ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΑΡΓΟΥΣ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΙΟ ΧΑΡΤΗ, ΟΠΩΣ ΤΟ "ΧΑΡΑΞΕ¨" Ο ΟΡΦΕΑΣ

Το Ταξίδι της Αργούς στον Ουρανό, όπως το «Χάραξε» ο Ορφέας

ενας ελληνας

Ο ΘΡΑΞ ΟΡΦΕΑΣ ΚΑΙ Η ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΩΝ

 ΜΙΝΥΩΝ

Τού Σωτήρη Σοφιά

Ο Ορφέας ήταν Θράξ, ο οποίος κατοικούσε στην ευρύτερη Ελληνική επικράτεια. Η σύνθεση
 των ανδρών τής Αργοναυτικής εκστρατείας, χωρίς καμμία αμφιβολία, ήταν αμιγώς
Ελληνική, εφόσον οι περιοχές από τις οποίες προέρχονταν οι Αργοναύτες ήταν Ελληνικές
και παρ’ όλο που οι ήρωες κατάγονταν από διαφορετικά μέρη, είχαν κοινή συνείδηση και
πατριωτικό φρόνημα ακολουθώντας τον Ιάσωνα σε ένα πολύ επικίνδυνο ταξείδι.

Ο Ορφέας σε όλο το κείμενο τής Αργοναυτικής εκστρατείας, αποκαλεί τους Αργοναύτες
«Μινύες». Έτσι συμπεραίνεται η κοινή καταγωγή όλων από την ένδοξη γενιά των Μινύων,
των θρυλικών αυτών Αιολών, που ξεκίνησαν από τον Ορχομενό τής Βοιωτίας και
 εξαπλώθηκαν με αποικίες σε ολόκληρη την προϊστορική Ελλάδα. Εξ άλλου οι Θράκες
πρώτοι αποίκησαν την Αττική (οι μετά Ευμόλπου Θράκες) και την Βοιωτία. Ο βασιλέας των
 Μινυών τού Ορχομενού τής Βοιωτίας και κατόπιν τής Αθαμαντίας τής Θεσσαλίας, Αθάμας,
 ήταν γενάρχης των Μινυών οι οποίοι κυριαρχούσαν στις ελληνικές χώρες.
Ίδρυσαν την Ιωλκό στον μυχό του Παγασητικού κόλπου, σύμφωνα με ιστορικούς ερευνητές
 και έτσι εξηγείται και η προσφώνηση από τον Ορφέα τού Ιάσωνα από την Ιωλκό, σαν
έξοχο των Μινύων. Αυτός ο δεσμός αίματος ήταν που συγκέντρωσε πενήντα ετερόκλητους
ήρωες σε μία κοινή εκστρατεία. H…J Οι Θεσπιές, η Αίγινα, η Κορώνη, η Εύβοια, η Τανάγρα,
οι Φερές, η Σαλαμίνα, η Αρκαδία, το Ταίναρο, η Ηλεία και πολλές άλλες περιοχές που
αναφέρονται στα Αργοναυτικά, στους στίχους 119 έως 231, ήταν μέρη όπου κυριαρχούσαν
οι Μινύες. Σε μία εποχή που επικρατούσε το μοντέλο πόλη-κράτος, ήταν καταπληκτικό
το γεγονός ότι συγκεντρώθηκαν όλοι οι ήρωες κάθε περιοχής και ενώθηκαν κάτω από τις
 διαταγές τού Ιάσωνα γιά να πραγματοποιήσουν αυτόν τον πραγματικό άθλο.

Βάσει τής έρευνας γιά τον Ορφέα και την Αργοναυτική εκστρατεία τού κυρίου Σ. Σοφιά, ο
 μέγιστος μύστης Ορφεύς, εκτός από αστρονόμος ήταν και ο απόλυτος γεωγράφος και
περιηγητής τής εποχής του. Είναι αδιανόητο ότι 1.300 χρόνια μετά την Αργοναυτική
εκστρατεία, καταφέρθηκε να διασωθεί αυτό το αριστούργημα μόνο με τον προφορικό
λόγο και να μην είχε ούτε έναν αναχρονισμό, ούτε μία λάθος περιγραφή. Φαίνεται
ξεκάθαρα ότι ο θείος Ορφέας κρατούσε γραπτές σημειώσεις σε όλο το ταξείδι, τις οποίες
χρησιμοποίησε στην περιγραφή τής Αργοναυτικής εκστρατείας. Δηλαδή την εποχή τού
Ορφέα, η γραφή οπωσδήποτε αποτελούσε μέσο διατήρησης τής ιστορίας και τής παράδοσης.

Τον 6ο αι. π.Χ. με πρωτοβουλία τού τυράννου των Αθηνών, Πεισιστράτου, συγκεντρώθηκαν
 και διασώθηκαν.

Η ναυπήγηση της Αργούς. Η Αθηνά (αριστερά) προσαρμόζει το ιστίο, ο Τίφυς στο 
κέντρο και ο Άργος στα δεξιά. Έργο αγνώστου σε πηλό, βρέθηκε κοντά στην 
Πόρτα Λατίνα στην Ρώμη. Πιθανόν του 1ου μ.Χ. αι. Συλλογή Τόουνλυ.

Στους στίχους 85-90 ο Ορφέας αναφέρει στην προσφώνηση τού Ιάσωνα προς τον ίδιο:
«Έτσι με ευμένεια δέξου με σαν φίλος (Ορφέα) και άκουσε ευνοϊκά τα λόγια μου και
εμένα που σε ικετεύω να με ακολουθήσεις στα βάθη τού Ευξείνου Πόντου και στον
όμορφο Φάσι με το πλοίο Αργώ, γιά να μάς δείξεις τους θαλάσσιους δρόμους τής
Παρθενίας Θάλασσας ως συμπαραστάτης των ηρώων που περιμένουν να ακούσουν την
 λύρα και την θαυμάσια φωνή σου και επιθυμούν να σ’ έχουν βοηθό σε κοινούς μόχθους
στο πέλαγος. Γιατί δεν σκέφτονται να ταξιδεύσουν σε βαρβαρικές φυλές δίχως εσένα.
 Πράγματι μόνο εσύ απ’ τους ανθρώπους μπορείς να διαβείς την σκοτεινή καταχνιά, τον
έσχατο κρυψώνα, την γη με τον αβαθή πυθμένα και να βρεις τον δρόμο τής επιστροφής».

Ενώ στους στίχους 101-102, ο Ορφέας χαρακτηριστικά αναφέρει στον Ιάσωνα: «Αρκετοί
 είναι οι κόποι, αρκετοί και οι μόχθοι που πέρασα ταξιδεύοντας στην απέραντη γη και στις
 πόλεις». Ο ίδιος δηλαδή ο Ορφέας αναφέρει ότι την στιγμή της συνάντησής του με τον
Ιάσωνα ήταν ήδη αρκετά κουρασμένος από τα πολλά ταξείδια σε ολόκληρο τον κόσμο.

Αποκαλύπτεται έτσι ο μέγιστος ρόλος τού Ορφέα στην Αργοναυτική εκστρατεία· ήταν αυτός
 που οδήγησε τους Αργοναύτες μέσα στις άγνωστες θάλασσες. Αυτός που κατάφερε να
περάσει την Αργώ μέσα από βαρβαρικές φυλές οι οποίες φαίνεται ότι τον σέβονταν και τον
εκτιμούσαν. Αλλά γιά να σέβεσαι κάποιον, πρέπει να τον έχεις γνωρίσει. Φαίνεται δηλαδή
ότι ο Ορφέας είχε διδάξει τους ανθρώπους. Μόνο αυτός θα μπορούσε να περάσει
«αλώβητος» ανάμεσά τους. Ούτε καν σκέφτονταν οι Αργοναύτες να διαβούν τις
αφιλόξενες αυτές περιοχές μόνοι τους. Ένας όμως άνθρωπος με το τεράστιο ανάστημα
τού Ορφέα ενέπνεε απόλυτη εμπιστοσύνη στο πλήρωμα ότι θα τους οδηγεί με ασφάλεια.

Τα Αργοναυτικά τού Ορφέα είναι και τα μοναδικά ιστορικά κείμενα από όλες τις υπόλοιπες
 εκδοχές τής Αργοναυτικής εκστρατείας.

Ο ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΓΟΥΣ ΣΤΟ ΝΟΤΙΟ ΗΜΙΣΦΑΙΡΙΟ

Ο πανάρχαιος αστερισμός τής
Αργούς είναι το σύμπλεγμα των
αστερισμών τής Τρόπιδας, τής
Πρύμνης και τού Ιστίου, οι οποίοι
δεν είναι ορατοί από το
γεωγραφικό πλάτος τής Ελλάδος.
 Στο αρχαίο κείμενο των
 Αργοναυτικών και στους στίχους
 43-44, υπάρχει αναφορά στην
 Αίγυπτο, στην σεπτή Μέμφιδα
και στις ιερές πόλεις τής Άπιδος,
τις οποίες όπως επισημαίνει ο
 Ορφέας είχε επισκεφθεί πολλές

 φορές γιά να διδάξει τις κοσμοθεωρίες του.

Μέσω τού πλανηταριακού προγράμματος Σέλεστρονς δε Σκάϋ, ο κύριος Σοφιάς
προσομοίωσε τον ουρανό τού 19ου αι. π.Χ. από την περιοχή τής αρχαίας Μέμφιδος και
 διαπίστωσε ότι ο αστερισμός Αργώ ήταν ορατός από την περιοχή αυτή τής Αιγύπτου κατά
τους μήνες Οκτώβριο έως και Μάρτιο. Μάλιστα δεν χρειαζόταν κάποιος να τον ψάξει
κάπου ψηλά στον ουρανό γιά να τον βρει, διότι ο αρχαίος αστερισμός Αργώ εφαπτόταν
στον νότιο ορίζοντα τού τόπου.

Έως το 1763 μ.Χ., οι αστερισμοί τής Τρόπιδας (Καρίνα) τής Πρύμνης και τού Ιστίου,
αποτελούσαν έναν ενιαίο πανάρχαιο αστερισμό, την Αργώ (Αργκό Νάβις). Όμως τον 18ο
αι μ.Χ., ο αστρονόμος Νικολά Λουί ντε Λακάιγ, τον χώρισε στους τρεις επί μέρους
 αστερισμούς. Το 1763, όταν δημοσιεύθηκε η εργασία του, η αστρονομική κοινότητα
αναγνώρισε τους τρεις αστερισμούς, την Τρόπιδα, την Πρύμνη και τον Ιστίο και κατάργησε
 τον πανάρχαιο αστερισμό Αργώ γιά πάντα. Μέχρι το 1763, ήταν ο μεγαλύτερος αστερισμός
 σε μέγεθος.

Ο αστερισμός τής Τρόπιδας, είναι πασίγνωστος στους αστρονόμους διότι φιλοξενεί τον
περίφημο αστέρα Κάνωπο, τον δεύτερο λαμπρότερο αστέρα τού ουρανού μετά τον Σείριο.
Μάλιστα η λέξη Κάνωπος στα αρχαία Ελληνικά σημαίνει πηδαλιούχος.

Ο Τίφυς ο Αγνιάδης, ο περίφημος
 πηδαλιούχος τής Αργούς,
σκοτώθηκε από αγριόχοιρο στην
χώρα τού βασιλιά Λύκου. Προς
τιμήν του ο Ορφέας και οι μαθητές
 του που δεν τον ξέχασαν, τον
τοποθέτησαν γιά πάντα στον
ουρανό, πάνω στο αγαπημένο του
 πλοίο, την Αργώ…

Άλλοι αστερισμοί που ο Ορφέας
ονόμασε προς τιμήν των
Αργοναυτών και τής Εκστρατείας

 τους είναι τής Λύρας, τού Κριού, τού Ηρακλέους, των Διδύμων Κάστορα και Πολυδεύκη…

***
Πηγή τα βιβλία : «Ορφέας και Αργοναυτική Εκστρατεία» και «Ορφέως Αργοναυτικά»,
τού Σωτήρη Σοφιά.
***

Στις 14 Ιουνίου τού 2008, η
σύγχρονη «Αργώ» ξεκίνησε από
το λιμάνι τού Βόλου με προορισμό
 το Ιόνιο πέλαγος και την
Αδριατική, έχοντας στο τιμόνι τον
 ναύαρχο ε.α. και ναυπηγό,
κ. Απ. Κούρτη, και στα κουπιά
εθελοντές. Έπιασε 28 λιμάνια και
 επέστρεψε στον Βόλο στις 20
Αυγούστου, έχοντας διασχίσει 650

θαλάσσια μίλια (1.203,8 χλμ). Το ταξείδι τής Αργούς ήταν περιπετειώδες, έχοντας να
αντιμετωπίσει μαζί με το πλήρωμά της το οποίο κωπηλατούσε από 10 έως και 18 ώρες,
κυματώδεις θάλασσες και ανέμους. Η ανασύνθεση τής Πεντηκόρου, υλοποιήθηκε μέσω
συνεργασίας τού Δήμου Βόλου με την 8μελή διεπιστημονική Ερευνητική Ομάδα τού
 «Ινστιτούτου Έρευνας τής Αρχαίας Ναυπηγικής και Τεχνολογίας ΝΑΥΔΟΜΟΣ».

Η ανακατασκευή τής Αργούς,
έγινε σύμφωνα με όλους τους
κανόνες επιστημονικής
δεοντολογίας (με αυθεντικά υλικά,
 εργαλεία, τεχνικές και διαδικασίες
 τής εποχής που αφορά), με
στόχο να είναι η εγγύτερη δυνατή
 ρεαλιστική και τεκμηριωμένη
εκδοχή, ενός 50-κωπου
προϊστορικού πλοίου τού 14ου

αιώνα π.Χ. το οποίο ανήκει στην οικογένεια των «μακρών νηών» τού Ομήρου και των
μετέπειτα εμβολοφόρων πολεμικών τής αρχαιότητος. Το αρχικό σχέδιο ήταν η «ΑΡΓΩ» να
πραγματοποιήσει το ταξείδι της προς την Κολχίδα, το σημερινό Πότι στην Γεωργία, όμως
 αυτό δεν κατέστη δυνατό διότι δεν υπήρχε η αντίστοιχη άδεια από την τουρκική κυβέρνηση.
 Το κατάφερε όμως τον Αύγουστο τού επομένου έτους.

photo: «Αργώ» Κωνσταντίνος Βολανάκης

πηγη: diadrastika. 

Πηγή: https://greek1.blogspot.com/2016/06/taxidi-argous-ston-ourano-opos-charaxe-orfeas.html#ixzz4gEYmF7X0 
®1Greek Σκέψου...δεν είναι παράνομο ακόμη 
Under Creative Commons License: Attribution 
Follow us: @1_Greek on Twitter | 1greek on Facebook

ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΥΘΟ ΤΗΣ ΔΑΝΑΗΣ ( ΒΙΝΤΕΟ )

Αποκωδικοποιώντας τον Μύθο τής Δανάης      (Βίντεο)

Ένα αποκαλυπτικό νοηματικό ταξείδι στα μηνύματα τού γνωστού μας Μύθου τής Δανάης.

ΔΑΝΑΗ το όνομα τής κόρης, ΑΚΡΙΣΙΟΣ ο πατέρας της και δυσνόητος ο Δελφικός χρησμός ότι, το τέκνον τής Δανάης θα φονεύση τον παππού του, Ακρίσιον.
Η εξωτερική διήγησις τού Μύθου δεν μάς λέει και κάτι σπουδαίον. Η αποκωδικοποίησις, όμως, μάς επιφυλάσσει ευχάριστες εκπλήξεις, διότι η Δανάη, κατά τον Κώδικα τού Σημαιοφόρου Θεολόγου, σημαίνεται η Δύναμις τού Νοός ή η Διάνοια.

Όταν η Δανάη-Διάνοια γονιμοποιηθή από την Δύναμιν τού Διός, φέρει εις φως τον Περσέα, τον Πυρσόν, την Πυρίνην Ρήσιν ή τον Πύρινον Λόγον.

Ένα αποκαλυπτικό νοηματικό ταξείδι στα μηνύματα τού γνωστού μας Μύθου τής Δανάης.
(Σημείωσις: Διάφορες ανακοινώσεις σχετικώς με την δράσιν τού Έλληνος Λόγου, αφορούν την περίοδον καταγραφής τού βίντεο.)

Πηγή:
ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ - You Tube

ΕΛΛΑΝΙΑ ΠΥΛΗ

Πηγή: https://greek1.blogspot.com/2017/05/blog-post_99.html#ixzz4gEJiLkDk 
®1Greek Σκέψου...δεν είναι παράνομο ακόμη 
Under Creative Commons License: Attribution 
Follow us: @1_Greek on Twitter | 1greek on Facebook

ΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ. ΟΠΟΙΟΣ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΧΝΑ ΠΟΤΕ

Ένα ιστορικό κείμενο που έρχεται από τα βάθη των αιώνων. Όποιος το διαβάσει δεν το ξεχνά ποτέ!... (Εξαιρετικό)

ενας ελληνας

Ένα ιστορικό κείμενο που έρχεται από τα βάθη των αιώνων: 

Παρακαταθήκες του βασιλιά των Σέρβων Στέφανου Νέμανια (13ος αι.) 

προς το γιό του για την σημασία της γλώσσας στην επιβίωση ενός λαού. 

Όποιος το διαβάσει δεν το ξεχνά ποτέ!...

Ολοι ξέρουμε την σπουδαιότητα της γλώσσας στην διατήρηση της εθνικής 
συνείδησης και της ιστορικής συνέχειας ενός έθνους.

Στην σημερινή Ελλάδα εδώ και 40 περίπου χρόνια συντελείται ένα γλωσσικό 
έγκλημα με στόχο τον αφελληνισμό και την αποξένωση των νέων γενεών από τις 
ρίζες τους.

Η κατρακύλα άρχισε με την μεταπολίτευση από τον ανεκδιήγητο πρωθυπουργό 
Ράλλη ο οποίος διά νόμων κατάργησε σημαντικά γραμματικά στοιχεία της ελληνικής
 γλώσσας όπως το απαρέμφατο...., περισπωμένες, πνεύματα κ.α.!!!!

Κατόπιν ακολούθησε η επίσημη καθιέρωση του μονοτονικού και ο πόλεμος

 κατά της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας.

Σήμερα βρισκόμαστε κάτω από τις παγκοσμιοποιημένες μασωνικές εντολές στους 

προσκυνημένους, ξενόδουλους και πολύ προσεκτικά επιλεγμένους συνήθως, 

υπουργούς Παιδείας, οι οποίοι έφθασαν σε ένα ντελίριο εσχάτης προδοσίας να 

καταργήσουν ακόμα και το ενοχλητικό "Εθνικής Παιδείας" από την επίσημη ονομασία

 του Υπουργείου σε μια άνευ προηγουμένου διάλυση και εξαφάνιση ουσιαστικά της 

ελληνικής γλώσσας.

Απόδειξη αποτελεί η καθίζηση πλέον των επιδόσεων του συνόλου των μαθητών στο 

υποβαθμισμένο μάθημα της Εκθεσης το οποίο έχει μετατραπεί σε ένα ανθελληνικό 

αποδομητικό μάθημα που λεγεται "Γλώσσα"....

Συνέπεια όλων αυτών είναι η όλο και πιο ευρεία χρήση των λεγόμενων 

greekglish από τους νέους μας.

Η ελληνική γλώσσα αργοπεθαίνει και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί 

στην πατρίδα μας όταν οι σημερινοί νέοι γίνουν οι αυριανοί γονείς κι αναλάβουν την

 τύχη της Ελλαδας.

Οι ευθύνες φυσικά μας βαραίνουν όλους.
Αν και το παράδειγμα που θα σας παραθέσω είναι απλοϊκό εν τούτοις δείχνει ήδη την

 παρακμή και την καταλυτική επίδραση της ξενομανίας στην σημερινή οικογένεια.

Ολοι έχουμε βρεθεί σε γιορτή γενεθλίων κάποιου μικρού παιδιού....

Και έχουμε γίνει μάρτυρες ενός παράδοξου κοινωνικού φαινομένου. Το γνωστό 

τραγουδάκι "Να ζήσεις......" έχει στις περισσότερες φορές αντικατασταθεί από το 

αντίστοιχο αγγλικό "Happy birthday...."!!!! Ενώ σε κάποιες περιπτώσεις απαγγέλονται 

απο τους παρευρισκομένους και τα δύο.....

Αυτό σημαίνει ότι το γλωσσικό (κι όχι μόνο) έγκλημα έχει ήδη συντελεστεί κι έχει 

επηρρεάσει μεγάλο μέρος του πληθυσμού.

Φυσικά σε αυτό έχει συντελέσει και η τηλεόραση με τα προδοτικά ξενόδουλα κανάλια.

Οπως και να έχει όμως το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στην εκπαίδευση.

Προτρέπω τους φίλους αναγνώστες μας να ανοίξουν ένα βιβλίο γραμματικής των 

παιδιών μας (ειδικά του δημοτικού) και να αρχίσουν να τρίβουν τα μάτια τους....
Υπάρχει μεγάλη προσπάθεια να εξαφανισθούν δίφθογγοι, να καταργηθούν διπλά 

γράμματα κ.α. ώστε να αλλάξει άρδην η ορθογραφία...

Οι Ελληνες είναι ο μοναδικός λαός στον κόσμο που μπορεί (ακόμα κι αν δεν 

καταλαβαίνει και πολλά λόγω αγνώστων λέξεων) να διαβάσει όσα έγραφαν οι 

αρχαίοι του πρόγονοι πριν απο 2500 χρόνια!!!

Κι αυτό δεν είναι αποδεκτό από τους εχθρούς της Ελλάδας....

Πρέπει λοιπόν (κι εκεί έχουν επικεντρωθεί οι προσπάθειες) να χάσουν τα παιδιά 

μας την ικανότητα να μπορούν να διαβάζουν την αρχαία γλώσσα τους όπου την 

συναντούν...

Σκεφτείτε πόσο συγκλονιστικό είναι.

Σχεδόν οποιοσδήποτε Ελληνας είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι βρίσκεται μπροστά 

σε μια αρχαιοελληνική στήλη ή επιγραφή ακόμα κι αν την δεί σε αρχαιολογικό 

χώρο σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη!!!!

Φίλοι μου πρέπει να αντισταθούμε.
Πρέπει να επιβάλλουμε την ορθή χρήση της γλώσσας μας.
Πρέπει να απαιτήσουμε να επανέλθει η σχέση των παιδιών μας με τον 

πλούτο της αρχαίας ελληνικής γλώσσας μας.
Πρέπει να σταματήσει να διδάσκεται το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών 

με τόσο απωθητικό τρόπο στα σχολεία μας...
Η γλώσσα μας είναι η πιο πλούσια στον κόσμο και ένα "όπλο" ευφυίας για 

τους Ελληνες σύμφωνα με μεγάλους ερευνητές.
Ο κίνδυνος πια είναι πολύ μεγάλος.
Παρακάτω σας παραθέτω ένα σπουδαίο κείμενο του Σέρβου Βασιλιά 

Στεφάνου Νεμάνια προς τον γιο του στο οποίο περιγράφει την σπουδαιότητα

 της διατήρησης της εθνικής γλώσσας αναλοίωτης.
Θα δείτε στοιχεία που έχουν απόλυτη σχέση με την σημερινή ελληνική 

πραγματικότητα.
Ενα κείμενο λοιπόν ιστορικό αλλά και συνάμα διδακτικό.

Πρόσεξε, αγαπητό μου τέκνο, τη γλώσσα όπως την πατρίδα σου. Μια λέξη μπορεί

 να χαθεί, όπως μια πόλη, όπως η χώρα, όπως η ψυχή. Τι γίνεται όμως όταν ο 

λαός χάνει τη γλώσσα, τη χώρα, την ψυχή του;

Μην πιάνεις ξένη λέξη στο στόμα σου. Αν πιάσεις ξένη λέξη στο στόμα σου, να 

ξέρεις ότι δεν την κατέκτησες, αλλά ότι αποξενώθηκες από τον εαυτό σου. 

Καλύτερα είναι για σένα να χάσεις τη μεγαλύτερη και την ισχυρότερη πόλη της 

χώρας σου, παρά την πιο μικρή και την πιο άγνωστη λέξη της γλώσσας σου.

Οι χώρες και τα κράτη δεν κατακτιώνται μόνο με τα σπαθιά, αλλά και με τις γλώσσες. 

Να ξέρεις ότι ο εχθρός σ’ έχει τόσο περισσότερο κυριεύσει και κατακτήσει, όσο σου

 έχει σβήσει τις λέξεις και τις έχει εξαφανίσει.

Ένας λαός που έχει χάσει τις λέξεις του παύει να είναι λαός.
Υπάρχει, τέκνο μου, μια αρρώστια που ενσκήπτει στη γλώσσα, όπως μια επιδημία 

στο σώμα. Θυμάμαι τέτοιες επιδημίες και εφιάλτες της γλώσσας. Αυτό συμβαίνει 

συχνότατα στα χείλη του λαού, στις επαφές ενός λαού μ’ έναν άλλον, εκεί όπου η 

γλώσσα ενός λαού σβήνει εξ αιτίας της γλώσσας ενός άλλου λαού.

Δύο λαοί, αγαπημένε μου, μπορούν να υπάρχουν και να ζουν εν ειρήνη. Δύο 

γλώσσες όμως δεν μπορούν ποτέ να ειρηνεύσουν. Δύο λαοί μπορούν να ζήσουν 

με τη μεγαλύτερη ειρήνη και αγάπη, αλλά οι γλώσσες τους μόνο να μάχονται 
μεταξύ τους μπορούν. Όποτε δύο γλώσσες συναντιώνται και αναμειγνύονται, είναι 
σαν δυο στρατοί σε μάχη ζωής και θανάτου. Όσο σ’ αυτήν τη μάχη ακούγεται και η
 μία και η άλλη γλώσσα, η μάχη είναι ισόπαλη. Όταν αρχίζει όλο και περισσότερο 
και όλο πιο δυνατά ν’ ακούγεται μία από τις δύο,

 αυτή θα υπερισχύσει. Τελικά ακούγεται μονο μία. Η μάχη έχει ολoκληρωθεί. Έχει 

εξαφανιστεί μια γλώσσα, έχει εξαφανιστεί ένας λαός.

Μάθε, παιδί μου, ότι αυτή η μάχη ανάμεσα στις γλώσσες δεν διαρκεί μία μέρα ή 

δύο, όπως η μάχη ανάμεσα στους στρατούς, ούτε μία ή δύο χρονιές, όπως ο 

πόλεμος ανάμεσα στους λαούς, αλλά έναν αιώνα ή δύο, και ότι για τη γλώσσα 

είναι το ίδιο ένα μικρό μέτρο χρόνου, όπως για τον άνθρωπο μία ή δύο στιγμές. 

Γι’ αυτό, τέκνο μου, είναι καλύτερα να χάσεις όλες τις μάχες και τους πολέμους, 

παρά να χάσεις τη γλώσσα σου. Μετά από μια χαμένη γλώσσα δεν υπάρχει λαός.

Ο άνθρωπος μαθαίνει τη γλώσσα του σε μια χρονιά. Δεν την ξεχνάει όσο είναι 

ζωντανός. Ο λαός δεν την ξεχνάει όσο υπάρχει. Την ξένη γλώσσα ο άνθρωπος τη 

μαθαίνει επίσης σε μια χρονιά. Τόσο του επιτρέπεται ν’ απαρνηθεί τη γλώσσα του 

και ν’ αρπάξει την ξένη. Αγαπητό μου τέκνο, αυτό είναι τούτη η επιδημία και η 

καταστροφή της γλώσσας, όταν ένας-ένας οι άνθρωποι αρχίζουν ν’ απαρνούνται 

τη γλώσσα τους και ν’ αρπάζουν την ξένη, είτε τους είναι για καλύτερο, είτε 

εφιάλτης.

Κι εγώ, τέκνο μου, μεταχειρίστηκα στις εκστρατείες μου τη γλώσσα σαν το πιο 

επικίνδυνο όπλο. Κι εγώ άφησα επιδημίες κι εφιάλτες στις γλώσσες τους μπροστά

 από [; λέξη δυσανάγνωστη στο χειρόγραφο] μου. Κατά τις πολιορκίες και πολύ 

μετά έστειλα τσομπάνηδες, χωριάτες, τεχνίτες και νομάδες να πλημμυρίσουν τις

 πόλεις και τα χωριά τους σαν υπηρέτες, δούλοι, έμποροι, ληστές, πόρνοι και

 πόρνες. Οι πολέμαρχοί μου και οι [; λέξη δυσανάγνωστη στο χειρόγραφο] έφτασαν

 στο μισό της κατακτημένης χώρας και των πόλεων. Περισσότερο κατέκτησα τα 

βασίλεια με τη γλώσσα παρά με το ξίφος.

Πρόσεξε, τέκνο μου, τους αλλόγλωσσους. Έρχονται απαρατήρητοι, δεν ξέρεις πότε

 και πώς. Σου υποκλίνονται και σου κρύβονται σε κάθε βήμα. Κι επειδή δεν ξέρουν

 τη γλώσσα σου, σε κολακεύουν και σε καλοπιάνουν, όπως το κάνουν τα σκυλιά.

 Ποτέ μ’ αυτούς δεν ξέρεις τι σκέφτονται, ούτε μπορείς να ξέρεις, διότι συνήθως 

σιωπούν.

Αυτοί είναι που έρχονται πρώτοι να ανιχνεύσουν πώς είναι η κατάσταση και

 προδίδουν στους άλλους, και να τους μπροστά σου να έρπουν μέσ’ στη νύχτα σε 

αδιάσπαστες σειρές, σα μυρμήγκια όταν βρίσκουν τροφή. Μια μέρα ξημερώνεις 

περικυκλωμένος από ένα σωρό αλλόγλωσσους απ’ όλες τις πλευρές.

Γίνονται όλο πιο θορυβώδεις κι εκκωφαντικοί. Τώρα δεν παρακαλούν πια, ούτε 

ζητιανεύουν, αλλά απαιτούν και αρπάζουν. Κι εσύ μένεις στη δική σου χώρα, που 

είναι όμως πια ξένη. Δεν έχεις άλλη λύση από τους να τους διώξεις ή να φύγεις,

 ό,τι σου φαίνεται πιο εφικτό.

Σε μια χώρα που την κατακτούν έτσι οι αλλόγλωσσοι, δεν πρέπει να στείλει κανείς 

στρατό. Ο στρατός τους φτάνει εκεί να πάρει ό,τι κατέκτησε ήδη η γλώσσα.

Η γλώσσα είναι, τέκνο μου, ισχυρότερη από οποιαδήποτε έπαλξη. Όταν οι εχθροί 

σού γκρεμίζουν όλες τις επάλξεις και τα κάστρα, εσύ μην απελπίζεσαι, αλλά κοίτα 

και άκου τι γίνεται με τη γλώσσα. Αν η γλώσσα έχει παραμείνει ανέπαφη, μη 

φοβάσαι. Στείλε κατασκόπους και εμπόρους να πάνε βαθειά μέσ’ στα χωριά και τις 

πόλεις και ν’ ακούνε. Εκεί όπου αντηχεί η λέξη μας, εκεί όπου ακόμη ο λόγος και 

όπου ακόμη, σαν παλιό χρυσό νόμισμα, κυκλοφορεί η λέξη μας, μάθε, τέκνο μου,

 ανεπιφύλακτα ότι αυτό είναι ακόμη το κράτος μας, όποια και να ’ναι η κυβέρνησή 

του. Οι τσάροι αλλάζουν, τα κράτη καταρρέουν, αλλά η γλώσσα και ο λαός είναι 

αυτά που σου μένουν, κι έτσι το κατακτημένο μέρος της χώρας και του λαού αργά 

ή γρήγορα θα επιστρέψει πάλι στη γλωσσική του κοιτίδα και στον λαό των 

προγόνων του.

Να θυμάσαι, τέκνο μου, ότι κάθε κατάκτηση και απώλεια δεν είναι τόσο επικίνδυνη

 για τον λαό, όσο είναι επικίνδυνη για τη γενιά. Αυτές μπορούν να βλάψουν μόνο

 μια γενιά, αλλά όχι ένα λαό. Ο λαός αντέχει περισσότερο στον χρόνο, τέκνο μου, 

από τη γενιά και από κάθε κράτος. Αργά ή γρήγορα ο λαός θα ενωθεί, όπως το 

νερό, μόλις το χωρίζουν τα φράγματα που το διασπούν. Και η γλώσσα, τέκνο μου, 

η γλώσσα είναι τούτο το νερό, πάντοτε ίδιο και από τις δυο πλευρές του φράγματος,

 που -σα γαλήνια και ισχυρή δύναμη που διαβρώνει τα φράγματα- θα ενώσει πάλι

 τον λαό σε μια πατριά και ένα κράτος.

(ευχαριστώ την φίλη Σαλογραία)


koukfamily.blogspot.com 
 thesecretrealtruth.

Πηγή: https://greek1.blogspot.com/2015/03/blog-post_88.html#ixzz4gENoboDK 
®1Greek Σκέψου...δεν είναι παράνομο ακόμη 
Under Creative Commons License: Attribution 
Follow us: @1_Greek on Twitter | 1greek on Facebook

ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ Η ΜΗΠΩΣ ΟΧΙ:

Οι συνθήκες δημιουργούν τις ιδέες ή μήπως όχι;

 apenanti oxthi 

Μια γενικά αποδεκτή γνώμη είναι το ότι οι ιδέες πηγάζουν ή επιβάλλονται αποκλειστικά από τις συνθήκες. Αυτή είναι μια ολότελα αστήρικτη άποψη και πιστεύουμε ότι στηρίζεται στην κοινή καταθλιπτική εντύπωση ότι ο άνθρωπος αποτελεί έρμαιο των συνθηκών ή παθητικό δέκτη των συμβάντων της κοινωνικής και φυσικής ζωής. Αυτή η αντίληψη ενισχύει την αίσθηση της παθητικότητας και μηδαμινότητάς του, ενώ ταυτόχρονα τον απαλλάσσει από το βάρος της ευθύνης του να αντιδράσει και να ανταποκριθεί ορθά και έγκαιρα σε αυτές τις συνθήκες. Και όπως ο άνθρωπος θεωρείται έρμαιο των εξωτερικών συνθηκών, που πάντοτε κάποιοι άλλοι έλλογοι ή άλογοι παράγοντες δημιουργούν, με τον ίδιο τρόπο θεωρούνται και οι ιδέες ως γεννήματα των συνθηκών. Δηλαδή, οι συνθήκες είναι αυτές που ορίζουν και τον άνθρωπο και τις ιδέες. Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει από το ότι πάντοτε οι ιδέες αναδύονται έπειτα από συνθήκες πιεστικές, όταν ο άνθρωπος εξαναγκάζεται να δράσει.

Είναι όμως τα πράγματα τόσο απλά και ξεκάθαρα;

Πιστεύουμε πως όχι. Τα φαινόμενα είναι ένα απλό είδωλο του πλήθους των γεγονότων της ζωής και της αιτιατής αλυσίδας τους, όπου εμπλέκονται οι σκέψεις, οι επιλογές, οι δράσεις, οι επιρροές σε ένα πολύπλοκο συνεκτικό σύνολο που τελικά καταλήγει να προκαλεί τα φαινόμενα που αντιμετωπίζουμε. Ένα άμεσο παράδειγμα είναι η οικονομική κατάσταση της εποχής μας.

Δηλαδή, έχουμε σε έναν συνεκτικό και ζωντανό ιστό τα εξής στοιχεία: τις συνθήκες, τη συνείδηση του ανθρώπου και τις ιδέες ή αρχές. Ειδικότερα:

1) τις συνθήκες, όπου εμπίπτουν τόσο οι φυσικές συνθήκες π.χ. το κλίμα, η σωματική διάπλαση, όσο και οι κοινωνικές συνθήκες π.χ. φτώχεια, πόλεμος, ευημερία.

2) τη συνείδηση των ανθρώπων, της οποίας ο ρόλος σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο δεν λαμβάνεται σχεδόν καθόλου υπόψη, ενώ αποτελεί την πηγή του κοινωνικού γίγνεσθαι. Η συνείδηση είναι αυτή που περιλαμβάνει και την παθητικότητα είτε ως επιλογή είτε ως αναπόφευκτη αδυναμία. Η συνείδηση όμως, είτε παθητική είτε ενεργητική, δημιουργεί συνθήκες ή συμβάλλει στη δημιουργία τους.

Οι κοινωνικές συνθήκες δημιουργούνται στον μεγαλύτερο βαθμό από τον ίδιο τον άνθρωπο. Το ότι μπορεί λίγοι άνθρωποι να τις κατευθύνουν δεν έχει σημασία, γιατί όπου υπάρχουν άνθρωποι υπάρχουν και ανθρώπινες σχέσεις, δηλαδή δρώντα υποκείμενα εκ των οποίων το καθένα έχει έναν βαθμό αυτοβουλίας και αυτεξουσιότητας. Η αυτεξουσιότητα εκφράζεται αφ’ ενός μεν στη δυνατότητα της δράσης και αφ’ ετέρου στην ικανότητα της συνείδησης για επιλογή. Είναι πιθανόν η συνείδηση να γνωρίζει και να επιλέγει το ορθό, αλλά η αντίπαλη δύναμη να είναι υπέρτερη, οπότε θα μπορούμε να πούμε ότι οι εξωτερικές συνθήκες είναι ανυπέρβλητες. Αν όμως η ίδια η συνείδηση είναι αυτή που υπνώττει, τότε τα πράγματα είναι ολότελα διαφορετικά – και αυτό είναι το σύνηθες. Επίσης, ίσως η συνείδηση να ήταν αδιάφορη, τότε που το άτομο θα μπορούσε να παρέμβει αποτελεσματικά και να ξυπνά όταν πλέον οι συνθήκες είναι ανυπέρβλητες. Και σε αυτή την περίπτωση ο άνθρωπος είναι ο δημιουργός των συνθηκών με την επιλεγμένη αδιαφορία του, γιατί η παθητική συνείδηση συχνά είναι επιλογή του ατόμου και έχει το δικό της συγκαλυμμένο μερίδιο συμμετοχής στη δημιουργία των συνθηκών, γιατί επιτρέπει να δημιουργήσουν άλλοι τις δύσκολες συνθήκες ή τις δημιουργεί το ίδιο.

3) τις αρχές ή ιδέες που επιβάλλονται από την ανάγκη για συλλογικότητα ή από τη φύση της συλλογικότητας και ενυπάρχουν εν δυνάμει στα πράγματα. Αυτές οι αρχές είναι οι δυνατότητες και, τελικά, οι τρόποι εναρμόνισης των ατόμων με τη συλλογικότητα. Όλες οι ιδέες που γνωρίζουμε είναι σχετικές με τη συλλογικότητα, την ύπαρξη του «άλλου», έστω και αν αυτός ο άλλος είναι η φύση ή ο ίδιος ο εαυτός μας. Η συλλογικότητα δεν μπορεί να αποφευχθεί, γιατί ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και, εκτός τούτου, βρίσκεται σε συνεχή σχέση ακόμη και με το άβιο περιβάλλον του, πράγμα που τον αναγκάζει σε συνεχή επαφή και αντίδραση. Αυτές οι αρχές αποκαλύπτονται σταδιακά στον άνθρωπο ή, με άλλα λόγια, ο άνθρωπος τις προσεγγίζει λόγω της ανάγκης του για συλλογικότητα και το πόσο καλά το κάνει εξαρτάται από το βάθος της συλλογικής συνείδησής του. Οι ιδέες είναι ελεύθερες από την επιθυμία μας και την άμεση γνώση μας, γιατί είναι ενύπαρκτες στη φύση τη δική μας και των σχέσεων, και, στον βαθμό που η φύση μας και η σχέση είναι αδιάγνωστες, στον ίδιο βαθμό είναι αδιάγνωστες και οι ιδέες, αποκαλυπτόμενες σταδιακά. Το ότι αυτό άπτεται του φιλοσοφικού προβληματισμού δεν είναι κάτι που εμείς επιλέξαμε αλλά εγγενές στα πράγματα και όσοι προσπαθούν να το παρακάμψουν απλώς εθελοτυφλούν. Φυσικά, δεν μπορεί κανείς να περιμένει να απαντήσει στα φιλοσοφικά προβλήματα της ζωής για να δράσει, αλλά απλώς πρέπει να μην επιβάλει ως πανάκεια αυτό που δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά μόνον μια αναγκαία εργαλειακή και ταυτόχρονα ατελέστατη διαχείριση των συνθηκών λόγω της άγνοιάς του. Η ματιά προς το μέλλον πρέπει να είναι απροκατάληπτη και τόσο ελεύθερη όσο είναι δυνατόν, ακόμη και από τον αναπόφευκτο περιορισμό στον οποίο μας υποβάλλει η φύση μας.

Η επιβολή ως αναπόφευκτης της αδυναμίας του ανθρώπου απέναντι στις συνθήκες πρέπει οπωσδήποτε να καταπολεμηθεί, αλλά κυρίως πρέπει να καταπολεμηθεί ο εφησυχασμός, η φαντασίωση ότι δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να διαχειριστεί ο άνθρωπος. Το παράδοξο και απαράδεκτο είναι ότι ο άνθρωπος, ενώ θεωρεί τον εαυτό του έρμαιο των συνθηκών, αντιθέτως θεωρεί τους ισχυρούς ικανούς να δράσουν και να επιβάλουν συνθήκες σαν να είναι τα μόνο αυτόβουλα όντα – και γι’ αυτό τους επιρρίπτει την ευθύνη. Πρέπει όμως να απαντήσουμε στο θεμελιώδες ερώτημα: Είναι δυνατόν η αυτοβουλία ή η αυτεξουσιότητα να είναι χαρακτηριστικό μόνον λίγων ανθρώπων; Φυσικά, η δύναμη έχει μεγαλύτερες δυνατότητες δράσης, αλλά δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν άτομα αυτόβουλα και άλλα μη αυτόβουλα. Η αυτοβουλία είναι καθολική αρχή για την ανθρωπότητα και αυτό πρέπει να το δούμε καθαρά.

Το ότι ο ανθρώπινος παράγοντας παίζει ρόλο φαίνεται και από δύο παραδείγματα της ιστορίας. Οι ιστορικές συνθήκες στην αρχαία Αθήνα κατέληξαν στον Σόλωνα που έβαλε τα πρώτα και επαναστατικά θεμέλια της δημοκρατίας, ενώ οι ιστορικές συνθήκες στη Γερμανία του μεσοπολέμου του 20ού αιώνα κατέληξαν στον Χίτλερ με τον ναζισμό. Ο λαός με την κουλτούρα του και τις επιλογές του έπαιξε και στις δύο περιπτώσεις σημαντικό ρόλο, στη μία θετικό και στην άλλη αρνητικό. Κάθε εξωτερική συνθήκη προκαλεί μία ανταπόκριση του ανθρώπου και αυτή ακριβώς η ανταπόκρισή του είναι το ζητούμενο, γιατί είναι ανάλογη με τη συνείδησή του και αποτελεί δική του επιλογή.

Σε τελική ανάλυση, δεν μπορούμε να κρίνουμε τα πράγματα μόνον από τις συνθήκες της τελευταίας στιγμής, από τις συνθήκες μιας τελικής μάχης όπου οι δυνάμεις παρατάσσονται σε ένα πεδίο με πλήρη ανάπτυξη όπως στον πόλεμο, και όπου μπορεί ο συσχετισμός δυνάμεων να είναι συντριπτικά αρνητικός. Πρέπει να τα κρίνουμε μέσα από όλο το ξετύλιγμα των επιλογών και των γεγονότων στον χρόνο, γιατί οι συνθήκες δημιουργούνται σταδιακά και το τέλος δεν αποτελεί παρά τη συνόψιση όσων κάναμε και δεν κάναμε σε μεγάλο μήκος χρόνου.

Όσο οι άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι στην αίσθηση ότι τα πάντα πηγάζουν έξω από αυτούς, τόσο θα είναι ανίκανοι να κατευθύνουν τη ζωή τους. Φυσικά, η ίδια η ζωή και πλήθος άλλων πραγμάτων δεν πηγάζουν από αυτούς, αλλά σαφέστατα έχουν ένα σημαντικό μέτρο δυνατότητας να δημιουργούν και να ασκούν επιρροή στην κοινωνία τους και το περιβάλλον.

Θα πρέπει, λοιπόν, να δούμε ευκρινέστερα τα κυρίαρχα πρότυπα και «οράματα» της ανθρώπινης ζωής, για να καταλάβουμε αν υπάρχει όντως μια εκ φύσεως ανικανότητα για επιλογή και δράση ή αν υπάρχει μία βαθύτερη επιλογή για εφησυχασμό που οδηγεί τον άνθρωπο να ακολουθεί πάντοτε την οδό της ελάχιστης αντίστασης, για να είναι ήσυχος για όσον χρόνο ζει. Πιστεύουμε ότι συμβαίνει κυρίως το δεύτερο, ειδικά στον δυτικό κόσμο, το οποίο μάλιστα επιτείνεται από το ότι ο άνθρωπος, φοβούμενος τον θάνατο, αισθάνεται ότι δεν υπάρχει λόγος να οραματίζεται το μέλλον παρά μόνον το άμεσο και χειροπιαστό. Σε αυτή την περίπτωση οι ιδέες, ως αναφερόμενες στο μακρινό μέλλον, είναι μια «πολυτέλεια» γι’ αυτόν, είτε ευημερεί είτε βρίσκεται σε ανάγκη, και δεν υπάρχει ποτέ ο χρόνος ή ο λόγος για να τις προσεγγίσει. Επαφίεται και απαιτεί πάντοτε από άλλους να σκεφθούν και να ερευνήσουν γι’ αυτόν. Η ηθική είναι απόρροια των μεγάλων ιδεών και σαν τέτοια είναι επίσης αδιέξοδη γι’ αυτόν, ωστόσο αντιφάσκοντας με τον εαυτό του επιθυμεί να βρεθούν ηθικοί πολιτικοί να λύσουν τα προβλήματά του, χωρίς όμως να ασχοληθεί ο ίδιος.

Αυτές οι αντιφάσεις δεν πρόκειται να λυθούν, αν δεν αναλάβει ο άνθρωπος την ευθύνη της ατομικής του ζωής και το μερίδιό του στη συλλογική ζωή και αν δεν αντιληφθεί και δεν πιστέψει ότι έχει τη δυνατότητα να γνωρίσει την πραγματικότητα και να την επηρεάσει. Ο καθένας μόνος του μπορεί να είναι αδύναμος συγκριτικά, αλλά οι πολλοί μαζί διαθέτουν την αποφασιστική δυναμική του μέλλοντος.

Μάλιστα, η δημοκρατία είναι ένα μοντέλο διακυβέρνησης που, για να λειτουργήσει αληθινά, απαιτεί ανθρώπους υπεύθυνους και με δημιουργική αυτοβουλία. Είναι το πολίτευμα που συνδέει τα άτομα με τη συλλογικότητα και, επομένως, με το πεδίο αρχών που αποτελεί τον συνεκτικό ιστό όλων των κοινωνικών υποκειμένων, ατομικών και συλλογικών.

Ιωάννα Μουτσοπούλου

 apenanti oxthi