Αν θέλεις πραγματικά να αλλάξει η ζωή σου

 by Eftychios Giatroudakis

«Η στερνή, η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη. Όχι να βλέπεις πώς πηδάει η σπίθα από τη μια γενεά στην άλλη, παρά να πηδάς, να καίγεσαι μαζί της. Η πράξη είναι η πλατύτερη θύρα της λύτρωσης. Αυτή μονάχα μπορεί να δώσει απόκριση στα ρωτήματα της καρδιάς. Μέσα στις πολύγυρες περιπλοκές του νου, αυτή βρίσκει το συντομώτερο δρόμο. Όχι βρίσκει. Δημιουργάει δρόμο, κόβοντας δεξά, ζερβά την αντίσταση της λογικής και της ύλης.»

Νίκος Καζαντζάκης

Σκέψεις- λέξεις…

Βαδίζοντας στο ¨μονοπάτι¨ μου συνάντησα πολλές φορές ανθρώπους που αναρωτιότανε: Μα γιατί δεν αλλάζω, αφού κάνω τόσες προσπάθειες;

Και πραγματικά έκαναν πολλές προσπάθειες. Άλλος διάβαζε πολύ, άλλος έκανε γιόγκα και διαλογισμούς, άλλος ψυχοθεραπεία, άλλος δοκίμαζε διάφορες εναλλακτικές θεραπείες ή σεμινάρια όμως κανένας από αυτούς δεν είχε καταφέρει να αλλάξει τον εαυτό του και παρέμεινε εγκλωβισμένος μέσα σε σκέψεις και στερεότυπα.

Συνάντησα κι άλλους ανθρώπους εγκλωβισμένους που επιζητούσαν κι αυτοί την αλλαγή, την μεταμόρφωση. Αυτοί οι άνθρωποι με πολύ λιγότερη προσπάθεια και σε πολύ λιγότερο χρόνο από τους προηγούμενους κατάφεραν να σταθούν στα πόδια τους, να αντικρύσουν τον εαυτό τους και να προχωρήσουν απελευθερωμένοι από στερεότυπα και προσδιορισμούς φέρνοντας την αλλαγή στη ζωή τους που τόσο επιθυμούσαν.

«Η μεγαλύτερη επιθυμία στον κόσμο είναι για εσωτερική μεταμόρφωση. Η επιθυμία για χρήμα δεν είναι τίποτα, η επιθυμία για εξουσία, για κύρος, δεν είναι τίποτα. Η μεγαλύτερη επιθυμία είναι η λεγόμενη πνευματική μεταμόρφωση. Και από τη στιγμή που παγιδεύεσαι μέσα σ’ αυτή την επιθυμία, θα παραμείνεις δυστυχισμένος για πάντα. Η μεταμόρφωση είναι εφικτή, όχι όμως επιθυμώντας την.»

Osho

Σε τι διέφεραν όμως οι δυο αυτές ομάδες ανθρώπων και ενώ οι μεν παρέμειναν σχεδόν στάσιμοι οι άλλοι έφεραν την αλλαγή στη ζωή τους; Και οι δυο ομάδες έμαθαν πολλά πράγματα που για πολλούς ήταν πρωτόγνωρα και στην αρχή τους φαίνονταν και λίγο ¨τρελούτσικα¨. Η πρώτη ομάδα όμως όλες τις τεχνικές, τις διαλογιστικές αναπνοές, τα λόγια των μεγάλων δασκαλών όπως ο Osho, τις ασκήσεις εξέλιξης, όλα αυτά τα κράτησαν σαν θησαυρό στο κεφάλι τους.

Θυμάμαι μια ιστορία με ένα βασιλιά που είχε τρεις γιους και έπρεπε να αποφασίσει σε ποιον θα αφήσει το βασίλειο. Έδωσε λοιπόν στον καθένα ένα σακούλι με σπόρους και τους είπε να το φυλάξουν μέχρι να γυρίσει από το μεγάλο ταξίδι του.

Όταν έφυγε ο βασιλιάς ο ένας γιος έβαλε τους σπόρους στο θησαυροφυλάκιο και τους κράτησε σαν πολύτιμο θησαυρό για να τους επιστρέψει στον πατερά του όταν θα του το ζητούσε. Ο άλλος γιος πούλησε τους σπόρους και κράτησε τα χρήματα για να πάρει καινούριους σπόρους να δώσει στον πατέρα του όταν ερχόταν η κατάλληλη ώρα. Ο τρίτος γιος έσπειρε τους σπόρους σε ένα χωράφι αφού το όργωσε. Τους πότισε τους φρόντισε κι όταν ήρθε ο βασιλιάς είχε να του χαρίσει ένα χωράφι γεμάτο φυτά και καρπούς.

Σε ποιον λέτε ότι έδωσε το βασίλειο ο βασιλιάς; Εσείς σε ποιον θα το δίνατε;

Η πρώτη ομάδα αποτελείται από ανθρώπους που δεν φροντίζουν ώστε οι σπόροι να βρουν το δρόμο τους μέσα στη μάνα Γη ώστε να γίνουν φυτά που θα καρποφορήσουν και θα μοιράσουν τους καρπούς, τα δώρα τους. Όσοι άνθρωποι μοιάζουν στον πρώτο γιο κρατάνε καλά κλειδωμένους όλους τους θησαυρούς, όλη τη γνώση μεσα στο κεφάλι τους και περιμένουν την αλλαγή να έρθει. Όσοι μοιάζουν στο δεύτερο γιο, μαθαίνουν πολύ καλά όλη αυτή τη γνώση, την διατυμπανίζουν, την ¨πουλάνε¨ θεωρώντας ότι κάνουν κάτι ξεχωριστό και σαν μυρικαστικά αναμασάνε τα ίδια και τα ίδια κρατώντας και αυτοί όλη τη γνώση μέσα στο κεφάλι τους, περιμένοντας την αλλαγή να έρθει.

Ευτυχώς υπάρχουν και οι άνθρωποι που μοιάζουν στον τρίτο γιο. Σκάβουν, κουράζονται, πονάνε, κλαίνε, φωνάζουν. Συνεχίζουν να σκάβουν πιο βαθιά, πιο αποφασιστικά και όταν βρουν το γόνιμο έδαφος στην εσωτερική τους Γη τότε φυτεύουν τους σπόρους τους και αργότερα απολαμβάνουν τους καρπούς της αλλαγής κερδίζοντας το βασίλειο της πληρότητας. Αυτοί οι άνθρωποι δεν κράτησαν την γνώση στο κεφάλι τους. Την κατέβασαν χαμηλότερα. Πρώτα στο κέντρο της καρδιάς και αφού πήραν θάρρος και δύναμη από εκείνη την κατέβασαν πιο χαμηλά στο κέντρο της κοιλιάς τους. Στην εσώτερη γη τους κάνοντας τη γνώση, σοφία. Μπήκαν στο βίωμα, στην εμπειρία με μόνο τους όπλο την αποφασιστικότητα. Και η αποφασιστικότητα δεν εδρεύει στο κεφάλι αλλά στην κοιλιά.

Η κοιλιά είναι το κέντρο της θέλησης και από εκεί ξεκινάμε την αλλαγή. Στο κεφάλι εδρεύει ο Έλεγχος με τους συμβουλάτορες του τον Φόβο και την Αναποφασιστικότητα. Κι όσο πιο πολύ ελέγχεις τη ζωή σου τόσο πιο πολύ φοβάσαι τόσο περισσότερο ανήσυχος γίνεσαι για την ασφάλειά σου, τόσο περισσότερο σκληραίνεις. Σκληραίνεις στο σώμα στο μυαλό στην καρδιά…

Περιορίζεσαι. Γίνεσαι χέρσα γη. Περιορίζεις τις αισθήσεις σου, το άγγιγμα σου, την απόλαυση σου την αγάπη σου. Τα συναισθήματα δεν τα νιώθεις αλλά τα σκέφτεσαι και δίνεις, όποιος δίνει, μέσα από τη δύναμη σου….

Όταν πραγματικά θέλεις να φέρεις την αλλαγή στη ζωή σου τότε παρατάς τον έλεγχο, παρατάς το φόβο και την αναποφασιστικότητα και βουτάς στη ζωή. Γκρεμίζεις τα τείχη της ασφαλούς, τελματώδους ζωής σου, που μύριζε κλεισούρα, μυαλουδίλα και θάνατο μπαίνοντας στην πράξη. Μπαίνοντας στο βίωμα, στην εμπειρία αποφασισμένος να κανείς τη γνώση σοφία και να ζήσεις απελευθερωμένος από βάρη και ενοχές.

Έτσι κι αλλιώς και όσο σκεφτόσουν και όσο έλεγχες τη ζωή σου πονούσες, βασανιζόσουνα, μάτωνες αλλά σε ένα επαναλαμβανόμενο μότο μέσα σε ένα σκοτεινό τούνελ χωρίς έξοδοι διαφυγής. Για πιο λόγο να μην εκθρονίσεις τον έλεγχο, να βγεις από το σκοτεινό τούνελ του μυαλού σου και να ανασάνεις επιτέλους με ελευθερία.

«Η μεταμόρφωση είναι εφικτή μόνο χαλαρώνοντας μέσα σ’ αυτό που υπάρχει, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό. Η χωρίς όρους αποδοχή φέρνει μεταμόρφωση.»

Osho

Αν θέλεις να αλλάξει η ζωή σου, χρειάζεται να βουτήξεις, να αγωνιστείς και να προσπαθήσεις για να το καταφέρεις. Χρειάζεται να έρθεις αντιμέτωπος με τον ΄΄κατασκευασμένο΄΄ από εσένα εαυτό σου για να πραγματοποιήσεις την αλλαγή.

Η ζωή κανενός δεν αλλάζει όταν κρατά τα μάτια κλειστά και ζει μέσα στις ψευδαισθήσεις ή όταν απλώς έχει την επιθυμία της αλλαγής. Σκέτη η επιθυμία δεν έχει καμιά δύναμη. Είναι πολύ όμορφο να έχει κάποιος μια οποιαδήποτε επιθυμία. Χρειάζεται όμως και η δύναμη της θέλησης για να προσπαθήσει και να εκπληρώσει την επιθυμία του.

Όμως ο καθένας μας είναι ένα απόλυτα ελεύθερο άτομο και αν αποφασίσει να βγει από τη σφαίρα της ψευδαίσθησης και να μετατρέψει τη γνώση σε σοφία τότε η απόφαση μιας στιγμής είναι αρκετή για ν’ αρχίσει να συμβαίνει η αλλαγή.

Δέσποινα Παλαμάρη

Πηγή: pulseoflove.blogspot.gr

https://ethernews.com/

Είναι το Τέλος του Κόσμου που γνωρίζουμε;

Είναι το Τέλος του Κόσμου που γνωρίζουμε;

 Φωτεινή Μαστρογιάννη

Η χώρα μας είναι βυθισμένη, εδώ και δέκα περίπου χρόνια, σε βαθιά οικονομική κρίση από την οποία δεν προβλέπεται να ξεφύγει ούτε μακροπρόθεσμα. Οι καθημερινές συζητήσεις σπάνια περιστρέφονται γύρω από θέματα τεχνολογίας πιθανόν γιατί τα προβλήματα επιβίωσης είναι μεγάλα είτε και από άγνοια. Προβληματίζει όμως το γεγονός ότι δεν αναφέρεται σχεδόν ποτέ από τους πολιτικούς μας αλλά και από ειδήμονες παρά το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδοτεί συνέχεια έργα που προάγουν την Τεχνητή Νοημοσύνη. Σκοπιμότητα, άγνοια ή και τα δύο; Ποιος ξέρει;

Γιατί θα έπρεπε όμως να μας ενδιαφέρει; Μήπως γιατί θέτει σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπου όπως επεσήμανε ο Ελον Μασκ (Elon Musk) συνιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος  της Tesla Motors «θεωρώ ότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με την τεχνητή νοημοσύνη. Εάν θα έπρεπε να μαντέψω ποια είναι η μεγαλύτερη απειλή για την ύπαρξή μας, θα έλεγα ότι πιθανόν είναι η τεχνητή νοημοσύνη. Γι’αυτό θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με την τεχνητή νοημοσύνη.  Όλο και περισσότεροι επιστήμονες πιστεύουν ότι πρέπει να υπάρξει κάποια ρυθμιστική εποπτεία ίσως σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, για να διασφαλίσουμε ότι δεν κάνουμε κάτι πολύ ανόητο. Με την τεχνητή νοημοσύνη καλούμε τον δαίμονα».

Ανησυχητικές ήταν και οι δηλώσεις του Στήβεν Χώκινγκ (Stephen Hawking) το 2017, ένα χρόνο πριν πεθάνει. «Φοβάμαι ότι η τεχνητή νοημοσύνη θα αντικαταστήσει τους ανθρώπους. Εάν οι άνθρωποι σχεδιάζουν ιούς για τους υπολογιστές, κάποιος θα σχεδιάσει τεχνητή νοημοσύνη που θα βελτιώνεται και θα αυτοαναπαράγεται». «Θα υπάρξει ένα νέο είδος ζωής που θα ξεπεράσει τους ανθρώπους».  Είχε αναφέρει επίσης ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να εγκαταλείψουν τη Γη εάν θέλουν να επιβιώσουν ως είδος διαφορετικά «θα υπάρξουν σοβαρές συνέπειες». 

Ο Στήβεν Χώκινγκ θεωρούσε ότι η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να εξαφανίσει τις ασθένειες και την φτώχεια αλλά πρέπει να αποφύγουμε τους κινδύνους που είναι η δημιουργία ισχυρών αυτόνομων όπλων ή νέων τρόπων  καταπίεσης των πολλών από τους λίγους.

Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ θα χαθούν 66 εκατομμύρια εργασίες σε παγκόσμια κλίμακα και η ανεργία θα πλήξει ιδιαίτερα τους νέους και τα χαμηλής ειδίκευσης άτομα.  Στις ΗΠΑ υπολογίζεται ότι θα χαθείτο 47% των θέσεων εργασίας.Διαβάζουμε βέβαια ότι με την επανεκπαίδευση ίσως κάποιοι βρουν κάποια δουλειά αλλά δεν μας εξηγούν το πώς χώρες που βρίσκονται σε κρίση, με ήδη τεράστια ανεργία  και μαζική μετανάστευση των νέων, όπως είναι η Ελλάδα, θα μπορούν να δαπανήσουν χρήματα για επανεκπαίδευση των Ελλήνων ανέργων;  Η τεχνολογία και ειδικά η τεχνητή νοημοσύνη υποστηρίζεται ότι  θα βελτιώσει την παραγωγικότητα. Αυτό πράγματι μπορεί να συμβεί αλλά όπως έχουμε παρατηρήσει από το 2000 μέχρι σήμερα υπάρχει διάσταση μεταξύ της παραγωγικότητας και της απασχόλησης και η οικονομική ανάπτυξη δεν συνδέεται με την αύξηση των θέσεων εργασίας (κάτι που αποκρύπτεται τελείως από την καθ’ημάς συζήτηση περί ανάπτυξης). Αντίθετα έχουμε αύξηση της ανεργίας και  μεγάλη εισοδηματική ανισότητα μεταξύ πλουσίων και φτωχών η οποία όχι μόνο δεν μειώνεται αλλά διευρύνεται (το βλέπουμε στις ΗΠΑ αλλά και στη Σουηδία, στη Φινλανδία και στη Γερμανία). Το 2012 το μισό από το συνολικό εισόδημα των ΗΠΑ ανήκε στο 10% ενώ για το διάστημα 1973 -2011 το μέσο ωρομίσθιο στην Αμερικήαυξήθηκε μόλις κατά 0,1% τον χρόνο.

Τίθενται λοιπόν βασικά ερωτήματα. Πώς θα επιβιώσουν οι άνθρωποι που δεν θα μπορούν να βρουν εργασία στο νέο περιβάλλον; Πώς θα μειώσει η τεχνητή νοημοσύνη την εισοδηματική ανισότητα και θα περιορίσει την φτώχεια ειδικότερα όταν δεν συζητείται καμία αναδιανομή του πλούτου από τους πλούσιους στους φτωχούς και το δόγμα που ακολουθείται είναι αυτό του ακραίου φιλελευθερισμού με την πλήρη ιδιωτικοποίηση των πάντων ακόμα και στοιχείων βασικών για την ανθρώπινη επιβίωση όπως είναι το νερό;

Θεωρείται ότι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της τεχνητής νοημοσύνης είναι η επαύξηση (!!!) δηλαδή ο συνδυασμός ανθρώπινης και τεχνητής νοημοσύνης όπου η μία θα συμπληρώνει την άλλη.  Από τη στιγμή όμως που οι μηχανές τεχνητής νοημοσύνης με τη δυνατότητα επεξεργασίας μεγάλων ποσοτήτων δεδομένων θα είναι εξυπνότερες από τον άνθρωπο. Πώς λοιπόν θα συνεργασθεί η μηχανή με τον άνθρωπο όταν υπάρχει τέτοια διαφορά ευφυΐας; Κάποιοι λένε ότι με τη διαφορά αυτή της ευφυΐας για τις μηχανές θα είμαστε ότι είναι οι σκύλοι μας για εμάς!!!

Υποστηρίζεται επίσης ότι οι μηχανές θα μπορούν να αναπαραχθούν χωρίς καμία ανθρώπινη παρέμβαση. Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση; Εάν οι αυτοαναπαραγόμενες μηχανές επιχειρήσουν την εξόντωση των ανθρώπων; Μήπως αυτό εννοούσε ο Χώκινγκ όταν έλεγε ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε τη γη λόγω της τεχνητής νοημοσύνης;

Τα ερωτήματα είναι πολλά. Στο εξωτερικό βλέπουμε ήδη η συζήτηση να είναι έντονη και με αρκετή μονομέρεια υπέρ της τεχνητής νοημοσύνης. 

Φωτεινή Μαστρογιάννη

 

Θα ήταν ενδιαφέρον εάν σε αυτή εμπλέκονταν και κοινωνικοί επιστήμονες που θα εξέταζαν τη συμβίωση των ανθρώπων με τις μηχανές και το τι τύπος κοινωνίας διαμορφώνεται. Θα ήταν επίσης ενδιαφέρον να άνοιγε η συζήτηση και για το ρόλο της τεχνητής νοημοσύνης σε μία χώρα όπως είναι η Ελλάδα γιατί κατά τα γραφέντα, οι υποστηρικτές της τεχνητής νοημοσύνης θεωρούν ότι τα πλεονεκτήματά της θα προορίζονται κυρίως για τις αναπτυγμένες χώρες και όχι για τις άλλες. 

http://mastroyanni.blogspot.com/

Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ (330π.χ.-1821μ.χ.)

Posted on 9 Ἰουνίου 2018

Η Βαλκανική Χερσόνησος υπήρξε από την εποχή της βασιλείας του Φίλιππου Β΄ και του γιου του Αλέξανδρου, μια περιοχή που για αιώνες αποτέλεσε θέατρο συγκρούσεων, βίας και πολέμων, αφού η γεωγραφική θέση της, ως φυσικό πέρασμα για την ανατολική Ευρώπη και την Ασία, δεν άφηνε πολλά περιθώρια για ήρεμες περιόδους.
Η βυζαντινή αυτοκρατορία, με ορμητήριο τα Βαλκάνια, από την στιγμή της ίδρυσής της το 330 μ.χ. μέχρι το 556 μ.χ., επιβλήθηκε πολιτικά, στρατιωτικά, πολιτισμικά και οικονομικά σε μια τεράστια εδαφική έκταση που περιλάμβανε όλη την Μικρασία, την Ιουδαία, την Αίγυπτο και τα βόρεια παράλια της Αφρικής μέχρι τους στύλους του Ηρακλή στο Γιβραλτάρ, το νότιο τμήμα της Ιβηρικής χερσονήσου καθώς επίσης και όλα τα νησιά της Μεσογείου, την μισή ιταλική χερσόνησο από την Ρώμη μέχρι και την Σικελία.
Η βυζαντινή αυτοκρατορία ήταν ένα πολιτικό σύστημα που εδραίωνε την κυριαρχία της με ένα διοικητικό συγκεντρωτισμό, ελεγχόμενο από κεντρική και πανίσχυρη εξουσία, που εκφραζόταν από το αυτοκρατορικό στέμμα.
Μέχρι την πρώτη άλωση της Κων/πολης, το 1204, οι πενήντα τρεις αυτοκράτορες του Βυζαντίου έδρασαν απολυταρχικά καταπιέζοντας και σκλαβώνοντας ανθρώπινες κοινωνίες. Οχτώ αιώνες αυτοκρατορικής επιβολής γεμάτοι βία και πολέμους.
Παρ’ όλα αυτά, τα προβλήματα εξουσίας που αντιμετωπίζουν οι βυζαντινοί αυτοκράτορες, ξεκινάνε τον 11ο και κυρίως τον 12ο αιώνα.
Είναι η περίοδος όπου οι ισχυροί μεγαλογαιοκτήμονες και η στρατιωτική αριστοκρατία αρχίζουν να αμφισβητούν την έκφραση της κυριαρχίας μέσω του αυτοκρατορικού στέμματος με την ανεξαρτητοποίηση των εξουσιών τους, με αποτέλεσμα η κεντρική εξουσία να εξασθενίσει και να επιτυγχάνεται μια, ας το πούμε, διοικητική αποκέντρωση.
Το 1204 η απόλυτη κυριαρχία του Βυζαντινού αυτοκρατορικού  στέμματος χάνεται, με την άλωση της Κων/πολης από στους Φράγκους, οι οποίοι τελειώνουν μ’ αυτό τον τρόπο την 4η σταυροφορία, έχοντας στα χέρια τους τα εδάφη του Βυζαντίου, τα οποία και μοιράζονται.
Έτσι δημιουργούνται οι φραγκικές ηγεμονίες του Πριγκιπάτου του Μοριά, του Βασιλείου της Θεσσαλονίκης, οι Βαρωνίες του Κεντρικού ελλαδικού χώρου καθώς επίσης και τρία κράτη: η αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, η αυτοκρατορία της Νίκαιας και το Δεσποτάτο της Ηπείρου.
Για τουλάχιστον 57 χρόνια, τα κράτη και οι φραγκικές ηγεμονίες θα αλληλοσυγκρουστούν για τον έλεγχο των εδαφών της πάλαι ποτέ κραταιάς βυζαντινής αυτοκρατορίας, ενώ οι σφαγές που ακολουθούν είναι τρομακτικές για τους καταπιεσμένους γεωργοκτηνοτροφικούς πληθυσμούς, που για πέντε δεκαετίες θα είναι τα τραγικά θύματα των εξουσιαστικών συγκρούσεων των φράγκων πριγκίπων και των βυζαντινών αρχόντων.
Η συμμαχία των αυτοκρατοριών της Νίκαιας, Τραπεζούντας και του Δεσποτάτου της Ηπείρου (υπό τον έλεγχο των βυζαντινών αρχόντων) υπερισχύουν των Φράγκων και το 1261, ο στρατός τους, υπό την ηγεσία του Μιχαήλ Παλαιολόγου, ανακαταλαμβάνει την Κων/πολη, «αποκαθιστώντας» την «ενότητα» της διαλυμένης Βυζαντινής αυτοκρατορίας, η οποία είναι πλέον περιορισμένη στην βαλκανική χερσόνησο και στα παράλια της Μικρασίας, αφήνοντας τα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου πελάγους στα χέρια των Φράγκων ηγεμόνων.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Παλαιολόγοι εγκατέλειψαν την αυτοκρατορική νοοτροπία της απόλυτης εξουσίας και αποδέχτηκαν τις αυτοκρατορίες της Τραπεζούντας, της Νίκαιας, καθώς επίσης και το Δεσποτάτο της Ηπείρου ως διοικητικά τμήματα ανεξάρτητα της κεντρικής εξουσίας (κάτι σαν τις φεουδαρχίες της δυτικής Ευρώπης) και παραχώρησαν θεσμούς οι οποίοι ναι μεν βρίσκονταν σε νεογενή κατάσταση, αλλά θα παίξουν σπουδαίο ρόλο σε αυτό που πολύ αργότερα θα ονομαστούν ηγετικές ομάδες στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Η «αυτονόμηση» αρκετών πόλεων (Αδριανούπολη, Θεσσαλονίκη, Σέρρες, Ιωάννινα, Μονεμβασία κ.α.) και η αυτοδιοίκηση αγροτικών κοινοτήτων, έδωσαν την δυνατότητα να δημιουργηθούν εξουσιαστικές κλίκες μεταξύ των ντόπιων ισχυρών οικογενειών, οι οποίες ανεξάρτητα το ποιος είναι αυτοκράτορας (χριστιανός ή Οθωμανός) θα διατηρήσουν τα προνόμια τους και θα συνεργάζονται με την εκάστοτε Κεντρική Εξουσία.
Στα χρόνια που ακολουθούν, οι Παλαιολόγοι, απέναντι στις συνεχιζόμενες εισβολές των μεγάλων «εθνοτικών» ομάδων των Σλάβων, Βουλγάρων και τούρκων, θα περιχαρακωθούν πίσω από την «εθνική ιδέα» μιας ορθόδοξης βυζαντινής και ελληνικής αυτοκρατορίας, σε μια προσπάθεια να διαφυλάξουν τα κυριαρχικά τους συμφέροντά, ενισχυόμενοι με την ένταξη όλο και περισσότερων κατοίκων της μικρής αυτοκρατορίας στο στράτευμα της.
Παράλληλα, η Βενετία εξακολουθεί να διατηρεί τις κατακτήσεις της και για τους επόμενους τέσσερις αιώνες θα επιβάλει την παρουσία της στα νησιά του Αιγαίου ταυτόχρονα με την Οθωμανική αυτοκρατορία.
Από το 1489 η Εύβοια, οι Κυκλάδες, τα Ιόνια νησιά, η Κρήτη και η Κύπρος θα αποτελούν Βενετικές κτήσεις, στις οποίες μέχρι τον 17ο αιώνα θα επιβληθεί βαριά και αυστηρή συγκεντρωτική διοίκηση, θα διατηρηθούν οι ορθόδοξες επισκοπές ως εκπρόσωποι των ντόπιων, θα περιοριστούν οι καταχρήσεις των τοπικών αρχών με την αποστολή επιτρόπων που ελέγχουν την άσκηση της εξουσίας και θα αναγνωριστούν προνόμια στους ισχυρούς ντόπιους άρχοντες της Κρήτης και των Ιονίων νησιών, ώστε να περιοριστούν οι τοπικές αντιστάσεις.
Για παράδειγμα στην Κρήτη οι ντόπιοι άρχοντες από το 1270 μέχρι το 1299 θα συγκρούονταν ένοπλα με τους Βενετούς διεκδικώντας προνόμια παρόμοια με αυτά της Βενετικής αριστοκρατίας. Η γεωγραφική και η στρατηγική θέση του νησιού, και η φθορά από την τριακονταετή διαμάχη με τους κρητικούς άρχοντες θα αναγκάσουν την Βενετία να συνθηκολογήσει μαζί τους, το 1299, παραχωρώντας τους τα προνόμια που της ζητούσαν, με τον όρο να είναι σύμμαχοι και προστάτες της Βενετικής κυριαρχίας στο νησί, πράγμα που εκείνοι δέχτηκαν πανηγυρικά.
Βέβαια οι φτωχοί ψαράδες, αγρότες και κτηνοτρόφοι των βενετικών κτήσεων θα είναι εκείνοι που θα υποστούν βαριά φορολογία και σκληρές υποχρεώσεις, όπως την συμμετοχή τους στις εμπορικές γαλέρες ως κωπηλάτες, στις οχυρωματικές εργασίες και στην εξαναγκαστική στρατολόγηση στις βενετικές φρουρές για την αντιμετώπιση των πειρατών και των τούρκων, με αποτέλεσμα η αντίδραση των καταπιεσμένων να εκδηλωθεί με δεκάδες, όπως ήταν αναμενόμενο, κοινωνικές εξεγέρσεις εναντίον της ντόπιας και της βενετικής αριστοκρατίας, οι σπουδαιότερες εκ των οποίων έγιναν στην Κρήτη και στα Ιόνια νησιά την περίοδο 1458-1463, ενώ βίαιες υπήρξαν και οι εξεγέρσεις των αγροτών του Ρεθύμνου και των Σφακιών την περίοδο 1563-1573.
Σε όλες της περιπτώσεις οι ντόπιοι αριστοκράτες στήριξαν την βενετική κυριαρχία στο να επιβληθεί και να αποκαταστήσει την τάξη της.
Αλλά, ας γυρίσουμε στο 1261 όπου οι Παλαιολόγοι, όπως προαναφέραμε, ανακτούν την Κων/πόλη.
Μέχρι το 1334 συγκρούονται και αντιμετωπίζουν με επιτυχία τους Σλάβους και τους Βούλγαρους στην βαλκανική χερσόνησο.
Αντίθετα, θα είναι ανήμποροι να αντιμετωπίσουν στρατιωτικά την επερχόμενη δύναμη της ανατολής, την Οθωμανική αυτοκρατορία, που ήδη από το 1337 έχει καταλάβει την τελευταία βυζαντινή πόλη που είχε απομείνει στους Παλαιολόγους σε έδαφος της Μικρασίας, την Νικομήδεια. Την ίδια χρονιά ξεκινά μια περίοδος που θα οδηγήσει την βυζαντινή κυριαρχία στην συρρίκνωση με την επικράτηση το 1352 των σλαβικών φυλών στο μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας, Θεσσαλίας, Ηπείρου, Αλβανίας και των Βουλγάρων στην βόρεια Θράκη.
Το 1354 ο Καντακουζηνός Παλαιολόγος ανήμπορος να αντιμετωπίσει τους Βούλγαρους στην βόρεια Θράκη συνάπτει στρατιωτική συμμαχία με την Πύλη και με την υποστήριξή του οθωμανικού στρατού κυριεύει την Καλλίπολη την ίδια χρονιά. Είναι η πρώτη φορά που οι Οθωμανοί κυρίαρχοι έχουν τη δυνατότητα ναα εγκατασταθούν στον ευρωπαϊκό χώρο και δεν θα αφήσουν ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία που τους δόθηκε.
Πράγματι μέχρι το 1369 θα έχουν κυριεύσει διαδοχικά την Θράκη, την Μακεδονία, την Θεσσαλία και την  Ήπειρο, ενώ η Αδριανούπολη θα γίνει η πρώτη πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ξεκινώντας μια νέα τάξη πραγμάτων στην Βαλκανική χερσόνησο. Μέχρι το 1430 η Πύλη θα έχει εδραιωθεί στην ευρύτερη περιοχή των Ιωαννίνων και της Θεσσαλονίκης, περιορίζοντας σημαντικά τα εδάφη της βυζαντινής αυτοκρατορίας, η οποία κατέχει πλέον μόνο την Πελοπόννησο και το πέρασμα του Βοσπόρου με την Κων/πόλη.
Το 1453 κυριεύεται η Κων/πόλη για 2η φορά και η βυζαντινή αυτοκρατορία διαλύεται οριστικά.
Ο Μωάμεθ Β΄ είναι πλέον ο αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος, που θα κυριεύσει ανενόχλητα τις σλαβικές ηγεμονίες και τα βουλγαρικά κράτη. Το 1457 καταλαμβάνει τον Αλβανικό χώρο και την περίοδο 1458-59 καταλύει το Δουκάτο των Αθηνών. Μέχρι το 1461 θα έχει κυριεύσει το Δεσποτάτο του Μυστρά, αφού οι αλληλοσφαγές των δεσποτών του Μυστρά δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για την αντιμετώπιση του Οθωμανικού στρατού, ενώ την ίδια χρονιά θα έχει ανάλογη τύχη και η αυτοκρατορία της Τραπεζούντας.
Μπροστά στον επεκτατισμό της Πύλης, οι ξένες δυνάμεις, Γένοβα και Βενετία, μένουν αδρανείς και σπεύδουν να διαφυλάξουν τα εμπορικά τους δικαιώματα στο Αιγαίο, συνάπτοντας συνθήκες ειρήνης μαζί της.
Παρ’ όλες τις συνθήκες όμως η Πύλη αρχίζει να επεμβαίνει στο Αιγαίο.
Το 1462 καταλαμβάνει την Βενετική κτήση της Μυτιλήνης και δίνει την αφορμή να ξεσπάσουν οι συνεχιζόμενοι τουρκοβενετικοί πόλεμοι της περιόδου 1463-1502, με την υποστήριξη της Αγίας Έδρας και του καρδινάλιου Βησσαρίωνα. Ο τελευταίος με την ιδιότητα του απεσταλμένου του πάπα Πίου Β΄, όργωσε μέσα σε λίγους μήνες όλη την δυτική Ευρώπη και οργάνωσε εθελοντικό στρατό με τα χαρακτηρίστηκα των σταυροφοριών και το 1463 αποβιβάζεται στην Πελοπόννησο.
Τα αποτελέσματα των συγκρούσεων αυτών, ήταν να χάσουν οι βενετοί τον έλεγχο της Εύβοιας το 1470 και πολλές βενετικές θέσεις στην Πελοπόννησο.
Μέχρι το 1579 οι δύο διάδοχοι του Μωάμεθ Β΄, ο Σουλεϊμάν (1520-1566) και ο Σελίμ Β΄ (1566-1574) θα καταφέρουν να εκδιώξουν τους Βενετούς και τους Γενοβέζους απ’ όλη την Ανατολική Μεσόγειο και πολλά νησιά περνάνε στον έλεγχό τους: η Ρόδος το 1522, η Χίος το 1566, η Κύπρος την περίοδο 1570-71, το Δουκάτο της Νάξου με τις Κυκλάδες το 1579.
Μόνο η Κρήτη και τα Ιόνια νησιά παρέμειναν στα χέρια των Βενετών.
Την ίδια όμως περίοδο (1520-1574), στρατιωτικά οι δύο σουλτάνοι θα έχουν σοβαρές απώλειες από την Αυστριακή αυτοκρατορία και τους πρίγκιπες της κεντρικής Ευρώπης στο βόρειο-δυτικό μέτωπο των Βαλκανίων καθώς επίσης και από τις σταυροφορίες των Ισπανών και Βενετών στην Ιβηρική και Ιταλική χερσόνησο αντίστοιχα, με αποτέλεσμα να εμποδιστεί ο επεκτατισμός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον δυτικό και νότιο ευρωπαϊκό χώρο.
Παράλληλα η Πύλη είχε να αντιμετωπίσει και τις κοινωνικές εξεγέρσεις που ξέσπασαν στο εσωτερικό της: οι κάτοικοι της Χειμάρας εξεγείρονται το 1518, οι Ροδίτες κατά τα έτη 1525-31. Το 1570-71 οι κάτοικοι της Πελοποννήσου και του ηπειρωτικού ελλαδικού χώρου ξεσηκώνονται, όταν μαθαίνουν τον οριστικό διωγμό των οθωμανικών στρατευμάτων από την νότιο Ευρώπη. Το 1571, ο παπικός στόλος θα νικήσει τον τουρκικό στη Ναύπακτο. Την περίοδο 1573-90 θα εξεγερθούν διαδοχικά οι κάτοικοι του ηπειρωτικού ελλαδικού χώρου, των νησιών του αιγαίου, της Κύπρου, της Ακαρνανίας και της Πελοποννήσου, αλλά γρήγορα καταστέλλονται από την πύλη. Την ίδια τύχη θα έχουν και οι εξεγέρσεις σε Βλαχία και Θεσσαλία (1595-1601) και η εξέγερση των κατοίκων της Κύπρου και της Ηπείρου (1608-1611).
Τον Ιούνιο του 1645 ξεσπά ένας ακόμη πόλεμος ανάμεσα στη Βενετία και την Τουρκία με αφορμή την εισβολή των οθωμανικών στρατευμάτων στην Κρήτη και την κατάληψη των Χανίων και του Ρεθύμνου. Ο πόλεμος θα έχει διάρκεια 54 χρόνια (η πολιορκία του Χάνδακα, σημερινό Ηράκλειο, κράτησε 25 χρόνια!!) και θα τελειώσει με την οριστική ήττα των Βενετών το 1699. Οι Βενετοί, όμως, στο μέτωπο της Πελοποννήσου θα έχουν στρατιωτικές επιτυχίες κατά την περίοδο 1685-87 και θα παραμείνουν μέχρι το 1715 οι αφέντες της, όταν η Πύλη θα επικρατήσει οριστικά στο Αιγαίο και οι Βενετοί θα υποχωρήσουν στα ιόνια νησιά για να διαφυλάξουν την κυριαρχία τους στην Αδριατική θάλασσα.
Χρειάστηκαν, λοιπόν, να περάσουν 361 χρόνια (1354-1715) αιματηρών συγκρούσεων στην Ευρώπη για τον έλεγχο της βαλκανικής χερσονήσου και της μεσογείου θάλασσας, με την πολιτική και στρατιωτική επικράτηση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Η Πύλη από τα πρώτα χρόνια του επεκτατισμού της οργάνωσε την κρατική της κυριαρχία μοιράζοντας τις κτήσεις της σε δεκάδες διοικητικά διαμερίσματα που στο σύνολό τους σχημάτιζαν μια ενιαία διοικητική ενότητα.
Εγιαλέτι της Ρούμελης ονομάστηκε διοικητικά η Βαλκανική χερσόνησος στο σύνολό της και διαιρέθηκε σε δεκάδες σαντζάκια που τα διοικούσαν οι Βαλήδες. Οι κρατικοί διαχειριστές της Πύλης θα συγχωνέψουν σταδιακά τα σαντζάκια και θα καθιερώσουν μεγαλύτερα διοικητικά διαμερίσματα που θα ονομαστούν πασαλίκια, τα οποία διοικούν οι πασάδες. Τα πασαλίκια διαιρούνται σε καζάδες που τα ελέγχουν οι διορισμένοι, από τους πασάδες, σουμπασήδες. Τόσο οι πασάδες όσο και οι σουμπασήδες θα έχουν γύρω τους τα συμβούλια, τα γνωστά ντιβάνια, τα οποία αποτελούνταν από το Μουλά, τους καδήδες και άλλους τούρκους υπαλλήλους.
Υπήρχαν και ορισμένες περιοχές που δόθηκαν από την Πύλη, ως προνομιακές κτήσεις σε πρόσωπα και θρησκευτικά ιδρύματα.
Γενικά, οι Οθωμανοί από την αρχή της κατάκτησης (1354) κατάργησαν τα δικαιώματα των βυζαντινών και φράγκων αρχόντων και ελευθέρωναν τους αγρότες δουλοπάροικους, γεγονός που διευκόλυνε την κατάκτηση.
Πολύ σύντομα, τον 15ο αιώνα, θα αρχίσουν και αυτοί να μεταφέρουν πληθυσμούς για να δουλέψουν ως δουλοπάροικοι στις περιοχές της Θράκης και της Ασίας.
Μόνο οι ορεινές περιοχές της Μακεδονίας, της δυτικής Θεσσαλίας, της Ηπείρου, της στερεάς και της Πελοποννήσου θα παραμείνουν στον έλεγχο των χριστιανών αρχόντων οι οποίοι πολύ αργότερα, όταν θα καταληφθούν και αυτές οι περιοχές από την Πύλη, θα διοριστούν από τους τούρκους πασάδες ως τιμαριώτες, διαχειριστές δηλαδή των τιμαρίων (εκτάσεις γης μικρότερες από τσιφλίκια), με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να μπαίνουν σταδιακά στην τουρκική ιεραρχία και να απολαμβάνουν τα προνόμια τους με το δικαίωμα της κληρονομιάς.
Επίσης οι τούρκοι επέτρεψαν στα μεγάλα ορθόδοξα μοναστήρια να έχουν το μεγαλύτερο μέρος των απέραντων γαιών που κατείχαν, εγκαθιστώντας τελικά μια τουρκική κυριαρχία αποτελούμενη από τούρκους αξιωματούχους (πασάδες, μπέηδες), από χριστιανούς μεγαλογαιοκτήμονες και το προνομιούχο ορθόδοξο ιερατείο.
Οι υπήκοοι της αυτοκρατορίας στην αρχή υπέκειντο σε ελαφρύτερη φορολογία από την αντίστοιχη βυζαντινή και φραγκική, αλλά έπρεπε να υποστούν πολλές απαγορεύσεις και βαριές υποχρεώσεις: απαγορευόταν να φέρουν όπλα και να ανεβαίνουν σε άλογα, απαγορευόταν να χτίσουν άλλες εκκλησίες και η μαρτυρία τους στα τουρκικά δικαστήρια δεν είχε καμιά αξία, επίσης οι κάτοικοι των παραθαλάσσιων περιοχών και των νησιών έπρεπε να δίνουν στο στόλο καθορισμένο αριθμό ναυτών, τους γιαλοντζήδες, ενώ άλλες κοινότητες που βρίσκονταν σε δάση και στενά έπρεπε να διατηρούν τοπικές φρουρές. Οι μη μουσουλμάνοι έπρεπε να δίνουν τα παιδιά τους ηλικίας 6-15 χρονών στο τουρκικό στρατό, όπου με την θητεία τους σε ειδικά σχολεία εξισλαμίζονταν και υιοθετούσαν τουρκικά έθιμα.
Ήταν ουσιαστικά η επιτυχημένη φόρμουλα για την πολιτισμική επικράτηση της Πύλης στα Βαλκάνια, η οποία με τις μεταρρυθμίσεις του Μουράτ Δ΄ το 1632 θα πάψει να στρατολογεί μαζικά τα παιδιά των μη μουσουλμάνων και θα συνεχίσει τα παιδομαζώματα μόνο σποραδικά μέχρι τον 18ο αιώνα.
Γενικότερα οι τούρκοι ως πληθυσμιακή ομάδα υπήρξαν προσηλωμένοι στον πόλεμο με αποτέλεσμα να αφήνουν το εμπόριο, τη βιοτεχνία και τη γεωργία στους κατακτημένους, κάνοντάς τους απαραίτητους για την λειτουργία της διοικητικής μηχανής. Επίσης υπηρετούσαν τους νόμους του Ισλάμ, το οποίο διαχωρίζει τους ανθρώπους βάσει της θρησκείας. επιτρέποντάς τους να ζουν οργανωμένοι σε κοινότητες εβραίων, χριστιανών ορθόδοξων και καθολικών, αρμενίων κ.α. που ήταν αναγνωρισμένες από το κράτος ως νομικά πρόσωπα.
Η κοινότητα των ορθόδοξων χριστιανών με ανώτατο αρχηγό τον Πατριάρχη Κων/πολης, ήταν αναγνωρισμένη από την Πύλη σε τέτοιο βαθμό που ο Πατριάρχης διατηρούσε όλα τα προνόμια, όσα είχε αποκτήσει την εποχή των βυζαντινών αυτοκρατόρων και η εκκλησία απολάμβανε φορολογικές απαλλαγές. Επίσης τα προνόμια και οι δικαιοδοσίες που είχε το πατριαρχείο σχετικά με το αστικό και οικογενειακό δίκαιο που ασκούσε επί Βυζαντίου όχι μόνο διατηρήθηκαν αλλά και αυξήθηκαν.
Τα συγκεκριμένα προνόμια τα εγγυόντουσαν μια σειρά σουλτανικών διατάξεων (φιρμάνια, αχτιναμέδες) που δινόντουσαν κατά περιόδους καθ’ όλη την διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας, με αποτέλεσμα οι αποφάσεις του πατριαρχείου να είναι εκτελεστέες με την εγγύηση των αρχών, πράγμα που οδήγησε το πατριαρχείο στις πιο μεγάλες δόξες του.
Συγκεκριμένα με την οριστική κατάκτηση της Βαλκανικής χερσονήσου η πνευματική και πολιτική δικαιοδοσία της «μεγάλης Εκκλησίας» της Κων/πόλης επεκτάθηκε σε όλο τον ορθόδοξο κόσμο της Εγγύς Ανατολής, αφού ο Πατριάρχης απολάμβανε τα προνόμια του ως ο θρησκευτικός και πολιτικός αρχηγός όλων των ορθόδοξων χριστιανών όλης της αυτοκρατορίας. Αντίστοιχα προνόμια είχαν και οι Εβραίοι θρησκευτικοί ιεράρχες.
Γύρω λοιπόν από το παντοδύναμο Πατριαρχείο συγκεντρώθηκαν ότι απομεινάρια έμειναν από την βυζαντινή αριστοκρατία, τα οποία με το πέρασμα των χρόνων αναλάμβαναν τα ανώτερα λαϊκά αξιώματα του πατριαρχείου και συμμετείχαν στην διοίκηση της εκκλησίας και των κοινοτήτων των ορθόδοξων χριστιανών.
Αυτή λοιπόν η κλίκα των χριστιανών αριστοκρατών πολύ γρήγορα κατέλαβε σπουδαία θέση στην οικονομική οργάνωση της αυτοκρατορίας, αφού με την εκδίωξη των φράγκων από τον Εύξεινο Πόντο το 1461 και την απαγόρευση της ευρωπαϊκής ναυσιπλοΐας, όλο το εμπόριο πέρασε στα χέρια τους.
Μέσα σε λίγα χρόνια θα αρχίσουν να εξαγοράζουν το δικαίωμα της μίσθωσης των κρατικών φόρων, να γίνονται προμηθευτές της αυτοκρατορικής αυλής και να συνάπτουν οικονομικές σχέσεις με τους ημιανεξάρτητους πρίγκιπες των παραδουνάβιων ηγεμονιών. Μάλιστα χάρη στις δικές τους οικονομικές και πολιτικές επεμβάσεις διατηρήθηκαν σταθερές οι τουρκικές κατακτήσεις στα βόρεια Βαλκάνια, και ως αντάλλαγμα η Πύλη τους παραχώρησε τον έλεγχο της εμπορικής δραστηριότητας στην περιοχή και μέχρι τον 17ο αιώνα θα έχουν επεκταθεί εμπορικά στην Ουγγαρία, στη Γαλλία και την Ιταλία.
Από το 1645 οι αυτοαποκαλούμενοι βυζαντινοί αριστοκράτες εκτός από τα εκκλησιαστικά αξιώματα, άρχισαν να ασκούν τα αξιώματα του Δραγουμάνου του (τουρκικού) Στόλου και του Δραγουμάνου της Πόρτας και μετά από το 1709 τους δίνεται το αξίωμα του ηγεμόνα-πρίγκιπα των παραδουνάβιων χωρών, διαμορφώνοντάς τους σε μία νέα κοινωνική κάστα που θα αυτοαποκαλούνται πλέον Φαναριώτες.
Επίσης η Πύλη φρόντισε να δώσει προνόμια και στους αντιπροσώπους των κοινοτήτων των μουσουλμάνων και μη μουσουλμάνων, τους προκρίτους, οι οποίοι θα συνεργαστούν με τους υπαλλήλους της κεντρικής διοίκησης στην κατανομή των φόρων και στο διακανονισμό των τοπικών υποθέσεων.
Με το πέρασμα των αιώνων οι πρόκριτοι βάση των αλλεπάλληλων σουλτανικών διατάξεων θα μετατραπούν στους κύριους διοικητές των κοινοτήτων και των περιφερειών, και θα διασφαλίζουν την οθωμανική κυριαρχία στις περιοχές τους. Έτσι σιγά σιγά θα γίνουν οι κύριοι υπεύθυνοι του εφοδιασμού του οθωμανικού στρατού, οι κύριοι διαχειριστές του φυσικού πλούτου για την διασφάλιση των εισοδημάτων της οθωμανικής κυβέρνησης και θα απολαμβάνουν φορολογικά προνόμια και διοικητικές παραχωρήσεις. Οι πιο ισχυροί πρόκριτοι που αναδείχτηκαν γρήγορα στην οθωμανική ιεραρχία ήταν αυτοί της Αθήνας, της Χίου, της Ρόδου, των Ιωαννίνων, καθώς επίσης και οι αρχηγοί των ανυπότακτων περιοχών της Μάνης, των Σφακίων και της Χιμάρας, οι οποίοι δέχτηκαν τα προνόμια που τους παραχωρήθηκαν, με αντάλλαγμα την πληρωμή μιας γενικής ετήσιας εισφοράς στην αυτοκρατορία.
Από ανάγκη να διατηρηθεί η τάξη στην χώρα και να διαφυλαχτούν οι συνοριακές θέσεις της Πύλης, οι τούρκοι μιμούμενοι το παράδειγμα των βυζαντινών πρώτα και των Βενετών, αργότερα, θα σχηματίσουν ειδικές πολιτοφυλακές αποκλειστικά από χριστιανούς, υπό την διοίκηση όμως μουσουλμάνων (τουρκόφωνων ή αλβανόφωνων) και θα αποτελέσουν τα γνωστά μας ένοπλα αρματολίκια.
Η εκκλησία, οι φαναριώτες, οι χριστιανοί πρόκριτοι και οι αρματολοί είναι πλέον άρρηκτα συνδεδεμένοι με την τουρκική διοίκηση και θα βρεθούν πολλές φορές αντιμέτωποι με τις αυθόρμητες εξεγέρσεις και αντιστάσεις των φτωχών αγροτών, κυρίως των ορεινών περιοχών, που δεν θα σταματήσουν, καθ’ όλη την περίοδο της τουρκικής κυριαρχίας τις επιθέσεις σε ντόπιους και τούρκους άρχοντες, διεξάγοντας έναν ατέλειωτο ανταρτοπόλεμο με τα μουσουλμανικά σαρίκια και τους χριστιανούς αρματολούς. Αυτοί που δρουν στον ελλαδικό χώρο θα ονομαστούν Κλέφτες και αυτοί που δρουν στα βόρεια Βαλκάνια Χαϊντούκοι. Τόσο οι κλέφτες όσο και οι Χαϊντούκοι θα ζουν από τις λεηλασίες των περιουσιών των αρχόντων και θα είναι προστάτες των φτωχών αγροτών. Τα όρια όμως ανάμεσα σε κλέφτες και αρματωλούς σε αρκετές περιπτώσεις είναι ασαφή, αφού οι ρόλοι εναλλάσσονται.
Μόλις στις αρχές του 18ου αιώνα, η Πύλη θα καταφέρει να εδραιώσει την κυριαρχία της στα Βαλκάνια. Το 1715 εκδιώκει τους Βενετούς από την Πελοπόννησο και για πρώτη φορά μετά από τρεις αιώνες συγκρούσεων, ενοποιείται πολιτικά η Βαλκανική Χερσόνησος, εγκαινιάζοντας την έναρξη μιας νέας περιόδου, όπου οι συνεχιζόμενοι πόλεμοι έχουν τελειώσει και το ευρωπαϊκό εμπόριο αρχίζει να εδραιώνεται στην Ανατολή.
Η Αγγλία και η Γαλλία, που είναι οι νέες δυνάμεις της δύσης, θα συνάψουν εμπορικές συμφωνίες με την Πύλη και πολύ σύντομα η Σμύρνη και η Θεσσαλονίκη θα γίνουν οι οικονομικές πρωτεύουσες της Αυτοκρατορίας, ενώ αρκετές άλλες πόλεις θα γίνουν σημαντικά εμπορικά κέντρα, όπως η Άρτα, τα Ιωάννινα, η Χίος, η Πάτρα και το Ηράκλειο.
Οι ντόπιοι έμποροι θα γίνουν ο οικονομικός πνεύμονας της αυτοκρατορίας και με την σειρά τους θα αποκτήσουν οικονομική ισχύ και θα αρχίσουν να συμμετέχουν ενεργά στην διοίκηση των κτήσεων. Αρκετοί θα αποκτήσουν πλοία και θα αρχίσουν το εμπόριο πέρα από τα τουρκικά χωρικά ύδατα, συνεργαζόμενοι εμπορικά με τις δυτικές δυνάμεις. Αυτή η συνεργασία θα τους προσφέρει επιπλέον εμπορικά προνόμια, ίδια με αυτά των δυτικών υπηκόων, καθώς επίσης και προστασία από τους δυτικούς κυρίαρχους. Έτσι ως προστατευόμενοι της δύσης δεν θα αργήσουν να ανέβουν τα σκαλοπάτια της οθωμανικής ιεραρχίας και με την θέση του πλοιοκτήτη θα αναλάβουν την διοίκηση των νησιών. Τέτοιοι υπήρξαν οι πλοιοκτήτες της Ύδρας, των Σπετσών, της Μυκόνου και των Ψαρών, οι οποίοι θα αποκτήσουν σημαντικούς εμπορικούς στόλους.
Το 1774 η συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή θα παραχωρήσει επιπλέον προνόμια στους ντόπιους πλοιοκτήτες, αφού προέβλεπε την προστασία των ορθόδοξων υπηκόων της πύλης και την δυνατότητα στους πλοιοκτήτες να μετακινούνται στην ανατολική μεσόγειο με την Ρωσική σημαία.
Η εμπορική ανάπτυξη ώθησε, όπως ήταν αναμενόμενο και την αύξηση της αγροτικής παραγωγής, με αποτέλεσμα τα μοναστήρια, οι τούρκοι και ντόπιοι πρόκριτοι και οι κοτζαμπάσηδες να επωφελούνται και να αποκτούν περισσότερο πλούτο και ισχύ.
Η διοικητική αριστοκρατία των φαναριωτών, οι δυναστείες των Μαυροκορδάτων, των Υψηλάντηδων και των καραβοκυραίων θα αρχίσουν να παίζουν σπουδαίο ρόλο στην πολιτική ζωή της οθωμανικής αυτοκρατορίας και κυρίως της Ανατολικής πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων.
Η εκκλησία τον 18ο αιώνα θα ισχυροποιηθεί σημαντικά ως θεσμός, αφού αναγνωρίστηκε από τους τοπικούς πολιτικούς σχηματισμούς ως η ανώτερη αρχή, η οποία συνιστούσε την ανώτερη πολιτική μορφή όλων των ορθόδοξων χριστιανών. Μάλιστα μέχρι το 1776, το Πατριαρχείο θα έχει επιβληθεί πάνω στις βαλκανικές κοινωνίες και με την εθνικιστική δράση του θα καταργήσει τις σλαβικές ορθόδοξες αρχιεπισκοπές Ιπεκίου και Αχρίδας, και πολύ σύντομα θα έχει και εκείνη λόγο στην διοίκηση των κοινοτήτων, σε συνεργασία με τους προκρίτους και ντόπιους άρχοντες.
Για τις κοινωνίες όμως η καταπίεση θα παραμείνει αβάσταχτη και οι καταπιεσμένοι θα συνειδητοποιήσουν ότι η εξουσία και η εκμετάλλευση είναι κοινή και δεν διαφέρει, είτε υπάρχει χριστιανός είτε τούρκος καταπιεστής.
Έτσι οι σλαβόφωνοι, οι βουλγαρόφωνοι, οι ρουμανόφωνοι, οι αλβανόφωνοι και οι ελληνόφωνοι κολίγοι, δουλοπάροικοι, ψαράδες και κτηνοτρόφοι θα εξεγερθούν επανειλημμένα:
Την περίοδο 1768-1774 οι ψαράδες και οι ναύτες των νησιών του Αιγαίου.
Το 1769 οι κολίγοι και οι δουλοπάροικοι της Πελοποννήσου, την περίοδο 1770-1779 οι αλβανόφωνοι κλέφτες θα λεηλατούν τις περιουσίες της εκκλησίας και των προκρίτων στην Ήπειρο, το 1798 θα εξεγερθούν οι κάτοικοι της Χιμάρας, το 1800-1803 οι Σουλιώτες, το 1808-1809 οι αγρότες της Θεσσαλίας, την περίοδο 1817-1819 οι αγρότες της Ζακύνθου και της Λευκάδας ενάντια στη Αγγλική ηγεμονία, τους ντόπιους προκρίτους και την εκκλησία.
Το 1821 θα ξεσπάσει μία από τις σημαντικότερες κοινωνικές επαναστάσεις στην ευρύτερη ζώνη των Βαλκανίων, από τις παραδουνάβιες περιοχές μέχρι την Κρήτη, όπου οι εξεγερμένοι τους πρώτους μήνες θα δράσουν χωρίς σχέδιο και ηγεσίες, με μοναδικό στόχο την απελευθέρωσή τους και την παραδειγματική εξόντωση όλων των εκμεταλλευτών τους.
Με την έκρηξη της κοινωνικής επανάστασης θα ξεκινήσει μια νέα περίοδος διαμόρφωσης της κυριαρχίας στα Βαλκάνια, κατά την οποία μέχρι και τις αρχές του εικοστού αιώνα θα έχουν σχηματιστεί και διαμορφωθεί, καινούρια κράτη πάνω στα ερείπια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Κράτη, τα οποία ελέγχονταν από εκείνους που κράτησαν την οικονομική και εξουσιαστική ισχύ τους και με το πρόσχημα της εθνικής συνείδησης και κυριαρχίας, επέβαλλαν τις εξουσίες τους εγκλωβίζοντας στα νέα κρατικά σχήματα και όρια εκατομμύρια ανθρώπους…

Αναρχικός πυρήνας ΑΡΝΗΣΗ

Πηγές:

Α) Histoire de la Crece Moderne, Pressses Universitaires de France, Paris 1972

Ελληνική έκδοση: Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας, Εκδόσεις Θεμέλιο 1992

Β) ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ, Τόμος α΄, Έκθεσις της Πολεμικής Ιστορίας Των Ελλήνων, ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε. 1968.

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 35, Ιανουάριος 2005

https://anarchypress.wordpress.com/2014/08/15/%CE%B7-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%B1-330%CF%80-%CF%87-1821%CE%BC-%CF%87/

Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη selana

https://anhsyxia.wordpress.com/

Oι 10 τεχνικές με τις οποίες ελέγχουν το μυαλό μας: Πώς κατευθύνουν τα ανθρώπινα «κοπάδια»

Oι 10 τεχνικές με τις οποίες ελέγχουν το μυαλό μας: 

Πώς κατευθύνουν τα ανθρώπινα «κοπάδια»

Το κείμενο αποτελεί μέρος μιας συλλογής συνεντεύξεων του Ν. Τσόμσκι, όπου ο κορυφαίος διανοητής διαπιστώνει διεισδυτικές παρατηρήσεις για τους θεσμούς που διαμορφώνουν τη σκέψη του κοινού και οι οποίοι βρίσκονται στην υπηρεσία της ισχύος και του κέρδους.

Δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης, αναλύει ο Αμερικανός ακαδημαϊκός και στοχαστής, Νόαμ Τσόμσκι.

1. Η τεχνική της διασκέδασης

Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, με ένα αδιάκοπο καταιγισμό διασκεδαστικών και ασήμαντων λεπτομερειών…

Η τεχνική της διασκέδασης είναι επίσης απαραίτητη για να αποτραπεί το κοινό από το να ενδιαφερθεί για ουσιαστικές πληροφορίες στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της Ψυχολογίας, της Νευροβιολογίας και της Κυβερνητικής. «Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα χωρίς καμιά πραγματική σημασία.

Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, απασχολημένο, χωρίς χρόνο για να σκέφτεται· να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα άλλα ζώα». Απόσπασμα από το Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους.

2. Η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων

Αυτή η τεχνική ονομάζεται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Πρώτα δημιουργείτε ένα πρόβλημα, μια «έκτακτη κατάσταση» για την οποία μπορείτε να προβλέψετε ότι θα προκαλέσει μια συγκεκριμένη αντίδραση του κοινού, ώστε το ίδιο να ζητήσει εκείνα τα μέτρα που εύχεστε να το κάνετε να αποδεχτεί.

Για παράδειγμα: αφήστε να κλιμακωθεί η αστική βία, ή οργανώστε αιματηρές συμπλοκές, ώστε το κοινό να ζητήσει τη λήψη μέτρων ασφαλείας που θα περιορίζουν τις ελευθερίες του. Ή, ακόμη: δημιουργήστε μια οικονομική κρίση για να κάνετε το κοινό να δεχτεί ως αναγκαίο κακό τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και την αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών.

3. Η τεχνική της υποβάθμισης

Για να κάνει κάποιος αποδεκτό ένα απαράδεκτο μέτρο, αρκεί να το εφαρμόσει σταδιακά κατά «φθίνουσα κλίμακα» για μια διάρκεια 10 ετών. Μ” αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν ριζικά νέες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός) στις δεκαετίες του 1980 και 1990. Μαζική ανεργία, αβεβαιότητα, «ευελιξία», μετακινήσεις, μισθοί που δεν διασφαλίζουν πια ένα αξιοπρεπές εισόδημα· τόσες αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί αιφνιδίως και βίαια.

4. Η στρατηγική της αναβολής (Σαλαμοποίηση)

Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσετε ως «οδυνηρή αλλά αναγκαία», αποσπώντας την συναίνεση του κοινού στο παρόν, για την εφαρμογή της στο μέλλον. Είναι πάντοτε πιο εύκολο να αποδεχτεί κάποιος αντί μιας άμεσης θυσίας μια μελλοντική. Πρώτα απ’όλα, επειδή η προσπάθεια δεν πρέπει να καταβληθεί άμεσα.

Στη συνέχεια, επειδή το κοινό έχει πάντα την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «όλα θα πάνε καλύτερα αύριο» και ότι μπορεί, εντέλει, να αποφύγει τη θυσία που του ζήτησαν. Τέλος, μια τέτοια τεχνική αφήνει στο κοινό ένα κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε να συνηθίσει στην ιδέα της αλλαγής, και να την αποδεχτεί μοιρολατρικά, όταν κριθεί ότι έφθασε το πλήρωμα του χρόνου για την τέλεσή της.

5. Η στρατηγική του να απευθύνεσαι στο κοινό σαν να είναι μωρά παιδιά

Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν έναν αφηγηματικό λόγο, επιχειρήματα, πρόσωπα και έναν τόνο ιδιαιτέρως παιδικό, εξουθενωτικά παιδιάστικο, σαν να ήταν ο θεατής ένα πολύ μικρό παιδί ή σαν να ήταν διανοητικώς ανάπηρος.

Όσο μεγαλύτερη προσπάθεια καταβάλλεται να εξαπατηθεί ο θεατής, τόσο πιο παιδιάστικος τόνος υιοθετείται από τον διαφημιστή. Γιατί; «Αν [ο διαφημιστής] απευθυνθεί σε κάποιον σαν να ήταν παιδί δώδεκα ετών, τότε είναι πολύ πιθανόν να εισπράξει, εξαιτίας του έμμεσου και υπαινικτικού τόνου, μιαν απάντηση ή μιαν αντίδραση τόσο απογυμνωμένη από κριτική σκέψη, όσο η απάντηση ενός δωδεκάχρονου παιδιού». Απόσπασμα από το «Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».

6. Η τεχνική του να απευθύνεστε στο συναίσθημα μάλλον παρά στη λογική

Η επίκληση στο συναίσθημα είναι μια κλασική τεχνική για να βραχυκυκλωθεί η ορθολογιστική ανάλυση, επομένως η κριτική αντίληψη των ατόμων. Επιπλέον, η χρησιμοποίηση του φάσματος των αισθημάτων επιτρέπει να ανοίξετε τη θύρα του ασυνείδητου για να εμφυτεύσετε ιδέες, επιθυμίες, φόβους, παρορμήσεις ή συμπεριφορές…

7. Η τεχνική του να κρατάτε το κοινό σε άγνοια και ανοησία

Συνίσταται στο να κάνετε το κοινό να είναι ανίκανο να αντιληφθεί τις τεχνολογίες και τις μεθοδολογίες που χρησιμοποιείτε για την υποδούλωσή του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι πιο φτωχή, ώστε η τάφρος της άγνοιας που χωρίζει τις κατώτερες τάξεις από τις ανώτερες τάξεις να μη γίνεται αντιληπτή από τις κατώτερες». Απόσπασμα από το «Ὀπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».

8. Η τεχνική του να ενθαρρύνεις το κοινό να αρέσκεται στη μετριότητα

Συνίσταται στο να παρακινείς το κοινό να βρίσκει «cool» ό,τι είναι ανόητο, φτηνιάρικο και ακαλλιέργητο.

9. Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή

Συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι είναι το μόνο υπεύθυνο για την συμφορά του, εξαιτίας της διανοητικής ανεπάρκειάς του, της ανεπάρκειας των ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του. Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του οικονομικού συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό του και αυτο-ενοχοποιείται, κατάσταση που περιέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης, η οποία έχει μεταξύ άλλων και το αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Και χωρίς τη δράση, γλιτώνετε την επανάσταση!

10. Η τεχνική του να γνωρίζεις τα άτομα καλύτερα από όσο γνωρίζουν τα ίδια τον εαυτό τους

Στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, οι κατακλυσμιαία πρόοδος της επιστήμης άνοιξε μια ολοένα και πιο βαθιά τάφρο ανάμεσα στις γνώσει του ευρέως κοινού και στις γνώσεις που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι ιθύνουσες ελίτ. Χάρη στη Βιολογία, τη Νευροβιολογία και την εφαρμοσμένη ψυχολογία, το «σύστημα» έφτασε σε μια εξελιγμένη γνώση του ανθρώπινου όντος, και από την άποψη της φυσιολογίας και από την άποψη της ψυχολογίας.

Το σύστημα έφτασε να γνωρίζει τον μέσο άνθρωπο καλύτερα απ” όσο γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το σύστημα ασκεί έναν πολύ πιο αυξημένο έλεγχο και επιβάλλεται με μια μεγαλύτερη ισχύ επάνω στα άτομα απ” όσο τα άτομα στον ίδιο τον εαυτό τους.

Και όμως για να καταρρεύσουν όλα αυτά αρκεί μια στιγμή αφύπνισης. Το «κόκκινο χάπι» που έλεγε ο Μορφέας στον Νέο στην ταινία Μatrix.

Αν υπάρξει έστω μια φευγαλέα στιγμή αφύπνισης όλο το οικοδόμημα καταστρέφεται και πέφτει όπως μια κουρτίνα, και το κυριότερο η κουρτίνα αυτή δεν μπορεί να αναρτηθεί ξανά. Για αυτό σας παρουσιάζουμε τις 10 τεχνικές, μόλις τις παρατηρήσετε ότι συμβαίνουν γύρω σας και εφαρμόζονται κάθε μέρα, η αφύπνιση έρχεται νομοτελειακά. Για όποιον θέλει περισσότερη αφύπνιση ας διαβάσει το «σπήλαιο του Πλάτωνα» και θα ξημερώσει ένας καινούριος κόσμος, όπως αναφέρει το pyli-apokalypseis.. 

πηγή

http://koukfamily.blogspot.com/

Ποιος κυβερνά την Ελλάδα;

Ποιος κυβερνά την Ελλάδα;

Γράφει ο Χαράλαμπος Μηνάογλου

Στο παραπάνω ερώτημα ρίχνει άπλετο φως η στάση των δύο κομμάτων εξουσίας στη χώρα μας απέναντι στο ζήτημα των Σκοπίων. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ανοικτά την λύση της σύνθετης ονομασίας. Έχουμε γράψει και παλαιότερα και εμείς και πολλοί άλλοι και έχουμε εξηγήσει γιατί μία τέτοια εξέλιξη σημαίνει απλά παράδοση της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς. Και ενώ εμείς υποστηρίζουμε τα ανωτέρω, η κυβέρνηση δεν αρθρώνει ούτε ένα επιχείρημα γιατί μας συμφέρει η σύνθετη ονομασία και γιατί να επειγόμαστε εμείς για να λυθεί το ζήτημα. Απλώς υποστηρίζει την εκχώρηση του ονόματος χωρίς να έχουμε να κερδίσουμε τίποτε με αυτό.

Από την άλλη μεριά, η ΝΔ, παρότι πριν από μερικούς μήνες για ψηφοθηρικούς λόγους την εποχή των μεγάλων συλλαλητηρίων τόλμησε να πει ότι δεν θα δεχτεί συμφωνία με το όνομα Μακεδονία, σήμερα και αυτή δέχεται την σύνθετη ονομασία ψελίζοντας μόνο ότι εκείνη θα πετύχαινε καλύτερο όνομα. Επίσης, και εκείνη δεν φέρνει κανένα επιχείρημα για την αποδοχή της σύνθετης ονομασίας. Έχουμε, λοιπόν, και λέμε: τόσο η κυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση συνειδητά τελείως προδίδουν το εθνικό συμφέρον!

Και ποιο είναι το αντάλλαγμα; Η παραμονή της πρώτης για μερικούς μήνες ακόμη στην εξουσία, και η διαβεβαίωση στην δεύτερη ότι θα την διαδεχθεί σε μερικούς μήνες στην εξουσία!

Και ποιος τους τα παρέχει αυτά; Μα φυσικά αυτός που κυβερνά την Ελλάδα και δεν είναι άλλος από την Αμερική. Πουλάει την Ελλάδα, που έτσι και αλλιώς μισεί ο Τσίπρας, για λίγους μήνες εξουσίας· την πουλάει και ο Μητσοτάκης, που επίσης την μισεί, για να έχει την δυνατότητα να ανέλθει στην εξουσία, καθώς γνωρίζει πολύ καλά ότι ως ντενεκές ξεγάνωτος που είναι, και με τα βαρύδια που φέρει το όνομά του, εάν οι ΗΠΑ τον πολεμήσουν με το απόλυτα ελεγχόμενο από αυτές μιντιακό κατεστημένο, τότε δεν θα έχει καμιά ελπίδα.

Και το ερώτημα είναι: γιατί λοιπόν τους ψηφίζουμε; Μα φυσικά γιατί ζούμε σε ένα καθεστώς πλήρους ανελευθερίας, όπου η σκέψη μας ελέγχεται πλήρως από τα ΜΜΕ. Εάν επιθυμούμε να κάνουμε κάτι άλλο, πέρα από διαμαρτυρίες και να ανακτήσουμε την ελευθερία μας την προσωπική και της πατρίδος, τότε πρέπει να ξεκινήσουμε κλείνοντας την τηλεόραση. Όσο την έχουμε ανοικτή, θα παραμένουμε υπόδουλοι σε ανθέλληνες σαν τον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη.

http://koukfamily.blogspot.com/

Ονειροπόλοι

 apenanti oxthi 

Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ
Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, ηπιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου. 
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν. 
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο. 
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό" (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

ανιχνευτής

https://www.apenantioxthi.com/