδα, με ξεκάθαρους σκοπούς και βλέψεις:

ΕΜΕΙΣ που τη μόνη εξουσία που είχαμε ήταν αυτήν της Ψήφου (με άπειρα ερωτηματικά…;;; που δεν είναι της παρούσης) και ΕΚΕΙΝΟΙ που είχαν όλες τις εξουσίες της Διοίκησης (με άπειρα θαυμαστικά…!!! που δεν τίθενται σε αμφισβήτηση).     

Μέχρι και το πολύ πρόσφατο παρελθόν ο κόσμος είχε λίγο πιο ξεκάθαρη σκέψη και στάση για πολιτικά και εθνικά ζητήματα που μας απασχολούν. Εξέφραζαν, δηλαδή, πιο σαφή-λογικοφανή επιχειρήματα … (όπως είναι απολύτως λογικό άλλωστε όταν κάποιος είναι αυτόφωτος και νοήμων!) … για όλα τα παραλόγως αδικαιολόγητα που συμβαίνουν σ’ αυτήν την έρμη χώρα.

Ασχέτως με τη μόρφωση, το επάγγελμα και τις πολιτικές ταυτίσεις του καθενός υπήρχε μια κοινή μέσες άκρες γραμμή για όλες τις αυτονοήτως κακόβουλες ενέργειες που διαπράττονται εις βάρος των κατοίκων αυτού του τόπου. Κουτσά-στραβά βρίσκαμε ένα κοινό πάτημα που λειτουργούσε σαν μπούσουλας προς διαχωρισμό του Κακού απ’ το Καλό και του Παράλογου απ’ το Λογικό.

Έβλεπα μια σπίθα και μια ενέργεια στον αέρα που, αν εξαιρούσες τα ιδεολογικά κολλήματα του καθενός (απόρροια συστηματικής πλύσης εγκεφάλου επί δεκαετίες), αισθανόμουν μια παρανοϊκή γαλήνη γιατί τουλάχιστον στις μεταξύ μας συζητήσεις η Λογική σκέψη (σε επίπεδο επιχειρηματολογίας τουλάχιστον!) πρυτάνευε και το αίσθημα περί επιβολής Δικαίου διαφέντευε.

Μέσα μου ήμουν ζωντανή, ακμαία και μάχιμη διότι πολύ απλά ΔΕΝ ήμουν Μόνη. Και όλοι οι άλλοι γύρω μου μπορούσαν να διακρίνουν και να αντιληφθούν με την ίδια καθαρότητα όλα τα κακώς κείμενα που χαιρέκακα τραγάνιζαν και συνεχίζουν να τραγανίζουν την πολύτιμη καθημερινότητά μου.

Ο κάθε Συμπολίτης μου για μένα ήταν ένας ακόμη Προδομένος από την ανηθικότητα των υψηλά ιστάμενων που ασκούν Πολιτική.

Μέχρις εδώ όλα φάνταζαν ‘καλά’ (που λέει ο λόγος!) … καθότι Λογικά.

Ο καιρός, λοιπόν, περνά και έρχεται το σήμερα. Είναι αξιοθαύμαστο το τι συνέβη μέσα σε λίγα μόλις χρόνια. Ο σπόρος του Παραλόγου εισχώρησε και άρχισε αργά και βασανιστικά να σαπίζει τα μυαλά των άλλοτε Λογικών συνδαιτυμόνων μου. Η αρχή δυστυχώς έγινε και έπεται δυσάρεστη συνέχεια…

Άρχισα, λοιπόν, να ακούω με αφορμή το «Σκοπιανό» νέο-εποχίτικες εναλλακτικού τύπου ρητορικές περί κοινής ειρηνευτικής πορείας με γείτονες που - σε αυστηρή παρά ταύτα μειοψηφία στην ενδοχώρα τους! - φόρεσαν το καπελάκι τους στραβά και άρχισαν τα παλαβά. Αυτοί για τους δικούς τους λόγους και Εκείνοι που τους σιγοντάρουν για άλλους παρόμοιους έπεισαν και μερίδα των Δικών μας να παπαγαλίζει ό,τι πιο “…παράνομο, απεχθές, επονείδιστο και μη βιώσιμο…” μπορεί να σκεφτεί Ανιστόρητος Νους.

Όταν πάσχεις από ‘Ιστορική Υστέρηση’ και είσαι στο τελευταίο στάδιο πριν τον εγκλεισμό στα λευκά κελιά, πραγματικά προβληματίζομαι για το αν υπάρχει ίχνος άμυνας απέναντι σ’ ένα τόσο θλιβερό φαινόμενο, απ’ το οποίο μάλιστα μερίδα των νοσούντων δηλώνουν και ευπατρίδες. Και εκεί που ο κύκλος του Παραλόγου έρχεται και κλείνει, πνίγοντάς με ασφυκτικά, είναι με το εντός έδρας τελετουργικό της επαναβάπτισης του ‘μωρού της Rosemary’…

Ποιος να μου το ’λεγε ότι στα -άντα μου θα φορούσα τα καλά μου και θα πήγαινα για συχαρίκια σε ‘Νονούς’!   

Από βορά στρίβουμε ανατολικά και κάνουμε μια στάση στους παλιούς γνώριμους. Άλλη μια πικρή ιστορία με αφορμή τα όσα εκτυλίσσονται στην άλλη γείτονα χώρα τα τελευταία χρόνια και ειδικά σήμερα. Παραβιάσεις, ακραίες δηλώσεις, φυλακισμένοι στρατιωτικοί! Ένα τερατόμορφο παζλ μας απειλεί με κάθε τρόπο κάθε μέρα, και παρόλα αυτά μερίδα Ελλήνων δε λέει να το καταλάβει.

Άρχισα, λοιπόν, να ακούω με αφορμή το «Τουρκικό» διάφορες παγκοσμιοποιημένου μανδύα απόψεις περί ειρηνευτικής αντιμετώπισης μιας ‘κρίσης’ που σύντομα θα κατακαθίσει, και μετά όλοι μαζί θα ψαρεύουμε ανέμελοι στο Αιγαίο. Υπάρχουν στα αλήθεια ανάμεσά μας ντόπιοι που όχι μόνο εθελοτυφλούν, αλλά άρχισαν σιγά-σιγά κάποιοι εξ αυτών να ψελλίζουν ότι τα χωρικά μας ύδατα παραείναι απλωμένα και ότι κάποιες μικροπαραχωρήσεις οφείλουμε για το ‘καλό όλων’ να τις αποδεχτούμε.      

Όταν πάσχεις από ‘Αξιακή Ολιγιστότητα’ και διανύεις το τελευταίο στάδιο μικροπρεπούς συμπεριφοράς, φοβάμαι ότι ‘εθνικό χαΐρι’ ούτε με μικροσκόπιο δε βλέπεις. Όταν μερίδα συμπολιτών σου τολμά να ξεστομίζει τέτοιες σκέψεις ως πιθανά-αποδεκτά σενάρια εθνικού-συνοριακού ανασχηματισμού, τα λόγια είναι περιττά. Εκεί ξέρεις ότι το ‘ηττοπαθές σαράκι’ τρύπωσε και άντε βρες τρόπο να το εξοντώσεις… 

Ποιος να μου το ’λεγε ότι μετά από τόσα χρόνια αναβιώσεων Εθνικών επετείων θα γινόμουν μάρτυρας απόψεων τέτοιου βάθους ‘προθυμίας’!

Μ’ αυτά και με τ’ άλλα έχω πάθει σύγχυση. Αυτούς όλους γύρω μου που κάποτε συμπονούσα και μ’ αυτούς όλους γύρω μου που κάποτε νόμιζα ότι κάτι μας ενώνει, τώρα αισθάνομαι τον απόηχο του απόλυτου κενού που με ωθεί στην απαξίωσή τους.

Ίσως κι αυτό να είναι μέρος του σχεδίου … ποιός ξέρει;;;

Απ’ τη στιγμή που μπήκαν σε κυκλοφορία τέτοιες καρκινικές σκέψεις, που τώρα ναι μεν είναι σε μειοψηφία αλλά πιθανότατα πολύ σύντομα να εξαπλωθούν, το παιχνίδι αρχίζει να λειτουργεί εις βάρος μας. Δεν μπορώ να γνωρίζω ούτε τα βάθη ούτε τα πλάτη στα οποία έχει διαχυθεί το κακό.

Αυτό που ξέρω είναι ότι ΤΩΡΑ ο Λαός έχει ευθύνη για ό,τι του ξημερώνει, καθότι ο ‘εθνομηδενισμός’ πια ζει καί ανάμεσά μας. 

Μ’ άλλα λόγια, ο ‘εθνομηδενισμός’ δεν κατοικεί πια μόνο στην κορυφή της πυραμίδας, αλλά έχει βρει πρόσφορο έδαφος και στα χαμηλότερα στρωμάτα. Αυτό ήταν μια εξέλιξη που ομολογώ ότι δεν την πολυπερίμενα ή καλύτερα να πω ότι την απευχόμουν σαν ένα κακό όνειρο που στον ξύπνιο όλα τα Παράλογα νέφη διαλύονται σε πλήρη ανακούφιση.

Νιώθω παγωμάρα και σαστιμάρα με το πόσο η “απαιδευσιά”  και η “βολή” μπορούν να χτυπήσουν στα ίσια τη Λογική και το Δίκαιο. Εδώ θα είμαστε, λοιπόν, όλοι να δούμε ιδίοις όμμασι αν αυτός ο Λαός είναι άξιος της μοίρας του ή όχι.

Μήπως τελικά ήρθε όντως η ώρα του να μας αποχαιρετήσει μια για πάντα;   

Αν δείξει ότι αυτό επιθυμεί, no heart feelings!

Και όσοι απ’ εμάς ψυχορραγήσουμε σ’ αυτό το θέαμα … καλύτερα να στρέψουμε το βλέμμα αλλού και - εντελώς ψυχρά και ορθολογιστικά - ας σκεφτούμε ότι στην τελική ο καθείς έχει δικαίωμα στη δημοκρατική αυτοδιάθεση.

Σε αναμονή των εξελίξεων…

https://www.macroskopio.gr/el

Η σύγκρουση ΗΠΑ-Τουρκίας θα «γεννήσει» το νέο

 

06/08/2018

Οι ΗΠΑ επί μισό και παραπάνω αιώνα ήταν πάντα (ή σχεδόν πάντα) στο πλευρό της Τουρκίας και απέναντι στην Ελλάδα σε μείζονα ζητήματα για τον ελληνισμό, όπως η εθνοκάθαρση των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, και η βάρβαρη εισβολή και κατοχή της Κύπρου από τους Τούρκους. Το γεγονός αυτό δεν επέτρεψε στους Έλληνες πολίτες να αποδεχτούν και να κατανοήσουν αυτά που γράφουμε εδώ και παραπάνω από πέντε χρόνια για τη σοβούσα κρίση στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις. Κανείς στην Ελλάδα δεν πίστευε ότι οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Τουρκία θα επιδεινωθούν και θα φθάσουν στο σημείο που είναι σήμερα, με την Ουάσινγκτον να έχει επιβάλει κυρώσεις στους υπουργούς Εσωτερικών και Δικαιοσύνης γιατί παίζουν ενεργό ρόλο στην παράνομη κράτηση του Αμερικανού πάστορα Μπράνσον.

Όσον αφορά την υπόθεση αυτή, οι ΗΠΑ, χρησιμοποιώντας το μέγεθός τους αλλά και τον διπλωματικό-πολιτικό νου, μετέτρεψαν την υπόθεση του φυλακισμένου πάστορα Μπράνσον σε μια ιδιότυπη φυλακή για την ίδια την Τουρκία, η οποία ήδη νιώθει εγκλωβισμένη και είναι προφανές ότι μάλλον θα ήθελε να μην είχε αρχίσει ποτέ αυτό το επικίνδυνο «παιχνίδι» με τους ομήρους απέναντι στις ΗΠΑ.

Παρεμπιπτόντως, η Ελλάδα, αντί να χρησιμοποιήσει τον διπλωματικό-πολιτικό νου και να απαιτήσει την άμεση απελευθέρωση των δυο Ελλήνων στρατιωτικών που κρατούνται εντελώς παράλογα και παράνομα σε τουρκική φυλακή, ζητώντας σε αντίθετη περίπτωση την άμεση απέλαση του Τούρκου πρέσβη, προχώρησε στη συνταξιοδότηση των δύο νόμιμων μουφτήδων της ελληνικής Θράκης, αφήνοντας ζωτικό χώρο στους ψευδομουφτήδες, που ακόμα και οι πέτρες γνωρίζουν ότι παίζουν ανοικτά το παιχνίδι της Άγκυρας.

Να επιστρέψουμε στα αμερικανοτουρκικά, από την πορεία των οποίων θα εξαρτηθούν τα πάντα στην περιοχή μας – ακόμα και η μορφή που θα έχει ο χάρτης τις επόμενες δεκαετίες.

Ο Ερντογάν συγκρούεται με τις ΗΠΑ για ένα εξαιρετικής γεωπολιτικής σημασίας ζήτημα, το Κουρδικό. Οι ΗΠΑ από το 1990, οπότε ξέσπασε η κρίση με την εισβολή του Σαντάμ Χουσεΐν στο Κουβέιτ, προσπαθούν να εφαρμόσουν ένα μεγάλο σχέδιο για τον στρατηγικό έλεγχο της Αραβικής Χερσονήσου, του Περσικού Κόλπου, της Μέσης Ανατολής, της Μεσοποταμίας και της Ανατολικής Μεσογείου.

Στρατηγικός στόχος είναι ο έλεγχος των αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου, αλλά και των υδάτινων πόρων της περιοχής, δηλαδή των νερών του Τίγρη και του Ευφράτη που σχηματίζουν την ιστορική Μεσοποταμία.

Βασικός πυλώνας της στρατηγικής αυτής είναι η ασφάλεια του Ισραήλ και η δημιουργία κουρδικού κράτους, αυτού που πλέον αποκαλείται από όλο και περισσότερους αναλυτές «Μεγάλο Κουρδιστάν». Σύμφωνα με όσα έχουν διαρρεύσει για το θέμα, θα επιχειρηθεί πρώτα να δημιουργηθούν τέσσερα αυτόνομα ή ομόσπονδα κουρδικά κράτη στο Ιράκ, τη Συρία, την Τουρκία και το Ιράν, τα οποία σε βάθος χρόνου θα αποτελέσουν το Μεγάλο Κουρδιστάν.

Η αρχή έγινε το 1992, με τη δημιουργία του πρώτου ντε φάκτο αυτόνομου κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ ή Νότιο Κουρδιστάν, με τη βοήθεια των ΗΠΑ και της Αγγλίας, το οποίο αναγνωρίστηκε συνταγματικά το 2005, όταν ψηφίστηκε το νέο σύνταγμα του Ιράκ.

Σημειώνεται ότι ο Ερντογάν υποστηρίχθηκε φανερά από τις ΗΠΑ από τότε που ήταν δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης και η υποστήριξη αυτή ήταν η κύρια αιτία που το κεμαλικό βαθύ κράτος τον έστειλε στη φυλακή.

Το κεμαλικό βαθύ κράτος και το στρατιωτικό κατεστημένο ήταν κάθετα αντίθετο στη δημιουργία κουρδικού κράτους στο Β. Ιράκ, το οποίο, όμως, για να αναπνεύσει και να ζήσει, έπρεπε οπωσδήποτε να έχει την υποστήριξη της Άγκυρας.

Ο Ερντογάν δέχτηκε να παίξει αυτό το ρόλο, να στηρίξει δηλαδή ως πρωθυπουργός την Αυτόνομη Κουρδική Διοίκηση στο Β. Ιράκ, γι’ αυτό υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ στο επικίνδυνο παιχνίδι εξουσίας απέναντι στο παλιό βαθύ κράτος, την Εργενεκόν, το Σχέδιο Βαριοπούλα κτλ. Και είναι αλήθεια ότι τήρησε το λόγο του, υποδέχτηκε τον πρόεδρο του ιρακινού Κουρδιστάν στην Άγκυρα με τιμές αρχηγού κράτους, προχωρώντας με τον τρόπο αυτό στην αναγνώρισή του.

Φυσικά όλα αυτά έγιναν με το… αζημίωτο για την τουρκική οικονομία και για πολλούς Τούρκους επιχειρηματίες, ανάμεσα στους οποίους και ορισμένοι του οικογενειακού περιβάλλοντος του Ερντογάν, που έκαναν δουλειές πολλών δισεκατομμυρίων και στην κυριολεξία έχτισαν ένα καινούργιο κράτος.

Όμως τα πράγματα άλλαξαν το 2015, για δύο λόγους.

• Ο ένας ήταν οι εκλογές του Ιουνίου, στις οποίες το κουρδικό Κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών (HDP) πήρε ποσοστό 13,1% και εξέλεξε 80 βουλευτές, στερώντας την αυτοδυναμία από το κόμμα του Ερντογάν.
• Ο άλλος ήταν η στρατιωτική εμπλοκή της Ρωσίας στη Συρία, ένεκα της οποίας γκρεμίστηκαν τα όνειρα του Ερντογάν να ελέγξει τη Συρία μέσω των σουνιτών της συριακής αντιπολίτευσης, όπως υπολόγιζε όταν ξέσπασε η κρίση στη Συρία. Όμως η εμπλοκή της Ρωσίας και η στρατιωτική της παρουσία στη Συρία κατέστησε στρατηγικούς συμμάχους των ΗΠΑ τους Κούρδους της Ροζάβας (Β. Συρία, Δ. Κουρδιστάν), εξέλιξη που οδηγεί στη δημιουργία του δεύτερου κουρδικού κράτους.

Ο Ερντογάν, λοιπόν, αν και στην αρχή είχε δεχτεί να «συνεργαστεί», όταν διαπίστωσε ότι επί των ημερών του είναι πιθανόν να δημιουργηθεί το τρίτο κουρδικό κράτος στο έδαφος της Τουρκίας, αποφάσισε να αποστασιοποιηθεί και να συγκρουστεί με τις ΗΠΑ.

Τα όσα βλέπουμε και θα δούμε στο μέλλον, είναι τα επεισόδια του σίριαλ που ξεκίνησε το 1990.

Καλή... τηλεθέαση.

Πηγή: Pontos News
Αρθρογράφος: Σάββας Καλεντερίδης

https://www.macroskopio.gr/el

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΦΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟΥ

H μακάβρια συμφωνία! 

Σκότωσαν τον εραστή της και τον 

σέρβιραν σε μπάρμπεκιου στους γείτονες

Μια μακάβρια συμφωνία τη νύχτα του γάμου τους καθόρισε τη μοίρα του 37χρονου Jason Cochran και της 34χρονης Kelly.

Ο Jason και η Kelly υποσχέθηκαν ο ένας στον άλλο πως αν κάποιος απιστούσε στη διάρκεια του γάμου τους θα σκότωναν τον εραστή. Μόνο οι δυο τους γνώριζαν αν πίστευαν την τρομακτική του υπόσχεση. Και ο Jason κατέληξε νεκρός.

Ήταν το 2014 και ενώ ήταν 10 χρόνια παντρεμένοι που ο γάμος τους βρισκόταν σε κρίση και ο Jason αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα. Η Kelly κοιμόταν με τον 53χρονο Chris Regan που είχε γνωρίσει στη δουλειά της.

Την καλούσε στο διαμέρισμά του για σεξ και οι φήμες άρχισαν να κυκλοφορούν στη μικρή κοινότητα του Iron River. O Chris είχε βρει άλλη δουλειά στη βόρεια Καρολίνα και ετοιμαζόταν να μετακομίσει.

Όμως ο Jason έμαθε ότι η γυναίκα του ήταν άπιστη και άρχισε να στριφογυρίζει στο μυαλό του η συμφωνία τη νύχτα του γάμου τους. Πίστεψε ότι μόνο αυτός θα ήταν ο τρόπος να σώσουν τον γάμο τους. Και περιέργως συμφώνησε και η Kelly.

Έτσι κατέστρωσαν ένα σχέδιο από κοινού. Ήταν στις 14 Οκτωβρίου του 2014 που η Kelly κάλεσε τον Chris στο διαμέρισμά της. Όταν ο Jason γύρισε σπίτι και «ανακάλυψε» το ζευγάρι μαζί, σκότωσε τον Chris και τον διαμέλισαν.

Αμέσως μετά έκαναν μπάρμπεκιου και κάλεσαν τους γείτονες. Τους σέρβιραν το κρέας του. Όταν δηλώθηκε η εξαφάνιση του Chris, οι αρχές βρήκαν στο αυτοκίνητό του ένα χαρτί με τη διεύθυνση της Kelly. Ανακάλυψαν τη σχέση τους και πως η Kelly ήταν ένας από τους ανθρώπους που τον είχαν δει ζωντανό. Έκαναν έρευνα σπίτι τους αλλά δεν βρήκαν τίποτα.

Η Kelly ομολόγησε τον δεσμό τους αλλά είπε στις αρχές πως με τον Jason είχαν ανοιχτή σχέση και δεν τον πείραζε. Ο Jason αρνήθηκε από την πλευρά του οποιαδήποτε εμπλοκή στην εξαφάνιση του Chris. Χωρίς να βρεθούν ενοχοποιητικά στοιχεία, το ζευγάρι γλίτωσε για τον φόνο.

Το στοιχειωμένο παρελθόν και ο φόνος του άντρα της

Οι δυο τους γνώριζαν ότι θεωρούνται ύποπτοι και αποφάσισαν να μετακομίσουν στην Ιντιάνα. Είχε περάσει ένας χρόνος και δεν τους είχαν ενοχλήσει από την αστυνομία. Ήταν μια ευκαιρία να ξεκινήσουν τη νέα τους ζωή. Το παρελθόν όμως συνέχιζε να τους στοιχειώνει. Η οργή της Kelly μεγάλωνε που ο Jason σκότωσε τον εραστή της. Τα συναισθήματά της για τον Chris ήταν πιο βαθιά από όσο πίστευε. Ήθελε να ισοφαρίσει και ο μόνος τρόπος ήταν με το να αφαιρέσει μια ζωή.

Τον Φεβρουάριο του 2016 κάλεσε τις αρχές για να αναφέρει πως ο Jason ίσα που ανέπνεε. «Δεν ξέρω τι συμβαίνει. Κάνει εμετό, έχει εφίδρωση». Όταν έφτασαν στο σημείο οι διασώστες, ο Jason δεν είχε τις αισθήσεις του. Η Kelly τους είπε πως ο σύζυγός της ήταν καταθλιπτικός και είχε πάρει υπερβολική δόση ηρωίνης. Ήξερε όμως ότι οι υποψίες θα πέσουν πάνω της αν υπερέβαλε.

Αρχικά θεωρήθηκε πως ο Jason πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Έγραψε στο facebook ότι ο θάνατός του ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που κλήθηκε ποτέ να αντιμετωπίσει. Η αστυνομία διατηρούσε τις αμφιβολίες της. Και η νεκροψία επιβεβαίωσε τις υποψίες τους. Είχε πεθάνει από ασφυξία.

Εννιά εβδομάδες μετά τον θάνατό του, η Kelly κατηγορήθηκε για δολοφονία. Το έσκασε και εντοπίστηκε στο Κεντάκι. Ήταν πολύ επιθετική με τους συγκρατούμενούς της και στην ανάκριση ομολόγησε τη συμμετοχή της και στις δύο δολοφονίες. Ομολόγησε ότι τον σκότωσε σε αντίποινα για τη δολοφονία του εραστή της. Του είχε δώσει υπερβολική δόση ηρωίνης αλλά επειδή αργούσε να πεθάνει, έβαλε τα χέρια της στο στόμα και τη μύτη του μέχρι να πεθάνει. «Πάτσισα» είπε στους αστυνομικούς.

https://www.pentapostagma.gr/

Δείτε την έκταση της καταστροφής που προκαλεί μια ατομική βόμβα - Επιλέγετε περιοχή και όπλο (διαδραστικός χάρτης)

Δείτε την έκταση της καταστροφής που 

προκαλεί μια ατομική βόμβα -

Επιλέγετε περιοχή και όπλο 

(διαδραστικός χάρτης)

Σαν σήμερα 6 Αυγούστου 1945 οι ΗΠΑ ρίχνουν στη Χιροσίμα την ατομική βόμβα και παρά τον όλεθρο που προκάλεσε κανείς δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τη ζημιά μπορεί να κάνει ένα τέτοιο όπλο και πόση έκταση γης μπορεί να καταστρέψει σκορπώντας το θάνατο. 

Σήμερα περισσότερα από 17.000 πυρηνικά όπλα βρίσκονται διεσπαρμένα σε διάφορες γωνιές του κόσμου και μπορούν να πλήξουν οποιαδήποτε περιοχή.

Για να πάρει κάποιος μία μικρή γεύση από το πόσο μεγάλη καταστροφή μπορεί να προκαλέσει μία πυρηνική βόμβα δεν έχει παρά να επισκεφθεί τον ιστότοπο nuclearsecrecy.com/nukemap να επιλέξει την περιοχή που θέλει και να δει την εμβέλεια της καταστροφής που μπορεί να προκληθεί.

 https://www.pentapostagma.gr/