Είμαστε εδώ που είμαστε, ακριβώς γιατί αυτό το θεσμικά σάπιο και χρεοκοπημένο πολίτευμα που έχουμε, μας οδήγησε εδώ.
Μην κάνουμε το αφελές λάθος να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε οικονομικά ενώ το πολίτευμά της είναι τέλειο. Αντίθετα, το πολίτευμα είναι το κέντρο κάθε δυστυχίας μας.
Το πρόβλημά μας είναι πολιτειακό. Αν ήταν διαφορετικά, τότε το πρόβλημα θα το έλυναν οι εκλογές. Δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα εκλέγαμε και σωστούς πολιτικούς. Για να μην το κάνουμε, για να μην επιλύουν το πρόβλημα οι εκλογές, αυτό αποδεικνύει ότι το κέντρο του πολιτικού συστήματος, δηλαδή το πολίτευμα είναι σάπιο και μας τραβάει όλους συνεχώς στην παρακμή.
Μην ψάχνουμε λοιπόν να βρούμε καλύτερους πολιτικούς. Πρέπει να ψάξουμε να βρούμε άλλον τρόπο ανάδειξης και ελέγχου των πολιτικών και κυρίως συμμετοχής των ίδιων των πολιτών στα κέντρα λήψης των αποφάσεων των τριών εξουσιών, εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής.
Του Κίμωνα Χαραλάμπους Νομοσχέδιο στην Γαλλία αλλάζει την Ευρώπη, όπως την ξέρουμε και κάνει την αρχή, προκειμένου να επιβληθεί και στην Ελλάδα καθεστώς απόλυτης αστυνόμευσης, με αφορμή την τρομοκρατία και δυνάμεις ασφαλείας να εισβάλλουν ανά πάσα στιγμή στα σπίτια μας. Η αντιτρομοκρατική νομοθεσία που πρότεινε η κυβέρνηση στη Γαλλία «θα οδηγήσει σε κανονικές τις καταχρηστικές πρακτικές», θα υπονομεύσει τις προσωπικές ελευθερίες και ενδέχεται να τροφοδοτήσει τις προκαταλήψεις εναντίον της μουσουλμανικής μειονότητας, κατήγγειλε σήμερα το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (HRW). Το νομοσχέδιο που κατατέθηκε την προηγούμενη εβδομάδα και μένει να εγκριθεί από το γαλλικό κοινοβούλιο περιλαμβάνει περιορισμούς στα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών, επισημαίνει η οργάνωση. Ο νέος Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν επιθυμεί, όπως σημειώνεται, με το νομοσχέδιο αυτό να αντικαταστήσει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί στη χώρα μετά τις τζιχαντιστικές επιθέσεις στο Παρίσι το 2015. «Αντί να άρει εντελώς την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που διαρκεί επί 19 μήνες στη Γαλλία, η κυβέρνηση κάνει κάποιες από τις ενισχυμένες εξουσίες της μόνιμες», επεσήμανε ο Κάρτικ Ραζ του HRW. Με άλλα λόγια η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, που επιβάλλεται σε ευρωπαϊκές χώρες με αφορμή την ισλαμική τρομοκρατία, γίνεται μόνιμη, καθώς αυτός ήταν ο στόχος των παγκοσμιοποιητών, οι οποίοι στοχεύουν στο να φέρουν παγκόσμια δικτατορία στον πλανήτη με αντάλλαγμα την ασφάλεια των πολιτών. Το νομοσχέδιο της Γαλλίας σύμφωνα πάντα με τις καταγγελίες, έχει στόχο να ενισχύσει τις εξουσίες της αστυνομίας σε ό,τι αφορά τους ελέγχους σε ανθρώπους στον δρόμο ή τη διεξαγωγή ερευνών σε σπίτια. Μάλιστα, όπως αναφέρεται μέσα, οι αξιωματούχοι θα έχουν μεγαλύτερη ελευθερία να επικαλούνται τον κίνδυνο τρομοκρατίας ως δικαιολογία για τον περιορισμό ελευθεριών. Σου δίνουν το πρόβλημα σου δίνουν και την λύση. Σταδιακά επιβάλλεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μέλος της οποίας είναι και η Ελλάδα, καθεστώς απόλυτης αστυνόμευσης και παρακολούθησης της καθημερινότητάς μας, ειδικά στις μεγαλουπόλεις. Ο πλανήτης αλλάζει! Οι χώρες μετατρέπονται σε τεράστια στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους πολίτες που θα ζουν σα ζόμπι με το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα! Η αλήθεια είναι σκληρή, αλλά πρέπει να γίνει κατανοητή! Καθημερινά δυνάμεις ασφαλείας θα έχουν το δικαίωμα να μπαινοβγαίνουν στα σπίτια μας! Ιδιωτική ζωή τέλος! Όλα στο Κράτος!
ΣΧΟΛΙΟ Προς αποφυγή παρεξηγήσεως θ πρέπει εδώ να τονίσουμε ότι το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είναι μια καθαρά νεοταξίτικη οργάνωση η οποία είναι μόνιμα με το μέρος ομοφυλόφιλων, λαθρομεταναστών, εκτρώσεων, ευθανασίας κλπ.... Στην προκειμένη όμως περίπτωση έχει δίκιο να διαμαρτύρεται αν και δεν το κάνει φυσικά για τους λόγους που αναφέρονται στο άρθρο για την επιβολή δηλαδή της Παγκόσμιας Δικτατορίας.... Το κάνει για να τραβήξει με το μέρος του εκατομμύρια πολίτες που θα σκεφτούν ότι "πραγματικά αυτός ο οργανισμός ενδιαφέρεται για τα δικαιώματά μας"... Είναι δηλαδή ένα ξεκάρφωμα... Πάντως οφείλουμε να είμαστε σε εγρήγορση γιατί πολύ σύντομα όλα αυτά θα έρθουν στην πατρίδα μας από τα ξεπουλημένα νεοταξίτικα σκυλιά που κυβερνάνε...
Χόρευα για πάρα πολλά χρόνια παραδοσιακούς χορούς αλλά την σημερινή πληροφορία, που θα αναφέρουμε στο ιστολόγιο μας, να είμαι ειλικρινής σχετικά πρόσφατα την έμαθα. Κατά τύχης κιόλας!
Ιστορικά, οι ρίζες των παραδοσιακών τραγουδιών δύσκολα εντοπίζονται, εννοώντας ότι κανείς δεν ξέρει ποιος το έγραψε ή το μελοποίησε, έτσι φοριέται ο μανδύας “παραδοσιακό τραγούδι” και σταματά εκεί το ψάξιμο. Κάποιες φορές μπορούν να εντοπίσουν την περιοχή που ξεκίνησε το τραγούδι, έτσι μπορεί να το ονομάσουν π.χ. Νησιώτικο ή Σμυρναίικο.
Εμείς θα ασχοληθούμε με την “γέρημη την βράκαν που κάμνει τρίκκι τράκκα” και θα γράψουμε από πού μας έρχεται. Το τραγούδι, είναι ευρέως γνωστό ως κόνιαλης και είναι αντικρυστός εύθυμος χορός από την περιοχή του Ικόνιου στην Καππαδοκία. Λέγεται έτσι λόγω της καταγωγής του αφού ο κόνιαλης είναι αυτός που κατάγεται από την πόλη Ικόνιο (Κόνια).
Το τραγούδι, σύμφωνα με τους μελετητές, έγινε πολύ διάσημο λόγω της όμορφης μελωδίας του, έτσι στο διάβα των χρόνων όλο και περισσότερες περιοχές το ενσωμάτωναν στην μουσικοχορευτική τους παράδοση. Όπως επισημάνουν, το ανεπτυγμένο εμπόριο της Μικράς Ασίας, σε συνδυασμό με τον διωγμό των κατοίκων της λόγω της Μικρασιατικής καταστροφής, βοήθησε το τραγούδι να ταξιδέψει στην Κύπρο αλλά και σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδας και της Τουρκίας.
Οι στίχοι, ανά περιοχή που ενσωματώθηκε ο κόνιαλης, διαφέρουν πολύ, έτσι κάποιες φορές έχει εύθυμους στίχους, όπως για παράδειγμα στην Κύπρο ενώ αλλού μιλάει για αγάπη και πόνο. Πιο κάτω παραθέτω κάποιος στίχους του κόνιαλη που βρήκα στο διαδίκτυο, όπως επίσης και κάποια βίντεο.
Συνοψίζοντας να αναφέρω πως πέραν των στίχων που διαφέρουν ανά περιοχή, διαφέρει και η χορογραφία έτσι στην Κρήτη χορεύεται ως αντικρυστός χορός, στο Αγιονέρι της Θεσσαλονίκης σαν γαμήλιος χορός με κουτάλια, στην Ίμβρο σαν κράμα συρτού και χασάπικου ενώ στην Ρόδο το χορεύουν μόνο άντρες, ένας ή δύο με 2 ποτήρια στο χέρι.
Κύπρος
Ε, σαρανταδκυό πήχες παννίν,
σαρανταδκυό πήχες παννίν,
έκαμαν μου έκαμαν μου
μια βράκαν.
Τη γ’ έρμην την βράκα
που κάμνει τρίκκι τράκκα.
Ε, τζι ήρτεν ο κάβαλλος μακρύς,
τζι ήρτεν ο κάβαλλος μακρύς,
τζι εσάριζεν τζι εσάριζεν
την στράταν.
Τη γ’ έρμην την βράκα
που κάμνει τρίκκι τράκκα.
Τη βράκα μου στη λίμνην
τζιαι πκοιός να μου την πλύνει,
τζιαι πκοιός να την απλώσει,
στον ήλιον να στεγνώσει,
τζιαι πκοιά εν τζιείνη άξια,
πονά τη σιερώσει,
την βράκαν μου την τόσην
τζιαι πκοιά ‘ννα τη διπλώσει;
Ε, τζι ήμουν δεκατριών χρονών,
τζι ήμουν δεκατριών χρονών,
τζι εφόρουν την τζι εφόρουν την
βρακού μου.
Τη γ’ έρμην την βράκα
που κάμνει τρίκκι τράκκα.
Ε, τζι εγύριζα μες στο χωρκόν,
τζι εγύριζα μες στο χωρκόν,
κρυφά τους χω κρυφά τους
χωρκανούς μου.
Τη γ’ έρμην την βράκα
που κάμνει τρίκκι τράκκα.
Τη βράκα μου στη λίμνην
τζιαι πκοιός να μου την πλύνει,
τζιαι πκοιός να την απλώσει,
στον ήλιον να στεγνώσει,
τζιαι πκοιά εν τζιείνη άξια,
πονά τη σιερώσει,
την βράκαν μου την τόσην
τζιαι πκοιά ‘ννα τη διπλώσει;
Ε, παρά να πάρεις άδρωπον,
παρά να πάρεις άδρωπον,
τζιαι ναν’ τζιαι με τζιαι ναν’ τζιαι με
την βράκαν.
Την γέραμην την βράκαν
που κάμνει τρίκκι τράκκα.
Ε, καλλίτερα πανταλονάν
καλλίτερα πανταλονάν
τζι ας εν με την τζι ας εν με την
κομμάταν
Τη γ’ έρημην την βράκα
που κάμνει τρίκκι τράκκα.
Τη βράκα μου στη λίμνην
τζιαι πκοιός να μου την πλύνει,
τζιαι πκοιός να την απλώσει,
στον ήλιον να στεγνώσει,
τζιαι πκοιά εν τζιείνη άξια,
πονά τη σιερώσει,
την βράκαν μου την τόσην
τζιαι πκοιά ‘ννα τη διπλώσει;
Καβάλα
Χαν για τα μπένιμ ελιτίρεμ
παστουρμά παστουρμά
κονιαλούταμ μπασκασίνα
Κόνιαλιμ γιόριμ.
Γιόριμ γιάβρουμ γιόριμ
ασλάν γιάριμ γιόριμ
Κόνιαλι γιορ.
Χαν για τα μπένιμ ελιτίρεμ
ιρακ ‘ουμ ιρακ ‘ουμ
ίτσερ ίτσερ κεσμές μπένιμ
μερακτούμ βάι βάι
κόνιαλιμ γιόριμ
Γιόριμ γιάβρουμ γιόριμ
Αχ, που είναι τα πενήντα δράμια
παστουρμά μου, παστουρμά μου
δεν βάζω κανέναν άλλον
εκτός από την Ικονιώτισσα μου
να το πιέσει
Κονιαλιώτισσα μωρό μου,
πήγαινε, μωρό μου, πήγαινε
μικρό μου λιονταράκι, πήγαινε.
Αχ, που είναι τα πενήντα δράμια
ρακιού μου, ρακιού μου
πίνω, πίνω και δεν φεύγει ο καημός μου
Ικονιώτισσα μου, πήγαινε
πήγαινε, μωρό μου, πήγαινε
Ρεμπέτικο
Αχ, Κόνιαλή μου σαν σε ιδώ στην αγορά
και με σκέρτσο να μου κόβεις παστουρμά και σουτζουκάκι,
αμάν κόνιαλή μου,
με το μαχαίρι που κρατάς μου πήρες τη ζωή μου
χωρίς εσένα δεν μπορώ να ζήσω Κόνιαλή μου
Αχ, Κόνιαλή μου θέλω να γλεντήσουμε
στις ταβέρνες με ουζάκι παστουρμά και σουτζουκάκι να μεθύσουμε
ταίρι μου για να σε κάνω να μιλήσουμε
αμάν άμαν Κόνιαλή μου μαζί θα ζήσουμε
Αχ, Κόνιαλή μου σαν σε ιδώ στην αγορά
και με σκέρτσο να μου κόβεις παστουρμά και σουτζουκάκι,
Ανέκαθεν, οι μυημένοι ενδιαφέρονταν για τις μέλισσες, καθώς αποτελούν εικόνα μιας πνευματικής πραγματικότητας γεμάτης μυστήρια και ομορφιά. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι αποκαλούσαν τον Φαραώ τους «η Μέλισσα» διότι είχαν επίγνωση της μεγάλης σοφίας που η βασίλισσα και το μελίσσι ενσάρκωναν. Κατ’ εικόνα της βασίλισσας του μελισσιού, ο Φαραώ αναπαριστούσε τον κινητήρα που έκανε να δονείται όλο το έθνος, οδηγώντας το προς την ευημερία. Ήταν ο φορέας του σπόρου που μπορούσε να διασφαλίσει την ευημερία και την υγεία της συλλογικότητας. Αυτά τα όντα ζούσαν μέσα στη συνείδηση της ενότητας και του λεπτοφυούς των κόσμων. Κατανοούσαν πως πίσω από τη μέλισσα ζει μια Θεότητα φορέας των κλειδιών που ανοίγουν στον άνθρωπο τις πύλες της αθανασίας. Γι' αυτό η μέλισσα ήταν τιμημένη και σεβαστή, όπως πρέπει να είναι μια Θεότητα.
Η σοφία του αληθινού ανθρώπου άρχισε να εξαφανίζεται όταν έπαψε να βλέπει τα ορυκτά, τα φυτά, τα ζώα ως αδελφούς του και αδελφές του αλλά σαν κατώτερα όντα προς εκμετάλλευση. Μέσα στον κόσμο του, ο άνθρωπος προβάλλει πάνω στις μέλισσες τις ιδέες του για αποδοτικότητα, κερδοφορία, παραγωγικότητα, καθώς επίσης την ιδέα της υπεροχής της ανθρώπινης ύπαρξης. Όμως η ασέβεια προς τους οικουμενικούς νόμους έχει συνέπειες. Οι μέλισσες έχουν αρχίσει να μας εγκαταλείπουν και σημάνουν το τέλος με το μήνυμά τους, λέγοντας ξεκάθαρα πως δεν είναι η κάθε λογής μόλυνση που τις σκοτώνει, αλλά η εξατομίκευση του ανθρώπου όντος που διαχωρίστηκε από το σύνολο.
Ο άνθρωπος αναζητά αιτίες και λογικές ερμηνείες για τις ανισορροπίες που ο ίδιος έχει δημιουργήσει μέσα από τις σκέψεις του, τις αντιλήψεις του, τις πράξεις του. Πίσω όμως από όλες τις εμφανείς αιτίες που έχουν δοθεί μέσα από μελέτες, στατιστικές, επιστημονικά ονόματα, αυτά τα μικρά όντα-φορείς μηνυμάτων μας δίνουν τη δικιά τους εξήγηση: Για τις μέλισσες που εργάζονται ακατάπαυστα , συνεχώς μέσα στη χαρά της υπηρεσίας, η καθεμία στη θέση της, στην αποστολή της, για το κοινό Αγαθό, το Όλον, την κοινότητα, η αντίληψη της ατομικότητας που έχει αναπτύξει ο άνθρωπος είναι κάτι το ασύλληπτο.
Οι μέλισσες δε μπορούν να αναπνεύσουν μέσα σε έναν κόσμο ατομικότητας. Αναπνέουν με ανώτερους αγγελικούς κόσμους, και η εξαφάνισή τους είναι η αντανάκλαση της αποσύνδεσής μας από την αγνή και απλή ζωή. Μέσα στη φύση, δεν υπάρχει παρά τελειότητα και ομορφιά για εκείνον που ξέρει να κοιτάζει με τα μάτια του πνεύματος. Η ανώτερη διάνοια των μελισσών μάς παραδίδει ένα μήνυμα υψίστης σημασίας, αυτό της κοινότητας. Με την αφοσίωσή της, τις τελετουργίες της, όλον τον τρόπο που ζει ως συλλογικό άτομο, του οποίου η μοναδική θέληση είναι να εργάζεται για το καλό του μελισσιού, η μέλισσα είναι φορέας ενός θησαυρού διδασκαλιών. Κανονίζει και εξισορροπεί τον κόσμο, όπως ακριβώς το κάνει και στο εσωτερικό του μελισσώνα. Η δόνηση του πετάγματός της κρύβει ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια, αυτό του ΟΜ, του βασικού ήχου της ζωής, επάνω στον οποίον τοποθετούνται όλες οι αρμονικές. Το ΟΜ είναι η απαλότητα του ιερού θηλυκού που φέρει στο κόρφο του όλα τα όντα και τους επιτρέπει να ανθίσουν προς το πιο ευγενές πεπρωμένο τους.
Σήμερα οι άνθρωποι οδηγούνται σε μια ακραία μορφή ατομικότητας φθάνοντας στο σημείο να ξεχνάνε τις οικογένειες τους, τους κοντινούς τους , δεν σκέφτονται πλέον για το κοινό συμφέρον αλλά ουσιαστικά για το δικό τους. Ο άνθρωπος όντας δημιουργός, απελευθερώνει γύρω του μια αναπνοή που σβήνει τις αξίες της κοινότητας, θεμέλιο της ζωής των μελισσών. Έτσι, ανίκανος να ζει πλέον με αυτές τις αξίες, οδηγεί τις μέλισσες στο να εγκαταλείψουν τη γη. Ο άνθρωπος αναζητά με κάθε μέσο να μην αισθάνεται εξαρτημένος από κανέναν. Η επιθυμία του να είναι εντελώς ανεξάρτητος, τον περιχαρακώνει σε έναν κόσμο μέσα στον οποίο παριστάνει τον κυρίαρχο. Όμως πίσω από αυτήν την επιθυμία, υπάρχει μια διάνοια που θέλει να απομονώσει τον άνθρωπο, να τον αποδυναμώσει και να αδράξει το πεπρωμένο του.
Από τις απαρχές οι μέλισσες ζούσαν με τον άνθρωπο για να τον μεταμορφώνουν. Είχαν μαζί του μια σχέση μέσα στους αιθέρες. Μπορούσαν να ταξιδεύουν και να μετασχηματίζουν κάθε τι που εκπορευόταν από αυτόν. Του πρόσφεραν αυτό που προσφέρουν σήμερα στα λουλούδια, μια ολική μεταμόρφωση έως την απτή πραγματικότητα. Σε ανταπόδοση οι άνθρωποι καλούσαν και τιμούσαν τους ανώτερους κόσμους και υπήρχε έτσι μια τροφή που ανταλλασσόταν από τον ένα κόσμο στον άλλο, μια ισορροπία ανάμεσα στις προσφορές, στις ανταλλαγές με αποτέλεσμα όλοι οι κόσμοι να μπορούν να θρέφονται.
Οι μέλισσες, προσφέροντας γενναιόδωρα στον άνθρωπο τον καρπό της αλχημιστικής εργασίας τους, κάνουν ουσιαστικά μια προσφορά προς τους Θεούς. Τον διδάσκουν πώς να μεταμορφώνεται και να πετά προς το αληθινό του είναι κάνοντας να κυλήσει το μέλι, «το νέκταρ των θεών» επάνω στη γη. Έχοντας για τροφή τους το αδιάφθορο των αγνότερων ουσιών της ζωής, η μέλισσες μπορούν να τις μεταμορφώνουν, με το ίδιο τους το σώμα, σε ευημερία για όλους.
Και ο άνθρωπος; Mε ποιά τροφή τρέφεται; Ποιες είναι οι σχέσεις του, οι συμμαχίες του; Αυτή η τροφή, σε τι εξυπηρετεί το κοινό Αγαθό και τις μελλοντικές γενιές; Ορίστε ερωτήματα που οι μέλισσες μας καλούν να θέσουμε στον εαυτό μας. Οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις θα καθορίσουν το πεπρωμένο μας: Είτε δεν θα μείνει τίποτε από το πέρασμά μας, είτε θα κάνουμε κάτι να ανθίσει η γη και να χαμογελάσουν οι μέλισσες.
Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν; Είναι θεμελιώδες να δημιουργήσουμε χώρους απομακρυσμένους από τους ανθρώπους ώστε οι μέλισσες να μπορέσουν να συνεχίσουν να ζουν, εφόσον είναι οι ιδέες των ανθρώπων που τις δηλητηριάζουν και τις σκοτώνουν. Σύντομα οι μέλισσες καθώς και οι ανώτεροι κόσμοι θα απομακρυνθούν από τον άνθρωπο. Εναπόκειται σε εμάς να διατηρήσουμε τις αισθήσεις μας ανοιχτές, να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, να ανοίξουμε ένα νέο μονοπάτι και να δημιουργήσουμε έναν άλλο κόσμο όπου όλα τα όντα θα είναι καλοδεχούμενα και θα τυγχάνουν σεβασμού.
Αυτό είναι το μονοπάτι μιας Παράδοσης Φωτός. Ας υψωθούμε και ας στηρίξουμε επίσης αυτούς που διαφυλάσσουν την παραδοσιακή βιολογική μελισσοκομία, τις προγονικές αξίες του σεβασμού και της αρμονίας με τη Μητέρα-Γη. Είθε μακριά από τον κόσμο των ανθρώπων, οι μέλισσες να μπορέσουν να ζήσουν. Είθε οι μέλισσες να μπορέσουν εκ νέου να λάβουν το σεβασμό που τους ανήκει και είθε εμείς να μπορέσουμε να θυμηθούμε την ιερή πράξη του ανάμματος ενός φυσικού κεριού μέλισσας ως μια προσφορά προς τους ανώτερους κόσμους. Μια πράξη που καθίσταται πιθανή χάρη στο έργο αγάπης και γενναιοδωρίας αυτών των εξαιρετικών όντων που αναπνέουν με τους Αγγέλους.
Την ιστορία του Karl Krazeisen (Καρλ Κράτσαϊζεν) (1794 – 1878) την είχα διαβάσει πολύ παλιά, σε ένα βιβλίο που αφορούσε την Ελληνική επανάσταση του 1821 και προσωπικά την βρίσκω πολύ ενδιαφέρον, κρίνοντας το έργο που άφησε πίσω του. Ενημερωτικά να πω πως για τον Krazeisen είχαμε αναφερθεί πολύ παλιά στην σελίδα μας, προτού κιόλας ιδρυθεί το ιστολόγιο. Ο λόγος που εμπλουτίζω το κείμενο οφείλεται στις διάφορες λεπτομέρειες που βρήκα στην Αργολική αρχειακή βιβλιοθήκη ιστορίας και πολιτισμού.
Ο Βαυαρός αξιωματικός πεζικού, που τα πρώτα χρόνια της ζωής του είναι άγνωστα, πολέμησε ενάντια στον Ναπολέοντα το 1813 – 1814 πριν παρασυρθεί από τον ρομαντισμό και τον φιλελληνισμό της εποχής και έρθει στην Ελλάδα, σαν εθελοντής, το 1826. Αυτό που κάνει σημαντικό το έργο του, δεν είναι ότι υπήρξε εθελοντής στον αγώνα αλλά το ότι είναι ο άνθρωπος, χάρη στον οποίο γνωρίζουμε σήμερα πώς ήταν η μορφή δεκάδων αγωνιστών του απελευθερωτικού αγώνα.
Ο Krazeisen ήταν ερασιτέχνης, αυτοδίδαχτος ζωγράφος και κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Ελλάδα σχεδίασε διάφορες διάσημες μορφές του αγώνα. Γυρίζοντας πίσω στο Μόναχο το 1827, προχώρησε σε λιθογράφηση των σχεδίων του και τα έκδωσε στο λεύκωμα “Bildmisse ausgezeichneler Griechen und Philhellenen, nebst einigen Ansichten und Trachten”, που τυπώθηκε σε επτά τεύχη, από το 1828 έως το 1831. Δυστυχώς πολλά από τα έργα του δεν λιθογραφήθηκαν έτσι έμειναν άγνωστα.
Μεταθανάτια η πολύτιμη συλλογή του Krazeisen έμεινε στα χέρια της κόρης του Μαρία, από την οποία τα κληρονόμησε ο σύζυγός της. Αυτός, αφού ενημερώθηκε από τον ζωγράφο Νικόλαο Γύζη, για την σημαντικότητα των ζωγραφιών, έστειλε το πιο κάτω κείμενο στο Ελληνικό προξενείο της Ρουμανίας (ήταν κάτοικος του Γκαλάτσιου της Ρουμανίας τότε)προκειμένου να πωλήσει τα έργα.
*(μεταφρασμένο κείμενο από τα ρουμάνικα στα ελληνικά όπως το βρήκα στην Αργολική αρχειακή βιβλιοθήκη ιστορίας και πολιτισμού)
«Κατ`αρχάς του παρελθόντος αιώνος ότε ο Ελληνικός Λαός δια ν’ αποτινάξη τον τουρκικόν ζυγόν, πολλοί Φιλέλληνες εκ της Ευρώπης έλαβον μέρος εις τον αγώνα. Μεταξύ αυτών υπήρξε και ο νέος Βαυαρός υπολοχαγός Κ. Κρατσάϊζεν μετά του ζωγράφου Χεσς. Ενθουσιασμένος δια τας ωραιότητας της κλασσικής εποχής, δια τους εμπνευσμένους ήρωάς της δια την Πατρίδα των, δια τας ιδιοτρόπους αμφιέσεις, έλαβε το μολυβδοκόνδυλον και την πυξίδα εις την χείρα ίνα διαωνίση παν ό,τι τω εφαίνετο αξίας. Επιστρέφων εις Βαυαρίαν ο καλλιτέχνης ούτος, προέτεινεν εις την Επωνυμίαν Χανφστενγκελ όπως λιθογραφήση τους επισημοτέρους ήρωας, όπερ και επραγματοποιήθη δια της υποστηρίξεως του Βασιλέως τη Βαυαρίας και αυτού τούτου τυγχάνοντας μεγάλου Φιλέλληνος. Μετά το θάνατον του επισυμβάντος εν έτει 1878 τα ιχνογραφήματα και αι υδατογραφίαι του εκληρονομήθησαν παρά της θυγατρός του Μαρίας, συζύγου μου, μετά δε τον θάνατόν της, συμφώνως τη τελευταία αυτής θελήσει, περιήλθον εις την κατοχήν μου.
Πάντα τα ιχνογραφήματα τούτα έδειξα τω τέως Καθηγητή της εν Μονάχω Ακαδημίας Τεχνών Νικολάω Γύζη, ίνα πληροφορηθώ όσο το δυνατόν κάλλιον περί της αξίας αυτών. Η γνώμη του ήτο ότι η θέσις των δύναται να είναι μόνον το Μουσείον Αθηνών. Αλλ`εγώ δεν ηδυνάμην να χωρισθώ αυτών εμφορούμενος προ παντός εξ αισθημάτων σεβασμού. Τώρα όμως, ων προκεχωρημένης ηλικίας και μη ων βέβαιο ότι μετά τον θάνατόν μου οι διάδοχοί μου θα εφύλαττον μετά της αυτής αγάπης και ευλαβείας τα πολύτιμα τούτα πράγματα, μοναδικά εις το είδος των, απεφάσισαν να τα παραδώσω εις χείρας πατριώτου τινός όστις θα εγνώριζε να εκτιμήση ταύτα. Η αξία των όμως δύανται να καθορισθή μόνον εις απώτερον μέλλον καθ`όσον εκατό μόνον έτη είναι μικρόν διάστημα δυνάμενον να χρησιμεύη ως γνώμων εκτιμήσεως ιστορικού τινο αντικειμένου».
Εν τέλει η Ελληνική κυβέρνηση αγόρασε τα έργα για λογαριασμό της Εθνικής Πινακοθήκης έναντι 200.000 δρχ. Συνοψίζοντας να αναφέρω πως οι περισσότερες προσωπογραφίες φέρουν τις υπογραφές των απεικονιζόντων!
Φωτογραφίες απο το αρχείο της Αργολικής βιβλιοθήκης
