Ή ΜΕ ΤΟΝ ΝΕΝΕΚΟ Ή ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΛΟΚΟΤΡΏΝΗ…!

Ή Με Τον Νενέκο Ή Με Τον Κολοκοτρώνη…! 

Posted by Der Kamerad 

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκὶς

«Τώρα, ἂς ποῦμε καὶ τὰ σημερινά μας. Τὰ σχολειά, ἂν βγάλει κανένας λίγα στὴν μπάντα, τ᾽ ἄλλα ὅλα δουλεύουν γιὰ νὰ βγάλουνε λεβαντίνους κι ὄχι Ἕλληνες, Μ᾽ ὅλα τὰ ψευτοελληνικὰ ἐξωτερικὰ πασαλείμματα. Οἱ περισσότεροι ἀπ᾽ αὐτοὺς ποὺ διδάσκουνε τὰ παιδιά μας κινήσανε ἀπὸ τὸ χωριὸ καὶ πέσανε μὲ τὰ μοῦτρα στὰ “μοντέρνα”. Γινήκανε θεριακλῆδες τοῦ μοντερνισμοῦ. Ὁ νοῦς καὶ ὁ λογισμός τους, μέρα-νύχτα, στριφογυρίζει στὶς μοντέρνες ἀνοησίες. Τὴν Ἑλλάδα δὲν θέλουνε μηδὲ νὰ τὴν ἀκούσουνε, τὴν “Ψωροκώσταινα”! Δὲν ὑπάρχει πιὸ ἀντιπαθητικὸ καὶ πιὸ μικρόμυαλο πλάσμα ἀπὸ τὸν ξιππασμένο ἄνθρωπο, ποὺ ἀρνήθηκε τὸ γάλα τῆς μάνας του καὶ ρεμπεύεται (=καμαρώνει) κιόλας γι᾽ αὐτὸ τὸ κατόρθωμα. Λοιπόν, ἀπὸ τέτοιους δασκάλους τί θὰ μάθουνε τὰ παιδιά μας, τὰ κακόμοιρα τὰ παιδιά μας; Θὰ μάθουνε, πὼς γιὰ νὰ γίνει κανένας σπουδαῖος καὶ γιὰ νὰ φαίνεται πὼς εἶναι ἔξυπνος, πρέπει νὰ μὴν ἔχει τίποτα ἑλληνικὸ ἀπάνω του…».

Ὄντως δὲν ὑπάρχει πιὸ μικρόμυαλο καὶ γελοῖο πλάσμα, ὅπως γράφει ὁ Κόντογλου στὰ «Μυστικὰ Ἄνθη» του, ἀπὸ αὐτὸν ποὺ ἀρνεῖται καὶ φτύνει τὸ γάλα τῆς μάνας του. Μάνα εἶναι ἡ πατρίδα μας, ἡ Ἑλλάδα, ὄχι τὸ κράτος τὸ σημερινὸ τῶν Γραικύλων καὶ προσκυνημένων. Αὐτὸ τὸ κράτος ἐπιτίθεται μὲ λύσσα κατὰ τὴν Παιδείας, θέλει νὰ μετατρέψει τὰ σχολεῖα σὲ στρατόπεδα γενιτσάρων καὶ τοὺς δασκάλους σὲ πειθήνια ὄργανα ἀφελληνισμοῦ καὶ ἀθεΐας. Ἔλεγε ὁ Καποδίστριας «φιλήκοος τῶν ξένων εἶναι προδότης». Ἄρα καὶ “ὁ φιλήκοος τῶν φιλήκοων τῶν ξένων εἶναι προδότης”.

Ἔχω διαγραφεῖ ἐδῶ καὶ 10-15 χρόνια ἀπὸ μέλος τῆς Διδασκαλικῆς Ὁμοσπονδίας Ἑλλάδος (ΔΟΕ). Τὸ ἔπραξα, ὑπακούοντας στὴ συνείδησή μου, διότι τότε κάποιος πρόεδρος τῆς ΔΟΕ, συμφώνησε νὰ κατεβοῦν οἱ εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὶς αἴθουσες διδασκαλίας. Θεωροῦσα καὶ θεωρῶ ντροπὴ νὰ μὲ ἐκπροσωπεῖ ἕνα συνδικαλιστικὸ ὄργανο πλήρως εὐθυγραμμισμένο καὶ ταυτισμένο μὲ τοὺς ἐχθρούς τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδος. Καὶ μὲ τὸ ἐμετικό, προπαγανδιστικὸ καρύκευμα τῆς Ρεπούση, ποὺ μαγάριζε τὴν ἱστορία μας, τότε ποὺ καὶ οἱ λίθοι ἔκραζαν γιὰ τὴν ἱεροσυλία, καὶ πάλι ἡ ΔΟΕ ἔβαζε πλάτες. Καμμία ἀντίδραση, ἀλλά, ἂν θυμᾶμαι καλά, ἐπικροτοῦσε τὸ βδέλυγμα. Καταργήθηκε ἡ ἔπαρση τῆς σημαίας καὶ ἡ ἀπαγγελία τοῦ Ἐθνικοῦ Ὕμνου μία φορὰ τὸν μήνα στὰ δημοτικὰ σχολεῖα; Οὐδὲν σχόλιον. Ἀφωνότεροι τῶν ἰχθύων καὶ ἀπραγέστεροι τῶν βατράχων οἱ συνδικαλιστὲς τῆς ΔΟΕ. Οἱ περισσότεροι εἶναι ἐπαγγελματίες καὶ συνεργάζονται καὶ συναλλάσσονται μὲ τὴν ἑκάστοτε ἐξουσία, ἀναμένοντες τὸ νεῦμα γιὰ νὰ μεταπηδήσουν στοὺς… ἔχοντας κοχλιάριον.

Παρένθεση. Ὁ Ἐμ. Ροΐδης μὲ τὸν γνωστὸ δηκτικό του τρόπο ἐξεικόνισε παραστατικὰ τὴν ἐν Ἑλλάδι περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα. Ἔγραφε:

«Οἱ Ἕλληνες διαιροῦνται εἰς τρεῖς κατηγορίας.

Πρῶτον: Εἰς συμπολιτευομένους ἤτοι (=δηλαδὴ) ἔχοντας κοχλιάριον νὰ βυθίζωσιν εἰς τὴν χύτρα τοῦ προϋπολογισμοῦ.
Δεύτερον: Εἰς ἀντιπολιτευομένους, ἤτοι μὴ ἔχοντας κοχλιάριον καὶ ζητοῦντας παντὶ τρόπῳ νὰ λάβωσι τοιοῦτον.
Τρίτον: Εἰς ἐργαζομένους, ἤτοι οὔτε ἔχοντας κοχλιάριον οὔτε ζητοῦντας ἀλλ᾽ ἐπιφορτισμένους νὰ γεμίζωσι τὴν χύτραν διὰ τοῦ ἱδρῶτος αὐτῶν». (Ἅπαντα, τ. Β´, σελ. 33-34).

Ὑπάρχουν, λοιπόν, οἱ κοχλιαριοφόροι, αὐτοὶ ποὺ κρατοῦν τὴν κουτάλα, τὰ λεγόμενα, παρὰ τοῦ θυμοσόφου λαοῦ, κομματόσκυλα, πού, ὅταν βρίσκονται στὴν ἐξουσία, τὴν βυθίζουν στὴν χύτρα τοῦ προϋπολογισμοῦ καὶ τὰ καιροφυλακτοῦντα, ποὺ ἀναμένουν τὴν ὥρα τῆς κυβερνητικῆς ἀλλαγής γιὰ νὰ ἀποδυθοῦν καὶ νὰ καταδυθοῦν στὴν χύτρα, τὴν ὁποία γεμίζει διὰ τοῦ ἱδρῶτος καὶ τοῦ αἵματός του ὁ «κυρίαρχος» λαός. Τώρα μὲ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, καμμιὰ ἔνσταση, καμμιὰ ἀντίδραση, ὅλα συμπεφωνημένα ἀπὸ τὴν… συλλογικότητα ποὺ ὀνομάζεται ΔΟΕ. Ἀλλὰ τί περιμένει κανεὶς ἀπὸ «θεριακλῆδες τοῦ μοντερνισμοῦ», ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν νὰ πατήσουν δεκαετίες τὸ ποδάρι τους στὴν τάξη καὶ λέγονται δάσκαλοι καὶ ἐκπροσωποῦν δασκάλους; Ὁ συνδικαλισμός, ὅπως τὸν κατάντησαν οἱ συνδικαλιστὲς τὰ χρόνια της σαπίλας καὶ τῆς παρακμῆς, εἶναι συνένοχος τῆς καταστροφῆς τῆς πατρίδας μας καὶ ἀπορῶ ποὺ ἀκόμη κάποιοι συμμετέχουν καὶ πληρώνουν συνδρομές.

Λυπηρὸ ὅμως, λυπηρότατο εἶναι καὶ τὸ γεγονός, τὸ πρόβλημα ποὺ παρουσιάστηκε μὲ τὸ θέμα ἐπιστροφῆς τῶν βιβλίων τῶν νέων Θρησκευτικῶν καὶ τὴν στάση κάποιων σχολικῶν συμβούλων καὶ διευθυντῶν σχολείων. Πολλοὶ γονεῖς κατήγγειλαν ὅτι δέχτηκαν ἀπειλὲς γιὰ στοχοποίηση τῶν παιδιῶν τους καὶ δυσμενῆ βαθμολογία, κουτοπόνηρες μεθοδεύσεις τοῦ τύπου «μένουν τὰ βιβλία στὸ σχολεῖο» ἤ, τὸ χειρότερο «εἴμαστε ὑπάλληλοι καὶ ὑπακούουμε στοὺς ἀνωτέρους μας». (Μὲ τὴν φόρα ποὺ πῆραν οἱ ἐκκλησιομάχοι αὔριο-μεθαύριο θὰ καταργηθεῖ καὶ ἡ πρωινὴ προσευχή, οἱ σχολικὲς γιορτὲς γιὰ τὰ Χριστούγεννα, οἱ παρελάσεις… Ὅμως ἐμεῖς θὰ σκύβουμε τὴν κεφάλα μας, διότι μᾶς ἐμπνέει ὁ Νενέκος -ἢ Ναιναῖκος κατὰ τὴν εὐκλεῆ ὀρθογραφικὴ ἀλλοίωση- καὶ ὄχι ὁ Κολοκοτρώνης).

Λίγοι συμφωνοῦν καὶ συνοδοιποροῦν μὲ τοὺς νῦν κυβερνῶντες, οἱ περισσότεροι-σύμβουλοι καὶ διευθυντὲς-φοβοῦνται μὴ «λερωθεῖ» ὁ φάκελλός τους καὶ δὲν ἐπανεκλεγοῦν στὶς ἑπόμενες κρίσεις, ὁπότε χάνεται τὸ ἐπίδομα, ἡ ἐξουσία καὶ ἡ νόμιμος ἡδύτητα τῆς ἀπραξίας. (Ἐπαναλαμβάνω ἀναφέρομαι σὲ ὅσους μὲ σκαιότητα ἀντιμετωπίζουν τοὺς γονεῖς ποὺ θέλουν νὰ προστατέψουν τὰ παιδιά τους ἀπὸ τὸν πανθρησκειακὸ προσηλυτισμὸ ποὺ ἐπιχειροῦν οἱ… φάκελλοι τῶν Θρησκευτικῶν).

Τὸ περίεργο εἶναι ὅτι τούτη τὴν ἐποχή, ποὺ κυβερνοῦν οἱ ὑπέρμαχοι τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, τῆς δημοκρατίας καὶ τῆς «ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου», ἐπικρατεῖ φόβος γιὰ τίς… φοβίες στὰ σχολεῖα. (Ὁ φόβος εἶναι φυσιολογικὸ ἀνακλαστικὸ ποὺ προειδοποιεῖ γιὰ ὑπαρκτὸ κίνδυνο, ἡ φοβία εἶναι παθολογικὴ κατάσταση, γιὰ ἀνύπαρκτο κίνδυνο). Τρέμουν οἱ δάσκαλοι μήπως χαρακτηριστοῦν ρατσιστές, ξενοφοβικοί, φασίστες, ὁμοφοβικοὶ καὶ λοιπὰ καὶ λοιπὰ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ αὐτολογοκρίνονται. (Ἡ ἀληθινὴ λογοκρισία, ὑποστήριξε ὁ Ρ. Μπάρτ, δὲν συνίσταται στὸ νὰ ἐμποδίζεις νὰ εἰπωθεῖ κάτι, ἀλλὰ στὸ νὰ ὑποχρεώνεις νὰ εἰπωθεῖ κάτι).

Ὁ φόβος ὅμως καὶ ἡ δειλία εἶναι ὁ ὁρισμὸς τοῦ ἀποτυχημένου δασκάλου, πράγμα ποὺ ἀντίκειται σὲ μία Παιδεία, σὰν τὴν ἑλληνική, ἡ ὁποία πρόσφερε τὰ προσανάμματα ποὺ ἐφώτισαν ὅλη τὴν οἰκουμένη.
.          Τὸ ἐπ’ ἐμοὶ -κι ἄς μοῦ συγχωρεθεῖ τὸ πρῶτο πρόσωπο- δὲν διαβάζω οὔτε ὑπακούω προσκυνοχάρτια –μνημόνια, ἀλλὰ μελετῶ κείμενα λευτεριᾶς, ἀντίστασης καὶ λεβεντιᾶς ὅπως τὸ παρακάτω: «Ἡ ἐχθρικὴ ἀντεπίθεση τοῦ Μαρτίου ἔχει ἐκδηλωθεῖ. Τὸ ὕψωμα 731 ἔχει μεταβληθεῖ σὲ ἡφαίστειο. Οἱ φαντάροι μας, πεσμένοι μὲ τὴν κοιλιὰ στοὺς λάκκους τῶν ὀβίδων, πυροβολοῦν, χωρὶς διακοπή, γιὰ νὰ συγκρατήσουν τὸ ἐχθρικὸ πεζικό. Ὁ δάσκαλος -ἔτσι ἔχει βαφτίσει τὸν διοικητή του ὁ λόχος, γιατί δημοδιδάσκαλος εἶναι τὸ ἐπάγγελμά του- μὲ προβιὲς καὶ ἐπιδέσμους, γύρω ἀπὸ τὰ κρυοπαγημένα πόδια του, ἀντὶ γιὰ παπούτσια, χωρὶς νὰ προφυλάγεται τρέχει νευριασμένος ἀπὸ διμοιρία σὲ διμοιρία καὶ δίνει ὁδηγίες. Μὴν πυροβολεῖτε στὰ στραβά, παιδιά! Μὴν ξοδεύετε ἀσκόπως τὶς χειροβομβίδες σας, τοὺς λέει. Κι ὅταν ὁ ταγματάρχης τοῦ φωνάζει νὰ μὴν ἐκθέτει τόσο τὸν ἑαυτό του, ὁ δάσκαλος τοῦ ἀπαντάει: «Φοβᾶμαι μήπως χάσουμε σήμερα τὸ ὕψωμα. Καὶ τί θὰ δικαιολογηθῶ ὕστερα ἐγὼ τοὺς μαθητές μου, ἅμα γυρίσω στὸ σχολεῖο;» (Χρ. Ζαλοκώστα, «Πίνδος», ἔκδ. «Ἑστία», σελ. 194).

https://derkameraddotcom.wordpress.com/

Η ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

                          Ακρόπολη


  Η Ακρόπολη της Αθήνας:

 Ο Ιερός Βράχος , η Ακρόπολη της Αθήνας, είναι το σύμβολο ολόκληρης της Ελλάδας. Είναι επίσης τα σημαντικότερα αρχαία μνημεία της Ευρώπης. 
Περιτριγυρισμένο από τη σύγχρονη πόλη της Αθήνας, ο Παρθενώνας παραμένει υπερήφανος, υπενθυμίζοντας την παλιά αύρα της πόλης. Μπορεί κανείς να δει την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα της από σχεδόν όλα τα μέρη της Αθήνας.

 Ιστορία της Ακρόπολης

 Η ακρόπολη στην Αθήνα ήταν ένα στρατιωτικό φρούριο κατά τη νεολιθική εποχή, λόγω της θέσης του που προσφέρει υπέροχη θέα στη γη και στη θάλασσα. 
Κατά τη Μυκηναϊκή εποχή έγινε θρησκευτικό κέντρο αφιερωμένο στη λατρεία της θεάς Αθηνάς. Λέγεται ότι ο τόπος είχε κηρυχθεί επαρχία μόνο από τους θεούς με ένα μαντείο και επομένως σταμάτησε να κατοικείται από τον λαό. 
Οι τρεις ναοί μείζονος σημασίας, ο Παρθενώνας, το Ερεχτείο και ο Ναός της Νίκης, ανεγέρθηκαν κατά την κλασική περίοδο (450-330 π.Χ.) πάνω στα ερείπια προηγούμενων ναών. Και οι τρεις από αυτούς είναι αφιερωμένοι σε διαφορετικές πτυχές της Θεάς Αθηνάς. 
Οι Πέρσες κατέστρεψαν την Ακρόπολη κατά τη διάρκεια της μάχης της Σαλαμίνας το 480 π.Χ. Ο ιδρυτής της αθηναϊκής δημοκρατίας, ο Περικλής, ήταν αυτός που την ξανακτίζει με τη μορφή που διατηρεί μέχρι σήμερα. Έγινε σε μια πόλη των Ναών και, όπως όλοι οι άλλοι που δημιουργήθηκαν εκείνη την εποχή, το κατέστησαν το απόλυτο επίτευγμα από την κλασική ελληνική αρχιτεκτονική και τη γλυπτική. 
Η Ακρόπολη στην Αθήνα έχει έκτοτε περάσει πολλά και τα ερείπια της αντανακλούν κάθε εποχή της πόλης.
 Ο Παρθενώνας μετατράπηκε σε εκκλησία αφιερωμένη στην Αγία Σοφία από τους χριστιανούς του Βυζαντίου, ενώ η κυριαρχία των Φράγκων το 1205 κατέστρεψε το λόφο σε ένα φρούριο και κατοικία για τους ευγενείς Φράγκους. Εκείνη την εποχή, ο Παρθενώνας ήταν Καθολική Εκκλησία με την ονομασία Παναγία της Αθήνας. Η οθωμανική κατοχή του 15ου αιώνα μετατρέπει το κτίριο σε τζαμί. Όταν η Ελλάδα κατέστη τελικά ανεξάρτητη από την τουρκική κατοχή, η διατήρηση των μνημείων έγινε καθήκον μεγάλης σημασίας και παραμένει μέχρι σήμερα. 

Ο Παρθενώνας    Το κτίριο 



Το μνημείο αυτό είναι το σύμβολο του Αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Είναι το σημαντικότερο μνημείο μέχρι σήμερα. Ήταν αφιερωμένο στη θεά της πόλης Αθηνά, αφού ο Παρθενώνας σημαίνει και το διαμέρισμα της παρθένου .
 Η Αθηνά ήταν η θεά της σοφίας, του πολέμου και της παρθένου. 
Ο Παρθενώνας βρίσκεται στην κορυφή του λόφου της Ακρόπολης. Δημιουργήθηκε μεταξύ 447 και 432 π.Χ., κατά την εποχή της χρυσής εποχής του Περικλή, από τον αρχιτέκτονα Ικτίνο και με τη βοήθεια του Καλλικράτη. Ο διάσημος αθηναϊκός γλύπτης Φαιδιάς ήταν ο επόπτης ολόκληρου του έργου, το οποίο είναι ένα καλό παράδειγμα του δωρικού αρχιτεκτονικού στυλ. Είναι φτιαγμένο από πεντελικό μάρμαρο και αποτελείται από 8 δωρικούς κίονες σε κάθε μια από τις στενές πλευρές και 17 κίονες σε κάθε πλευρά. Το πιο εκπληκτικό γεγονός γι 'αυτό το τέλειο επίτευγμα είναι ότι οι στήλες του γίνονται με ζιγκ-ζαγκ ώστε να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι τα θεμέλιά του είναι ίσια. Το κεντρικό του μέρος ήταν να έχει μια πισίνα νερού και να στεγάσει ένα άγαλμα της Αθηνάς 40 ποδιών, χρυσό και ελεφαντόδοντο.

Οι διακοσμήσεις

 Ο συνδυασμός των δωρικών μετόπων και της ιωνικής ζωφόρου στους τοίχους θεωρούνται μοναδικά αριστουργήματα. Στην ανατολική πλευρά οι μετόπες απεικονίζουν τον αγώνα των Θεών ενάντια στους Γίγαντες και στην ανατολική πλευρά η μάχη του Λάπιθ κατά των Κενταύρων. Η νότια πλευρά δείχνει το θρίαμβο των Ελλήνων ενάντια στις Αμαζόνες και το βορρά η νίκη των Αθηναίων  στους Τρώες. Η ζωφόρος που καλύπτει τις πλευρές του ναού απεικονίζει το σημαντικότερη θρησκευτική γιορτή στην Αρχαία Ελλάδα, τα Παναθήναια. 
Τα σχέδια περιλαμβάνουν τη μορφή των Θεών, των ζώων και περισσότερους από 360 ανθρώπους. Τα δύο αετώματα του ναού δείχνουν τη γέννηση της Αθηνάς και την πάλη της με τον Ποσειδώνα για το όνομα της πόλης. Ο ναός υπέστη πολλές μεταμορφώσεις, ενώ η τελική του καταστροφή συνέβη τον 19ο αιώνα: όταν ο βρετανός πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη, ο Λόρδος Έλγιν, έκλεψε τα διακοσμητικά του και τα πούλησε στο Βρετανικό Μουσείο, όπου μπορούν ακόμα να τα δουν. 

Το Ερέχθειον



 Ο ναός αυτός βρίσκεται στο πιο ιερό μέρος του ιερού λόφου. Εκείνη η πλευρά της Ακρόπολης ήταν πράγματι το ιερό, γιατί όλες οι λατρείες και τελετές του Ποσειδώνα και της Αθηνάς έλαβαν χώρα. Πήρε το όνομά του αφού ο Ποσειδώνας σκότωσε τον Ερεχτόνιους, έναν μυθικό βασιλιά που είχε το σώμα ενός φιδιού. Ο ναός ήταν μέρος του έργου του Περικλή και βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του Παρθενώνα. 
Ξεκίνησε αργά, το 421 π.Χ., εξαιτίας των Πελοποννησιακών πολέμων και έληξε το 406 π.Χ. 
Είναι ένα καταπληκτικό παράδειγμα της ιωνικής αρχιτεκτονικής, που αποτελείται από τρεις διαφορετικές διαστάσεις στα βασικά μέρη που είναι ο κύριος ναός, η βόρεια και η νότια βεράντα. 
Τα δύο μέρη του κυρίως ναού είναι αφιερωμένα αντίστοιχα στην Αθηνά και στον Ποσειδώνα.
 Η βόρεια βεράντα έξι στηλών οδηγεί στο Τέμενος του Πανδρόσου, τον τόπο όπου μεγάλωσε το ιερό δώρο της Αθηνάς στην πόλη, την ελιά.
 Η βόρεια βεράντα του ναού είναι το πιο διάσημο, αφού είναι το ένα με τις Καρυάτιδες, οι έξι γυναίκες αντικαθιστώντας τις στήλες που στηρίζουν τη μαρμάρινη στέγη. Οι Καρυάτιδες ήταν γλυπτό μετά από μερικά όμορφα νεαρά μοντέλα που ήταν γυναίκες από τα Καρυές, ένα χωριό της Λακωνίας. 

Ο ναός της Αθηνάς Νίκης 



Αυτός ο μικρός ναός χτίστηκε μεταξύ 427-424 π.Χ. από σχέδιο του αρχιτέκτονα Καλλικράτη. Είναι σκαρφαλωμένο σε πλατφόρμα στο νοτιοδυτικό άκρο της Ακρόπολης και είναι επίσης κλειστό για τους επισκέπτες. Πρόκειται για ένα σχεδόν τετράγωνο κτίριο ιωνικής αρχιτεκτονικής με τέσσερις ιονικές στήλες σε κάθε άκρο. Η ζωφόρος του κοσμείται από μια θαυμάσια σκηνή που απεικονίζει τη διάσκεψη των θεών και άλλες μυθολογικές σκηνές στις ανατολικές και νότιες πλευρές και μάχεται σκηνές στις άλλες πλευρές.
 Η πλειοψηφία της ζωφόρου έχει καταστραφεί, ενώ κάποια μέρη, όπως η όμορφη αναπαράσταση της Αθηνάς Νίκης (Νίκη) που στερεώνει το σανδάλι της, εκτίθενται στο μουσείο της Ακρόπολης.
 Ο ναός της Αθηνάς Νίκης ήταν το καταφύγιο ενός καταπληκτικού αγάλματος της θεάς Αθηνάς που κρατούσε στο αριστερό της χέρι ένα ρόδι, το σύμβολο της γονιμότητας, στο δεξί της χέρι και ένα κράνος, το σύμβολο του πολέμου.
 Ο ναός καταστράφηκε δύο φορές: μία φορά μετά την απομάκρυνση των Τούρκων το 1686 και μία φορά μετά το 1936, όταν η πλατφόρμα κατέρρευσε. Έχει λοιπόν ανοικοδομηθεί δύο φορές.

Τα Προπύλαια 



Τα Propylea βρίσκεται στην ίδια γραμμή με τον Παρθενώνα και είναι η μνημειακή πύλη της Ακρόπολης στην Αθήνα. Χτισμένο από το σχεδιασμό του Mnesicles,  ( Μνησικλής ) αποτελείται από μια κεντρική αίθουσα και δύο πλευρικές πτέρυγες. Τα τμήματα του ναού αποτελούσαν τον μοναδικό δυνατό τρόπο εισόδου στην Ακρόπολη. 
Η βόρεια πτέρυγα ήταν διακοσμημένη με ζωγραφισμένα πάνελ και χρησιμοποιήθηκε ως πίνακας εικόνων. Η νότια πτέρυγα ήταν ο προθάλαμος του ναού της Αθηνάς Νίκης και το ανώτατο όριο της κεντρικής αίθουσας των Προπυλαίων  ήταν ζωγραφισμένο με χρυσό και πολύχρωμο διάκοσμο. Η βόρεια πτέρυγα ήταν διακοσμημένη με ζωγραφισμένα πάνελ και χρησιμοποιήθηκε ως πίνακας εικόνων. 
Το κτήριο χτίστηκε το 437-432 π.Χ., αλλά καταστράφηκε έντονα τον 17ο αιώνα από μια έκρηξη. Η αποκατάστασή του άρχισε το 1909 και συνεχίζεται ακόμα και σήμερα. 

Ο Παναθηναϊκός δρόμος 

Ο Παναθηναϊκός δρόμος ήταν η διαδρομή που ακολούθησε η Παναθηναϊκή πομπή κατά τη διάρκεια της εορτής των Παναθηναίων. Αυτό ήταν το σημαντικότερο γεγονός της αρχαίας Αθήνας και ήταν αφιερωμένο στη θεά Αθηνά και συνίστατο σε χορούς, αθλητικούς, δραματικούς και μουσικούς διαγωνισμούς. Η διαδρομή περνούσε από τη μέση της Ακρόπολης, ξεκινώντας από τον Κεραμεικό και τελειώνοντας στο Ερέχτεϊον. Η πομπή ήταν το επίκεντρο της εορτης  και γινόνταν την τελευταία  μέρα. 
Αποτελούνταν από άνδρες που μετέφεραν ζώα για θυσίες στη θεά, κορίτσια που έφερναν ποτά (call rhytons), μουσικούς και κορίτσια που κρατούσαν το ιερό πέπλο . Η πομπή τελείωνε όταν τα κορίτσια τοποθετούσαν το πέπλο στο άγαλμα της Αθηνάς Πολιάδας μέσα στο Ερέχτεϊον. 

Το άγαλμα της Αθηνάς Προμάχου 



Στην Ακρόπολη μπορούμε να δούμε τα ερείπια μερικών σημαντικών αγαλμάτων που αποτελούσαν ένα μονοπάτι. Ένας από αυτούς, στα 15 μέτρα από τα Προπύλαια, είναι εκεί που χρησιμοποιείται για να σταθεί το γιγάντιο άγαλμα της Αθηνάς Προμάχου (πρωταθλητής). Αυτό το άγαλμα ύψους 9 μέτρων ήταν σύμβολο της νίκης και της δύναμης των Αθηναίων ενάντια στους Πέρσες. Αυτός ο συμβολισμός είναι ο λόγος που ο γλύπτης του, ο περίφημος Φειδίας, παρουσίασε  τη θεά, που κρατούσε ασπίδα στο αριστερό της χέρι και ένα δόρυ στο δεξιό της. Το άγαλμα μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο το 426 μ.Χ. Καταστράφηκε το 1204 από τους κατοίκους της πόλης που κατηγόρησαν το άγαλμα για μια εισβολή σταυροφόρων που υπέστησαν.

 Η νοτιοδυτική πλαγιά της Ακρόπολης των Αθηνών 

Αυτή η περιοχή της Ακρόπολης είναι η περιοχή όπου χτίστηκαν όλα τα δημόσια κτίρια. Ήταν το μέρος του λόφου όπου έλαβαν χώρα όλες οι σημαντικές καλλιτεχνικές, πνευματικές και θρησκευτικές δραστηριότητες της πόλης, και επομένως ήταν μεγάλη η σημασία της για την αρχαία Αθήνα.

 Εδώ είναι τα πιο σημαντικά μνημεία που στέκονται σε αυτή την περιοχή: 

Το Θέατρο του Διονύσου



 Τα εναπομείναντα ερείπια του θεάτρου του 5ου αιώνα που χτίστηκαν από πέτρα και μάρμαρο από τον Λυκούργο δείχνουν το μεγαλείο του τόπου,: Το αίθριο είχε 17.000 θέσεις, από τις οποίες μόνο 20 επέζησαν. Η Ελληνική Αρχαιολογική Εταιρεία ξεκίνησε ανασκαφές γύρω από το ιερό του Διονύσου και έφερε στο φως το θέατρο του Διονύσου το 1838. Το διακοσμητικό ανάγλυφο στο πίσω μέρος της σκηνής είναι από τον 2ο αιώνα π.Χ. και απεικονίζει τη ζωή και τους μύθους του Διονύσου. Δυστυχώς οι περισσότερες από τις φιγούρες είναι χωρίς κεφαλή. 
Κατά τη χρυσή εποχή του Περικλή, όταν η Αθήνα ήταν στο αποκορύφωμά της, ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της χρονιάς ήταν η  ετήσιο γιορτή του Μεγάλου Διόνυσου, που εισήχθη τον 6ο αιώνα μ.Χ. από τον τύραννο Πεσίστρατο. Ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον  πολιτιστικό γεγονός.
 Πολιτικοί και πλούσιοι άνθρωποι θα χορηγούσαν δράματα και κωμωδίες από θεατρικούς συγγραφείς όπως ο Αριστοφάνης, ο Αισχύλος, ο Ευριπίδης και ο Σοφοκλής. Οι επισκέπτες θα έρχονταν από όλη την Αττική για να απολαύσουν τα έργα και τις διάφορες εκδηλώσεις
. Οι Ρωμαίοι χρησιμοποίησαν επίσης το Θέατρο του Διονύσου για τις κρατικές τους εκδηλώσεις, μερικές τελετές και ακόμη και θεατρικές παραστάσεις. 

Ο ναός του Θρασύλλου 



Ο ναός αυτός ανεγέρθηκε το 320-319 π.Χ. από τον Θρασύλλο. Βρισκόταν στο κατατόμιο , το μεγάλο βράχο που τεμαχίστηκε τεχνητά κάθετα για την κατασκευή του Θεάτρου του Διονύσου. Τα μοναδικά απομεινάρια αυτού του ναού είναι οι δύο ιωνικές κίονες που στέκονται πάνω από το όμορφο, μικρό Παρεκκλήσι της Παναγίας της Χρυσοπηλιώτισσας, το οποίο χτίστηκε σε ένα μικρό σπήλαιο κρυμμένο πίσω από το Θέατρο του Διονύσου.

 Η Στοά του Ευμένη 



Κάτω από το Ασκληπιείο βρίσκεται μια μεγάλη κιονοστοιχία που χτίστηκε από τον Ευμένη το δεύτερο, τον βασιλιά της Περγάμου (197-159 π.Χ.). Αυτή η κιονοστοιχία είναι γνωστή ως η στοά του Ευμένη και κατασκευάστηκε από πέτρα και μάρμαρο και χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο και δρόμος περιπάτου για το κοινό του θεάτρου. 

Το Ασκληπιείο 



Το Ασκληπιείο χτίστηκε μετά το 420 π.Χ. για να τιμήθεί ο γιατρός Ασκληπιός, γιος του Απόλλωνα. Βρίσκεται στην αριστερή κορυφή των ξύλινων σκαλοπατιών που οδηγούν στο θέατρο του Διονύσου. Αποτελείται από μερικά θεμέλια του Ναού του Ασκληπιού, μια δωρική στοά που χρησιμοποιείται ως καταφύγιο , μια ιωνική στοά που χρονολογείται από τα τέλη του 5ου αι. Π.Χ. και ένα βωμό. Η ανασκαφή του Ασκληπιείου έγινε από την Ελληνική Αρχαιολογική Υπηρεσία. 

Θέατρο του Ηρώδου του Αττικού



 Το θέατρο αυτό χτίστηκε από τον Ηρώδη Αττικό, έναν πλούσιο Ρωμαίο. Δημιούργησε αυτό το αρχιτεκτονικό θαύμα το 160 μ.Χ., τιμώντας τη μνήμη της συζύγου του Regilla. Αυτή η τεράστια κατασκευή έχει ακτίνα 38 μέτρων, γεγονός που της επιτρέπει να προσφέρει χώρο για περισσότερους από 5000 θεατές. Οι έδρες ήταν από μάρμαρο. Ανακαλύφθηκε το 1857-58 και ανακαινίστηκε το 1950-61. 
Το καλοκαιρινό Φεστιβάλ Αθηνών που γίνεται κάθε χρόνο χρησιμοποιεί σήμερα το Θέατρο του Ηρώδη του Αττικού για μουσικές και χορευτικές παραστάσεις ή θεατρικά έργα. και διάσημοι καλλιτέχνες που προέρχονται από όλο τον κόσμο εμφανίζονται εκεί και  δημιουργούν  μια καταπληκτική ατμόσφαιρα. 

Source: www.greeka.com