Ούτε ένα από τα -τέσσερα μέχρι τώρα- Συμπληρωματικά Μνημόνια, που συμφωνούνται και υπογράφονται μετά από κάθε αξιολόγηση, δεν έχει δώσει στη δημοσιότητα η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ούτε ένα δεν υπάρχει επίσημα μεταφρασμένο στα ελληνικά. Κάθε φορά, πληροφορούμαστε το περιεχόμενό τους από την ιστοσελίδα της Κομισιόν, στην οποία κάποια στιγμή αναρτώνται. Δεν υπήρχε, λοιπόν, τίποτα το καινούργιο στο ότι δε δημοσίευσαν και το τελευταίο Συμπληρωματικό Μνημόνιο. Αυτή τη φορά, μάλιστα, είχαν έναν παραπάνω λόγο. Πριν το Eurogroup ήταν κανονισμένη η προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή, που είχε ζητήσει η Γεννηματά, στην οποία ο Τσίπρας έπρεπε να εμφανιστεί με τον αέρα του νικητή που «βγάζει τη χώρα από τα Μνημόνια».
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι η δημοσίευση ειδικά αυτού του Συμπληρωματικού Μνημόνιου θα στραπατσάριζε τον «αέρα» που χρειαζόταν ο Τσίπρας για την κοινοβουλευτική-τηλεοπτική του εμφάνιση. Γιατί θα αποδεικνυόταν απτά, ότι όχι μόνο δεν υπάρχει έξοδος από τα Μνημόνια, αλλά ότι το τελευταίο, το τρίτο Μνημόνιο, συνεχίζεται μέχρι το 2022. Θα υπάρξει και συνέχεια, φυσικά, όμως τουλάχιστον μέχρι το 2022 το Μνημόνιο συνεχίζεται και με τη βούλα (των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ). Φυσικά, αυτά σχολιάστηκαν δεόντως δυο μέρες μετά, όταν η Κομισιόν ανήρτησε στην ιστοσελίδα της το Συμπληρωματικό Μνημόνιο, όμως ξέρουμε πια ότι οι συριζαίοι πολιτεύονται κυνηγώντας τις εντυπώσεις της στιγμής.
Απάτη στην απάτη
Πριν δούμε τι προβλέπει το Συμπληρωματικό Μνημόνιο και επειδή μιλάμε για την απάτη των συριζαίων, αξίζει τον κόπο να κάνουμε μια συγκριτική παρουσίαση της δήλωσης του Μάριο Σεντένο μετά την ολοκλήρωση του Eurogroup της 24ης Μάη και του non paper που διένειμε ο Τσακαλώτος μέσω του Γραφείου Τύπου του υπουργείου Οικονομικών.
♦ Τσακαλώτος: Το Eurogroup χαιρέτισε τη συμφωνία σε τεχνικό επίπεδο και έστρεψε την προσοχή του στην ελάφρυνση του χρέους που αποτελεί τον τελευταίο κρίσιμο κρίκο για την ολοκλήρωση του προγράμματος.
Σεντένο: Καλωσορίσαμε αυτό το πακέτο (σ.σ. το Συμπληρωματικό Μνημόνιο). Φαίνεται πως όταν υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη και πραγματική οικειοποίηση (ownership) των μεταρρυθμίσεων μπορούμε να επιτύχουμε συμβιβασμούς σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ενθαρρύναμε την ελληνική κυβέρνηση να διατηρήσει το ρυθμό και να υλοποιήσει αυτές τις μεταρρυθμίσεις σύντομα πριν από τη συνάντησή μας τον Ιούνιο. Αυτό είναι ένα κρίσιμο στοιχείο για την ολοκλήρωση του προγράμματος. Επίσης, πραγματοποιήσαμε μια πρώτη ανταλλαγή απόψεων σχετικά με μια δέσμη μέτρων για την ελάφρυνση του χρέους που θα εφαρμοστούν στο τέλος του προγράμματος, υπό την προϋπόθεση της επιτυχούς εφαρμογής του και στο βαθμό που είναι αναγκαίο.
Ο Τσακαλώτος «ενημέρωσε» τον ελληνικό λαό ότι τα μέτρα για το χρέος αποτελούν «τον τελευταίο κρίσιμο κρίκο για την ολοκλήρωση του προγράμματος», ενώ ο Σεντένο δήλωσε πως το κρίσιμο στοιχείο για την ολοκλήρωση του προγράμματος είναι να υλοποιήσει η ελληνική κυβέρνηση έγκαιρα όλα τα προαπαιτούμενα. Μόνο όταν ολοκληρωθεί το πρόγραμμα θα γίνει συζήτηση για τα μέτρα για το χρέος, αν είναι απαραίτητο!
♦ Τσακαλώτος: Το Eurogroup ανέθεσε στους θεσμούς την ολοκλήρωση ενός επικαιροποιημένου DSA (ανάλυσης βιωσιμότητας χρέους) που θα αποτελέσει τη βάση για τον τελικό προσδιορισμό των μέτρων ελάφρυνσης.
Σεντένο: Ο κοινός στόχος μας είναι να διασφαλίσουμε τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Για το σκοπό αυτό, έχουμε δώσει εντολή στα θεσμικά όργανα να εκπονήσουν μια τελική Ανάλυση Βιωσιμότητας Χρέους – βάσει της οποίας μπορούμε να ρυθμίσουμε τα πιθανά μέτρα για το χρέος. Ολα αυτά, εντός των ορίων που καθορίστηκαν τον περασμένο Ιούνιο και εγκρίθηκαν από το Eurogroup.
O Σεντένο εξακολουθεί να μιλά για πιθανά μέτρα για το χρέος, αλλά ο Τσακαλώτος το έχει δέσει κόμπο. Και βέβαια, ο Σεντένο, που είναι πολύ προσεκτικός στις διατυπώσεις του, για να μην τα χαλάσει με τους Γερμανούς (γι’ αυτό μιλάει για «πιθανά μέτρα» ή για μέτρα που θα παρθούν «αν είναι απαραίτητο»), δε λέει κουβέντα για τους όρους που θα συνοδεύουν τα μέτρα για το χρέος. Θυμίζουμε ότι η γερμανική θέση είναι πως τα μέτρα δεν πρέπει να είναι για όλη την περίοδο αποπληρωμής του χρέους, αλλά για μικροπεριόδους, που θα συνοδεύονται με συγκεκριμένους όρους (conditionality) για την ελληνική πλευρά. Αυτές οι περιοδικές υπό όρους ρυθμίσεις θα πρέπει κάθε φορά να εγκρίνονται από τη γερμανική Βουλή.
Είναι χαρακτηριστικές οι διαρροές που υπήρξαν μετά το Eurogroup σχετικά με την «πρώτη ανταλλαγή απόψεων» που έγινε μεταξύ των υπουργών για το ελληνικό χρέος. Γαλλία και Ιταλία υποστήριξαν την άποψη για επιμήκυνση των λήξεων των ομολόγων του ESM κατά δέκα χρόνια, όμως ο γερμανός υπουργός Εξωτερικών απέρριψε αυτή την πρόταση, υποστηρίζοντας πως η επιμήκυνση δεν πρέπει να ξεπερνά τα τρία χρόνια, αν χρειαστεί (αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, γιατί ο Σεντένο φρόντισε σε κάθε σχετική αναφορά του να προσθέτει το «αν χρειαστεί»).
Να θυμίσουμε εδώ ότι πέρυσι τέτοια εποχή, όταν οι μακρές διαπραγματεύσεις για τη δεύτερη αξιολόγηση έφταναν στο τέλος τους, με τις περιβόητες «κόκκινες γραμμές» των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να διαλύονται η μία μετά την άλλη, ο Τσακαλώτος έβαζε στοίχημα ότι η απόφαση για το χρέος δε θα περιλαμβάνει το περιβόητο «if needed» («αν χρειαστεί»). Φυσικά, το «αν χρειαστεί» παραμένει και τον κυνηγάει μέχρι σήμερα. Είναι ένα καλό δώρο που άφησε ο Σόιμπλε στον διάδοχό του, για να μπορεί να το χρησιμοποιεί ως εκβιασμό και να οδηγήσει τη διαπραγμάτευση στο έσχατο χρονικό της περιθώριο, ώστε να επιβάλει τη γερμανική θέση. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Γερμανία ενεργεί έτσι. Η θέση της ως ηγέτριας ιμπεριαλιστικής δύναμης της Ευρωζώνης της το επιτρέπει.
♦ Τσακαλώτος: Το Eurogroup δεσμεύεται να υπάρχει συνολική συμφωνία για το χρέος μαζί με την ολοκλήρωση της τελευταίας αξιολόγησης του 3ου προγράμματος στις 21/6.
Σεντένο: Εχουμε δώσει εντολή στους βοηθούς μας να επεξεργαστούν περαιτέρω όλα τα χαλαρά σημεία του ελληνικού πακέτου. Κατά την επόμενη συνεδρίασή μας -στο Λουξεμβούργο τον Ιούνη- θα αποφασίσουμε για όλα όσα χρειάζονται για να εξασφαλιστεί η επιτυχής έξοδος της Ελλάδας από το πρόγραμμα μέχρι τον Αύγουστο. Αυτή είναι η κορυφαία προτεραιότητά μας όσον αφορά την Ελλάδα.
Οπως βλέπετε, ο Σεντένο πουθενά δε μίλησε για δέσμευση ότι στο επόμενο Eurogroup θα υπάρξει και συμφωνία για το χρέος, όπως ψευδώς «ενημέρωσε» ο Τσακαλώτος. Αναφέρθηκε μόνο στην «επιτυχή έξοδο της Ελλάδας από το πρόγραμμα», την οποία ο ίδιος είχε προηγουμένως συνδέσει με την υλοποίηση όλων των προαπαιτούμενων από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης. Και δε θα μπορούσε να πει κάτι το διαφορετικό ο πρόεδρος του Eurogroup, όταν είναι γνωστό ότι τα μέτρα για το χρέος δε συζητιούνται στο Eurogroup, αλλά συζητιούνται είτε μεταξύ γερμανικού υπουργείου Οικονομικών και ΔΝΤ είτε στο πλαίσιο του περιβόητου Washington Group, στο οποίο συμμετέχουν οι «θεσμοί» (ΔΝΤ, Κομισιόν, ΕΚΤ, ESM) και τα υπουργεία Οικονομικών της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας (όχι και της Ελλάδας).
Ο Κλάους Ρέγκλινγκ του ESM, που μίλησε επίσης στους δημοσιογράφους, όπως συνηθίζεται, είχε πει πριν από την έναρξη της συνεδρίασης του Eurogroup ότι η λύση για το χρέος δεν πρόκειται να έρθει πριν από τον Ιούνη ή και τον Ιούλη, τονίζοντας ότι αυτό που προέχει είναι η υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων για την ολοκλήρωση του προγράμματος τον Αύγουστο. Αποσύνδεσε, δηλαδή, και αυτός την ολοκλήρωση του προγράμματος από τα μέτρα για το χρέος. Οταν υπάρξει κατάληξη στο Washington Group μεταξύ Γερμανίας και ΔΝΤ, αυτή η συμφωνία θα πάει στο Eurogroup ως «τελειωμένη υπόθεση» και θα πουν στον Τσακαλώτο το γνωστό «take it or leave it» (ή το παίρνεις όπως είναι ή το αφήνεις).
Ο Τσακαλώτος είχε μια σειρά λόγους για να παρουσιάσει μια ψεύτικη εικόνα.
Πρώτο, η κυβέρνηση και ειδικά ο ίδιος με τον Χουλιαράκη (που πάντοτε τον συνοδεύει στις συνεδριάσεις του Eurogroup, ενώ είναι και ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στο EuroWorkingGroup) έχουν αφήσει πίσω τις εποχές της «σκληρής διαπραγμάτευσης». Μετά τη δεύτερη αξιολόγηση κινούνται στον κόσμο της σκέτης «διαπραγμάτευσης». Τους φέρνουν τα «πακέτα» με τα μέτρα, ψιλοδιορθώνουν κάποια σημεία και υπογράφουν τη συμφωνία με την τρόικα, χωρίς καν να μπουν στον κόπο να μεταφράσουν αυτή τη συμφωνία στα ελληνικά, για να μπορούν να τη διαβάσουν και οι μη αγγλομαθείς Ελληνες (που αποτελούν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού). Στα ελληνικά γράφουν μόνο τα πολυνομοσχέδια, τα οποία ψηφίζουν με συνοπτικές διαδικασίες, αφού προηγουμένως περάσουν από τον έλεγχο των λεγόμενων τεχνικών κλιμακίων της τρόικας (τα οποία είναι στελεχωμένα από Ελληνες). Οπως ανακοίνωσε ο Βούτσης, το ίδιο θα γίνει και τώρα. Με συνοπτικές διαδικασίες (ως κατεπείγοντα) θα πρέπει να ψηφιστούν μέχρι τις 14 Ιούνη δύο νομοσχέδια-μαμούθ. Το πολυνομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα και το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2019-2022, που -όπως θα δούμε παρακάτω- θα καθορίζει όλους τους στόχους για τους κρατικούς προϋπολογισμούς των επόμενων ετών (και στο σκέλος των δαπανών και στο σκέλος των εσόδων)!
Δεύτερο, επειδή πριν από το Eurogroup του Ιούνη θα πρέπει να ψηφιστούν από τη Βουλή το Μεσοπρόθεσμo και το νέο μνημονιακό πολυνομοσχέδιο, το οποίο θα περιέχει διατάξεις κάθε άλλο παρά «ευχάριστες», έχει κάθε λόγο να καλλιεργήσει μια τεχνητή αισιοδοξία. Οχι πως αμφιβάλλει για τον κοινοβουλευτικό λόχο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (έχουν ψηφίσει και χειρότερα), όμως υπάρχει και η παραπλανητική προπαγάνδα για τον ελληνικό λαό. Την ώρα που οι Φίληδες θα γκρινιάζουν (λίγο πριν ξαναπούν το «μεγάλο ναι σε όλα»), ο Τσακαλώτος πρέπει να μπορεί να λέει «φάγαμε τον γάιδαρο, αυτή είναι η ουρά». Και μετά… φτου ξελευτερία. Γι’ αυτό αναποδογύρισε τα συμπεράσματα του Eurogroup της 24ης του Μάη.
Για πολλά χρόνια
«Η επιτυχία της ανάκαμψης θα απαιτήσει τη βιώσιμη εφαρμογή των συμφωνηθεισών πολιτικών για πολλά χρόνια – πράγμα που απαιτεί την πολιτική δέσμευση, αλλά επίσης την τεχνική ικανότητα της ελληνικής διοίκησης να ανταποκριθεί σ’ αυτό – και γι’ αυτό οι αρχές έχουν δεσμευτεί να κάνουν πλήρη χρήση της διατιθέμενης τεχνικής υποστήριξης».
Αυτά γράφει -με έντονους χαρακτήρες για να μη διαφύγει της προσοχής κανενός- το τελευταίο Συμπληρωματικό Μνημόνιο στη δεύτερη σελίδα του. Θα μπορούσαμε να σταματήσουμε εδώ, γιατί υπάρχει πια σε όλους μας η πείρα για να καταλάβουμε τι εννοούν όταν γράφουν ότι η μνημονιακή πολιτική θα πρέπει να συνεχιστεί για πολλά χρόνια. Θα μπούμε, όμως, σε περισσότερες λεπτομέρειες.
Ακόμα και για την περιβόητη ανάκαμψη, το Συμπληρωματικό Μνημόνιο, αφού αναφέρει ότι «η Ελλάδα χρειάζεται να οικοδομήσει πάνω στη συμφωνημένη στρατηγική ανάκαμψης και να επιδιώξει μια πραγματική αναπτυξιακή ατζέντα»,τονίζει: «Αυτή (σ.σ. η αναπτυξιακή ατζέντα) πρέπει να πάρει υπόψη της τις μεταρρυθμίσεις που περιλαμβάνονται σ’ αυτό το Συμπληρωματικό Μνημόνιο Κατανόησης». Μ’ άλλα λόγια, το περιβόητο «ολιστικό σχέδιο ανάπτυξης» των συριζαίων δεν μπορεί παρά να είναι ένα μνημονιακό σχέδιο. Αυτό που εμείς έχουμε ονομάσει μετα-Μνημόνιο (και σύντομα έτσι θα το ονομάζουν όλοι).
Αυτό το γράφουν και ευθέως: «Οι ελληνικές αρχές έχουν παρουσιάσει ένα σχέδιο Αναπτυξιακής Στρατηγικής στο Eurogroup της 27ης Απρίλη του 2018 (…) Η Αναπτυξιακή Στρατηγική οικοδομείται πάνω σε μεταρρυθμίσεις που συμφωνήθηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος καθώς επίσης και σε υπάρχοντα μεσοπρόθεσμα σχέδια δράσης σε τομείς-κλειδιά»! Αυτό είναι το περιβόητο «ολιστικό σχέδιο ανάπτυξης»! Οικοδομημένο πάνω στη μνημονιακή πολιτική, χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση απ’ αυτήν. Και η μεγάλη ξεφτίλα: «Οι αρχές θα εφαρμόσουν τη Στρατηγική με τη βοήθεια ενός Επιστημονικού Συμβουλίου Ανάπτυξης που θα περιλαμβάνει τους κοινωνικούς εταίρους και τις τομεακές επιχειρηματικές οργανώσεις καθώς επίσης και ένα Συμβουλευτικό Πάνελ από ξένους επενδυτές»! Η κυβέρνηση δε θα βρίσκεται υπό επιτροπεία μόνο από την τρόικα, αλλά και από ένα Συμβούλιο των καπιταλιστών και ένα άλλο Συμβούλιο ξένων καπιταλιστών!
Σκληρή λιτότητα
«Οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται στην εξασφάλιση βιώσιμων δημόσιων οικονομικών ακολουθώντας το δημοσιονομικό μονοπάτι που συμφωνήθηκε τον Αύγουστο του 2015, που βασίζεται σε ένα στόχο πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% του ΑΕΠ το 2018. Ο στόχος πρωτογενούς πλεονάσματος του 3,5% του ΑΕΠ θα διατηρηθεί μεσοπρόθεσμα μέχρι το 2022. Η κυβέρνηση ως προαπαιτούμενο θα εγκρίνει τη Μεσοπρόθεσμη Δημοσιονομική Στρατηγική 2019-22 που θα προβλέπει οροφές δαπανών συμβατές με τους στόχους του προγράμματος του ESM και πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ για το 2019-2022».
«Βγαίνουμε από τα Μνημόνια» και την ίδια στιγμή η μνημονιακή πολιτική θα συνεχιστεί μέχρι το 2022, βάσει του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος που θα ψηφιστεί μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες ως προαπαιτούμενο!
Πέρα από αυτόν τον γενικό κανόνα, το Συμπληρωματικό Μνημόνιο (κεφάλαιο 2.1 Δημοσιονομική πολιτική) αναφέρει ότι η κυβέρνηση θα παρακολουθεί τους δημοσιονομικούς κινδύνους, συμπεριλαμβανόμενων μελλοντικών δικαστικών αποφάσεων «και θα παίρνει αντισταθμιστικά μέτρα όπου χρειάζεται για να εκπληρώνει τους μεθοπρόθεσμους δημοσιονομικούς στόχους στο πλαίσιο της Μεσοπρόθεσμης Δημοσιονομικής Στρατηγικής και των ετήσιων αναθεωρήσεών της».
Στη συνέχεια, το Συμπληρωματικό Μνημόνιο αναφέρεται στα προνομοθετημένα μέτρα και «αντίμετρα», περιγράφοντάς τα ένα προς ένα και τονίζει: «Οι αρχές, ως προαπαιτούμενο, θα φέρουν μπροστά στο 2019 την εφαρμογή των μέτρων για το ατομικό εισόδημα (σ.σ. το πετσόκομμα του αφορολόγητου), εάν το ΔΝΤ, σε συνεργασία με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τις ελληνικές αρχές, στο πλαίσιο της τελικής αξιολόγησης του προγράμματος, θεωρήσει, βασισμένο σε μια διαφανή εκτίμηση για το μέλλον, ότι η εμπροσθοβαρής εφαρμογή είναι απαραίτητη προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος του συμφωνημένου πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% το 2019, που θα πρέπει να επιτευχθεί χωρίς επιβλαβή για την ανάπτυξη μέτρα, και αν χρειαστεί θα ψηφίσει νομοθεσία, σε συμφωνία με τους θεσμούς, για να εξασφαλίσει την ακριβή επίτευξη του δημοσιονομικού στόχου, με τρόπο που θα είναι θετικός για την ανάπτυξη».
Οι ψευταράδες του ΣΥΡΙΖΑ, με πρώτον τον Τσακαλώτο, που διαβεβαίωνε ότι το ζήτημα της εφαρμογής από 1.1.2019 και του νέου πετσοκόμματος του αφορολόγητου έκλεισε, ξεβρακώνονται για μια ακόμα φορά, καθώς το Συμπληρωματικό Μνημόνιο αφήνει ανοιχτό το θέμα, παραπέμπει σε μια ακόμα αξιολόγηση (την τελική) και αναφέρει πως αν το ΔΝΤ ζητήσει να εφαρμοστεί από το 2019 και το πετσόκομμα του αφορολόγητου (μαζί με το πετσόκομμα των συντάξεων), αυτό θα εφαρμοστεί ως προαπαιτούμενο. Σκεφτείτε μόνο ότι αυτοί οι αλήτες μέχρι πρότινος έλεγαν με νόημα ότι μπορεί να μην εφαρμοστεί ούτε το πετσόκομμα των συντάξεων. Δεν το έλεγε μόνο ο Φίλης, αλλά και υπουργοί, μεταξύ των οποίων και η Αχτσιόγλου που συμμετέχει στις συζητήσεις με την τρόικα. Στο τέλος, μπορεί το ΔΝΤ να μην επιμείνει να εφαρμοστεί από 1.1.2019 και το πετσόκομμα του αφορολόγητου, σίγουρα όμως θα πάρει «ανταλλάγματα» γι’ αυτό.
Εννοείται πως τα περιβόητα «αντίμετρα», προνομοθετημένα και αυτά για το 2019 και το 2020, θα εφαρμοστούν μόνο με τη σύμφωνη γνώμη των θεσμών. Κατά τα άλλα, το Μνημόνιο τελειώνει τον Αύγουστο!
Στο Συμπληρωματικό Μνημόνιο αναφέρονται μια σειρά μέτρα οργάνωσης των δημόσιων οικονομικών, πολλά από τα οποία προβλέπεται να εφαρμοστούν τα επόμενα χρόνια. Μπαίνει «ταβάνι» στους μισθούς των δημόσιων υπάλληλων (το κονδύλι θα διατηρηθεί στο ύψος του 2018 ως ποσοστό του ΑΕΠ), «ταβάνι» στις συντάξεις, «ταβάνι» στον αριθμό των συμβασιούχων κτλ. Κι αναρωτιέται κανείς: αφού «βγαίνουμε από τα Μνημόνια» τον προσεχή Αύγουστο, γιατί ορίζονται μεταρρυθμίσεις για το 2019 και το 2020, πολλές από τις οποίες είναι οργανωτικού χαρακτήρα; Δε θα μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να ρυθμίζει «τα του οίκου της» και χρειάζεται να της τα υπαγορεύσει η τρόικα; Ρητορικό είναι, φυσικά, το ερώτημα, για να αποκαλύψει την υποκρισία και την αισχρότητα των συριζαίων.
Τroica for ever
Η μετα-μνημονιακή εποπτεία είναι ήδη συμφωνημένη. Δεν αναφέρεται στο Συμπληρωματικό Μνημόνιο, γιατί είναι εκτός του πεδίου του, όμως ο Τσακαλώτος μας έχει προϊδεάσει ήδη από το προηγούμενο Eurogroup, ότι αντί η τρόικα να έρχεται δύο φορές το χρόνο, όπως γίνεται στις άλλες χώρες που βγήκαν από Μνημόνια, θα έρχεται τέσσερις. Κάθε τρεις μήνες, δηλαδή, όπως γινόταν τα πρώτα χρόνια της μνημονιακής περιόδου.
Φυσικά, η τρόικα δε θα έρχεται για να πιουν τα μέλη της καφέ με τον Τσακαλώτο, τον Σταθάκη και την Αχτσιόγλου στο Χίλτον. Θα έρχεται, θα ελέγχει την τήρηση των συμφωνηθέντων και ιδιαίτερα της δημοσιονομικής πολιτικής και θα προτείνει διορθωτικά αντιλαϊκά μέτρα. Οπως γίνεται και μέχρι τώρα. Δεν είναι τυχαία η διαβεβαίωση από τον γερμανικό Τύπο, ότι το ΔΝΤ θα παραμείνει σε κάθε περίπτωση ως σύμβουλος στο ελληνικό πρόγραμμα (αυτό που υποτίθεται ότι τελειώνει τον Αύγουστο).
Αυτή η επιτροπεία ξεπερνά την εποπτεία που ασκούν οι μηχανισμοί της Κομισιόν στο πλαίσιο του λεγόμενου «ευρωπαϊκού εξαμήνου», η οποία είναι αρκούντως γραφειοκρατική, ώστε να αφήνει περιθώρια παζαρεμάτων με την Κομισιόν. Είναι η γνωστή σκληρή μνημονιακή επιτροπεία, που δεν περιορίζεται σε διαπιστώσεις και εκκλήσεις, αλλά μπορεί και επιβάλλει τις απαιτήσεις της. Κι αυτό θα γίνει, φυσικά, με εργαλείο το χρέος και τις απαραίτητες αναδιαρθρώσεις του, που οι ιμπεριαλιστές δανειστές θα τις δίνουν με το σταγονόμετρο και σε στενό χρονικό ορίζοντα, όπως είδαμε.
Τα ασημικά
Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν οι μισές από τις 40 σελίδες του Συμπληρωματικού Μνημόνιου καταλαμβάνονται από αναφορές στις προγραμματισμένες ιδιωτικοποιήσεις. Από την εισαγωγή ακόμα (σελίδα 2) ξεκαθαρίζεται: «Οι αρχές θα συνεχίσουν να εφαρμόζουν ένα φιλόδοξο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και το ανεξάρτητο Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων και Επενδύσεων έχει ιδρυθεί για να υποστηρίξει μια αποτελεσματικότερη ρευστοποίηση των πολύτιμων κρατικών περιουσιακών στοιχείων». Μπορεί ο εύσχημος τίτλος του Υπερταμείου να είναι Ελληνική Εταιρία Συμμετοχών και Περιουσίας, όμως η τρόικα το αποκαλεί εισαγωγικά με το πραγματικό του όνομα: Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων και Επενδύσεων (σε άλλο σημείο το αποκαλεί και με το τυπικό του όνομα).
Φυσικά, οι ιδιωτικοποιήσεις δε θα περιοριστούν στο σημερινό σχέδιο (που πιάνει τα πάντα, από το 5% του ΟΤΕ μέχρι τις τέσσερις λιγνιτικές μονάδες και το 17% της ΔΕΗ και μέχρι το Διεθνές Αεροδρόμιο Αθηνών). Οταν ολοκληρωθούν οι προγραμματισμένες, θα μπουν μπροστά άλλες. Αρκεί να υπάρχει ενδιαφέρον από «επενδυτές». Οπου υπάρχει τέτοιο ενδιαφέρον, το Μνημόνιο γίνεται λεπτομερέστατο, όπως για παράδειγμα η Εγνατία. Ο Σπίρτζης πρέπει να κάνει γαργάρα όσα έταζε και να θεσπίσει άμεσα όσα θέλουν οι υποψήφιοι αγοραστές (η γαλλική Vincy μάλλον).
ΚΟΝΤΡΑ: ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 2 ΙΟΥΝΗ
