ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΣΧΑΛΙΤΣΕΣ

Ενδιαφέρουσες πληροφορίες 

για τις πασχαλίτσες.

Oi Πασχαλίτσες (ladybugs) που ονομάζonται επίσης ladybirds και ladybeetles ανήκουν στην οικογένεια Coccinellidae.

Υπάρχουν περίπου 5.000 διαφορετικά είδη πασχαλιτσας στον κόσμο.

Μπορούν να ζήσουν σε όλο τον κόσμο, εκτός από την Ανταρκτική και τις πολύ βόρειες περιοχές της Βόρειας Αμερικής, της Ευρώπης και της Ασίας.

Το φυσικό ενδιαίτημα για πασχαλίτσες είναι περιοχές πυκνής βλάστησης, όπως τα δάση, λιβάδια, τα μέρη των ζιζανίων και τους κήπους.

Η μέση διάρκεια ζωής μιας πασχαλίτσας είναι 2 ως 3 χρόνια .

Το μέγεθός τους κυμαίνεται από 0,8 να 18 χιλιοστών (0,0315 να 0,708 ίντσες).

Είναι συνήθως κόκκινες, πορτοκαλί, κίτρινες ή με μικρά μαύρα στίγματα στα εξώφυλλα τών φτερών τους, με μαύρα πόδια, κεφάλια και  κεραίες .

εκτός από τα συνήθη χρώματα, μερικά είδη πασχαλίτσας είναι μαύρα, λευκά, γκρι, καφέ, ροζ και μπλε. Επίσης, ορισμένα είδη μπορεί να έχουν ρίγες, ή καθόλου σημάδια καθόλου.

Η πασχαλίτσα έχει δύο μάτια , αλλά δεν βλέπει πολύ καλά. Οι Πασχαλίτσες μπορούν να δουν μόνο τη διαφορά από το σκοτάδι και το φως.

Η κεραία είναι αυτήν που βοηθά να καταλάβουν μια μυρωδιά και με τη γεύση,  αισθάνονται τον τόπο του γύρω τους.

Τα έξι μικρά της πόδια την βοηθούν όχι μόνο να περπατήσει, αλλά  κάνουν κάτι περισσότερο από αυτό. Τα πόδια σε μια πασχαλίτσα την βοηθούν να μυρίζει.

Οι Πασχαλίτσες έχουν δύο ζεύγη φτερών , αλλά μόνο ένα ζευγάρι χρησιμοποιείται για να πετάξει. Τα μπροστινά φτερά είναι ισχυρά και χρησιμεύουν για να προστατεύσουν τα πίσω φτερά που χρησιμεύουν για να πετάει.

Μια πασχαλίτσα χτυπάει τα φτερά της ως 5100 φορές το λεπτό ή περίπου 85 παλμούς το δευτερόλεπτο όταν πετάει .

Οι επιστήμονες πίστευαν ότι μια πτήση της πασχαλίτσας δεν ήταν πάνω από 2 μέτρα (7 πόδια) , αλλά τα νέα στοιχεία δείχνουν ότι μπορεί πραγματικά να ταξιδέψει μέχρι και 120 χιλιόμετρα (74 μίλια) σε μια ενιαία πτήση . Μια λεπτομερής μελέτη έχει δείξει ότι τα πλάσματα αυτά ταξιδεύουν σε ύψη άνω των 1.100 μέτρων (3.600 πόδια) και φθάνει σε ταχύτητα  ως 60 χιλιομέτρων ανά ώρα (37 μίλια ανά ώρα).

Ως ψυχρόαιμα είδη , πασχαλίτσες είναι κυρίως ημερόβια , αξιοποιώντας το φως του ήλιου όσο το δυνατόν περισσότερο για τη διατροφή και το ζευγάρωμα.

Πασχαλίτσες στις εύκρατες περιοχές συνήθως πέφτουν σε χειμερία νάρκη κατά τη περίοδο του χειμώνα . Χιλιάδες πασχαλίτσες μπορούν να συγκεντρωθούν στην ίδια θέση, αξιοποιώντας τη συλλογική ζεστασιά μιας αποικίας.

Ladybug ( οι πασχαλίτσες) επικοινωνούν μεταξύ τους κυρίως μέσω χημικών σημάτων (pheremones).

Τα διακριτικά σημεία τους και ελκυστικά χρώματα τα καταστούν στόχο και ελκυστικά για τα αρπακτικά ζώα . Όταν απειλούνται,  θα εκκρίνουν ένα ελαιώδες υγρό με, άσχημη γεύση από τις αρθρώσεις στα πόδια τους. Μπορούν επίσης να το παίξουν νεκρές...

Τα πουλιά είναι κύρια θηρευτές στις πασχαλίτσες , αλλά επίσης μπορεί να πέσει θύμα σε βατράχια , σφήκες, αράχνες, και λιβελλούλες .

Οι Πασχαλίτσες τρώνε αφίδες, σκώρους λάχανα , ακάρεα και άλλα μικρά έντομα . Λόγω της όρεξης τους για τα παράσιτα των φυτών σαν φαγητό, οι πασχαλίτσες είναι ένα ευεργετικό στοιχείο για κάθε κήπο και  ενεργεί ως φυσικό φυτοφάρμακο.

Υπάρχουν τέσσερα στάδια του κύκλου ζωής της πασχαλίτσας - μια διαδικασία γνωστή ως πλήρη μεταμόρφωση . Οι πασχαλίτσες επιλέγουν φυτά που προσβάλλονται από αφίδες (μικροσκοπικά έντομα που προσβάλουν τα φυτά) και άλλα έντομα φυτοφάγα, και μετά από σεξουαλικό ζευγάρωμα, τα θηλυκά καταθέτουν μέχρι 300 γονιμοποιημένα ωάρια μεταξύ αυτών των φυτών. Μετά από 2 έως 5 ημέρες, οι πρόσφατα εκκολαφθείσες  προνύμφες έχουν μια άμεση πηγή τροφής και για τις 3 εβδομάδες παραμένουν σε αυτό το στάδιο. Μετά συσσωρεύοντις επάνω στις αφίδες, και περνάν ένα στάδιο ηρεμίας ως νύμφες . Μετά από μια εβδομάδα από αυτή τη διαδικασία ανάπτυξης, η ενήλικη πασχαλίτσα αναδύεται, πλήρως διαμορφωμένη και έτοιμη για εκμεταλλευτεί  το φαγητό.

Μια πασχαλίτσα μπορεί να φάει έως 5.000 έντομα στη διάρκεια της ζωής της!

Ο όρος «κυρία» ( lady) αναφέρεται στην Παναγία . Σύμφωνα με το μύθο, οι καλλιέργειες στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα  μαστίζονταν από παράσιτα, και οι αγρότες άρχισαν να προσεύχονται στην ευλογημένη Lady Mary Παναγία).  Οι Πασχαλίτσες, στη συνέχεια, εμφανίστηκαν στα χωράφια, ως εκ θαύματος διασώζοντας τις καλλιέργειες, προκαλώντας τους αγρότες να τίς αποκαλούν τα σκαθάρια της Παναγγίας..

Οι Πασχαλίτσες δεν είναι στην πραγματικότητα έντομα αλλά είναι σκαθάρια , όπως αποδεικνύεται από τα σκληρά κελύφη τους, που κρύβουν ένα σύνολο από ευαίσθητο φτερά.

Ένας κοινός μύθος είναι ότι ο αριθμός των κηλίδων στην πλάτη του εντόμου δείχνει την ηλικία του.

Πολλοί πολιτισμοί θεωρούν τις πασχαλίτσες σαν τυχερές (γούρι) και έχουν ποιηματάκια ή τοπικές ονομασίες  που αντανακλούν σε αυτό.

Οι Πασχαλίτσες είναι, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ένα έντομο που παρουσιάζει ενδιαφέρον και όφελος για τα παιδιά.

Η NASA έβαλε μερικές πασχαλίτσες σε χώρο με αφίδες για να δούνε πώς οι αφίδες θα ξεφύγουν σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας.

Οι Πασχαλίτσες είναι το επίσημο κρατικό έντομο (έμβλημα) του Delaware, της Μασαχουσέτης, του Νιου Χάμσαϊρ, της Νέας Υόρκης, του Οχάιο, και του Τενεσί.

Τα έντονα χρώματα και απλά σχήματα έχουν οδηγήσει στο να χρησιμοποιείται ως λογότυπο για ένα ευρύ φάσμα οργανώσεων και εταιρειών.

Interesting fact about ladybugs | Just Fun Facts

ΤΟ UFO ΤΟΥ ΡΟΣΓΟΥΕΛ ΚΑΙ Η ΛΕΞΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΤΟ UFO TOY ΡΟΣΓΟΥΕΛ & Η ΛΕΞΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Υπάρχει αρχαία ιστορία ανάμεσα στους αρχαίους Έλληνες και στους εξωγήινους; Αν όχι, γιατί υπήρχε μια αρχαιοελληνική λέξη γραμμένη στα συντρίμμια του ufo; Μήπως τελικά οι Ολύμπιοι θεοί, δεν ήταν ακριβώς θεοί; Μήπως τελικά οι ημίθεοι δεν ήταν μυθικά πρόσωπα αλλά η ανάμιξη των προγόνων μας με εξωγήινο DNA; ΤΟ UFO TOY ΡΟΣΓΟΥΕΛ & Η ΛΕΞΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Η ονομασία 'Area 51 »προέρχεται από τη σήμανση στη Νεβάδα Test Site χάρτες του 1950. Σήμερα, η επίσημη ονομασία της περιοχής 51 είναι η Air Force Flight

Για πολλά χρόνια, η κυβέρνηση των ΗΠΑ αρνήθηκε την ύπαρξή του.

Στις 14 Ιουνίου 1947, ο αγρότης William Brazel, με τον γιο του Bernon, παρατήρησαν κάποια παράξενα συντρίμμια να βρίσκονται διάσπαρτα στο κτήμα τους, 70 μίλια βόρεια του Roswell. Στις 4 Ιουλίου επέστρεψαν να μαζέψουν τα συντρίμμια, όταν άκουσαν για τον ιπτάμενο δίσκο και αναρωτήθηκαν αν υπήρχε κάποια σύνδεση με τα συντρίμμια αυτά. Στις 7 Ιουλίου, επισκέφτηκαν τον σερίφη George Wilcox όπου εμπιστευτικά του μίλησαν για τα όσα είχαν συγκεντρώσει στο σπίτι τους. 

Ο σερίφης G.Wilcox κάλεσε στη συνέχεια το τμήμα της πολεμικής αεροπορίας και ο ταγματάρχης Jesse Marcel μαζί με τον Sheridan Cavvit μετέφεραν τα συντρίμμια στη βάση του Roswell. Αυτά όμως που συνέλεξαν δεν θύμιζαν σε τίποτα γήινη κατασκευή και υπάρχουν πάρα πολλοί μάρτυρες που με τους ισχυρισμούς τους επιβεβαιώνουν ότι δεν πρόκειται για ένα ανύπαρκτο και ψευδές γεγονός.

Επίσης οι μαρτυρίες και ένα video που εμφανίστηκε στη δημοσιότητα, επιβεβαιώνουν ότι πάρα πολλά από τα κομμάτια ήταν γεμάτα με σύμβολα, σαν ιερογλυφικά. 

Στα σύμβολα μιας μεταλλικής πλάκας που βρέθηκε, αναγραφόταν μια λέξη, η λέξη «ΕΛΕΦΘΕΡΙΑ» ή πιο σωστά «ΞΛΞΦΘΞΡΙΑ».

Στη γραφή τους οι αρχαίοι Έλληνες ποτέ δεν χρησιμοποίησαν το κατοπτρικό Ε, αλλά αντίθετα σε μερικές Ελληνικές πόλεις αυτό εκφραζόταν με τα σύμβολα Ξ και Ζ.

Υπάρχει αρχαία ιστορία ανάμεσα στους αρχαίους Έλληνες και στους εξωγήινους; Αν όχι, γιατί υπήρχε μια αρχαιοελληνική λέξη γραμμένη στα συντρίμμια του ufo; Μήπως τελικά οι Ολύμπιοι θεοί, δεν ήταν ακριβώς θεοί; Μήπως τελικά οι ημίθεοι δεν ήταν μυθικά πρόσωπα αλλά η ανάμιξη των προγόνων μας με εξωγήινο DNA; 

Ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Όμηρος αλλά και άλλοι αρχαίοι σοφοί πρόγονοί μας μέσα από τα κωδικοποιημένα κείμενά τους, αφήνουν να διαφανεί ότι οι Έλληνες ήταν οι διαλεχτοί των θεών. 
(Πλάτων : οι διάλογοι Τίμαιος και Κριτίας, Αριστοτέλης: Μετά τα Φυσικά, 7,30: « Δεν προήρχοντο από το σπέρμα, αλλά αντιθέτως το σπέρμα προήλθε από αυτούς », Όμηρος : Ιλιάδα Ε 340 και Οδύσσεια 405 “ρέε δ΄ άμβροτον αίμα θείο, ιχώρ, οις περ τε ρέέι μαχάρεσση θεοίσιν ”.)

Τελικά μήπως τη θέση που είχαν τότε οι Έλληνες και η ισχυρή Ελλάδα, προσπαθούν να κερδίσουν σήμερα… διεφθαρμένα υψηλά στελέχη των ΗΠΑ;

Συντρίμια του UFO που έπεσε στο Ρόσγουελ επιδεικνύονται μπροστά στην κάμερα!

Αναμεσά τους και ένα στο οποίο αναγράφεται η λέξη…κρατηθείτε: “ΕΛΕΦΘΕΡΙΑ”…με το δελφικό Φ της πανάρχαιας Ελληνικής γλώσσας!

Είναι ποτέ δυνατόν;

Η λέξη φαίνεται στο 1:57

1Greek

ΤΟ ΠΙΟ ΚΟΝΤΙΝΌ ΝΗΣΙ....ΣΤΟ, ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

ΤΟ ΠΙΟ ΚΟΝΤΙΝΟ ΝΗΣΙ... ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!

Θέλετε να βρείτε τον Nemo; Είναι σε διακοπές στο Isle of Pines στη Νέα Καληδονία, όπου οι παραλίες με τη λευκή άμμο, η ανέγγιχτη φύση και τα κρυστάλλινα νερά γεμάτα κοράλλια και τροπικά ψάρια αλλά και μια λιμνοθάλασσα που περιβάλλει το νησί σαν ένα γαλαζοπράσινο κολιέ συνθέτουν ένα μαγευτικό εξωτικό σκηνικό. Το Isle of Pines είναι ένα μαγευτικό τροπικό νησί και δεν είναι τυχαίο που αποκαλείται «το πιο κοντινό στον παράδεισο νησί». Πλούσιο σε πανίδα, φιλοξενεί μερικά από τα πιο ασυνήθιστα πλάσματα στον κόσμο και αποτελεί το «κόσμημα» του Ειρηνικού.

Έχει σχηματιστεί από ηφαιστειακές εκρήξεις πριν από εκατομμύρια χρόνια και περιβάλλεται από έναν πολύχρωμο ύφαλο που σφύζει από ζωή. Η πολυχρωμία των νερών αλλά και η εξωτική βλάστηση που χαρίζει τη σκιά της ακόμα και στα σημεία που σκάει το κύμα στην ακτή, τα πολυτελή καταλύματα αλλά και το πλήθος των υποβρύχιων δραστηριοτήτων αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά για να το επισκεφθεί κάποιος. Όσο για τα τοπία; Οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους…

Πηγή: http://perierga.gr

Η ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

HomeΙΣΤΟΡΙΑΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Η φιλοξενία στην αρχαία Ελλάδα

  ενας ελληνας  2017-01-28

Ως ξένος, στην κλασική αρχαία Ελλάδα, κατά κανόνα εννοούνταν, όχι ο αλλοδαπός κι αλλόφυλος, αλλά ο Έλληνας που κατοικούσε σε άλλη πόλη. Οι αλλόφυλοι, προσδιορίζονταν με τον πασίγνωστο περιφρονητικό όρο «βάρβαροι».

O θεσμός της φιλοξενίας στην αρχαία Ελλάδα, ήταν ιερός και προστατεύονταν από τον Ξένιο Δία. Υπήρχε μάλιστα και συγκεκριμένο τυπικό, κατά την υποδοχή, διαμονή και αναχώρηση του φιλοξενούμενου, ενώ υπήρχε και η «δημοσία ξενία», όπου την φιλοξενία αναλάμβανε η πόλη, παρέχοντας στους ξένους διαμονή και τροφή στους «ξενώνες» της.Ως ξένος, στην κλασική αρχαία Ελλάδα, κατά κανόνα εννοούνταν, όχι ο αλλοδαπός κι αλλόφυλος, αλλά ο Έλληνας που κατοικούσε σε άλλη πόλη. Οι αλλόφυλοι, προσδιορίζονταν με τον πασίγνωστο περιφρονητικό όρο «βάρβαροι». 

Αλλά κι όταν ακόμη προσδιορίζονταν ως ξένοι, ο όρος λάμβανε και πάλι την αρνητική σημασία του βάρβαρου, του εχθρού (π.χ. οι Σπαρτιάτες «ξείνους γὰρ ἐκάλεον τοὺς βαρβάρους» [Ηρόδοτος, «Ιστορίαι - Καλλιόπη», 11]) και είναι επίσης γνωστό τι γνώμη είχαν οι αρχαίοι Έλληνες, για όσους δεν ανήκαν στη φυλή τους: «Πας μη Έλλην, βάρβαρος». 

Όπως δε αναφέρει κι ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός, Πολύβιος («Ιστορίαι», Θ’), οι Έλληνες πολεμούσαν «διαγωνιζόμενοι πρὸς τοὺς βαρβάρους ὑπὲρ τῆς τῶν Ἑλλήνων ἀσφαλείας». 

Είναι επίσης χαρακτηριστικό, ότι οι αλλοεθνείς αποκλείονταν κι απ’ τους Ολυμπιακούς Αγώνες («οὐ βαρβάρων ἀγωνιστέων εἶναι τὸν ἀγῶνα ἀλλὰ Ἑλλήνων» [Ηρόδοτος, «Ιστορίαι - Τερψιχόρη», 22]), όπου δικαίωμα συμμετοχής είχαν μόνον όσοι αποδείκνυαν ότι ήταν Έλληνες.

Η φιλοξενία λοιπόν, αφορούσε κατά βάση Έλληνες, ενώ δεν ήταν χωρίς όρους, περιορισμούς και υποχρεώσεις. Στην Σπάρτη μάλιστα, υπήρχε και νόμος περί «ξενηλασίας» (Ξενοφώντος «Λακεδαιμονίων Πολιτεία»), ενώ ο Ηρόδοτος («Ιστορίαι – Κλειώ», 65), αναφέρει ότι οι Σπαρτιάτες ήταν «ξείνοισι ἀπρόσμικτοι».

Έτσι λοιπόν, σύμφωνα με τα μέτρα και τα σταθμά των «αντιρατσιστών», οι αρχαίοι Έλληνες, όχι μόνο φιλόξενοι δεν ήταν έναντι των αλλοεθνών, αλλά «ρατσιστές» και «εθνίκια» του κερατά!

Ακόμη κι αν δεχθούμε ότι η φιλοξενία μπορούσε να αφορά και τους αλλοεθνείς, υπήρχε μια πολύ σημαντική παράμετρος, την οποία οι «ανθρωπιστές», παραβλέπουν: Η φιλοξενία δεν διαρκούσε επ’ αόριστον και για οποιονδήποτε. Αφορούσε μόνο τους περαστικούς, τους ταξιδιώτες, τους αγγελιαφόρους, τους εμπόρους και γενικότερα τους προσωρινούς επισκέπτες. Όχι τους μετανάστες.

Οι Έλληνες που επιθυμούσαν να μετεγκατασταθούν μόνιμα ή επ’ αόριστον σε άλλη ελληνική πόλη-κράτος, δεν θεωρούνταν πλέον φιλοξενούμενοι, αλλά «μέτοικοι» -μέτοικοι θεωρούνταν επίσης και οι απελεύθεροι δούλοι. 

Στη Σπάρτη, ονομάζονταν «περίοικοι», καθώς δεν κατοικούσαν μέσα στην πόλη, αλλά σε πέριξ οικισμούς.

 Στην αρχαία Αθήνα, ο κάθε μέτοικος, ήταν υποχρεωμένος να επιλέγει έναν «προστάτη», δηλαδή κάποιον γηγενή εγγυητή, σε αντίθετη δε περίπτωση κινδύνευε να μηνυθεί, αντιμετωπίζοντας την δικαιοσύνη.

Ως μέτοικοι, ήταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν ειδικό φόρο, το «μετοίκιον». Όσοι δε, δεν πλήρωναν το μετοίκιον, οδηγούνταν προσωρινά στη φυλακή κι αν δεν έβρισκαν χρήματα να πληρώσουν, απελαύνονταν. 

Οι μέτοικοι, παρ’ ότι είχαν αρκετά δικαιώματα, εν τούτοις δεν επιτρέπονταν να κατέχουν θέσεις εξουσίας και να συμμετέχουν στις συνελεύσεις και τις αποφάσεις του δήμου.

Πηγή:
master-lista.blogspot.grellaniapili.blogspot.gr

ΤΙ ΚΡΥΒΕΙ " Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ " ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ

HomeΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Τι κρύβει ο «Θησαυρός των Αθηναίων» στους Δελφούς....

Ο «Θησαυρός των Αθηναίων», στο Πανελλήνιο ιερό των Δελφών, δεν είναι ένα απλό θησαυροφυλάκιο της Αθήνας στο οποίο φυλάσσονταν τρόπαια από σημαντικές πολεμικές νίκες της πόλης και αφιερώματα στο ιερό, αλλά ένα μνημείο με έντονο πολιτικό χαρακτήρα που εξέφρασε την ηγεμονική πολιτική της αρχαίας Αθήνας.

... Ανεγέρθηκε μετά τη νίκη στο Μαραθώνα και ήταν θησαυροφυλάκιο. Τι δείχνουν τα δύο μοναδικά μουσικά κείμενα που βρέθηκαν γραμμένα στον μαρμάρινο τοίχο... 

Όρθιος εδώ και 2.500 χρόνια. Μάρτυρας και «προβολέας» του πλούτου και της πολιτικής δύναμης της κλασικής Αθήνας. Καμωμένος από το υλικό των μεγάλων αριστουργημάτων της αρχαιότητας, το παριανό μάρμαρο. Αρχείο με σπάνιες επιγραφές στους τοίχους του – από τιμητικά ψηφίσματα και ονόματα ενεχυροδανειστών που χρησιμοποίησαν το κτίριο σε μεταγενέστερες εποχές έως τις δύο πιο ενδιαφέρουσες και εκτενείς αρχαίες παρτιτούρες με ύμνους προς τον Απόλλωνα που έχουν βρεθεί έως τώρα.

Ο «Θησαυρός των Αθηναίων», στο Πανελλήνιο ιερό των Δελφών, δεν είναι ένα απλό θησαυροφυλάκιο της Αθήνας στο οποίο φυλάσσονταν τρόπαια από σημαντικές πολεμικές νίκες της πόλης και αφιερώματα στο ιερό, αλλά ένα μνημείο με έντονο πολιτικό χαρακτήρα που εξέφρασε την ηγεμονική πολιτική της αρχαίας Αθήνας.

Δύο είναι οι πιθανές αιτίες για τη δημιουργία του 160 τ.μ. κτιρίου που εξωτερικά μοιάζει με μικρό ναό δωρικού ρυθμού.Σύμφωνα με τη μία εκδοχή, το μνημείο εκφράζει την επικράτηση των δημοκρατικών στην Αθήνα και την εκδίωξη των τυράννων, ενώ σύμφωνα με τον περιηγητή Παυσανία και την επιγραφή που σώζεται στην πρόσοψη της νότιας κρηπίδας, το μνημείο οικοδομήθηκε σε ανάμνηση της απόκρουσης του περσικού κινδύνου μετά τη μάχη στον Μαραθώνα το 490 π.Χ.

«Ο θησαυρός των Αθηναίων»

Όποια και να είναι η αιτία, γεγονός είναι ότι οι Αθηναίοι δεν έχασαν τον σεβασμό τους στο Μαντείο των Δελφών, το οποίο παραμονές των Περσικών πολέμων μοίραζε χρησμούς που απέτρεπαν τις ελληνικές πόλεις να αντισταθούν στον περσικό κίνδυνο. Και προσέφεραν στο ιερό – με σκοπό βεβαίως να μείνουν καταγεγραμμένες στην αιωνιότητα οι πράξεις τους – ένα από τα πιο εντυπωσιακά και σπουδαία κτίσματα του τεμένους που δεσπόζει στην Ιερά Οδό, αμέσως μετά την πρώτη προς Βορρά στροφή της, δίπλα στο βουλευτήριο της πόλης των Δελφών και απέναντι από τους θησαυρούς των Κνιδίων και των Συρακουσίων.

Στις ανάγλυφες μετόπες απεικονίζονται οι άθλοι του Ηρακλή και του Θησέα. Και η αντιδιαστολή τους εκφράζει ακριβώς αυτήν την αλλαγή του πολιτεύματος στην Αθήνα με την επικράτηση της Δημοκρατίας, καθώς ο πρώτος κυριαρχούσε στη συνείδηση του κόσμου τον 6ο αι. π.Χ. σε αντίθεση με τον δεύτερο που επικράτησε τον 5ο αι. π.Χ.

Πέρα όμως από το πολιτικό του μήνυμα, ο «Θησαυρός των Αθηναίων» είναι μοναδικός και για έναν άλλο λόγο. Στις μαρμάρινες πλάκες του νότιου τοίχου – που βλέπει προς την Ιερά Οδό – καταγράφηκαν δύο μοναδικά μουσικά κείμενα, δύο παιάνες αφιερωμένοι στον Απόλλωνα. Συνθέτες των δύο έργων ήταν ο αοιδός Αθηναίος και ο κιθαριστής Λιμένιος με την ευκαιρία της Πυθαΐδος (επίσημη αντιπροσωπεία που έστελνε η Αθήνα στους Δελφούς ως μεγάλη θρησκευτική πομπή προς τιμήν του Απόλλωνα) του 128 π.Χ.
Ο ένας μάλιστα από τους δύο παιάνες βραβεύτηκε στους μουσικούς αγώνες που συνόδευαν τη γιορτή, ενώ ένας εκ των δύο παρουσιάστηκε από χορό 86 τραγουδιστών με τη συνοδεία αυλητών και κιθαριστών.

Απόσπασμα μουσικού κειμένου από τον θησαυρό των Αθηναίων

Η τύχη βοήθησε ώστε να διαβαστούν τα δύο μουσικά κείμενα.

Η πραγματεία του μουσικογράφου Αλύπιου (3ος αι. μ.Χ.) εξηγεί τα συστήματα τονισμού που χρησιμοποιούνταν στις παρτιτούρες ως εκείνη την εποχή. Οι ύμνοι που έχουν χαραχθεί στους τοίχους του Θησαυρού των Αθηναίων χρησιμοποιούν δύο διαφορετικά συστήματα. Το ένα βασίζεται στα 24 γράμματα του αλφαβήτου και το άλλο σε πλάγια και ανεστραμμένα γράμματα.


πηγη: .mixanitouxronou.gr

ΟΙ 12 ΜΗΝΕΣ....ΛΑΪΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Οι δώδεκα μήνες

 Λαϊκό παραμύθι

Μια φορά κι έναν καιρό μια χήρα γυναίκα και πολύ φτωχιά είχε πέντε παιδιά κι ήταν τόσο φτωχιά, που δεν είχε στον ήλιο μοίρα. Και δεν έβρισκε και δουλειά για να δουλέψει, μόνο μια φορά την εβδομάδα την φώναζε μια αρχόντισσα γειτόνισσά της, και της ζύμωνε το ψωμί της και της έδινε για τον κόπο της μηδεκάν ένα γωνιάδι ψωμί να πάει στα παιδιά της να φάνε· μόν’ έφευγε η καημένη με τα ζυμάρια στα χέρια κι ερχότανε στο σπίτι της κι εκεί τα έπλυνε με παστρικό νερό και κείνο το νερό το έβραζε και γινόταν κομμάτι σαν χυλός και τρώγανε τα παιδιά της. Και μ’ αυτόν το χυλό ήταν όλη την εβδομάδα χορτάτα, όσο να ξαναζυμώσει πάλι η μάνα τους στην αρχόντισσα και νά ’ρθει πάλι η μάνα τους με τ’ άνιφτα τα χέρια και να τους κάνει πάλι χυλό.
Και τα παιδιά της αρχόντισσας με τόσα και τόσα φαγιά, πολλά και παχιά, και με το αφράτο το ψωμί δε θρεβότανε, μόν’ ήτανε σαν τσίροι. Τα παιδιά όμως της φτωχιάς θρεβότανε και παχαίνανε και ήτανε σαν μπαρμπουνάκια. Και σάστιζε η αρχόντισσα και το ’κανε κουβέντα στις φιλενάδες της κι οι φιλενάδες της τής είπαν:
– Θρέβονται και παχαίνουν τα παιδιά της φτωχιάς, γιατί παίρνει την τύχη των παιδιών σου στα χέρια της και την πηγαίνει στα δικά της τα παιδιά. Γι’ αυτό κείνα παχαίνουν και τα δικά σου ξεπέφτουν και χαλούν.

Το πίστεψεν η αρχόντισσα και, όταν ήρθε η μέρα για να ζυμώσει πάλι, δεν την άφησε τη φτωχιά να φύγει με άνιφτα χέρια, μόνο την έβαλε και νίφτηκε καλά καλά, για ν’ απομείνει η τύχη μέσ’ στο σπίτι της. Κι η φτωχιά ήρθε στο σπίτι της με τα δάκρυα στα μάτια.

Τα παιδιά της, άμα την είδαν και δεν είχαν τα χέρια της ζυμάρια, αρχίσανε να κλαίνε. Κι από ένα μέρος κλαίγανε τα παιδιά κι από τ’ άλλο η μάνα. Τέλος αυτή σα μεγάλη έκανε σίδερο την καρδιά της και μέρωσε και είπε στα παιδιά της:
– Μερώστε, παιδιά μου, και μην κλαίτε και θα σας βρω ένα κομμάτι ψωμί να σας φέρω.
Και πήγε από πόρτα σε πόρτα και τρόμαξε να βρει να της δώσουν ένα ξερογώνιαδο και το μούσκεψε καλά καλά με το νερό και το μοίρασε στα παιδιά της, κι αφού φάγανε, τα έβαλε και πλαγιάσανε και κοιμηθήκανε. Κι αυτή απάνω στα μεσάνυχτα παίρνει τα μάτια της και φεύγει, για να μην ιδεί τα παιδιά της να πεθαίνουν από την πείνα.
Κει που πήγαινε στην έρημο τη νύχτα, βλέπει σ’ ένα ψήλωμα ένα φέξος και πήγαινε πάνω σ’ αυτό. Κι όταν πήγε κοντά, είδε πως ήταν τέντα και στη μέση της τέντας κρεμότανε ένας μεγάλος πολυέλαιος με λαμπάδες και αποκάτω από τον πολυέλαιο κρεμότανε ένα πράγμα στρογγυλό σαν τόπι. Μπήκε μέσα στην τέντα εκείνη, κι είδε και καθότανε δώδεκα παλληκάρια και μιλούσανε για μιαν υπόθεση πώς πρέπει να την κάμουν.
Η τέντα ήταν στρογγυλή και στο έμπασμα της τέντας από δεξιά καθότανε τρία παλληκάρια κι είχαν τα στήθια τους ανοιχτά και στα χέρια τους βαστούσαν τρυφερά χορτάρια κι άνθια από τα δέντρα.

Παρακάτω από αυτά τα παλληκάρια καθότανε άλλα τρία κι ήταν ανασκουμπωμένα ώς τους αγκώνες και χωρίς επανωφόρι και βαστούσαν στα χέρια τους στάχυα ξερά.

Παρακάτω καθότανε άλλα τρία παλληκάρια και βαστούσαν στο χέρι τους από ένα τσαμπί σταφύλι.
Παρακάτω καθότανε και άλλα τρία παλληκάρια παραμαζωμένα και φορούσαν από μια γούνα μακριά από το λαιμό ώς κάτω από τα γόνατα.
Άμα την είδαν τα παλληκάρια τη γυναίκα, είπαν:
– Καλώς τη θείτσα, κάθησε.
Κι η γυναίκα, αφού τα χαιρέτησε, κάθησε. Κι αφού κάθησε τη ρωτήσανε πώς ήταν και πήγε σε κείνα τα μέρη. Κι η καημένη η χήρα αφηγήθηκε την κατάστασή της και τα βάσανά της κι επειδή τα παλληκάρια καταλάβανε πως πεινά η φτωχιά, σηκώθηκεν ένας από εκείνους που φορούσαν τις γούνες και της έβαλε τραπέζι κι έφαγε· κι είδε πως ήταν κουτσός.
Αφού έφαγεν η γυναίκα και χόρτασε, αρχίσανε τα παλληκάρια να τη ρωτούν για λογής λογής πράματα της χώρας κι η γυναίκα αποκρινότανε ό,τι ήξερε. Στα υστερινά τής λένε τα τρία παλληκάρια, που είχαν τα στήθια τους ανοιχτά:
– Ε, θείτσα, πώς περνάτε με τους μήνες του χρόνου; Πώς σας φαίνεται ο Μάρτης, ο Απρίλης κι ο Μάης;

– Καλά περνούμε παιδιά μου, αποκρίθηκεν η χήρα και μάλιστα, αφού έρθουν αυτοί οι μήνες, πρασινίζουν τα βουνά κι οι κάμποι και στολίζεται η γης με των λογιών λογιών λουλούδια και βγαίνει μια μοσκοβολάδα, που ανασταίνεται ο άνθρωπος. Αρχίζουν και κελαηδούν όλα τα πουλιά. Βλέπουν οι ζευγίτες τα χωράφια τους πράσινα και χαίρεται η καρδιά τους κι ετοιμάζουν τις αποθήκες τους. Ώστε δεν έχουμε τίποτα να παραπονεθούμε για το Μάρτ’ Απρίλη και Μάη, γιατί ρίχνει ο Θεός φωτιά και μας καίει για την αχαριστιά μας.

Ύστερα της είπαν και τα άλλα τρία τα παλληκάρια, που ήταν ανασκουμπωμένα και βαστούσαν στάχυα:
– Εμ, ο Θεριστής, ο Αλωνιστής κι ο Αύγουστος πώς σας φαίνονται;
Κι η φτωχιά αποκρίθηκε:
– Και γι’ αυτούς τους μήνες δεν έχουμε τίποτα να παραπονεθούμε, γιατί με τη ζέστα που κάνουν, ωριμάζουν τα γεννήματα και όλα τα οπωρικά. Τότε θερίζουν οι ζευγίτες τα σπαρτά τους κι οι περιβολαρέοι συμμαζεύουν τα οπωρικά τους. Και μάλιστα οι φτωχοί πολύ είναι ευχαριστημένοι απ’ αυτούς τους μήνες, γιατί δεν χρειάζονται πολλά και ακριβά ρούχα.

Ύστερα τη ρωτήσανε τ’ άλλα τα τρία τα παλληκάρια, που βαστούσαν τα σταφύλια:

– Με τους μήνες Σεπτέμβρη, Οκτώβρη και Νοέμβρη πώς τα πάτε;
– Αυτούς τους μήνες, αποκρίθηκεν η γυναίκα, μαζεύουν οι άνθρωποι τα σταφύλια και τα κάνουν κρασί. Κι αλλιώς έχουν αυτό το καλό που δίνουν είδηση πως έρχεται ο χειμώνας και φροντίζουν οι άνθρωποι για ξύλα, για κάρβουνα και για βαριά φορέματα, για να ζεσταίνονται.
Ύστερα τη ρωτήσανε και τα παλληκάρια, που είχαν τις γούνες:
– Eμ, με τους μήνες Δεκέμβρη, Γενάρη και Φλεβάρη πώς περνάτε;

– A! αυτοί οι μήνες πολύ μας αγαπούν, είπεν η φτωχιά, κι εμείς πολύ τους αγαπούμε. Mα θα ρωτήσετε γιατί; Nά γιατί! επειδή οι άνθρωποι είναι φυσικά αχόρταγοι και θέλουν να δουλεύουν χρονικίς, για να κερδαίνουν πολλά, έρχονται αυτοί οι μήνες του χειμώνα και μας περιμαζώνουν τριγύρω στη γωνιά και μας ξεκουράζουν απ’ τις δουλειές του καλοκαιριού. Τους αγαπούν κι οι άνθρωποι, γιατί με τις βροχές τους και με τα χιόνια τους μεγαλώνουν όλα τα σπαρτά και όλα τα χορτάρια. Ώστε, παιδιά μου, όλ’ οι μήνες καλοί κι άξιοι είναι και κάνουν κάθε ένας τη δουλειά, που τον πρόσταξεν ο Θεός. Εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε καλοί.

Τότε τα έντεκα τα παλληκάρια γνέψανε στον πρώτο από κείνους που βαστούσαν τα σταφύλια και βγήκεν όξω και σε λίγο ήρθε πάλι μέσα και βαστούσε στα χέρια του μια λαγήνα ταπωμένη και την έδωκε στη γυναίκα και της είπαν:
– Άιντε τώρα θείτσα, πάρε αυτήν τη λαγήνα και πήγαινε στο σπίτι σου να ζήσεις τα παιδιά σου.
Φορτώθηκε τη λαγήνα η γυναίκα με τη χαρά και είπε στα παλληκάρια:
– Πολλά τα έτη σας, παιδιά μου.
– Ώρα καλή σου, θείτσα, της αποκρίθηκαν κι έφυγε.
Και ίσια ίσια την ώρα που χάραξε, ήρθε κι αυτή στο σπίτι της κι ηύρε τα παιδιά της ακόμα και κοιμόντανε. Κι άπλωσε ένα σεντόνι κι άδειασε τη λαγήνα κι είδε πως ήταν γεμάτη φλουριά και κόντεψε να τα χάσει από τη χαρά της.

Αφού έφεξε καλά, πήγε στο φούρνο της αγοράς κι αγόρασε πεντ’ έξι ψωμιά και καμιάν οκά τυρί και ξύπνησε τα παιδιά της, τα ένιψε, τα συγύρισε, τα ’βαλε κι είπαν την προσευχή τους κι ύστερα τους έδωσε ψωμί και τυρί και φάγανε τα καημένα και χορτάσανε καλά.

Ύστερα αγόρασε ένα κιλό σιτάρι και το πήγε στο μύλο και το άλεσε, το ζύμωσε και πήγε τα ψωμιά στο φούρνο και ψηθήκανε.
Και την ώρα που γύριζε απ’ το φούρνο με την πινακωτή τα ψωμιά στον ώμο και πήγαινε στο σπίτι της, την είδεν η αρχόντισσα κι υποψιάστηκε πως κάτι τι της έτυχε κι έτρεξε καταπόδι της, για να μάθει πού ηύρε τ’ αλεύρι και ζύμωσε. Η αγαθή η φτωχιά είπεν όλη την αλήθεια.
Ζήλεψε η αρχόντισσα κι έβαλε στο νου της να πάει και κείνη σε κείνα τα παλληκάρια.
Τη νύχτα λοιπόν, αφού αποκοίμισε τον άντρα της και τα παιδιά της, βγήκε από το σπίτι της και πήρε το δρόμο και πάει κι ηύρε την τέντα, που ήτανε οι δώδεκα μήνες, και τους χαιρέτησε. Κι αυτοί της είπαν:
– Καλώς την κοκώνα, πώς ήταν και καταδέχτηκες και μας ήρθες;
– Είμαι φτωχιά, αποκρίθηκε, κι ήρθα να με βοηθήσετε.
– Πολύ καλά, είπαν· πεινάς; θέλεις να φας;
– Όχι, σας ευχαριστώ, είπε, είμαι χορτάτη.
– Πολύ καλά, είπαν τα παλληκάρια, και πώς περνάτε στη χώρα;
– Μη χειρότερα, αποκρίνεται.
– Εμ, πώς περνάτε με τους μήνες; ξαναρωτήσανε.
– Πώς να περάσουμε, αποκρίθηκεν εκείνη. Ο κάθε ένας τους έχει και την οργή του. Ενώ από τον Αύγουστο είμαστε συνηθισμένοι στη ζέστα, έρχεται μάνι-μάνι ο Σεπτέμβρης, ο Οκτώβρης κι ο Νοέμβρης και μας κρυώνουν και άλλον τον πιάνει παροξυσμός και άλλος πουντιάζει. 

Ύστερα μπαίνουν οι χειμωνιάτικοι οι μήνες Δεκέμβρης, Γενάρης και Φλεβάρης και μας παγώνουν και γεμίζουν οι δρόμοι χιόνια και δεν μπορούμε να βγούμε όξω και μάλιστα κείνος ο Κουτσοφλέβαρος!… (Τ’ ακούει ο καημένος ο Φλεβάρης). Αμ’ κείνοι πάλι οι ξεμωραμένοι μήνες, Μάρτης, Απρίλης και Μάης! Δεν το νιώθουν πως είναι καλοκαιρινοί μήνες, μόν’ θέλουν να κάνουν κι αυτοί σαν τους χειμωνιάτικους, ώστε αυτοί καταντούν τον χειμώνα εννιά μήνες. Και δε μπορούμε να βγούμε όξω την Πρωτομαγιά να πιούμε τον καφέ με το γάλα και να κυλιστούμε στα χορτάρια. Ύστερα έρχονται ο μήνες Θεριστής, Αλωνιστής και Αύγουστος. Αυτοί πάλι έχουν μανία να μας πνίγουν στον ίδρωτα με τη ζέστα που κάνουν. Και μάλιστα απ’ τη ζέστα του Δεκαπενταύγουστου μας πιάνει παροξυσμός και έρχονται κι οι δρίμες και μας χαλνούν τ’ ασπρόρουχα στις απλωστεριές. Τι να σας πω, παλληκάρια. Περνούμε με τους μήνες (που να μη λαχαίνανε κατάρα) μια ζωή ξεσκισμένη.

Δεν είπαν τίποτα τα παλληκάρια, μόν’ γνέψανε κείνον, που καθότανε στη μέση κεινών που ήτανε ανασκουμπωμένοι και βαστούσαν στάχυα. Κι αυτός σηκώθηκε κι έφερεν ένα λαγήνι ταπωμένο και το ’δωσε στη γυναίκα και της είπε:
– Πάρε αυτό το λαγήνι, κι όταν θα πας στο σπίτι σου να σφαλιστείς μόν’ μονάχη σ’ ένα δωμάτιο και να τ’ αδειάσεις. Στο δρόμο μην τύχει και τ’ ανοίξεις.

– Όχι, δεν τ’ ανοίγω, είπε και έφυγε η γυναίκα και ήρθε με τη χαρά στο σπίτι, προτού ακόμα ξημερώσει.

Και σφαλίστηκε σ’ ένα δωμάτιο ολομόναχη και άπλωσε ένα σεντόνι και ξετάπωσε το λαγήνι και το άδειασε. Και τι ν’ αδειάσει; Όλο φίδια! Και χυθήκανε απάνω της και την φάγανε ολοζώντανη. Κι άφησε τα παιδιά της ορφανά, γιατί δεν είναι καλό να κατηγορεί κανείς τον άλλον. Η φτωχιά όμως με την αγαθή της την καρδιά και με την γλυκειά της τη γλώσσα αρχόντυνε και γίνηκε μεγάλη κοκώνα και πρόκοψε και τα παιδιά της. Νά! αυτό είναι που λένε «καλά υστερνά».

(από το βιβλίο: Γ.Α. Μέγας, Ελληνικά Παραμύθια, A΄, Bιβλιοπωλείον της «Eστίας» I.Δ. Kολλάρου & Σιας A.E., 1994)