ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΤΟΥ ΠΥΡΓΟΥ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ

Το παράδοξο του μύθου της ΒΑΒΕΛ

redflecteur / Ιουνίου 25, 2014

Το παράδοξο του μύθου της ΒΑΒΕΛ

Μεταφορά από τα Εβραϊκά : Bavel / Babel / Babal, = Σύγχυση,
Bab-ilu = Η Πύλη του Θεού, 
(σε σύγχρονη παράφραση λέμε Βαβυλωνία
μία «πολυεθνική» κοινωνία )

Τι ήταν ο «Πύργος της Βαβέλ»;
Μία βλασφημία ή μία αλληγορία;

Α. Όπως όλοι μαθαίνουμε στα μικρά μας χρόνια ,τα χρόνια των παραμυθιών, ο «Πύργος της Βαβέλ» είναι ο μύθος για την τιμωρία της βλασφημίας ενός ξιπασμένου Βασιλιά της Βαβυλωνίας προς τον Θεό. Σύμφωνα με τον μύθο, εκείνος αντιμετώπισε την ξιπασιά με οργή και για τιμωρία προκάλεσε σύγχυση και ασυνεννοησία. Και που η εκκλησία του στην διδασκαλία της, βρήκε βολικό τον συμβολισμό από τον μύθο αυτό της Γένεσης, για να εμπνέει το δέος στους ανθρώπους για τη δύναμη του Θεού στους αιώνες, για να αποδεικνύει τη δύναμή του και για την συνέπεια που επιφυλάσσεται στον άνθρωπο, που διαπράττει το αμάρτημα της ματαιοδοξίας προς τον Θεό. Τον Θεό κάθε θρησκείας…

Ο μύθος της Βαβέλ από τη Γένεση :
Μια φορά στη Βαβυλωνία, ήταν ένας πολύ σπουδαίος βασιλιάς, που ήθελε να κτίσει τον πιο μεγάλο Πύργο στον τότε κόσμο, τόσον ψηλό που να περνάει τα σύννεφα και να φτάνει δίπλα στον Θεό, άρα να γινόταν και αυτός ίσος μαζί του(Γένεση, 11) .
…Ο καλός Θεός αφού τον άφησε να σηκώσει το οικοδόμημά του αρκετά ψηλά ,ανεβάζοντας και την ματαιοδοξία του στα ύψη, αποφάσισε να του δώσει ένα καλό μάθημα σ’ αυτόν και στον λαό της Βαβυλωνίας, και οι μυριάδες εργάτες του Βασιλιά που εργάζονταν για τον Πύργο μια μέρα, χάσανε το μυαλό και την λαλιά τους, ο καθένας έκανε ότι ήθελε, επικράτησε πλήρης σύγχυση και ο θεόρατος Πύργος εγκαταλείφθηκε και σιγά – σιγά κατέρρευσε….

Ας επιχειρήσουμε όμως ένα άλλο «διάβασμα» του μύθου :

Κάποτε ο Βασιλιάς Νιμρόδ, πριν από σχεδόν 5.500 χρόνια, που τον δόξαζε με μεγάλο ενθουσιασμό ο λαός του γιατί ήταν ένας σπουδαίος στρατηλάτης και πολέμαρχος που εξασφάλιζε πλούτο για την ευημερία του λαού του, -αφού είχε συγκεντρώσει όλα τα πλούτη πέραν της Μεσοποταμίας από τη Μεσόγειο μέχρι τον Περσικό και από τον Καύκασο μέχρι τον Ινδικό-, μετά από δεκάδες νικηφόρους πολέμους που στοίχισαν τη ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους αποφάσισε να κτίσει έναν Πύργο ψηλό -ένα ζιγκουράτ- που όμοιό του ούτε είχε γίνει ποτέ, ούτε θα γινόταν άλλο . Τα ίχνη ενός τεράστιου ζιγκουράτ πράγματι βρέθηκαν στη Βαβυλωνία…άρα ο μύθος όπως κάθε μύθος έχει μια πραγματική αφετηρία. Κάποιοι ερευνητές τοποθετούν τον Πύργο στα βόρεια της Βαβυλωνίας στην αριστερή όχθη του Ευφράτη, στα ερείπια του Tell-Amram κοντά στους κρεμαστούς κήπους. Άλλοι, στα ερείπια της Birs-Nimrud στην Borsippa –στην δεξιά όχθη του Ευφράτη. Εν πάση περιπτώσει, η θέση της Βαβυλωνίας τοποθετείται ιστορικά περίπου εκεί, που βρίσκεται το σημερινό Ιράκ.

Ο Saddam Hussein αναστήλωσε την πύλη του Ishtar, ως μνημείο της αρχαίας Βαβυλωνίας

Κάπου εκεί λοιπόν, έβαλε ο βασιλιάς Νιμρόδ να χτίσουν τον τεράστιο Πύργο -μέχρι τον ουρανό, αντάξιο του πλούτου και της δόξας του , μπορεί και για να γινόταν έτσι, ίσος με τον Θεό…

Σταδιακά για τις ανάγκες του μυθικού Πύργου – ζιγκουράτ, σκλάβωσε 312 πόλεις και χωριά σε άλλα 18 βασίλεια, και μάζεψε 2,5 εκατομμύρια σκλάβους στη δούλεψή του από 70 εθνότητες, που μιλούσαν 112 διαφορετικές γλώσσες. Συγκέντρωσε 4.623 (*) αρχιτέκτονες, σοφούς, γεωμέτρες, γιατρούς, διερμηνείς, μαθηματικούς και αρχιτεχνίτες από κάθε γειτονική χώρα, αδειάζοντας έτσι τις αυλές των άλλων βασιλιάδων, πανεπιστημίων, σχολών, βιβλιοθηκών και σχολείων και έχοντας γεμάτα τα θησαυροφυλάκια του με τεράστιες ποσότητες πολύτιμων μετάλλων και λίθων από τις κατακτήσεις και τις λεηλασίες του, δημιούργησε και έναν πανίσχυρο στρατό μισθοφόρων για να τηρεί την τάξη και την ασφάλεια του Βασιλείου του και του μεγαλόπνοου έργου του και …ξεκίνησε την κατασκευή του ζιγκουράτ.

Αρχικά υπήρχαν όλα όσα χρειάζονταν σε αφθονία : εργασία, πηγές υλικών, όραμα…

Γύρω από τη χώρα του όλα τα άλλα βασίλεια κατέρρεαν. Οι άνθρωποι άρχισαν πλέον να έρχονται μόνοι τους από πολύ μακριά στη δούλεψη στον βασιλιά Νιμρόδ, γύρευαν μόνοι τους να γίνουν σκλάβοι, γιατί μόνο στη Βαβυλωνία υπήρχε δουλειά και τροφή.
Ο περιούσιος λαός της Βαβυλωνίας ζούσε αμέριμνος και σπάταλος, δεν εργαζόταν για τον Πύργο, απολάμβανε τα αγαθά των κατακτήσεων του Βασιλιά του περιμένοντας να φτάσει ο Νιμρόδ το Θεό. Κάθε μέρα μέγα πλήθος γέμιζε τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας, γλεντώντας και καταναλώνοντας άπειρα αγαθά, προς τιμήν του λαμπρού βασιλιά και του πύργου.

Όμως…
Οι τεράστιες ποσότητες υλικών που απαιτούνταν για την πρόοδο του έργου εξαφάνισαν σιγά-σιγά τα δάση στα γύρω εκατοντάδες χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα -εξάντλησαν τα διαθέσιμα ορυκτά σε δεκάδες ορυχεία μαρμάρου, πέτρας, πηλού, σιδήρου- αλλά δεν υπήρχε και ντόπιος άνθρωπος να δουλέψει πλέον εκεί. Στέρεψαν τα 4 ποτάμια από τις πηγές του Ευφράτη και του Τίγρη, σε απόσταση 5.000 χιλιομέτρων, γιατί το νερό χρειαζόταν για τις ανάγκες του έργου και την τροφοδοσία των σκλάβων. Έτσι σταδιακά άλλαξε και το κλίμα στη Μεσοποταμία και έγινε τροπικό, αφανίστηκε η συγκομιδή σε εκατομμύρια εκτάρια καλλιεργημένης γης και εξαφανίστηκαν τα ενδημικά είδη πανίδας στην περιοχή του Βασιλείου της Βαβυλωνίας, αφού καταναλώνονταν για τη διατροφή των εκατομμυρίων σκλάβων και του περιούσιου λαού της. Σύντομα, ο Νιμρόδ χρειάστηκε να κάνει συνεχώς νέους πολέμους, όλο και πιο μακριά στον τότε γνωστό κόσμο, για να αντικαθιστά τους σκλάβους που εντωμεταξύ πέθαιναν κατά χιλιάδες από τις απάνθρωπες συνθήκες ζωής και εργασίας, και για να βρίσκει νέες πλουτοπαραγωγικές πηγές. Ήδη όμως οι μισές ποσότητες των πρώτων υλών που συγκέντρωνε ο στρατός του Βασιλιά, χρησιμοποιούνταν για την επισκευή όσων είχαν γίνει στο πέρασμα του χρόνου.
Γύρω από το τεράστιο εργοτάξιο και έξω από τα τείχη της αμέριμνης μεγάπολης της Βαβυλωνίας δημιουργήθηκε μία άλλη τεράστια πολιτεία, μία παραγκούπολη, αυτή των σκλάβων, όπου επικρατούσε αθλιότητα, τρόμος και έρεβος και καταδυνάστευση –και πιο γύρω μία έρημος που όλο και άπλωνε και άπλωνε -και μετά ξαφνικά… όλο το κατασκεύασμα εγκαταλείφθηκε και κατέρρευσε – του έφυγαν, ή του πέθαναν κάποια μέρα από δηλητηρίαση, όλοι οι μεταφραστές –διερμηνείς των 70 εθνοτήτων ! (είναι και αυτό το τελευταίο μια απλοϊκή και βολική εξήγηση…)
Πολύ αργότερα πήρε την ονομασία του ο Πύργος, -από τον μύθο : Βαβέλ (Babal), που στα εβραϊκά σημαίνει σύγχυση.
Πολύ αληθοφανή όλα αυτά!

Η αλληγορία : το παράδοξο της Βαβέλ…ένα διαφορετικό κοίταγμα
Η πολύ-πολιτισμική και πολυεθνική κοινωνία που είχε δημιουργηθεί κάτω από όρους ανάγκης και επιβολής -κατέρρευσε, οι σκλάβοι εξαφανίστηκαν ή αφανίστηκαν και κανένας δεν μίλησε γι ‘αυτούς ξανά, οι μισθοφόροι όταν σταμάτησαν να πληρώνονται διαλύθηκαν και αυτοί, η ευημερία του λαού τελικά εξανεμίστηκε γιατί δεν είχε πλέον άλλον λαό να εκμεταλλευτεί για να την συντηρήσει, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές στέρεψαν από τη σπατάλη -δεν είχε μείνει τίποτα άλλο να κατακτηθεί και να καταναλωθεί στον τότε κόσμο, -τον Θεό δεν τον φθάσανε τελικά …. και μαύρο σκοτάδι απλώθηκε στην Ιστορία για πολλά – πολλά χρόνια…
Β. Μήπως ο μύθος του Πύργου της Βαβέλ είναι λοιπόν μία εξαίρετη αλληγορία για την ανάγκη αρμονικής συμβίωσης του ανθρώπου με τον άνθρωπο, του ανθρώπου με τη φύση; Πόσο κοντά είναι αυτό το παράδοξο στην αρχαία Ελληνική σοφή ρήση «παν μέτρον άνθρωπος».Πόσο αντίθετο ή μήπως ευθέως ανάλογο της σύγχρονης έννοιας της «βιωσιμότητας» είναι το «παράδοξο της κατάρρευσης της Βαβυλωνίας»; Πόσο ανάλογες ιστορικά της σημερινής «παγκοσμιοποίησης» ήταν οι τότε συνθήκες, που ένα βασίλειο κατακτούσε όλους τους άλλους λαούς για την ευημερία και τη ματαιοδοξία του;;
Άραγε, το μέλλον ήταν και τότε ;

Σαν επίλογος…

Το Παράδοξο της ΒΑΒΕΛ… ερωτήματα για απάντηση..
…Συνηθίζουμε να λέμε : «Γίναμε μία σύγχρονη Βαβέλ…»
Άραγε, εννοούμε το ίδιο ιστορικό ανάλογο σήμερα, -ανάλογο με τον μύθο της Γένεσης ;
…και χρησιμοποιούμε συχνά την έκφραση : «Αυτό είναι, ή θα είναι βιώσιμο…»
Άραγε, με ποιους όρους ιστορικότητας προσεγγίζουμε την έννοια αυτή εννοούμε θα «επιβιώσει», θα «μεγαλώσει», θα «αποδώσει» ;
Την τελευταία δεκαετία λέμε όλο και πιο συχνά : «Ζούμε σε μία εποχή παγκοσμιοποίησης…»
Άραγε, αυτό το φαινόμενο είναι πρωτόγνωρο στην κοινωνία των ανθρώπων; Και αν ναι, τι ακριβώς είναι αυτό που υπάρχει κατ’αναλογία σήμερα σαν κυρίαρχο κοινωνικό σύστημα;
Άν δεν είναι πρωτόγνωρο το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης, -αν η PAX Assyriana, η PAX Romana, και η κάθε ΡΑΧπου δημιουργήθηκε στην ιστορία της κοινωνίας των ανθρώπων ,που άνθισαν και πέθαναν (των Μακεδόνων, των Χαν, των Φαραώ, του Μίνωα, των Βυζαντινών, των Ενετών, των Βρετανών κλπ.) έχουν το ιστορικό ανάλογό τους όπως η σημερινή ΡΑΧ Americana και τι υπήρξε μετά από εκείνες τις ΡΑΧ στην Ιστορία ;
-Μήπως αυτές οι τρεις έννοιες (Βαβέλ, βιωσιμότητα, παγκοσμιοποίηση) – συνδέονται με κάποια ανάλογα ιστορικά χαρακτηριστικά ;
-Μήπως πράγματι η «ιστορία» επαναλαμβάνεται όχι ως φάρσα, αλλά σαν τραγωδία;

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 1 : Υπάρχουν και κάποιες άλλες παράδοξες εκδοχές και ερμηνείες της ιστορίας και των συμβόλων που απεικονίζονται σε γλυπτά των Ασσυρίων, δήθεν επιστημονικοφανείς, ότι ο Πύργος της Βαβέλ, ήταν ένας συμπαντικός σταθμός-κοσμοδρόμιο, από τον οποίο ήρθαν αστρικά όντα και δίδαξαν τις επιστήμες στους ανθρώπους, κλπ. Είναι εκτός θέματος αυτή η εκδοχή!..
ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2 : Ως μία σύγχρονη εκδοχή της Βαβέλ θα μπορούσε να θεωρηθεί η Sagrada Familia του Gaudi στην Βαρκελώνη. Χτίζεται από τις αρχές του 1900, δεν έχει πλήρη σχέδια και δεν θα τελειώσει ποτέ! Και αυτή ανεβαίνει ψηλά! Αποτελεί έναν σύγχρονο μύθο…
ΣΗΜΕΙΩΣΗ 3 :Κείμενο γραμμένο τον Νοέμβρη του 2001
*Αναγκαία Σημείωση.. οι αριθμοί που αναφέρονται εδώ δεν τεκμηριώνονται από ιστορικές πηγές… αλλά όμως κάπως έτσι όφειλε να ήταν η πραγματικότητα πίσω από τον μύθο…

γράφει ο Λυγξ

"ΜΕΤΣΟΒΟ" ΤΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ

Μέτσοβο: Το «διαμάντι της Πίνδου»

Posted on Οκτωβρίου 4, 2016by ellas

Γύρω απ’ το τζάκι κάθονταν με πρωτόκολλο, εξού και η φράση «είναι από τζάκι» (αρχοντικό Τοσίτσα).

Παρατεταμένοι χειμώνες σε γραφικές γειτονιές, ζώσα παράδοση συνοδεία εκλεκτών εδεσμάτων και φόντο η μαγευτική φύση της Πίνδου. Οι «χάρες» του Μετσόβου πολλαπλασιάζονται και προκαλούν όλους με ένα ερώτημα: πόσα αξιοθέατα μπορεί να κρύβει μια τόσο μικρή πόλη;

«Καρδιά» του Μετσόβου η κεντρική πλατεία.

Καπνισμένες καμινάδες αναδύουν ένα σύννεφο ομίχλης και μέσα του φεγγοβολούν τα αρχοντόσπιτα του Μετσόβου. Απλωμένα αμφιθεατρικά, σε μια κατάφυτη βουνοπλαγιά κάτω από τον περιβόητο αυχένα της Κατάρας, σηματοδοτούν το λατρεμένο καταφύγιο 3.000 βλαχόφωνων ψυχών∙ αυτών που στο μεταίχμιο Ηπείρου, Θεσσαλίας και Δυτικής Μακεδονίας ανευρίσκουν κάθε φορά, τους ιδεατούς τρόπους αξιοποίησης του τόπου τους.

Δεν το ξέρεις ακόμα, μα θα το δεις: οι Μετσοβίτες δεν μεταναστεύουν. Κόντρα στο κατεστημένο που θέλει τους ορεινούς οικισμούς της χώρας να εγκαταλείπονται και να ερημώνουν, το «διαμάντι της Πίνδου» αντιστέκεται σθεναρά, αποτελώντας ένα χωριό που οι κάτοικοί του δεν αποχωρίζονται εύκολα.

Ανυπομονείς να καταλάβεις το γιατί και ακολουθείς τον δρόμο περιμετρικά, μια ανάσα μακριά από τα δύο χιονοδρομικά κέντρα (και ένα ακόμα ανενεργό του Ανήλιου, τρία) που αναμένουν καρτερικά το πρώτο χιόνι. Από το πανοραμικό, προς το παρόν, πράσινο-κόκκινο θέαμα, με τα έλατα και τις οξιές να επιδεικνύουν σε κάθε στροφή του τιμονιού τις πλουμιστές φορεσιές τους, αφήνεσαι μια και καλή στο γκρίζο βασίλειο της πέτρας.

Λιθόχτιστα καλντερίμια διακλαδίζονται ανάμεσα σε διώροφα αρχοντικά με βαριές ξύλινες πόρτες και κεπέγκια, ενώ πίσω από τους εν νυκτί σφαλιστούς μεντεσέδες, αποκαλύπτονται θαυμαστοί χώροι τέχνης. Η υπογραφή των γηγενών, ξακουστών εθνικών ευεργετών – Βαρόνου Μιχαήλ Τοσίτσα και Ευάγγελου Αβέρωφ- χαρακτηρίζουν και θέτουν τις πολιτισμικές βάσεις της σύγχρονης μετσοβίτικης πραγματικότητας.Αβερώφειος Κήπος, Αρχοντικό Τοσίτσα, Πινακοθήκη Αβέρωφ, Τυροκομείο Τοσίτσα, Οινοποιείο Αβέρωφ και ούτω καθεξής…

Οι επιφανείς γόνοι του Μετσόβου συνέβαλαν τα μέγιστα στην εξέλιξη του τόπου τους, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες για την ανάδειξη και διατήρηση πολύτιμων στοιχείων του, κυρίως μετά την καταστροφή του 1854 από τα στρατεύματα του Αβδή Πασά. Αξίωσαν -και τους το αναγνωρίζουν όλοι- την πατρίδα τους με δεκάδες αξιοθέατα, η ποιότητα και το εύρος των οποίων συναγωνίζονται αυτά μιας σύγχρονης μεγαλούπολης.

Κόκκινο χαλί οι κεραμιδένιες στέγες.

Αν εμμείνεις στα ειδυλλιακά μεν, τετριμμένα δε, «βαρύ κρύο, λιθόχτιστα καλντερίμια, τζάκι και καλό φαγητό», θα φανείς κατά πολύ άδικος με το συνολικό πακέτο που τόσο απλόχερα προσφέρει το Μέτσοβο. Εξάλλου, μετά την ολοκλήρωση της Εγνατίας οδού, διαγράφει νέα πορεία, αποτελώντας ένα κοντινό και εύκολα προσβάσιμο προορισμό. Γι’ αυτό λοιπόν, ξέχνα τα όλα και ξεκίνα απ’ την αρχή.

Πλάι στο φαγοπότι, το κούρνιασμα μπροστά στις φλόγες και τους κλασικούς περιπάτους σε λιθόχτιστα μονοπάτια, πρόσθεσε κι άλλα. Κι άλλα πολλά. Δεκάδες επιλογές που ήδη προσφέρονται ή είναι στα σκαριά, το ανάγουν -θα το δεις-, από έναν υποδειγματικό ορεινό προορισμό, σε ένα μοναδικό ορμητήριο διακοπών.

Κάθε φορά, πρώτη φορά

Στήνεις καρτέρι στον ήλιο, μα αυτός σε αφήνει να περιμένεις. Είναι περασμένες οχτώ όταν οι πρώτες δέσμες φωτός βρίσκουν τον δρόμο τους μέσα από μεγαλειώδεις βουνοκορφές, φωτίζοντας μία-μία κεραμοσκεπές και καμινάδες. Η ορεινή πολιτεία ορθώνει ανάστημα στη σμίξη τριών βουνών (Λάκμος, Μαυροβούνι και Ζυγός), στις νότιες απολήξεις της βόρειας Πίνδου, πάνω απ’ τον Μετσοβίτικο ποταμό σα να θέλει να σου αποκαλύψει μονομιάς, όλα της τα μυστικά!

Στα 1.200μ., σε έναν τόπο όπου 220 μέρες τον χρόνο η μέση θερμοκρασία δεν ξεπερνά τους 10 βαθμούς, η ζωή κυλά αργά, σαν τα πρώτα βήματα που ακούγονται γύρω από την περιβόητη κεντρική πλατεία. Χαράζεις πορεία, μα όποια κατεύθυνση κι αν διαλέξεις, όλοι οι δρόμοι οδηγούν εκεί, στην «καρδιά» του, που ανελλιπώς σφύζει από ζωή.

Μεσοβδόμαδα το Μέτσοβο «ανήκει» στους Μετσοβίτες κι εσύ διαγράφεις κύκλους μέχρι να σε απορροφήσει το τοπίο, μέχρι να μη σε ξεχωρίζουν σαν ξένο και έχεις τα αυτιά σου ανοιχτά… Γραφικοί γέροντες με τα χέρια διπλωμένα πίσω από την πλάτη, με κρεμάμενα κομπολόγια ανάμεσα σε ροζιασμένα δάχτυλα, περιφέρονται ανέμελοι, μην αφήνοντας παγκάκι για παγκάκι αδειανό, στεκάμενοι εμπρός τους ή καθιστοί, κρατώντας γκλίτσες και φορώντας κασκέτα, συζητώντας τα πολιτικά. Οι Μετσοβίτισσες κυκλοφορούν επιδιδόμενες στα ψώνια της ημέρας, ούσες έτοιμες, στην πρώτη ευκαιρία να ξεκρεμάσουν απ’ το ντουλάπι τις παραδοσιακές τους στολές.

Εκ βάθρων αναστηλωμένο το αρχοντικό Τοσίτσα.

Κρυφακούς άθελά σου αποσπάσματα από κατ’ ιδίαν συζητήσεις και ενίοτε ξεκλέβεις λέξεις άγνωστες… Το μεγαλύτερο βλαχοχώρι της Ελλάδας με δύο ζώσες μητρικές γλώσσες, αποτελεί έναν τόπο οπού περισσότερο ακούς την τοπική διάλεκτο, παρά τα νεοελληνικά. Είναι η πρώτη που μαθαίνουν άλλωστε, τουλάχιστον μέχρι τούτη τη γενιά. Αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν. Είναι περήφανοι για τη ντοπιολαλιά τους, όπως περήφανοι είναι και για τον τόπο τους, που τους προσφέρει ό,τι χρειάζονται για να είναι αυτάρκεις.

Ορεινοί βοσκότοποι και απεριόριστη ξυλεία, ορίζουν ως κύρια απασχόλησή τους την κτηνοτροφία, τη λαϊκή τέχνη (ξυλουργική, βαρελοποιία και στο παρελθόν την υφαντουργία), από τη δεκαετία του ‘50 και τον τουρισμό. Το βλέπεις ξεκάθαρα στα δεκάδες τουριστικά μαγαζιά που «διαλαλούν» την πραμάτεια τους (μετσοβόνε, λουκάνικα, χυλοπίτες ή δεκάδες σκαλιστά είδη οικιακής χρήσης) σε ξύλινους πάγκους ή πίσω από καλογυαλισμένες προθήκες. Θα τα επισκεφτείς σίγουρα, πριν αποχωρήσεις. Δεν νοείται να μη φορτώσεις το όχημά σου με… όσα λαχταριστά «σουβενίρ» πιάνουν οι χούφτες σου!

Σε μετσοβίτικο «χορό»

Καλημερίζεις τους πρωινούς συνοδοιπόρους σου, γνέφεις στους άρτι αφιχθέντες στο εδώ και 40 χρόνια «δηλωμένο» παγκάκι των γερόντων και διασχίζεις το στρωμένο με χρυσαφένια πλατανόφυλλα προαύλιο της μητρόπολης. Σέρνεις τα πόδια απολαμβάνοντας την αίσθηση του πιο όμορφου φυσικού «χαλιού» και υποκλίνεσαι μπρος στον ναό της Αγίας Παρασκευής. Πάνω απ’ το κεφάλι σου, το καμπαναριό με το ρολόι και στα ενδότερα, το περίτεχνο ξυλόγλυπτο τέμπλο φτιαγμένο από τους περίφημους Μετσοβίτες ταλιαδόρους το 1730. Θαυμαστές εκκλησιές θα βρεις πολλές, διάσπαρτες σε όλη την έκταση του οικισμού.

Η μονή του Αγίου Νικολάου στα «ριζά» του και πολύ κοντά, η Ι.Μ. Κοίμησης της Θεοτόκου με τη μία μοναχή, αποκαλύπτουν μοναδικές τοιχογραφίες και τέμπλα του 17ου αι. Αλλες τόσες θα βρεις βρύσες. Ισως γιατί τα παλιά αρχοντικά βρίσκανε πρώτα την πηγή και μετά χτίζανε. Χρονολογούνται το 18ο και 19ο αι. και ξεχωρίζουν για το μαύρης σχιστόπλακας υπόστεγο, κάτω απ’ το οποίο χρόνια τώρα, ξεδιψούν οι περαστικοί.

Ο Αϊ-Γιώργης στον Αβερώφειο Κήπο, με τον οποίον ο Γ. Αβέρωφ «ξεπλήρωσε» το τάμα του.

Στο κέντρο του οικισμού, εκεί που το 1668 ανεγέρθηκε το Κάστρο -και το 1854 καταστράφηκε μαζί με όλο το χωριό-, βρίσκεται ο καταπράσινος λόφος αναψυχής, με περιμετρικά παγκάκια, ιδανικά για χάζι από ψηλά. Στην πίσω πλευρά του, το μουσείο-κόσμημα, η πινακοθήκη Αβέρωφ και το συνεδριακό κέντρο Διάσελο, το οποίο «παγώνει τον χρόνο» σε ασπρόμαυρα καρέ, φιλοξενώντας φωτογραφίες του αείμνηστου Κώστα Μπαλάφα.

Με το «μάτι» του φακού ταξιδεύεις νοερά στην ευρύτερη περιοχή της Πίνδου και«μαζεύεις» εικόνες πολλές, πριν καλά-καλά το πράξεις στα αλήθεια. Θα έρθει η ώρα για εκδρομές. Σε μηδαμινή απόσταση σε περιμένουν πράματα και θάματα, τοπία και δράσεις, για όλα τα γούστα. Πάρε για παράδειγμα το εξίσου ξακουστό για τα πεντανόστιμα κοψίδια και τους… καλοπερασάκηδες κατοίκους του, Ανήλιο, ή ακόμα παραπέρα, την τεχνητή λίμνη πηγών Αώου, το αλπικό σκηνικό με τον 30 χλμ. περίπλου.

Σε απόσταση μισής ώρας εμφανίζεται η επίσης βλαχόφωνη, νοικοκυρεμένη Μηλιά. Το χωριό με τα 40 εργαστήρια -που χειρίζεται το ξύλο με μεγάλη μαεστρία!-, έχει την αγκάλη του ανοιχτή σε όλους τους επισκέπτες, ενώ παρέχει πρόσβαση και στη Βάλια Κάλντα.

Σε αντίθετη κατεύθυνση η Χρυσοβίτσα, το φημισμένο πατατοχώρι με την ομώνυμη, ξακουστή μονή και τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, πιο κάτω το Ανθοχώρι, με τη νεροτριβή, το όρος Λάκμος με τα δεκάδες χαρτογραφημένα περιπατητικά μονοπάτια… Κρατάς σημειώσεις για τη συνέχεια και παίρνεις την κατηφόρα για το παλιό Μέτσοβο.

Στην καρδιά της παράδοσης

Μέσω ενός στενού ασφαλτόδρομου βρίσκεσαι εκεί που κάποτε χτυπούσε η καρδιά του αρχικού χωριού και των παλιών (ξύλο-)βιοτεχνιών, όπως αυτή του Κωνσταντίνου Γκίνα, ο οποίος εδώ και 40 χρόνια φτιάχνει βαρέλια από ολόκληρους κορμούς οξιάς. Ολοένα κατεβαίνεις, μέχρι που ακούς πια, την ποταμιά και βρίσκεις την ηρεμία σου δίπλα στον ανενεργό νερόμυλο Γκίνα, πάνω στο γεφυράκι.

Ο δρόμος προς τη μονή Αγ. Νικολάου. Στο βάθος το Ανήλιο.

Αναλογίζεσαι τι θα πρωτοκάνεις. Θα προλάβεις να ζήσεις πώς είναι να είσαι «από τζάκι»εντός του θαυμαστού Μουσείου Λαϊκής Ηπειρώτικης Τέχνης του Αρχοντικού Τοσίτσα; Θα καταφέρεις να παρακολουθήσεις τη διαδικασία παραγωγής του φημισμένου μετσοβόνε;

Μην εύχεσαι, πράξε! Να προτείνεις τις ιδέες σου, μαζί με τους εκλεκτούς φοιτητές του πρότυπου ερευνητικού κέντρου ΜΕ.Κ.ΔΕ.. Να «μεθύσεις» απ’ την πλούσια υφή, το άρωμα και το διαυγές χρώμα του επάξια δημοφιλούς «Κατώγι Αβέρωφ». Κάτω απ’ το καμπαναριό του Αγίου Γεωργίου, και εν μέσω όλων των δέντρων που ευδοκιμούν στην Πίνδο μάζεψε στις τσέπες σου άγρια κάστανα, ακολουθώντας το παράδειγμα των γύρω.

Ισως συναντήσεις και τον κ. Κώστα, έναν από τους μάστορες που χρόνια πριν, έχτισαν την πέτρινη πρόσοψη και τα γεφύρια στον Αβερώφειο Κήπο. «Τι κοιτάτε; Αν κρατάνε;»,να ρωτήσεις. Και μ’ ένα χαμόγελο να πάρεις απάντηση: «Τα γεφύρια κρατάνε, εμείς δεν κρατάμε, κόρη μου». Κείμενο: Ηλέκτρα Φατούρου. Φωτογραφίες: Παναγιώτης Σαρρής. Πηγή

O Iσοκράτης για την αυτοχθονία των Ελλήνων

Posted on Οκτωβρίου 24, 2013by ellas

Ο Ισοκράτης ήταν ένας από τους δέκα ρήτορες του αλεξανδρινού «Κανόνος» και από τους σπουδαιότερους ρητοδιδάσκαλους της κλασικής αρχαιότητας.

Ο Ισοκράτης (436-338 π.Χ.), σχετικά με την καταγωγή των Ελλήνων, αναφέρει:

«Διότι κατοικούμε αυτήν την χώρα, χωρίς ούτε να εκδιώξουμε άλλους εξ αυτής ούτε να την καταλάβουμε έρημο ούτε να εγκατασταθούμε σε αυτήν ως ανάμεικτος ομάδα από διάφορα ανόμοια φύλα, απεναντίας είναι τόσον ευγενές και γνήσιο το γένος μας, ώστε τη χώρα, στην οποίαν είδαμε το πρώτο φως, εξακολουθούμε συνεχώς να κατοικούμε, διότι είμεθα αυτόχθονες και μόνον εμείς από όλους τούς άλλους έχουμε το δικαίωμα να προσφωνούμε την πόλη μας με τις ίδιες λέξεις, δια των οποίων προσαγορεύομε τούς πλέον γνωστούς συγγενείς». (Ισοκράτης, «Πανηγυρικός», 24 -25)

Και στην αρχαία Eλληνική:

«….Ταύτην γάρ οικούμεν ούχ εταίρους εκβαλόντες ούδην έρημον καταλαβόντες ούδην εκ πολλών εθνών μιγάδες συλλεγέντες, αλλά ούτω καλώς καί γνησίως γεγόναμεν, ώστε εξ ήσπερ έφυμεν, ταύτην έχοντες άπαντα τόν χρόνον διατελούμεν, αυτόχθονες όντες καί τών ονομάτων τοίς αυτοίς οίσπερ τούς οικειωτάτους τήν πόλιν έχοντες προσειπείν: μόνοις γαρ ημιν των Ελλήνωντην αυτήν τροφόν και πατρίδα και μητέρα καλέσαι προσήκει..» (Ισοκράτης, «Πανηγυρικός», 24-25). [arxaia-ellinika.blogspot.gr]

ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΟΝΤΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ--World's Weirdest - Neon Killers

Το τι κρύβει μέσα της η θάλασσα δεν περιγράφεται....
Ένα από τα παράξενα όντα είναι και ένα σαν ζελέ  που στην ουσία είναι μέδουσα...
Μοιάζει σαν να παιχνιδίζουν επάνω του φωτάκια από νέον...
Τίποτα το παράξενο...Απλά είναι αποτέλεσμα διάθλασης του φωτός από μακριά, στους χιλιάδες διάφανους κροσσούς της εξωτερικής επιφάνειας του διάφανου σώματος...
Τρέφονται με μαλακόστρακα και πλανγκτόν και διαθέτουν ένα πολύ μεγάλο στόμα και ακόμα πιο μεγάλη όρεξη...
Χωρίς εγκέφαλο, με ένα πρωτόγονο νευρικό δίχτυ γύρω από το στόμα, όταν προσκρούσει στο θήραμα του ανοίγει το στόμα του και το εγκλωβίζει με ειδικά άγκιστρα που διαθέτει..
Ένας υπέροχος αλλά θανάσιμος κόσμος του βυθού....
Ένα υπέροχο σύντομο video του National Geographic Wild, με δυνατότητα εμφάνισης ελληνικών υποτίτλων...

                           ΔΙΚΟ   ΣΑΣ...!!!!!!!!!

ΕΤΣΙ ΠΕΡΝΑΝ ΟΙ ΠΟΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΖΑΛΑΔΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΥΧΕΝΙΚΟ

Ανακατέψτε λίγο αλάτι και ελαιόλαδο και δεν θα αισθανθείτε πόνο για τα επόμενα 5 χρόνια!

Όταν οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν κάποιο είδος προβλημάτων υγείας, πάντα στρέφονται σε φάρμακα. Ωστόσο, υπάρχουν πολλά φυσικά συστατικά τα οποία είναι ακόμη πιο αποτελεσματικά. Για παράδειγμα, αν έχετε να κάνετε με οστεοχόνδρωση του λαιμού, η οποία είναι μια πραγματικά επίπονη και απογοητευτική κατάσταση, μπορείτε να την αντιμετωπίσετε με κάποια φυσικά συστατικά αντί να χρησιμοποιείτε φάρμακα χωρίς συνταγογράφηση.

Εδώ είναι η συνταγή αυτού του καταπληκτικού φαρμάκου:Συστατικά:

10 κουταλιές της σούπας υψηλής ποιότητας αλάτι

20 κουταλιές της σούπας μη ραφιναρισμένο ελαιόλαδο ή ηλιέλαιοΠαρασκευή:

Είναι πολύ απλό να προετοιμαστεί, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να αναμίξετε και τα δύο συστατικά σε ένα γυάλινο δοχείο. Σφραγίστε καλά το δοχείο και μετά από 2 ημέρες, θα έχετε ένα ελαφρώς χρωματισμένο φάρμακο.Εφαρμογή:

Εφαρμόστε αυτήν την θεραπεία πάνω στην πληγείσα περιοχή, το πρωί. Απλά τρίψτε την στο δέρμα σας. Στην αρχή, ξεκινήστε με 2-3 λεπτά, στη συνέχεια αυξήστε σταδιακά το χρόνο. Σύμφωνα με τους ειδικούς, 20 λεπτά είναι αρκετά για να εκτελέσετε τη φάση του μασάζ. Στο τέλος, σκουπίστε με μια υγρή πετσέτα.

Αν παρατηρήσετε το δέρμα σας να είναι ελαφρώς ερεθισμένο, απλά απλώστε λίγη σκόνη μωρού και θα σας βοηθήσει να ανακουφιστείτε από το δυσάρεστο συναίσθημα.

Μετά από 10 ημέρες, η θεραπεία θα τονώσει την κυκλοφορία σας και θα συμβάλει στην μυϊκή αναγέννηση των χόνδρων και των οστικών ιστών σας. Θα παρατηρήσετε μεγάλες αλλαγές σε μόλις 8 έως 10 ημέρες.Μετά από αυτή τη θεραπεία, οι πονοκέφαλοι σας θα πρέπει να φύγουν, μια για πάντα, γιατί αυτή η θεραπεία βοηθά στο να έχετε μια σωστή ροή του αίματος καθώς επίσης και εξαιρετική όραση. Επιπλέον, το σώμα σας θα είναι απαλλαγμένο από τις τοξίνες, και ο μεταβολισμός σας θα φτάσει στο ψηλότερο σημείο του. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι μπορεί να αισθάνεστε λίγο ζαλισμένος μετά το μασάζ, αλλά αξίζει τον κόπο. Θα πάρετε καταπληκτικά αποτελέσματα, και το καλύτερο μέρος είναι ότι αυτή η θεραπεία δεν έχει παρενέργειες σε αντίθεση με τα συμβατικά φάρμακα.
fitbodycenter

ΣΕΛΕΥΚΕΙΑ - Η ΠΟΛΙΣ ΑΕΤΟΣ

Σελεύκεια η επί τον Τίγριν. Η πόλις-αετός!

Posted on Αυγούστου 2, 2010by ellas

Σέλευκος Α’ Νικάτωρ

Ο Σέλευκος, συνομήλικος του Μ. Αλεξάνδρου, γεννήθηκε, μεταξύ των ετών 354 – 358π. Χ., στη μακεδονική πόλη Εύροπο και ακολούθησε τον φίλο του στην Μ. Ασία ως Υπασπιστής ( επικεφαλής της βασιλικής φρουράς).Ήταν γυιός του Αντίοχου, στρατηγού του Φιλίππου Β’. Είχε διαπρέψει στις μάχες, ειδικά στον Υδάσπη ως ηγεμών των παίδων. Ήταν άνδρας τολμηρός,αλλά και καρτερικός, με εξαίσια ρώμη αλλά και συνετός. Στη μεγάλη πανήγυρη που τελέσθηκε στα Σούσα, ο Μέγας Αλέξανδρος του έδωσε ως σύζυγο την Απάμα Α’, κόρη του ηγεμόνος της Βακτρίας Σπιταμένους.

Μετά τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου και σε ηλικία τριάντα ετών του δόθηκε από τον Περδίκκα το αξίωμα του Χιλίαρχου. Το 321 π.χ.χ. έγινε Σατράπης της Βαβυλώνος και λόγω του χαρακτήρα του κατάφερε να γίνει αγαπητός στους βάρβαρους. Κατά τους πολέμους των Διαδόχων του, σ’ αυτή τη λυσσαλέα αδελφοκτόνο πάλη μέχρι εξοντώσεως (ίδιον των αδελφών φύλων του Ελληνικού Έθνους), πολεμώντας κατά καιρούς είτε τους μεν είτε τους δε, πέτυχε να επικρατήσει έναντι των υπολοίπων, και έγινε κύριος της πρώην Περσικής Αυτοκρατορίας. Ειδικά μετά την μάχη στην Ίψον της Φρυγίας το 301 π. χ.χ., ο Σέλευκος έλαβε την κεντρική Ασία ( από την Φρυγία μέχρι τον Ινδό ποταμό) και την Συρία  ( από τον κόλπο της Ισσού έως την Αίγυπτο).

Το 281 π.χ.χ. συγκρούστηκε με τον πρώην σύμμαχό του Λυσίμαχο, με τον οποίον είχαν μαζί νικήσει τον Αντίγονο και τον γυιό του Δημήτριο στην Ίψον κι αφού απέκτησε την επικυριαρχία και στο βασίλειο του Λυσιμάχου, δηλαδή ολόκληρη την εντεύθεν του Ταύρου Ασία και έφθασε έως τα παράλια της Δυτικής Μ. Ασίας, πέρασε τον Ελλήσποντο και αναγορεύθηκε βασιλεύς της Μακεδονίας. Δολοφονήθηκε όμως τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους στην πόλη Λυσιμάχεια, σε ηλικία 75 ετών από τον Πτολεμαίο Κεραυνό, επειδή δεν του παρεχώρησε την Αίγυπτο όπως του είχε υποσχεθεί. Τάφηκε από τον βασιλέα Φιλέταιρο της Περγάμου στην  Σελεύκεια επί του Ορόντου ποταμού στη Συρία.

Το κράτος του Σελεύκου απέβη το μεγαλύτερο των Διαδόχων και το αποτελούσαν διαφορετικά έθνη με όλα τα συνεπακόλουθα ( άλλη νοοτροπία, πνευματικό, οικονομικό, πολιτιστικό επίπεδο, άλλες θρησκείες, άλλες συνήθειες), με αποτέλεσμα την δυσκολία της διοίκησης. Η κατάσταση αυτή αντεμετωπίστηκε με την δημιουργία πολυάνθρωπων πόλεων.

Μία από τις πολλές πόλεις που ίδρυσε και οργάνωσε, ήταν και η Σελεύκεια η επί τον Τίγρην ποταμόν.

Συμβουλευόμενος τους Χαλδαίους περί της κατασκευής της, έκτισε την πιο επίσημη από όλες τις πόλεις που ίδρυσε, η οποία έγινε πρωτεύουσα του Αντίοχου Α¨. Η πόλις οικοδομήθηκε στη δυτική όχθη του ποταμού απέχουσα περίπου οκτώ ώρες από την αρχαία Βαβυλώνα, της οποίας οι κάτοικοι μεταφέρθηκαν στη Σελεύκεια και έτσι αυτή η ονομαστή πόλις εξαφανίζεται έκτοτε από την ιστορία. Οι Βαβυλώνιοι αυτοί, οι οποίοι αποτέλεσαν μαζί με άλλους εγχώριους τους πρώτους κατοίκους της Σελεύκειας, πολύ λίγο συγχωνεύθηκαν με τους Έλληνες που μετοίκησε ο Σέλευκος στη νέα πόλιν. Και σε αυτή τη νέα πόλιν διατήρησαν τα ίδια χαρακτηριστικά που είχαν και πριν. Από την αρχή δόθηκε στους πολίτες της το δικαίωμα της αυτοδιοικήσεως, αυτό δε το ελληνικόν πολίτευμα συνετέλεσε κατά πολύ στην ακμή της πόλεως, όπως και των άλλων ελληνίδων πόλεων της Ασίας. Διότι για να προαχθούν οι πόλεις, όπως και τα έθνη, πρέπει να έχουν ίδια στοιχεία ζωής και ενέργειας. Όταν λείπουν αυτά τα στοιχεία, μπορούν μεν οι πόλεις να ευδοκιμούν μέχρι ενός σημείου κάτω από την προστασία κάποιου μεγαλοφυούς κυριάρχου, αλλά επειδή τέτοιοι κυρίαρχοι είναι σπάνιοι, άμα λείπουν τέτοιοι, οι πόλεις που ευνοούνται αλλοτρίως σιγά σιγά μαραίνονται.

Η ιδέα της πολιτείας πάντα ταυτιζόταν από τους Έλληνες με την ιδέα της πόλεως, ώστε μέχρι σήμερα ο ελληνικός λαός πολιτείαν ονομάζει την πόλιν, ενώ απεναντίας στην Ανατολή ακόμα και αυτές οι μέγιστες πόλεις δεν ήσαν τίποτε άλλο από κωμοπόλεις αχανείς χωρίς να έχουν κανέναν ίδιον ρυθμόν και βίον. Έτσι οι αρχαιότερες πόλεις ακόμα και αυτές οι μέγιστες και λαμπρότατες, η Νίνος, η Βαβυλών, η Περσέπολις, εξαφανίσθηκαν σαν ιστός αράχνης, άμα έλειψαν οι βασιλείες που τις ίδρυσαν και τις προστάτευαν, ενώ τα ελληνικά κτίσματα όχι μόνο δεν έσβησαν μαζί με τους ιδρυτές τους, αλλά εξακολούθησαν να ακμάζουν και πολλές φορές επέβαλλαν τον χαρακτήρα τους στους νέους βάρβαρους κυρίαρχους. Τότε μόνο εξαφανίσθηκαν, όταν εγκατέλειψαν τον ελληνικό τρόπο ζωής και ενέργειας, ασπαζόμενες επί ποινή θανάτου, την ιουδαιοχριστιανική λαίλαπα.

Η Σελεύκεια, λοιπόν, δεν έπαυσε να προάγεται και μετά την έκπτωσιν του κράτους τωνΣελευκιδών, επί της κυριαρχίας των Πάρθων, διατελούσε εφάμιλλος της Ρώμης και της Αλεξανδρείας.

Ήταν δε οικοδομημένη σε σχήμα αετού έχοντος ανοιγμένες τις πτέρυγες!

Πιστή εικόνα της αετώδους φυλής η οποία εξόρμησε από την Ελλάδα, από τις αρχαίες της εστίες κι αφού διαπέρασε τον Ελλήσποντον και διέσχισε τον Ταύρον, ήρθε να καθήσει περί τον Τίγρην ποταμόν, απλώνοντας την μεγάλην της σκιά μέχρι του Ινδού και του Ιαξάρτη.
Και είχε η Σελεύκεια αυτή περί τους εξακόσιες χιλιάδες κατοίκους, αρχίζοντας να παρακμάζει και πάλι προς όφελος ελληνίδος πόλεως, της Κτησιφώντος, η οποία κτίσθηκε συγχρόνως με αυτήν στην Ανατολική πλευρά του ποταμού ακριβώς απέναντι. Και άρχισε να παρακμάζει όταν αργότερα η Κτησιφών έγινε η χειμερινή πρωτεύουσα των Πάρθων βασιλέων και κληρονόμησε έτσι το αξίωμα της γείτονος Σελεύκειας.

Η Σελεύκεια ήταν το σημαντικότατο κέντρο του εμπορίου. Εκεί έφερναν οι Αρμένιοι τα εμπορεύματά* τους, καταπλέοντας τον Ευφράτην και τον Τίγριν, μέχρι εκεί μπορούσαν να αναπλέουν τα πλοία τον πολύ δυνατό Τίγριν, από εκεί μετέφεραν ειδικά οι Αρμένιοι τα εμπορεύματα στην αγορά των Κομάνων, πάνω από τον Καύκασο, πέρα από τον οποίο οι Άορσοι, οι παροικούντες τον Τάναϊν ποταμόν {ενεπορεύοντο καμήλοις τον ινδικόν φόρτον και τον βαβυλώνιον, όπως γράφει ο Στράβων, παρά τε Αρμενίων και Μήδων διαδεχόμενοι, εχρυσοφόρουν δε δια την ευπορίαν}. Επίσης στη Σελεύκεια έρχονταν τα καραβάνια από την άνω Περσία και την Αραβία και είναι αναμφίβολον ότι τα ινδικά εμπορεύματα που καταναλώνονταν στις πολυάριθμες και πολυτελείς πόλεις της Συριακής παραλίας και της μεσημβρινής Μικράς Ασίας, από την Σελεύκεια προέρχονταν, όχι από την Αλεξάνδρεια.

* Οι Αρμένιοι ως οξυδερκείς και εμπορικότατοι, είχαν εφεύρει έναν διπλά ωφέλιμο τρόπο να μεταφέρουν τα εμπορεύματα από τα μέρη τους στη Σελεύκεια. Κατασκεύαζαν με ξύλα και δέρματα στρογγυλές κατασκευές, ας τις πούμε βάρκες, πάνω στις οποίες φόρτωναν τα εμπορεύματα, αλλά και τα ζώα τους (συνήθως γαϊδούρια), ανέβαιναν και οι ίδιοι και κατέβαιναν το ρεύμα του Ευφράτη και του Τίγρη! Όταν έφταναν στηΣελεύκεια, διέλυαν τις κατασκευές τους πουλώντας την ξυλεία και τα δέρματα, όπως και τα εμπορεύματα, φόρτωναν στα ζώα τη νέα πραμάτεια που είχαν αγοράσει και ξεκινούσαν πεζοί μέχρι πέρα από τον Καύκασο!!!

Πηγές: Εδώ και εδώ

ΩΓΥΓΙΑ..ΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ

ΩΓΥΓΙΑ: ΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ

Posted on Οκτωβρίου 3, 2014by ellas

Τα τελευταία χρόνια στις περισσότερες έδρες σπουδών του εξωτερικού, δυστυχώς όμως όχι και στις ελληνικές πανεπιστημιακές έδρες, υπάρχει μια αλλαγή στάσης απέναντι στα αρχαία ελληνικά συγγράμματα. Μετά την ανακάλυψη του αστρολάβου των Αντικυθήρων και των λειτουργιών που εκτελούσε, πολλοί ειδήμονες αντιλήφθηκαν ότι αυτά που γνώριζαν για την Αρχαία Ελλάδα είναι ελλιπέστατα. Ο υπολογιστής των Αντικυθήρων υπολογίζει τις κινήσεις των αστεριών και είναι για την αρχαιότητα υψηλής τεχνολογίας και από πλευράς ακρίβειας κατασκευής και από πλευράς μαθηματικής δομής (οι Αμερικανοί έχουν φέρει ειδικό τομογράφο για να «δούν» στο εσωτερικό του και ίσως πλέον ότι έχει μέσα «διαφορικά» γρανάζια).

Αντιλήφθηκαν, λοιπόν, ότι αυτό που ονομάζουμε μυθολογία είναι ουσιαστικά και σε μεγάλο βαθμό κωδικοποιημένη, κρυφή ιστορία η οποία αποκρύπτεται εσκεμμένα από αφανή κέντρα, που προωθούν την Παγκοσμιοποίηση.

Για να κατασκευαστει ένα τέτοιο μηχάνημα πρέπει να γνωρίζουν άψογα μεταλλουργία (φαντάζεστε τι χρειάζεται για να φτιαχτεί ένα γρανάζι, ενός εκατοστού; Πόσο καθαρό πρέπει να είναι το μέταλλο; Πώς φτιάχτηκε τόσο λεπτό έλλασμα; Πώς κόπηκαν όλα τα δόντια ίσα;). Φυσικά αυτός που έφτιαξε το μηχάνημα γνώριζε το ηλιοκεντρικό σύστημα γιατί αλλιώς δεν θα μπορεούσε το μηχάνημα τις κινήσεις των πλανητών. Το τραγικό για την Ελλάδα και κάποιες άλλες χώρες του εξωτερικού είναι ότι διδάσκει ακόμα στα σχολεία όλων των βαθμίδων ότι οι Έλληνες πίστευαν ότι η Γή είναι επίπεδη και επιπλέει στα νερά. Οι κατεστημένες λοιπόν αντιλήψεις περί μυθολογίας είναι μεσαιωνικές και πρέπει να αρχίσει μια νέα αντίληψη η οποία ήδη κατοχυρώνεται με καινούριες έρευνες και ανακαλύψεις (διαβάστε το περιοδικό Ελληνόραμα, Εκδόσεις Κάδμος).

Πώς φτάσαμε να διδασκόμαστε για την Ινδοευρωπαϊκή καταγωγή των Ελλήνων από το κέντρο της Ασίας και για την καταγωγή του ελληνικού αλφαβήτου από το φοινικικό όταν δεν έχουν βρεθεί πινακίδες ή άλλα αρχαιολογικά ευρήματα που να πιστοποιούν την ύπαρξη Ινδοευρωπαϊκού πολιτισμού όπως αναφέρεται στην κεντρική Ασία; Όλοι ξέρουμε ότι από το σύνολο της ελληνικής βιβλιογραφίας έχει σωθεί μόνο το 2% και αυτό το 2% είναι χιλιάδες βιβλία. Πώς γίνεται εμείς, πήραμε το αλφάβητο από τους Φοίνικες, φτιάξαμε τεράστιο πολιτισμό και αφήσαμε χιλιάδες συγγράματα, ενώ οι Φοίνικες, οι υποτιθέμενοι του αλφαβήτου δεν έχουν αφήσει ούτε βιβλία, ούτε μαρμάρινες πλάκες σε ελληνική αλφάβητο και φυσικά ούτε αστρονόμους ούτε φιλόσοφους. Ούτε έναν για δείγμα. Η απάντηση για αυτά τα παράδοξα βρίσκεται αν εξετάσει κανείς ποια κέντρα προωθούν την Ινδοευρωπαϊκή θεωρία και ποιοι τους χρηματοδοτούν. Τον τελευταίο χρόνο ένα επιπλέον στοιχείο και περίεργο γεγονός δημιουργεί περισσότερα ερωτηματικά:

Η ιστορία ξεκινάει όταν ο Μ. Ναπολέων κατέλαβε το Βατικανό και έστειλε ανθρώπους του να ερευνήσουν τις απέραντες στοές με τις βιβλιοθήκες του.

(Είναι γνωστό στους ερευνητές ότι υπάρχουν χιλιάδες παμπάλαια συγγράμματα στις στοές του Βατικανού, κυρίως στην αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα, τα οποία δεν είναι κάν αρχειοθετημένα. Τελευταία έχει αρχίσει η αρχειοθέτησή τους).

Κάποια από τα βιβλία τα κατάσχεσε, τα πήρε στο Παρίσι για να τα μελετήσουν οι Γάλλοι καθηγητές ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο Ελληνας Αθανάσιος Σταγειρίτης (Τότε ο μόνος τρόπος μελέτης ήταν η ανάγνωση και η κράτηση σημειώσεων καθώς δεν ήταν εύκολη η αντιγραφή).

Μετά την ήττα του Ναπολέοντα το Βατικανό τα διεκδίκησε δικαστικά και τα ξαναέκλεισε στα υπόγειά του και δεν επιτρέπεται η μελέτη τους από τους ερευνητές(;)

Ο Σταγειρίτης με τις σημειώσεις του μετά από χρόνια εξέδωσε πέντε τόμους οι οποίοι εκδόθηκαν λίγο πριν το θάνατό του. Το περίεργο είναι ότι το Βατικανό ενοχλήθηκε και προφασιζόμενο πνευματικά δικαιώματα ζήτησε και πέτυχε την απόσυρση των βιβλίων από την αγορά εκείνης της εποχής.

Ξαφνικά ένας εκδότης παραλαμβάνει άγνωστο πώς, μικροφίλμ με τα βιβλία του Σταγειρίτη και επανεξέδωσε τα βιβλία. Κυκλοφόρησαν σε κάποια αντίτυπα και είναι δύσκολο να βρεθούν, εκτός από κάποια βιβλιοπωλεία της Αθήνας κυρίως, με τον τίτλοΩΓΥΓΙΑ.

Οταν οι αρχαίοι ήθελαν να μιλήσουν για την αρχαία ιστορία τους τότε έλεγαν: «Την εποχή του Ωγύγου, έγινε το τάδε γεγονός….». Ο Ωγυγος ήταν πανάρχαιος πρόγονος για τους αρχαίους μας προγόνους. Τότε έγινε ο κατακλεισμός του Ωγύγου (η αρχαία ελληνική Μυθιστορία αναφέρει τρείς κατακλεισμούς, σε αντίθεση με τη Παλαιά Διαθήκη που περιγράφει μόνο έναν). Ωγυγία λοιπόν είναι η Ιστορία των αρχαίων μας προγόνων, οι Τιτάνες, οι Θεοί, οι ήρωες, οι άθλοι τους, πρέπει να θεωρούνται πια πραγματικά γεγονότα και πολλά πανεπιστήμια του εξωτερικού πραγματοποιούν τις έρευνές τους με βάση αυτή τη παραδοχή (ψάξτε τις έρευνες στην Λατινική Αμερική, στην Ινδονησία, την αποστολή της Μυθωδίας με ραδιοτηλεσκόπιο στο Διάστημα-θα αναφερθούμε σε άλλο άρθρο). Το γεγονός ότι κι εμείς τους ονομάζουμε μύθους και όχι παραμύθια δείχνει ότι έχουν κάποιο μακρινό συμβολισμό; Γιατί δεν κυκλοφορούν αυτά τα βιβλία; Οποιος μπορέσει να βρει αντίτυπο και να το μελετήσει πραγματικά αξίζει…

Κατά τον ίδιο τρόπο έχει χαθεί τα τελευταία χρόνια η εγκυκλοπαίδεια του «Ηλίου» η οποία κυκλοφορούσε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 70. Ηταν η πιο γνωστή και εμπεριστατωμένη εγκυκλοπαίδεια στην Ελλάδα την οποία εξέδιδε ο Ιωάννης Πασάς.Μετά το θάνατό του μεγάλος εκδοτικός οίκος αγόρασε τα πνευματικά δικαιώματα από τη σύζυγό του αντί πολύ μεγάλης αμοιβής, για να την επανεκδόσει, έτσι ισχυρίστηκε. Αλλά παρόλο που πλήρωσε πολλά για τα δικαιώματα δεν την επανεξέδωσε ποτέ, απεναντίας εκδόθηκε μια άλλη μικρή από τον ίδιο εκδοτικό οίκο στην οποίαν είχαν σβηστεί οι σημαντικές έρευνες του Ιωάννη Πασά για την Αρχαία Ελλάδα, προωθούσε την Ινδοευρωπαϊκή καταγωγή και το Φοινικικό αλφάβητο. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Σήμερα, από την εγκυκλοπαίδια «Ηλιος» κυκλοφορούν μόνο κάποιοι τόμοι σε παλαιοπωλεία και ενώ έχει ζητηθεί από πολλούς εκδότες η εξαγορά των δικαιωμάτων για να επανεκδοθεί, ο «εκδοτικός αυτός» οίκος αρνείται να την εκδώσει αλλά και να πουλησεί τα πνευματικά δικαιώματα. Προφανώς κάποιοι δεν θέλουν να επανεκδοθεί και δεν ενδιαφέρονται για το οικονομικό όφελος της επανέκδοσής της. Το φαντάζεστε; Κάποιοι έδωσαν εκατομμύρια για να θάψουν την εγκυκλοπαίδεια. Είναι φανερό ότι ζούμε σε πολύ σκοτεινές εποχές. [exoorama.blogspot.gr, eleftheri-epistimi.blogspot.gr]

10 γευστικές προκαταλήψεις που κυριαρχούν στον κόσμο!

10 γευστικές προκαταλήψεις που κυριαρχούν στον κόσμο!

ΜΑΖΕΜΕΝΑ ΑΠΟ ΔΩ ΚΙ ΑΠΟ ΚΕΙ 

10 γευστικές προκαταλήψεις που κυριαρχούν στον κόσμο!

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

http://perierga.gr

clickatlife.gr

    Οι προκαταλήψεις και οι δεισιδαιμονίες φαίνεται ότι δεν αφορούν μόνο τις μαύρες γάτες και τις ανοιχτές ομπρέλες μέσα στο σπίτι, αλλά και τη γεύση και το φαγητό. Το να σπάμε ένα αβγό, να σερβίρουμε νουντλς ή να βάζουμε σε κάποιον λίγο ζεστό τσάι μοιάζουν πολύ αθώες κινήσεις. Και είναι. Οι προκαταλήψεις, όμως, τις κάνουν να χάνουν την αθωότητά τους και να κρύβουν μια βαθύτερη σημασία, ανάλογα με το μέρος στο οποίο συμβαίνουν, τις πολιτιστικές και θρησκευτικές αντιλήψεις που κυριαρχούν εκεί κ.ο.κ. Ας δούμε μερικές από τις πιο… ξακουστές από διάφορα μέρη του πλανήτη.

Το ψωμί και ο… διάβολος

    Λέγεται (κυρίως στην Ιρλανδία) ότι αν κάποιος που φτιάχνει ψωμί δεν σχηματίσει ένα σταυρό στην κορυφή της ζύμης πριν την ψήσει, ο διάβολος θα… κάτσει πάνω στο καρβέλι. Άλλες προκαταλήψεις σχετικά με το ψωμί λένε πως πρέπει να κόβουμε μόνο τη μία άκρη, αλλιώς θα απελευθερώσουμε το διάβολο, ενώ πρέπει να προσέχουμε και για τρύπες, οι οποίες συμβολίζουν φέρετρο και σημαίνουν ότι κάποιος θα… πεθάνει σύντομα.

Ο βασιλικός και οι αρχαίοι
    Οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν και πολύ σε εκτίμηση το βασιλικό. Ο λόγος; Πίστευαν ότι οι σκορπιοί προτιμούσαν να φωλιάζουν κάτω από τις γλάστρες του και ότι η έντονη μυρωδιά του ήταν κάποιου είδους κατάρα.

Τα αβγά και οι μάγισσες
    Οι Άγγλοι έχουν μια περίεργη προκατάληψη σχετικά με τα αβγά: όποτε ένα αβγό σπάσει πρέπει να θρυμματίσουν τα τσόφλια, αλλιώς μια… μάγισσα θα τα μαζέψει, θα φτιάξει ένα καράβι και θα σαλπάρει προκαλώντας καταιγίδες στη θάλασσα. Επίσης, μετά το βράσιμο ενός σφιχτού αβγού, σπάνε τη μία πλευρά με ένα κουτάλι για να απελευθερώσουν το διάβολο…

Το αλάτι και η κακή τύχη
    Δεν είναι λίγοι οι λαοί που πιστεύουν ότι αν χυθεί λίγο αλάτι, η κακή μας τύχη θα ξυπνήσει κι αυτό που μπορεί να διορθώσει τα πράγματα είναι να ρίξουμε λίγο αλάτι πίσω από τον αριστερό μας ώμο, για να τυφλώσουμε το διάβολο. Στην Ουγγαρία, μάλιστα, ρίχνουν αλάτι για τους ίδιους λόγους στην είσοδο ενός νέου σπιτιού.

Η χριστουγεννιάτικη πίτα και οι ανύπαντρες
    Προσοχή σε όλες τις ανύπαντρες εκεί έξω, οι οποίες κινδυνεύουν να μην γνωρίσουν το ταίρι τους για άλλον ένα χρόνο, αν χάσουν τη σειρά τους στο ανακάτεμα του χριστουγεννιάτικου κέικ, το οποίο πρέπει να ανακατεύει κάθε μέλος της οικογένειας με τη σειρά.

Τα σκόρδα και το κακό μάτι
    Πολύ γνωστή προκατάληψη και στη χώρα μας με τη φράση «φτου σκόρδα» να ακούγεται ουκ ολίγες φορές. Σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές, λαϊκές παραδόσεις, πρέπει πάντα να κουβαλάμε πάνω μας ένα κομματάκι σκόρδο για να αποφύγουμε το κακό μάτι και την κακή τύχη.

Τα νουντλς και η μακροζωία
    Στην κινέζικη κουλτούρα, ένα μακρύ νουντλ συμβολίζει μακροζωία και μακροημέρευση κι αν κάποιος κόψει τα νουντλς πριν τα σερβίρει, αφαιρεί χρόνια από αυτόν που θα τα φάει.

Τα κρεμμύδια και τα πνεύματα
    Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι θεωρείται ότι πάντα είχαν κάπου κοντά τους κρεμμύδια, προκειμένου να κρατούν τα κακά πνεύματα μακριά.

Το τσάι και η κακοτυχία
    Πρώτοι μοιάζουν να είναι οι Άγγλοι στις… παραξενιές, αφού πιστεύουν ότι φέρνει κακή τύχη το να σου βάλει κάποιος άλλος τσάι στο φλιτζάνι. Το καπάκι της τσαγιέρας πρέπει να είναι κλειστό και όταν βάζουν τσάι προσέχουν να μην το χύσουν, γιατί αλλιώς θα έχουν επίσκεψη από κάποιον ξένο.

Οι πιπεριές και οι φιλίες
    Πολλοί λαοί πιστεύουν ότι δεν πρέπει ποτέ να δώσεις καυτερή πιπεριά σε φίλο, αλλιώς η φιλία σας θα τελειώσει με μια μεγάλη διαφωνία. Αυτό που πρέπει να γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι να τοποθετείται η πιπεριά στο τραπέζι και να την πάρει από μόνος του ο εκάστοτε φίλος.

Αναρτήθηκε από Ανδρεας στις 3:00 π.μ. 

Ετικέτες ΜΑΖΕΜΕΝΑ ΑΠΟ ΔΩ ΚΙ ΑΠΟ ΚΕΙ