Τα πέντε λάθη που κάνετε στο ΑΤΜ και σας κοστίζουν χρήματα
Όταν επισκέπτεσαι το αυτόματο μηχάνημα ανάληψης είσαι προσεκτικός; Δώσε βάση στις συμβουλές και μάθε πώς θα σιγουρευτείς ότι δεν θα...
Όταν επισκέπτεσαι το αυτόματο μηχάνημα ανάληψης είσαι προσεκτικός;
Δώσε βάση στις συμβουλές και μάθε πώς θα σιγουρευτείς ότι δεν θα σε κλέψουν την ώρα που τραβάς λεφτά:
1. Ξεχνάς να προστατέψεις το PIN σου
Δεν κινδυνεύεις απλά από τον τύπο πίσω σου, αλλά και από τους «κλέφτες νέας γενιάς», οι οποίοι μπορεί να έχουν τοποθετήσει κάμερα προκειμένου να υποκλέψουν το Pin σου. Βάλε λοιπόν από πάνω το ελεύθερο χέρι σου για να μη χρειάζεται να ανησυχείς.
2. Ανοίγεις την πόρτα για τους άλλους
Δεν είναι τυχαίο ότι σου ζητείται να πατήσεις κουμπί και να περάσεις από δύο πόρτες προκειμένου να μπεις στην τράπεζα. Κράτα την ευγένεια για άλλες φορές και άσε τον επόμενο να ανοίξει μόνος του την πόρτα.
3. Πετάς την απόδειξή σου
Θα τρομάξεις αν μάθεις τι μπορεί να κάνει κανείς με το όνομά σου και μέρος του αριθμού λογαριασμού σου. Επίσης αν γίνει οποιοδήποτε λάθος με την τραπεζική σου κίνηση, η απόδειξη είναι το μόνο στοιχείο που έχεις για να βρεις το δίκιο σου. Αν οπωσδήποτε θες να την πετάξεις, φρόντισε τουλάχιστον να τη σκίσεις πρώτα.
4. Χρησιμοποιείς την πιστωτική σου κάρτα
Φυσικά ο κίνδυνος είναι πολύ μεγαλύτερος όταν χρησιμοποιείς την πιστωτική σου γιατί κάποιος μπορεί να σε χρεώσει με υπέρογκα ποσά τα οποία δεν έχεις. Η χρεωστική σου κάρτα είναι η μόνη που πρέπει να χρησιμοποιείς στο ΑΤΜ – εκτός αν είναι κάποια έκτακτη ανάγκη.
5. Δεν παραπονιέσαι για τις υπερβολικές κρατήσεις
Κάποιες φορές μπορεί να τύχει να σου παρακρατήσουν χρήματα για κάποια συναλλαγή. Μην διστάζεις να επικοινωνήσεις με την εξυπηρέτηση πελατών της τράπεζας γιατί ακόμα κι αν πρόκειται για ένα ευρώ, αλλά γίνεται συχνά, να πώς μαζεύεται ένα ποσό.
Υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα σαν κι αυτά. Τόσες υπέροχες ελληνικές λέξεις, μένουν στα γλωσσικά ερμάρια (ντουλάπια), γιατί ξεχάσαμε (κάποιοι ίσως δεν έμαθαν ποτέ), πώς και πού να τις χρησιμοποιούμε για να αποδώσουν τα νοήματα όπως πρέπει . . .
Δυστυχώς το αρμόδιο Ελληνικό Υπουργείο, μαζί με το "Παιδαγωγικό Ινστιτούτο", όχι μόνο δεν ενδιαφέρονται για τη διατήρηση, με την κατάλληλη διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας, αλλά κάνουν τα πάντα για την διάβρωση της. *Από τον Ανδρέα Τσαγκάρη ΠΗΓΗ : http://thesecretrealtruth.blogspot.com/
Αλήθεια, πόσο παράξενα φαίνονται τα αποτελέσματα της έρευνας, όταν ασχοληθεί κάποιος με τα αριθμητικά δεδομένα του ανθρωπίνου σώματος... Είναι γνωστά τα συστατικά που απαρτίζουν τον ανθρώπινο οργανισμό και οι λειτουργίες που εκτελεί καθημερινά.. Όλα τα χημικά στοιχεία του σώματος μας καθώς και τα ποσοστά αναλογίας τους οι βιολόγοι τα γνωρίζουν με κάθε λεπτομέρεια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αν όλα αυτά τα βάλουμε σε ένα blender, όσο και αν τα ανακατώσουμε, θα φτιάξουμε έναν άνθρωπο ή έστω ανθρωπάκι, Άνθρωπο δε βγάζουμε με τίποτα... Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα συγκριτικά στοιχεία σε αντιπαραβολή με γνωστά μας δεδομένα... Εγώ τουλάχιστον, αισθάνθηκα δέος μπροστά στο θαύμα της ζωής.. Το συνοδευτικό video έχει τη δυνατότητα εμφάνισης ελληνικών υποτίτλων, για τη πιο άνετη παρακολούθηση.... ΔΙΚΟ ΣΑΣ....!!!!!!!!!!
Οι ιπποπόταμοι, αν και φαίνονται αγαθά, ήρεμα και βραδυκίνητα παχύδερμα, δεν παύουν να είναι πάρα πολύ επικίνδυνα και να ευθύνονται για θανάτους ανθρώπων περισσότερο από όλα τα άλλα ζώα μαζί. Παρ' όλο τον όγκο του, αναπτύσσει ταχύτητα ως 30 χλμ/ώρα... Το πολύ σκληρό του δέρμα, είναι ασπίδα προστασίας για τα σαρκοφάγα..Ακόμα και για το λιοντάρι είναι τρομερά δύσκολη λεία... Τα δυνατά του σαγόνια, μπορούν να κόψουν στα 2 ένα κροκόδειλο.. Όταν προστατεύει τα μικρά του,γίνεται τρομερά επικίνδυνος... Ένα υπέροχο video, με τη δυνατότητα εμφάνισης ελληνικών υποτίτλων ΔΙΚΟ ΣΑΣ....!!!!!!!!!!!
Σε καμία Ελληνική πόλη στην αρχαία Ελλάδα οι γυναίκες δεν απολάμβαναν την ίδια ελευθερία και κοινωνική θέση όπως οι Σπαρτιάτισσες.
Μόνο στη Σπάρτη οι γυναίκες διέθεταν οικονομική δύναμη και επιρροή.
Τα κορίτσια ασχολούνταν με τον αθλητισμό και ελάμβαναν δημόσια εκπαίδευση εν αντιθέσει με άλλες πόλεις, όπου οι περισσότερες γυναίκες ήσαν τελείως αγράμματες.
Επισκέπτες από άλλες Ελληνικές πόλεις σχολίαζαν για τις Σπαρτιάτισσες ότι όχι μόνο είχαν άποψη, που δεν φοβόντουσαν να εκφράσουν δημόσια, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις ανάγκαζαν τους συζύγους τους να τις αποδεχθούν!
Η θέση της γυναίκας στο μεγαλύτερο τμήμα του αρχαίου Ελληνικού κόσμου και ιδιαίτερα στην Αθήνα, ήταν παρόμοια με την σημερινή κατάσταση των γυναικών στα υπανάπτυκτα κράτη. Οι γυναίκες νυμφεύονταν αποκλειστικά για σκοπούς τεκνοποίησης των νόμιμων κληρονόμων, καθώς η σεξουαλική ευχαρίστηση αναζητείτο στον αγοραίο έρωτα σε σαφώς μονόπλευρες σχέσεις στις οποίες κυριαρχούσε το ενήλικο αρσενικό. Οι σύζυγοι και κόρες των πολιτών αποκλείονταν από όλες τις δημόσιες και πνευματικές δραστηριότητες, παρέμεναν εντός της οικίας και δεν είχαν τη δυνατότητα να ασκηθούν. Οι γυναίκες δεν μπορούσαν να κληρονομήσουν, ή να έχουν περιουσία και δεν θεωρείτο αναγκαίο να τους παρασχεθεί η στοιχειώδης εκπαίδευση.
Νεανίδα της Σπάρτης
Η κατάσταση των γυναικών στην Σπάρτη κρίνεται με βάση το σκηνικό αυτού του ουσιαστικά «εχθρικού» περιβάλλοντος, όπου οι γυναίκες θεωρούντο «κατάρα για την ανθρωπότητα» και «πανούκλα χειρότερη από πυρκαγιά ή οποιαδήποτε οχιά» (Ευριπίδης).
Οι αρχαίες Σπαρτιάτισσες δεν ήταν τόσο ελεύθερες όσο οι σύγχρονες γυναίκες. Οι κύριοι ρόλοι τους στην κοινωνία, ήταν της συζύγου και μητέρας. Οι πατέρες επέλεγαν τους συζύγους γι’ αυτές και δεν είχαν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Παρ’ όλα αυτά, απολάμβαναν τέτοιας κοινωνικής θέσης και δικαιωμάτων που ήταν «σκανδαλώδη» για το σύνολο του αρχαίου κόσμου.
Η ελευθερία και κοινωνική υπόσταση των Σπαρτιατισσών άρχιζε από την γέννησή τους. Οι νόμοι της Σπάρτης απαιτούσαν τα θηλυκά βρέφη και παιδιά να έχουν την ίδια φροντίδα και ανατροφή, όπως τα αδέρφια τους – σε αντίθεση με άλλες Ελληνικές πόλεις, όπου τα κορίτσια είχαν περισσότερες πιθανότητες να «απορριφθούν» κατά τη γέννηση, καθότι τρεφόντουσαν με λιγότερο θρεπτικές τροφές από τους αδελφούς τους και δεν τους επιτρεπόταν να ασκηθούν.
Επιπλέον όπως και τα αδέλφια τους, τα κορίτσια στην Σπάρτη παρακολουθούσαν δημόσιο σχολείο, αν και για μικρότερο χρονικό διάστημα από ότι τα αγόρια. Στο σχολείο είχαν τη δυνατότητα και ενθαρρύνονταν να συμμετέχουν στις αθλητικές δραστηριότητες. Αλλά όπως επισημαίνει ο Πλάτων στον Πρωταγόρα (342d) η εκπαίδευση δεν ήταν καθαρά σωματική. Στην Σπάρτη «δεν ήταν μόνο οι άνδρες αλλά και οι γυναίκες που υπερηφανεύονταν για την πνευματική καλλιέργειά τους». Αυτό ήταν κάτι περισσότερο από απλή παιδεία…….ήταν συστηματική εκπαίδευση στη ρητορική και φιλοσοφική σκέψη.
Aρχαία Σπαρτιάτισσα σε κεραμικό 4ος αιώνας π.Χ
Όταν τα κορίτσια έφθαναν σε σεξουαλική ωριμότητα δεν βιαζόντουσαν να έλθουν σε γάμο, σε αντίθεση με τα κορίτσια στον υπόλοιπο αρχαίο κόσμο, τα οποία υπέφεραν ψυχολογικά και σωματικά, υφιστάμενα σωματικές βλάβες από το πρόωρο σεξ και συχνά πέθαιναν κατά την λοχεία. Αντίθετα οι Σπαρτιατικοί νόμοι ανέφεραν ρητά ότι τα κορίτσια πρέπει να παντρεύονται μόνο εφόσον ήταν σε ηλικία κατάλληλη να «απολαύσουν τον έρωτα». Η λογική ήταν απλή…..για τα νεαρά κορίτσια που δεν ήταν ακόμη έτοιμα ψυχολογικά για σεξουαλική επαφή, το σεξ αποτελούσε ουσιαστικά μια «πράξη βίας». Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι οι Σπαρτιάτες καταδίκαζαν τη βία στο γάμο και θεωρούσαν το σεξ με παιδιά ως «πράξη βίας».
Σκηνή από Σπαρτιατικό γάμο
Επιπλέον τα κορίτσια στην Σπάρτη δεν παντρευόντουσαν πολύ μεγαλύτερους άνδρες, πρακτική η οποία ήταν συνήθης σε άλλες Ελληνικές πόλεις. Εκτιμάται ότι οι περισσότερες γυναίκες Σπαρτιάτισσες ήταν μόνο τέσσερα έως πέντε έτη νεώτερες από τους συζύγους τους. Το δε γεγονός του ενδιαφέροντος της Σπάρτης για την γέννηση υγιών παιδιών δεν αναιρεί την προστασία των κοριτσιών από τις αρχές του γάμου. Όλοι οι γάμοι στην αρχαία Ελλάδα αποσκοπούσαν στην τεκνοποίηση, αλλά σε άλλες πόλεις οι άνδρες ήταν πρόθυμοι να αποδεχθούν τα αναπόφευκτα υψηλότερα ποσοστά θανάτου από το σεξ με νεαρά κορίτσια.
Επειδή οι άρρενες πολίτες της Σπάρτης ήταν υποχρεωμένοι να αφιερώνουν τη ζωή τους στις στρατιωτικές και άλλες μορφές της δημόσιας υπηρεσίας, οι οικοδέσποινες της Σπάρτης φρόντιζαν τα κτήματα των συζύγων τους. Αυτό σήμαινε ότι οι Σπαρτιάτισσες έλεγχαν τον οικογενειακό πλούτο και στην πραγματικότητα, το σύνολο της αγροτικής οικονομίας (το εμπόριο και οι κατασκευές ήταν στην αρμοδιότητα των περίοικων). Ο Σπαρτιάτης πολίτης ήταν εξαρτώμενος από την απόδοση της γυναίκας του προκειμένου να πληρώσει το φαγητό και τα δίδακτρα του γιου του κατά τη διάρκεια της «αγωγής». Αυτή η οικονομική δύναμη ήταν ιδιαίτερα έντονη στην Σπάρτη, σε αντίθεση με πόλεις όπως η Αθήνα, όπου ήταν παράνομο για μια γυναίκα να ελέγχει περισσότερα χρήματα από ότι χρειάζεται για να αγοράσει ένα δοχείο σιτηρών.
Ή ταν ή επί τας…..Σπαρτιάτισσα δίνει την ασπίδα στον υιό της: πίνακας του Jean-Jacques-Francois Le Barbier (1738-1826), μουσείο Portland
Το σπουδαιότερο είναι ότι οι Σπαρτιάτισσες μπορούσαν να κληρονομήσουν και να μεταφέρουν τον πλούτο. Οι Αθηναίες αντίθετα δεν ήσαν ποτέ κληρονόμοι και όλα τα περιουσιακά στοιχεία περνούσαν στον επόμενο αρσενικό συγγενή, ο οποίος το πολύ να αναγκαζόταν να παντρευτεί την κληρονόμο, προκειμένου να διεκδικήσει την κληρονομιά – μια ρύθμιση που συχνά οδηγούσε τους άνδρες να απορρίπτουν προηγούμενη σύζυγό τους, αν και άμεμπτη, μόνο και μόνο για να οικειοποιηθούν την κληρονομιά ενός συγγενή.
Η εν λόγω οικονομική δύναμη είχε ως αποτέλεσμα την κοινωνική άνοδο των Σπαρτιατισσών. Αυτό καταδεικνύεται σαφώς από τις σύγχρονες περιγραφές σύμφωνα με τις οποίες είχαν «άποψη» (ακόμη και πολιτική). Ο Αριστοτέλης υποστήριζε ότι «οι Σπαρτιάτες διοικούνταν από τις συζύγους τους» και ανέφερε την ελευθερία των Σπαρτιατισσών ως έναν από τους δύο λόγους για τους οποίους το Σύνταγμα της Σπάρτης ήταν κατακριτέο.
Όταν η σύζυγος του βασιλέα Λεωνίδα ρωτήθηκε γιατί οι Σπαρτιάτισσες ήταν οι μόνες γυναίκες στην Ελλάδα που «κυβερνούν» τους συζύγους τους, η Γοργώ απάντησε…..«επειδή είμαστε οι μόνες γυναίκες που γεννούν άνδρες». Με άλλα λόγια, μόνο οι άνδρες που είχαν την αυτοπεποίθηση να δεχθούν τις γυναίκες ως ίσες ήσαν πραγματικοί άνδρες.
Το πρώτο καταγεγραμμένο ποίημα αγάπης γράφτηκε από Σπαρτιάτη ποιητή για τις Σπαρτιάτισσες κόρες.
Τραγούδι της κόρης (απόσπασμα)
Είναι άραγε εκδίκηση των θεών;
Όμως ευλογημένος είναι αυτός που περνά τη ζωή του χωρίς δάκρυα.
Αλλά εγώ πρέπει να υμνήσω το φώς της Αγιδούς.
Την βλέπω όπως τον ήλιο που λάμπει.
Όμως η αγαπημένη χορωδός δεν θα μου επιτρέψει να την επαινέσω και δεν την αδικώ.
Ξέρει ότι είναι εκθαμβωτική όπως το υπερήφανο άλογο ξεχωρίζει ανάμεσα σε κοπάδι σαν ένα φτερωτό όνειρο……………
Αλκμάνος 625 π.Χ»
******************
Η Σπάρτη θεωρούσε τον εργένη ως ντροπή και ο πολίτης ο οποίος δεν είχε παντρευτεί, κατείχε κατώτερη κοινωνική θέση από κάποιον ο οποίος είχε αποκτήσει παιδιά.
Σε καμία άλλη αρχαία Ελληνική πόλη οι γυναίκες ήταν τόσο καλά ενταγμένες στην κοινωνία. Είναι τελικά ένας από τους λόγους (ο βασικότερος) που η Σπάρτη μεγαλούργησε, μονοπώλησε την κυριαρχία στην αρχαία Ελλάδα και θεωρείται διαχρονικά η πόλη των ανδρείων.
Η ιστορία των Ετρούσκων ή Τυρρηνών είναι εξίσου ενδιαφέρουσα όσο και αινιγματική. Παρόλο που γνωρίζουμε μόνο αποσπάσματα, εντούτοις είναι αξιοσημείωτη, όσον αφορά στα επιτεύγματά τους ως έμποροι, βιοτέχνες και στην επιρροή τους στον Ρωμαϊκό πολιτισμό. Ο αυτοκράτορας Κλαύδιος κατέγραψε την ιστορία τους σε είκοσι τόμους, αλλά δυστυχώς το έργο του δεν διασώθηκε. Εν τω μεταξύ, η ετρουσκική γλώσσα είναι εν μέρει κατανοητή, καθότι εκτός από κάποια αποκωδικοποίηση των ευρημάτων, σε γενικές γραμμές δεν μπορεί να αναγνωσθεί. Παρόλα αυτά τρείς βασιλείς της Ρώμης ήσαν Ετρούσκοι (Lucius Tarquinius Priscus – Servius Tullius – Lucius Tarquinius Superbus).
Τελικά, ο Ετρουσκικός πολιτισμός θα σβήσει εκπληρώνοντας μια ειρωνική προφητεία.
Η περιοχή της Ιταλίας, που σήμερα γνωρίζουμε ως Τοσκάνη αρχικά κατοικήθηκε από τους Villanovans, φυλές της εποχής του σιδήρου που είχαν μεταναστεύσει από τη Βόρεια Ευρώπη. Η περιοχή της Τοσκάνης αναφέρεται ως βόρεια περιοχή των Villanovans αλλά υπήρξε επίσης και μια νότια φατρία που εκτεινόταν πέρα από την Ρώμη στην Καμπάνια. Ο όρος Villanovan προέρχεται από μια ανακάλυψή σε ένα αρχαίο νεκροταφείο κοντά στο Villanova, οκτώ χιλιόμετρα από την Μπολόνια. Οι Villanovans δεν είχαν ενιαίο πολιτισμό ή κοινωνία, και ήταν περισσότερο μια ομάδα φυλών με κοινά ενδιαφέροντα. Ήταν μεταλλουργοί και αγγειοπλάστες που αποτέφρωναν τους νεκρούς τους και τους έθαβαν σε κωνικούς τάφους. Τα πρώτα στοιχεία των Villanovan χρονολογούνται από την αρχή της Εποχής του Σιδήρου και συνεχίζουν μέχρι το 500 π.Χ. Μέσω των έργων τέχνης, μπορούμε να τεκμηριώσουμε την κοινωνική τους εξέλιξη και την σταδιακή μετάβαση των φυλών σε μια κοινωνικο -οικονομική ιεραρχία.
Ετρουσκικό περιδέραιο_4 αι. π.Χ_ Μουσείο Πανεπιστημίου Πενσυλβανίας_πηγή wikipedia
Περί το 750 π.Χ. μια άλλη φυλή εγκαταστάθηκε στην περιοχή και εκτόπισε τους Villanovans. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι νεόφερτοι ονομάζονταν Ετρούσκοι και ήρθαν από την Μικρά Ασία. Συγκεκριμένα γράφει στα Ιστορικά – βιβλίο 1, κεφάλαιο 94:
«Τα έθιμα των Λυδών (ανατολικά της Ιωνίας στην Μικρά Ασία) είναι παρόμοια των Ελλήνων ………. Ήταν οι πρώτοι άνθρωποι που γνωρίζουμε που επινόησαν και χρησιμοποίησαν το χρυσό και ασημένιο νόμισμα και οι πρώτοι που εθέσπισαν το λιανικό εμπόριο ως τρόπο συναλλαγής…………. Στην εποχή του Άτυος (βασιλέα της Λυδίας) υπήρχε μεγάλη έλλειψη τροφίμων σε όλη την Λυδία. Για ένα διάστημα οι Λυδοί υπέμεναν την έλλειψη επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστη υπομονή. Όταν ο λιμός δεν υποχωρούσε φρόντισαν να λάβουν διορθωτικά μέτρα, εκπονώντας εναλλακτικά σχέδια. Αλλά η πείνα δεν υποχωρούσε και αντ’ αυτού έπληγε ακόμη περισσότερους ανθρώπους. Τελικά ο βασιλέας χώρισε τον πληθυσμό σε δύο ομάδες και οργάνωσε κλήρωση, ώστε η μία ομάδα να παραμείνει και η άλλη να εγκαταλείψει τη χώρα.
Ο ίδιος όρισε τον εαυτό του επικεφαλής της ομάδας που θα παρέμενε και τον γιο του οποίου το όνομα ήταν Τυρρηνός επικεφαλής εκείνων που θα έφευγαν. Στη συνέχεια η μία ομάδα, έφυγε από τη χώρα και πήγε στην Σμύρνη, όπου ναυπήγησαν πλοία, στα οποία φόρτωσαν όλα τα αγαθά τους και απέπλευσαν για να αναζητήσουν τα προς το ζην φθάνοντας τελικά στο Ombrici (Umbria Ιταλία) όπου ίδρυσαν πόλεις. Πλέον αποκαλούσαν τους εαυτούς τους Λυδούς, ή Τυρρηνούς, λόγω του ονόματος του γιου του βασιλέα ο οποίος του είχε οδηγήσει εκεί».
Αυτό που διαπιστώνουμε στα αρχαιολογικά ευρήματα είναι η εμφάνιση Ετρουσκικών οικισμών στα σημεία που υπήρχαν οικισμοί των Villanova……………..Ίσως συνυπήρχαν και τελικά συγχωνεύτηκαν σε έναν πολιτισμό. Οι Ρωμαίοι ονόμασαν αυτά τα άτομα Tusci (Τούσκοι) ή Etrusci (Ετρούσκοι) δημιουργώντας την σύνδεση με την περιοχή που αργότερα ονομάστηκε Τοσκάνη.
Ο χάρτης απεικονίζει τα εδάφη της Ετρουρίας με τις μεγαλύτερες πόλεις.
Οι Ετρούσκοι ήταν αγρότες οι οποίοι αρχικά εξημέρωσαν την άγρια γη της Τοσκάνης για να καλλιεργήσουν το emmer (είδος σιταριού) το οποίο ήταν αποφλοιωμένο και ακατάλληλο για την παρασκευή ψωμιού έως ότου να είναι σε θέση να δημιουργήσουν νέες ποικιλίες. Το ελαιόλαδο ήταν άγνωστο στην Ετρουρία μέχρι το 581 π.Χ., αλλά μέχρι τότε έκαναν εισαγωγή από την Ελλάδα. Αρχικά καλλιεργούσαν σταφύλια κρασιού και κατόπιν ελαιόδενδρα. Οι Ετρούσκοι ήταν ειδικευμένοι στην άρδευση και οι σήραγγες που ανακαλύφθηκαν μετά από ανασκαφές, δείχνουν μια οργανωμένη κοινωνία με κεντρική αρχή διοίκησης και την ύπαρξη κατασκευαστική τεχνολογίας.
Παρόλο που η Ιταλία δεν διαθέτει σημαντικά κοιτάσματα μετάλλου, εν τούτοις διαπιστώνεται αξιόλογη δραστηριότητα σε μεταλλικές κατασκευές και οι Ετρούσκοι διαπρέπουν ως μεταλλουργοί. Εξορύσσουν και επεξεργάζονται πολύτιμα μέταλλα, κασσίτερο προκειμένου να παράγουν μπρούντζο και σίδηρο για διάφορες κατασκευές.
Χίμαιρα του Arezo_Ετρουσκικό μπρούτζινο άγαλμα_μουσείο Φλωρεντίας
Κοσμήματα και αντικείμενα μεταλλοτεχνίας γίνονται στοιχεία του εμπορίου των Ετρούσκων οι οποίοι αναπτύσσουν σημαντικό εμπορικό στόλο. Όντας σύμμαχοι των Καρχηδονίων, κάνουν εμπόριο σε όλη τη Μεσόγειο περιλαμβανομένων της Νότιας Γαλλίας και Ισπανίας.
Η Tarchna (Tarquinnii) ήταν ίσως η πιο πλούσια και πιο γνωστή από τις πόλεις των Ετρούσκων. Στην ακμή του 650-500 π.Χ., η Tarchna ήταν το κέντρο παραγωγής χαλκού στην Ετρουρία. Στα αρχαιολογικά ευρήματα της πόλης διαπιστώνουμε μια κουλτούρα με συνεχώς εξελισσόμενη εκλέπτυνση. Οι νεκροί αποτεφρώνονταν και εθάβοντο σε ζωγραφισμένους αμφορείς, ναοί εχτίζοντο και υπήρχε έντονη κοινωνική – πολιτιστική δραστηριότητα στην τέχνη, στις δεξιώσεις, στον χορό, στον αθλητισμό, στις αρματοδρομίες και το κυνήγι. Διαπιστώνουμε επίσης, ένα πρώιμο πολιτικό σύστημα που αποτελείται από φυλές, αποτελώντας προοίμιο της Δημοκρατίας.
Στην αρχαία Ρώμη παρόλο που υπήρχαν καταβολές Villanovan, δεν υπήρξε ανάλογη συγχώνευση με τους Ετρούσκους. Υπαίτιος γι’ αυτό ήταν η ανεξάρτητη φύση των ιθαγενών Λατίνων η οποία ήταν υπεύθυνη για τον αποκλεισμό της αφομοίωσης με τον Ετρουσκικό πολιτισμό. Τελικά οι Ετρούσκοι θα «αποικίσουν» τη Ρώμη, χωρίς αυτό να οφείλεται σε κάποιου είδους σταδιακή ανάμειξη των πολιτισμών. Πριν από την άφιξή τους, οι Λατίνοι ήταν κυρίως ποιμενικός λαός. Οι Ετρούσκοι τους επηρέασαν να γίνουν πιο εμπορικοί (ίσως συνέβαλλαν σε αυτό και οι Έλληνες στην Καμπανία). Το τελικό αποτέλεσμα ήταν να «φωτισθούν» και να ανθήσει ο Λατινικός πολιτισμός. Στη Ρώμη, η ετρουσκική επίδραση ήταν εμφανής παντού – από τους ναούς μέχρι το εξελισσόμενο πολιτικό σύστημα.
Ιστορικά, η Ετρουρία απαρτιζόταν από μια συμμαχία ελεύθερων, ανεξάρτητων πόλεων-κρατών. Παρά το γεγονός ότι είχαν κοινά συμφέροντα, οι πόλεις ανταγωνίζονταν μεταξύ τους και πολεμούσαν όταν ήταν απαραίτητο. Ο ηγέτης ήταν ένας πανίσχυρος βασιλέας που ενεργούσε τόσο ως πολιτικός όσο και θρησκευτικός ηγέτης. Δυστυχώς, γνωρίζουμε ελάχιστα από το Ετρουσκικό πολιτικό σύστημα εκτός της περιόδου που απέκτησε επιρροή στην Ρώμη και καταγράφηκε από την ιστορία. Οι τελευταίοι τρεις βασιλείς της Ρώμης ήταν Ετρούσκοι (616-510 π.Χ.), οπότε μπορούμε να διαπιστώσουμε την Ετρουσκική επιρροή στη διαμόρφωση της Ρωμαϊκής κυβέρνησης, η οποία διέφερε από το αρχέτυπο Ετρουσκικό μοντέλο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, σε όλη τη Μεσόγειο και την Ασία, οι αριστοκρατικές φατρίες είχαν αρχίσει να αποδεσμεύονται από την εξουσία των βασιλέων.
Κύστη Ετρουσκικού ρυθμού με αναπαραστάσεις του Περσέα και της Μέδουσας_4 αι. πΧ
Ο πρώτος Ετρούσκος βασιλέας της Ρώμης, Lucius Tarquinius Priscus δημιούργησε εκατό νέους γερουσιαστές για να κερδίσει τη λαϊκή υποστήριξη, καθότι ακόμη και σε αυτό το πρώιμο σημείο της Ρωμαϊκής ιστορίας ο βασιλέας δεν ήταν αρκετά ισχυρός ώστε να λειτουργεί ως αυτοκράτορας. Επί βασιλείας του χτίζεται και το πρώτο τείχος γύρω από τη Ρώμη και κατασκευάζονται υπόνομοι πέριξ της αγοράς. Ο διάδοχός του, Servius Tullius, διαιρεί την Ρώμη σε φυλές και πραγματοποιεί για πρώτη φορά απογραφή. Δημιουργεί την Centuriate (Εκατονταμελή συνέλευση) η οποία ήταν σώμα ψηφοφόρων που αποτελείτο από όλους τους άνδρες οι οποίοι υπηρετούσαν στον στρατό και ονομάσθηκε έτσι λόγω του ότι διαιρείτο σε ομάδες των εκατό ατόμων. Το 509 π.Χ., ο τελευταίος Ετρούσκος Ρωμαίος βασιλιάς, Tarquinius Superbus, εκδιώκεται και το Ρωμαϊκό πολίτευμα γίνεται Δημοκρατία.
Η επικράτηση της Δημοκρατίας επιτάχυνε την παρακμή των Ετρούσκων. Η πλησιέστερη Ετρουσκική πόλη, Veii, έπεσε στα χέρια των Ρωμαίων το 396 π.Χ. Την ίδια στιγμή, ο βόρειες Ετρουσκικές πόλεις λεηλατήθηκαν από Γαλάτες εισβολείς. Το 273 π.Χ. η Ετρουρία ήταν σταθερά υπό Ρωμαϊκό έλεγχο ως μέλος μιας Λατινικής συνομοσπονδίας. Με την πάροδο του χρόνου οι Ετρούσκοι συνεισφέρουν σε στρατεύματα στο Ρωμαϊκό στρατό και κατά τη διάρκεια του Β’ Καρχηδονιακού πολέμου (218 – 201 π.Χ) συμβάλλουν στην νίκη κατά του Αννίβα. Αργότερα στους εμφύλιους πολέμους υποστηρίζουν τον Καίσαρα με αποτέλεσμα να υποστούν μεγάλες καταστροφές και τελικά να σβήσει ο Ετρουσκικός πολιτισμός.
Στην αρχή του άρθρου έγινε αναφορά σε μια ειρωνική προφητεία, που ήταν η πρόβλεψη του τέλους του πολιτισμού τους. Οι Ετρούσκοι ήταν εξαιρετικά θρήσκοι και ο Κικέρων είχε πει ότι ήταν οι πιο θρησκευόμενοι άνθρωποι στον κόσμο. Πίστευαν ότι στην φυλή τους…………όπως και σε οποιαδήποτε φυλή………….δίδεται από τους θεούς ένα σταθερό χρονικό διάστημα ύπαρξης………….στην περίπτωσή τους 700 έτη.
Ο Ετρουσκικός πολιτισμός ιδρύθηκε περίπου το 750 π.Χ. και μετά από 700 χρόνια είχε σβήσει………επαληθεύοντας την προφητεία:
Υπάρχει αλήθεια στους μύθους; Ο ομότιμος καθηγητής Γεωλογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ηλίας Μαριολάκος, θεωρεί αδιαμφισβήτητα πως ναι και το αποδεικνύει μέσα από πολυετείς έρευνες, όπως αυτή που αναφέρεται στην ιστορία για τον Αχελώο και τις Εχινάδες νήσους. «Ο Αχελώος είναι ένας από τους πιο γνωστούς ποταμούς της αρχαιότητας και τιμόταν ως θεός. Ο μύθος λέει ότι οι Νύμφες που ζούσαν στις όχθες του, ενώ προσέφεραν θυσίες σε άλλους θεούς, ξεχνούσαν να τιμήσουν κι αυτόν κατά τον ίδιο τρόπο. Για να τις τιμωρήσει λοιπόν «έσυρε την περιοχή τους στη θάλασσα» (όπως αναφέρει ο Οβίδιος) και έτσι δημιουργήθηκαν τα νησιά Εχινάδες. Αργότερα, κάποιες από αυτές μετατράπηκαν και πάλι σε ξηρά, εξαιτίας των αποθέσεων του Αχελώου (σύμφωνα με τον Ηρόδοτο). Σήμερα, οι νησίδες αυτές βρίσκονται στο μέτωπο του Δέλτα του Αχελώου, στο νοτιοδυτικό άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδας, κοντά στις ακτές του Ιονίου», αναφέρει στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο κ. Μαριολάκος.
Πού όμως εντοπίζεται η αλήθεια της ιστορίας; «Ο μύθος αυτός είναι ένας από τους πολλούς που συμπίπτουν απόλυτα με τη φυσικο-γεωλογική εξέλιξη της ευρύτερης περιοχής της Δυτικής Ελλάδας κατά τα τελευταία 18.000 χρόνια»,απαντά ο καθηγητής, εξηγώντας παράλληλα μέρος από το σκεπτικό του: «Η Μυθολογία αποτελεί την κωδικοποίηση προφορικών διηγήσεων που αναφέρονται σε ένα μακρότατο χρονικό διάστημα στο παρελθόν, το οποίο κυμαίνεται από την απώτατη προϊστορία έως τις παρυφές της «ιστορικής εποχής». Το διάστημα αυτό χαρακτηρίζεται από τις έντονες γεωπεριβαλλοντικές μεταβολές που σηματοδότησαν το τέλος της τελευταίας παγετώδους εποχής και την είσοδο της σύγχρονης θερμής μεσοπαγετώδους (Ολόκαινο), η οποία έγινε πριν από 18.000 χρόνια», σημειώνει, αναφέροντας ότι το είδος μας, Homo sapiens sapiens, λόγω της επικράτησής του ήδη πριν από την έναρξη της μεσοπαγετώδους περιόδου, ήταν το μοναδικό ανθρώπινο είδος που υπήρξε μάρτυρας αυτών των συγκλονιστικών γεωπεριβαλλοντικών μεταβολών.
«Για τον λόγο αυτό, θεωρούμε ότι ένα μεγάλο τμήμα της Μυθολογίας περιγράφει με τρόπο ποιητικό και με τη χρήση συμβολισμών, άρα κρυπτογραφημένο, όλες αυτές τις διεργασίες της κλιματικής κυρίως μεταβολής και των συνεπειών της. Οι συνέπειες των μεταβολών αυτών καταγράφηκαν στη συλλογική μνήμη των ανθρώπων και μεταδόθηκαν από γενιά σε γενιά, έως την τελική επίσημη κωδικοποίησή τους», συμπληρώνει.
Ποια παλαιογεωγραφικά δεδομένα της περιοχής του Ιονίου Πελάγους που εκτείνεται ανάμεσα στη Στερεά Ελλάδα και στην Πελοπόννησο αφενός και στα Ιόνια νησιά Κεφαλονιά, Ιθάκη και Λευκάδα αφετέρου, πριν από 18.000 χρόνια, μας αποδεικνύουν τα παραπάνω; «Περί το τέλος της Παγετώδους Εποχής, τότε που παρατηρούνται οι χαμηλότερες θερμοκρασίες σε παγκόσμια κλίμακα και συνεπώς η στάθμη της θάλασσας βρισκόταν στο χαμηλότερο σημείο, η Λευκάδα ήταν ενωμένη με τη Στερεά Ελλάδα, ενώ η Κεφαλονιά κι η Ιθάκη ήσαν κι αυτές ενωμένες σε ένα μεγάλο νησί. Επίσης, στην πλευρά της Αιτωλο-Ακαρνανίας η ακτογραμμή, την κρίσιμη αυτή εποχή, αναπτυσσόταν πολύ δυτικότερα από τη σημερινή, ενώ η περιοχή ανάμεσα στη σημερινή ακτογραμμή και σε εκείνη πριν από 18.000 χρόνια αποτελούσε μια πεδινή έκταση με μικρή κλίση, την οποία διάσχιζε ο κάτω ρους του παλαιού ποταμού, που σήμερα είναι γνωστός ως Αχελώος. Επιπλέον, την ίδια εποχή, τα σημερινά νησιά Εχινάδες ήσαν λόφοι, ύψους από 130 μ. περίπου και πάνω. Συνεπώς, οι Εχινάδες νύμφες θα πρέπει να κατοικούσαν, σύμφωνα με τον μύθο, στις όχθες του παλαιού αυτού ποταμού. Η κοίτη όμως αυτού του «παλαιο-Αχελώου» δεν είναι γνωστή, αν και με βάση την παλαιομορφολογία της ακτογραμμής της εποχής εκείνης, φαίνεται πολύ πιθανόν, ότι το παλαιο-Δέλτα του πρέπει να αναπτυσσόταν λίγο ανατολικότερα από το νοτιότατο ακρωτήριο της Κεφαλονιάς», διαπιστώνει ο καθηγητής.
Και μετά από την κρίσιμη αυτή εποχή; «Μετά το 18000 πριν από σήμερα αρχίζει η άνοδος της στάθμης της θάλασσας, με αποτέλεσμα η προηγούμενη επικλινής περιοχή να αρχίσει βαθμιαία να κατακλύζεται από τη θάλασσα και οι παλιοί λόφοι να μετατρέπονται σε νησιά. Η φυσικογεωλογική αυτή διεργασία σταμάτησε όταν σταθεροποιήθηκε το κλίμα, οπότε σταμάτησε και η τήξη των παγετώνων και κατ’ ακολουθία και η άνοδος της στάθμης της θάλασσας. Από τη χρονική αυτή στιγμή, που η ακτογραμμή είχε φτάσει σχεδόν μέχρι την πεδιάδα που εκτείνεται μπροστά από το χωριό Καστράκι, αρχίζει ο Αχελώος να σχηματίζει με τις προσχώσεις του το νέο Δέλτα, με αποτέλεσμα ορισμένες από τις Εχινάδες νήσους να μεταπίπτουν και πάλι σε ξηρά, όπως υπήρξαν κατά την τελευταία μεσοπαγετώδη περίοδο, πριν από 125.000 χρόνια περίπου. Την τελευταία αυτή φυσικογεωλογική διεργασία είχε προβλέψει ο Ηρόδοτος, ενώ και ο Θουκυδίδης είχε γράψει για το ίδιο θέμα. Οι διεργασίες αυτές που ξεκίνησαν πριν από 18.000 χρόνια, συνεχίστηκαν μέχρι πριν από 6.000 χρόνια, πάντα με ορισμένες παλινδρομήσεις. Έτσι λοιπόν κατά την περίοδο του κλιματικού Optimum του Ολοκαίνου η θαλάσσια στάθμη έφθασε στο υψηλότερο σημείο της και η τότε ακτογραμμή βρισκόταν στη σημερινή ενδοχώρα, και σε μεγάλη απόσταση από τη σημερινή ακτογραμμή. Μέχρι λοιπόν τη “φάση” αυτή ο μύθος ταυτίζεται απόλυτα με τη φυσικογεωλογική εξέλιξη της περιοχής», τονίζει ο κ. Μαριολάκος, που συμπληρώνει ένα ενδιαφέρον ερώτημα:
«Εάν ο χρόνος σχηματισμού των νησιών Εχινάδων είναι τόσο παλαιός, σε ποια γλώσσα η παράδοση έφτασε μέχρι την ιστορική εποχή όταν καταγράφηκε, εάν οι παλαιότεροι κάτοικοι δεν μιλούσαν μια κάποια πρωτο-Ελληνική γλώσσα; Μήπως τελικά δεν υπήρξε απότομη διακοπή της συνέχειας της γλώσσας των κατοίκων του Αιγαιακού και του Περι-Αιγαιακού χώρου κάπου την 3η χιλιετία π.Χ. όπως δέχονται οι Ινδο-Ευρωπαϊστές;». Δεν μένει παρά η συζήτηση να συνεχιστεί.
Την παραπάνω έρευνα, η οποία παρουσιάστηκε πρόσφατα στο διεθνές διεπιστημονικό συνέδριο «Η Αρχαία Ελλάδα και ο σύγχρονος κόσμος» που διοργανώθηκε από το Πανεπιστήμιο Πατρών στην Αρχαία Ολυμπία, συνυπογράφουν οι καθηγητές Ι. Φουντούλης Ι. Μπαντέκας, Δ. Θεοχάρης και Ε. Καπουράνη από το Τμήμα Γεωλογίας και Γεωπεριβάλλοντος, Τομέα Δυναμικής, Τεκτονικής και Εφαρμοσμένης Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. [1. Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ (Ελένη Μάρκου). 2η Πηγή]
Ο μικρός μου, έλειπε 8 ημέρες σε ταξίδι. Επέστρεψε απόψε. Μαγείρεψα από το μεσημέρι το αγαπημένο του φαγητό. Κρασάτο χταπόδι με ρύζι στην πήλινη γάστρα. Μετά τα καλωσορίσματα, έστρωσα να φάμε και... έβαλα τρία σερβίτσια στο τραπέζι... -Τί τρέχει? Γιατί τρίτο σερβίτσιο στο τραπέζι?... περιμένουμε κάποιον? -Μπα... όχι... -Τότε, προς τί το τρίτο? -Για κάποιον... όποιον... λατρεύει το κρασάτο χταπόδι, αλλά δεν μπορεί να το φάει... -Για τον... μπαμπά? -Όχι, όχι... ούτε κατά διάνοια τέτοια θλιβερά... -Για ποιον?... -Ε, μα... πάντα σ' αυτόν τον κόσμο, θα υπάρχει κάποιος, που του αρέσει κάτι, αλλά δεν μπορεί να το απολαύσει για ποικίλους λόγους... -Μαμά!... με τρομάζεις -Γιατί πουλάκι μου? -Γιατί μιλάς ώρες-ώρες σαν να έχεις... σαλτάρει. Άντε, και είχαμε κάμποσους με Alzheimer, στο σόι... ... είπε και... με φίλησε στην άκρη της μύτης... Αυτό, είχε να το κάνει από... μωρό
-------
