ΠΛΑΣΤΙΚΑ ΚΑΠΑΚΙΑ ΑΝΤΑΛΛΑΣΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΚΑ ΑΜΑΞΙΔΙΑ

Ανταλλάσσονται πλαστικά καπάκια με αναπηρικό αμαξίδιο. Ισχύει;

Posted on 05/12/2016 by Antikleidi Blog

Επειδή πολλοί με ρωτάνε για την «καπακομανία» -που ακόμη και σήμερα καλά κρατεί-, ας εξετάσουμε πως ξεκίνησαν όλα, αν πραγματικά κάποιος χαρίζει αμαξίδια, και τέλος θα σας παραθέσω και μερικούς από τους προβληματισμούς μου

Ναι μεν, αλλά… 

Κατ αρχήν η φήμη με τα καπάκια υπήρχε εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ίσως και 2 δεκαετίες. Αλλά μέχρι πριν 5 χρόνια τουλάχιστο, ήταν εντελώς ανυπόστατη.

Όπως μας πληροφορεί η εφημερίδα Καθημερινή, κάπου μέσα στο 2011, άλλαξαν τα πράγματα:

Ολα ξεκίνησαν από ένα… ψέμα. Οι εκπρόσωποι του Συλλόγου Παραπληγικών και Κινητικά Αναπήρων του νομού Πέλλας, με έδρα τα Γιαννιτσά, είδαν σε μια ιστοσελίδα πως 10.000 πλαστικά καπάκια εμφιαλωμένου νερού και αναψυκτικών ανταλλάσσονται με ένα αναπηρικό ηλεκτροκίνητο αμαξίδιο. Στον Σύλλογο, στα σχολεία, σε καφετέριες και ταβέρνες της περιοχής σήμανε συναγερμός συμπαράστασης, και μέσα σε λίγες ημέρες ο αριθμός είχε καλυφθεί.

Ομως, όταν η πρόεδρος του Συλλόγου, Δήμητρα Χριστάκη, απευθύνθηκε σε εταιρείες εμφιάλωσης νερού και αναψυκτικών, βρέθηκε μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα. «Τέτοια προσφορά δεν υφίσταται», της απάντησαν.

Απόγνωση. Τόσα καπάκια και άλλα τόσα που συνέχιζαν να καταφθάνουν στα γραφεία του Συλλόγου ήταν μάταιος κόπος. Σ’ αυτές όμως τις περιπτώσεις το «…σύμπαν είχε ήδη συνωμοτήσει για να πετύχει ο στόχος», και τα πλαστικά καπάκια άγγιξαν καρδιές.

Μια εταιρεία ανακύκλωσης – ειδών εμφιάλωσης με έδρα την Κεντρική Μακεδονία, με περίσσευμα κοινωνικής ευθύνης, δέχθηκε να κάνει το ψέμα… αλήθεια! Με την προϋπόθεση ότι δεν θα γνωστοποιηθεί η εταιρική της ταυτότητα, παραλαμβάνει τις ποσότητες του Συλλόγου με αντάλλαγμα την οικονομική συνδρομή της στην εξασφάλιση των αναπηρικών καροτσιών.

Ετσι, η προσπάθεια συνεχίστηκε, και δεκάδες φορείς από όλη την Ελλάδα, που πληροφορήθηκαν την προσπάθεια μέσω Facebook, blogs και δημοσιευμάτων, άρχισαν να στέλνουν μικρά και μεγάλα δέματα με καπάκια, με το ΚΤΕΛ, με κούριερ, με το ταχυδρομείο. Για να αγοραστεί ένα συνηθισμένο αναπηρικό καροτσάκι απαιτούνται καπάκια βάρους πλέον του ενός τόνου, ανέφερε η κ. Χριστάκη, και φυσικά η ποσότητα αυξάνεται όταν πρόκειται για ηλεκτροκίνητο. Για ένα μόνο κιλό χρειάζονται 540 καπάκια. «Εχουν έρθει από το Πολεμικό Ναυτικό, από μονάδες του Ελληνικού Στρατού, από σχολεία, από εργαζόμενους του ΟΤΕ, από εργαζόμενους ιδιωτικών εταιρειών, απ’ όπου μπορείτε να φανταστείτε» λέει.

Ο Σύλλογος με τη συγκέντρωση πλαστικών καπακιών προμηθεύτηκε έως τώρα έξι αναπηρικά καροτσάκια. Τα τρία διατέθηκαν στην Εθελοντική Ομάδα του νοσοκομείου «Παπαγεωργίου» της Θεσσαλονίκης για τις ανάγκες νεφροπαθών. Ενα στάλθηκε στο Βέλο Κορινθίας σε παιδάκι.

Τα άλλα δύο διατέθηκαν σε μέλη του Συλλόγου στα Γιαννιτσά (ένα εκ των οποίων ηλεκτροκίνητο), ενώ σύντομα θα προμηθευτεί ακόμη δύο που προορίζονται για άτομα στη Φθιώτιδα. Καθημερινά στα γραφεία της οδού Κολοκοτρώνη 10 των Γιαννιτσών καταφθάνουν δέματα με πλαστικά καπάκια. «Είναι τεράστια η ανταπόκριση του κόσμου, ενώ 2-3 εταιρείες δήλωσαν την πρόθεση να στηρίξουν τον Σύλλογο, χωρίς αντάλλαγμα τα πλαστικά καπάκια», επισημαίνει η κ. Χριστάκη.

Και δεν είχε άδικο η Καθημερινή. Από μια έρευνα που κάναμε, ανακαλύψαμε ότι η παλιότερη ανάλογη φήμη είχε κυκλοφορήσει στην Ιταλία  το 2005 (βλ. ΕΔΩ) και ήταν εντελώς ανυπόστατη

Η «καπακομανία» φαίνεται ότι υπήρχε και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Παρόμοια φήμη – μούφα-  από το 2008 και στις ΗΠΑ  όπου δήθεν 1500 καπάκια ανταλλάσσονταν με μια χημειοθεραπεία!!  Το cancer.org τους προειδοποιεί ότι πρόκειται για hoax. Το ίδιο θα πράξει μετά από λίγο κι η Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρεία

(Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να διαβάσετε στο snopes  και στο the museum of hoaxes )

Ας γυρίσουμε όμως στα δικά μας. Στη συνέχεια λοιπόν φαίνεται ότι κάποιοι κατάφεραν να πάρουν καρότσι (για παράδειγμα κι άλλο )

Την καπακομανία ήρθε πριν 2 χρόνια να την ενισχύσει και το facebook:

Μια ιστορία (αληθινή ή ψεύτικη) ενός παραπληγικού κοριτσιού στην Κρήτη, συγκίνησε τους χρήστες, που διέδωσαν αστραπιαία την είδηση ότι ζητά τη βοήθειά τους για να αγοράσει ένα αναπηρικό καροτσάκι για τις ανάγκες του, και το οποίο θα εξαγόραζε με πλαστικά καπάκια, που θα πουλούσε σε Εταιρία Ανακύκλωσης στην Τσεχία.

Τα κάλεσμα στο διαδίκτυο έλεγε μεταξύ άλλων τα εξής: «Η περίπτωσή της (σ.σ. του κοριτσιού), απαιτεί μια δαπανηρή θεραπεία στο εξωτερικό, καθώς και φαρμακευτική αγωγή και φυσιοθεραπείες.

Δεν μας ζητά χρήματα, μα πλαστικά καπάκια! Σε διάφορες γωνιές της Ελλάδας έχει ξεκινήσει ήδη οργανωμένα η συλλογή καπακιών.

Στόχος να μαζευτούν 14 τόνοι από πλαστικά καπάκια μέχρι το τέλος του Ιουνίου. Τα καπάκια θα σταλούν σε εταιρία ανακύκλωσης στην Τσεχία και με αυτό τον τρόπο θα εξοικονομηθούν 4.000 ευρώ, για τις θεραπείες του παιδιού.

(Άγνωστο τι απέγινε)

Το σίγουρο είναι ότι ακόμη και σήμερα συνεχίζει ο κόσμος να μαζεύει καπάκια.

Ο Σύλλογος Παραπληγικών και  «Η Αγία Ειρήνη» φαίνεται ότι ζητάνε καπάκια (βλ. Εδώκι εδώ  κι εδώ)  .

Μάλιστα πέρσι είχα επικοινωνήσει μαζί τους και τους είχα στείλει το παρακάτω  email

26 Αυγούστου 2015

«Καλησπέρα

Θα ήθελα να με πληροφορήσετε αν ευδοκίμησε τελικά η προσπάθεια σας και κατορθώσατε ν ανταλλάξετε τα καπάκια με αναπηρικά αμαξίδια.

Από μια μικρή έρευνα που είχα κάνει δεν βρήκα κάποια προσφορά από κάποια εταιρία ανακύκλωσης, ή άλλη, που ν ανταλλάσσει τα καπάκια.

Εσείς που ακριβώς τα δίνετε;

Συνεχίζεται να δέχεστε ποσότητες ; μπορούμε να σας στείλουμε;

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων»

Η απάντηση που πήρα στις 9 Σεπτεμβρίου 2015

Καλημέρα σας

Η προσπάθεια μας συνεχίζεται και φέτος και θα συνεχιστεί και του χρόνου

Είδη έχουμε δώσει 60 καροτσάκια εδώ και δύο χρόνια που κάνουμε αυτή την προσπάθεια

Ο Σύλλογος μας τα δίνει σε μια εταιρία ανακύκλωσης που η έδρα της είναι εδώ στην Μακεδονία το όνομα της εταιρία δεν μπορώ να σας το πω γιατί έχει ζητήσει την εχεμύθεια μας. Αν θέλετε μπορείτε να μας στείλετε οποιαδήποτε καπακιών θέλετε.

Την ίδια μέρα ζήτησα περισσότερες διευκρινήσεις:

καλησπέρα και πάλι

Σας ευχαριστώ πολύ για την ανταπόκριση.

Χωρίς να θέλω να γίνω φορτικός, με την απάντησή σας προέκυψαν κάποια λογικά ερωτήματα, που θα θελα, αν έχετε την ευγενή καλοσύνη, να μου τα ξεδιαλύνετε. 

Με συντηρητικούς υπολογισμούς (διορθώστε με παρακαλώ όπου έχω κάνει λάθος)

Αν ένα αναπηρικό καρότσι κοστολογείται από 200 ευρώ και πάνω

Αν για κάθε τόνο πλαστικού χρειάζονται 500 χιλιάδες καπάκια

Αν ένας τόνος πλαστικού στην ανακύκλωση αξίζει 70 ευρώ

Δεν βάζω καθόλου κόστος μεταφοράς και συσκευασίας.

Τότε για ν αγοραστούν 60 καρότσια θα χρειαζόμασταν τουλάχιστον 170 τόνους, ή 85 εκ καπάκια ! που είναι σχεδόν αδύνατον να μαζευτούν.

Κατανοώ την εχεμύθειά σας ως προς το όνομα, αλλά μήπως μπορείτε να μου απαντήσετε αν αυτή η εταιρία σας τα χαρίζει απλά τα καροτσάκια; Κι αν το κάνει γιατί χρειάζεται όλη αυτή η κινητοποίηση; Μήπως για να γίνει γνωστό το θέμα και κάποια προσπάθεια τόνωσης στο αίσθημα του εθελοντισμού; 

Και η απάντηση που πήρα στις 2 Οκτωβρίου 2016 …

Καλησπέρα,
καμιά εταιρία δεν δίνει αναπηρικά αμαξίδια.
Η προσπάθεια καθημερινά δυναμώνει και μας κάνει αισιόδοξους ότι με τα χρήματα που παίρνουμε και τις ποσότητες που δίνουμε στην ανακυκλωτική εταιρία θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε ανθρώπους με κινητική αναπηρία. Συνεχίζουμε.. και μπορείτε να μας τα στείλετε με την παράκληση να  είναι μόνο πλαστικά καπάκια από νερό, αναψυκτικά, γάλατα, απορρυπαντικά.
Ευχαριστούμε

Πράγματι αυτή τη στιγμή φαίνεται να πουλάνε τα καπάκια ως πλαστικό σε ανακυκλωτικές εταιρίες

Για παράδειγμα εδώ αναφέρουν ότι 1 τόνος=540.000 καπάκια = 180 ευρώ

Συνεχίζοντας την έρευνα: 

Η πρόεδρος του Συλλόγου Ατόμων με Σκλήρυνση κατά Πλάκας Καστοριάς κ. Βερόνικα Αποστόλου. είχε δηλώσει πρόσφατα:  “Ειλικρινά δεν ξέρω τι συμβαίνει στους άλλους νομούς με τα καπάκια, αλλά τουλάχιστον στο δικό μας νομό δεν ανέχομαι σχόλια όπως απάτη τα πλαστικά καπάκια γιατί όλα είναι φανερά, το πόσα χρήματα παίρνουμε από την εταιρεία ανακύκλωσης, το πόσα κιλά στέλνουμε, κλπ. Αν είναι δυνατόν να βλέπω δημοσιεύσεις του τύπου απάτη; Η προσπάθεια ξεκίνησε πέρυσι και έως τώρα στείλαμε 6 τόνους καπάκια συνδυάζοντας ανακύκλωση και αναπηρία. Πιστέψτε με όταν είναι άμεση ανάγκη για αγορά αμαξιδίου κάνουμε άλλες ενέργειες, δε μένουμε εκεί. Οφείλω ένα ευχαριστώ σε όσους στηρίζουν αυτή την ενέργεια.”

****************

Η Αθανασοπούλου Ουρανία όμως, μαζί με τον Σύλλογο «Αγάπη για Ζωή» νοιάζεται για τα καπάκια όταν κανείς πια δε τα χρειάζεται. Τα ψάχνει στην πόλη να τα κάνει βουνά, να τα ανακυκλώσει, να τα μετατρέψει σε αμαξίδια για όσους τα χρειάζονται. «Ο Σύλλογος ιδρύθηκε το 2005, η δράση μου όμως σε αυτόν ξεκίνησε το 2012. Σκοπός μας είναι η συλλογή όσο το δυνατόν περισσότερων καπακιών, τα οποία ανακυκλώνουμε και με τα χρήματα που παίρνουμε απ’ αυτά, αγοράζουμε αναπηρικά αμαξίδια. Μη φανταστείτε βέβαια ότι το ποσό είναι μεγάλο. Πρόκειται για 180 ευρώ, στον τόνο».

*******************

Το Σώμα Σαμαρειτών Διασωστών Ρόδου οργανώνει την Δράση «Μαζεύω καπάκια …Μοιράζω χαμόγελα » για την απόκτηση αναπηρικών αμαξιδίων. Έχει 25 χιλιάδες φίλους στο facebook

Μέχρι και στην Κύπρο μαζεύουν (δείτε εδώ). Κι όπως δηλώνουν:

««Καμία απολύτως βοήθεια. Δεν παίρνουμε κάποια χορηγία, ούτε κάποια χρηματική βοήθεια , ούτε από το κράτος ούτε και από άλλες υπηρεσίες. Λειτουργούμε εντελώς εθελοντικά και κάτω από νόμιμες διαδικασίες»»

Εδώ επίσης μπορείτε να βρείτε δεκάδες δράσεις, σε σχολεία , δήμους, συλλόγους  κτλ

Πραγματικά συγκινητικές οι πρωτοβουλίες και μπράβο στους ανθρώπους και τους εθελοντές.

Εντάξει ωραία όλα αυτά, αλλά να χουμε και στο μυαλό μας τα εξής:

Με βάρος λιγότερο από 2 γραμμάρια (1.7 συγκεκριμένα) για κάθε καπάκι (εμφιαλωμένου νερού), η ποσότητα που πρέπει να συγκεντρωθεί είναι τεράστια. Για παράδειγμα για να συγκεντρωθεί ένας τόνος πλαστικού χρειάζονται 550.000 καπάκια…

Ένας τόνος πλαστικού αξίζει περίπου χοντρικά 100 ευρώ στην ανακύκλωση, ενώ ένα απλό αναπηρικό αμαξίδιο, ξεκινά πάνω από 100-150 ευρώ (αυτά που μεταφέρουν τους ασθενείς στα νοσοκομεία) εώς χιλιάδες ευρώ αυτά που προορίζονται για τις ανάγκες των αναπήρων. Άρα να ξέρετε ότι χρειάζονται μερικά εκατομμύρια καπάκια για το καθένα απ αυτά.

Για την οικονομική πλευρά του θέματος δεν μιλάμε, είναι εντελώς ασύμφορη. Ιδίως όταν κάποιος πρέπει να αποστείλει με ΚΤΕΛ, μεταφορική, κούριερ ή οτιδήποτε άλλο, το κόστος της μεταφοράς σίγουρα είναι πολλαπλάσιο του κόστους των υλικών που αποστέλνονται. Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι οι μεταφορικές επιτελούν κοινωνικό έργο και κάνουν τη μεταφορά δωρεάν, υπάρχουν ανθρωποώρες, υλικά συσκευασίας/πακεταρίσματος (κουτιά, σακούλες, κραφτ), επιβάρυνση του περιβάλλοντος (κινητοποίηση ιχ, φορτηγών) κτλ.

Από την άλλη ο εθελοντισμός βασίζεται εκεί ακριβώς. Ότι ο καθένας δίνει δωρεάν από το χρόνο και την τεχνογνωσία του για τις ανάγκες των συνανθρώπων του που το έχουν περισσότερο ανάγκη.

Απλά πρέπει να ξέρετε ότι επειδή κάποτε φιλοτιμήθηκε κάποιος να τα ανταλλάξει, δεν σημαίνει ότι συνεχίζει να υφίσταται. Και δεν έπεσε στην αντιληψή μας να υπάρχει κάποιος μηχανισμός ή κάποια ενεργή προσφορά. Όπως προείπαμε τα καπάκια αυτή τη στιγμή πουλιούνται σε εταιρίες ανακύκλωσης πλαστικών.

Σημαντικό στοιχείο που πρέπει ν αναφερθεί είναι ότι πως κάθε άνθρωπος με κινητική αναπηρία, δικαιούται ανά 5ετία ή κατά περίπτωση ανά 4ετία, το ποσό των 1080 ευρώ (όπως αυτό έχει διαμορφωθεί σήμερα) για την αγορά ή αντικατάσταση αναπηρικού αμαξιδίου. Επομένως μπορεί δεν χρειάζεται τα χρήματα που θα μαζευτούν να πάνε για αμαξίδιο αναγκαστικά. Μπορούν να συμπληρώσουν το ποσό ή να πάνε για άλλες ανάγκες του.

Ποιο μπορεί να είναι το αρνητικό τελικά σ αυτή την υπόθεση;

Δεν είναι λίγες οι φορές που το συναίσθημα της ενοχής  χρησιμοποιείται τεχνηέντως από κάποιους για τους δικούς τους ιδιοτελείς σκοπούς. Επομένως πρέπει ν αναρωτηθούμε αν πρόκειται για συμψηφισμό ενοχών ή είναι κάποια ανιδιοτελής προσφορά στην κοινωνία μας που τελικά θα χει κάποια προστιθέμενη αξία

Ερωτηματικό θα ήταν κι αν όλο αυτό συμβαίνει απλά για να τονωθεί το αίσθημα της προσφοράς και του εθελοντισμού ή εσκεμμένα αφήνουν την ιστορία με κρυφές φήμες, μυστικά κι υπονοούμενα (κυρίως για το θέμα της διάθεσης), γιατί προβάλλονται κάποιοι και βρίσκονται στο επίκεντρο της αναφοράς εκμεταλλευόμενοι τις ανυπόστατες φήμες.

Είναι επίσης μια καλή αφορμή για να είμαστε προσεκτικοί και μ άλλα ζητήματα (εκτός της κρατικής απουσίας) όπως για παράδειγμα να εξετάζουμε ποιος καταγράφει τις ανάγκες, ποιοι θα τα μοιράσουν, σε ποιους και με ποια κριτήρια ή ακόμη κι αν κάποιοι καπελώσουν ή προβληθούν.

Κι ο φορέας;

Ποιος θα ρωτήσει τον φορέα ποιες είναι οι ανάγκες που προέχουν;

Κι ο ανάπηρος;

Ποιος θα ρωτήσει τον άνθρωπο με αναπηρία ποιο αμαξίδιο έχει ανάγκη και τι επιθυμεί; Γιατί όπως είπαμε κάθε ένα έχει τα δικά του ειδικά χαρακτηριστικά και πρέπει να προσέξουμε την λεπτομέρεια. Οι ΑΜΕΑ δεν είναι άβουλα όντα που θα πρέπει να δεχτούν ότι τους δώσουν επειδή κάποιοι έτσι το αποφάσισαν.

Μήπως «ψειρίζουμε τη μαιμού»;  

μήπως τελικά το μόνο που έχει σημασία είναι η προσφορά και η τόνωση του εθελοντισμού , η ευαισθητοποίηση του κόσμου,  έστω και με τις όποιες ανεπιθύμητες παρενέργειες; Μήπως σ αυτούς τους καιρούς έτσι ενδυναμώνεται η κοινωνική συνοχή και η φιλανθρωπία;

Ή τελικά αν καθένας συμμετείχε με οποιονδήποτε άλλο πρόσφορο τρόπο στη στήριξη των συνανθρώπων μας που έχουν ανάγκη θα ήταν προτιμότερο;

Οι απαντήσεις δικές σας.

Όποιος φίλος-η έχει περισσότερες πληροφορίες για το θέμα θα τον παρακαλούσαμε να μας ενημερώσει.

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΕΛΑΡΓΟΥΣ

Ενδιαφέρουσες πληροφορίες 

για τους πελαργούς

Οι Πελαργοί είναι πτηνά παραϋδάτια, με μεγάλα, μακριά πόδια, μακρύ λαιμό και με μακρύ ράμφος.

Μπορούν να ζήσουν σε όλες τις ηπείρους εκτός από την Ανταρκτική  αλλα  προτιμούν  πιο συχνά τις τροπικές περιοχές.

Πολλά είδη προτιμούν να είναι κοντά σε υγροτόπους, αν και μερικοί συμβαίνει  να ζουν και σε ξηρότερες περιοχές.

Υπάρχουν 19 είδη  πελαργού.

Η διάρκεια ζωής είναι περίπου 30 χρόνια και μερικές φορές μέχρι και τα 40 χρόνια.

Το μεγαλύτερο είδος του πελαργού είναι ο πελαργός Μαραμπού , με ύψος 152 εκατοστά (60 ίντσες) και βάρους 9 κιλών (20 λίβρες). Ένα άνοιγμα φτερών 3,7 μέτρα (12 πόδια)  καταμετρήθηκε   στούς Fisher και Peterson, και κατετάγη στα είδη πτηνών με  το μεγαλύτερο  άνοιγμα  πτερύγων  από κάθε κάθε ζωντανό πουλί.//

Το μικρότερο είδος πελαργού είναι η hammerkop σε 56 εκατοστά (22 ίντσες) σε μήκος με βάρος 470 γραμμάρια (17 ουγγιές).

Μερικά είδη είναι με χρώμα γκρι του χιστόλιθου , ενώ άλλοι  σε λευκό , κόκκινο και μαύρο .

Εντυπωσιακά χρωματιστό ράμφος σε διάφορους συνδυασμούς του κόκκινου, μαύρου και κίτρινου συχνά συμπληρώνουν αυτό των   πτερωμάτων.

Οι Πελαργοί έχουν μια αξιοπρεπή εμφάνιση, στέκοαται χαριτωμένη και ψηλά ή βαδίζοντας σκόπιμα με τα λεπτά τους πόδια. Τα πόδια ποικίλλουν σε αποχρώσεις του μαύρου, γκρι ή πορτοκαλί.

Πελαργοί είναι πολύ όμορφοι κατά την πτήση . Πετάνε κυρίως σε ανοδικά  θερμά ρεύματα αέρα, με τα μακριά, φαρδιά φτερά  τους ανοιχτα  και φτερουψίζουν μόνο περιστασιακά. Όπως τεντώνουν το λαιμό τους και να κουνάτε τα πόδια τους πίσω τους καθώς πετούν, τους καθιστά αναγνωρίσιμους ακόμα και από μακριά.

Οι περισσότεροι πελαργοί τρώνε βατράχια , ψάρια , οστρακοειδή, τα έντομα , γαιοσκώληκες, μικρά πουλιά και μικρά θηλαστικά. Μερικά πελαργοί είναι οδοκαθαριστές.

Ο πελαργός είναι σχεδόν άφωνος και σε μεγάλο βαθμό σιωπηλός , αν και  επικοινωνεί με σύντομους θορύβους σφύριγμα και, το σημαντικότερο, ιδιαίτερες κινήσεις σαν κώδικα

Πολλά είδη πελαργών είναι μεταναστευτικά .

Από τούς   διάφορους όρους που χρησιμοποιούνται για να αναφερθούν σε ομάδες των πελαργών, δύο χρησιμοποιούνται πιο συχνα από τους οποίουςο ένας είναι  της συγκέντρωσης των πελαργών και ο άλλος της φάλαγγας των πελαργών .

Οι Πελαργοί κάποτε πίστευαν ότι είναι μονογαμικοί, αλλά αυτό ισχύει μόνο σε περιορισμένο βαθμό. Μπορούν να αλλάξουν τους συντρόφους μετά από μεταναστεύσεις, και μεταναστεύουν χωρίς αυτούς.

Όταν πρόκειται για φώλιασμα, πελαργοί μπορεί να ζουν είτε κάνουν  φωλιές σαν ποικία ή κανουν μοναχικές φωλιές. Φωλιές αποικία συγκεντρώνονται σε μεγάλες ομάδες, από μερικά ζευγάρια έως και αρκετές χιλιάδες πουλιά.

Ανάλογα με το είδος, φωλιές μπορεί να βρεθούν σε δέντρα, σε κτίρια, ανάμεσα στα βράχια, ή στο έδαφος.

Οι φωλιές τους είναι συχνά πολύ μεγάλες και μπορεί να χρησιμοποιηθούν για πολλά χρόνια . Ορισμένες φωλιές είναι γνωστό ότι είναι πάνω από δύο μέτρα (έξι πόδια) σε διάμετρο και περίπου τρία μέτρα (δέκα πόδια) σε βάθος.

Το θηλυκό γεννά μεταξύ 2 και 5 αυγών. Η περίοδος επώασης διαρκεί 25 έως 35 ημέρες .

Όταν οι νεοσσοί πελαργοί εκκολάπτονται, είναι σχεδόν γυμνοί, αλλά γρήγορα  θα αναπτύξουν ένα κάλυμμα από αφράτα πούπουλα. Είναι εξαρτώμενοι οι νεοσοί και χρειάζονται τους γονείς τους για να τους φροντίζουν, έτσι ώστε και οι δύο γονείς είναι απασχολημένοι να πηγαινοέρχονται για να τους φέρουν φαγητό. Οι νεοσσοί μπορούν να φάνε έως και το 60% του δικού τους βάρους ανά ημέρα.

Μετά από περίπου 3 ή 4 εβδομάδες, οι νεοσσοί αρχίζουν να στέκονται στη φωλιά και τα φτερά τους είναι κοντόχοντρα.. Μετά από λίγους μήνες, τα φτερά τους αρχίζουν να μεγαλώνουν και μαθαίνουν να πετούν. Ακόμη και τότε, θα εξακολουθούν να εξαρτώνται από τους γονείς τους για τα τρόφιμα για αρκετές εβδομάδες πριν αρχίσουν να φροντίζουν τον εαυτό τους.

Όπως και οι περισσότερες οικογένειες των υδρόβιων πουλιών, οι πελαργοί φαίνεται να έχουν προκύψει από τη  Παλαιογενή εποχή, πριν από 40 έως 50.000.000 χρόνια. .

Το Birdlife International αναφέρει τρία είδη ως απειλούμενα (Oriental Πελαργός, πελαργός Θύελλα, καθώς και το μεγαλύτερο τον υπασπιστή) και δύο σε κίνδυνο ( το μικρότερο υπασπιστή και το γαλακτώδη πελαργό). Ο ζωγραφισμένος πελαργός και αυτός με το μαύρο λαιμό πελαργός αναφέρονται ως απειλούμενοι άμεσα. Πολλά άλλα είδη υποφέρπυν από τη διαρκώς αυξανόμενη πίεση για τη τη χρήση της γης για τη γεωργία και την οικοδόμηση, θύματα στην ανάπτυξη.

Οι Πελαργοί  με τη μονογαμία, και την πίστη σε μια καθιερωμένη περιοχή ωοτοκίας συμβάλλουν στην προβολή τους στην μυθολογία και τον πολιτισμό .

Ο μύθος για τους πελαργούς που φέρνουν τα μωρά ξεκίνησε στην βικτοριανή εποχή . Όταν ένα παιδί ρώτησε, «Πού ήλθα;", οι γονείς απλά είπαν «ο πελαργός σε έφερε." Αυτό δεμένα όμορφα με το γεγονός ότι η ευρωπαϊκοί λευκοί πελαργοί Φωλιάζουν συνήθως στην οροφή και τη καμινάδα των σπιτιών, την άνοιξη, το καιρό που πολλά μωρά γεννιούνται. Το πουλί έγινε ένα σύμβολο της γονιμότητας και θεωρείται καλή τύχη.

Στην Αρχαία Αίγυπτο,  ενσωματώθηκε με τους μύθους και ήταν το ιερογλυφικό για,¨" η Ba ", ή « ψυχή ».

Η εβραϊκή λέξη για το λευκό πελαργό είναι chasidah (חסידה), που σημαίνει « ελεήμων » ή « είδος ».

Στην ελληνική και τη ρωμαϊκή μυθολογία απεικονίζονται οι πελαργοί ως μοντέλα της γονικής αφοσίωσης, και πίστευαν ότι δεν πεθαίνουν από το γήρας, αλλά πέταγαν  στα νησιά και παίρναν  την εμφάνιση του ανθρώπου.

Ο Ottomar Anschütz  το 1884, διάσημος για το άλμπουμ των φωτογραφιών των πελαργών που ενέπνευσε το σχεδιασμό των πειραματικών ανεμόπτερων του Otto Lilienthal  στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα.

Το είδος των πελαργών είναι στενά συνδεδεμένο με τους ερωδιούς , τους χουλιαρομύτες ( ράμφη σαν κουτάλια)  και τις ibises.

Interesting facts about storks | Just Fun Facts

justfunfacts.co
m

ΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ--

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ. ΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΗ    

Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε στις 20 ή 21 Ιουλίου του 356 π.Χ στην Πέλλα της Μακεδονίας. Πατέρας του ήταν ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος Β’ και μητέρα του η Ολυμπιάδα, κόρη του βασιλιά της Ηπείρου Νεοπτόλεμου.

Ήταν βασιλιάς της Μακεδονίας, Ηγεμών της Πανελλήνιας Συμμαχίας κατά της Περσικής αυτοκρατορίας, Φαραώ της Αιγύπτου, Βασιλιάς της Ασίας και βορειοδυτικής Ινδίας, και οι κατακτήσεις του αποτέλεσαν τον θεμέλιο λίθο της Ελληνιστικής εποχής των βασιλείων των Διαδόχων και Επιγόνων του.

Στα παιδικά του χρόνια εκπαιδεύτηκε από τους παιδαγωγούς Λεωνίδα το Μολοσσό και Λυσίμαχο τον Ακαρνάνα. Σε ηλικία 13 ετών μαθήτευσε κοντά στον Αριστοτέλη. Ο μεγάλος φιλόσοφος τον μόρφωσε με τα ελληνικά ιδεώδη και του ενέπνευσε τον θαυμασμό και την αγάπη για το ελληνικό πνεύμα και πολιτισμό. Σε ηλικία 20 ετών έγινε βασιλιάς της Μακεδονίας, μετά τη δολοφονία του πατέρα του το 336 π.Χ.

Η συνολική επικράτεια της αυτοκρατορίας του, στη μεγαλύτερή της έκταση κατά το 323 π.Χ., υπολογίζεται σε 5.200.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, και περιλάμβανε κομμάτια από 26 σημερινές χώρες (Ελλάδα, Αλβανία, ΠΓΔΜ, Μαυροβούνιο, Σερβία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Τουρκία, Κύπρος, Αίγυπτος, Αφγανιστάν, Ιράκ, Ιράν, Ισραήλ, Ινδία, Ιορδανία, Καζακστάν, Κουβέιτ, Κιργιστάν, Λίβανος, Πακιστάν, Σαουδική Αραβία, Συρία, Τατζικιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τουρκμενιστάν).

Ας διαβάσουμε ως και ας απομνημονεύσουμε φράσεις του πιο σπουδαίου βασιλιά που είδε η ανθρωπότητα.

– Ό,τι δεν λύεται κόπτεται. (κόβοντας το Γόρδιο Δεσμό)

– Στους γονείς οφείλομεν το ζην, στους δε διδασκάλους το ευ ζην.

– Δεν υπάρχει τίποτε αδύνατο γι’ αυτόν που θα προσπαθήσει.

– Δεν μ’ ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών ούτε η φυλή στην οποία γεννήθηκαν. Τους αντιμετωπίζω όλους με ένα κριτήριο: την αρετή. Για μένα, κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρος.

– Στον ουρανό δεν υπάρχουν δυο ήλιοι ούτε στη γη δυο κυρίαρχοι.

– Με θέληση, με παραμύθια και με την τέχνη της εξαπάτησης (ερωτηθείς πώς κατάφερε να κατακτήσει τον κόσμο σε τόσο σύντομο διάστημα) – Ει μη Αλέξανδρος ήμην, Διογένης αν ήμην.

– Δεν φοβάμαι ένα στρατό λιονταριών που διοικούνται από ένα πρόβατο. Φοβάμαι ένα στρατό προβάτων που τα διοικεί ένα λιοντάρι.

– Πονούντων και κινδυνευόντων τα καλά και μεγάλα έργα.

– Σήμερα δεν ήμουν πραγματικός βασιλιάς, γιατί δεν έκανα καμιά καλή πράξη.

– Τω κρατίστω. (Η υπόδειξή του για το ποιος θα είναι ο διάδοχός του. Τα τελευταία του λόγια…)

ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΣΥΝΤΡΙΒΑΝΙΑ ΑΠ' ΟΛΟ ΤΟ ΚΟΣΜΟ

Περίεργα συντριβάνια σε ολόκληρο τον κόσμο!

Κυριακή, 4 Δεκεμβρίου 2016

Τα συντριβάνια ανά τον κόσμο είναι ένα συνηθισμένο θέαμα σε πλατείες και πάρκα, αποτελώντας αναπόσπαστο μέρος του περιβάλλοντα 
χώρου. 

Από την απλή, όμως, γούρνα με μερικούς πίδακες νερού ολόγυρα, οι καλλιτέχνες συχνά επιλέγουν παράξενα γλυπτά και αντικείμενα τα οποία μετατρέπουν σε εντυπωσιακά σιντριβάνια, που εντυπωσιάζουν τόσο με το σχήμα τους όσο και με τα υλικά που χρησιμοποιούν οι δημιουργοί κατά την κατασκευή.

1. Nettuno Fountain


Η “Κρήνη του Ποσειδώνα” στην ομώνυμη πλατεία Piazza Nettuno, στη Μπολόνια της Ιταλίας. Το συντριβάνι αποτελείται από ένα άγαλμα του Ποσειδώνα στην κορυφή και τέσσερις γυναίκες στη βάση, καθεμία από τις οποίες συμπιέζει τα γυμνά στήθη της προκειμένου να πεταχτεί το νερό.

2. Swarovski Fountain



Στην εταιρεία της Swarovski στην Αυστρία οι τεχνικοί δημιούργησαν ένα εντυπωσιακό συντριβάνι με κρύσταλλα Swarovski, πλήρως ενσωματωμένο στο καταπράσινο τοπίο.

3. Jeanneke Pis



Το Jeanneke Pis είναι ένα μοντέρνο συντριβάνι στις Βρυξέλλες, σήμα-κατατεθέν της πόλης Manneken Pis στην πλατεία Grand Place. Δημιουργήθηκε το 1985 από τον Denis-Adrien Debouvrie διασκεδάζοντας τους περιπατητές, καθώς απεικονίζει ένα μικρό κορίτσι σε θέση ούρησης οκλαδόν.

4.Weber Fountain



Τα γλυπτά του Klaus Weber στο νότιο Λονδίνου απεικονίζουν ανθρώπινες μορφές από πέτρα όπου ευδιάκριτα παραμένουν μόνο τα χέρια και το πρόσωπο. Από το στόμα των “ανθρώπων” τρέχει με πίεση νερό, το οποίο μάλιστα ανακυκλώνεται.

5. Crown Fountain



Το Crown Fountain είναι ένα διαδραστικό έργο τέχνης που δεσπόζει στο Millennium Park του Σικάγο, στην περιοχή Loopcommunity. Σχεδιασμένο από τον Καταλανό καλλιτέχνη Jaume Plensa τοποθετήθηκε τον Ιούλιο του 2004. Λειτουργεί και ως υπαίθριο ντους!

6. Piano Fountain



Συντριβάνι-πιάνο, δημιουργία ενός εμπόρου πιάνων από την Ατλάντα, ο οποίος βρήκε έναν ευφάνταστο τρόπο επαναχρησιμοποίησης ενός παλιού και εκτός λειτουργίας πιάνου.

7. Canberra Times



Το συντριβάνι Canberra Times του Robert Woodward βρίσκεται στην πόλη Καμπέρα της Αυστραλίας από το 1979. Αποτελείται από ράβδους ανοξείδωτου χάλυβα και το ύψος του φτάνει τα 5 μέτρα.

8. Banpo Fountain



Το Banpo στη γέφυρα της Σεούλ στη Νότια Κορέα χρησιμοποιεί 9.380 ακροφύσια προκειμένου να εκτινάσσονται τα πολύχρωμα νερά και από τις δύο πλευρές της γέφυρας.

9. Vortex Fountain



Ένα πρωτότυπο συντριβάνι σχεδίασε ο Βρετανός γλύπτης William Pye μπροστά από Seaham Hall στο Sunderland. Στο εσωτερικό του κυλίνδρου δημιουργείται μια τεχνητή δίνη, ενώ από τις σκάλες που υπάρχουν στις δύο πλευρές του οι θεατές μπορούν να έχουν μια πιο κοντινή εικόνα του φαινομένου της περιδίνησης.

10. Magic Tap



Μπορεί να μοιάζει με… μαγεία, όμως η βρύση που βλέπεται να αιωρείται δεν είναι τίποτα άλλο από ένα εντυπωσιακό συντριβάνι που βρίσκεται στην Ισπανία, οι δημιουργοί του οποίου κατάφεραν να καλύψουν εντέχνως τις σωληνώσεις σε διαφανές υλικό έτσι ώστε να δημιουργείται η ψευδαίσθηση στο θεατή ότι η βρύση “στέκεται” στο κενό!  periergagr

.http://www.epixirimatias.gr/2016/12/blog-post_48.html

ΥΜΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ--Coldplay - Hymn For The Weekend (Official video)

Ένα videoclip, γυρισμένο με ένα υπέροχο τρόπο......
Λέγεται ύμνος για το Σαββατοκύριακο.....

      ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ   ΤΟ....!!!!!!!!!!

ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ "ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΒΟΥΤΥΡΆ"

Οργή Θεού! (Διήγημα του Δημοσθένη Βουτυρά)

Posted by sarant στο 4 Δεκεμβρίου, 2016

Το ιστολόγιο έχει αναφερθεί μερικές φορές, παρεμπιπτόντως, στον Δημοσθένη Βουτυρά (1872-1958), αλλά δεν έχει παρουσιάσει ποτέ διήγημά του -παράλειψη που διορθώνω σήμερα. Και είναι παράλειψη επειδή ο Βουτυράς είναι ο μεγαλύτερος διηγηματογράφος μας, αν όχι του 20ού αιώνα πάντως σίγουρα του μεσοπολέμου.

Ο Βουτυράς είναι από τους μετρημένους στα δάχτυλα συγγραφείς της εποχής του που βιοπορίστηκε από την πένα του, γι’ αυτό και έγραψε πάρα πολλά διηγήματα, πολλές εκατοντάδες, για περιοδικά και εφημερίδες, ενώ ταυτόχρονα εξέδιδε και συλλογές διηγημάτων, πάνω από είκοσι βιβλία.

Το έργο του δεν έχει συγκεντρωθεί ακόμα. Ο φίλος Βάσιας Τσοκόπουλος έχει ξεκινήσει να τυπώνει τα Άπαντα Βουτυρά σε τόμους, αλλά η υπόθεση κόλλησε μετά τον πέμπτο τόμο (κάπου στο ένα τρίτο του συνολικού όγκου) και αφού δυο εκδοτικοί οίκοι που είχαν αναλάβει το εγχείρημα είχαν κλείσει. Άκουσα πριν απο καιρό ότι ήταν έτοιμος ο έκτος τόμος, αλλά σε τέτοιους δύσκολους καιρούς δεν είναι εύκολα τέτοια εγχειρήματα.

Ο Βουτυράς έχει λίγους αλλά φανατικούς φίλους στην εποχή μας. Κάποια διηγήματά του (π.χ. Παραρλάμα, Ο θρήνος των βοδιών) είναι πολύ γνωστά, τα περισσότερα όμως όχι. Ο εκδοτικός οίκος Φαρφουλάς, του φίλου Διαμαντή Καράβολα, πήρε τ’ όνομά του από ένα διήγημα του Βουτυρά και έχει εκδώσει και κάποια έργα του, όπως τη σατιρική-φανταστική νουβέλα Μέσα στην Κόλαση (ο Βουτυράς καλλιέργησε και τα δύο είδη).

Εγώ σκαλίζοντας παλιές εφημερίδες βρίσκω πότε-πότε δημοσιεύματα του Βουτυρά, και κοιτάζω αν είναι θησαυρισμένα (μου έχει δώσει ο Τσοκόπουλος έναν κατάλογο των διηγημάτων που εχουν συμπεριληφθεί στις παλιές συλλογές), τα δε αθησαύριστα του τα στέλνω -αν και σχεδόν όλα τα έχει ήδη βρει ο ίδιος. Στον παλιό μου ιστότοπο έβαζα συχνά διηγήματα του Βουτυρά, που τα πληκτρολογούσαν φίλοι –εδώ τα έχω συγκεντρωμένα. Κάποια στιγμή λέω να βάλω μπροστά να πληκτρολογηθεί το κατοχικό ημερολόγιο του Βουτυρά, ή μάλλον τα αποσπάσματά του που είχε δημοσιεύσει στη δεκαετία του 1950 η Αυγή.

Το σημερινό διήγημα, αν δεν κάνω κάποιο σοβαρό λάθος, είναι και αυτό αθησαύριστο. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελεύθερος Λόγος στις 3 Μαΐου 1925. Ο Ελεύθερος Λόγος ήταν εφημερίδα που πρόσκειταν στο βενιζελικό κόμμα και είχε αξιόλογη λογοτεχνική ύλη. Κατά σύμπτωση από τις στήλες του Ελευθ. Λόγου (και του Νουμά) είχε διεξαχθεί τον προηγούμενο χρόνο, το 1924, η περίφημη αντιπαράθεση Ξενόπουλου – Παρορίτη και άλλων για το «πρόβλημα Βουτυρά». Το «πρόβλημα» ή παράδοξο Βουτυρά ήταν, με δυο λόγια, το εξής: πώς είναι τόσο αγαπητός ο Βουτυράς, ιδίως στους νέους φιλολογούντες (του 1920) τη στιγμή που ως συγγραφέας παρουσιάζει τόσα κραυγαλέα ελαττώματα.

Ο Παρορίτης μάλιστα έφτανε στο σημείο να αποφανθεί ότι ο Βουτυράς «δεν είναι συγγραφέας», ενώ ο Ξενόπουλος -που δεν απέρριπτε τον Βουτυρά, παρά τα όσα αφήνει να εννοηθεί η Βικιπαίδεια– αναρωτιόταν: «πώς ένας διηγηματογράφος, εις τον οποίον ως κριτικός βλέπω τόσα ελαττώματα, μπορεί να είναι ο αγαπημένος, ο προτιμώμενος από εμέ τον ίδιον ως αναγνώστην;» Και συνεχίζει: «Μόνον ο άμορφος αυτός, ο ακατασκεύαστος διηγηματογράφος μου δίδει σήμερα -τι παράξενον- την τρυφήν που μου δίδουν ξένοι μεγάλοι φορμίστες και στυλίστες, όπως ο Ανατόλ Φρανς και ο Όσκαρ Ουάιλδ!

Αλλά πολλά έγραψα. Παραθέτω το διήγημα, που είναι (όπως και ο γνωστοτερος «Θρήνος των βοδιών») φιλοζωικό και ευχαριστώ θερμά τον φίλο μας τον Σκύλο που το πληκτρολόγησε -και που είχε και την ιδέα να προτείνει φωτογραφία με βουβάλια για συνοδεία.

Μια παρατήρηση μόνο: έχω βέβαια εκσυγχρονίσει την ορθογραφία, αλλά κράτησα τις γραφές Φιλίντας, Ποτηράκις. Αυτή η σκηνή έχει ενδιαφέρον, διότι τα δύο ονόματα είναι υπαρκτά: ο Μένος Φιλήντας ήταν εμπειρικός γλωσσολόγος, από τους πρωτομάχους του δημοτικισμού -ήταν και χοντρός, αυτόν σκιτσάρει λοιπόν ο Βουτυράς. Ο Μαραδάς πιθανόν να είναι ο Χατζηδάκις. Ο [Γιώργης] Στράγγας, που τον λέει «άγριο σοσιαλιστή» ήταν δημοσιογράφος, στέλεχος του ΚΚΕ στη δεκαετία του 1920. Δεν ξέρω αν ο «χιλιεκατομμυριούχος Ποτηράκις» είναι υπαινιγμός για υπαρκτό πρόσωπο. Να σημειώσω ότι αναφορές (πολύ περισσότερες μάλιστα) σε υπαρκτά πρόσωπα κάνει ο Βουτυράς και στη νουβέλα του «Μέσα στην Κόλαση» που ανέφερα πιο πάνω.

ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ!

Όταν επέστρεψα σπίτι μου, ακόμα μου φαινότανε να βλέπω τη σφαγή των αρνιών. Άλλα απ’ αυτά να ’ναι γδαρμένα και κρεμασμένα, άλλα πάλι να σπαρταρούν στις βαμμένες από αίμα πλάκες, κι άλλα ριχμένα κάτω απ’ τον άνθρωπο με τα ματωμένα χέρια, δίχως καμιά φωνή να δέχονται το κοφτερό λεπίδι…

Είχα και το φίλο μου τον Πανάκο να μου λέει, να μου λέει γι’ αυτό. Και θα μου ’πε δέκα φορές:

-Σα να ετοιμάζεται μου φαίνεται, εορτή αγρίων για κάποιον αιμοβόρο θεό τους!.. Α, ο καημένος ο Χριστός, ο άκακος…

Και όμως δε διαμαρτυρήθηκε, που κι εγώ θυσίασα τον ωραίον άσπρον πετεινό μου. Κι αλήθεια, ήταν ωραίος πετεινός. Καμαρωτός, καμαρωτός βάδιζε. Και σαν ιππότης σωστός περιποιόταν τις όρνιθες, δικές του, ξένες. Είχε μια φωνή θαυμασία. Πολλές φορές κατά τα ξημερώματα, με ξυπνούσε απ’ το δυνατό χτύπημα των φτερουγιών του, κι άκουγα μετά το λάλημά του να ξεπετιέται μέσ’ στη βαθιά σιωπή.

Δυστυχισμένε πετεινέ!… Του ’κοψα το κεφάλι χωρίς να μου έχει κάνει ποτέ κακό…

Ο Πανάκος, είπα, δε διαμαρτυρήθηκε διόλου που τον έσφαξα. Ίσα, ίσα μάλιστα, τον πλησίασε, που τον είδε σφαγμένο, τον έπιασε απ΄ το ένα πόδι και τον σήκωσε για να δει αν είναι βαρύς. Και μιλιά γι΄ αυτόν, για τον πετεινό δηλαδή όταν έτρωγε τις σάρκες του. Μόνο όταν χορτασμένος πια ξαπλώθηκε σε μια πολυθρόνα είπε κάνοντας το φιλόσοφο:

-Ματαιότης ματαιοτήτων! Δε μου λες ο πετεινός σου υπήρχε, ή δεν υπήρχε; Εγώ λέω, πως ήταν όνειρο!…

Σχεδόν ξημερώματα πήγα να κοιμηθώ. Και θα ’ταν η ώρα που ο πετεινός μου χτυπούσε τις φτερούγες του κι έστελνε έπειτα τη φωνή του ψηλά σα να πετούσε βέλος, κοντάρι στα σκοτάδια, για να τα διαλύσει, σύμμαχος πιστός ή ακροβολιστής της ημέρας.

Καθώς ετοιμαζόμουνα να πλαγιάσω, να, να τι ακούω; Τη φωνή του πετεινού μου! Ναι, ναι, λαλούσε μέσ’ στον ορνιθώνα. Τη γνώρισα τη φωνή του. Κι έπειτα άλλον πετεινό δεν είχα. Αλλά τι φωνή ήταν εκείνη τώρα; Είχε μέσα της ένα θυμό, μια μανία μεγάλη, μεγάλη…

Ταράχτηκα και με δυσκολία με πήρε ο ύπνος.

Ένα πρωί πήγα στο δωμάτιο του Πανάκου. Το δωμάτιό του βρισκόταν ψηλά στο πιο επάνω πάτωμα ενός τεραστίου ξενοδοχείου. Είχε παράθυρο όμως προς το δρόμο, και μ’ άρεσε να κάθουμαι σ’ αυτό και να βλέπω τους ανθρώπους, τα τραμ, τα αμάξια να κινούνται κάτω, μικρά σαν παιχνιδάκια.

Ο Πανάκος δεν ήταν στο δωμάτιό του, είχε βγει έξω. Ήμουν όμως γνωστός πολύ, και κάθισα στο παράθυρο να τον περιμένω.

Μα σε λίγο είδα τους ανθρώπους να τρέχουν, να μην περπατούν κανείς ήσυχα. Όλοι πήγαιναν εδώ και κει τρέχοντας.

-Μα τι τους έπιασε; ρωτούσα τον εαυτό μου.

Και καθώς έλεγα αυτά και κοίταζα αυτήν την κίνηση, το τρέξιμο, ήρθε ο Πανάκος χωρίς να το καταλάβω.

-Άκου δω, μου λέει.

Στράφηκα. Είχε το ύφος φοβισμένο.

-Τι είναι; Τον ρώτησα και σηκώθηκα και πήγα κοντά του.

-Βρε αδελφέ, μου είπε, κάτι συμβαίνει που δε μπόρεσα να το καταλάβω. Είδες, τους είδες πώς τρέχουν, πώς τρέχει ο κόσμος… Μα τι συμβαίνει!.. Δεν έμαθα!… Εγώ ήμουνα στο καφενείο κι έκανα ένα ποίημα, το ξέρεις, το τελείωνα, την ωδή στο Πιπέρι! Και κάνω μια σηκώνω σε μια στιγμή το κεφάλι μου και βλέπω έρημο το καφενείο. Όλοι πελάτες, υπάλληλοι, καφετζήδες όλοι είχαν χαθεί. Σηκώνομαι, κοιτάζω δω κοιτάζω κει… Μπα, κανείς, ψυχή. Βλέπω όμως έξω τον κόσμο να περνά τρέχοντας. -Κάτι συμβαίνει, λέω, και βγαίνω έξω. Ρωτώ τον έναν, ρωτώ τον άλλον, κανείς δεν μ’ απαντούσε. Όλοι με βουλωμένο το στόμα τρέχανε. Επιτέλους, βρέθηκε και κάποιος καλός άνθρωπος και μου μίλησε. -Δεν ξέρω, όμως, μου λέει τι συμβαίνει, αλλά κάτι σοβαρό συμβαίνει, πολύ σοβαρό και γ’ αυτό πάει ο κόσμος να μάθει. Πάει στη Νομαρχία.

Αυτά μόνο μου είπε και το ’βαλε στα πόδια. Το βάζω κι εγώ τότε στα πόδια κι έρχομαι δω. Ήξερα ότι θα ’σαι… Α, α! Για άκου! Μα τι γίνεται, τι συμβαίνει!…

Ένας θόρυβος, μια βουή τρομαχτικιά υψώθηκε ξαφνικά.

Τρέξαμε στο παράθυρο.

Λαός, πλήθος ερχόνταν τρέχοντας.

-Μα τι τρέχει, τι τρέχει; έκανε ο Πανάκος.

Και ο λαός γρήγορος σα ρέμα που κατεβαίνει μ’ ορμή, έφτασε και περνούσε. Γυναίκες, κορίτσια, άντρες, γέροι, παιδιά, νέοι. Και όλοι ανάκατα. Πλούσιοι, φτωχοί, κουρελήδες και καλοντυμένοι, κοντά ο ένας στον άλλον τρέχανε. Και όπως το ρέμα, που τρέχει, πέφτει σε λάκκους, βούιζαν κι αυτοί.

-Μα τι συμβαίνει; φώναζε ο Πανάκος μισοκρεμασμένος απ΄ το παράθυρο.

Πού ν’ ακουστεί η φωνή του! Εμείς βρισκόμαστε στα ύψη. Αλλά και αν δεν βρισκόμαστε κεί [δεν] θα μπορούσε ν’ ακουστεί απ’ την τρομερή βουή που άφηνε το πλήθος, και από μια άλλη καταχθόνια που άρχισε να ’ρχεται από μακριά!

-Πάμε κάτω, μου είπε ο Πανάκος, πάμε, πάμε και μεις!

Έκανα να φύγω, αλλά κάτι μέσρυε και μέκανε να μείνω. Είχα δει τον άγριο σοσιαλιστή Στράγκα να τρέχει δίπλα στον χιλιοεκατομμυριούχο Ποτηράκι. Και πιο κάτω μέσα σ’ ένα κύμα άλλο λαού, διέκρινα το γλωσσολόγο Φιλίντα να τρέχει κοντά στον εχθρό του το γέρο γλωσσολόγο Μαραδά. Ο Φιλίντας αν και παχύς έτρεχε σα να ’ταν παραγεμισμένος αέρα και βοηθούσε και το γέρο συνάδελφό του.

-Πάμε κάτω!… Τι κάθεσαι!… μου είπε ο Πανάκος και μ’ έσυρε απ’ το χέρι.

Βγήκαμε γρήγορα στο διάδρομο και διευθυνθήκαμε στην πόρτα. Τραβώ ν’ ανοίξω. Τίποτα. Ήταν κλεισμένη… Κλειδί επάνω δεν υπήρχε.

-Ε, διάβολε, λέω, είναι κλεισμένη η πόρτα!…

-Για στάσου απ’ εκεί, πώς είναι κλεισμένη!

Και ο Πανάκος πιάνει το πόμολο, προσπαθεί το κουνά μανιακά. Μπα, η πόρτα, μια γερή πόρτα ούτε κουνιέται διόλου.

Γυρίζει σε μένα:

-Μα τι ’ναι αυτά, τι ’ναι αυτά! πού είναι αυτοί!

Κι αρχίζει να φωνάζει μ’ όλη του τη δύναμη:

-Κυρ Μανώλη!… Κυρά Μαριώ, Κώστα!…

Καμιά απάντηση. Η βουή του πλήθους…

-Θα’ναι κάτω όλοι!…

Πιάνει την πόρτα πάλι. Τα ίδια. Η πόρτα ακίνητη.

-Τι να κάνουμε; Με ρωτά.

-Ξέρω κι εγώ!…

-Τι ξέρεις και συ! Δεν ξέρεις τι είναι να μη μπορεί να μάθει κανείς τι συμβαίνει!…

-Ναι, έχεις δίκαιο. Μα δε μου λες, δεν είναι κανένα δωμάτιο με παράθυρο στη σκάλα, στην είσοδο;…

-Ναι, είναι ένα, αλλ’ είναι μικρό!…

-Να το δώ…

Πήγαμε. Το παράθυρο όμως ήταν μικρό, πολύ μικρό, δε χωρούσε να περάσει κανείς.

-Τι να κάνουμε; με ρώτησε ο Πανάκος.

-Να φωνάξουμε!… Στάσου να φωνάξω γω που ’χω δυνατή φωνή…

Κι ανοίγω το παραθυράκι κι αρχίζω να φωνάζω μ’ όλη μου τη δύναμη. Τίποτα όμως, καμιά απάντηση. Είχα απελπιστεί και ετοιμαζόμουν να τ’ αφήσω, όταν ακούω μια φωνή χοντρή να μου λέει:

-Μα δε φύγατε σεις ακόμα;

-Μα γιατί να φύγουμε, τι τρέχει; ρωτώ χωρίς να βλέπω με ποιον μιλούσα.

-Τι τρέχει!… δεν το μάθατε ακόμα!… Να, τα ζώα που τρώμε, βώδια, πρόβατα, βουβάλια, όλα, όλα που τα ’χαμε για φάγωμα, ξαγριωθήκανε, κάνουνε επανάσταση, και ρίχτηκαν στους ανθρώπους! Οργή θεού!.. Έρχονται κοπάδια καταπάνω μας!. Αχ και μ’ άρεσε τόσο πολύ το ροσμπίφ! Οργή θεού!.. Φευγάτε!…

-Μα μας έχουνε εμάς κλειδωμένους!..

-Κλειδωμένους!. Τι να σας κάνω, δε μπορώ!. Εγώ φεύγω!…

Όταν γύρισα κι είδα τον Πανάκο, τον είδα κατακίτρινο.

-Και τι θα κάνουμε τώρα; με ρώτησε.

-Να σπάσουμε την πόρτα!

Τρέξαμε πάλι στην πόρτα κι αρχίσαμε να πολεμούμε. Τίποτε δεν γινόταν όμως, η κλειδαριά ήταν γερή. Ιδρωμένοι, απελπισμένοι σταματήσαμε.

Αλλά τώρα δεν ακούσαμε κάτω στο δρόμο τη βουή του πλήθους, μόνο από πέρα, γύρω μου μουγκρητά άπειρα…

Πήγαμε στο δωμάτιο και κοιτάξαμε απ΄ το παράθυρο. Ο δρόμος ήταν έρημος. Κανείς, κανείς!

Τα μουγκρητά κι άλλες φωνές όσο πήγαιναν πλησίαζαν, πλησίαζαν. Ο αέρας εγέμισε απ’ αυτά…

Απ’ το παράθυρο φαινόταν και μια πλατεία. Και ξαφνικά βλέπω κάτι σα μαύρο κύμα, σα μαύρη θάλασσα να χύνεται μέσ’ στην πλατεία και να τη σκεπάζει.

-Βουβάλια, βουβάλια! είπα στον Πανάκο.

-Κοίταξε, κοίταξε! μού κάνει αυτός.

Απ’ ένα δρομάκι βόδια, ταύροι, χοίροι, βγήκαν και χύθηκαν στο μεγάλο δρόμο του ξενοδοχείου. Κι έτρεχαν μανιακά αφρίζοντας. Να και μαζί τους το άκακο αρνάκι αφρισμένο κι αυτό, να χτυπά τις πόρτες με τα κέρατά του…

-Να δεις, μου λέει ο Πανάκος, θα ρίξουν τα σπίτια!

Ο μεγάλος δρόμος είχε πλημμυρίσει από ζώα. Και δεν άργησε να μπεί σ’ αυτόν και το πλήθος των βουβάλων. Και τρέχαν, τρέχαν όλα τα ζώα μουγκρίζοντας και φαινόντανε να ζητούνε να βρούνε τον άνθρωπο…

-Να κρυφτούμε! μου λέει ο Πανάκος.

Θέλησα να τον ακούσω, αλλά τα γαλανά μάτια ενός βουβαλιού, που, απλώνοντας το λαιμό του σα χήνα που ζητά να δαγκάσει, έτρεχε, με είδαν…

Ακούσαμε κάτω δυνατά χτυπήματα στις πόρτες.

-Θ’ ανεβούν απάνω!.. Πού να πάμε;…

-Στα κεραμίδια!..

Γρήγορα ανεβήκαμε στην ταράτσα και απ’ εκεί στηρίζοντας μια σκάλα στον τοίχο βρεθήκαμε στα κεραμίδια.

Πετάξαμε τη σκάλα κάτω και περιμέναμε.

Ακούγανε θόρυβο, κρότους μεγάλους μέσ’ στο σπίτι. Θα μας ζητούσαν…

Σκεφτόμουνα πως εκεί δεν θα μπορούσαν να μας πειράξουν ούτε ακόμα οι τράγοι. Πώς θ’ ανέβαιναν;

Πάνω όμως σ’ αυτό που σκεπτόμουνα, μόλις είχα τελειώσει αυτή τη σκέψη, τι βλέπω;

Ένα κοπάδι πουλερικά, πετεινούς, όρνιθες, διάνους, πάπιες να ξεφυτρώνουν απ’ τα κεραμίδια ενός σπιτιού και πετώντας με άγριες φωνές να έρχονται κατεπάνω μας.

Ένας άσπρος πετεινός έτρεχεν εμπρός. Ο δικός μου!… Μα δεν τον είχα σφάξει;.

Ποιον να πρωτοχτυπήσω; Είδα τον Πανάκο να πέφτει ανάσκελα σαν τις γάτες, για να αμυνθεί καλύτερα, να κλοτσά. Ένας πετεινός μού ρίχτηκε με τα νύχια στο πρόσωπο.

Ξύπνησα. Ήταν το γατάκι μου που ’χε ανεβεί στο κρεββάτι μου κι έπειτα θέλησε να σκαρφαλώσει και στο πρόσωπό μου…

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ Ν. ΒΟΥΤΥΡΑΣ