ΚΆΤΙ ΔΕΝ ΠΆΕΙ ΚΑΛΆ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΊΣΗΜΗ ΕΚΔΟΧΉ ΤΗΣ ΕΠΊΘΕΣΗΣ ΣΤΟ ΛΆΣ ΒΈΓΚΑΣ...

Κάτι δεν πάει καλά με την επίσημη εκδοχή της επίθεσης στο Λάς Βέγκας...

[Από την επομένη της σφαγής στο Λας Βέγκας ο υπογράφων εντόπισε τουλάχιστον τρία δημοσιεύματα στον αλογόκριτο ηλεκτρονικό αμερικανικό Τύπο που αμφισβητούσαν την επίσημη αφήγηση και παρέθεταν μαρτυρίες αυτοπτών και εικόνες βίντεο για την ύπαρξη και δεύτερου ή περισσότερων δραστών. Το αναμφισβήτητου πατριωτισμού όργανο των Αμερικανών βετεράνων Veteran News Now ήταν μεταξύ των τριών. 

 

Προχθές οι σχετικές πληροφορίες αναβαθμίστηκαν με δημοσίευση στο ανεξάρτητο οικονομικό πρακτορείο Zero Hedge. Xθες η επίσης έγκυρη αμερικανική ιστοσελίδα Unz Review αναδημοσίευσε το ακόλουθο άρθρο με την ψυχρή, ορθολογική αλλά και διαφωτιστική προσέγγιση του καθηγητή Paul Craig Roberts, η οποία οξύνει πάντοτε την όραση και την κρίση απείρων αναγνωστών του στις πέντε ηπείρους. Ο λιτός τίτλος του άρθρου του: Las Vegas Shooting.]

 

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού 

 

Το Φονικό στο Λας Βέγκας 

 

Paul Craig Roberts, 4-10-17 

 

Αγαπητοί αναγνώστες, εκτιμώ την εμπιστοσύνη που μου δείχνετε, ρωτώντας με στα ηλεκτρονικά μηνύματά σας ποια είναι η γνώμη μου για το φονικό στο Λας Βέγκας. Πολλοί από σας υποπτεύονται ότι πρόκειται για άλλη μια υπόθεση «ψευδούς σημαίας» και με ρωτάτε με ποιο σκοπό έγινε. 

 

Δεν ξέρω αν ήταν επίθεση από άλλους δράστες και αν ήταν από ποιον έγινε και με ποιαν επιδίωξη. Και δεν περιμένω να μάθω ποτέ. Μια αφήγηση στήνεται από αξιωματούχους και ΜΜΕ. Ο μόνος τρόπος για να μάθεις είναι να ερευνήσεις ο ίδιος. Θα έπρεπε να πας στο Λας Βέγκας, να εξετάσεις την σκηνή των γεγονότων, να θέσεις ερωτήματα στο ξενοδοχείο, να ερευνήσεις τις απαντήσεις -εάν σου δώσουν, να βρεις και να θέσεις ερωτήματα στους παριστάμενους στην συναυλία που έγιναν στόχοι, να παραστείς στις κηδείες και να  δεις τα σώματα των νεκρών, να μιλήσεις με τους οικείους τους, να μάθεις για τα όπλα που υποτίθεται πως χρησιμοποιήθηκαν, να συγκρίνεις τον αριθμό των θυμάτων με τον καταγεγραμμένο χρόνο των πυροβολισμών και ούτω καθεξής. Με άλλα λόγια θα πρέπει να κάνουμε την δουλειά που σε άλλους καιρούς θα γινόταν από τους δημοσιογράφους, αλλά δεν γίνεται πια. 

 

Είναι σαν το ιστορικό να κρατιέται απρόσιτο στη γνώση μας. Για παράδειγμα, από πληροφορίες των ΜΜΕ ότι τα γεγονότα συνέβησαν στην άλλη πλευρά του δρόμου από το ξενοδοχείο, δεν ήξερα πως η «άλλη πλευρά του δρόμου» ήταν μια απόσταση 1.170 ποδών.

 

Όπως δεν περιμένω να έχω ποτέ μιαν ασφαλή εικόνα για το τι πραγματικά έχει συμβεί, δεν δίνω μεγάλη προσοχή στους ομαδικούς φόνους, ή θα έπρεπε να πω τους παρουσιαζόμενους ως τέτοιους. Μας έχουν πει τόσα ψέματα και μας έχουν εξαπατήσει τόσες φορές ώστε ποτέ δεν μπορούμε να πούμε πότε μας λένε την αλήθεια. Είναι όπως το γράφει ο Ντιμίτρι Ορλώφ: 

 

«…το καλό όνομα ότι λες την αλήθεια μπορεί να το χάσεις ακριβώς μια φορά και από τότε κι’ έπειτα η χρήση της φράσης «πηγές των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών» έγινε συνώνυμη με «ξετσίπωτοι ψεύτες συνωμότες».

 

«Οποιοδήποτε μήνυμα επιχειρούν να πλασάρουν τα αμερικανικά και Δυτικά ΜΜΕ, μια απόλυτα θεμελιωμένη απόκριση είναι να  απαριθμήσεις πόσες φορές ψευδολόγησαν στο παρελθόν και να τους θέσεις το απλό ερώτημα: Πότε έπαψαν να ψεύδονται;» 

 

Επίσημες εξηγήσεις για γεγονότα όπως του Λας Βέγκας, του Σάντι Χουκ και ούτω καθεξής πάντοτε υψώνουν κόκκινη σημαία (απειλής), επειδή οι επίσημες εξηγήσεις πάντοτε αγνοούν πεισματικά αντίθετες μαρτυρίες αυτοπτών και άλλα στοιχεία. Επίσης, συχνά δεν υπάρχουν ούτε βίντεο από κινητά τηλέφωνα, ούτε νεκροί ή τραυματίες. Από όσο ξέρω τα σώματα των νεκρών και των τραυματιών απουσιάζουν από τα στοιχεία σε βίντεο για το Λας Βέγκας. 

 

Με δεδομένη την υποψία που προκαλούν τέτοια γεγονότα, θα περίμενε κανείς πως οι αρχές θα κατέβαλαν ιδιαίτερη προσπάθεια να παρουσιάσουν τους νεκρούς και τους τραυματίες. Σε άλλες περιπτώσεις ανάλογων γεγονότων, οι υποτιθέμενοι σωροί μοιάζουν με ανθρώπινα ομοιώματα ή είναι σκεπασμένα και θα μπορούσαν να είναι σωροί από οτιδήποτε. 

 

Η παρουσία στη σκηνή προσώπων της κρίσεως, όπως στην περίπτωση της βομβιστικής επίθεσης στον Μαραθώνιο της Βοστώνης, γεννά πρόσθετα ερωτήματα. Θυμάμαι πως ανεμένετο ότι η Αστυνομία και τα ΜΜΕ θα ερευνούσαν όλες τις μαρτυρίες και θα ξεκαθάριζαν τις αντιφάσεις. Τώρα αυτό που μας δίνουν είναι ένα επίσημο, ετοιμοπαράδοτο αφήγημα, ατέλειωτα επαναλαμβανόμενο από αξιωματούχους και ΜΜΕ.

 

Θα πρέπει οι ίδιοι να διαμορφώσετε κρίση για το Λας Βέγκας. Ιδού ορισμένα από τα αναφερθέντα γεγονότα που θα πρέπει να λάβει κανείς υπ’ όψιν του.

 

Τα θύματα, νεκροί και τραυματίες, είναι 573. Αυτός ο αριθμός είναι ο όγκος ενός στρατιωτικού τάγματος. Είναι πολύ δύσκολο να μετατραπεί ένα ολόκληρο τάγμα σε απώλειες με βολές μικρών όπλων, ακόμη και σε συνθήκες σφοδρής μάχης. Δεν ξέρω εάν έχει συμβεί ποτέ. Μπορεί ένα άτομο, χωρίς στρατιωτική εκπαίδευση, πυροβολώντας από ύψος 32 ορόφων –κάτι που απαιτεί ειδικές γνώσεις σκόπευσης- και σε απόσταση μήκους ίσου με τέσσερα γήπεδα ποδοσφαίρου, να πλήξει 573 άτομα με πυροβολισμούς λίγων λεπτών; Ο Jon Rappoport δεν το πιστεύει:. ΕΔΩ 

 

Αλλά ούτε και ο προοδευτικός Steve Lendman: ΕΔΩ and ΕΔΩ 

 

Υπάρχουν πληροφορίες για πολλούς πυροβολητές.

Υπάρχουν πληροφορίες για λάμψεις εκπυρσοκροτήσεων από τον 4οόροφο.

Τα παράθυρα του ξενοδοχείου δεν ανοίγουν και θα έπρεπε να σπάσουν τα τζάμια.

Ο Στέφεν Πάντοκ δεν ταιριάζει στο προφίλ του ψυχοπαθούς. Αναφέρεται ως πολυεκατομμυριούχος, με αεροπλάνα και ιδιωτικό πιλότο. Απολάμβανε τη ζωή. Ο αδελφός του είναι εμβρόντητος, λέει πως είναι πέραν της λογικής πως ο Στέφεν είναι δράστης του φονικού.

 

Το ξενοδοχείο Μαντελέϊ αναφέρεται πως είναι Καζίνο. Εάν είναι έτσι, κάμερες ασφαλείας είναι τοποθετημένες παντού. Γιατί δεν υπάρχουν βίντεο με τον Στέφεν Πάντοκ να εισάγει τα πολλά δέματα με 23 πυροβόλα όπλα και πυρομαχικά; Πως μπορούσε το υπηρετικό προσωπικό να καθαρίζει το δωμάτιο του επί τρεις μέρες και να μην δει τα 23 όπλα και τις σφαίρες; Δεν έχουν αυτά λογική.

 

Γιατί 23 όπλα; Ο αριθμός είναι περισσότερο από υπερβολικός. Ο όγκος του αριθμού σχεδόν υποδεικνύει επεισόδιο με στόχο το δικαίωμα της οπλοφορίας. Ο μέγας αριθμός των όπλων, ο μέγας αριθμός των θυμάτων. Τελικά, επί τέλους, αρκετή «οπλική βία» για να επιβληθεί έλεγχος.* 

 

Οι σκεπτικιστές περιμένουν να ακούσουν από τις αρχές πως ένα άτομο, από τέτοιαν απόσταση, κατάφερε να χτυπήσει τόσους πολλούς ανθρώπους, σε τόσο σύντομο χρόνο και με ποιου είδους όπλο, ποιας διαμέτρου έγινε το κακό. Καθώς αυτό το μέρος του αφηγήματος είναι δύσκολο να γίνει πιστευτό, δεν πρόκειται πιθανότατα να έχουμε καμία εξήγηση.

 

Και η αλήθεια δεν σκοντάφτει μόνο στις Αρχές και στα εκπορνευόμενα ΜΜΕ. Το λόμπι του ελέγχου των όπλων έχει τεράστια επενδυμένα συμφέροντα στην επίσημη εκδοχή. Και μπορεί να στοιχηματίσετε πως θα αγνοήσει τελείως όλα τα προβλήματα που παρουσιάζει αυτό το αφήγημα. Και η εκστρατεία έχει ήδη εξαπολυθεί.

 

Καθώς ο Πάντοκ ήταν λευκός, άρσενικός και πλούσιος, το αφήγημα βολεύει επίσης την «πολιτική ταυτότητας». Είναι άλλο ένα παράδειγμα του κακοποιού λευκού άρρενα.

Δείγμα γραφής από την Ουάσιγκτον Ποστ: «Παντού, σε όλη την Αμερική, λευκοί άνδρες, μερικοί νέοι, μερικοί μεσήλικες, γίνονται λύκοι. Πάντοτε, αφού διαπράξουν τρομακτικά εγκλήματα, αποκαλύπτεται ότι αυτοί οι δράστες δεν ήταν τελικά άνθρωποι. Ήσαν κτήνη, ανεγκέφαλα τέρατα, των οποίων η διαστροφή ήταν απρόσωπη, και ψυχρή καιτρομακτική». 

 

Οι άνθρωποι ενδιαφέρονται περισσότερο για την επιβεβαίωση των πεποιθήσεων και των προκαταλήψεών τους παρά για την αλήθεια. Εάν ο Πάντοκ ήταν Μουσουλμάνος, οι ισλαμοφοβικοί θα ασπάζονταν την επίσημη εκδοχή.

 

Η αλήθεια απαιτεί να πιστεύουν οι άνθρωποι στην Αλήθεια περισσότερο από όσο πιστεύουν στις δικές τους απόψεις και προκαταλήψεις. Στις Ηνωμένες Πολιτείες τέτοιοι άνθρωποι γίνονται συνεχώς λιγότεροι.

 

Θυμηθείτε πάντοτε το ρωμαϊκό ερώτημα: Qui Bono? –Ποιος ωφελείται;

Επικαιροποίηση: Η σύντροφος του Πάντοκ τον περιγράφει ως «ευγενικόν, προστατευτικόν, ήρεμο» άνθρωπο, με τον οποίον προσέβλεπε σε ένα «ήσυχο μέλλον». Μια γυναίκα ξέρει έναν άνδρα. Η περιγραφή της δεν παρουσιάζει έναν ψυχοπαθή.

 

Μίλησα με περισσότερο πεπειραμένους ανθρώπους, ειδικούς, μεταξύ των οποίων και πεζοναύτες ελεύθερους σκοπευτές. Δεν πιστεύουν ούτε λέξη από το επίσημο αφήγημα. Θα τους χαρακτηρίσουν και πάλι «κατασκευαστές θεωριών» συνωμοσίας, όπως τους 3.000 αρχιτέκτονες και μηχανικούς που αμφισβητούν την επίσημη εκδοχή για την πτώση των Πύργων της Νέας Υόρκης στις 11 Νοεμβρίου 2001;

 

*Η οπλοφορία είναι πολιτικό δικαίωμα κατοχυρωμένο από το Αμερικανικό Σύνταγμα για την δυνατότητα αντίστασης των πολιτών στους πειρασμούς αυταρχισμού της κρατικής εξουσίας.

 

πηγή 

http://koukfamily.blogspot.gr/

Σε 50 μήνες έγιναν αλλαγές στη φορολογία με 82 νόμους

 
 
 
 
 

Οι συχνότατες αλλαγές του φορολογικού συστήματος αποτελούν το σημαντικότερο αντικίνητρο για να επενδύσει κάποιος στην Ελλάδα. Όπως αναφέρει η "Καθημερινή της Κυριακής", είναι ίσως ο καθοριστικός παράγοντας που οι επενδυτές αποχωρούν και οι μεγάλες εταιρείες μεταφέρουν την έδρα τους στο εξωτερικό, κάτι που έχει μεγάλο κόστος και για το Δημόσιο. Είναι ενδεικτικό ότι σε διάστημα 50 μηνών σε 4 από τους βασικότερους νόμους που εφαρμόστηκαν το 2014, η κυβέρνηση προχώρησε με άλλους 82 νόμους στην μεταβολή τους.

"Η φορολογική αβεβαιότητα είναι μια από τις μεγαλύτερες και πλέον ανόητες σπατάλες που κάνει το κράτος, καθώς κοστίζει και δεν αποφέρει έσοδα, τονίζει ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Θεόδωρος Φέσσας. "Η αστάθεια του φορολογικού πλαισίου και οι υψηλοί συντελεστές αποτελούν σοβαρότατο πρόβλημα για την οικονομία και ενισχύουν τη φοροδιαφυγή", επισημαίνουν επικεφαλής μεγάλων ελληνικών ομίλων.

Και αν το ζητούμενο, τα τελευταία χρόνια είναι η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, όπως φαίνεται το ελληνικό φορολογικό σύστημα δεν το επιτρέπει . Και δεν το επιτρέπει, καθώς οι συνέπειες της πολυνομίας, αλλά και της κακονομίας είναι δραματικές. Σύμφωνα με τον κ. Φέσσα, η φορολογική αβεβαιότητα "ακυρώνει τις προϋποθέσεις μεγέθυνσης της ελληνικής επιχείρησης, στερώντας έτσι τη δυνατότητα απασχόλησης στους νέους επιστήμονες και στο δημιουργικό ταλέντο. Έτσι και αυτοί, μαζί με τις ποιοτικές άμεσες ξένες επενδύσεις, αποφεύγουν κάθε χρόνο όλο και πιο πολύ την Ελλάδα, όπως καταγράφει για άλλη μια φορά το WEF στην ετήσια έρευνα του".

Συγκεκριμένα στην έκθεση για την παγκόσμια ανταγωνιστικότητα η Ελλάδα κατατάσσεται στην τελευταία θέση μεταξύ 137 χωρών ως προς το εάν η φορολογία αποτελεί κίνητρο για επενδύσεις.  

   http://www.capital.gr/

Ο ΧΡΥΣΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Ο ΧΡΥΣΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Το κράνος του Φιλίππου και ο θώρακάς του είχαν κατασκευαστεί από ένα είδος σιδήρου που όταν είναι καθαρός από προσμίξεις λάµπει σαν ανοξείδωτο ατσάλι. Στον τάφο του στη Βεργίνα η χρυσή λάρνακα µε τα καµένα οστά, αλλά κυρίως το χρυσό στεφάνι µε φύλλα βελανιδιάς, που αποτελεί την απόλυτη ένδειξη της βασιλικής ταυτότητας, αναδεικνύουν µέσα από την καθαρότητα του υλικού τους το κύρος του ηγεµόνα, τη σχεδόν θεϊκή του υπόσταση. Το χρυσάφι που θα συγκέντρωνε µερικά χρόνια αργότερα ο Μέγας Αλέξανδρος από τους βασιλικούς θησαυρούς της Περσίας µπορούσε να αποτιµηθεί µόνο µετρώντας το σε τόνους! .       Oι πολεµιστές που έρχονται στο φως από τον 7ο ως και τις αρχές του 5ου π.Χ. αιώνα στο Αρχοντικό της Πέλλας είχαν ταφεί µε όλη την πανοπλία τους, τα χρυσά προσωπεία και επιστόµια, τα χρυσά χειρόκτια, τα κοσµήµατα, τα ελάσµατα που διακοσµούσαν τα υποδήµατά τους. Γιατί ο χρυσός και ο άργυρος θεωρούνταν τα πλέον κατάλληλα υλικά για να εκφράσουν την άφθαρτη σχέση µε τον χρόνο.   Στις δύο εκθέσεις για τους Μακεδόνες που διοργανώθηκαν στο εξωτερικό µέσα στο 2011, - η πρώτη στο Ashmolean Museum της Οξφόρδης και η άλλη στο Λούβρο (συνεχίζεται ακόµη) – , οι επισκέπτες µπορεί να εντυπωσιάζονται από την ηγεµονική προσωπικότητα του Φιλίππου και από τις επιδόσεις του στρατηλάτη Μεγαλέξανδρου, η λάµψη του χρυσού όµως είναι αυτή που µένει.   ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΑΡΧΟΝΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΠΕΛΛΑΣ 5ος ΑΙΩΝΑΣ ΠΧ ΠΗΓΑΣΟΣ  ΣΕ ΒΡΑΧΙΟΛΙ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΠΙΔΝΑΣ –ΠΙΕΡΙΑΣ 3ο΅ ΑΙΩΝΑΣ ΠΧ  Μαλακός αλλά τροµερά πυκνός, ελατός αλλά αναλλοίωτος. Με απαλή κίτρινη, άσπρη ή πράσινη στιλπνή λάµψη, ένα µέταλλο που σπινθηροβολεί. Τίποτε από αυτά όµως δεν ήταν τόσο ισχυρό για τους αρχαίους όσο η έµφυτη, αν και ανέκφραστη πίστη ότι ο χρυσός ήταν η θεϊκή πεµπτουσία, όπως ο ήλιος και η φωτιά, ένα ιερό υλικό δηλαδή. ΜΕΡΟΣ ΑΠΟ ΠΕΡΙΔΕΡΑΙΟ ΤΜΗΜΑ ΑΠΟ ΑΛΥΣΙΔΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΑΠΤΑ ΧΡΥΣΟ ΣΦΥΡΗΛΑΤΟ ΕΛΑΣΜΑ ΜΕ ΣΥΡΜΑΤΕΡΗ ΤΕΧΝΙΚΗ ΑΠΟΛΗΞΗΣ ΑΝΘΕΜΙΟΥ ΝΕΚΡΤΟΤΑΦΕΙΟ ΔΕΡΒΕΝΙΟΥ 4 ο΅ΑΙΩΝΑΣ ΠΧ Στη βραχµανική Ινδία, άλλωστε, όπου είχαν εισχωρήσει οι Μακεδόνες, όταν δεν µπορούσαν να ανάψουν φωτιά για να προσφέρουν θυσία, η «Μαχαµπχαράτα» αναφέρει ότι είχαν τη δυνατότητα να την αντικαταστήσουν µε χρυσάφι, γιατί µοιάζουν µεταξύ τους, όπως µοιάζουν µε τον ήλιο!   ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΗΛΙΟΔΩΡΟΥ ΧΡΥΣΟ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ ΝΟΜΙΣΜΑ -ΠΗΓΗ ΜΙΚΡΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΧΕΔΩΡΟΣ Ο χρυσός, δηλαδή, ήταν περιζήτητος εκτός των άλλων για θρησκευτικούς και μυστικιστικούς λόγους, αφού από χρυσό θεωρούνταν ότι ήταν φτιαγμένοι οι θεοί, ενώ µε χρυσές µάσκες κάλυπταν τα πρόσωπα των νεκρών βασιλιάδων. Έτσι και οι Μακεδόνες του Αλέξανδρου, κατακτώντας την Ανατολή και παίρνοντας ως λάφυρα κοσµήµατα, στολίδια και σκεύη, πίστευαν ότι ανυψώνονται στην ανθρώπινη κλίµακα και ότι θα γνώριζαν επί γης την αρχή της αποθέωσης. ΤΜΗΜΑ ΧΡΥΣΗΣ ΧΑΝΤΡΑΣ ΜΕ ΣΥΡΜΑΤΕΡΗ ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΗ –ΠΕΡΙΧΩΡΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΕΛΗ  6 ου ΑΙΩΝΑ ΠΧ   Η προέλευση Στην Αρχαϊκή Εποχή ψήγµατα χρυσού κατέβαζε ο ποταµός Εχέδωρος (σηµερινός Γαλλικός), ενώ τα ορυχεία του Παγγαίου έδιναν σταθερά χρυσό και άργυρο. «Σύµφωνα µε τις πηγές, ο Αλέξανδρος Α΄ της Μακεδονίας ανέθεσε χρυσό άγαλµά του στους ∆ελφούς, πιθανότατα από περσικά λάφυρα, αφού είχε νικήσει το 479 π.Χ. τον στρατό του Ξέρξη στον Στρυµόνα, ενώ εκείνος υποχωρούσε µετά την ήττα του στη Σαλαµίνα» λέει η δρ Αγγελική Κοτταρίδη, έφορος Αρχαιοτήτων Αιγών και Πέλλας. Ο Φίλιππος Β΄, εκτός από το Παγγαίο, επεκτείνεται σε ορυχεία βορείως της Μακεδονίας και στη Χαλκιδική, στο Στρατώνι συγκεκριµένα, όπου η παραγωγή των τοπικών χρυσωρυχείων αυξάνεται σε περισσότερα από 1.000 τάλαντα. Τότε κυκλοφορεί το πρώτο του χρυσό νόµισµα, τους φιλίππειους στατήρες, µε τον Απόλλωνα στη µία όψη και στην άλλη ένα άρµα συρόµενο από δύο άλογα. Οι στατήρες αυτοί γίνονται το δολάριο της εποχής και έχουν διάρκεια στον χρόνο, αφού πολύ αργότερα οι Ρωµαίοι τους χρησιµοποιούν ως φυλακτά ή τους προσφέρουν ως πολύτιµα δώρα. «Στην εποχή του Φιλίππου αναπτύσσονται εξαιρετικά εργαστήρια κατεργασίας χρυσού, κάτι που δείχνει ότι υπάρχει τόσο η πρώτη ύλη όσο και οι αγοραστές. Στο χρυσάφι που έχει συσσωρευθεί οφείλονται η µεγάλη οικοδοµική δραστηριότητα, οι κτήσεις νέων πόλεων, όπως και οι δωρεές του Φιλίππου στα µεγάλα ιερά» λέει η κυρία Κοτταρίδη.     ΧΡΥΣΑ ΤΑΙΝΙΩΤΑ ΕΝΩΤΙΑ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΣΥΝΔΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΕΛΗ  6 ος ΑΙΩΝΑΣ ΠΧ   Τα λάφυρα Η κατάκτηση της Περσίας θα αποφέρει στη συνέχεια δεκάδες ή εκατοντάδες τάλαντα σε καθαρό χρυσό και νοµίσµατα (χρυσοί δαρεικοί). Σύµφωνα µε τον Πλούταρχο, για τη µεταφορά από την Περσέπολη του νοµισµατοποιηµένου ασηµιού και των αντικειµένων από πολύτιµα µέταλλα χρειάστηκαν 10.000 ζευγάρια µουλαριών και 5.000 καµήλες. Ο ∆ιόδωρος και ο Κόιντος Κούρτιος, πιο επιφυλακτικοί, αποτιµούν σε 120.000 τάλαντα τον χρυσό µόνο της Περσέπολης και σε 3.000 τις καµήλες της εφοδιοποµπής. Ο Στράβων, εξάλλου, που αναφέρει πως όλοι οι περσικοί θησαυροί συγκεντρώθηκαν στην ακρόπολη των Εκβατάνων (σηµερινό Hamadan), λέει ότι ανέρχονταν σε 180.000 τάλαντα. Εδώ θα πρέπει να προστεθεί και το προϊόν της λαφυραγωγίας της συνοδείας του ∆αρείου µετά τη δολοφονία του τον Ιούλιο του 330 π.Χ.: ήταν 26.000 τάλαντα, από τα οποία τα µισά µοιράστηκαν στους στρατιώτες. Οι Μακεδόνες άλλωστε γνώριζαν καλά από πού εξαγόταν ο χρυσός και το ενδιαφέρον τους ήταν να εξασφαλίσουν τις πηγές των ποταµών Ιαξάρτη (Συρ-Ντάρια) και Ωξου (Αµού-Ντάρια), που ήταν οι περιοχές διέλευσης της χρυσόσκονης. Συχνά αυτό που έπαιρναν ήταν ήλεκτρο και όχι καθαρός χρυσός, ωστόσο στα εργαστήρια των περσικών πρωτευουσών και στην εξελληνισµένη Λυδία γνώριζαν πώς να διαχωρίζουν το χρυσάφι από το κράµα και πώς να τον χύνουν σε ράβδους και σε πλάκες, έτοιµες να µετατραπούν σε νοµίσµατα.   ΧΡΥΣΟ ΔΙΑΔΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Τα οφέλη Τα λάφυρα – κοσµήµατα και πολύτιµα πετράδια – είναι καλοδεχούµενα στα εργαστήρια της Μακεδονίας και της παλαιάς Ελλάδας, τα δαχτυλίδια µε τις πολύτιµες πέτρες, οι καταστόλιστες κασετίνες, οι πόρπες, τα σκουλαρίκια, οι δακτυλιόλιθοι και τα βραχιόλια αντικαθιστούν τα κοσµήµατα που κατασκευάζονταν ως τότε µόνο από χρυσό ή ασήµι. ∆ιατρέχοντας άλλωστε τα όρη του ∆υτικού Πακιστάν, στα νότια από το σύγχρονο Καράτσι, οι Μακεδόνες θα γνωρίσουν για πρώτη φορά το ρουµπίνι και το σµαράγδι. Η διαφορά από την αρχή της εκστρατείας είναι τεράστια. Όπως θα πει το 324 π.Χ. ο Αλέξανδρος στο επαναστατηµένο στράτευµα, στο θησαυροφυλάκιο του Φιλίππου είχε βρει λιγότερα από 60 τάλαντα και αντίθετα 500 τάλαντα χρέη. Χρειάστηκε έτσι να δανειστεί 800 τάλαντα προκειµένου να εφοδιάσει τον στρατό προτού ξεκινήσει για την Ασία και αυτό το ποσό δεν αντιπροσώπευε ούτε τους µισθούς ενός µηνός των 1.800 ιππέων και των 12.000 πεζών του. «Όλη η Ελλάδα,όχι µόνο η Μακεδονία, ωφελήθηκε από αυτό το χρυσάφι. Μεταξύ του 330 και του 300 π.Χ. ο πλούτος φαίνεται σε όλη τη χώρα» λέει η κυρία Κοτταρίδη. «Ο Αλέξανδρος έστειλε χρυσό και νοµίσµατα στη Μακεδονία, ενώ χρυσάφι ήρθε πίσω και µε τους βετεράνους, οι οποίοι επέστρεψαν µε τα λάφυρα από την αναδιανοµή ή τους µισθούς τους. Ο πλούτος αυτός όµως δεν µένει. Μέσα σε 100 χρόνια έχει εξαφανιστεί από την Ελλάδα και έχει µετακινηθεί στα ελληνιστικά κέντρα της Βόρειας Αφρικής και της Ανατολής» καταλήγει. ΜΑΣΚΑ ΧΡΥΣΟΥ ΕΛΑΣΜΑΤΟΣ ΤΟ ΑΔΙΟΡΑΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΚΟΥΡΟΥΣ ΕΝΩ ΤΑ ΚΛΕΙΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΔΗΛΩΝΟΥΝ ΑΡΧΑΪΚΗ ΤΕΧΝΗ ΣΤΟΝ ΝΕΚΡΟ - ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΣΙΝΔΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 520 ΠΧ Οι συνέπειες του πλουτισµού Η άνοδος του βιοτικού επιπέδου στην Ελληνιστική Εποχή, με την Πέλλα να γίνεται η μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας, είναι το αναμφισβήτητο όφελος της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ανατολή. Η γενικότερη ευμάρεια, η άνθηση του εμπορίου και η καλλιέργεια των τεχνών οφείλουν πολλά στον περσικό χρυσό. Οι αριθμοί είναι ευκρινέστεροι: Η Αθήνα στην ακμή της το 442 π.Χ. είχε προσόδους μόνο 2.000 τάλαντα. Ο Φίλιππος Β’ υπερεκμεταλλευόμενος τα ορυχεία του Παγγαίου είχε για ένα διάστημα 1.000 τάλαντα ετησίως. Αλλά η κατάκτηση των περσικών θησαυρών απέφερε στον Αλέξανδρο διακόσιες φορές περισσότερα. ΠΟΡΠΕΣ ΕΝΩΤΙΑ ΠΕΡΙΑΠΤΟΝ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ-ΠΙΔΝΑΣ- ΜΑΚΡΥΓΙΑΛΟΣ ΠΙΕΡΙΑΣ ΤΕΛΗ ΤΟΥ 5ου ΑΙΩΝΑ ΠΧ Η συρροή χρυσού στην Ανατολική Μεσόγειο αλλάζει τάχιστα τις ισορροπίες. Από τη μία, συμβάλλει στην ανάπτυξη της τεχνικής και στην εντατικοποίηση της παραγωγής. Από την άλλη, δημιουργεί κύμα αγορών (ακόμη και συνειδήσεων). Οι τραπεζίτες και οι σαράφηδες που σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας αγόραζαν από τους αποστρατευμένους στρατιώτες τους χρυσούς δαρεικούς του μισθού τους, καθώς και οι πόλεις που τους ξανάχυναν και τους μετέτρεπαν σε χρυσούς στατήρες των 8,5 γραμμαρίων έκαναν επικερδείς επιχειρήσεις. Δεδομένου μάλιστα ότι αυτή την εποχή η ισοτιμία ανάμεσα στο χρυσό και στο ασήμι ήταν στην Ελλάδα 1 προς 10 ενώ στους Πέρσες 1 προς 13, στη Δύση είχαν πολύ μεγαλύτερο συμφέρον – για την ακρίβεια, κατά 30% – να ανταλλάσσουν τα ασημένια νομίσματά τους με χρυσά… Κερδοσκοπία και εμπόριο νομισμάτων πήγαιναν μαζί και όπως ήταν επόμενο η οικονομία της Ελλάδας βίωσε τεράστια αναστάτωση. ΠΗΓΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ  ΤΟ ΒΗΜΑ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ  ΜΟΥΣΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ,   hellinon.net ΠΗΓΗ : " http://www.hellinon.net  "

Η ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Η ψευδαίσθηση της Δημοκρατίας

Η δύναμη των κομμάτων έχει άμεση σχέση με τη χρηματοδότηση τους – αφού διαφορετικά δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν τα έξοδα τους, τις διαφημίσεις τους, τα δικά τους ΜΜΕ, τα γραφεία που νοικιάζουν ανά τη χώρα κοκ. Ως εκ τούτου είναι εξαρτημένα από τις ελίτ – οι οποίες τότε καθορίζουν τις «δημοκρατικές επιλογές» των μαζών, στηρίζοντας συνήθως κόμματα που δεν διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους, όσον αφορά τα συμφέροντα τους (των ελίτ).

Οι ελίτ λοιπόν ουσιαστικά «αγοράζουν» τις εκλογές, χωρίς σχεδόν κανέναν περιορισμό – ενώ οι μάζες έχουν την ψευδαίσθηση πως επιλέγουν οι ίδιες τις κυβερνήσεις τους, παραπλανημένες από τις σκηνοθετημένες τηλεοπτικές ή άλλες αντιπαραθέσεις των έμμισθων από τις ελίτ πολιτικών.

Δυστυχώς δεν κατανοούν ότι, οι «πράξεις» των κομμάτων εξουσίας, από τις οποίες οφείλει να τα κρίνει κανείς και όχι από τα λόγια τους, διαφέρουν ελάχιστα μεταξύ τους – όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας, όπου οι δύο μεγάλες παρατάξεις υποστηρίζουν μανιωδώς τα μνημόνια, αφού από αυτά αντλούν τη χρηματοδότηση τους.

Διαφωνούν δε μόνο ως προς τις λεπτομέρειες της εφαρμογής τους, ως προς το «μείγμα πολιτικής» – με κριτήριο φυσικά την κομματική τους πελατεία.

Με δεδομένο τώρα το ότι, τα σοσιαλιστικά και αριστερά κόμματα σήμερα εφαρμόζουν αποδεδειγμένα καλύτερα τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, αφού δεν επιτρέπουν άλλες πιο ριζοσπαστικές επιλογές στις μάζες, προτιμούνται καλύτερα από τις ελίτ – έως ότου βρεθεί κάτι που θα τις συμφέρει περισσότερο.

Περαιτέρω, όλες αυτές οι καταστάσεις δημιουργούν συναισθήματα αδυναμίας στους λαούς – οι οποίοι κατανοούν πως με τις εκλογές δεν επηρεάζουν καθόλου την πολιτική της χώρας τους. Το γεγονός αυτό έχει διαπιστωθεί με το χειρότερο δυνατό τρόπο στην Ελλάδα, όπου οι Πολίτες επέλεξαν ένα κόμμα που έκανε ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που τους υποσχέθηκε – χωρίς να διστάσει να τους προδώσει, μαζί με τις πολιτικές του πεποιθήσεις, αντιστρέφοντας το δημοψήφισμα.

Έτσι έχει δημιουργηθεί ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων, οι οποίοι θέλουν να αντιδράσουν στη ληστεία μιας από τις πλουσιότερες χώρες του πλανήτη, αλλά δεν βρίσκουν τον τρόπο για να το κάνουν – οπότε απογοητεύονται, εξοργίζονται και μισούν όλους τους Θεσμούς του κράτους τους. Φοβούνται δε πολύ σωστά πως σύντομα οι συνεργάτες των πιστωτών, οι πολιτικοί, θα μπουν ακόμη και μέσα στα σπίτια τους, κλέβοντας τους ότι έχουν και δεν έχουν – υπενθυμίζοντας πως δεν χρεοκοπούν ποτέ τα κράτη, αλλά οι Πολίτες τους.

Κινητοποιούνται όμως μη εποικοδομητικά, καθώς επίσης με ένα αυτοκαταστροφικό μένος, κατηγορούν χειραγωγούμενοι τους εαυτούς τους για τα δεινά της πατρίδας τους και επιτίθεται ο ένας εναντίον του άλλου, με διάφορους τρόπους. Ορισμένοι δε αναζητούν κάποιον «προικισμένο» ηγέτη, ο οποίος θα τους σώσει – παρά το ότι γνωρίζουν πως το σύστημα δεν επιτρέπει σε κανέναν εχθρό του να ανέλθει στην εξουσία ενώ, εάν τα καταφέρει, τότε τον εξημερώνει (ντρεσάρει) αφού είναι αδύνατον να διατηρηθεί στη θέση του (καρέκλα) χωρίς να χρηματοδοτηθεί/στηριχθεί από το ίδιο.

Στα πλαίσια αυτά, είναι ανόητο να ερωτάται κάποιος γιατί δεν πολιτεύεται, όταν δεν πιστεύει πως μπορεί να αλλάξει το σύστημα μέσω της εκλογικής διαδικασίας, αλλά μόνο από τις μαζικές κινητοποιήσεις των Πολιτών – όπως είναι η συλλογική αποχή από τους χώρους εργασίας, από τις τραπεζικές συναλλαγές κοκ. με βασικά αιτήματα την αποκατάσταση της πραγματικής Δημοκρατίας, την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, την κατάργηση των εγκληματικών μνημονίων, την εκδίωξη της Τρόικας, την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας κοκ.

Συμπερασματικά λοιπόν, στις χώρες της Δύσης οι ψηφοφόροι δεν μπορούν να αλλάξουν τις πολιτικές μέσα από τις εκλογές – επειδή οι κυριαρχούσες ελίτ ελέγχουν όποιον τις κερδίσει. Οι εκλογές δίνουν μεν την εντύπωση της Δημοκρατίας, αλλά η ψήφος των ανθρώπων δεν αλλάζει τις πολιτικές που ευνοούν τις ελίτ. Ως εκ τούτου, η βούληση του λαού είναι ανύπαρκτη, δεν εφαρμόζεται ποτέ. 

Analyst 

το είδαμε ΕΔΩ

http://koukfamily.blogspot.gr/

Η επανανοηματοδότηση της καθημερινότητας και της κοινωνικοπολιτικής πρακτικής μας

 apenanti oxthi 

1.Η επανανοηματοδότηση της καθημερινότητάς μας

Σήμερα στα πλαίσια της συνολικής κρίσης και του "ναυαγίου" του μοντέλου ανάπτυξης που ακολουθήθηκε στη χώρα, θεωρούμε ότι είναι καταρχήν απαραίτητο να δώσουμε νέα νοήματα στη ζωή μας και την καθημερινότητά μας σαν πολίτες της.
Περισσότεροι πολίτες της βλέπουν ότι είναι αναγκαίο να ξεπερασθεί το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό μοντέλο "ανάπτυξης" που μας οδηγεί σε οικονομικές και οικολογικές καταστροφές. Από την άλλη αντιλαμβάνονται όλο και περισσότεροι, ότι για να είναι αυτό δυνατό, θα χρειασθεί ένα σημαντικό μέρος της νεολαίας και των ανέργων των πόλεων να μετεγκατασταθεί με δημιουργικό τρόπο στην περιφέρεια. Για να την αναζωογονήσουν και να στραφούν στην ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με εφαλτήρα τον αγροδιατροφικό τομέα και την μεταποίηση και όχι μόνο με τις υπηρεσίες και τον υπερδιογκωμένο μέχρι σήμερα τριτογενή τομέα και τον τουρισμό.
Θα χρειασθεί να αγνοήσουμε όλα τα μέχρι τώρα ανυπόστατα για την ευζωία μας κριτήρια, όπως τα χρήματα που κατέχουμε, το ατομικό ή συνολικό ΑΕΠ, τα χρέη κ.λπ., και να νοηματοδοτήσει με νέες έννοιες και αξίες, την καθημερινότητα του "μέσου" πολίτη. Να δημιουργήσουμε μια νέα ατομική και κοινωνική συνείδηση, η οποία συνδέοντας το παλιό με το καινούργιο θα κατανοήσει ότι επιτέλους θα χρειασθεί να αλλάξουμε πορεία και αντί να τρέχουμε σήμερα όλο και πιο γρήγορα και να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα επιφανειακά, να πηγαίνουμε πιο αργά και σε βάθος, όπως παλιότερα. Αντί να επιδιώκουμε όλο και περισσότερα, να στραφούμε στην ποιότητα και την επάρκεια, γιατί τα λιγότερα είναι συνήθως αρκετά. Αντί να συμπεριφερόμαστε όλο και πιο ανταγωνιστικά, να αρχίζουμε να συνεργαζόμαστε με αλληλοστήριξη και αλληλεγγύη. Αντί να τα κάνουμε όλα πιο μεγάλα και να ταξιδεύουμε όλο και πιο μακριά, να γλυκοκοιτάξουμε τα πιο μικρά που είναι συνήθως όμορφα, τα πιο κοντινά και τοπικά που μας είναι γνώριμα. Αντί να αγοράζουμε και να χρησιμοποιούμε πράγματα μιας χρήσης και με ημερομηνία λήξης, να προτιμάμε τα πιο γερά και να τα επισκευάζουμε για επανάχρηση, όπως το κάνανε οι παλιότεροι, ίσως από ανάγκη τότε, αλλά από ανάγκη δε θα το κάνουμε και στο μέλλον; Αντί για τα απρόσωπα και ομογενοποιημένα αντικείμενα της μαζικής βιομηχανικής παραγωγής, να αναπτύξουμε τα πιο όμορφα που θα ταιριάζουν στον καθένα χωριστά και προσωπικά, χρηστικά κατασκευάσματα της μεταβιομηχανικής εποχής. Και το πιο βασικό: Αντί μόνο για όποιον έχει χρήματα να τα εξασφαλίζει μέσω της αγοράς, να διανέμονται πιο δίκαια, για τον καθένα που το έχει ανάγκη, από τον καθένα που μπορεί!
Για να είναι όλα αυτά κατανοητά προτείνουμε τον όρο «ευζωία» (ευ ζωή, καλή ζωή) για να τον ξεχωρίσουμε από τον όρο «ευημερία» (ευ ημέρα, καλή ημέρα) που χρησιμοποιείται σήμερα από όλους σαν στόχος της «ανάπτυξης». Άλλο να περνάς τη μέρα σου καλά, και άλλο να έχεις μια ποιότητα συνολικά σε όλη τη ζωή σου. Άλλο να νομίζεις ότι ήλθες στη ζωή για να τρέχεις, να δουλεύεις όσο γίνεται περισσότερο, να αποκτάς περισσότερα χρήματα για να καταναλώνεις όσο γίνεται περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες-εμπορεύματα, θεωρώντας-χωρίς να έχεις το χρόνο να σκεφθείς- ότι «ευημερείς» και άλλο να περιορίζεις τις καταναλωτικές σου ανάγκες υιοθετώντας ένα μοντέλο «εθελούσιας ολιγάρκειας», να καταναλώνεις δηλαδή λιγότερους αλλά επαρκείς πόρους και ενέργεια, ζώντας μια καλύτερη συνολική ζωή, ανακαλύπτοντας την ποιότητα και την αξία χρήσης των προϊόντων και έχοντας επαρκή χρόνο στη διάθεσή σου για αυτοανάπτυξη, αυτοπραγμάτωση και εμβάθυνση στα νοήματα της ζωής.
Κατευθυντήρια γραμμή για την ευζωία -αξιοβίωτη ζωή προτείνουμε μια σειρά όρους που αρχίζουν όλοι από το γράμμα Ε:

Επιβράδυνση στον χρόνο: Όχι όλο και πιο γρήγορα και επιφανειακά, αλλά πιο αργά και σε βάθος!
Εγγύτητα στον χώρο: Όχι όλο και πιο μεγάλα, όλο και πιο μακριά και παγκοσμιοποιημένα, αλλά πιο μικρά, πιο κοντά και τοπικά!
Επάρκεια στην ιδιοκτησία, στα μέσα και τους πόρους διαβίωσης: Όχι όλο και περισσότερα, αλλά ποιότητα, επάρκεια, τα λιγότερα είναι συνήθως αρκετά! Όχι μιας χρήσης και με ημερομηνία λήξης, αλλά καλύτερα και πιο γερά! Όχι απρόσωπα και ομογενοποιημένα, αλλά πιο όμορφα και προσωπικά !
Ενσυναίσθηση στις διανθρώπινες σχέσεις και στις σχέσεις με τις άλλες μορφές ζωής: Όχι εμπορευματοποίηση και ωφελιμισμός, αλλά αναγνώριση της διαφορετικότητας και συμπάθεια-αλληλοστήριξη!
Επαναοικειοποίηση τόπων, Κοινών συλλογικών αγαθών και χρόνου: Όχι καταστροφή τόπων και Κοινών με «ανάπτυξή» τους και αύξηση του εργάσιμου χρόνου, αλλά αποκατάσταση, επανάκτηση, υποστήριξή τους και αύξηση του ελεύθερου προσωπικού χρόνου για αυτοπραγμάτωση-αυτοανάπτυξη!
Ευρύτητα στη γνώση και τις δεξιότητες: Όχι εξειδίκευση και προώθηση του μονοδιάστατου οικονομικού ατόμου, αλλά ολιστική πολύπλευρη γνώση και ολοκληρωμένα πρόσωπα!
Επανανοηματοδότηση στη συνείδηση και τη ζωή: Όχι όλο και πιο ανταγωνιστικά, αλλά συνεργατικά και αλληλέγγυα! όποιος φροντίζει για όλους, φροντίζει και για τον εαυτό του!

Το παράδοξο του Easterling (Δεκαετία 70: 6000 αντικείμενα ικανοποίηση, αύξηση της κατανάλωσης και του ΑΕΠ όχι αύξηση της ευτυχίας, σήμερα ο μέσος Γερμανός καταναλωτής με την μεγαλύτερη αγοραστική δύναμη στην Ευρώπη κατέχει περίπου 10.000 αντικείμενα και δεν έχει ούτε τον χρόνο να τα χρησιμοποιήσει ούτε τον χώρο να τα αποθηκεύσει, χωρίς να είναι ικανοποιημένος από τη ζωή του αφού τρέχει όλη τη μέρα για να αποκτήσει αυτά τα αντικείμενα)
​
2. Η επανανοηματοδότηση της κοινωνικοπολιτικής πρακτικής μας

Υπάρχει βάσιμη ελπίδα ότι ο άνθρωπος θα επιλέξει- ή τελικά θα αναγκασθεί- να στραφεί πάλι προς τις δύο «μάνες» που τον έφεραν σαν είδος ως εδώ. Την πρωταρχική μάνα γαία που τον γέννησε και τον τρέφει, και τη δεύτερη μάνα του που είναι η ομάδα, η κοινότητα, η κοινωνία, στα πλαίσια των οποίων μπορεί να εξασφαλίσει όχι μόνο την επιβίωση, αλλά και το ευ ζειν που λέγανε οι αρχαίοι μας, το buen vivir που λένε σήμερα οι ιθαγενείς λαοί.
Η επιστροφή προς αυτές τις δύο μάνες δεν θα είναι προς τα πίσω, αλλά… προς τα εμπρός. Οι κόρες και οι γιοί, τα παιδιά και τα εγγόνια της σημερινής γενιάς των ανθρώπων, θα χρειασθεί, όχι μόνο να παίρνουν από αυτές τις μάνες και να τις εξαντλήσουν, όπως το κάνανε οι μέχρι τώρα γενιές. Θα χρειασθεί να τις φροντίσουν κιόλας, για να μπορούν να πορεύονται μαζί και στο μέλλον. Η ελπίδα μας στηρίζεται ακριβώς εκεί, ότι δηλαδή κάποια στιγμή ο σημερινός homo oeconomicus θα ξαναγίνει ο homo sapiens sapiens, ο «σοφός μοντέρνος άνθρωπος», και θα παραιτηθεί από την επέκταση της κυριαρχίας του σε όλο τον πλανήτη και θα αποφασίσει να ενταχθεί με ισορροπία στο φυσικό και κοινωνικό οικοσύστημα.
Να επιστρέψουμε λοιπόν στον κάθε Τόπο, για να δημιουργήσουμε τον νέο ανθρωπολογικό τύπο που θα βάλει σε κίνηση όλη την κοινωνία, ώστε να βρεθεί σε περίοδο μετάβασης προς έναν μετακαπιταλιστικό πολιτισμό, αφήνοντας πίσω τη δυστοπία του σημερινού κόσμου, που έχει βάλει στόχο «να αυτοκτονήσει με το κουστούμι και το πυρούνι»(Γιάννης Μακριδάκης).
Nα αναβιώσουμε το κοινοτικό πνεύμα για να ξεπεράσουμε όχι μόνο την κρίση, αλλά και για να αποχαιρετήσουμε τον καπιταλισμό.
Η νέα γενιά πρέπει να κάνει γρήγορα για να βρει τις λύσεις για το μέλλον της, όσο είναι καιρός. Να στηριχθεί για παράδειγμα στις γνώσεις και στην εμπειρία των Ζαπατίστας, των οποίων κάποιοι νέοι μορφωμένοι στα πανεπιστήμια των πόλεων, επιστρέφοντας στη ζούγκλα της Λαγκαντόνα στο νότιο Μεξικό, δεν πήγαν πίσω στον πρωτογονισμό, αλλά μαθαίνοντας επί δέκα χρόνια από τον πολιτισμό των παραδοσιακών κοινοτήτων τους, προχώρησαν πολύ πιο μπροστά από οποιοδήποτε άλλο κίνημα. Οργάνωσαν και σε στρατιωτικό επίπεδο την αντίσταση των Εξεγερμένων Αυτόνομων Κοινοτήτων των Ζαπατίστας, αλλά ολοκλήρωσαν και την αυτοκυβέρνησή τους με την κοινωνική και πολιτική τους οργάνωση και τα «συμβούλια καλής διακυβέρνησης». Τόσο μπροστά ώστε να γίνουν παράδειγμα για όλους τους ριζοσπάστες του κόσμου.
Παράδειγμα επίσης αρχίζουν να γίνονται και οι Κούρδοι, ένας άλλος ιστορικός λαός που είναι διασκορπισμένος σε τέσσερα κράτη, την Τουρκία, τη Συρία, το Ιράκ και το Ιράν. Στη συνάντηση του πρώτου Κοινωνικού Φόρουμ της Μεσοποταμίας που έγινε στο Ντιγιαρμπακίρ, το 2009, διατυπώθηκε η νέα ιδέα του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος: Δημοκρατική Αυτονομία και Λαϊκός συνομοσπονδισμός! Απέρριψαν όλες τις μορφές εθνικισμού, κάνανε γενική κριτική του κράτους, ακόμα και του σοσιαλιστικού, και προτάσσουν πια την αυτονομία των κοινοτήτων τους με άμεση δημοκρατία και αυτοκυβέρνηση, στηριζόμενη στην ισότητα των εθνικών και θρησκευτικών ταυτοτήτων, στην απελευθέρωση των γυναικών και την ισότητα των φύλων, καθώς και στην οικολογική ισορροπία.
Διαβάζοντας τους νέους στόχους τους δεν μπορεί παρά να σκέφθούμε: Να, εδώ έχουμε και ένα κοντινό σε μας παράδειγμα για το πώς μπορεί να επιστρέψει μια κοινωνία …προς τα μπρός! Όχι προς τα πίσω, στον εθνικισμό και το αστικό κράτος, αλλά προς τα μπρος, προς την ανθρώπινη κοινότητα των ισότιμων προσώπων, ενταγμένης με ισορροπία στη φύση και το οικοσύστημα. Και όλα αυτά σε συνθήκες πολέμου και εμπάργκο!
Τέτοιες δύσκολες συνθήκες οικονομικού πολέμου, έχουν έρθει και έρχονται σιγά σιγά και στην χώρα μας, με τις πολιτικές των μνημονίων από τη μεριά της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας ελίτ. Μα τα μνημόνια δεν πετύχανε –χωρίς να το θέλουμε-αποανάπτυξη; Τι είναι η συρρίκνωση κατά 25% του ΑΕΠ της χώρας, αν δεν είναι αποανάπτυξη; Λένε μερικοί κυνικοί!
Απαντάμε: πρώτα -πρώτα το ΑΕΠ μιας χώρας δεν είναι κατάλληλος δείκτης για την ευζωία των κατοίκων της και σήμερα αμφισβητείται αυτό από οικονομολόγους, κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς, διότι η προσήλωση στο ΑΕΠ θέτει στο περιθώριο της κοινωνικής συνείδησης το περιβαλλοντικό και κοινωνικό κόστος της ανάπτυξης.
Στη συνέχεια λέμε ότι: αποανάπτυξη κάνεις με συνειδητό σχεδιασμό και όχι με καταστροφή μέσω των μνημονίων!
Η βασική ιδέα της αποανάπτυξης-τοπικοποίησης είναι η αλληλέγγυα, δημοκρατική, κοινωνική και οικολογική οικονομία με χαμηλή κατανάλωση πόρων – και όχι η φτώχεια και η ύφεση με ντιρεκτίβες λιτότητας, συνδυασμένη μάλιστα με καταστροφή του περιβάλλοντος και οικολογική υποβάθμιση που βιώνουν οι άνθρωποι σήμερα στην Ελλάδα.
Την ίδια στιγμή η κρίση έχει και ένα θετικό: Μας αναγκάζει να αναζητήσουμε νέες δυνατότητες και τρόπους ζωής, συνύπαρξης και εργασίας, καθώς και διευρυμένους χώρους για να δοκιμάζουμε όλα αυτά. Εγχειρήματα που πριν την κρίση για χρόνια διαχειρίζονταν από μικρές μειοφηφικές πρωτοβουλίες ( από ελευθεριακές, αντιφασιστικές ή ομάδες αλληλεγγύης για παράδειγμα), βρίσκουν τώρα μεγάλη απήχηση και δημιουργούνται καινούργια, με νέες ιδέες. Υπάρχουν αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι και εγχειρήματα γειτονιάς, κοινωνικά-αλληλέγγυα ιατρεία, δίκτυα-οάσεις μη χρηματικής οικονομίας και ανταλλαγής, κοινωνικά παντοπωλεία με δωρεάν διάθεση προϊόντων και αντικειμένων κυρίως από «δεύτερο χέρι», νέας μορφής συνεταιρισμοί(χωρίς διοικητικά συμβούλια , με συνέλευση μελών), εργαστήρια και πρότζεκτ αυτοβοήθειας. Μοντέλα συλλογικής εργασίας και συνεργατικές με αποφάσεις στη βάση της συναίνεσης και της άμεσης δημοκρατίας, γίνονται πλατιά γνωστά και οικεία. Μερικοί άνθρωποι λοιπόν στην Ελλάδα αναγκάσθηκαν και αναγκάζονται να συνευρεθούν και να οικοδομήσουν στοιχεία μιας ενωμένης και ειρηνικής κοινωνίας «από τα κάτω». Με επιστροφή στον κοινοτισμό και την άμεση δημοκρατία, που πάντα συνόδευε σαν κόκκινο νήμα τις ιστορικές εξελίξεις στο χώρο που άκμασε η δημοκρατία των αρχαίων ελληνικών πόλεων, με προεξάρχουσα την Αθήνα των κλασικών χρόνων.
Η κλασική πολιτική πρόταση-από όλα σχεδόν τα κόμματα- για μια μονόπλευρη εστίαση στην μια από τα ίδια «ανάπτυξη» και στις επενδύσεις με στόχο το κέρδος κερδών, δεν μπορεί να είναι η απάντηση και αυτό είναι ολοφάνερο. Παραμένουν άλυτες-και σε παγκόσμιο επίπεδο-οι αντιθέσεις και οι συγκρούσεις για ισότιμη και δίκαιη κατανομή των βαρών και των πλεονασμάτων, καθώς και η οικολογική καταστροφή. Χρειαζόμαστε μια εναλλακτική λύση, η οποία θα αντιμετωπίζει μαζί τα οικολογικά και κοινωνικά προβλήματα και τις αιτίες τους. Αυτό σημαίνει ότι χρειαζόμαστε αλλαγές σε πολλαπλά επίπεδα: στο προσωπικό και συλλογικό επίπεδο συνείδησης, στην οργάνωση και αυτοοργάνωση, στο θεσμικό πολιτικό επίπεδο. Να επανέλθει το πνεύμα του κοινοτισμού για να βρούμε συλλογικά τις απαιτούμενες σήμερα ριζοσπαστικές λύσεις. Να στηρίξουμε και να πολλαπλασιάσουμε τα αυτοοργανωμένα εναλλακτικά εγχειρήματα σε όλους τους ζωτικούς τομείς της κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας, ώστε να αναπνεύσει ο πληθυσμός και να επανέλθει η ελπίδα για το μέλλον, κόντρα στη δυστοπία των μνημονιακών πολιτικών.
Θα χρειασθεί λοιπόν να στηριχθούμε στις κοινότητες κάθε είδους- αστικές ή της υπαίθρου, αλλά και επαγγελματικές, κοινωνικής ή συνεργατικής οικονομίας, τις κοινότητες ενδιαφερόντων ή του διαδικτύου(π.χ. κοινότητες «κοινής χρήσης» κατοικιών, αυτοκινήτων κ.λπ) -σαν κύτταρα της νέας κοινωνίας που θα επιδιώξουμε.(προβολή διαφανειών τέτοιων παραδειγμάτων)
Μιας κοινωνίας που αν μπει σε κίνηση, θα αλλάξει τη μέχρι τώρα πορεία της και θα στραφεί όχι στον «αναπτυγμένο» παγκοσμιοποιημένο χρηματοοικονομικό καπιταλισμό του «παγκόσμιου καζίνου», ούτε προς τα πίσω στο κεντρικό εθνικό κράτος, καπιταλιστικό ή σοσιαλιστικό, αλλά θα περάσει κατευθείαν στην άμεση δημοκρατία και την αποκεντρωμένη τοπική οικονομία της εγγύτητας, που θα ικανοποιεί τις μετρημένες ανάγκες των πολιτών, τις οποίες θα διαχειρίζονται οι ίδιοι και θα αυτοκυβερνώνται με κοινοτίστικες κοινωνικές και διανθρώπινες σχέσεις-Δημοκρατική Αυτονομία έχει ονομασθεί αυτό. Σε κοινωνία που θα έχει επανακάμψει ο κοινοτισμός, τα συμβούλια και η ομοσπονδία δήμων και κοινοτήτων, σαν μορφή κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης.

Πηγή

http://www.apenantioxthi.com/

ΤΟ 2030 ΤΟ 30% ΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΙΣΩΣ ΠΑΡΑΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ

ΤΟ 2030 ΤΟ 30% ΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΙΣΩΣ ΠΑΡΑΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ

Στην ΕΕ μέχρι το 2030, το 30% της ηλεκτρικής ενέργειας που καταναλώνεται στην Ευρώπη ίσως παράγεται από έργα αιολικής ενέργειας, σύμφωνα με δύο εκθέσεις του Ευρωπαϊκού Συνδέσμου Αιολικής Ενέργειας WindEurope.

Οι δύο εκθέσεις, οι οποίες περιγράφουν προοπτικές και σενάρια για την αιολική ενέργεια στην Ευρώπη έως το 2020 και το 2030, αντίστοιχα, αναφέρουν πως μία τέτοια εξέλιξη θα οδηγούσε στην αποτροπή απελευθέρωσης 382 τόνων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα.

Εξάλλου, η άνοδος της παραγωγής αιολικής ενέργειας στην Ευρώπη θα συνοδευτεί από τη δημιουργία 716.000 θέσεων εργασίας, και επενδύσεις 351 δισεκατομμυρίων ευρώ στη βιομηχανία αιολικής ενέργειας μέχρι το 2030.

Τα επόμενα τρία χρόνια, οι εκθέσεις προβλέπουν ένα μέσο ποσό παραγωγής από νέες εγκαταστάσεις στα 12,6 γιγαβάτ ετησίως στην Ευρώπη. Αυτό θα επιτρέψει στην αιολική ενέργεια να καλύψει το 16,5% της ενεργειακής ζήτησης της ηπείρου, με συνολική παραγωγή 204 γιγαβάτ, και στόχο για το 2030 τα 323 γιγαβάτ.

Η έκθεση της WindEurope εκτιμά πως η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πετύχει αυτό τον στόχο, αν επενδυθούν 239 δισεκατομμύρια ευρώ. Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση όμως αποφασίσει να αναθεωρήσει αυτό τον στόχο, η συνολική αιολική παραγωγή ίσως φτάσει τα 400 γιγαβάτ.

ΠΗΓΗ : "  ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ   "