ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ Η ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Το παιδί κι η ανατροφή του στην Αρχαία Ελλάδα

by kostastz

Μετά τη γέννηση ενός παιδιού , ο πατέρας του είχε τη δυνατότητα να επιλέξει αν θα το αναθρέψει, αν η απόφαση ήταν αρνητική, το εξέθετε τις πρώτες μέρες μετά τη γέννα.

Η έκθεση των βρεφών εφαρμοζόταν κυρίως όταν επρόκειτο για άρρωστα ή ανάπηρα παιδιά ή όταν ή οικογένεια είχε ήδη τόσα παιδιά, ώστε ένα ακόμη θα αποτελούσε αβάσταχτο βάρος για τις οικονομικές της δυνατότητες. Αυτή η τύχη αφορούσε κυρίως τα κορίτσια. Η έκθεση των βρεφών γινόταν σε δημόσιους χώρους, οπού υπήρχε η δυνατότητα να τα βρουν και να τα αναθρέψουν άλλοι, κάτι πού δεν ήταν σπάνιο, αν κρίνουμε από τη συχνότητα με την οποία συναντάται το μοτίβο του έκθετου μωρού στους κωμικούς ποιητές.

Αν όμως ο πατέρας αποφάσιζε να αναθρέψει το παιδί του, τότε κρεμούσαν στην πόρτα της οικίας ως ένδειξη της αύξησης της οικογένειας ένα κλαδί ελιάς αν το παιδί ήταν αγόρι και μάλλινες κλωστές αν ήταν κορίτσι.

Την πέμπτη ή τη δέκατη ημέρα μετά τη γέννηση έκαναν το γύρο της εστίας με το παιδί στο πλαίσιο μιας οικογενειακής γιορτής (αμφιδρομία) και μ’ αυτόν τον τρόπο το αναγνώριζαν επίσημα.

Συνήθως του έδιναν τότε και το όνομά του, πού στο μεγαλύτερο αγόρι ήταν κατά κανόνα το όνομα του πάππου από την πλευρά του πατέρα του. Από εκείνη τη στιγμή και μετά η έκθεση του παιδιού δεν επιτρεπόταν πλέον από το νόμο.

Την τρίτη ημέρα των Απατουρίων, μιας ετήσιας γιορτής των φρατριών, ο πα­τέρας του νεογέννητου έκανε θυσίες και με όρκο διακήρυττε την έγγαμη νομιμότητα του παιδιού του, ενώ στη συνέχεια μπορούσε να ακολουθήσει η έγγραφή του στον κατάλογο της φρατρίας. Αλλιώς η έγγραφή αυτή έπρεπε να γίνει με την είσοδο του νέου στην εφηβική ηλικία {ήβη) σε συνδυασμό με την Κουρεώτιδα, γιορτή κατά την οποία τα μακριά μαλλιά του νεαρού θυσιάζονταν στους θεούς.

Οι Έλληνες, σε αντίθε­ση με το ονοματικό σύστημα των Ρωμαίων (βλ. παρακά­τω), είχαν μόνο ένα όνομα, π.χ. Σωκράτης. Στα επίσημα έγγραφα όμως, και για να αποφευχθεί ή σύγχυση με άλλους πού είχαν το ίδιο μικρό όνομα, προσέθεταν και το πατρώνυμο στη γενική, καθώς και το όνομα του δήμου στον όποιο ανή­καν σε μορφή επιθέτου, π.χ. Σωκράτης Σωφρονίσκου Αλωπεκεύς: Σωκράτης, (γιος του) Σωφρονίσκου από το δήμο της Αλωπεκής. Εκτός από σχετικά λίγα γυναικεία ονόματα τα όποια από τη σημασία τους είναι γένους θηλυκού, όπως π.χ. Γλύκη ή Ευφροσύνη, τα περισσότερα αποτελούν απλώς το θηλυκό αντίστοιχο τού ανδρικού ονόματος, π.χ. Ηγησίστρατος – Ηγησιστράτη, Ξάνθιππος – Ξανθίππη.

Κατά τη διάρκεια των έξι πρώτων ετών της ζωής των παιδιών, αγοριών και κοριτσιών, τη φροντίδα τους είχε ή μητέρα και το γυναικείο υπηρετικό προσωπικό, ενώ ο πατέ­ρας δεν είχε αυτή την εποχή σχεδόν καμία πρακτική ανάμει­ξη στη φροντίδα και την ανατροφή τους. Μια σειρά παραστά­σεων, ιδίως στην αγγειογραφία, απεικονίζουν σκηνές από τη ζωή των πρώτων αυτών παιδικών χρόνων. Εδώ θα πρέπει να αναφέρει κανείς κυρίως μια ομάδα μικρές οινοχόες, οι όποιες αποτελούσαν ίσως δώρο προς τα παιδιά, όταν στεφα­νώνονταν σε ηλικία τριών χρόνων κατά την τρίτη ημέρα των Ανθεστηρίων, τη γιορτή των Χοών.

Συνήθως, με τη συμπλήρωση των επτά χρόνων, τα αγόρια τα εμπιστεύονταν σε έναν οικιακό δούλο, ο όποιος ασκούσε το ρόλο τού παιδαγωγού, ενώ τα κορίτσια εξακολου­θούσαν να μένουν στο γυναικωνίτη υπό την εποπτεία της μη­τέρας. Κύρια υποχρέωση τού παιδαγωγού ήταν να συνοδεύει τα αγόρια στο δρόμο για το σχολείο και να τα προφυλάσσει από ενοχλήσεις, στις όποιες συγκαταλέγονταν και οι προσπάθειες για προσεγγίσεις ομοφυλοφιλικού χαρακτήρα.

Αλλά και γενικότερα ο παιδαγωγός έπρεπε να φροντίζει για την καθωσπρέπει συμπεριφορά τού μαθητή του, τον όποιο είχε και το δικαίωμα να τιμωρήσει. Για το σκοπό αυτόν οι παιδαγωγοί, κρατούσαν ένα χαρακτηριστικό για το επάγγελμα τους ραβδί με ρόζους. Μολονότι τα παιδιά δεν ήταν υποχρεωμένα από το νόμο να πηγαίνουν στο σχολείο, ο Α­θηναίος πατέρας αισθανόταν την ηθική υποχρέωση απέναντι στην κοινωνία να στείλει τον γιό του στο σχολείο.

Η στοι­χειώδης εκπαίδευση δεν ήταν κρατική- λειτουργούσε σε ι­διωτική βάση και οι διδάσκαλοι πληρώνονταν απευθείας από τους πατέρες. Το μάθημα γινόταν μέσα σε απλές αίθου­σες.

Ο γραμματιστης δίδασκε πρώτα γραφή και ανάγνωση. Τα παιδιά χρησιμοποιούσαν κηρωμένα πινάκια και γραφί­δες και μάθαιναν απέξω τα κείμενα των κλασικών και κυ­ρίως του Όμηρου. Ένα επίσης σημαντικό μάθημα ήταν ή μουσική, το όποιο δεν είχε στόχο μόνο τη σταθεροποίηση του χαρακτήρα, άλλα και την καλύτερη κατανόηση των αρ­χαίων θεατρικών έργων, τα οποία είχαν πάντοτε μουσικές προσθήκες. Εκτος αυτού, ένα αγόρι έπαιρνε και πρακτικά μαθήματα στο τραγούδι και στα μουσικά όργανα, ώστε να είναι σε θέση να συμμετάσχει ενδεχομένως σε εορταστικές μουσικές εκδηλώσεις.

Μεγάλη σημασία δινόταν και στην άσκηση του σώματος, ή όποια γινόταν υπό την εποπτεία ενός ειδικού δασκάλου, τού παιδοτρίβη. Οι πληροφο­ρίες πού έχουμε σχετικά με τη συνολική διάρκεια της στοι­χειώδους εκπαίδευσης στο σχολείο δεν είναι ακριβείς. Σε γενικές γραμμές τα αγόρια πρέπει να τελείωναν το σχολείο σε ηλικία μεταξύ 15 και 17 ετών. Βεβαίως, λόγω της έλλει­ψης νομικών ρυθμίσεων, ο χρόνος λήξης της παρακολούθη­σης των μαθημάτων βρισκόταν σε άμεση εξάρτηση από την καλή θέληση και τις οικονομικές δυνατότητες του πατέρα.

Η συμμετοχή σε μαθήματα μετεκπαίδευσης μετά το πέρας της στοιχειώδους εκπαίδευσης πλάι σε φιλοσόφους με κατεύθυνση στις φυσικές επιστήμες, σε σοφιστές ή ρήτορες ήταν βέβαια προνόμιο των λιγοστών, όπως κάτι ιδιαίτερο ήταν και η μαθητεία στην Ακαδημία του Πλάτωνος.

Όταν κατά τον 4ο αιώνα π.χ. η Εφηβεία έγινε μόνιμος κρατικός θεσμός στην Αθήνα, ο νεαρός άντρας (έφηβος) έπρεπε στα δεκαεννέα του χρόνια να παρουσιαστεί στο στρατό για να εκπαιδευτεί επί δύο χρόνια. Η Εφηβεία σηματοδο­τούσε την έναρξη της ενήλικης ζωής του νέου με την καταχώρισή του στον κατάλογο του πατρικού δήμου και τον εφη­βικό όρκο.

Η ανατροφή και η εκπαίδευση των κοριτσιών γινόταν — εκτός από σπάνιες εξαιρέσεις οπού το κορίτσι επισκεπτόταν το σχολείο έκτος οικίας— μέσα στο γυναικωνίτη υπό την εποπτεία της μητέρας. Είναι ευνόητο ότι το επίπεδο της μόρφωσης παρέμενε εν γένει σχετικά χαμηλό, παρότι η γνώση της γραφής και ανάγνωσης ήταν συνηθισμένο φαινόμενο στις γυναίκες. Περισσότερο βάρος έδιναν όμως στην εκμάθηση των πρακτικών δεξιοτήτων πού έπρεπε να γνωρίζει κάθε γυναίκα, όπως το γνέσιμο και η υφαντική.

Όπως ακριβώς η μητέρα ή οι μεγαλύτερες αδελφές μά­θαιναν στα κορίτσια τα πράγματα πού θα ήταν χρήσιμα στη ζωή τους, έτσι και ο πατέρας εισήγε τα αγόρια στις αρμοδιό­τητες και τα καθήκοντα των αντρών. Κοντά στους τεχνίτες, τούς εμπόρους και τούς αγρότες —τα πιο συνηθισμένα οικο­γενειακά επαγγέλματα στο πλαίσιο της οικονομικής δομής πού επικρατούσε τότε— οι γιοι μάθαιναν σε πολύ μικρή ηλικία όλα τα απαραίτητα για το επάγγελμά τους.

Τα παιδικά όμως χρόνια δεν ήταν αποκλειστικά και μόνο αφιερωμένα στην εκμάθηση των απαραίτητων για τη ζωή· τα παιδιά είχαν χρόνο για παιχνίδι και διασκέδαση, όπως μαρτυρούν με γλαφυρό τρόπο όχι μόνο τα ευρήματα αυθεντικών παιχνιδιών, αλλά και μια σειρά αγγειογραφιών.

***

Από το βιβλίο Εισαγωγή στην ιδιωτική ζωή των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων. Μορφωτικό ίδρυμα εθνικής τράπεζας

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

https://theancientwebgreece.wordpress.com/

DOWNLOADS: Το Βιβλίο Του Αδόλφου Χίτλερ, “Ο Αγών Μου”…! #1 (PDF)

DOWNLOADS: 

Το Βιβλίο Του Αδόλφου Χίτλερ, 

“Ο Αγών Μου”…! #1 (PDF)

Posted by Der Kamerad on 2014-12-04

Κατεβάστε το από εδώ: Αδόλφου Χίτλερ – Ο ΑΓΩΝ ΜΟΥ

ΤΟ " ΜΥΗΤΙΚΟ " ΤΑΞΙΔΙ ΤΩΝ ΟΜΗΡΙΚΩΝ ΕΠΩΝ

Το “μυητικό” ταξίδι των Ομηρικών επών

Μεταξύ των σπουδαιοτέρων αρχαίων Μυθολογικών κείμενων (Έπη) όπως τα Έπη του Γιλγαμές, η Μαχαμπαράτα, και η Ραμαγίανα (1) εξέχουσα θέση κατέχουν τα Ομηρικά Έπη.

Στα Ομηρικά Έπη περικλείεται κατά τρόπο αριστοτεχνικό όλη η αρχαία Ελληνική μυθιστορία. Το νοηματικό όμως εύρος τους εκτείνεται πολύ πιο πέρα από τα όρια της καλλιτεχνικής δημιουργίας και αφήγησης μυθολογικών ή ιστορικών γεγονότων, καθώς όπως θα αποκαλυφθεί στην συνέχεια, σε αυτά περιέχονται σημαντικότατες κοσμολογικές και θεολογικές έννοιες, τις οποίες ο «μυθαγωγός» Όμηρος πολύ έντεχνα έκρυψε κάτω από το πέπλο αφ’ ενός μεν του Τρωικού Πολέμου ( Ιλιάδα), και αφ’ ετέρου στις δοκιμασίες που περίμεναν τον πολυμήχανο Οδυσσέα στη προσπάθεια του επιστροφής του στην πατρίδα του (Οδύσσεια).

Το έπος του Ομήρου είναι μοναδικό καθώς ανάγεται στη σφαίρα της Προμηθεικής υπέρβασης και τον καθιστά μέγιστο δάσκαλο της ανθρωπότητας . Ο Όμηρος όπως θα υποστηριχθεί, δεν αποτέλεσε απλά τον πιο εμπνευσμένο ποιητή του Αρχαίου Ελληνικού κόσμου, αλλά υπήρξε ταυτόχρονα και ένας από τους μεγαλύτερους «Πανεπιστήμονες» όλων των εποχών, καθώς τόσο στην Ιλιάδα όσο και στην Οδύσσεια αναγνωρίζονται οι αρχές της Ελληνικής θεολογίας, φιλοσοφίας και επιστήμης.

Ο Όμηρος τραγούδησε για έναν μεγάλο πόλεμο όπου συμμετείχαν θεοί και υπεράνθρωποι ήρωες. Εξυμνώντας τα αμέτρητα ανδραγαθήματα των παλαιοτέρων εκείνων ηρώων, διαπαιδαγώγησε τους νεότερους παραδίδοντας αθάνατα πρότυπα ηρωισμού και αρετής που όλοι οι Έλληνες θέλησαν να μιμηθούν. Σειρές γενεών ανδρώθηκαν στην Αρχαία Ελλάδα έχοντας ως πρότυπο ζωής την ανδρεία, την αγάπη για τον φίλο και την περιφρόνηση προς τον θάνατο του Αχιλλέα.

Την επινοητικότητα, τη φρόνηση και την καρτερικότητα του Οδυσσέα, το πνευματικό κάλλος και τη ρητορική δεινότητα του Νέστορα, το ακατάβλητο πείσμα, την περηφάνια και την αξιοπρέπεια του Έκτορα που δεν παραιτείται από τον αγώνα παρ’ όλο που ξέρει ότι είναι μάταιος. Την εμψύχωση, την προτροπή για αιδώ και αντοχή στις δυσμενέστερες συνθήκες του Αίαντα, αθάνατα ηρωικά υποδείγματα που δεν συναντούνται πουθενά αλλού την εποχή εκείνη.

Αυτό από μόνο του αρκεί για να εξηγήσει γιατί ο Όμηρος είναι «πατέρας των Ελλήνων», καθώς η αρετή της ανδρείας και της ρητορικής δεξιότητας και πειθούς, η επίτευξη της τελειότητας σε λόγια και έργα, αποτελούσαν τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του Ελληνικού ιδανικού.

Ίσως λοιπόν δεν θα ήταν παρακινδυνευμένο να υποστηριχθεί πως εάν οι Έλληνες δεν είχαν ανατραφεί με την ηρωοκεντρική παιδεία του Ομήρου είναι αμφίβολο εάν θα είχαν αναπτύξει το θρυλικό ηρωικό ήθος που τους διέκρινε. Για παράδειγμα, η συγκλονιστική εποποιία κατά της Περσικής αυτοκρατορίας δεν ήταν αποτέλεσμα μονάχα της τεχνολογικής και στρατηγικής τους ανωτερότητας, αλλά και του διαχρονικού φρονήματος του Έλληνα οπλίτη που είχε εμφυτευμένο μέσα του το αρχέτυπο του Ομηρικού ήρωα.

Το σημαντικότερο, όμως, όλων ήταν πως χάρη κυρίως στον Όμηρο οι Έλληνες άρχισαν να φιλοσοφούν περί των θεοτήτων και του κόσμου. Μάρτυρα σ’αυτό αποτελεί το σχόλιο του Ηροδότου πως ο Όμηρος και ο Ησίοδος:

«Ήταν οι πρώτοι που δίδαξαν τη θεογονία στους Έλληνες, που έδωσαν στους θεούς ονόματα, τους απέδωσαν τιμές, καθόρισαν το επάγγελμά τους και περιέγραψαν τις μορφές τους».
Χάρη λοιπόν στον ασεβή (αλλά οπωσδήποτε αλληγορικό) ανθρωπομορφισμό των ομηρικών θεών για πρώτη φορά στη γνωστή ιστορία ο άνθρωπος σταματά να φοβάται το Θείο και επιχειρεί να το γνωρίσει. Οι «αρχετυπικές» διηγήσεις του Ομήρου συνθέτουν μία ολιστική φιλοσοφία που άσκησε τεράστια επίδραση στη φυσική, ηθική και πολιτική φιλοσοφία της αρχαιότητας, γι’ αυτό και ο Πλάτωνας, έχοντας ασπαστεί πλήθος θεολογικών απόψεων του Ποιητή, τον ονόμασε αρχηγέτη των φιλοσόφων της Ιωνίας».

Ο δε Στράβωνας συμφωνούσε με τον Πολύβιο πως οι πάντες θεωρούσαν την ποίηση του Ομήρου ως φιλοσοφική δήλωση, κατατάσσοντάς τον μεταξύ των μεγάλων φιλοσόφων, διότι μελέτησε επισταμένα όλα τα γήινα και ουράνια θέματα, περιγράφοντας τον κόσμο και τις θεότητες μέσω ποιητικών αλληγοριών, μέθοδος που ακολούθησαν ουκ ολίγοι φιλόσοφοι, μεταξύ των οποίων και επικριτές του Ομήρου.

Αμέτρητες είναι οι ιδέες που ενέπνευσε ο Ποιητής στους φιλοσόφους, ιδίως στους Προσωκρατικούς-φυσικούς φιλοσόφους, λόγω της χρονικής εγγύτητας και της πνευματικής τους συγγένειας, αφού έμμεσα πλην σαφώς ο Ποιητής συσχέτισε τους θεούς όχι μόνο με τα στοιχεία της φύσης αλλά και με τις πνευματικές δυνάμεις που επενεργούν στον φυσικό κόσμο.
Κατά πόσο όμως γνωρίζουμε πραγματικά τα Ομηρικά Έπη; Πόσες και ποιες είναι άραγε οι ανεξερεύνητες «πτυχές» και τα «κρυμμένα νοήματα» τους; Μήπως οι αρχαίοι σοφοί είχαν σημαντικούς λόγους να τονίζουν ότι εκτός από κορυφαίος ποιητής ο Όμηρος υπήρξε και μέγας «αλληγοριστής» που δίδαξε με ποιητικό τρόπο περί του παντός;

Ας ξεκινήσουμε την έρευνα αρχίζοντας από το όνομα του. Το όνομα «Όμηρος» σύμφωνα με τον ιστορικό Έφορο ετυμολογήται από το « ο μή ορών», δηλαδή αυτός αυτός που δεν βλέπει. Το ότι ο Όμηρος ήταν τυφλός έχει τρεις ερμηνείες.
Η πρώτη είναι η προφανής, από φυσικά δηλ. αίτια, συνεπώς αυτό θα μπορούσε να συνέβαινε είτε σε εκ γενετής τύφλωσης, είτε σε κάποια ασθένεια είτε σε κάποιο ή ατύχημα, που είχε στην διάρκεια της ζωής του.

Η δεύτερη ερμηνεία αφορά την τύφλωση του Ομήρου, ως Προμηθεική τιμωρία στα όσα «άρρητα» ο Όμηρος ασεβώς αποκάλυψε στο λαό, υπό το πέπλο των «αλληγοριών» των «συμβόλων» και των «τελετουργιών των μυστηρίων». Έως τότε τόσο στα ιερά βιβλία, τις προγονικές παραδόσεις και τα Θεία άρρητα τελετουργικά, όσο και στην γραφή, στις επιστήμες και τις τέχνες των Μουσών, πρόσβαση είχε η μόνο η Ελληνική ιερατική τάξη, όπως συνέβαινε εξάλλου αντίστοιχα και στην Αίγυπτο και την Βαβυλωνία τότε.
Μία κοινοποίηση λοιπόν των «ιερών και αρρήτων» διδαχών θα επέφερε τη τιμωρία, όπως συνέβαινε εξάλλου και αργότερα στην Κλασσική Ελλάδα όταν κάποιος τολμούσε να ανακοινώσει τις διδαχές και τις τελετουργίες στις Μυστηριακές τελετές.

Στα αρχαία χρόνια η τύφλωση ήταν συνήθης τρόπος τιμωρίας αλλά και αυτοτιμωρίας, όπως διαπιστώνουμε και στον μύθο του Οιδίποδα. Στην Ιλιάδα μάλιστα αναφέρεται ο αοιδός Θάμυρις ο οποίες τυφλώθηκε επειδή τα έβαλε με τις Μούσες, πιθανή υπόνοια ότι τα έβαλε με το ιερατείο αφού οι Μούσες συμβολικά είχαν υπό την εποπτεία τους τις τέχνες και τις επιστήμες.

Η Τρίτη ερμηνεία αφορά την τυφλότητα ως συμβολισμός «εσωτερικής όρασης», όπως μας αποκαλύπτει ο Πρόκλος, μιας και ο Όμηρος αποκάλυπτε ύψιστες θεολογικές και κοσμολογικές έννοιες, για την απόκτηση των οποίων δεν χρειάζονται οι αισθήσεις μας, αλλά μόνο η νόηση. Αναφέρει χαρακτηριστικά :

«Ο Όμηρος, αντίθετα, ακολουθώντας μιαν άλλη και τελειότερη, κατά την γνώμη μου, κατάσταση της ψυχής, απομακρυνόμενος από το κατ’ αίσθηση ωραίο και τοποθετώντας τη νόηση του πάνω από κάθε ορατή και φαινομενική αρμονία, υψώνοντας μάλιστα τον νου της ψυχής του προς την αόρατη και πραγματική υπαρκτή αρμονία και οδηγημένος στην αληθινή ωραιότητα, έχασε το φως του, όπως λένε εκείνοι που συνηθίζουν κάτι τέτοια μυθολογήματα…. είναι πάντως ολοφάνερο ότι οι μυθοπλάστες δικαιολογημένα λένε ότι τυφλώθηκε εκείνος που αγαπά την θέαση τέτοιων πραγμάτων στον κόσμο, αυτός που από τα φανερά πράγματα και τις απεικονίσεις ανυψώθηκε προς την απόκρυφη για τις αισθήσεις μας θέαση. Αφού λοιπόν κάποιοι έκρυβαν μέσω των συμβόλων κάθε φορά την περί των όντων αλήθεια, έπρεπε και η παράδοση σχετικά με αυτούς να μεταδοθεί στους μεταγενεστέρους με τρόπο κυρίως συμβολικό». (2)

Μήπως λοιπόν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος που οι Αρχαίοι Έλληνες πέρα από μεγάλο παιδευτικό και αφηγηματικό λόγο του Ομήρου τον θεωρούσαν επίσης μέγα «αλληγοριστή» διδάσκαλο και «μυσταγωγό»;
Αυτή ήταν μία αρκετά διαδεδομένη στα αρχαία χρόνια, αφού οι περισσότεροι μεγάλοι φιλόσοφοι είχαν τονίσει με έμφαση ότι ο Όμηρος δεν ήταν απλά ένας ραψωδός που συνέθετε με σκοπό την ψυχαγωγία, αλλά ένας σοφότατος δάσκαλος που με τρόπο μυσταγωγικό και μέσω ποιητικών αλληγοριών δίδαξε περί του παντός.

Η ίδια η λέξη «αλληγορία», σύμφωνα με τον Ηράκλειτο τον Αλληγοριστή (1ος αι. μ.Χ.), φανερώνει τη σημασία της αφού ετυμολογείται από το αγορεύω περί άλλου και εννοεί «τον λόγο που ενώ μιλάει για κάτι υπονοεί κάτι άλλο», ωστόσο η αντίστοιχη λέξη που χρησιμοποιούταν στην κλασική αρχαιότητα ήταν η λέξη «υπόνοια» που μεταχειρίστηκε μεταξύ άλλων και ο Πλάτωνας στην Πολιτεία για να περιγράψει τον αλληγορικό χαρακτήρα του Ομηρικού έργου.

Στα αρχαία λογοτεχνικά έργα που χρησιμοποίησαν την αλληγορική μέθοδο, όπως τα Ομηρικά Έπη και οι Πλατωνικοί διάλογοι, τα βαθύτερα νοήματα είναι καλυμμένα υπό το ένδυμα της περιγραφής μυθικών ή και ιστορικών γεγονότων, προσώπων και διαλόγων.Ο Πορφύριος στον επίλογο του έργου του «Περί του εν Οδυσσεία των Νυμφών Αντρου» αναφέρει σχετικά :

«…Δεν πρέπει, λοιπόν, να θεωρηθούν οι ερμηνείες που παρετέθησαν παραπάνω ότι είναι απατηλές και γεννήματα φαντασιόπληκτων. Αλλ’ αφού αναλογιστούμε την μεγάλη αξία της παλαιάς σοφίας και πόσον μεγάλη υπήρξε η φρόνηση του Ομήρου και η ακρίβειά του, να μην τα θεωρήσουμε άχρηστα, αλλά να αναγνωρίσουμε ότι κάτω από τον μύθο αλληγορούνται από τον Ομηρο οι θειότερες εικόνες…».Όλοι σχεδόν οι αρχαίοι σοφοί συμφώνησαν στο ότι ο ποιητής αυτός εκπαίδευσε ολόκληρη την Ελλάδα, αν και δεν λείπουν και αυτοί που τον κατακρίνουν όπως για παράδειγμα ο Ξενοφάνης ο οποίος αναφέρει πως:

« Ο Όμηρος και ο Ησίοδος όλα τα απέδωσαν στους θεούς όσα κατά την κρίση των ανθρώπων είναι άξια ονειδισμού και επικρίσεως, τις κλοπές, τις μοιχείες και τις αναμεταξύ τους απάτες», παίρνοντας κατά γράμμα τις ιστορίες και τις μυθοπλασίες του Ομήρου.

Ο Παυσανίας αν και αρχικά επικριτικός σε κάθε απόπειρα εγκυρότητας ή αποσυμβολισμού των μύθων, στην συνέχεια όπως ο ίδιος παραδέχεται άλλαξε γνώμη :
«Όταν ξεκινούσα να συγγράφω την ιστορία μου έτεινα να πιστεύω ότι οι μύθοι των Ελλήνων είναι ανόητοι, όταν όμως έφτασα στην Αρκαδία στράφηκα προς μία πιο ώριμη γνώμη: στα παλιά χρόνια οι Έλληνες που θεωρούνταν σοφοί μιλούσαν όχι με ευθύ τρόπο αλλά μέσω αινιγμάτων, γι’ αυτό και θεωρώ τους θρύλους περί του θεού Κρόνου ένα είδος Ελληνικής σοφίας»(3) .

Αντίθετα ο Ηράκλειτος ο Αλληγοριστής αποκαλούσε τον Όμηρο :

«Mέγα ιεροφάντη του ουρανού και των θεών…αυτόν που άνοιξε τους άβατους και αποκλεισμένους για τις ανθρώπινες ψυχές δρόμους προς τον ουρανό».

Ο Αδαμάντιος Κοραής πολλούς αιώνες αργότερα διαπίστωνε με θλίψη πως: «Δεν είναι τυχαίο που με την παραμέληση των Ομηρικών Επών ξεκίνησε η πορεία της Ελλάδας προς το χειρότερο, και σταδιακά επιδεινώθηκε για να φτάσει στη σημερινή βαρβαρότητα από την οποία πασχίζουμε να ελευθερωθούμε».

Αυτό συνέβη διότι με τρόπο «μυσταγωγικό», τέτοιο που και οι ίδιοι οι Έλληνες ουδέποτε κατανόησαν επαρκώς, ο Ποιητής εντύπωσε στο υποσυνείδητό τους τις «αρχετυπικότερες εικόνες» και τις μυστικότερες αλήθειες για τον άνθρωπο, τον κόσμο, τη ζωή, τον θάνατο, την ψυχή και το Θείο.

Με το κηρύκειο του «Ερμητικού» του λόγου οδήγησε την Ελληνική σκέψη προς υψηλούς τόπους και με τον θεϊκό σπόρο της διδασκαλίας του γονιμοποίησε το ανθρώπινο πνεύμα, βάζοντας τα θεμέλια και ευνοώντας την πρόοδο πασών των τεχνών και των επιστημών, από την πολιτική, τη ρητορική τέχνη, την ιστοριογραφία και τη γεωγραφία έως τη φιλοσοφία και την υψηλή ποίηση.

Διότι ο Όμηρος είναι η θεία Φαντασία, με την υψηλότερη έννοια του όρου, ο φιλοσοφικός Αιθήρ και πεμπτουσία του ελληνικού πνεύματος, o πολυμορφικός Πρωτέας, ο Αίολος της αρχαίας σοφίας που συγκέντρωσε σε μία ενιαία θεώρηση όλους τους επιστημονικούς, θεολογικούς και καλλιτεχνικούς κλάδους.

Μέσω της «ολιστικής» του σοφίας σταδιακά αναδύθηκαν, διαχωρισμένα πλέον, τα τέσσερα στοιχεία με τη μορφή των αρχετυπικών ανθρώπινων υποδειγμάτων:

οι Ήρωες (φωτιά),
οι Φιλόσοφοι και επιστήμονες (αέρας)
οι Καλλιτέχνες (νερό)
Πολίτες-οπλίτες (γη)
Υπό αυτό το πρίσμα, η Ιλιάδα σε ένα πρώτο επίπεδο πραγματεύεται τον Πόλεμο, στην πιο αυθεντική και άγρια μορφή του. Πόλεμος Πατήρ Πάντων Βασικό δίδαγμα είναι ότι ο άνθρωπος συγγενεύει με τα θηρία (το έπος είναι γεμάτο από παρομοιώσεις ηρώων με άγρια ζώα της ζούγκλας).
Σε αυτό το επίπεδο λοιπόν φαίνεται να απεικονίζει την Δαρβίνεια θεωρία της εξέλιξης.

Ένας κόσμος καθόλου εξιδανικευμένος και αδυσώπητος. Ήρωες ριγμένοι από την Ανάγκη στο φονικό πεδίο του θεού Άρεως, καταδικασμένοι να μάχονται για την επιβίωση. Ο πόλεμος είναι η απόλυτη εγρήγορση των αισθήσεων διότι ο κίνδυνος ελλοχεύει παντού και ανά πάσα στιγμή. Οι Έλληνες όμως δεν ενσάρκωσαν μονάχα την αθάνατη δόξα αλλά και τα οδυνηρά πάθη των Ομηρικών ηρώων, γι’ αυτό και ο Πλάτωνας είχε δίκιο όταν έγραφε ότι η επιφανειακή ανάγνωση και μη εμβάθυνση στα εσωτερικά νοήματα των Επών ωθούσαν τους νέους σε μία εγωκεντρική στάση ζωής, οξύνοντας το θυμικό και την επιθυμία τους για δόξα.
Και αυτό διότι σε ένα δεύτερο επίπεδο η Ιλιάδα όπως και η Οδύσσεια δεν είναι απλώς μια αφηγηματική παρουσίαση κάποιων γεγονότων, πραγματικών ή φανταστικών, αλλά είναι μια πολύ καλά κωδικοποιημένη αποτύπωση βαθιών μυστηριακών θεμάτων, όπως αποκαλύπτει ο Πλάτωνας (4) στα Σχόλια του Ερμεία στον Φαίδρο:

«…Ιλιον λοιπόν ας νοήσουμε τον γενητό και ένυλο τόπο που ονομάστηκε από την ιλύν(λάσπη) και την ύλην, στον οποίο είναι και ο πόλεμος και η στάση.
Οι δε Τρώες είναι τα υλικά είδη και όλες οι περί τα σώματα ζωές, για αυτό και ιθαγενείς καλούνται οι Τρώες. Διότι και την ύλη περιτριγυρίζουν όλες οι περί τα σώματα ζωές και οι άλογες ψυχές. Οι δε Ελληνίδες είναι οι λογικές ψυχές που ήλθαν από την Ελλάδα, δηλαδή από το νοητό. Οι οποίες ήλθαν στην ύλη, για αυτό και καλούνται επήλυδες οι Ελληνες και επικρατούν των Τρώων επειδή είναι υπέρτερης από αυτούς τάξεως…(..)…..Αυτοί δε που εξήγησαν θεωρητικότερα την Ιλιάδα και την Οδύσσεια και την άνοδον… για αυτό λένε στην Ιλιάδα, επειδή η ψυχή πολεμείται από την ύλη, μάχες και πολέμους και τα τοιαύτα έκανε, στην δε Οδύσσεια…παραπλέοντας τις Σειρήνες και διαφεύγοντας από την Κίρκη, τους Κύκλωπες, την Καλυψώ και όλα όσα εμποδίζουν την αναγωγή της ψυχής και μετά από αυτά επιστρέφοντας στην πατρίδα, δηλαδή στο νοητό». Ο Πρόκλος επίσης :

«Νομίζω δηλαδή πως οι μύθοι θέλουν να συμβολίσουν με την Ελένη όλη την ωραιότητα του κόσμου της γένεσης που έλαβε υπόσταση με την δημιουργία, ωραιότητα για την οποία ξεσπά μέσα σε όλο τον χρόνο ο πόλεμος των ψυχών, μέχρι την στιγμή που οι πιο νοερές ψυχές (= Ελλήνες ), επικρατώντας των άλογων μορφών της ζωής ( = Τρώες ), οδηγηθούν από τον κόσμο τούτο στον εκεί τόπο (= νοητό), απ΄όπου ξεκίνησαν καταρχάς».(5)

Έτσι λοιπόν η Ιλιάδα πέρα από μία ιστορική διήγηση, είναι και μία αλληγορία της δημιουργίας του κόσμου και της καθόδου των ψυχών στον κόσμο της ύλης, ενώ η Οδύσσεια υποκρύπτει την προσπάθεια επιστροφής των ψυχών στο νοητό κόσμο.

Αν λοιπόν έχουν δίκιο ο Πλάτωνα και ο Πρόκλος, τότε ίσως τα Ομηρικά Έπη εάν προσεγγίσουμε τον άνθρωπο του παρελθόντος υπό μία άλλη οπτική και φυσικά εάν κατέχουμε τις κλείδες του αποσυμβολισμού, τότε ίσως μας αποκαλύψουν κάποια από τα καλά κρυμμένα μυστικά τους, κάτι που απαιτεί φυσικά ιδιαίτερες γνώσεις και ικανότητες ιδιαίτερα σήμερα που ο άνθρωπός έχει μονωθεί από τόσο την φύση, όσο από την «φύση» του.

(Ο άνθρωπος της Αρχαιότητας δεν είχε χάσει την επαφή με την θεία του υπόσταση, καθώς υπήρχαν ιδιαίτερα χαρισματικά κάτοχοι πνευματικής ανωτερότητας. Αυτή η κατάσταση σταδιακά χάθηκε για την ανθρωπότητα Πτώση. Έτσι ο άνθρωπος, άρχισε να έχει ανάγκη πλέον την μυητική διαδικασία προκειμένου να ξαναβρεί μέρος της χαμένης του πνευματικότητας ).

Στην περίπτωση της Οδύσσειας είναι γενικώς άγνωστο ότι οι σταθμοί του Οδυσσέα πριν επιστρέψει στην Ιθάκη είναι 12 στον αριθμό (Κίκονες, Λωτοφάγοι, Κύκλωπες, νησί Αιόλου, Λαιστρυγόνες, Αιαία (Κίρκη), Κιμμέριοι (Άδης), νησί Σειρήνων, πέρασμα Σκύλλας-Χάρυβδης, νησί Ήλιου, Ωγυγία (Καλυψώ) και νησί των Φαιάκων). Για αποσυμβολισμό του ταξιδιού του Οδυσσέα πατήστε εδώ.

Αποτελεί επίσης ελάχιστα γνωστή πληροφορία ότι ο κάθε σταθμός αντιστοιχεί στο καθένα από τα 12 ζώδια. Η κάθε δοκιμασία του Οδυσσέα περιγράφει έξοχα τις αρχετυπικές ιδέες που κρύβονται πίσω από το κάθε ζώδια. Ο ίδιος ο Όμηρος μάλιστα μας δίνει μία έμμεση επιβεβαίωση περί του λόγου το αληθές όταν παρουσιάζει τον Οδυσσέα ενώπιον των μνηστήρων να είναι ο μοναδικός που καταφέρνει να τεντώσει το θρυλικό του τόξο, περνώντας το βέλος μέσα από το κεφάλι 12 τσεκουριών, τα οποία συμβολίζουν το «μυητικό» του ταξίδι μέσα από τις 12 δοκιμασίες που κατόρθωσε να φέρει εις πέρας.

Η κάθε δοκιμασία λοιπόν του Οδυσσέα συνοδεύεται από πλήθος κωδικοποιημένων στοιχείων, δηλαδή αναφορών που εξυπηρετούν αποκλειστικά την αλληγορική σκοπιμότητα του Ποιητή. Η Οδύσσεια θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ένας άνθρωπος που μάχεται να υπερβεί το απατηλό «εγώ» και να επιστρέψει στο «πνευματικό του λίκνο» από όπου προέρχεται…

πηγή

Κείμενο το οποίο έγραψα βασιζόμενος και εμπνεόμενος από το βιβλίο του συνοδοιπόρου Κωνσταντίνου Γραβάνη «Αστρολογία & Εσωτερική Φιλοσοφία στον Όμηρο» (εκδόσεις Πύρινος Κόσμος), το όποιο αξίζει να διαβάστε.

Παραπομπές:

1)Το Έπος του Γιλγαμές είναι ένα επικό ποίημα που αφορά την συλλογή θρύλων και ποιημάτων των Σουμερίων για τον Γκιλγκαμές, μυθικό ή/και ιστορικό πρόσωπο Βασιλέα ήρωα της Ουρούκ που θεωρείται ότι έζησε την 3η χιλιετία π.Χ. )

Η Μαχαμπαράτα, ή εξελληνισμένα Μαχαβαράτα είναι ένα ινδικό έπος γραμμένο στα σανσκριτικά. Είναι ένα από τα τρία σημαντικότερα έπη της Ινδίας (τα άλλα είναι το Ραμαγιάνα, και οι Μεγάλες Πουράνες. Σε μέγεθος είναι επτά φορές μεγαλύτερο από την Ιλιάδα και την Οδύσσεια μαζί. Σε αυτό εξιστορείται η πολεμική δράση των Μπαράτα, αρχαίας πολεμικής φυλής της Βόρειας Ινδίας. Σύμφωνα με τον θρύλο, το βιβλίο γράφτηκε από τον μάγο Βιάσα, πιθανότατα στα τέλη της ύστερης Βεδικής περιόδου (περίπου τον 8ο αιώνα π.Χ.) Οι μελετητές υποστηρίζουν ότι το Μαχαμπαράτα είναι έργο συλλογικό και δημιουργοί του είναι διάφοροι συγγραφείς από τον 4ο ή 8ο αιώνα π.Χ. έως τον 4ο αιώνα μ.Χ.. Πιθανώς πήρε την τελική του μορφή κατά την αρχή της περιόδου των Γκούπτα. Η Ραμαγιάνα είναι ένα επίσης Ινδικό έπος, αρκετά μικρότερο από τη Μαχαμπάρατα, μεγαλύτερο όμως επίσης από τα Ομηρικά έπη. Αν και η διαδικασία του σχηματισμού του έπους αυτού άρχισε τον 5ο π.Χ. αιώνα, ολοκληρώθηκε με την μορφή που έχει σήμερα τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Αφηγείται τις περιπέτειες του Ράμα, ενός άλλου Αβατάρα (Απεσταλμένου) του Θεού Βισνού, που μαζί με τον αδελφό του Λακσμάνα σπεύδει για να απελευθερώσει την σύζυγό του Σίτα, την οποία είχε κλέψει ο Ραβάνα, ο βασιλιάς-δαίμονας του νησιού Λάνκα, προσωποποίηση του κακού).

2 Σχόλια στην Πολιτεία 1.174
3 Ελλάδος Περιήγησις, 8.8.3
4 Η θέση του Πλάτωνα απέναντι στον Όμηρο είναι διφορούμενη. Χρησιμοποίησε την αλληγορική μέθοδο του Ομήρου και στα δικά του έργα ωστόσο δίδασκε αφενός πως η μέθοδος των Ποιητών -παρά το ενορατικό τους χάρισμα- δεν ήταν η ορθή φιλοσοφική μέθοδος ανεύρεσης της πραγματικής Αλήθειας, και αφετέρου πως ο τρόπος ερμηνείας των εν λόγω αλληγοριών εκ μέρους κυρίως των νέων δεν είχε χτιστεί σε σωστή βάση. Στον Θεαίτητο πάντως δηλώνει ξεκάθαρα πως «οι αρχαίοι απέκρυψαν δια της ποίησης τα νοήματά τους από το πλήθος», ενώ ο Σωκράτης στο «Συμπόσιο» του Ξενοφώντος τονίζει πως «δεν υπάρχει πιο ανόητο γένος από τους ραψωδούς, και ο λόγος είναι ότι αγνοούν τα κρυμμένα νοήματα του Ομήρου»)

hellinon

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ 

ΠΙΠΕΡΙ ΚΑΓΙΕΝ :ΠΙΕΙΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΔΙΑΦΕΡΑ ΜΕΣΑ ΣΕ 10 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ

Πιείτε το και δείτε την διαφορά μέσα 

σε 10 δευτερόλεπτα

Το πιπέρι καγιέν είναι η σκόνη αποξηραμένων πιπεριών τσίλι.

Η σκόνη καγιέν είναι ένα άμεσο διεγερτικό της ροής του αίματος, προκαλώντας έτσι άμεση κυκλοφορία του αίματος αλλά με το πλεονέκτημα ότι τα διάφορα θρεπτικά συστατικά μεταφέρονται στα κύτταρα πιο εύκολα.

Έχει επίσης πολλά πλεονεκτήματα όσον αφορά στην καρδιαγγειακή υγεία.

Δέκα λόγοι για να το χρησιμοποιήσετε

1. Δυναμώνει την καρδιά, μπορεί μέχρι και να σταματήσει μια καρδιακή προσβολή σε εξέλιξη!
2. Αυξάνει την ροή του αίματος και καθαρίζει τις αρτηρίες ενώ παράλληλα αναδημιουργεί ερυθρά αιμοσφαίρια.
3. Βοηθάει στην πέψη ενώ αλλά και στα στομαχικά έλκη!
4. Διεγείρει το συκώτι και βοηθάει στην επούλωση της χοληδόχου κύστις.
5. Σκοτώνει τα καρκινικά κύτταρα του προστάτη και μειώνει τους όγκους.
6. Είναι αντιφλεγμονώδες και βοηθάει στην αρθρίτιδα.
7. Μικραίνει τις αιμορροϊδες.
8. Η τοπική εφαρμογή σε μια ανοιχτή πληγή σταματάει την αιμορραγία (προφανώς όμως θα καίει σαν κόλαση..).
9. Γαλακτωματοποιεί (? – emulsifies στο πρωτότυπο) τα τριγλυκερίδια.
10. Αντιμυκητιακό, προάγει την μείωση των περιττωμάτων (αυτό δεν το “πιασα, στο πρωτότυπο λέει «promotes waste elimination»).

Καλό θα είναι να βρείτε οργανική σκόνη καγιέν. Οι σκόνες καγιέν βαθμολογούνται ανάλογα με το δυναμικό θερμοκρασίας τους με τις μονάδες θερμοκρασίας Skofield (Skofield Heat Units – SHUs), συνήθως στα 40.000, 60.000 και 80.000 SHUs. Αν θέλετε να ξεκινήσετε να παίρνετε σκόνη καγιέν αρχίστε με σκόνη στα 40.000 SHUs (για ικανοποιητικά αποτελέσματα λιγότερα SHUs δεν συνιστώνται).

Το επίπεδο των SHUs καθορίζει το επίπεδο της καψαϊκίνης που είναι ένα από τα βασικά συστατικά του καγιέν.

Υπάρχουν επίσης και καψούλες καψαϊκίνης αλλά δεν είναι τόσο αποτελεσματικές όσο η σκόνη καγιέν. Το κάψιμο από το διάλυμα της σκόνης σε κάποιο υγρό εκτινάσσει τη λειτουργία του νευρικού συστήματος μέσω των νευρικών απολήξεων του στόματος και του λαιμού.

Οι περισσότεροι προτιμούν να αναμιγνύουν μια κουταλιά του γλυκού καγιέν σε ένα ποτήρι με νερό και λεμόνι.

Μπορείτε να ξεκινήσετε με με 1/4 ή μισό κουταλάκι του γλυκού για να το συνηθίσετε και σταδιακά να αυξάνετε την ποσότητα μέχρι να παίρνετε 1 κ.γ. 2 με 3 φορές τη μέρα.

Ο συγγραφέας του άρθρου (του αγγλικού πρωτότυπου) – ο οποίος δεν είναι και φαν των καυτερών – προτείνει το εξής: αναμίξτε μια κουταλιά του γλυκού σκόνη καγιέν με λίγο νερό σε ένα μικρό βαζάκι για να μπορέσετε να το ανακινήσετε και να ανακατευτεί καλά και πιείτε το μονορούφι κρατώντας το μόνο για λίγο στο στόμα σας.

Αμέσως μετά πιείτε ένα ποτήρι κρύο ρόφημα, κατά προτίμηση κάποιο ρόφημα που κάνει καλό στο καρδιαγγειακό σύστημα, όπως τσάι Ιβίσκο ή Τζαμάικας, ή τσάϊ Hawthorne. Το κρύο ρόφημα βοηθάει να φύγει η πολύ κάψα και τα παραπάνω συγκεκριμένα ροφήματα βοηθάνε ακόμα επιπλέον και την καρδιά.

Το πιπέρι καγιέν περιέχει πολλά ωφέλιμα φυτοχημικά συστατικά (όπως βιταμίνες C και Ε), και μέταλλα όπως μαγνήσιο.

Πηγή : awakengr.com

https://www.pentapostagma.gr/

15 ΚΟΥΤΑΒΙΑ ΡΟΤΒΑΪΛΕΡ ΣΕ ΜΙΑ ΓΕΝΝΑ.....!!!!!

Λίγο μετά τις 12 το βράδυ το ροτβάιλερ της 

άρχισε να γαβγίζει- Αυτό που ακολούθησε 

δεν το πίστευε ούτε η ίδια (εικόνες)

H Eleanor Usher ενθουσιάστηκε πολύ όταν έμαθε πως το 2χρονο Ροτβάιλερ της, Jessie, περίμενε κουτάβια. Αλλά δεν ήξερε το πόσα θα έκανε. Ο υπέρηχος είναι πολύ ακριβός. Της είπαν όμως να περιμένει 6-8 μωρά.

Μία μέρα, τελικά ήρθε η ώρα να γεννήσει. Είχε γεννήσει ήδη δύο και ερχόντουσαν και άλλα – αλλά δεν είχαν ιδέα πόσα. Τελικά, γέννησε 15 κουτάβια, σπάζοντας το ρεκόρ για την 2η μεγαλύτερη γέννα της Μεγάλης Βρετανίας.

Η Jessie γέννησε νωρίς το πρωί της Κυριακής, τρεις μέρες πριν την μέρα που είχαν ορίσει.

Η ιδιοκτήτριά της δεν περίμενε με τίποτα τόσο μεγάλη γέννα.

Έτσι, έμειναν άφωνοι όταν αντίκρισαν τα 15 κουτάβια!

Αφού γεννήθηκε το 11ο, η Eleanor άρχισε να ψάχνει στα ρεκόρ και είδε πως η Jessie πλησίαζε στο να γίνει κάτοχος ενός ρεκόρ.

Ο τοκετός κράτησε περίπου 7 ώρες.

Όλα τα κουτάβια ήταν υγιή, παρόλο που αρχικά είχαν ανησυχίες για το τελευταίο που γεννήθηκε.

Η Jessie είναι μία πολύ προστατευτική μαμά και δεν αφήνει κανέναν να τα πλησιάσει, ούτε για να τα ταΐσει.

Έχει γίνει πολύ ανεξάρτητα και θέλει να φροντίζει μόνη της τα μικρά της.

Μέχρι τώρα, τα κουτάβια είναι πολύ καλά στην υγεία τους – και θα είναι διαθέσιμα για υιοθεσία πολύ σύντομα!

Πηγή: viralman

https://www.pentapostagma.gr/

ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΕΠΕΙΔΗ ΜΙΚΡΑΙΝΕΙ Η ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Δείτε τι μας συμβαίνει επειδή μικραίνει 

η διάρκεια της ημέρας

Υπάρχει μία διαταραχή, που κάνει την εμφάνισή της τον χειμώνα και για την οποία ο περισσότερος κόσμος δεν γνωρίζει πολλά πράγματα, με αποτέλεσμα να αστοχεί να αναγνωρίσει τα συμπτώματά της, όταν αυτά εκδηλώνονται.

Ο λόγος γίνεται για την Εποχιακή Συναισθηματική Διαταραχή (ΕΣΔ). Πρόκειται για ένα είδος κατάθλιψης που “έρχεται και φεύγει” σε ένα εποχιακό “μοτίβο”. Η ΕΣΔ είναι επίσης γνωστή και ως “εποχική κατάθλιψη”, επειδή τα συμπτώματα είναι πιο εμφανή και τείνουν να είναι πιο σοβαρά κατά τη διάρκεια του χειμώνα.

Τα συμπτώματα συχνά αρχίζουν το φθινόπωρο, όταν οι ημέρες αρχίζουν να γίνονται ολοένα και μικρότερες. Ξεκινάει περίπου το Νοέμβριο και κορυφώνεται κατά τους μήνες Δεκέμβριο, Ιανουάριο και Φεβρουάριο. Η Εποχιακή Συναισθηματική Διαταραχή συχνά μειώνεται ή και απαλείφεται την άνοιξη και το καλοκαίρι, αλλά μπορεί να επιστρέψει πάλι το φθινόπωρο και το χειμώνα σε ένα επαναλαμβανόμενο εποχιακό μοτίβο.

Συμπτώματα της Εποχιακής Συναισθηματικής Διαταραχής

Μια επίμονη χαμηλή διάθεση
Μια απώλεια ευχαρίστησης, ή ενδιαφέροντος για τις συνήθεις καθημερινές δραστηριότητες
Ευερεθιστότητα
Αίσθημα απελπισίας, ενοχής και αναξιότητας
Λήθαργος (έλλειψη ενέργειας) και υπνηλία κατά τη διάρκεια της ημέρας
Ύπνος για μεγαλύτερο διάστημα από το κανονικό και δυσκολία να σηκωθείτε το πρωί
Έντονη επιθυμία για τροφές με υδατάνθρακες
Αύξηση σωματικού βάρους

Για μερικούς ανθρώπους, τα συμπτώματα αυτά μπορεί να είναι σοβαρά και να έχουν σημαντικό αντίκτυπο στις ημερήσιες δραστηριότητές τους.
Αίτια της Εποχιακής Συναισθηματικής Διαταραχής

Η ακριβής αιτία της ΕΣΔ δεν είναι πλήρως κατανοητή, αλλά συχνά συνδέεται με την μειωμένη έκθεση στο ηλιακό φως κατά τη διάρκεια των μικρότερων σε διάρκεια ημερών του φθινοπώρου και του χειμώνα.

Η βασική θεωρία είναι ότι η έλλειψη του ηλιακού φωτός μπορεί να σταματήσει ένα μέρος του εγκεφάλου, που ονομάζεται υποθάλαμος, να λειτουργεί σωστά, γεγονός που μπορεί να επηρεάσει:

Την παραγωγή μελατονίνης: Είναι μια ορμόνη που σας κάνει να αισθάνεστε υπνηλία. Σε άτομα με Εποχιακή Συναισθηματική Διαταραχή, το σώμα μπορεί να παράγει αυτή την ορμόνη σε υψηλότερα από τα φυσιολογικά επίπεδα.
Την παραγωγή σεροτονίνης: Είναι μια ορμόνη που επηρεάζει τη διάθεση σας, την όρεξη και τον ύπνο. Η έλλειψη ηλιακού φωτός μπορεί να οδηγήσει σε χαμηλότερα επίπεδα σεροτονίνης, κάτι που συνδέεται με αισθήματα κατάθλιψης
Το εσωτερικό “ρολόι” του σώματος (κιρκαδικός ρυθμός): Το σώμα σας χρησιμοποιεί το ηλιακό φως για να προγραμματίσει διάφορες σημαντικές λειτουργίες, όπως το να ξυπνάτε και να κοιμάστε, οπότε τα χαμηλότερα επίπεδα φωτός κατά τη διάρκεια του χειμώνα μπορεί να διαταράξουν αυτές τις λειτουργίες.

Είναι επίσης πιθανό μερικοί άνθρωποι να είναι πιο ευάλωτοι στην Εποχιακή Συναισθηματική Διαταραχή, ως αποτέλεσμα των γονιδίων τους, καθώς σε ορισμένες περιπτώσεις η συγκεκριμένη διαταραχή έχει διαπιστωθεί ότι υπάρχει σε πολλά μέλη της ίδιας οικογένειας.

iatropedia.gr

https://www.pentapostagma.gr/

ΤΑ 6 ΣΗΜΑΔΙΑ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΟ ΣΥΚΩΤΙ

            Πρόβλημα στο συκώτι: 

Τα 6 πρώιμα σημάδια που πρέπει 

                να γνωρίζετε!

Όταν το συκώτι λειτουργεί καλά, καθαρίζει το αίμα, βοηθά στην πέψη των τροφών και καταπολεμά τις λοιμώξεις.

Το συκώτι έχει επίσης την ιδιότητα να ανανεώνεται όταν υποστεί βλάβη, αντικαθιστώντας τους παλιούς ιστούς με νέα κύτταρα.

Οτιδήποτε εμποδίζει τη λειτουργία του συκωτιού ή την αποκατάσταση πιθανής βλάβης του, μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή σας, σύμφωνα με το Αμερικανικό Ίδρυμα Ήπατος.

Αυτό μπορεί να είναι μία φλεγμονή, ουλές ή καρκίνος.

Συμπτώματα που μπορεί να σχετίζονται με κακή λειτουργία του ήπατος, είναι τα εξής:

Ίκτερος

Το δέρμα και το λευκό τμήμα των ματιών μπορεί να κιτρινίσουν όταν το συκώτι δεν λειτουργεί σωστά, κάτι που οφείλεται στη συσσώρευση χολερυθρίνης στο αίμα, σύμφωνα με την Εθνική Ιατρική Βιβλιοθήκη των ΗΠΑ. Η ηπατίτιδα, ο καρκίνος του ήπατος, η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, η έκθεση σε τοξικές ουσίες ή διάφορες λοιμώξεις εμποδίζουν το συκώτι να αποβάλλει τις τοξίνες από τον οργανισμό, με αποτέλεσμα τη συσσώρευση της χολερυθρίνης κάτω από το δέρμα.

Αλλαγές στα ούρα και τα κόπρανα

Αν είναι αποχρωματισμένα ή παρουσιάζουν αλλαγές στη συνοχή τους, πιθανόν σημαίνει ότι πάσχετε από ηπατική ανεπάρκεια. Αν τα ούρα σας είναι σκουρόχρωμα και αφρώδη ή τα κόπρανα σας είναι ωχρά και μαλακά, επισκεφτείτε έναν γιατρό το συντομότερο δυνατό

Φαγούρα

Ακόμα ένας σύμπτωμα ηπατικών προβλημάτων είναι η έντονη φαγούρα που χειροτερεύει με το χρόνο. Η επιδερμίδα που γίνεται ευαίσθητη στο άγγιγμα και επιρρεπής στη φλεγμονή μετά από έντονο κνησμό μπορεί να δείχνει προβλήματα στο συκώτι. Η ενυδάτωση του δέρματος βοηθάει στην ανακούφισή του και η συμβουλή του γιατρού στη συνολική θεραπεία.

Μώλωπες

Η επιβράδυνση ή η διακοπή παραγωγής πρωτεϊνών απαραίτητων για την πήξη του αίματος, έχει ως αποτέλεσμα να εμφανίζονται πολύ εύκολα μελανιές στο δέρμα.

Πρήξιμο

Όταν το ήπαρ δεν λειτουργεί καλά το άτομο μπορεί να έχει πόνο στην κοιλιά, ναυτία και εμετούς. Το φούσκωμα της κοιλιάς συνδέεται με συσσώρευση υγρού στο εσωτερικό της, ένα φαινόμενο που ονομάζεται ασκίτης και μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές επιπλοκές. Επίσης μπορεί να εμφανιστεί πρήξιμο στα πόδια λόγω της μειωμένης παραγωγής αλβουμίνης από το συκώτι.

Απουσία συμπτωμάτων

Σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι κάτι δεν πάει με το συκώτι. Περίπου οι μισοί πάσχοντες από παθήσεις του ήπατος δεν παρουσιάζουν συμπτώματα, ενώ στις περιπτώσεις που υπάρχουν είναι αρκετά συνηθισμένα (κόπωση, περιστασιακός κνησμός) και μπορεί να οδηγούν σε λάθος διάγνωση. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να έχει συντελεστεί στο μεταξύ σοβαρή ζημιά. Καθώς η ηπατική ανεπάρκεια εξελίσσεται, τα συμπτώματα γίνονται πιο σοβαρά. Ο ασθενής μπορεί να έχει σύγχυση, αποπροσανατολισμό και έντονη υπνηλία, ενώ αυξάνεται ο κίνδυνος θανάτου.

https://www.pentapostagma.gr/