ΣΙΔΕΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΤΗΘΟΣ, ΙΣΟΠΕΔΏΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΘΗΛΥΚΟΤΗΤΑ

Σιδερώνοντας το στήθος, ισοπεδώνοντας τη θηλυκότητα by selana019 Βασανιστήρια     Ιφιγένεια Κοντού     Οκτώβριος. Μήνας φροντίδας του μαστού. Μαστογραφία, υπέρηχος και επίσκεψη στον μαστολόγο.  Όλα για το στήθος γιατί  θέλουμε  να είναι υγιές και φυσικά, σφριγηλό και όμορφο...  Είναι το σύμβολο της θηλυκότητάς μας. Εννοείται ότι θέλουμε να το αγγίζουν με τρυφερότητα... Στοιχειώδη πράγματα. Όχι για τα κορίτσια στο Καμερούν. Εδώ το στήθος είναι όνειδος και ντροπή, αφορμή για σεξουαλικές επιθέσεις και βιασμούς, γι αυτό και πρέπει να εξαφανίζεται πριν μεγαλώσει. Πώς λέμε: «αυτά τα σκοτώνουν μικρά»; Ακριβώς αυτό. Μιλάμε για το  «breast ironing» ή «breast flattening». Ο όρος περιγράφει το έθιμο σύμφωνα με το οποίο γίνεται προσπάθεια να εξαφανιστεί εντελώς το κοριτσίστικο στήθος με το που θα αρχίσει κιόλας να βγαίνει... Να ισιώσει, να ισοπεδωθεί έτσι ώστε να κορίτσια  να μην είναι ελκυστικά... Οι αυτοσχέδιες παραδοσιακές μέθοδοι  μοιάζουν με μεσαιωνικά βασανιστήρια... Ο στόχος είναι ένας: το στήθος πρέπει να γίνει «πλάκα» με κάθε τρόπο. Πρώτα πιέζοντας και  κάνοντας μαλάξεις στο μαστό  με καυτά αντικείμενα. [Υποτίθεται ότι με τη μέθοδο αυτή, θα καεί το λίπος και το στήθος θα ισιώσει...] κι έπειτα, δένοντας σφιχτά τα κορίτσια στο στήθος. Το πιο διαδεδομένο εργαλείο για το σιδέρωμα του στήθους είναι  ένα ξύλινο γουδοχέρι που έχουν για οικιακές εργασίες [!] όχι πως αν δεν το έχουν δεν θα βρουν ένα εναλλακτικό εργαλείο... Χρησιμοποιούν ξύλινες σπάτουλες και κουτάλες ή πέτρες που ζεσταίνουν στα κάρβουνα. Μερικά από αυτά τα αντικείμενα ανήκουν στις γιαγιάδες που τα είχαν δοκιμάσει στις κόρες τους, στις μαμάδες δηλαδή που γίνονται σήμερα βασανιστές των μικρών κοριτσιών. Σαν να μην πόνεσαν οι ίδιες αρκετά όταν ήταν μικρές... Και σε κάθε περίπτωση, λες και φταίνε τα δεκάχρονα κορίτσια που το στήθος τους μεγαλώνει... και θα πρέπει να τιμωρηθούν γι αυτό υποφέροντας το βασανιστήριο κάθε μέρα για ένα-δύο χρόνια μέχρι να δουν τον μαστό να υποχωρεί και το στήθος να «ισιώνει» κι έτσι οι μαμάδες τους να βεβαιωθούν ότι τα κορίτσια δεν κινδυνεύουν πλέον να πέσουν θύματα σεξουαλικής επίθεσης. Το τέλος της λογικής. Η αρχή για εγκαύματα, μολύνσεις, κατεστραμένους ιστούς, αποστήματα, φλεγμονές, κύστεις, ακόμη και καρκίνους του μαστού. Και για πολλά μελλοντικά προβλήματα στο θηλασμό. Όταν τα κορίτσια γίνονται μητέρες και χρειάζεται να θηλάσουν, οι σιδερωμένοι μαστοί δεν ανταποκρίνοται πλέον... Κανένα πρόβλημα. Αυτοί που ξέρουν πώς να σιδερώνουν  το τρυφερό παιδικό στήθος, έχουν τη λύση και για το πρόβλημα του μαστού δίχως γάλα: τα μυρμήγκια. Βάζουν μυρμήγκια να τσιμπήσουν το στήθος της λεχώνας κι αυτό υποτίθεται ότι θα ενεργοποιήσει την παραγωγή μητρικού γάλακτος.[!] Το σιδέρωμα του στήθους είναι διαδεδομένο σε δέκα περιοχές του Καμερούν αλλά έχουν επίσης αναφερθεί περιστατικά και στη Δυτική και Κεντρική Αφρική, στο Μπενίν, το Τσαντ, την Ακτή Ελεφαντοστού, τη Γουινέα-Μπισάου, την Κένυα, το Τόγκο και την Ζιμπάμπουε. Στο Καμερούν πάντως, ένα ποσοστό κοριτσιών μεγαλύτερο από το 50% περνούν αυτό το μαρτύριο κάθε μέρα. Οι λέξεις «παράδοση», «πολιτισμός», «θρησκεία» χρησιμοποιούνται συχνά  ως εξήγηση για την απαράδεκτη αυτή πρακτική... Στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα πρόσχημα για την φρικτή κακομεταχείριση των κοριτσιών. Το ίδιο δεν ισχύει άλλωστε και με την εκτομή γεννητικών οργάνων; Τα κορίτσια μυούνται στην έμφυλη βία από την τρυφερή τους ηλικία. Τα έθιμα στην Αφρική, σε κάνουν να καταριέσαι την τύχη σου  που γεννήθηκες  γυναίκα. «Είναι ντροπιαστικό να έχεις στήθος. Η γιαγιά μου παρατήρησε για πρώτη φορά το δικό μου, όταν ήμουν 10 ετών. Με ξάπλωσε πάνω σε ένα κρεβάτι από μπαμπού, δίπλα στη φωτιά και πίεσε το στήθος μου με μια ξύλινη σπάτουλα προσπαθώντας να το ισιώσει. Ακόμη και τώρα, δεν θέλω να αγγίζει κανείς το στήθος μου»– Jeannette, 28 ετών. «Όταν  το στήθος μου άρχισε να μεγαλώνει, οι δικοί μου άρχισαν να συζητούν γι αυτό μέσα στην οικογένεια. Οι γείτονες, οι φίλοι της μητέρας μου, οι πρεσβύτεροι. Μιλούσαν τόσο πολύ γι αυτό! Ντρεπόμουν πολύ που μιλούσαν όλοι συνέχεια για το στήθος μου. Τελικά, η μαμά μου αποφάσισε να σιδερώσει τα στήθη μου. ‘Αν δεν τα σιδερώσω, θα προκαλέσουν άντρες. Και ξέρουμε ότι αυτό σημαίνει  εγκυμοσύνη’ είπε. ‘Πρέπει να σκοτώσουμε αυτά τα στήθη’ , ισχυρίστηκε. Χρησιμοποιούσε μια καυτή πέτρα πάνω στον ένα μου μαστό, μετά στον άλλο, και ξανά... Αυτό κράτησε για βδομάδες. Υποθέτω ότι το κανε για καλό. Τα στήθη όμως είναι  που κάνουν μια γυναίκα όμορφη. Σήμερα τα δικά μου είναι  πλαδαρά. Εντελώς πεσμένα»– Carole B., 28 ετών. «Ήμουν μόλις οκτώ ετών όταν η μητέρα μου, μου είπε: ‘Βγάλε τη μπλούζα σου. Έχεις κιόλας στήθος; Όταν ένα κορίτσι  της ηλικίας σου έχει στήθος, οι άντρες το κοιτάνε.’ Δεν ήξερα τι σκόπευε να κάνει. Καθημερινά , τρεις φορές την ημέρα, προσπαθούσε να ισιώσει το στήθος μου με μια καυτή σπάτουλα. Μου λεγε: ‘είναι για το καλό σου.’  Ήταν ενας εφιάλτης. Κι όσο μου πίεζε τα στήθη, τόσο εκείνα μεγάλωναν. Όταν είδε ότι με τη σπάτουλα δεν κάνει τίποτα, άρχισε να χρησιμοποιεί μια πέτρα. Ήταν κόλαση! Ένιωθα λες και καιγόταν όλο μου το σώμα... Μάζεψα τα πράγματά μου και πήγα στη θεία μου. Μερικές φορές  προσπαθώ να καταλάβω τις πράξεις της μητέρας μου. Μου προκαλεί  τόσο βαθύ πόνο το να βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη.» – Doriane, 19 ετών. «Ήταν η μητέρα μου, οπότε έπρεπε να την υπακούσω. Ακόμα κι αν έτρεχα, θα με έπιανε. Θα με άρπαζε όταν κοιμόμουν. Θα βρισκε κάποιον τρόπο. Όσο και να έκλαιγα, θα το έκανε. Ένιωθα σαν κάτι να έσκιζε το στήθος μου...Ποτέ δεν κατάλαβα τι σκεφτόταν – αν ήθελε να με βοηθήσει ή να με τιμωρήσει. Ο ξάδερφός μου με βίασε όταν ήμουν 13 και τελικά, γέννησα το παιδί του. Έπρεπε να έχω γάλα αλλά δεν είχα πλέον μαστούς. Προσπαθήσαμε να χρησιμοποιήσουμε μυρμήγκια. Όταν σε τσιμπάνε, τα στήθη σου φουσκώνουν κι υποτίθεται ότι βγάζεις γάλα. Έκανα τρία παιδιά και παρά τα μυρμήγκια, ποτέ δεν κατάφερα να τα θηλάσω. Κανένα από τα τρία». –Emmanuelle, 23 ετών. φωτογραφία: Gildas Paré Τι μήνυμα λαμβάνουν τα κορίτσια από αυτήν την απαράδεκτη  πρακτική; Μαθαίνουν ότι πρέπει να ντρέπονται για τη γυναικεία τους φύση και να την κρύβουν για να μην προκαλέσουν σεξουαλική επίθεση από το παντοδύναμο ισχυρό φύλο. Μεγαλώνουν με ενοχές  για το σώμα τους [αν  δεχθούν σεξουαλική επίθεση , θα φταίνε οι ίδιες που δεν σιδέρωσαν αρκετά το στήθος τους]. Εκπαιδεύονται στον σωματικό πόνο [αφού είναι κορίτσια  πρέπει να πονάνε, είναι για το καλό τους]. Αποδέχονται την απαξίωση του σώματός τους [αν άξιζε δεν θα το έκαιγαν]. Συνηθίζουν στον περιορισμό και την καταπίεση[δεμένες με τον σφιχτό επίδεσμο σε σημείο να μην μπορούν να ανασάνουν]. Προετοιμάζονται για μελλοντικές θυσίες. Ανακαλύπτουν επίσης, ότι ενώ την εξουσία την κατέχει ο άντρας, την καταπίεση την διαιωνίζει η γυναίκα.Τον  σωματικό πόνο τον προκαλεί τελικά  το γυναικείο πρότυπο: η ίδια τους η μάνα. Εκείνη που τις θήλασε γίνεται η ίδια που τους καίει/καταστρέφει το στήθος. Κι  έτσι ολοκληρώνεται ένας κύκλος έμφυλης βίας και κακοποίησης που αρχίζει από ένα σιδερωμένο στήθος και καταλήγει σε ένα άλλο σιδερωμένο στήθος. Πόση πίκρα, πόνο, θυμό, πρέπει να στάζει αυτή η μαραμένη θηλή... Παρακολουθήστε το film του Kirk Bayama: «Our breasts, our plague»     http://tvxs.gr/news/kosmos/sideronontas-stithos-isopedonontas-ti-thilykotita Δημοσιεύτηκε just now από τον χρήστη selana

Η ΕΥΡΏΠΗ ΜΙΛΑΕΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ

Η Ευρώπη μιλάει γερμανικά by selana019 Η Ευρώπη μιλάει γερμανικά! ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ Την επιδέξια διπλωματική και οικονομική πολιτική της Γερμανίας, με την οποία κατάφερε να αναδειχθεί σε ηγετική δύναμη στην Ευρώπη, ερευνά το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα.  Το 2008, όταν ο παγκόσμιος οικονομικός πολεμος έφτασε στην Ευρώπη, η γερμανική ηγεσία συνειδητοποίησε γρήγορα ότι μπορούσε να αξιοποιήσει την οικονομική κρίση για δικό της λογαριασμό. Η ελληνική περίπτωση ήταν η κατάλληλη αφορμή. «Η γερμανική πολιτική ήταν σαφής και ξεκάθαρη από την αρχή, λέει στην εκπομπή η πρώην υπουργός  Λούκα Κατσέλη . Ήθελε να ελαχιστοποιήσει το κόστος για το γερμανικό τραπεζικό σύστημα και για τους γερμανούς φορολογούμενους  και η κυρία Μέρκελ να κερδίσει πολιτικό χρόνο ρίχνοντας τα βάρη μονομερώς στην ελληνική  πλευρά».  Οπως και στους συμβατικούς πολέμους, η προπαγάνδα έπαιξε αποφασιστικό ρόλο. Το δάνειο που συνόδευε το ελληνικό μνημόνιο του 2010 είχε υψηλό επιτόκιο, αλλά στη γερμανική και τη διεθνή κοινή γνώμη παρουσιάστηκε ως δωρεάν βοήθεια.  Οι Έλληνες-αλλά και οι υπόλοιποι λαοί των νοτίων χωρών- κατηγορήθηκαν για τεμπέληδες, οι  χώρες τους μετονομάστηκαν σε  «Γουρούνια» (P.I.I.G.S). Μια γερμανίδα, η Σόνια Γκίζε αποφάσισε να αντιδράσει ιδρύοντας την κίνηση «Είμαστε όλοι γουρουνάκια». «Θύμωσα και αναρωτιόμουν πώς νιώθουν οι Έλληνες, αν διαβάζουν κάθε μέρα στις εφημερίδες ότι είναι 11 εκατομμύρια ψεύτες και απατεώνες, κρύβουν τα λεφτά τους και είναι όλοι πλούσιοι με πισίνες.  Ήξερα  πως δεν ήταν αλήθεια, πως ήταν ένα ηλίθιο στερεότυπο», δηλώνει στο Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα. Για τη Γερμανία η κρίση αποδεικνυόταν κερδοφόρα. Το Βερολίνο έφτασε να δανείζεται με αρνητικό επιτόκιο. «Είναι δύσκολο να συλλάβουμε ότι, έπειτα από δύο χρόνια η Γερμανία θα επιστρέψει λιγότερα απ όσα δανείστηκε», εξηγεί ο Ερίκ Τουσέν, πρόεδρος της επιτροπής για την κατάργηση των χρεών του τρίτου κόσμου. Όμως, η Γερμανία έχει και ένα εναλλακτικό σχέδιο, σε περίπτωση που τα πράγματα στην ευρωζώνη δεν πάνε καλά. Ο Στέλιος Κούλογλου και το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα επισκέπτονται ένα κεντρικό κατάστημα στο Βερολίνο όπου οι συναλλαγές γίνονται και με… ΜΑΡΚΑ!  Για τον πρώην πρόεδρο των γερμανών βιομηχάνων Χάνς Όλαφ Χένκελ ορισμένες χώρες αξίζουν να έχουν ένα καλύτερο νόμισμα από το ευρώ. « Η Γερμανία, η Αυστρία, η Φινλανδία και η Ολλανδία να αφήσουν το ευρώ και να φτιάξουν ένα δικό τους νόμιασμα» δήλωσε στη συνέντευξη του στο Στέλιο Κούλογλου. Οσο για την Γαλλία, παραδοσιακή αντίπαλο της Γερμανίας για την ηγεμονία στην Ευρώπη, αυτή θα πρέπει να παραμείνει με τις χώρες του νότου, δηλώνει ο πρώην πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων, ώστε να ξαναγίνει ανταγωνιστική. «Η Ευρώπη μιλάει πλέον γερμανικά», θα αναφωνήσει κορυφαίο στέλεχος των Χριστιανοδημοκρατών, σε μια δήλωση που τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης προτιμούν να περάσουν στα ψιλά. Στο Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα μιλούν ακόμη ο διάσημος Γάλλος οικονομολόγος Ελί Κοέν, ο οικονομολόγοι   Γιώργος Δουράκης και Πάνος Παναγιώτου,ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, ο Άλαν Σίμπιλς καθηγητής  στο πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες, ο ισπανός πολιτικός αναλυτής Κάρλος Μαρτίνεθ Γκαρθία και πολλοί άλλοι. http://tvxs.gr/webtv/reportaz-xoris-synora/i-eyropi-milaei-germanika Δημοσιεύτηκε just now από τον χρήστη selana

ΕΤΣΙ ΦΤΙΑΧΝΑΝ ΤΙΣ ΜΟΥΜΙΕΣ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΑΙΓΥΠΤΙΟΙ--The Mummification Process

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ήταν φημισμένοι για την δεξιοτεχνία τους στην μουμιοποίηση νεκρών....
Για παράδειγμα αναφέρεται, κάποιος νεαρός Έλληνας 20 χρονών, ονόματι Ηρακλείδης....
Όλο το μυστικό, είναι η χρήση του αλατιού και διαφόρων ρητινών σε αρκετές στρώσεις που γίνονταν αλλεπάλληλα... 
Ρητίνη και γάζα επαναλαμβάνονταν αρκετές φορές, μέχρι να έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα...
Ζωγραφίζοντας το πρόσωπο σε μια προσωπίδα και αναγράφοντας το όνομα της μούμιας  στα πόδια τελείωνε η διαδικασία ....
Έτσι ο Ηρακλείδης που πέθανε τον 1ο μΧ αιώνα βρίσκεται και σήμερα κοντά μας
Λίγο μακάβριο video, αλλά περιγράφεται η τεχνική των Αρχαίων Αιγυπτίων αρκετά ικανοποιητικά....
Εύκολο στη παρακολούθηση, καθώς υπάρχει και η δυνατότητα εμφάνισης ελληνικών υποτίτλων....

ΟΙ ΜΟΥΣΕΣ.....By ΧΕΙΛΩΝ

Γράφει ο Χείλων

ΟΙ   ΜΟΥΣΕΣ                              

Για τις Μούσες υπήρχαν πολλές διαφορετικές εκδοχές στην αρχαιότητα, που αφορούσαν τόσο στην καταγωγή τους, όσο και στον αριθμό τους. Διαφαίνεται πάντως, ότι παλαιότερα ήσαν Νύμφες των βουνών και των νερών, οι οποίες αργότερα «προβιβάσθηκαν» και με τον καιρό απέκτησαν συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Πιστεύεται ότι κατοικούσαν στον Όλυμπο και με τις ακούραστες φωνές τους τραγουδούσαν θείες μελωδίες και ύμνους, παίζοντας λύρα.

Θέμα των τραγουδιών τους ήταν πάντα η αρχοντική καταγωγή των θεών, τους οποίους εγκωμιάζουν. Κυρίως όμως υμνούν τον Δία και το μεγαλείο του, καθώς ήταν εκείνος που δημιούργησε τον «κόσμο» με την έννοια ότι έβαλε σε τάξη το σύμπαν και όρισε τους κανόνες που διέπουν τη ζωή των θεών και ανθρώπων. Το πόσο στενά δεμένες ήταν μαζί του φαίνεται από το ότι τις αποκαλούσαν «Ολυμπιάδες«. Σπανιότερα δόξαζαν με τα τραγούδια τους το γένος των ανθρώπων και τους φημισμένους ήρωες. Το αρμονικό τους τραγούδι μάγευε το βασιλιά των θεών και των ανθρώπων, γέμιζε με ευφορία τις ψυχές όλων των θεών και γοήτευε ολόκληρη τη φύση η οποία στεκόταν ασάλευτη κάθε φορά που οι Μούσες ακούγονταν από την κορυφή του Ολύμπου, για να τις αφουγκραστεί: ο ουρανός, τα άστρα, η θάλασσα και τα ποτάμια, όλα σιωπούσαν ευλαβικά…

Καλλιόπη

Οι Μούσες τραγούδησαν για να γιορταστούν οι γάμοι της Θέτιδας με τον Πηλέα και της Αρμονίας με τον Κάδμο. Τραγούδησαν ακόμη θρηνητικά στην ταφή του Αχιλλέα. Ο Πλάτωνας αναφέρει τον εξής μύθο: όταν γεννήθηκαν οι Μούσες και μαζί τους η ποίηση και η μουσική, κάποιοι θνητοί γοητεύθηκαν τόσο πολύ, που συνεχώς τραγουδούσαν· ξεχνούσαν να φάνε και να πιούνε κι έτσι πέθαιναν σιγά σιγά, χωρίς να υποφέρουν. Απ’ αυτούς κατάγονται τα τζιτζίκια, που είναι προστατευόμενα των Μουσών και που συνεχώς τραγουδούν ξεχνώντας πείνα, δίψα και κούραση, μέχρι να πεθάνουν. Τότε πηγαίνουν στις Μούσες και τους λένε τα ονόματα των πιστών τους οπαδών, που είδαν στη Γη κατά το σύντομο πέρασμά τους.

Έλεγαν πως οι Μούσες γεννήθηκαν, επειδή ο Δίας, που γιόρταζε το γάμο του, ρώτησε τους καλεσμένους του, τους άλλους θεούς, αν τους έλειπε τίποτα. Εκείνοι τότε του απάντησαν πως θα έπρεπε να φτιάξει κάποιες θεότητες που θα υμνούσαν τον Δία με στίχους και μουσική αντάξια των κατορθωμάτων και του μεγαλείου του.

Ως προς την καταγωγή τους, οι πιο πολλοί πίστευαν πως μητέρα τους ήταν η Μνημοσύνη, που κοιμήθηκε μαζί με τον Δία στην Πιερία (την περιοχή βόρεια του Ολύμπου) για εννιά διαδοχικές νύχτες. Ένα χρόνο μετά η Μνημοσύνη γέννησε εννιάδυμα, κοντά στην κορυφή του Ολύμπου, ήτοι εννιά κόρες, που τις μάγευε όλες η μουσική και η ποίηση και που από τότε απετέλεσαν μια λαμπρή χορωδία. Τα ονόματά τους ήσαν τα εξής: Κλειώ, Ευτέρπη , Θάλεια, Μελπομένη, Ερατώ, Τερψιχόρη, Πολύμνια, Ουρανία, Καλλιόπη. Ως προς τον αριθμό και την καταγωγή τους, οι άλλες εκδοχές ήταν πως ήταν κόρες του Ουρανού και της Γαίας, ή του Απόλλωνα, ακριβώς επειδή κι ο ίδιος σχετίζεται άμεσα με τη μουσική. Ο Απόλλωνας, μάλιστα, διεύθυνε τη χορωδία τους, γι’ αυτό και ονομαζόταν Μουσαγέτης – «ηγέτης», διευθυντής των Μουσών.

Κλειω

Πάντως με τον χαρακτηρισμό Μούσες αναφέρονται και οι Τιτανίδες καθώς και οι Απολλωνίδες, οι οποίες προϋπήρξαν των εννέα μουσών. Οι Τιτανίδες Μούσες ήσαν τρείς ή τέσσερις Τιτανίδες θεότητες της μουσικής. Τα ονόματά τους ήσαν Μελέτη, Αοιδή και Μνήμη εκ των οποίων η τελευταία ταυτίζεται με την Μνημοσύνη, μητέρα των εννέα Μουσών (Παυσανίας 9.29.1) ή Θελξινόη, Αοιδή, Αρχή, Μελέτη (Κικέρων De Natura Deorum/φύση των θεών 3.21). Κατάγοντο από τον Ουρανό και την Γαία (Αλκμάνος 67, Μίμνερμος 13, Πράξιλλα η Σικυωνή Frag 3, Διόδωρος Σικελιώτης 4.7.1, Αρνόβιος 3.37) ή από τον Ουρανό (Παυσανίας 9.29.1, Κικέρων 3.21).

Ευτέρπη

Οι Απολλωνίδες Μούσες ήσαν τρείς κόρες του θεού Απόλλωνα (Εύμελος 35, Τζέτζης επί ησιόδου 23) και ονομάζοντο Κηφισώ, Απολλωνίς και Βορυσθένις ή Νήτη, Μησή και Υπάτη (Πλουτάχου Συμπόσιο 9.14) και ελατρεύοντο στο μαντείο των Δελφών. Η τελευταίες ονομασίες αντιπροσώπευαν την χαμηλή – μέση και υψηλή κλίμακα των χορδών της λύρας.

Τερψιχόρη

Η λατρεία των Μουσών ξεκίνησε από την Πιερία, δηλαδή την περιοχή στην οποία γεννήθηκαν, γι’ αυτό και τις έλεγαν «Πιερίδες«. Έλεγαν πως ο Πίερος, βασιλιάς της Μακεδονίας σύμφωνα με τη μυθολογία, έφερε από κει τη λατρεία τους στη Βοιωτία. Ο Πίερος, μάλιστα, απέκτησε εννιά κόρες, στις οποίες έδωσε το όνομα των Μουσών, Πιερίδες. Ήταν όμως τόσο αλαζονικές, ώστε προκάλεσαν τις Μούσες να παραβγούν μαζί τους στο τραγούδι. Οι Μούσες τις νίκησαν, όπως ήταν φυσικό, και για να τις τιμωρήσουν, τις μεταμόρφωσαν σε φλύαρες κίσσες. Όταν αυτές τραγουδούσαν, σκοτείνιαζε και κανείς δεν τις άκουγε. Στη Βοιωτία, λοιπόν, οι Μούσες κατοικούσαν στο βουνό Ελικώνας, που έγινε και το κέντρο της λατρείας τους. Γι’ αυτό άλλωστε και τις ονόμαζαν «Ελικωνιάδες«. Αργότερα κάποιοι συγγραφείς τις τοποθετούσαν στον Παρνασσό.

Ερατώ

Με μεγάλο ζήλο λατρεύονταν, επίσης, οι Μούσες στους Δελφούς, λόγω της στενής σχέσης τους με το θεό Απόλλωνα, στον οποίο ανήκε το μαντείο. Εκεί η λατρεία Απόλλωνα και Μουσών έφτασε να συγχωνευτεί εντελώς. Στην Αθήνα τις τιμούσαν ιδιαίτερα και μεταξύ άλλων, ονόμαζαν μια κορυφή κοντά στην Ακρόπολη «Μουσείον» προς τιμή τους κι ο Πλάτωνας είχε χτίσει βωμό στο όνομά τους στην Ακαδημία του. Οι Μούσες έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλείς σ’ ολόκληρη την Ελλάδα………ίχνη της λατρείας τους βρέθηκαν στην Πελοπόννησο, τα νησιά του Αιγαίου και την Κρήτη, όπου μάλιστα λεγόταν ότι είχε γίνει ο αγώνας τραγουδιού μεταξύ Μουσών και Σειρήνων. Επικράτησαν φυσικά οι πρώτες, που τιμώρησαν τις φαντασμένες Σειρήνες, κόβοντας τα φτερά τους· εκείνες έπεσαν στη θάλασσα και πνίγηκαν. Ακόμη τις τιμούσαν και σε πολλές πόλεις της Μεγάλης Ελλάδας (ελληνικές αποικίες της Κάτω Ιταλίας και Σικελίας), ενώ στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου είχε ιδρυθεί στα χρόνια μετά το θάνατο του Μεγ. Αλεξάνδρου το «Μουσείο«, ένα φημισμένο εκπαιδευτικό ίδρυμα, με διευθυντή του τον εκάστοτε αρχιερέα στην υπηρεσία των Μουσών.

Μελπομένη

Στα έργα του Ομήρου, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, οι Μούσες, ως θεές της ποίησης, κατέχουν πολύ σημαντική θέση· όταν ο ποιητής αρχίζει την αφήγηση του κάθε έπους, ζητά από τη Μούσα να τον βοηθήσει. Οι Μούσες τα ξέρουν όλα και τα έχουν δει όλα, πρέπει λοιπόν να τον βοηθήσουν να θυμηθεί γεγονότα του παρελθόντος, που ο ίδιος έχει μόνο ακουστά και που ο νους του αδυνατεί να συγκρατήσει. Στα ομηρικά έπη, λοιπόν, εμφανίζονται ως θεότητες της Μνήμης.

Θάλεια

Στον Όμηρο επίσης αναφέρεται η περιπέτεια του αοιδού Θάμυρηαπό τη Θράκη, που καυχήθηκε πως θα μπορούσε να νικήσει τις Μούσες στο τραγούδι. Εκείνες, τότε, τον τύφλωσαν και του στέρησαν την ικανότητα να γράφει στίχους και να παίζει λύρα. Στην Οδύσσεια, ο φημισμένος τραγουδιστής των Φαιάκων Δημόδοκος ήταν ο αγαπημένος της Μούσας, που του έδωσε, όμως, μαζί με την τέχνη να γράφει υπέροχα τραγούδια κι ένα ολέθριο δώρο: του στέρησε το φως των ματιών του. Φαίνεται πως οι τυφλοί αοιδοί ήταν κάτι συνηθισμένο έτσι κι αλλιώς στην εποχή του Ομήρου. Είναι γνωστό ότι η απουσία της όρασης οξύνει τη μνήμη κι αυτό πρέπει να έκανε τους αοιδούς πολύ δυνατούς στο να θυμούνται και να απαγγέλλουν από μνήμης αναρίθμητους στίχους, όπως γινόταν τότε.

Ουρανία

Ο ποιητής Ησίοδος, στην αρχή της «Θεογονίας» μας διηγείται μια ιστορία που έζησε ο ίδιος, κατά την οποία όταν έβοσκε τα πρόβατά του στη Βοιωτία, την πατρίδα του, τον πλησίασαν οι Μούσες στο βουνό Ελικώνας και του έδωσαν ένα κλαδί δάφνης………..του χάρισαν το δώρο της ποίησης. Για πρώτη φορά στην ευρωπαϊκή ποίηση ο ποιητής παρουσιάζεται να έχει συνειδητοποιήσει τη θέση του στην τέχνη· ότι δημιουργεί ως αυτόνομη οντότητα κι ότι οι Μούσες οι ίδιες παρέχουν την εγγύηση για την καλλιτεχνική αξία των όσων ο ίδιος συνθέτει. Εδώ οι Μούσες δεν ευλογούν και δε βοηθούν απλώς τον ποιητή, αλλά τον μυούν στην τέχνη.

Πολύμνια

Όπως αναφέρθηκε οι Μούσες θεωρούνταν θεές της μουσικής και της ποίησης, που εν χορώ υμνούσαν τον Δία με τις μελωδικές τους φωνές. Στον Όμηρο είδαμε και μια άλλη τους διάσταση: θεές της Μνήμης και κατ’ επέκταση εκείνες που διασώζουν αξίες – ηθικές αρχές και διδάγματα από το παρελθόν. Μ’ άλλα λόγια, ό,τι μια κοινωνία θεωρεί βασικό για την επιβίωσή της. Μέχρι τα τέλη της αρχαιότητας οι εννιά Μούσες ήταν μια αδιάσπαστη ομάδα, όμως περίπου στα τέλη της ρωμαϊκής εποχής η καθεμιά τους περιορίστηκε σε έναν ιδιαίτερο τομέα ως εξής:

Η Καλλιόπη, η πρώτη και πιο σεβαστή απ’ όλες, ήταν η μούσα του ηρωικού έπους.

Η Κλειώ ήταν η μούσα της ιστορίας.

Η Ευτέρπη της αυλητικής τέχνης.

Η Τερψιχόρη της λυρικής ποίησης (ενώ πιο παλιά ήταν η Μούσα του χορού).

Η Ερατώ του υμέναιου και του γάμου, άρα και της ερωτικής ποίησης.

Η Μελπομένη ήταν η Μούσα της τραγωδίας.

Η Θάλεια της κωμωδίας.

Η Ουρανία της αστρονομίας

Η Πολύμνια της μιμικής, δηλαδή της παντομίμας.

Πρέπει να αναφερθεί ότι εκτός της Καλλιόπης, τους επικούς ποιητές ενέπνεαν επίσης η Ουρανία και η Κλειώ.

Είτε όλες μαζί ως μια ενιαία ομάδα, είτε η καθεμιά ξεχωριστά, οι Μούσες συμβόλιζαν το μεγαλείο της τέχνης· το ωραίο όχι μόνο στη μορφή, αλλά και στο περιεχόμενο. Είναι φωτεινές και ήπιες μορφές που μέχρι σήμερα προσωποποιούν την παρηγοριά που φέρνει η τέχνη και η ηθική στη ζωή των ανθρώπων, καθώς και την ομορφιά που της δίνει.

Posted by XΕΙΛΩΝ on 08/09/2013

ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ ΤΟ 40 του ΜΩΥΣΗ ΜΠΟΥΡΛΑ

Μωυσής Μπουρλάς: Στην Αλβανία

Posted by sarant στις 28 Οκτωβρίου, 

Μια και σήμερα έχουμε την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, σκέφτηκα να παρουσιάσω ένα άρθρο με αναμνήσεις από το αλβανικό μέτωπο.

Διάλεξα ένα απόσπασμα από την αυτοβιογραφία του Μωυσή Μπουρλά, που έχει τίτλο «Έλληνας, Εβραίος και αριστερός» (2000). Ο συγγραφέας του, ο ο Μωυσής Μιχαήλ Μπουρλάς (1918-2011), που συγκέντρωνε τις ιδιότητες του τίτλου, γεννήθηκε στο Κάιρο, από ελληνοεβραίους γονείς, μπήκε από μικρός στο αριστερό κίνημα, δούλεψε τορναδόρος, πολέμησε στην Αλβανία, συμμετείχε στον ΕΛΑΣ με το ψευδώνυμο Βύρων, πέρασε μετά τη Βάρκιζα όλες τις περιπέτειες των αριστερών, με εξορίες στη Μακρόνησο, στην Ικαρία και στον Άη Στράτη. Το 1951, με συμφωνία ανάμεσα στην Ελλάδα και το νεαρό κράτος του Ισραήλ, δόθηκε η δυνατότητα στους αριστερούς εβραίους εξόριστους να απελευθερωθούν και να εγκατασταθούν στο Ισραήλ. Ο Μπουρλάς εκεί δούλεψε τορναδόρος, έγινε μέλος του ΚΚ, μοίραζε την ελληνική εφημερίδα του κόμματος στα ελληνικά χωριά των παραλίων του Ισραήλ, αλλά όσο η ΕΣΣΔ προσέγγιζε τις αραβικές χώρες το κλίμα γινόταν όλο και πιο βαρύ για τους κομμουνιστές, ώσπου τελικά με τη γυναίκα του, ρωσοεβραία, έφυγε το 1967 για τη Σοβιετική Ένωση όπου δούλεψε τορναδόρος σε μια πόλη στα Ουράλια. Μετά τη συνταξιοδότησή του κατεβαίνει στο Σουχούμι, στη σημερινή Γεωργία, όπου διδάσκει ελληνικά και πιάνει επαφή με Ρωσοπόντιους. Με την αποσύνθεση της ΕΣΣΔ και τις συγκρούσεις ανάμεσα σε Γεωργιανούς και Αμπχάζιους η ζωή έγινε δύσκολη για τους ουδέτερους, οπότε ο Μπουρλάς κατεβαίνει στην Ελλάδα το 1990 και με χίλια βάσανα ξαναπαίρνει ελληνική ιθαγένεια το 1999. Ως το τέλος έμεινε ακμαίος και δραστήριος, μάλιστα κατέβαινε και στις δημοτικές εκλογές με το  ψηφοδέλτιο του Τριαντάφυλλου Μηταφίδη. Ένα χορταστικό αφιέρωμα στον Μωυσή Μπουρλά και στο βιβλίο του είχε ανεβάσει το 2012 η φίλη Βασιλική Μετατρούλου, με φωτογραφίες, ένα βίντεο και αρκετά λινκ. Σας το συστήνω οπωσδήποτε. (Μια φίλη με ενημέρωσε και για ένα άλλο ντοκιμαντέρ στην ΕΤ3).

Παλιότερα είχαμε παρουσιάσει ένα άλλο απόσπασμα από το βιβλίο του Μπουρλά, σχετικά με τη ζωή στην εξορία. Όπως θα δείτε, περιγράφει συνοπτικά όσα πέρασε στο αλβανικό μέτωπο, από τις 28 Οκτωβρίου ίσαμε την υποχώρηση του Απριλίου 1941, χωρίς κάποιον εξαιρετικό ηρωισμό, χωρίς κάποιο συνταραχτικό συμβάν, μια τυπική θα λέγαμε στρατιωτική εμπειρία από την Αλβανία. Ευχαριστώ τη φίλη μας τη Μαρία για την πληκτρολόγηση.

ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ

Μάθαμε για τον τορπιλισμό της Έλλης από τους Ιταλούς και αμέσως ήρθαν τα νέα για τον πόλεμο. Θυμάμαι , την παραμονή της αναχώρησής μας για το μέτωπο, φωτογραφηθήκαμε τρεις φίλοι. Την φωτογραφία την κρατώ ως τα τώρα. Άρχισαν οι ετοιμασίες για αναχώρηση στο μέτωπο. Μας παραχώρησαν βαγόνια για να φορτώσουμε το υλικό αλλά δεν είχαμε τα μέσα και τα κατάλληλα εργαλεία για τη φόρτωση. Σκαρώσαμε ένα πρωτόγονο «βίντσι», ανελκυστήρα, και με την πείρα μας – εγώ την είχα από το λιμάνι, ενώ οι αξιωματικοί δεν είχαν ιδέα από τέτοιες δουλειές – φορτώσαμε, πήραμε ξηρά τροφή δυο ημερών και αναχωρήσαμε με το ίδιο τρένο προς το μέτωπο.

Όταν φτάσαμε στο Πλατύ, σταθμό κοντά στη Θεσσαλονίκη, και έπρεπε να αλλάξουμε γραμμή προς Φλώρινα, βρήκα τον καιρό και έγραψα ένα σύντομο γράμμα στο σπίτι, για να μάθουν τα νέα μου. Έγραφα: «Μανούλα, αγαπητά μου αδέλφια, πατέρα και συγγενείς, είμαι κοντά σας αλλά δεν μπορώ να έρθω να σας ιδώ, φεύγουμε για το μέτωπο, θα σας ξαναγράψω μόλις μπορέσω. Σύσταση δεν έχω, για να μου γράψετε, φεύγω περήφανος, που πάω να υπηρετήσω την τιμή της πατρίδας μας και θέλω να είστε περήφανοι και σίγουροι πως θα γυρίσουμε σύντομα με τη νίκη.»

Αυτό το γράμμα το κράτησε η μητέρα μου ως τον γυρισμό μου – τους είχα γράψει και άλλα γράμματα από το μέτωπο – και το έδειχνε σε όλους  περήφανη για τον γιο της. Μ’ αυτό το τρένο φτάσαμε ως τη Φλώρινα. Εκεί ξεφορτώσαμε και με τρακτέρ ρυμουλκούσαμε τα κάρα με τις βάρκες και τα άλλα υλικά. Ήταν καλά καμουφλαρισμένα και απ’ όπου περνούσαμε ο κόσμος χειροκροτούσε νομίζοντας πως κουβαλάμε βαρύ πυροβολικό. Οι δρόμοι ήταν σκεπασμένοι με χιόνια έως δύο μέτρα ύψος από τις δυο πλευρές του δρόμου και οι μηχανές δούλευαν νύχτα και μέρα, για να καθαρίσουν τους δρόμους.

Ήμασταν στην Πρεμετή, που την είχαν λευτερώσει τα στρατεύματά μας και είχαν προχωρήσει βαθιά μέσα στο αλβανικό έδαφος. Πιάσαμε αμέσως δουλειά, γιατί οι Ιταλοί στην υποχώρησή τους είχαν ανατινάξει όλες τις γέφυρες και έπρεπε εμείς να στήσουμε πρόχειρες, για να περνάν τα φορτηγά με πυρομαχικά και τρόφιμα για το μέτωπο. Ήμασταν ανοιχτός στόχος για την ιταλική αεροπορία και ευτυχώς που δεν ήταν καλοί σκοπευτές, αλλιώς θα μας είχαν κάνει μεγάλες ζημιές στα υλικά αλλά και σε ανθρώπους.

Για να αποφύγουμε τις παρενοχλήσεις τους, στήναμε τη γέφυρα, όταν άρχιζε να σκοτεινιάζει, και όλη νύχτα ως το πρωί περνούσαν οι φάλαγγες, και τα χαράματα τη λύναμε και το άλλο βράδυ τα ίδια.

Ένα απόγευμα, αφού είχαμε τελειώσει το στήσιμο της πλωτής γέφυρας, έτοιμοι να δώσουμε το σινιάλο, για να αρχίσουν να περνούν τα φορτηγά, είδαμε πως έλειπε ένα σανίδι στο έβγα της γέφυρας. Αρχίσαμε όλοι να ψάχνουμε γύρω μας να βρούμε το κατάλληλο σανίδι. Εγώ απομακρύνθηκα λιγάκι και βρήκα μια εγκαταλειμμένη παράγκα, μισοδιαλυμένη και άρχισα να ξεκαρφώνω και να τραβώ ένα σανίδι ζυγίζοντας με το μάτι ακριβώς αυτό που χρειαζόταν η γέφυρα. Εκείνη την ώρα ένας ταγματάρχης του πυροβολικού – ονόματα δεν λέω – με βλέπει, βάζει τις φωνές και δίνει εντολή να με συλλάβουν για καταστροφή δημόσιας υπηρεσίας, μέχρι να με περάσουν κι από στρατοδικείο. Το τι έγινε με τη γέφυρα το έμαθα, όταν βγήκα από το κρατητήριο ύστερα από δυο μέρες.

Στο κρατητήριο, όσο ήμουν φυλακισμένος, δώσ’ του να βομβαρδίζουν οι Ιταλοί, κι εγώ ξαπλωμένος στη γη περίμενα και έλεγα: ό,τι γίνει ας γίνει. Την επομένη στο προσκλητήριο είδαν ότι λείπω και με ανακάλυψαν από τις φωνές μου, που ζητούσα να με ελευθερώσουν. Αλλά να με βγάλουν δεν μπορούσαν ώσπου να βρουν τον ταγματάρχη, να του εξηγήσουν την κατάσταση, να ακυρωθεί το στρατοδικείο και να με αφήσουν ελεύθερο. Ήρθαν και με βγάλαν με ένα συγγνώμη, γιατί δεν ήξερε λέει ο ταγματάρχης τι σκόπευα να κάνω με τη σανίδα που ξήλωσα. Λίγο έλειψε να με παρασημοφορήσουν.

Στην Πρεμετή, μια φωτεινή και ηλιόλουστη μέρα, είχε μαζευτεί μια μεγάλη φάλαγγα αυτοκινήτων και περίμενε να περάσει. Δεν είχαμε ξηλώσει τη γέφυρα, για να περνάν τα φορτηγά, αλλά ήταν φόβος μην επιτεθούν και στη γέφυρα αλλά και στη φάλαγγα. Τα αυτοκίνητα περνούσαν πολύ σιγά, γιατί η γέφυρα, φτιαγμένη με βάρκες στα ορμητικά ποτάμια της Αλβανίας, έτριζε και υπήρχε κίνδυνος. Αυτή λοιπόν τη μέρα εκμεταλλεύτηκε η ιταλική αεροπορία και μας βομβάρδισε. Τη γέφυρα δεν την πέτυχαν αλλά κατέστρεψαν υλικά που είχαμε στις όχθες και εκεί, ένα βλήμα βόμβας που είχε τρυπήσει μια αλουμινένια βάρκα και από τις δυο μεριές, σφηνώθηκε στο δεξί μου στήθος. Αιμόφυρτο με μεταφέρανε σε ορεινό χειρουργείο, μου βγάλαν το βλήμα που είχε εισχωρήσει βαθιά και έμεινα εκεί για ανάρρωση.

Όταν η κατάστασή μου καλυτέρεψε, με χρησιμοποιούσαν σαν βοηθό στο νοσοκομειακό προσωπικό. Μια μέρα ο αρχίατρος μου λέει: «Σε καλούν στο σύνταγμα». Εγώ χάρηκα, γιατί νόμιζα πως, μια που είμαι καλά, ασφαλώς θα με στείλουν στη μονάδα μου, αλλά δεν ήθελα να με αποσπάσουν σε άλλη μονάδα και το είπα στον ταγματάρχη που παρουσιάστηκα. Ήταν ένας λεβεντόκορμος άντρας γύρω στα πενήντα, με δασύ γκρι μουστάκι και άρχισε να με ρωτά αν ξέρω να χειριστώ αυτόματο όπλο και αν κρατούν τα πόδια μου και εν τέλει μου λέει: «Θα εκπληρώσεις μια αποστολή. Για να μην πάρω μάχιμο απ’ τη μονάδα μου, προτίμησα εσένα καθ’ υπόδειξη του αρχίατρου. Θα συνοδέψεις οχτώ Ιταλούς αιχμαλώτους ως το στρατηγείο που είναι τρία χιλιόμετρα περίπου από δω. Μου ‘δωσε ένα αυτόματο στεν με δυο δεσμίδες, «ίσως σου χρειαστούν», μου είπε. Υπογράφω χαρτί παραλαβής. «Θα φέρεις χαρτί παράδοσης από το στρατηγείο», λέει.

Στο δρόμο, τι καλά, πιάσαμε και κουβέντα. Ήξερα λίγα ιταλικά από τον πατέρα μου και με τα εβραιοϊσπανικά που ήξερα μπορούσα να συνεννοηθώ λίγο λίγο.

Μιλούσαμε για διάφορα, έμαθα την καταγωγή τους, δεν ήταν νέοι, όλοι οικογενειάρχες με παιδιά, και κανείς τους δεν ήταν πρωτευουσιάνος. Ένας τους ήταν σοβαρός και δεν έπαιρνε μέρος στη συζήτηση και, όταν τον ρωτούσα κάτι, δεν απαντούσε και με κοιτούσε περίεργα. Περάσαμε τη γέφυρα που είχαν στήσει τα παιδιά της μονάδας μου, χαιρετιστήκαμε με αξιωματικούς και οπλίτες, χάρηκαν που ανάρρωσα και συνεχίσαμε το δρόμο μας. Κάνα χιλιόμετρο προτού φτάσουμε ήταν μια απλωσιά σαν οροπέδιο και βλέπω ένας να μου φεύγει προς την κατεύθυνση των ελληνικών συνόρων. Οπλίζω το αυτόματο έτοιμος να τον καθαρίσω, ενώ οι άλλοι μου φωνάζουν «μη» και τον φωνάζουν να γυρίσει. «Τομάσο», του φωνάζαν, «ασπέτα», περίμενε, αλλά αυτός έτρεχε και ευτυχώς μια ομάδα δικών μας στρατιωτών που έρχονταν τον έπιασαν και μου τον έφεραν. Οι άλλοι τον μάλωσαν αλλά αυτός αντιμιλούσε, εγώ έγινα Τούρκος από τον θυμό μου, σηκώνω το χέρι μου και του δίνω ένα χαστούκι, αυτός προσπάθησε να το αποφύγει και του βγάζω το αριστερό του μάτι. Μετά απ’ αυτό έγινε καλό παιδί και έτρεχε πρώτος να φτάσουμε ξέροντας ότι εκεί θα του δοθούν οι απαραίτητες βοήθειες.

Όταν φτάσαμε και ανέφερα στον αξιωματικό τα συμβάντα, μου λέει: «Στον πόλεμο δεν μετράμε ένας λιγότερος ένας περισσότερος, έπρεπε να τον καθαρίσεις, γιατί, αν δεν τον πιάναν, θα χρειαζόταν να τον ψάχνουμε στα βουνά». Μου υπέγραψαν το φύλλο παραλαβής και γύρισα πίσω.

Σ’ όλο τον δρόμο σκεπτόμουν το τι έκανα. Έκανα έναν άοπλο ανάπηρο και σε όλη του τη ζωή θα το θυμάται και θα με καταριέται.

Ο αξιωματικός μου είπε ότι πρέπει να ήταν φασίστας, γι’ αυτό δεν υπάκουε, εγώ όμως έκανα όρκο στον εαυτό μου να μη ξανασηκώσω χέρι σε κανέναν, γιατί έχω βαρύ χέρι. Και κράτησα τον λόγο μου μέχρι πρόσφατα, όταν σε καβγά με τον διευθυντή της Ισραηλιτικής Κοινότητας σήκωσα το χέρι να τον κοντύνω δυο πιθαμές, αλλά μπήκε στο μέσον μια υπάλληλος – ονόματα δεν λέμε – και την έφαγε αυτή στο μπράτσο, που μια βδομάδα λέει την πονούσε. Όμως γι’ αυτό θα γράψω αργότερα.

Γύρισα και μετά από μερικές μέρες πήγα στη μονάδα μου. Συνεχίσαμε να στρώνουμε γέφυρες πότε στον ένα και πότε στον άλλο ποταμό, ανάλογα με τις ανάγκες, και είχαμε πλαισιωθεί με τέσσερα αντιαεροπορικά βαριά, για να μπορούν και τη μέρα να περνάν οι φάλαγγες των αυτοκινήτων. Ο χειμώνας είχε μπει για καλά και κοιμόμασταν σε μικρά αντίσκηνα ανά τέσσερις. Το κρύο ήταν τσουχτερό και δουλεύαμε στα νερά. Υποφέραμε πολύ από τα πόδια μας, δεν είχαμε ζεστές κάλτσες και τα πόδια μας πάγωναν και πονούσαν τρομερά. Οι νύχτες ήταν βασανιστικές. Από τη μια το κρύο – είχαμε μόνο από μια κουβέρτα και κοιμόμασταν ντυμένοι – κι από την άλλη, όταν ερχόταν κάπως ο ύπνος, αρχινούσαν να κυκλοφορούν οι ψείρες, να ξύνεσαι πότε εδώ και πότε εκεί, και πήγαινε ο ύπνος κατά διαβόλου. Τα πόδια γίνονταν σαν πέτρες και πολλές φορές σηκωνόμασταν να κάνουμε τροχάδην σαν τους τρελούς μέσα στη νύχτα.

Έπαθα κρυοπαγήματα και με μετέφεραν στο νοσοκομείο των Ιωαννίνων. Εκεί υπήρχαν πολλοί φαντάροι από διάφορες μονάδες και όλοι σχεδόν με την ίδια πάθηση. Το χειρουργείο δούλευε ακατάπαυστα και, επειδή οι πάσχοντες ήταν πολλοί και η ανάρρωση πολυήμερη, για να αδειάσουν οι διάδρομοι του νοσοκομείου κόβαν τα δάχτυλα των ποδιών και σε μερικές μέρες τους στέλναν στη μονάδα τους ή τους πιο σοβαρά τους δίναν αναρρωτική άδεια, πριν γυρίσουν στις μονάδες τους.

Ένας γιατράκος, ανθυπασπιστής – ονόματα δεν αναφέρω – σε κουβέντα που κάναμε μας εξήγησε τους λόγους της απόφασης των γιατρών για εγχειρήσεις, κόψιμο των δαχτύλων ή και πιο βαθιά. Τον συμβουλεύτηκα αν μπορούσα να έρχομαι για θεραπεία κάθε μέρα, επειδή είχα βρει κάποιον συγγενή μου Γιαννιώτη, που ήταν πρόθυμος να με φιλοξενήσει στο σπίτι του όσο χρειαστεί. Μιλήσαμε με τον αρχίατρο και δεν δέχτηκε την πρότασή μου και τότε αποφάσισα να φύγω απ’ το νοσοκομείο και σ’ αυτό με βοήθησε ο Μιωνής, ο συγγενής μου. Δεν θέλαμε να μας κόψουν τα δάχτυλα. Μας πήρε στο σπίτι του, πέντε άτομα, μας τάισε, μας πότισε, μας έδωσε του καθενός από ένα σακουλάκι με τρόφιμα για το δρόμο, από δυο ζευγάρια ζεστές κάλτσες, και ο γιατράκος που ήξερε την απόδρασή μας όχι μόνο δεν μας πρόδωσε αλλά μας συμβούλεψε τι να κάνουμε, για να ελαφρύνουμε την κατάστασή μας.

Δυο μέρες και μια νύχτα πεζοπορία ως τα σύνορα της Αλβανίας, περπατούσαμε κάνα δυο ώρες, καθόμασταν, βγάζαμε αρβύλες και κάλτσες, τρίβαμε με χιόνι καλά καλά τα πόδια μας ώσπου άναβαν. Ξαναφορούσαμε καθαρές στεγνές κάλτσες, τα άρβυλα και πάλι δρόμο. Περάσαμε από δυο χωριά και οι γριούλες μας προμήθεψαν και άλλες κάλτσες. Στα ορεινά αυτά χωριά είχαν μείνει μόνο ηλικιωμένοι. Οι άντρες ήταν όλοι στρατιώτες, οι νέες γυναίκες κοιμόντουσαν πολλές μαζί σε ένα σπίτι και το πρωί φορτώνονταν με όπλα, πυρομαχικά, τρόφιμα και ζεστά ρούχα και τα έφερναν ως τα σύνορα. Εκεί υπήρχε ένα κλιμάκιο επισιτισμού της μεραρχίας, που τα παραλάβαινε και τα μοίραζε στις μονάδες, ανάλογα με τις ανάγκες. Μ’ αυτόν τον τρόπο συνεχίσαμε τον δρόμο μας ώσπου φτάσαμε στο κλιμάκιο και εκεί χωρίσαμε, ο καθένας στη μονάδα του, και τα πόδια μας ήταν πολύ καλύτερα. Έτσι συνέχισα και στη μονάδα και γιάτρεψα σχεδόν τα πόδια μου και λέω σχεδόν, γιατί μέχρι και σήμερα, ύστερα από πενήντα τόσα χρόνια, δεν μπορώ να φορέσω παρά μόνο παπούτσι επί παραγγελία.

Μετά απ’ αυτό κούτσαινα λιγάκι και ο διοικητής του τάγματός μας με τοποθέτησε συνοδό σοφέρ που πήγαινε σε διάφορες πόλεις για προμήθειες τροφίμων, μάλλινων, και βρίσκαμε ό,τι άλλο χρειαζόταν η μονάδα, γιατί τότε πολλά πράματα έλειπαν από τους εφοδιασμούς. Ήταν ένα στρατιωτικό φορτηγό κλεισμένο πίσω με τέντα και στην καμπίνα χωρούσαμε οι τρεις μας, ο σοφέρ, ο αξιωματικός τροφοδοσίας κι εγώ ο φορτοεκφορτωτής και διανομέας, όταν γυρνούσαμε στην μονάδα. Πηγαίναμε σε πολλές πόλεις αλβανικές που είχαν καταληφθεί από το στρατό μας αλλά και σε ελληνικές που ήταν κοντά στα σύνορα της Αλβανίας, πηγαίναμε στις επιμελητείες του στρατού και με ιδιαίτερη διαταγή, που είχαμε από το στρατηγείο, μας είχε δοθεί το δικαίωμα να τροφοδοτούμαστε σαν ανεξάρτητη μονάδα. Σε κάθε μέρος που πηγαίναμε παίρναμε εκτός από ψωμί και ελιές που συχνούτσικα βρίσκαμε, κάποτε και μαύρη ή ξανθιά σταφίδα, ξερά σύκα, δαμάσκηνα, που ήταν θερμαντικά, και καταφέρναμε δυο ή τρεις φορές τη βδομάδα να βάλουμε καζάνι και να φάνε οι άντρες ζεστό φαΐ, φασόλια, φακές, ρεβίθια, μπιζέλια, φάβα, κουκιά ξερά. Καλοπερνούσαμε με λίγα λόγια σε σύγκριση με τις μονάδες τις μάχιμες στην πρώτη γραμμή του μετώπου.

Σε μια ελληνική επιμελητεία βρήκαμε και πήραμε δυο σακιά αλάτι – ναι, αλάτι – και το πήραμε, γιατί τότε στην Αλβανία είχε μεγάλη έλλειψη από αλάτι. Αυτό μας βοήθησε να εμπορευόμαστε και με Αλβανούς εστιάτορες, ταβερνιάρηδες και προμηθευόμασταν όχι μόνο τρόφιμα που είχαν αυτοί στις αποθήκες τους αλλά και ποτά. Πήραμε μια φορά δυο βαρελάκια κονιάκ και ξερά σύκα, διανείμαμε την επομένη από έξι σύκα και μισό κύπελλο κονιάκ στον καθένα. Το ευχαριστήθηκαν όλοι, γιατί για το κρύο που τραβούσαν ήταν ένα καλό θερμαντικό. Για την επομένη είχαμε αφήσει στο φορτηγό το δεύτερο βαρελάκι και γαλέτες, για να διανείμουμε.

Το πρωί μας ειδοποίησε ο σκοπός πως έγινε επιδρομή στο αυτοκίνητο. Πήγαμε και βρήκαμε δυο φαντάρους να κοιμούνται μέσα και από το κρύο είχαν σχεδόν ξυλιάσει. Αναφέραμε το περιστατικό στον διοικητή, ήρθαν, τους πήραν. Είχαν παραβιάσει την τέντα, σκαρφάλωσαν μέσα και μέθυσαν με το κονιάκ. Πέρασαν από πειθαρχικό αλλά τι τιμωρία μπορούσε να βάλει η διοίκηση, όταν χρειάζονταν εργατικά χέρια για τις γέφυρες. Εκείνη τη μέρα μοιράσαμε τις γαλέτες και από λίγο κονιάκ και στους τιμωρημένους μόνο γαλέτες.

Στο Λεσκοβίκι βρήκαμε μια φορά κάτι μεγάλες μπάλες από πλεχτά, που, όπως μας είπαν, τα είχε στείλει ο λαουτζίκος – οι γυναίκες στις πόλεις και τα χωριά πλέκαν τότε για τη φανέλα του στρατιώτη. Ο αξιωματικός μας ζήτησε να μας δώσουν, γιατί οι στρατιώτες κρύωναν κα πάθαιναν κρυοπαγήματα. Μας αρνήθηκαν, είπαν πως δεν γίνεται να ανοιχτούν οι μπάλες, γιατί ακόμα η επιτροπή των διανομών δεν τα είχε καταγράψει, για να τα μοιράσουν στις μονάδες. Έτσι οι φαντάροι στο μέτωπο πέθαιναν από το κρύο και την πείνα και τα πράματα μέναν στις αποθήκες αδιανέμητα.

Βλέπαμε στις πόλεις των μετόπισθεν πολλούς αξιωματικούς με καθαρά κολλαρισμένα κουστούμια, με τους βαθμούς τους, τις γυαλισμένες μπότες, μαστίγιο στο χέρι, που κάνανε ζωή χαρισάμενη καλύτερα από τα σπίτια τους, με τους ιπποκόμους τους, ενώ οι αξιωματικοί στις πρώτες γραμμές είχαν καταργήσει τις πολυτέλειες και είχαν γίνει ένα με τα παιδιά τους, όπως έλεγαν τους φαντάρους.

Άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες για σπάσιμο του μετώπου και επίθεση των Γερμανών στη βόρεια και κεντρική Ελλάδα. Θυμάμαι ήταν Μεγάλη Παρασκευή, Πάσχα, κι εμείς είχαμε ετοιμαστεί με τη χορωδία το βράδυ να ψάλουμε στην εκκλησία τον επιτάφιο. Αλλά ήρθε διαταγή να φορτώσουμε  ό,τι πιο πολύτιμο στα τρακτέρ και στο αυτοκίνητο και να υποχωρήσουμε. Μας δώσαν από δύο κονσέρβες κορν μπιφ εγγλέζικες, από μισή κουραμάνα. Αρχίσαμε την υποχώρηση, στην αρχή ομαδικά, αλλά λόγω που τα γερμανικά αεροπλάνα στούκας μας κυνηγούσαν και μας βομβάρδιζαν, αφήναμε την άσφαλτο και πηγαίναμε στο βουνό, χωρίς να έχουμε γνώση πού πάμε.

Σ’ αυτούς τους βομβαρδισμούς τραυματίστηκε στο πόδι και έμεινε ανάπηρος ένας πολύ καλός μου φίλος Σαλονικιός, ο Γεώργιος Αβραμίδης, ο οποίος στην κατοχή βοήθησε πολύ την αδερφή μου Γιολάνδα. Την είχε κρυμμένη στο σπίτι του για μεγάλο χρονικό διάστημα ώσπου να ανέβει στο βουνό. Ένας Γεωργούλης από το Παγγαίο σκοτώθηκε από βλήμα βόμβας αεροπλάνου στην άσφαλτο. Και έτσι, βουνό βουνό, περάσαμε από την κατεστραμμένη Λάρισα, Λαμία, Δομοκό και φτάσαμε στην Αθήνα.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΜΕΣΣΗΝΗ (ΒΙΝΤΕΟ + ΦΩΤΟ)

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΜΕΣΣΗΝΗ (ΒΙΝΤΕΟ + ΦΩΤΟ)

 

Η πόλη ιδρύθηκε το χειμώνα του 370 π.Χ.-369 π.Χ. από το Θηβαίο στρατηγό Επαμεινώνδα, μετά τη νίκη του επί των Σπαρτιατών στη μάχη των Λεύκτρων και την εισβολή του στη Λακωνία. Ο Επαμεινώνδας απελευθέρωσε τη Μεσσηνία από τη σπαρτιατική επιρροή και επέλεξε τους πρόποδες του όρους Ιθώμη για να χτίσει την πρωτεύουσα των ελεύθερων Μεσσηνίων. Χτίστηκε σχεδόν ταυτόχρονα με την αρκαδική Μεγαλόπολη, ώστε να αποκλειστεί η Σπάρτη από εχθρικά κράτη και να εκλείψει η επιρροή της έξω από τη Λακωνική. 
Ο περιηγητής Παυσανίας έχει διασώσει τις περισσότερες πληροφορίες για την ίδρυση της πόλης. 
Κήρυκες σταλμένοι από τους Θηβαίους έφτασαν στην Ιταλία, τη Σικελία, τη Λιβυκή πόλη Ευεσπερίδες και όπου αλλού ζούσαν φυγάδες
Μεσσήνιοι, και τους κάλεσαν να γυρίσουν στην πατρίδα τους. Είναι προφανές ότι οι απελευθερωμένοι είλωτες και περίοικοι της Μεσσηνίας θα συμμετείχαν κι αυτοί αλλά το ζωτικότερο στοιχείο της ξενιτιάς θεωρήθηκε απαραίτητο και, ευτυχώς για τα σχέδια του Επαμεινώνδα, ανταποκρίθηκε στον κάλεσμα. Η επιλογή της θέσης της πόλης έγινε μετά από υποτιθέμενη θαυματουργή αποκάλυψη της θέσης της διαθήκης του Μεσσήνιου ήρωα Αριστομένη και με τη βοήθεια ιερέων και μάντεων.
 Η πόλη ονομάστηκε από τη μυθική βασίλισσα Μεσσήνη, κόρη του βασιλιά του Άργους Τριόπα. Έτσι ξεκίνησε το χτίσιμο του τείχους, μετά από θυσίες των συμμάχων προς τους τοπικούς θεούς και ήρωες, και υπό τη συνοδεία βοιωτικών και αργείτικων αυλών (αν και ο Παυσανίας δεν θεωρεί πως εκείνο το τείχος ήταν αυτό που είδε ο ίδιος).

Η πόλη παρέμεινε το πολιτιστικό κέντρο της Μεσσηνίας μέχρι το 395, όταν η επιδρομή των Γότθων του Αλάριχου υποτίθεται πως έδωσε το αποφασιστικό πλήγμα στην πόλη. Τότε οι λιγοστοί πια κάτοικοί της θα άρχισαν να εγκαθίστανται σε ασφαλέστερους οικισμούς και η θέση να ερημώνεται.

Αρχαιολογικός χώρος 
Το τείχος που περιέβαλλε τη Μεσσήνη είναι εξαιρετικά μεγάλου μήκους (περίμετρος 9 χλμ.) και στην εποχή του Παυσανία ήταν ήδη εξ' ολοκλήρου λίθινο, πράγμα που του προκάλεσε μεγάλη έκπληξη καθώς συνηθιζόταν η πλίθινη ανωδομή. Είχε δύο μνημειακές πύλες, την Αρκαδική (ή πύλη της Μεγαλόπολης) και τη Λακωνική. Σε τακτά διαστήματα ήταν ενισχυμένο με διώροφους λίθινους τετράγωνους και στρογγυλούς πύργους. Σήμερα διατηρείται καλύτερα στη βόρεια πλευρά του, εκατέρωθεν της Αρκαδικής πύλης. Από τα διατηρημένα μέρη και τα θεμέλια μπορεί κανείς να προσδιορίσει όλη σχεδόν τη γραμμή που ακολουθεί το τείχος. 
 Όλα τα οικοδομήματα της Μεσσήνης έχουν τον ίδιο προσανατολισμό και εντάσσονται στον πολεοδομικό κάνναβο που δημιουργείται από οριζόντιους (με κατεύθυνση Ανατολή-Δύση) και κάθετους (με κατεύθυνση Βορρά-Νότο) δρόμους. Το πολεοδομικό αυτό σύστημα είναι γνωστό ως ιπποδάμειο, από τον αρχικό εμπνευστή και δημιουργό του αρχιτέκτονα, πολεοδόμο, γεωμέτρη και αστρονόμο του 5ου αιώνα π.Χ., τον Ιππόδαμο από τη Μίλητο. Οι πρώτες περιορισμένες ανασκαφικές έρευνες ξεκίνησαν το 1831 από γαλλική αποστολή. Η Ελληνική Αρχαιολογική Εταιρεία άρχισε την ανασκαφή των κυριότερων δημόσιων οικοδομημάτων της αγοράς το 1895 με τον Θεμιστοκλή Σοφούλη. Oι ανασκαφές συνεχίστηκαν το 1909 και το 1925 από τον Γεώργιο Oικονόμο. Από το 1957 κ.ε., η ανασκαφή γινόταν τακτικά κάθε καλοκαίρι από τον ακαδημαϊκό Αναστάσιο Ορλάνδο.Mε τις ανασκαφές του ίδιου και των προκατόχων του ήλθε στο φως το μεγαλύτερο μέρος του οικοδομικού συγκροτήματος του Aσκληπιείου. 
Tο 1986 η Αρχαιολογική Εταιρεία ανέθεσε στον καθηγητή Πέτρο Θέμελη τη διεύθυνση των ανασκαφών της αρχαίας Mεσσήνης. Oι ανασκαφικές έρευνες με παράλληλες εργασίες στερέωσης και αναστήλωσης των μνημείων συνεχίζονται από το 1987 ως σήμερα με ταχύτερους προοδευτικά ρυθμούς. Έχουν φέρει στο φως όλα τα δημόσια και ιερά οικοδομήματα της πόλης που είδε και περιέγραψε ο Παυσανίας στη Mεσσήνη, όταν την επισκέφθηκε στα χρόνια του αυτοκράτορα Aντωνίνου Πίου (155-160 μ.X). Οι κυριότερες θέσεις και μνημεία που έχουν αποκαλυφθεί είναι:
 Ασκληπιείο Θέατρο. Αυτό υπήρχε από την ελληνιστική εποχή, ανακατασκευάστηκε στα χρόνια των αυτοκρατόρων Αυγούστου και Τιβερίου και στα μέσα του 2ου μΧ αι. αλλά άρχισε να καταστρέφεται από τα τέλη του 3ου - αρχές 4ου μΧ αιώνος. Από τις πέτρες του θεάτρου κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους κτίστηκαν σπίτια και μία από τις τρεις Βασιλικές που βρίσκεται σε μικρή απόσταση, ΝΑ του θεάτρου, Ιερό Ίσιδος και Σαράπιδος, που μνημονεύεται και από τον Παυσανία (4.32.6) Πρωτοβυζαντινή Βασιλική Κρήνη Αρσινόη Δυτική πλευρά της Αγοράς Ιερό Διός Σωτήρος. Η λατρεία του Διός ήταν από τις σημαντικότερες της πόλης μετά τη λατρεία του πολιούχου Ιθωμάτα. Αναφέρεται επίσης από τον Παυσανία. Ιερό ήρωος, πιθανώς του Αριστομένη, στο Γυμνάσιο της Μεσσήνης. Ρωμαϊκή έπαυλις των ύστερων ρωμαϊκών χρόνων. 
Στάδιο και Γυμνάσιο. 
Ένα μικρό διώροφο μουσείο στις δυτικές παρυφές του χωριού Mαυρομάτι, σε οικόπεδο που δώρησε στην Aρχαιολογική Eταιρεία ο ομογενής Δ. Λατζούνης, στεγάζει τα ευρήματα. Στον όροφο περιλαμβάνει τρεις αίθουσες έκθεσης και εξώστη, ενώ στο ισόγειο βρίσκονται οι αποθηκευτικοί χώροι. Aρχιτεκτονικά μέλη και ενεπίγραφα βάθρα έχουν εκτεθεί στο αίθριο του μουσείου και στα υπόστεγα.

ΠΗΓΗ :  http://elhalflashbacks.blogspot.gr/

Η ΜΑΝΑ ΓΗ----EARTH DAY - Mother EARTH by Commander

Χαλαρώστε και απολαύστε ένα υπέροχο video, με θαυμάσιες στιγμές από τη καθημερινότητα του υπέροχου πλανήτη μας, της Γης....
Η φύση,τα ζώα και οι άνθρωποι, σαν ένα μωσαϊκό, δεμένο σε ένα αρμονικό σύνολο, που σε κάνει να αισθάνεσαι τυχερός που ζεις σε ένα τόσο όμορφο πλανήτη...
Θα μου πείτε που βλέπεις την ομορφιά σε ένα φρικτό πλανήτη, γεμάτο βία και πολέμους, φτώχεια και δυστυχία, πείνα και εγκατάλειψη.....
Και μπορεί να είναι έτσι......
Ίσως ο άνθρωπος να είναι το μοναδικό λάθος δημιούργημα...
Παρ' όλα αυτά υπάρχουν υπέροχες ομορφιές και θα είναι κρίμα να μη τις απολαύσουμε...

                        ΔΙΚΟ   ΣΑΣ....!!!!!!!!!!!

ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΓΟΝΙ ΕΡΩΤΟΤΡΟΠΕΙ-- ΕPeacock Courtship | World's Weirdest

Στη φύση,σε αντίθεση με τον άνθρωπο, το αρσενικό είναι αυτό που νοιάζεται για να επιδεικνύει την ομορφιά του για να προσελκύσει το θηλυκό...
Το αρσενικό παγόνι είναι στ' αλήθεια ένα πολύ όμορφο πτηνό....
Όταν θέλει να προσελκύσει το θηλυκό για ζευγάρωμα, ανοίγει τη μεγαλοπρεπή σαν τεράστια βεντάλια ουρά του και αρχίζει τις φιγούρες του...
Φυσική επιλογή....
Ο καλύτερος κερδίζει.....
Ένα υπέροχο video του National Ceographic, με δυνατότητα εμφάνισης ελληνικών υποτίτλων...

                       ΔΙΚΟ   ΣΑΣ....!!!!!!!!!!!!