Οι Βλάχοι μάς κλέβουν την (νεοφιλελεύθερη) απόλαυση

Posted on 3 Ἰουνίου 2018

0

του Άκη Γαβριηλίδη

Την εβδομάδα που μας πέρασε, δύο επιφανείς εκπρόσωποι της δημοσιογραφικής «γενιάς του 90», ο Πέτρος Κωστόπουλος και ο Φώτης Γεωργελές, με διαφορά λίγων ημερών ο ένας από τον άλλο, προέβησαν σε δημόσιες τοποθετήσεις με τις οποίες επιχειρούσαν έναν απολογισμό των εξελίξεων που συνέβησαν στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Οι τοποθετήσεις αυτές ήταν πολύ διαφορετικές ως προς το ύφος τους και το είδος λόγου στο οποίο εντάσσονται: η μία ήταν ένα δημόσιο πυροτέχνημα, μια συνθηματική αυτοκολακεία· η άλλη ήταν ένα «EDITΟ» (έτσι αυτοπαρουσιάζεται) στην Athens Voice, ένα φιλόδοξο επιχειρηματολογημένο αφήγημα με ερμηνευτικές αξιώσεις. Ωστόσο, παρά τις διαφορές αυτές, και οι δύο παρουσίαζαν εντυπωσιακή συνοχή από άποψη λογοθετική [discursive], καθότι και οι δύο «έκλιναν» για πολλοστή φορά το γνωστό θέμα της ελληνικής αυτο-αποικιοποίησης, της ανυπέρβλητης αίσθησης ότι η «χώρα μας» υστερεί, μένει πίσω σε σχέση με την προηγμένη Ευρώπη, και ότι πρέπει να καταβάλλει διαρκώς μία προσπάθεια προκειμένου να γίνει μία «κανονική χώρα».

Αυτή την κατάσταση υστέρησης, ο Κωστόπουλος, ακολουθώντας μία εδραιωμένη (ρατσιστική) γλωσσική πρακτική, την περιέγραψε ως «βλαχιά» από την οποία μας βοήθησε ο ίδιος να απαλλαγούμε.

Η διάγνωση του άλλοτε συνεργάτη του αντιθέτως δεν είναι τόσο αισιόδοξη: κατ’ αυτόν, το χάσμα αντί να μεγαλώνει μικραίνει· από τον «προθάλαμο της ιστορίας» και το «όχι ακόμα», που λέει και ο Τσακραμπάρτυ, κινδυνεύουμε να καταλήξουμε στο «ποτέ». Πάντως τα τελευταία χρόνια πήγαν χαμένα, και ιδίως η τελευταία δεκαετία όπως δηλώνεται από τον τίτλο· δεν ήταν χρόνια προσέγγισης του «ευρωπαϊκού υπερεγώ» (Σταυρακάκης), αλλά ακόμη μεγαλύτερης απομάκρυνσης απ’ αυτό.

Το Edito του Γεωργελέ, το οποίο κατά τα άλλα ανακυκλώνει και ανασυνδυάζει γνωστά και τετριμμένα θέματα από την επιχειρηματολογία του εκσυγχρονιστικού χώρου, είναι ενδιαφέρον για τον εξής λόγο: δείχνει εμπράκτως ότι ο λαϊκισμός δεν είναι το αντίθετο του ελιτισμού· μπορεί να συνυπάρχει με αυτόν, και να συναπαρτίζουν έναν ελιτιστικό λαϊκισμό.

Το κείμενο αυτό ως προς τη δόμησή του ακολουθεί τα τυπικά στοιχεία του λαϊκιστικού λόγου: πρώτα απ’ όλα, είναι αντισυστημικό· αποκλειστικός στόχος της πολεμικής του είναι το σύστημα, το «ελληνικό σύστημα εξουσίας» –η λέξη σύστημα απαντά 11 (!) φορές στη σχετικά σύντομη έκτασή του, συνοδευόμενη και από άλλα επίθετα όπως «παρασιτικό», «χρεοκοπημένο», «παλιό» κ.ο.κ.

Αυτό το «σύστημα» είναι η αιτία όλων των δεινών· αλλά δεν μας εξηγείται πουθενά από πού προέκυψε το ίδιο το σύστημα, εάν αυτό έχει κάποια αιτία. Προφανώς το σύστημα είναι causa sui, είναι από μόνο του αιτία του εαυτού του. Ως τέτοιο, αντιπαραβάλλεται προς την «κοινωνία», και μάλιστα σε μια λογική μάχης, πολεμικού μετώπου:

Το 2010, το ελληνικό σύστημα εξουσίας έδωσε τον νυν υπέρ πάντων αγώνα. Και τον κέρδισε. Ηττημένη ήταν η ελληνική κοινωνία.

Η σχέση «συστήματος» – «κοινωνίας» είναι ξεκάθαρα σχέση εκμετάλλευσης (της δεύτερης από το πρώτο). Ο Γεωργελές δεν χρησιμοποιεί βέβαια πουθενά αυτόν τον μαρξιστικής προέλευσης όρο. Ωστόσο, το αφήγημά του μιλάει ακριβώς γι’ αυτό: για μια κατάσταση όπου μια μειοψηφία αθέμιτα αξιοποιεί την πλεονεκτική της θέση και αποκτά υλικά και συμβολικά οφέλη απομυζώντας το σύνολο.

Αλλά κάθε αφήγημα εκμετάλλευσης, είθισται να συνοδεύεται και από μία θεωρία επανάστασης, ή κάποια άλλη μεσσιανική προσδοκία λύτρωσης. Εδώ δεν υπάρχει τίποτε τέτοιο· υπάρχει ένα προφητικό κήρυγμα που ψέγει και καταγράφει σχετλιαστικά τη ραστώνη, την αδιαφορία και την αδράνεια των υφιστάμενων την εκμετάλλευση, χάρη στην οποία το «σύστημα» εξακολουθεί να θριαμβεύει ανενόχλητο. Και μάλιστα σε έναν αγώνα διμέτωπο: διότι απέναντί του δεν έχει μόνο την [ελληνική] «κοινωνία», αλλά και έναν εξωτερικό αντίπαλο, ο οποίος είναι οι δανειστές. Σε ένα σημείο βέβαια το κείμενο υπονοεί ότι ο εχθρός αυτός δεν είναι πραγματικός, αλλά τον «εφηύρε» το «πελατειακό κράτος» ώστε «να καμουφλάρει την αιτία της χρεοκοπίας και να διασωθεί». Αλλού όμως αποδέχεται ως απολύτως υπαρκτή αυτή την αντιπαλότητα:

Ο σκληρός πυρήνας του πελατειακού κράτους (…) έκανε με τους δανειστές μια περισσότερο επωφελή για τα συμφέροντά του συμφωνία: Διαπραγματεύτηκε την επιβίωσή του κερδίζοντας τη διατήρηση του παρασιτικού συστήματος και σε αντάλλαγμα αποδέχτηκε πρόθυμα όλους τους όρους εξασφάλισης των δανειστών (…). Οι εταίροι, απηυδισμένοι από την πολύχρονη προσπάθεια να πείσουν για μεταρρυθμίσεις μια χώρα που αρνείται να αλλάξει, διασφάλισαν τα συμφέροντά τους κυνικά και μας εγκατέλειψαν. (Οι υπογραμμίσεις δικές μου).

Το σύστημα λοιπόν είναι ανίκητο: κατάφερε να οδηγήσει τους Ευρωπαίους εταίρους στην παραίτηση και τη συνθηκολόγηση, και ακριβώς το ίδιο επέτυχε με την ελληνική κοινωνία. Πώς συνέβη αυτό το θαύμα; Πού βρήκε τη δύναμη; Το σύστημα φαίνεται είναι ο ίδιος ο θεός (πράγμα αναμενόμενο εξάλλου, εφόσον είναι causa sui). Ή ο διάβολος –μικρή διαφορά έχει. Πάντως είναι ένα υποκείμενο με υπεράνθρωπη και υπεριστορική ισχύ.

Το άρθρο αυτό νομίζω ότι πιστοποιεί ακόμα μια φορά τα αδιέξοδα όποιου επιχειρεί να αρθρώσει με κάποια πειστικότητα έναν πολιτικό λόγο με όρους νεοφιλελευθερισμού (ή πάντως αντι-αντι- νεοφιλελευθερισμού). Οι ανυπέρβλητες αντινομίες στις οποίες προσκρούει, το καθεστώς της ατέλειωτης καταγγελιολογίας και ψόγου χωρίς δυνατότητα λύτρωσης στο οποίο περιπίπτει, νομίζω ότι συνδέεται με το γεγονός ότι ο λόγος αυτός, για να ακουστεί, αναγκάζεται να μιμηθεί τα σχήματα αυτών που επιλέγει ο ίδιος ως αντιπάλους του (του λαϊκισμού, αλλά και του μαρξισμού, ή πάντως του «κοσμοθεωρητικού μαρξισμού» όπως λέει και ο Μίχαελ Χάινριχ), τα οποία όμως κάποια στιγμή αντιβαίνουν προς το περιεχόμενο των θέσεων που θέλει ο λόγος αυτός να εκφράσει και τον οδηγούν σε παράλυση.

Πραγματικά, αν το ερμηνευτικό σχήμα του Γεωργελέ είναι, όπως δείξαμε, παράλογο, αυθαίρετο και καθόλου πειστικό, το ίδιο ισχύει κατά μείζονα λόγο για την πρακτική δραστικότητα του λόγου του. Διότι σε αυτό το εφιαλτικό τοπίο που σκιαγραφεί, ρητά και επανειλημμένα δηλώνει ο ίδιος ότι όσοι αντιστέκονται –ή μάλλον, όσοι απλώς συνειδητοποιούν και συμμερίζονται το πρόβλημα όπως το ορίζει αυτός- είναι μία φωτισμένη μειοψηφία. Ο αρθρογράφος, και οι –ελάχιστοι- ομοϊδεάτες του, είναι φωνές βοώντων εν τη ερήμω· είναι οι σοφοί που ορούν τα προσιόντα, ή μάλλον τα ήδη προσελθόντα και παρόντα, για τα οποία όμως ο πολύς λαός παραμένει ανυποψίαστος, αν δεν τα επικροτεί κιόλας.
Αυτό είναι φανερό σε πολλές διατυπώσεις, όπως π.χ. οι εξής:

«κανείς δεν βλέπει πραγματικά αυτό που πρέπει να δει».

«Κανείς δεν θα θυμάται ότι το πρόβλημα που είχαμε ήταν να αλλάξει η χώρα».

«Όποιοι, λίγοι, πολιτικοί προσπάθησαν να ψελλίσουν την αλήθεια και να οδηγήσουν την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση, εφαρμόζοντας έστω και σπασμωδικά τις αναγκαίες αλλαγές, στοχοποιήθηκαν»

«Όλο το παλιό σύστημα εξουσίας, οικονομικό και πολιτικό, πιέζει αφόρητα τους λίγουςπολιτικούς της ΝΔ και της Κεντροαριστεράς που επιμένουν να περιγράφουν σκοτεινό το μέλλον, αν δεν αλλάξουμε πορεία».

Αυτή όμως η ολιγαρχική επιμονή του Γεωργελέ, από ένα σημείο και πέρα αρχίζει να υπονομεύει και να εμφανίζει ως αδικαίωτη την επιλογή του να αποκαλεί τους αντιπάλους τού συστήματος «κοινωνία». Δεν μπορεί αυτοί που βιώνουν την εκμετάλλευση και τον παρασιτισμό του «συστήματος» να είναι «λίγοι» –ή και κανείς- και ταυτόχρονα να είναι το σύνολο.

Για να πούμε το ίδιο με άλλα λόγια: αν είναι ορθή αυτή η περιγραφή της κατάστασης, δηλ. αν το «σύστημα» απομυζά, παρασιτεί, υπονομεύει οποιαδήποτε βελτίωση, τότε πώς εξηγείται ότι η «κοινωνία» μένει τόσο αδρανής και τα δέχεται όλα αυτά; Διότι η αδράνεια της κοινωνίας, και η απερίφραστη διάψευση της ελπίδας ότι μπορεί να υπάρξει αντίδραση –αλλά και της ίδιας της εντύπωσης ότι υπήρξε ποτέ στο παρελθόν τέτοια αντίδραση- αποτελεί εξίσου βασικό μέλημα του κειμένου.

Π.χ.:

Όσο το πολιτικό σύστημα αντιστέκεται σε κάθε απόπειρα αλλαγής και χρεώνει το κόστος στην κοινωνία, καμιά βίαιη αντίδραση δεν πρόκειται να συμβεί. Δεν υπήρχε καμία «αυθόρμητη, λαϊκή αντίσταση» το 2010, παρά μόνο η αντίδραση της νομενκλατούρας, η «επανάσταση των βολεμένων». Αφού το χρεοκοπημένο σύστημα εξουσίας προφυλάσσει ικανοποιητικά τα κεκτημένα του, σταμάτησαν οι διαδηλώσεις.

Ο ισχυρισμός αυτός είναι απλώς ακατανόητος με βάση τις ίδιες τις προκείμενες του άρθρου. Πώς και γιατί προεξοφλείται με τόση βεβαιότητα το τι πρόκειται να συμβεί; Εάν το «σύστημα» χρεώνει το κόστος στην «κοινωνία», πώς εξηγείται ότι αυτή η τελευταία δεν αντιδρά; Λογικά το ακριβώς αντίθετο θα έπρεπε να συμβαίνει. Εκτός και αν υποθέσουμε ότι η «κοινωνία» αυτή είναι μία κοινωνία ηλιθίων, εκ των οποίων κανείς δεν κατάφερε να καταλάβει αυτό που συνέλαβε ο κ. Γεωργελές. Ή, βεβαίως, εκτός αν υποθέσουμε ότι η «κοινωνία» δεν είναι ένα μονολιθικό πράγμα με ενιαία συμφέροντα που υφίσταται παθητικά τη φθοροποιό δράση της «παρασιτικής κομματοκρατίας», αλλά είναι η ίδια επιμερισμένη, κομματιασμένη, διχασμένη. Αλλά την υπόθεση αυτή ο Γεωργελές αρνείται έστω να τη σκεφτεί. Διότι αυτό θα υπονόμευε το λαϊκισμό του και δεν θα του επέτρεπε να συνεχίσει να χρησιμοποιεί τη διάκριση «οι λίγοι και προνομιούχοι/ οι πολλοί και αδύνατοι», η οποία του είναι εξίσου απαραίτητη για το σχήμα του.

Καμία λοιπόν «γνήσια» εξέγερση δεν έγινε ποτέ, μας λέει, και αν νομίζετε κάτι τέτοιο απατάσθε: το 2010 απλώς «οι προνομιούχοι εξεγέρθηκαν για να διατηρήσουν τα προνόμιά τους».

Αλλά αν ήταν ήδη προνομιούχοι, εναντίον ποίου εξεγέρθηκαν; Αφού αυτοί είχαν την εξουσία.

Μήπως εναντίον της κοινωνίας;

Εν τοιαύτη όμως περιπτώσει, ποιοι είναι «η κοινωνία»; Οι δημιουργικοί ατομικοί επιχειρηματίες;

Αν ελάχιστοι κατανοούν την αναγκαιότητα των «μεταρρυθμίσεων», τότε πώς αυτοί οι ελάχιστοι είναι «η κοινωνία»; Και εδώ έχουμε τον ίδιο «διπλό δεσμό», την ίδια σχιζοφρένεια: η κοινωνία είναι το όνομα της απόλυτης αθωότητας και καλοσύνης, η αντιδιαστολή και το θύμα της δαιμονικής δράσης της κομματοκρατίας, και ταυτόχρονα είναι ένα κοπάδι προβάτων. Ως θύματα, τα πρόβατα αυτά στερούνται κάθε ενοχή, αλλά για τον ίδιο λόγο στερούνται και την ικανότητα να δράσουν πολιτικά. Δεν καταλαβαίνουν τίποτε, δεν αντιδρούν, δεν εξεγείρονται, ούτε προβλέπεται να κάνουν κάτι τέτοιο στο μέλλον.

Αυτές οι ανυπέρβλητες αντιφάσεις νομίζω ότι δείχνουν και τα όρια οποιασδήποτε επίδοξης πολιτικής παρέμβασης στην Ελλάδα με όρους νεοφιλελευθερισμού. Ο φιλελευθερισμός, οικονομικός, πολιτικός, πολιτιστικός ή οποιοσδήποτε άλλος, είναι ξένο σώμα για το χώρο της ελληνικής δεξιάς ή/ και του αντικομμουνισμού, και κατά τα φαινόμενα θα συνεχίσει να παραμένει απλώς στο λόγο τους ως μία επιδερμική αναφορά, ως ένας ευφημισμός, και όχι ως μία ουσιαστική και στοιχειωδώς συνεκτική επίκληση αρχών.

πηγή:

https://nomadicuniversality.com/2018/05/13/%CE%BF%CE%B9-%CE%B2%CE%BB%CE%AC%CF%87%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%AC%CF%82-%CE%BA%CE%BB%CE%AD%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BD%CE%B5%CE%BF%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%B8/

https://anhsyxia.wordpress.com/

Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη selana

Γιατί η ελληνική αμυντική βιομηχανία δεν καταφέρνει όσα η τουρκική;

1 Greek  2018-06-03

Γιατί η ελληνική αμυντική βιομηχανία δεν καταφέρνει όσα η τουρκική; 

Τι απαντά ο πρόεδρος των Ελλήνων Κατασκευαστών Πολεμικού Υλικού 

Τάσος Ροζολής.

Η άνθιση της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας, ακούγεται πλέον σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η παραγωγή αμιγώς τουρκικών οπλικών συστημάτων τα τελευταία χρόνια, έχει 

οδηγήσει την Τουρκία σε πολλές εκθέσεις αμυντικού υλικού, όπου η Άγκυρα 

διαφημίζει τα οπλικά συστήματα που παράγει και επιδιώκει να κλείσει συμβόλαια 

που θα ενισχύουν την οικονομία της και θα αυξήσουν την επιρροή της.

Είναι όμως τόσο εύκολο; Ο πρόεδρος του ΣΕΚΠΥ Τάσος Ροζολής δείχνει να έχει 

άλλη γνώμη.

Στο πρόσφατο συνέδριο με τίτλο ‘Defence and Security:State of the Art Technology’ 

που διοργάνωσαν από κοινού το Ελληνικό Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών 

(ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ.) και ο Σύνδεσμος Αποφοίτων Σχολής Ικάρων (Σ.Α.Σ.Ι.) ο κ. Ροζολής 

απάντησε σε σχετική ερώτηση:

Η τουρκική αμυντική βιομηχανία είναι ευτυχώς για εμάς κατά την άποψη 

μου σε εντελώς λάθος δρόμο.

Σε ένα δρόμο απομονωτισμού και μεγαλοϊδεατισμού όπως παλαιότερα είχα 

προσπαθήσει ο Τσαουσέσκου στη Ρουμανία με τη προσπάθεια να κατασκευάζουν οι 

Ρουμάνοι από  αεροπλάνα έως πλοία κλπ. με γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα.

Αν δεν έχεις βρει αγορά για τα προϊόντα σου και οι εγχώρια αγορά δεν μπορεί να 

κάνει βιώσιμη την παραγωγή τους (ΗΠΑ, ΡΩΣΙΑ , Κίνα ΓΑΛΛΙΑ κλπ) Δεν πρέπει να 

προχωρήσεις στην ανάπτυξή τους, εκτός πολύ κρίσιμων προϊόντων (πυρηνικά 

Ισραήλ , Γαλλία κλπ) ,
Με λίγα λόγια το θετικό της προσπάθειας της ΤΑΒ είναι ότι διατίθενται 

υψηλά κονδύλια για την ανάπτυξη της αλλά ευτυχώς σε λάθος κατεύθυνση.

Αυτό που μας λείπει στην Ελλάδα είναι η απόφαση και δέσμευση όλων των 

δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου για την ανάπτυξη της ΕΑΒΙ αλλά πως :

Όχι να κατασκευάσουμε Ελληνικά Αεροσκάφη, υποβρύχια και διαστημόπλοια αλλά

 να ενισχυθεί η ΕΑΒΙ ώστε να έχει συμμετοχή αν είναι δυνατόν στο αρχικό επίπεδο

 ανάπτυξης των αμυντικών προϊόντων (πχ F35 το χάσαμε), έτσι ώστε οι εταιρείες 

να συμμετέχουν από την αρχή και για όλο το παγκόσμιο πρόγραμμα ενός συστήματος.

Εδώ η Τουρκία έχει πράξει σωστά με την συμμετοχή στο F35 όπου έχει αναλάβει 

για όλους ρους μη Αμερικανούς χρήστες τη συντήρηση κλπ των κινητήρων.

Πηγη: armyvoice.gr

ΠΗΓΗ: https://greek1.blogspot.com/2018/06/blog-post_3.html#ixzz5HLxLEJd4 
®1Greek Σκέψου...δεν είναι παράνομο ακόμη 

10 Εκπληκτικές Χρήσεις του Μαλακτικού Ρούχων, που Σίγουρα Δεν Γνωρίζετε. Η 4η θα σας Σώσει!

10 Εκπληκτικές Χρήσεις του Μαλακτικού Ρούχων, που Σίγουρα Δεν Γνωρίζετε. 
Η 4η θα σας Σώσει!

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να χρησιμοποιήσεις το μαλακτικό ρούχων στο σπίτι, από την καταπολέμηση των δύσκολων λεκέδων μέχρι την απώθηση των εντόμων.

1. Κρατήστε τα πινέλα μαλακά

Ξεπλύντε τα πινέλα σε νερό μαζί με μία σταγόνα μαλακτικού για να είναι πιο μαλακά την επόμενη φορά που θα τα χρησιμοποιήσετε.

2. Καθαρίστε δύσκολες επιφάνειες



Το μαλακτικό απωθεί την σκόνη και δεν αφήνει υπολείμματα σε γυάλινες και ξύλινες επιφάνειες στο σπίτι. Ανακατέψτε 1/4 κούπα μαλακτικού με μία κούπα νερό σε ένα μπουκάλι σπρέι και με ένα πανί περάστε με το μείγμα τις επιφάνειες.

3. Για τους λεκέδες από σαπούνι



Βάλτε λίγο μαλακτικό στους λεκέδες, αφήστε το για 10 λεπτά και μετά καθαρίστε με ένα υγρό πανί.

4. Για τα καμμένα λίπη



Απλά μουλιάστε το σκεύος σε νερό με μερικές σταγόνες μαλακτικού. Αφήστε το για μία ώρα και μετά θα καθαρίσει πολύ πιο εύκολα.

5. Βγάλτε τις παλιές ταπετσαρίες



Βάλτε ένα καπάκι από μαλακτικό σε 2 λίτρα νερό και εφαρμόστε το μείγμα στον τοίχο με ένα σφουγγαράκι. Αφήστε το για 20 λεπτά και μετά αρχίστε να αφαιρείτε την ταπετσαρία.

6. Για τα υπολείμματα από το σπρέι μαλλιών



Ψεκάστε την επιφάνεια με ένα μείγμα από 1 μέρος μαλακτικό και 2 μέρη νερό και μετά σκουπίστε την με ένα στεγνό πανί.

7. Σταματήστε τον στατικό ηλεκτρισμό



Ανακατέψτε μία κούπα μαλακτικού με 5 λίτρα νερό, βάλτε το μείγμα σε ένα μπουκάλι σπρέι και ψεκάστε το χαλί. Αφήστε το για όλο το βράδυ και μέχρι το πρωί ο στατικός ηλεκτρισμός θα έχει εξαφανιστεί.

8. Αποσμητικό χώρου



Διαλύστε 1 μέρος μαλακτικό και 2 κ.σ μαγειρική σόδα σε 2 μέρη νερό, βάλτε το μείγμα σε ένα μπουκάλι σπρέι και ψεκάστε τον χώρο σας.

9. Εντομοαπωθητικό



Γεμίστε ένα μπουκάλι σπρέι με νερό και μερικές σταγόνες μαλακτικού και μετά ψεκάστε με το μείγμα τις περιοχές που υπάρχουν πολλά έντομα.

10. Για τις τρίχες από τα κατοικίδιά σας



Ανακατέψτε ένα μέρος μαλακτικό με 2 μέρη νερό και ψεκάστε το χαλί σας πριν το περάσετε με την σκούπα. Θα δείτε πως οι τρίχες θα φεύγουν πολύ πιο εύκολα.

http://www.xaftas.com/neoteee?p=4700#

Ρώσικη ρουλέτα

Ρώσικη ρουλέτα

Author: Σταύρος Φυντικάκης 

Καταρχήν θα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι τρελός. Δεν είμαι διχασμένη προσωπικότητα ή κάτι παρόμοιο, δρ Τζέκιλ και κύριος Χάιντ. Είμαι απολύτως φυσιολογικός, όπως είναι όλοι οι άνθρωποι.

Κι αν βρίσκομαι εδώ, μ’ ένα περίστροφο στον κρόταφο, δεν είναι παρά η εξέλιξη του παιχνιδιού.

~~

Όλα ξεκίνησαν απ’ τις συχνές μεταθέσεις του πατέρα μου. Κάθε λίγα χρόνια αλλάζαμε τόπο διαμονής, έτσι δεν μπορούσα να έχω φίλους. Ο αδελφός μου ήταν πολλά χρόνια μεγαλύτερος και βαριόταν να παίζει μαζί μου. Έπρεπε να παίζω μόνος.

Με τα πλεϊμομπίλ, τα τουβλάκια και τα παζλ δεν είχα ανάγκη από αντίπαλο. Όμως κάποια στιγμή ξεκίνησα να παίζω πεταλούδα ή βατραχάκια -δεν νομίζω ότι έχει επίσημο όνομα αυτό το παιχνίδι, αλλά το παίζουν όλα τα παιδιά.

Παίζεται με τα πούλια του ταβλιού. Βάζεις στη μια μεριά τα μαύρα, στην άλλη τα κόκκινα. Σκοπός σου είναι να κάνεις τα δικά σου να αναπηδήσουν απέναντι, πατώντας ‘τα με το δάκτυλο, και να καπακώσεις τα αντίπαλα.

Αφού δεν είχα συμπαίχτη έπαιζα με τον εαυτό μου. Προσπαθούσα να μην παίρνω το μέρος της μιας πλευράς, να βάζω τα δυνατά μου για να κερδίσω κι απ’ τα δύο χρώματα.

Περνούσα ατελείωτες ώρες μ’ αυτό το παιχνίδι και μπορώ να πω ότι είχα γίνει εξπέρ. Όμως στην πεταλούδα το αποτέλεσμα είχε να κάνει και με χαοτικές παραμέτρους, ήταν αδύνατο να υπολογίσεις πού ακριβώς θα πήγαινε το κάθε πούλι.

~~

Τα πράγματα δυσκόλεψαν όταν έμαθα σκάκι.

Σ’ αυτό το παιχνίδι για να κερδίσεις πρέπει να είσαι πάντα τουλάχιστον μια κίνηση μπροστά απ’ τον αντίπαλο σου, να μπορείς να προβλέψεις τι θα παίξει και να ξέρεις πώς θα τον αντιμετωπίσεις.

Κι όταν παίζεις με τον εαυτό σου υπάρχει το πρόβλημα ότι πάντα ξέρεις την επόμενη κίνηση σου.

Αυτό προσπάθησα να το ξεπεράσω, στην αρχή, με διάφορα τεχνάσματα. Για παράδειγμα έπαιζα μια κίνηση κι έφευγα. Έκανα οτιδήποτε άλλο για να ξεχαστώ και αρκετή ώρα μετά πήγαινα να δω τι είχα παίξει, και πώς θα με αντιμετωπίσω. Όμως έτσι μια παρτίδα μπορεί να διαρκούσε πολλές μέρες, δεν ήταν και τόσο διασκεδαστικό. Έπρεπε, λοιπόν, να προσαρμοστώ.

Έπαιζα μια κίνηση με τα λευκά, έχοντας στο μυαλό μου όλες τις επόμενες κινήσεις, ανάλογα με το τι θα έπαιζα στα μαύρα. Μετά καθόμουν στην απέναντι πλευρά κι αντιμετώπιζα την απειλή καταστρώνοντας σχέδια. Τα οποία προσπαθούσα να αντιμετωπίσω όταν ξαναγυρνούσα στη λευκή πλευρά.

Ήταν πιο δύσκολο απ’ το να παίζεις με κάποιον άλλον. Γιατί γνώριζα όλες τις κινήσεις του αντιπάλου, του εαυτού μου, κι έπρεπε να με ξεπεράσω, μέχρι που να βρεθώ απέναντι και να με ξεπεράσω ξανά.

Μάλλον έκανα κάτι ανάλογο μ’ αυτό που κάνουν τα προγράμματα των υπολογιστών για το σκάκι, που τα βάζουν να παίζουν εκατομμύρια παρτίδες με τον εαυτό τους.

Δεν έγινα κορυφαίος σκακιστής, αλλά σίγουρα διασκέδασα στη μοναξιά μου.

Του πατέρα μου του φαινόταν περίεργο.

“Με ποιον παίζεις;” με ρώτησε ένα απόγευμα.

“Με μένα”, του είπα.

Για λίγο εμφανίστηκε το τικ στο αριστερό του μάτι, αλλά έμεινε να με παρακολουθεί. Όταν έκανα ματ και ξεκίνησα να μαζεύω τα πιόνια ήρθε και στάθηκε δίπλα μου.

“Ποιος κέρδισε;”

“Εγώ.”

“Ναι, αλλά έχασες.”

“Η ήττα είναι μέρος του παιχνιδιού, δεν είναι;”

“Θα μπορούσες να έχεις έρθει ισοπαλία.”

“Θα μπορούσε. Αλλά έπαιξα πολύ καλά.”

~~

Το ίδιο τρόπο παιχνιδιού χρησιμοποίησα και στον αθλητισμό, αν και δεν μπορούσα να παίζω ομαδικά αθλήματα.

Προτιμούσα εκείνα όπου συναγωνιζόμουν τον εαυτό μου. Στο τρέξιμο και στην κολύμβηση, να κάνω κάθε φορά καλύτερο χρόνο απ’ την προηγούμενη. Στις ρίψεις και στα βάρη, να φτάσω πιο μακριά, να σηκώσω πιο πολλά

Κι ενώ είχα πολύ καλούς χρόνους και επιδόσεις, μου ήταν αδύνατον να πάρω μέρος σε κανονικούς αγώνες. Γιατί δεν προσπαθούσα να νικήσω τον αντίπαλο, τον πραγματικό αντίπαλο, εκείνον που έτρεχε δίπλα μου. Μόνο τον εαυτό μου, έστω για λίγα δευτερόλεπτα -κι αυτό τις περισσότερες φορές δεν ήταν αρκετό.

Όπως καταλαβαίνετε ποτέ δεν μπόρεσα να παίξω σε ομαδικά αθλήματα, αφού οι υπόλοιποι μου φαίνονταν περιττοί.

~~

Στα μαθήματα το ίδιο. Δεν ήμουν ο καλύτερος στην τάξη, γιατί μου αρκούσε να είμαι καλύτερος από μένα. Αυτό λειτούργησε όλα τα χρόνια, πέρα απ’ τις πανελλήνιες εξετάσεις. Γιατί εκεί ανταγωνίζεσαι τους άλλους και για κατά κάποιο τρόπο για μένα δεν υπήρχαν άλλοι.

Πάντως κατάφερα να περάσω στη Διοίκηση Επιχειρήσεων, χωρίς να προσπαθήσω και πολύ είναι η αλήθεια. Εκείνη την εποχή μόλις που είχα αρχίσει να μαθαίνω κιθάρα, έτσι αφιέρωσα περισσότερο χρόνο να μάθω καλύτερα -από μένα- να παίζω και να τραγουδώ.

~~

Σαν βρέθηκα στην Αθήνα, και στη σχολή, ενήλικος πλέον, σκέφτηκα ότι μπορούσα να συνεχίσω το παιχνίδι μου με διαφορετικό τρόπο.

Υπήρχε ο εαυτός μου που σπούδαζε μακροοικονομική και λογιστικά κι ο εαυτός μου που έπαιζε μουσική. Ήθελα να δοκιμάσω ποιος απ’ τους δύο θα κέρδιζε στο παιχνίδι της ζωής: Ο σοβαρός και συνετός σπουδαστής ή ο απελευθερωμένος καλλιτέχνης;

Η τύχη με βοήθησε να διευρύνω το παιχνίδι μου. Είχα μια θέση οικότροφου στο Φούφειο Χριστιανικό Οικοτροφείο, ένα νεόδμητο κτίριο στο Μεταξουργείο, κάτω απ’ τον σταθμό Πελοποννήσου. Εκεί θα έμενε ο σπουδαστής. Παρέα με τους φοιτητές Ποιμαντικής και Θεολογίας.

Ο καλλιτέχνης έμενε στο σχεδόν κοινοβιακό σπίτι ενός φίλου στους Αμπελόκηπους. Εκεί μέσα κοιμόμασταν εκ περιτροπής γύρω στα δέκα άτομα, άλλοι φοιτητές της Καλών Τεχνών, άλλοι του Εθνικού Θεάτρου, κάποιοι αυτοδίδακτοι μουσικοί και κάνα δύο άσχετοι αναρχικοί.

Το παιχνίδι πήγαινε ως εξής: Κάποιες μέρες ήμουν ο άψογος και μελετηρός σπουδαστής, που έτρωγε μπρόκολο και κοιμόταν στις 10, αφού πρώτα έλεγε όλες τις προσευχές με τους υπόλοιπους του Φούφειου.

Κάποιες άλλες ήμουν ο τρελαμένος καλλιτέχνης που έπινε και κάπνιζε ό,τι έβρισκε, μέχρι που να λειώσει στις χορδές της κιθάρας, και να χαθεί μετά ανάμεσα σε γυναικεία κι αντρικά σώματα.

Δεν υπήρχε κάποιο σχέδιο, το πρωί σπουδαστής το βράδυ καλλιτέχνης, ή τρεις μέρες έτσι και τρεις αλλιώς. Ακολουθούσα τις χαοτικές παραμέτρους της ζωής, σαν να έπαιζα πεταλούδα στο τάβλι ξανά.

Και λειτουργούσε. Ως σπουδαστής ήμουν πολύ καλός κι ως καλλιτέχνης ακόμα καλύτερος. Και τότε προσπαθούσα να γίνω καλύτερος σπουδαστής από καλλιτέχνης.

~~

Μόνο μια φορά έτυχε να έρθουν αντιμέτωποι οι δύο κόσμοι.

Ήμουν στο παλιό εργοστάσιο της FIX και χόρευα rave, που εκείνη την εποχή ήταν της μόδας. Δεν μου άρεσε σαν μουσική, αλλά ένας απ’ το κοινόβιο με είχε ταΐσει με έκστασι, ή κάτι παρόμοιο, οπότε όλα μου φαίνονταν υπέροχα.

Καθώς χόρευα αγκαλιά με μια γκόμενα (μπορεί να ήταν και άντρας, δεν είμαι σίγουρος), με σκούντηξε κάποιος, που αμέσως τον αναγνώρισα ως συμφοιτητή.

“Εσύ εδώ;” μου είπε.

“Κι εσύ εδώ;”

“Σε είχα για πιο… Ξέρεις… Δεν περίμενα να σε βρω εδώ.”

“Ούτε κι εγώ το περίμενα.”

Ήπια λίγο νερό απ’ το μπουκάλι κι άδειασα το υπόλοιπο στο κεφάλι μου.

Τη μεθεπόμενη μέρα τον συνάντησα στη σχολή. Με πλησίασε χοροπηδώντας, αλλά εγώ τον αντιμετώπισα όπως έπρεπε, ως σπουδαστής. Προσπάθησε να μου θυμίσει τη συνάντηση στο FIX, αλλά μάλλον δεν καταλάβαινε ότι μιλούσε με κάποιον άλλο. Έπαιζα με τα λευκά πιόνια.

“Είσαι παράξενος”, μου είπε κι έφυγε.

“Όλοι είμαστε”, του απάντησα χωρίς να δώσω σημασία.

Έτσι πέρασα τα φοιτητικά μου χρόνια. Μετά βγήκα στον πραγματικό κόσμο. Κι ενώ φαινόταν ότι κερδίζει ο τρελός καλλιτέχνης, σαν βρέθηκα στην Αγορά ο απόφοιτος της Διοίκησης Επιχειρήσεων έκανε ματ με μια κίνηση.

~~

Δεν σταμάτησα να παίζω αυτό που είχα μάθει. Έπιασα δουλειά σε μια επιχείρηση ως λογιστής. Νοίκιασα ένα ωραίο διαμέρισμα στην Καλλιθέα, πήρα σκύλο, βρήκα κατάλληλη γυναίκα, έκανα κι ένα παιδί.

Αλλά υπήρχε κι ο ανταγωνιστής που σύχναζε στα άλογα, πηδιόταν όπου τύχαινε, έπινε και ξενυχτούσε. Για λίγο καιρό φαινόταν να κερδίζει ο τυχοδιώκτης, μέχρι που με βαρέθηκε η γυναίκα μου κι έφυγε με το παιδί, κι η εταιρεία με απέλυσε.

Είπα να νικήσω πάλι, και προσπάθησα καριέρα στο τραγούδι. Αλλά όλοι με βρίσκαν πολύ μεγάλο και πολύ παρακμιακό για τη μουσική. Δεν πτοήθηκα.

Ήρθα στο Άμστερνταμ, έστειλα μερικά βιογραφικά σοβαρά και επίσημα. Έγινα σίνιορ μάνατζερ στην AKSF. Και όλοι με εμπιστεύονται.

~~

Αλλά δεν μπορούσα να τελειώσω το παιχνίδι έτσι.

Στο διπλανό δωμάτιο κοιμάται η Λοριέν. Είναι έγκυος τριών μηνών στο παιδί μου. Έχουμε ήδη σκεφτεί πώς θα είναι το παιδικό δωμάτιο. Μωβ. Ούτε ροζ ούτε γαλάζιο, μωβ, είτε κορίτσι είναι είτε αγόρι. Για να μην υπάρχει θέμα επιλογής.

Έκανα μια ασφάλεια ζωής. Με ψυχομετρήσανε, μου έκαναν ιατρικές εξετάσεις, μέχρι και κωλοδάχτυλο μου έβαλαν. Όπως και να πεθάνω η Λοριέν θα πάρει αποζημίωση, το λέει το συμβόλαιο. Είμαι επιτυχημένος, είμαι υγιής, όλα πάνε καλά στη ζωή μου. Κανείς ασφαλιστής δεν μπορεί να πιστέψει ότι ρισκάρει επενδύοντας σ’ έναν μακρύ κι ανθόσπαρτο βίο του υποφαινόμενου.

Έτσι μπορώ να παίξω το ύστατο παιχνίδι με τον εαυτό μου. Πήρα στα μαύρα ένα περίστροφο Nagant. Έβαλα μια σφαίρα και γύρισα τον μύλο.

Στη ρώσικη ρουλέτα κερδίζει πάντα ένας, δεν υπάρχουν ισοπαλίες ούτε ρεβάνς. Αλλά και η ήττα είναι μέρος του παιχνιδιού, δεν είναι;

Άλλωστε το θέμα είναι να παίζεις.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός

http://ameiniasopallineus.blogspot.com/

10 έξυπνα κόλπα για να καταπολεμήσετε τα κουνούπια με φυσικό τρόπο

10 έξυπνα κόλπα για να καταπολεμήσετε τα κουνούπια με φυσικό τρόπο

Τα κουνούπια μπορούν να χαλάσουν ακόμα και την καλύτερη μέρα. Παρ’ όλο που είναι πάρα πολύ μικρά αυτά τα έντομα, η καταπολέμησή τους μπορεί να είναι πάρα πολύ δύσκολη μερικές φορές.

Μοιραζόμαστε μαζί μερικά έξυπνα κόλπα που θα σας βοηθήσουν να καταπολεμήσετε τα κουνούπια με φυσικό τρόπο.

Αιθέρια έλαια

©beboy

Τα καλύτερα αιθέρια έλαια για την καταπολέμηση των κουνουπιών είναι τα έλαια λεβάντας, βαλεριάνας, ευκαλύπτου, γερανιού, γλυκάνισου, θυμαριού, μέντας, δέντρου τσαγιού, καμφοράς και κέδρου.

Μέθοδοι εφαρμογής:

• Βουτήξτε ένα κομμάτι βαμβάκι σε ένα από τα παραπάνω αιθέρια έλαια και τοποθετήστε το βαμβάκι κοντά στο παράθυρο ή στο μαξιλάρι.
• Ανακατέψτε το αιθέριο έλαιο της επιλογή σας με την κρέμα σας και εφαρμόστε το μείγμα στις εκτεθειμένες περιοχές του σώματος σας.

Φυτά εσωτερικού χώρου

©stboro

Ο Δυόσμος, η μυρτιά, το δεντρολίβανο και το γεράνι, είναι μερικά από τα φυτά εσωτερικού χώρου που μπορούν με την έντονη μυρωδιά τους να απωθήσουν τα κουνούπια. Επίσης τα φύλλα ντομάτας απομακρύνουν σφήκες, κουνούπια, μύγες, ψύλ­λους και κοριούς.

Λεμόνι με γαρύφαλλα

©IngridHS

Κόψτε ένα λεμόνι στην μέση και καρφώστε πάνω του τα γαρυφαλλάκια. Τοποθετήστε το λεμόνι δίπλα στο κρεβάτι και μπορείτε να κοιμηθείτε ήσυχα με το παράθυρο ανοιχτό.

Αυτοσχέδια παγίδα κουνουπιών

Το διοξείδιο του άνθρακα που παράγεται από τη μαγιά και το σκοτεινό περιβάλλον που δημιουργείται από το κάλυμμα του μπουκαλιού προσελκύουν τα κουνούπια. Το ζαχαρόνερο τα κάνει να κολλάνε και να χάνουν τον προσανατολισμό τους.

Κουκουνάρια και κλαδιά κέδρου

©electra

Στην εξοχή μπορείτε εύκολα να καταπολεμήσετε τα κουνούπια ρίχνοντας μερικά κουκουνάρια ή κλαδιά κέδρου στην φωτιά και η μυρωδιά τους θα απωθήσει τα έντομα.

Σορβιά

©Tatiana Volgutova

Αν βρίσκεστε στην εξοχή μπορείτε να τρίψετε τις εκτεθειμένες περιοχές του σώματός σας με φύλλα σορβιάς και τα κουνούπια θα σταματήσουν να σας πλησιάζουν.

Κρεμμύδι ή σκόρδο

©Timmary

Το κρεμμύδι και το σκόρδο βοηθούν στη μείωση του οιδήματος και καταπραΰνουν τη φαγούρα που προκαλείται από τα τσιμπήματα των κουνουπιών. Εφαρμόστε το ψιλοκομμένο κρεμμύδι και το πάνω από την πληγείσα περιοχή. Συντρίψτε μια σκελίδα σκόρδο και ανακατέψτε το σκόρδο σε λίγο νερό. Βουτήξτε ένα στεγνό πανί στο μείγμα και εφαρμόστε το στην περιοχή του τσιμπίματος.

Σόδα

©Shining stars

Η μαγειρική σόδα είναι η πιο απλή και πιο συνηθισμένη λύση για την ανακούφιση από τον κνησμό. Αναμείξτε 3 κ.γ μαγειρικής σόδας με 1 κ.γ νερό μέχρι να προκύψει μια πηχτή πάστα. Εφαρμόστε το μείγμα πάνω στο τσίμπημα, αφήστε το να στεγνώσει και ξεπλύνετε την περιοχή με νερό.

Χυμός λεμονιού

Μπορείτε επίσης να ρίξετε λίγο λεμόνι στην περιοχή του τσιμπήματος για την ανακούφιση από τον κνησμό.

Αρωματικά κεριά

Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε λάδι καμφοράς. Όταν θερμαίνεται το λάδι καμφοράς, βγάζει μια έντονη και χαρακτηριστική μυρωδιά η οποία απωθεί τα κουνούπια. Μπορείτε να εφαρμόσετε στην περιοχή του τσιμπήματος λίγο λάδι καμφοράς, με αυτόν τον τρόπο ο κνησμός και το φούσκωμα θα φύγει γρηγορότερα.

http://www.xaftas.com/neoteee?p=4697#