ΕΠΤΑ ΤΡΟΠΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΜΙΑ ΣΠΑΣΜΕΝΗ ΒΙΔΑ--seven ways to remove a broken screw

Όποιος έχει υποστεί την ταλαιπωρία από μια σπασμένη βίδα θα με καταλαβαίνει απόλυτα....
Στο συνοδευτικό video βλέπουμε 7 τρόπους για να απομακρύνουμε τη σπασμένη βίδα...
Βέβαια, όλα είναι σχετικά με τα εργαλεία που έχουμε και κατα πόσο πιάνουν τα χέρια μας...
Πάντα υπάρχει και η λύση του ειδικού, αλλά συνήθως κοστίζει αρκετά...
              
ΚΑΛΟΥ  ΚΑΚΟΥ,  ΠΑΡΤΕ  ΜΙΑ  ΙΔΕΑ,  ΔΕ  ΚΑΝΕΙ  ΚΑΚΟ...!!

Sci-fi movies of all time - Free movies 2016 - James Franco

Ένας καλός τρόπος για να περνάτε τον ελεύθερο χρόνο σας, είναι να ακολουθήσετε τον σύνδεσμο, Sci-fi movies of all times - Free movies 2016  .
Έχει καταπληκτικές ταινίες για όλα τα γούστα....
Εγώ απλά αναρτώ, μια περιπέτεια με δυνατότητα εμφάνισης ελληνικών υποτίτλων...
Είναι η ιστορία του Καίσαρα, ενός πιθήκου με νοημοσύνη που έδωσε την ελευθερία στη σκλαβωμένη για πειράματα φυλή του...

                  ΔΙΚΟ   ΣΑΣ....!!!!!!!!!

Best Adventure movies of all time - New Sci fi movies english hollywood ...

ΦΡΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ--Kills With One Bite

Ένα παλαιολιθικό απομεινάρι που κατάφερε να επιβιώσει μέχρι τις μέρες μας, είναι μια τεράστια σαύρα, ο δράκος του Κόμοντο....
Επιτίθεται σε ζώα 10 φορές μεγαλύτερα του και ένα δάγκωμα αρκεί για να επιφέρει το θάνατο....Η πληγές μολύνονται και το ζώο πεθαίνει σε λίγες μέρες...
Ακολουθεί η φρίκη του τεμαχισμού και το φάγωμα του θύματος...
Όλα τρώγονται, ακόμα και τα κόκαλα.....
Και η ζωή συνεχίζεται.............
Στο συνοδευτικό video, καταγράφεται όλη η επίθεση και ο τεμαχισμός ενός βούβαλου....
Υπάρχει η δυνατότητα εμφάνισης, Ελληνικών υποτίτλων για την πιο άνετη παρακολούθηση...

                         ΔΙΚΟ   ΣΑΣ.....!!!!!!!!  

5 χρήσεις του πράσινου σαπουνιού, που δεν φαντάζεστε

Posted on Ιουλίου 12, 2015by ellas

Mπορεί να αναδειχθεί σε ένα πολύτιμο και εξαιρετικά οικονομικό «πολυεργαλείο». Το πράσινο σαπούνι δεν μπορείτε σε καμία περίπτωση να το πείτε… ξεπερασμένο.

Διαβάστε πώς μπορείτε να αξιοποιήσετε το πράσινο σαπούνι σε διάφορες δουλειές του σπιτιού:

1. Καθαριστικό πατώματος

Σε μισό κουβά νερό διαλύστε 2 με 3 κουταλιές τρίμμα πράσινου σαπουνιού. Τα πατώματα θα λάμπουν όσο ποτέ άλλοτε.

2. Αφρός ξυρίσματος

Για όσους επιμένουν στο ξύρισμα χωρίς μηχανή, μια δοκιμή θα σας πείσει. Το πράσινο σαπούνι αφήνει το δέρμα χωρίς ερεθισμούς και κοκκινίλες.

3. Καθαριστικό ρούχων

Μουλιάστε καλύμματα, κουρτίνες και σεντόνια σε γεμάτη με νερό μπανιέρα μαζί με λίγο πράσινο σαπούνι και μετά βάλτε τα στο πλυντήριο για να πλυθούν. Θα διαπιστώσετε ότι θα βρουν τη χαμένη τους λάμψη και λευκότητα.

4. Φυτοφάρμακο

Δημιουργήστε ένα διάλυμα από νερό και 2 με 3 κουταλιές τρίμμα πράσινου σαπουνιού και ψεκάστε δύο-τρεις φορές την εβδομάδα τα φυτά του μπαλκονιού ή τα δέντρα του κήπου – η μελίγκρα εξαφανίζεται και τα φυτά αποκτούν μια απόλυτα υγιή όψη.

5. Καθαριστικό τζαμιών

Βουτάτε τα ειδικά πανάκια για το καθάρισμα των τζαμιών σε διάλυμα πράσινου σαπουνιού με νερό, περνάτε τα τζάμια και μετά τα ξεβγάζετε με νερό. [4news.gr]

→

Ο ναός της Αθηνάς Νίκης

Posted on Οκτωβρίου 17, 2010by ellas

«Τών δέ προπυλαίων έν δεγία Νίκης έστίν Άπτέρου ναός. έντεύθεν ή θάλασσα έστι σύνοπτος, 
καί ταύτη ρίψας Αίγεύς έαυτόν ώς λέγουσιν έτελεύτησεν.» Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις 1.22.4

Ναός της Αθηνάς Νίκης (437-424, κατ’ άλλους 426 ή αργότερα-λίγο πριν το 421)

Ο κλασσικός ναός της Αθηνάς Νίκης, που προβάλλει στον πύργο του νοτιοδυτικού άκρου της Ακροπόλεως, αποτελεί την κατάληξη μιας μακραίωνης ιστορική πορείας. Στους προϊστορικούς χρόνους, η προβολή του βράχου επί της οποίας αργότερα χτίστηκε ο ναός της Αθηνάς Νίκης και ο υποκάτω πύργος, προστατευόταν από έναν πύργο του μυκηναϊκού«Κυκλώπειου» τείχους της Ακροπόλεως, όπου ενδεχομένως οι ανερχόμενοι επισκέπτες άφηναν προσφορές προς τιμήν της Αθηνάς.

Δύο κόγχες στη δυτική πλευρά του μετέπειτα πύργου της Νίκης έχουν ταυτισθεί από την έρευνα με το ιερό της χθόνιας λατρείας του Αιγέως, που κατά την παράδοση αυτοκτόνησε πέφτοντας από αυτό το σημείο.

Πότε ακριβώς εγκαθιδρύθηκε η λατρεία της θεάς στο σημείο αυτό ή αν επρόκειτο απλώς για μια ανεξάρτητη Νίκη, η οποία μετατράπηκε τρόπον τινά σε θεραπαινίδα της θεάς, δεν γνωρίζουμε. Άλλωστε, η συνύπαρξη και η εν μέρει ταύτιση των ιδιοτήτων της θεότητας και της θεάς εξακολούθησε για μεγάλο διάστημα. Μόλις τον 5ο αι. π.Χ. η Αθηνά λαμβάνει παύει να συνδέεται σχεδόν αποκλειστικά με τις αθλητικές νίκες και αποκτά πολιτική και πολεμική υπόσταση, οπότε και αποχωρίζεται από τη θεότητα Νίκη.

Έως την κλασσική εποχή, τα λείψανα που μας έχουν διασωθεί από το χώρο του ναού ανήκουν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και συχνά η χρονολόγησή τους είναι αμφιλεγόμενη. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν τα κατάλοιπα ναΐσκου από πωρόλιθο σε σχήμα απλού «οίκου». Στο εσωτερικό του ανευρέθησαν πώρινη ορθογωνική βάση με εσωτερική υποδοχή και ενσωματωμένο τμήμα παλαιότερης αναθηματικής επιγραφής από βωμό των μέσων του 6ου αι. π.Χ., που χρησίμευε ως «εσχάρα», δηλαδή ως βόθρος θυσιών ή ως βάθρο του ξύλινου λατρευτικού αγάλματος της Αθηνάς, που κατά την παράδοση ήταν τοποθετημένο μέσα σε ξύλινο «οίκο» καθ’ όλη την αρχαϊκή εποχή, καθώς και ειδώλια πρωτόγονου τύπου. Μπροστά του και κατά μήκος του άξονά του ήταν στημένος πώρινος ορθογωνικός βωμός, χρονικά νεώτερος της βάσης. Φαίνεται ότι με την επιδρομή του 480 π.Χ. οι Πέρσες έκαψαν τον ξύλινο ναΐσκο αλλά το άγαλμα της θεάς σώθηκε έγκαιρα και μεταφέρθηκε σε ασφαλές σημείο. Έτσι, στα χρόνια του Κίμωνος, μετά τη μάχη στον Ευρυμέδοντα (468 π.Χ.), κτίστηκε ο ελαφρώς ασύμμετρος πώρινος ναΐσκος γύρω από το ξόανο και προστέθηκε μπροστά του ο πώρινος βωμός για να εξυπηρετήσει τη λατρεία.

Από τα μέσα του 5ου αι. π.Χ. και εξής το τέμενος της Νίκης ανακαινίζεται ριζικά, ίσως στα πλαίσια του ίδιου οικοδομικού προγράμματος προγράμματος που εφαρμόσθηκε για την ανέγερση των υστεροαρχαϊκών Προπυλαίων στη δυτική πλευρά της Ακρόπολης. Την θέση του μικρού πώρινου «οίκου» καταλαμβάνει τώρα ένας μεγαλύτερος, ολομάρμαρος ναός (περ. 426-421), ενώ ο μυκηναϊκός πύργος αντικαθίσταται από νέο, χτισμένο κατά το ισόδομο σύστημα τοιχοποιίας και με επιφάνεια ισοϋψή με αυτή των Προπυλαίων. Πολλοί μελετητές θεωρούν ότι οι εργασίες στο ναό εγκαινιάσθηκαν νωρίτερα, στα 437-424 π.Χ., και ολοκληρώθηκαν σε μία δεύτερη φάση κατά τα έτη 426-421 π.Χ. Άλλοι πάλι, στηριζόμενοι σε επιγραφή του 450/49 π.Χ., η οποία αναφέρεται στην συγγραφή του έργου (σχεδιασμός) και στην ανάθεσή του στον Καλλικράτη, σε συνδυασμό με κάποια αρχαϊκά χαρακτηριστικά του ναού, τον χρονολογούν στην πρώιμη κλασσική περίοδο, περί το 450 π.Χ.

Ο ναός της Αθηνάς Νίκης είναι δωρικού ρυθμού, αμφιπρόστυλος, με τέσσερις κίονες«εν παραστάσει» ανά μία στενή πλευρά και επιστύλιο με τριπλή διαίρεση. Στην πρόσοψη ο σηκός δεν διέθετε θυραίο τοίχο αλλά ήταν ανοιχτός, με δύο πεσσούς που συνδέονταν με δρύφρακτα (κάγκελα) με τις πλάγιες παραστάδες της πρόσοψης κλείνοντας την πρόσβαση προς το εσωτερικό. Ο βωμός (570-560 π.Χ.), που βρισκόταν μπροστά από το ναό, χρησίμευε για την τέλεση λατρευτικών πράξεων.

Ο γλυπτός διάκοσμος του ναού παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Στη ζωφόρο του συναντάμε για πρώτη φορά στην ελληνική ναοδομία απεικόνιση αμιγώς ιστορικών θεμάτων σε αρχιτεκτονικά γλυπτά: Στην ανατολική πλευρά παριστάνεται συνέλευση ένθρονων θεών γύρω από τον Δία (ίσως «ψυχοστασία», δηλ. ζύγισμα της τύχης των δύο ηρώων του Τρωικού πολέμου, Αχιλλέως και Μέμνονος)· στη νότια πλευρά εμφανίζονται μαχόμενοι Έλληνες εναντίον Περσών ιππέων, ενώ στη δυτική και στη βόρεια πλευρά παρουσιάζονται μάχες Ελλήνων με άλλους οπλίτες (πιθανώτατα επίσης Έλληνες). Με εξαίρεση την ανατολική ζωφόρο, η ερμηνεία των σκηνών των τριών άλλων πλευρών παραμένει προβληματική. Μερικοί αναγνωρίζουν στις παραστάσεις αυτές την απεικόνιση της μάχης των Πλαταιών (479 π.Χ.), όπου οι Έλληνες ήλθαν αντιμέτωποι με τους Πέρσες και με μερικούς Έλληνες που είχαν συμμαχήσει μαζί τους. Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι στην νότια ζωφόρο εικονίζεται η μάχη του Μαραθώνος, ενώ στη δυτική και στη βόρεια ζωφόρο η σύγκρουση των Αθηναίων με τους εχθρούς τους-μέλη της Πελοποννησιακής Συμμαχίας (ίσως η μάχη κατά των Κορινθίων το 458 π.Χ. ή κατά των Βοιωτών στα Οινόφυτα το 457 π.Χ.). Μία τρίτη θεωρία υποστηρίζει ότι η νότια ζωφόρος συμβολίζει γενικά τον αγώνα των Ελλήνων κατά των Περσών, ενώ η βόρεια και η δυτική ζωφόρος αφορούν τις πολεμικές αναμετρήσεις μεταξύ Ελλήνων και Τρώων και σχετίζονται με την«ψυχοστασία» της ανατολικής ζωφόρου. Στο ανατολικό αέτωμα του ναού παριστάνεται η Γιγαντομαχία (μάχη ανάμεσα στους θεούς και στους Γίγαντες). Το δυτικό αέτωμα κοσμεί ένα άλλο μυθολογικό θέμα, αυτό της Αμαζονομαχίας (μάχη των Αθηναίων εναντίον των Αμαζόνων). Τα εντυπωσιακά ακρωτήρια με τις επιχρυσωμένες χάλκινες μορφές (Νίκες στις γωνίες, Βελλερεφόντης, Πήγασος, και Χίμαιρρα στο κέντρο) τόνιζαν την ομορφιά και την χάρη του μικρού ιωνικού ναού. Η δέ παρυφή του πύργου της Νίκης κάτω από το ναό καλυπτόταν από μαρμάρινο προστατευτικό θωράκιο, το οποίο έφερε στις τρεις πλευρές της εξωτερικής του όψης ανάγλυφες παραστάσεις με μορφές της Αθηνάς και φτερωτών Νικών που στόλιζαν τρόπαια και οδηγούσαν ταύρους σε θυσία. Στον πύργο υπήρχαν ακόμη δύο αναθηματικά αγάλματα του 425 π.Χ., μία Αθηνά Νίκη και μία Νίκη που συμβόλιζαν τις νίκες των Αθηναίων κατά των Αμβρακιωτών και κατά των Σπαρτιατών στην Σφακτηρία αντίστοιχα.

Τον 3ο αι. π.Χ. στεγάζεται στον ναό το λατρευτικό άγαλμα της Αθηνάς Νίκης, που κρατούσε κράνος στο αριστερό χέρι και ξύλινο ρόδι στο δεξί, συνενώνοντας την πολεμική και την ειρηνική φύση της θεάς. Σύμφωνα με τον Παυσανία (2ος αι. μ.Χ.), οι Αθηναίοι έκαναν άπτερο το άγαλμα της Νίκης για να μη φύγει ποτέ από την πόλη. Την ίδια περίοδο αφιερώνονται στον ναό από τον βασιλέα της Μακεδονίας Αντίγονο Γονατά ζωγραφικοί πίνακες που μνημόνευαν τις νίκες του εναντίον των Γαλατών. Κατά την Τουρκοκρατία κατασκευάστηκε κάτω από το δάπεδο του ναού θολωτός χώρος για την αποθήκευση πυρίτιδας. Το 1686 οι Τούρκοι κατεδάφισαν τον ναό προκειμένου να χρησιμοποιήσουν τα μάρμαρά του για την τείχιση μέρους των Προπυλαίων προς αντιμετώπιση των επιθέσεων των Ενετών του Morosini. Τα ερείπια του ναού αναγνωρίστηκαν και ταυτίσθηκαν μόνο μετά την απελευθέρωση του ελληνικού κράτους· τότε εκδηλώθηκαν και οι πρώτες αναστηλωτικές προσπάθειες, που εντάθηκαν από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και εξής.

Πηγή

Φάρμακα Από Την Οδύσσεια Του Ομήρου

 Στις 8/11/2016  ΕΛΛΑΔΑ, ΥΓΕΙΑ,

Διαθέτουμε ως χώρα το 40% των φαρμακευτικών φυτών της Ευρώπης. Και όμως, δεν παράγουμε ούτε εξάγουμε κανένα φυτικό σκεύασμα.

Η μόνη παραγωγή αφορά αρωματικά φυτά, αλλά γίνεται σε μικρή κλίμακα (0,05% της καλλιεργήσιμης έκτασης). Με 700 ιθαγενή φυτά, η Ελλάδα έχει τεράστιες προοπτικές ανάπτυξης και θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει σε μία αγορά που γνωρίζει μεγάλη αύξηση. Παρά την πλούσια και γνωστή από την εποχή του Ιπποκράτη χλωρίδα, η χώρα μας δεν περιλαμβάνεται καν στον ευρωπαϊκό χάρτη εξαγωγής φαρμακευτικών φυτών με… συνταγή από την Οδύσσεια.

Τα παραπάνω αναφέρθηκαν, μεταξύ άλλων, σε ημερίδα που διοργάνωσαν ο Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων (ΕΟΦ) και το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας, με θέμα «Τα αρωματικά και φαρμακευτικά φυτά ως μοχλός αέναης ανάπτυξης της χώρας».

Ο πρόεδρος του Οργανισμού, κ. Δημήτρης Λιντζέρης, υπογράμμισε ότι η ανάπτυξη της χώρας θα μπορούσε να στηριχθεί στα συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτει, μεταξύ των οποίων και η σύνδεση της επιστημονικής έρευνας με τους καρπούς της γης.

Η χώρα μας είπε έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την παρασκευή φυτικών εκχυλισμάτων με φυτικές προδιαγραφές, φαρμάκων φυτικής προέλευσης, καλλυντικών και συμπληρωμάτων διατροφής.

Σύμφωνα με τον κ. Λιντζέρη, ο ΕΟΦ στοχεύει στην ενδυνάμωση των ερευνητικών προγραμμάτων και στη διασφάλιση της συνεργασίας δημόσιων και ιδιωτικών φορέων. Στοχεύει, επίσης, να αναδείξει τη χρησιμότητα των προϊόντων αυτών σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.

Οι ομιλητές της ημερίδας έκαναν λόγο για μία χαμένη επενδυτική ευκαιρία από την πλευρά της Ελλάδας, με δεδομένο ότι τα φαρμακευτικά φυτά έχουν ζήτηση σε αναδυόμενες και μεγάλες αγορές, όπως η Ρωσία, η Κίνα και η Ινδία.

Τον εθνικό μας θησαυρό, όμως, εκμεταλλεύονται τρίτες χώρες. Ανέφεραν χαρακτηριστικά ότι η αστυνομία συνέλαβε πρόσφατα ομάδα Αλβανών στα βουνά της Ηπείρου και κατάσχεσε 4,5 τόνους τσάι του βουνού.

Ο πρόεδρος του ΕΟΦ τόνισε ότι η Αλβανία είναι η τρίτη ευρωπαϊκή χώρα σε εξαγωγές φαρμακευτικών φυτών, μετά τη Γερμανία και τη Βουλγαρία. Την ίδια ώρα, η χώρα μας, με την πλουσιότερη χλωρίδα φαρμακευτικών φυτών, δεν περιλαμβάνεται στον συγκεκριμένο χάρτη.

Φυτικές θεραπείες
Οι φυτικές θεραπείες είναι επιστημονικά αποδεκτές και σήμερα: Οι εθνικές αρχές της Κόστα Ρίκα συνήψαν συμφωνία με πολυεθνική φαρμακευτική εταιρεία, με σκοπό την εκμετάλλευση του φυτικού της πλούτου. Οι αρμόδιες αρχές της Ινδίας εκδίδουν σε ετήσια βάση δύο τόμους του «Εθνικού Συνταγολογίου», στον δεύτερο τόμο του οποίου γίνεται εκτενής αναφορά στα σκευάσματα του Ιπποκράτη και του Γαληνού. Με βάση τις αναφορές σε αρχαία ελληνικά κείμενα, φαρμακευτική εταιρεία ερευνά την πιθανότητα παρασκευής φαρμάκου κατά της νόσου

Αλτσχάιμερ.
Μιλώντας στην ημερίδα, ο αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Πάρις Κουκουλόπουλος ανέφερε ότι το νέο θεσμικό πλαίσιο δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία εθνικού καταλόγου αρωματικών και φαρμακευτικών φυτών. Τόνισε, δε, ότι οι δράσεις της νέας αγροτικής πολιτικής αποτελούν «διαβατήριο» για μεγάλη ανάπτυξη του εν λόγω κλάδου.

Ο πρόεδρος του ΕΟΦ εξέφρασε την εκτίμηση ότι η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την παραγωγική δραστηριότητα. Εχει την ευκαιρία να αποτελέσει μία από τις βασικές χώρες παραγωγής πρώτης ύλης, καταλαμβάνοντας σημαντικό μερίδιο στην αγορά.

Ερευνες για τα φάρμακα των αρχαίων
Μεγάλη πολυεθνική φαρμακοβιομηχανία έχει χρηματοδοτήσει έρευνες στο κείμενο της Οδύσσειας, με θέμα τον εντοπισμό φυτικών σκευασμάτων, ενώ οι Ινδοί κάνουν πειράματα, προκειμένου να διαπιστώσουν ποια φάρμακα του Ιπποκράτη είναι αξιοποιήσιμα σήμερα.

Στις ραψωδίες του Ομήρου υπάρχουν αναφορές σε ανδροφόρα, δηλαδή δηλητηριώδη βότανα, για οδυνήφατα φάρμακα, δηλαδή παυσίπονα, και λυγρά, δηλαδή επιβλαβή φάρμακα που επιδρούσαν στον ψυχισμό.
Η Κίρκη χρησιμοποιούσε λυγρά φάρμακα, ενώ ο Ερμής φέρεται να έδωσε τον Οδυσσέα μώλυ ως αντίδοτο στα λυγρά. 

Το μώλυ περιείχε μάλλον είδος κρεμμυδιού, σκόρδου, μανδραγόρα και τουλίπα. Θεωρείται ως αντιχολινεργικό αντίδοτο, το οποίο αντιμετωπίζει δηλητηρίαση από αλκαλοειδή.
Στην Οδύσσεια αναφέρεται, επίσης, το νηπενθές, το οποίο χαρακτηρίζεται ως κατευναστικό και παυσίλυπο. Προκαλούσε, προφανώς, αύξηση της σεροτονίνης.

Οι αρχαίοι Ελληνες, με βάση το πείραμα, την παρατήρηση, με κριτικό πνεύμα και επιστημονική θεώρηση, έθεσαν τη βάση των επιστημών.

Ο Ιπποκράτης
Επί των ημερών του Ιπποκράτη η Ιατρική και η Θεραπευτική παύουν να είναι θεοκρατικές. Απομακρύνονται από τη μαγεία και τη δεισιδαιμονία και αποκτούν υπόσταση ανεξάρτητης επιστήμης. Στο έργο του Ιπποκράτη αριθμούνται 336 φάρμακα.

Οι αρμόδιες αρχές της Ινδίας εκδίδουν σε ετήσια βάση δύο τόμους του «Εθνικού Συνταγολογίου», στον δεύτερο τόμο του οποίου γίνεται εκτενής αναφορά στα σκευάσματα του Ιπποκράτη και του Γαληνού. Με βάση τις αναφορές σε αρχαία ελληνικά κείμενα, φαρμακευτική εταιρεία ερευνά την πιθανότητα παρασκευής φαρμάκου κατά της νόσου Αλτσχάιμερ.

“Τροφή”: Επί τη ευκαιρία θα ήθελα να μοιραστώ και κάτι ακόμη μαζί σας.
Έχω περί τα δυόμιση χρόνια που διατηρώ ιστότοπο και προσπαθώ μέσα από αυτόν να σας συστήσω έναν άλλο τρόπο ζωής, από αυτόν που ξέραμε μέχρι σήμερα. Ένα τρόπο που να είναι κοντά στην φύση και που να μας εξασφαλίζει μία καλή ποιότητα ζωής, όσο πιο μακρυά γίνεται από τα χημικά δηλητήρια που είναι ΠΑΝΤΟΥ γύρω μας και σε όλα. Ταυτόχρονα, προσπαθώ να παροτρύνω όσους με διαβάζουν να αρχίσουν να ασχολούνται με την γη και τα προϊόντα τους, που ενώ έχει θησαυρούς, όπως είδαμε, εμείς τους αφήνουμε ανεκμετάλλευτους…

Όσοι με παρακολουθείτε, τα έχετε διαπιστώσει όλα αυτά, τελευταία όμως έκανα μία αλλαγή, όχι στις κατευθύνσεις ή στα πιστεύω μου, αλλά μία μικρή διαφοροποίηση στην δράση μου, θα μπορούσα να πω. Θα έχετε δει, λοιπόν, αρκετά άρθρα όπου σας προτείνω και κάποιο προϊόν. Κάποιοι τα έχετε τιμήσει και χαίρομαι, όχι μόνον για την εμπιστοσύνη που μου δείξατε, αλλά και επειδή ξέρω πολύ καλά πως θα έχετε σίγουρα τα αναμενόμενα αποτελέσματα, από το καθένα που χρειάστηκε και αγοράσατε. Κάποιοι όμως, έχετε ενοχληθεί και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Θα ήταν πραγματική αφέλεια, να πιστέψει κάποιος πως θα διακινδύνευα την ακεραιότητα της σελίδος, για να διαφημίσω απλώς και μόνον κάποια προϊόντα. Για να φτάσω να καταλήξω με ποιους θα συνεργάζομαι και ποιων τα προϊόντα θα εμπιστευτώ ώστε και να τα προτείνω, τα πέρασα δια πυρρός και σιδήρου και δεν άφησα ούτε σπιθαμή που να μην ελέγξω. Πράγματα που στον καθένα σας θα πέρναγαν απαρατήρητα, εγώ φρόντισα να τα εξασφαλίσω, έτσι ώστε να ξέρω σίγουρα πως αυτό που προσφέρω, είναι αποτελεσματικό και 1000% ωφέλιμο και δεν είναι τα χρήματα ο στόχος (ή μάλλον ο μόνος στόχος), είναι η άγρια χαρά και ικανοποίηση που νιώθω κάθε φορά που θα επικοινωνήσει κάποιος και θα μου πει, πως είδε επιτέλους αποτέλεσμα..

Πέραν αυτού όμως και φτάνουμε στην αιτία του σχολίου, έχω την τεράστια χαρά, αλλά και απίστευτη τύχη, η μία από τις εταιρίες που διάλεξα (τίποτα δεν είναι τυχαίο), να είναι ΕΛΛΗΝΙΚΉ και το απίστευτο; ΝΑ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΕΊ έρευνες σε πανεπιστήμια και δημόσια νοσοκομεία, για να ΔΗΜΙΟΥΡΓΉΣΕΙ ΦΥΣΙΚΆ σκευάσματα που να είναι σε θέση να θεραπεύουν, ήδη σας έχω μιλήσει για την πατέντα για την χοληστερόλη, που δίνει εγγύηση αποτελέσματος σε μόλις 2 μήνες!!! Ανάλογη πατέντα ΔΕΝ υπάρχει σε ολόκληρη την Ευρώπη και στην Αμερική υπάρχει μόνον ΜΙΑ!

Εν προκειμένω λοιπόν, ΥΠΆΡΧΕΙ ελληνική εταιρία που δίνει έναν εξαιρετικό αγώνα για να βρει τρόπους ίασης, μέσα από φυσικότατα προϊόντα, το θέμα είναι κατά πόσο μπορούμε εμείς να αφήσουμε στην άκρη τις παρωπίδες μας, ώστε και να την στηρίξουμε, αλλά και να την διαδώσουμε, όπως και όσο της αξίζει!

*Οι πληροφορίες που περιέχονται στην σελίδα Hellas-Now.com δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την γνωμάτευση του ιατρού σας. Αν αποφασίσετε να ακολουθήσετε κάποια διατροφή ρωτήστε τον προσωπικό ιατρό σας.

Eleni Hpirotisa


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΙΜΕΡΤΑ ΜΥΘΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

Mona Perises

Η Άρτεμις και ο Ακταίωνας

«Ιμερτά Μυθαναγνώσματα»

Διαύγασμα Γ΄

Εισαγωγικό σημείωμα

Τα «Ιμερτά Μυθαναγνώσματα» φιλοδοξούν να αποτελέσουν μία συλλογή από ελληνικούς μύθους, διατυπωμένους υπό μορφή τερπνών παραμυθιών, που σκοπεύουν να διδάξουν ευχάριστα τους αναγνώστες και τους ακροατές τους. Η ηλεκτρονική ή έντυπη αναπαραγωγή και διάδοσή τους, καθώς και η τυχόν μετάφρασή τους σε άλλες γλώσσες, επιτρέπεται υπό τον απαρέγκλιτο όρο τής αυστηρής διατήρησης τής απόλυτης ακεραιότητας τού περιεχομένου των Διαυγασμάτων.

«Επισφαλές, όμως, είναι και να πιστεύουμε σφοδρά και να απιστούμε εντελώς προς αυτά, επειδή η ανθρώπινη ασθένεια δεν έχει όριο ούτε συγκρατεί τον εαυτό της, αλλά κάποτε καταλήγει στην δεισιδαιμονία και στην αλαζονεία, κάποτε στην ολιγωρία και στην περιφρόνηση προς τους Θεούς. Η ευλάβεια, ωστόσο, και η μηδενική υπερβολή είναι το άριστο» (Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, Κάμιλλος, στ΄).

Η Άρτεμις και ο Ακταίωνας

Στα πολύ παλιά τα χρόνια, στα σκιερά και μυστηριώδη δάση τής Ελλάδας μας, ζούσε ένας γεροδεμένος και πανέμορφος νεαρός, που τον έλεγαν Ακταίωνα. Ήταν έμπειρος τοξοβόλος
και κυνηγός, και καθημερινά τριγυρνούσε κάτω από τα πυκνόκλαδα δέντρα και ανάμεσα στους δασύφυλλους θάμνους, αναζητώντας θρεπτικά θηράματα. Καταγόταν από πολύ καλή οικογένεια. Ήταν γιός τού άρχοντα Αρισταίου και τής αρχόντισσας Αυτονόης. Γιαγιά του ήταν η ευγενική θεά Σεμέλη και θείος του ήταν ο χαρωπός και καλοσυνάτος θεός Διόνυσος. Είχε, επίσης, την εξαιρετική τύχη να μαθητεύσει δίπλα στον κένταυρο Χείρωνα, τον πλέον φημισμένο διδάσκαλο πολλών γενναίων ηρώων εκείνης τής μυθικής εποχής. Ο ίδιος ο Ακταίωνας, όμως, προτιμούσε να ζει μακριά από τους θορύβους τής πόλης και από το μεγάλο πλήθος των ανθρώπων, σχεδόν ξεχασμένος μέσα στην απέραντη ησυχία τού δάσους, σε ένα ξύλινο καλυβάκι που είχε φτιάξει με περισσή τέχνη δίπλα στην δυνατή ρίζα ενός τεράστιου και καταπράσινου δέντρου.

Μοναδική αλλά πολυπληθής συντροφιά τού Ακταίωνα ήταν τα πενήντα θαυμάσια κυνηγετικά σκυλιά του. Άλλα λευκά, άλλα κατάμαυρα, άλλα καστανά, όλα ζωηρά, πανέξυπνα και πιστά. Ανάμεσά τους ξεχώριζε ο πελώριος Νηλεής, με το κατάλευκο και μακρύ τρίχωμά του, μεγαλωμένος και εκπαιδευμένος από τον ίδιο τον Ακταίωνα, καθώς και η αγέρωχη Δαλερά, που είχε το χρώμα τού κάστανου, άγρυπνη φύλακας και αλάνθαστη ιχνηλάτης. Κάθε φορά, που έβγαιναν μαζί με τον κύριό τους γιά κυνήγι, τα δάση και τα όρη αντηχούσαν από τα γαβγίσματά τους, ενώ ακόμη και τα ισχυρότερα θηρία, όπως τα λιοντάρια, ένιωθαν φόβο όταν αντίκριζαν τους τετράποδους φίλους τού Ακταίωνα.

Δυστυχώς, όμως, οι αξιοζήλευτες κυνηγετικές ικανότητες και οι απαράμιλλες θηρευτικές επιτυχίες τού μοναχικού νεαρού τον οδηγούσαν βήμα-βήμα προς την αλαζονεία. Μάταια ο σοφός Χείρωνας, που τον υπεραγαπούσε, προσπαθούσε να τον συνετίσει και μάταια τού επαναλάμβανε ότι όφειλε να είναι σεμνότερος. Χρόνο με τον χρόνο, ο Ακταίωνας δεν έδειχνε να κατανοεί τις νουθεσίες, παρασυρόταν ολοένα και περισσότερο από την έπαρση και έφτασε στο τραγικό σημείο να διαλαλεί δεξιά και αριστερά ότι ως τοξοβόλος και κυνηγός ήταν σε θέση να συγκριθεί ακόμη και με την ίδια την θεά Αρτέμιδα. Η μεγαλοπρεπής θεά, ωστόσο, κατανοώντας το νεαρό τής ηλικίας τού Ακταίωνα, δεν τον παρεξηγούσε, δεν του κρατούσε καμμία κακία και τον άφηνε συνεχώς ατιμώρητο, επιθυμώντας να του δώσει πολλές ευκαιρίες ώστε να αλλάξει νοοτροπία και συμπεριφορά από μόνος του. Το κακό, όμως, δεν άργησε να γίνει.

Ένας πανάρχαιος νόμος των ολύμπιων θεών, τον οποίο και ο Ακταίωνας είχε διδαχθεί – ξανά και ξανά – από τον Χείρωνα, όριζε με αυστηρότητα ότι «όποιος τολμήσει εκούσια να κοιτάξει έναν από τους αθανάτους, δίχως να του το έχει επιτρέψει ο ίδιος, θα πληρώσει πολύ ακριβά την αναίδειά του». Ο νόμος αυτός ήταν σοφός, αλλά ο αλαζόνας κυνηγός δεν του είχε δώσει ποτέ την σημασία που του άρμοζε. Έτσι, λοιπόν, ένα γαλήνιο φθινοπωρινό απόγευμα, την ώρα που η θεά Άρτεμις λουζόταν ήρεμα στην ιερή πηγή Παρθενία, συντροφιά με χαριτωμένες νύμφες και γλυκόλαλες νηρηίδες, ο Ακταίωνας αντιλήφθηκε την γυναικεία ομήγυρη και, αντί να αποσυρθεί διακριτικά σε άλλο μέρος τού δάσους, κινήθηκε κρυφά προς την πηγή. Εκεί, απότομα και με περισσό θράσος, παραμέρισε τα κλαδιά των ψηλών θάμνων, που φύτρωναν τριγύρω, και έριξε την ματιά του επάνω στο θεσπέσιο σώμα τής θεάς Αρτέμιδας. Οι νύμφες και οι νηρηίδες, που τον άκουσαν και τον είδαν αμέσως, ξέσπασαν σε δυνατές κραυγές, ενώ η ρωμαλέα θεά τον κεραυνοβόλησε με το λαμπερό βλέμμα της και τον μεταμόρφωσε σε ελάφι, τιμωρώντας έτσι την αναίδειά του.

Τότε, ο αξιοθρήνητος Ακταίωνας, κάτω από την νέα του μορφή, έχοντας μετατραπεί από θηρευτής σε θήραμα, άρχισε να τρέχει σαν κυνηγημένος μέσα στα πυκνά δάση. Και σαν να μην έφτανε αυτό, τα πενήντα σκυλιά του, χτυπημένα από λύσσα, που ως δεύτερη τιμωρία έστειλε η Άρτεμις, έπαψαν να τον αναγνωρίζουν και άρχισαν να τον καταδιώκουν μανιασμένα, μέχρι που τον έφτασαν – όταν τα κέρατά του μπλέχτηκαν στα κλαδιά ενός δέντρου – τού επιτέθηκαν με ασυγκράτητη ορμή και τον κατασπάραξαν χωρίς έλεος.

Το επόμενο πρωί, η δύσμοιρη Αυτονόη, έχοντας πληροφορηθεί το φρικτό τέλος τού γιού της, πήρε την δύσκολη απόφαση να συναντήσει την θεά Αρτέμιδα και να την ικετεύσει ταπεινά να της επιτρέψει να περισυλλέξει τα διασκορπισμένα μέλη τού Ακταίωνα, προκειμένου να τα θάψει με αξιοπρέπεια. Η πονεμένη μητέρα, με τα μάτια κόκκινα από τα ασταμάτητα δάκρυα, με πόδια που έτρεμαν και με ψυχή περίλυπη, παρακάλεσε θερμά την Αρτέμιδα να της δώσει την άδεια να κηδέψει το παιδί της. Η θεά, τότε, έδειξε πρόθυμα όλη την μεγαλοψυχία της: απάλλαξε από την λύσσα τα σκυλιά τού Ακταίωνα, επέτρεψε στην Αυτονόη να συγκεντρώσει όλα τα μέλη τού γιού της και ζήτησε από τον κένταυρο Χείρωνα να συγκολλήσει τα νεκρά κομμάτια και να επαναφέρει στην ζωή τον νεαρό. Μπροστά στο μεγαλείο ενός τέτοιου θαύματος, η Αυτονόη έμεινε άναυδη, ενώ οι νύμφες και οι νηρηίδες δοξολόγησαν την θεά Αρτέμιδα και ύμνησαν το γεγονός με άσματα χαράς και ελπίδας.

Από εκείνη την ημέρα, ο αναστημένος Ακταίωνας απέκτησε σωφροσύνη και σεμνότητα, άλλαξε την συμπεριφορά του, έγινε ενάρετος και έμαθε να τιμά και να σέβεται τους μακάριους θεούς και τους ιερούς και απαραβίαστους νόμους τους. Επέστρεψε ικανοποιημένος και βαθιά συγκινημένος στην φιλόξενη, ξύλινη καλύβα του, όπου τον υποδέχτηκαν τα πενήντα σκυλιά του, και ιδιαιτέρως ο Νηλεής και η Δαλερά, που γάβγιζαν χαρούμενα, χοροπηδώντας τριγύρω του και δαγκώνοντας απαλά τα χέρια τού κυρίου τους. Το κυνήγι παρέμεινε η αγαπημένη ενασχόλησή του, και κάθε τόσο πρόστρεχε στον κοντινό βωμό τής θεάς Αρτέμιδας και της πρόσφερε με δέος πλούσιες θυσίες, τραγουδώντας τιμητικά άσματα και αποδίδοντάς της τον οφειλόμενο σεβασμό.

Κύλισαν έτσι χρόνια όμορφα, κι ο μύθος έφτασε λαμπρός και πολύ διδακτικός μέχρι τις μέρες μας…

Αθανάσιος Τσακνάκης
15/02/2015

http://autochthonesellhnes.blogspot.gr

ΔΥΟ ΤΡΟΠΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΕΝΑ ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΚΛΕΙΔΙ--Two Ways to remove a broken key

Λίγο πολύ σχεδόν όλοι μας είχαμε την οδυνηρή εμπειρία ενός σπασμένου κλειδιού στη κλειδαριά του σπιτιού μας....
Στο συνοδευτικό video μαθαίνουμε 2 απλούς τρόπους για να αφαιρέσουμε το σπασμένο κλειδί, χωρίς να καταστρέψουμε τη κλειδαριά.....

                    ΔΙΚΟ   ΣΑΣ.....!!!!!!!!!!!!

ΣΟΛΟΜΩΝΙΚΗ: Η «ΔΙΑΘΗΚΗ» ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ

 Στις 4/03/2016  ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΠΕΡΙΕΡΓΑ-ΜΥΣΤΗΡΙΑ-ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ,

Η «Κλείδα του Σολομώντα» είναι ένα βιβλίο άγνωστου συγγραφέα και αποκρυφιστικού περιεχομένου, που έχει χαρακτηριστεί ως το σπουδαιότερο βιβλίο πρακτικής, τελετουργικής μαγείας. Οι ιστορικοί εκτιμούν πως γράφτηκε γύρω στο 14ο-16ο αιώνα και είναι εμπνευσμένο -όπως πολλά βιβλία άλλωστε που γράφτηκαν ανάμεσα στο 1000 και στο 1453- από το βασιλιά Σολομώντα.

Πώς έγινε όμως και ένα κείμενο που εμπνεύστηκε από έναν άνθρωπο που για όσο έζησε και βασίλεψε διακρίθηκε για τη σοφία του, το αίσθημα δικαίου που τον διέκρινε, τη σύνεση, την ευγένεια, τη μόρφωσή του, αλλά και την πίστη του, να έχει σήμερα συνδεθεί με έννοιες τόσο αρνητικές; Τι ρόλο έπαιξε σε αυτό η επιθυμία του βασιλιά να βρει τα σημεία επαφής ανάμεσα στην αλχημεία, στη φιλοσοφία και τον ιουδαϊκό μυστικισμό; Και τέλος, γιατί η Σολομωνική καθιερώθηκε να θεωρείται ως η ειδεχθέστερη μορφή μαύρης μαγείας και όχι μια απέλπιδα προσπάθεια του ανθρώπου να ενωθεί με τη σοφία του σπουδαίου αυτού βασιλιά;

Οι 72 Δαίμονες

Σύμφωνα με τον ιουδαϊκό θρύλο, ο βασιλιάς Σολομώντας, λίγο πριν φτάσει στο τέλος της ζωής του, αποφάσισε να κάνει ένα δώρο στην ανθρωπότητα. Κατάφερε να συγκεντρώσει 72 κακά πνεύματα, να τα υποτάξει και να τα κλείσει σε ένα μπρούντζινο αγγείο προκειμένου να μην ενοχλήσουν ξανά τους ανθρώπους. Το αγγείο μαζί με τα γραπτά του, που αποτελούσαν το απαύγασμα της σοφίας και της μόρφωσης που του είχε χαρίσει ο Θεός, τα κληροδότησε στο γιο του Ροβοάμ, λέγοντάς του πως όποιος δεν είναι άξιος και σωστά προετοιμασμένος δεν θα είναι ποτέ σε θέση να κατανοήσει τις μυστικιστικές αρχές της σοφίας και της πίστης, παραμένοντας ανίκανος να αξιοποιήσει το δώρο του βασιλιά.

Αυτά σύμφωνα με την παράδοση. Σε ό,τι αφορά όμως την πραγματικότητα, αυτό που κάνει εντύπωση στους μελετητές είναι πως η «Κλείδα του Σολομώντος» (“Clavicula Salomonis”), απ’ όποιον και αν γράφτηκε, δεν κάνει καμία αναφορά στα 72 αυτά πνεύματα – σε αντίθεση με άλλα βιβλία που μεταγενέστερα εμπνεύστηκαν από αυτή. Η Σολομωνική είναι ένα κείμενο που είναι γεμάτο επικλήσεις και καλέσματα νεκρών, κυρίως όσων έπεσαν σε μάχες, καθώς και πνευμάτων από την Κόλαση. Στο γριμόριο (έτσι ονομάζονται τα βιβλία με περιεχόμενο σχετιζόμενο με τα μαγεία), που είναι σε μεγάλο βαθμό επηρεασμένο από το Ταλμούδ και την Καμπάλα, δεν ξεκαθαρίζεται αν τα πνεύματα αυτά είναι ψυχές που τιμωρήθηκαν και κατέληξαν στην Κόλαση ή πρόκειται αποκλειστικά για δαίμονες (είτε δηλαδή εκπεσόντες αγγέλους είτε αμαρτωλούς). Ενδεικτικό πάντως είναι το γεγονός πως μέσα στα δύο βιβλία που αποτελούν την «Κλείδα», παρουσιάζονται σαφείς τρόποι για να προστατευτεί ο επικλητής από τον πιθανό φθόνο των πνευμάτων και το δαιμονισμό.

Εξορκισμοί και καθάρσεις

Παράλληλα, ενδιαφέρον παρουσιάζει και το ότι ο ασκών τη Σολομωνική στην «Κλείδα» καλείται «εξορκιστής», έννοια που έχει μια μάλλον θετική χροιά στις θρησκείες σήμερα. Συνοπτικά, δεν θα ήταν λάθος να πούμε πως το μυστικιστικό γριμόριο περιλαμβάνει τους τρόπους και τις μεθόδους με τα οποία ο εξορκιστής θα μπορέσει να υποτάξει τα πνεύματα και να τα εξαναγκάσει να πράξουν κατά τις βουλές του. Για να επιτευχθεί αυτή η υποταγή, στο βιβλίο περιγράφονται με λεπτομέρειες ο εξαγνισμός και η κάθαρση που πρέπει να περάσει ο υποψήφιος μύστης για να εξασκήσει τη Σολομωνική, τόσο πνευματικά όσο και σωματικά. Κατά τη διαδικασία αυτή απαιτείται η θυσία ζώων ως προσφορά στα πνεύματα, πρακτική ή οποία απαντάται σε μεσαιωνικά εγχειρίδια μαύρης μαγείας, δίνοντας ίσως έτσι ένα λόγο να συνδεθεί ή Σολομωνική με τη μαύρη μαγεία και να θεωρηθεί εργαλείο στα χέρια κακόβουλων οι οποίοι -όχι τυχαία- δεν αποκλήθηκαν μεταγενέστερα μύστες, αλλά μάγοι.

Πέραν αυτών, ή «Κλείδα» αναφέρει τους τρόπους με τους οποίους ο εξορκιστής θα μπορέσει να ασκήσει την τέχνη της νεκρομαντείας, να προβεί σε πειράματα αορατότητας, να γνωρίσει την αστρολογία και τις επιρροές που αυτή μπορεί να έχει τόσο στην ανθρώπινη ζωή όσο και στην εξάσκηση της μαγείας, αλλά και να ελέγξει τα πνεύματα με βλαπτικό προς άλλους σκοπό.

Πάντως, ακόμα και με μια όχι και τόσο επισταμένη μελέτη θα μπορούσε κανείς εύκολα να παρατηρήσει πως υπάρχουν βιβλία ακόμα πιο… «σατανικά» από την «Κλείδα», μεταγενέστερα αυτής και φανερά επηρεασμένα από το πρωτότυπο γριμόριο. Αναφέρουμε ενδεικτικά το “Pseudomonarchia Daemonum” και το “Lemegeton”, που γράφτηκαν το 16ο και το 17ο αιώνα, αντίστοιχα. Η «βίβλος» της Σολομωνικής, άλλωστε, δεν έχει ως κύριο αντικείμενο ή στόχο την εμφάνιση ή την εκμετάλλευση κάποιου δαίμονα μέσω των επικλήσεων, αλλά την προετοιμασία του εξορκιστή για την πραγματοποίηση οποιοδήποτε πειράματος και μαγικής τεχνικής.

Πάντως, το γεγονός ότι πρόκειται για το βιβλίο που περισσότερο απ' όλα διώχθηκε από το ιερατείο, τόσο κατά το Μεσαίωνα όσο και αργότερα -αποτελώντας μέχρι και σήμερα ένα θέμα-ταμπού των θρησκειών-, αλλά και επηρέασε μεταγενέστερους συγγραφείς προκαλώντας τους να το αναλύσουν, να το συμπληρώσουν, να το εξηγήσουν, ή ακόμα και να το αντιγράψουν, δείχνει με σαφή τρόπο πως το περιεχόμενό του αποτέλεσε την πεμπτουσία της μαγείας και των πρακτικών της.

Η γλώσσα των συμβόλων
«Τάλισμαν μπορεί να θεωρηθεί οποιοδήποτε αντικείμενο είναι φορτισμένο με θετική ή αρνητική ενέργεια, μια ενέργεια που έχει αποκτήσει μέσω μαγείας ή διαλογισμού. Τα Τάλισμαν απαντώνται ως σύμβολα ή εμπεριέχονται σε επιγραφές. Ο κύριος λόγος ύπαρξής τους είναι να εξυπηρετούν τον κάτοχό τους, ασκώντας αυθυποβλητική επίδραση για συγκεκριμένο σκοπό». Τον ορισμό αυτό τον βρίσκουμε στο βιβλίο «7 βιβλία Μαγείας» των εκδόσεων «Αρχέτυπο», ενώ ακολουθεί η ενδιαφέρουσα αναφορά των Τάλισμαν που συναντώνται στη Σολομωνική, μια σειρά φυλαχτών σου φτιάχνονται με χρήση μαγείας και που η δημιουργία τους αποτελεί τόσο τέχνη άσο και επιστήμη.

Από την «Κλείδα» μας έρχεται η πληροφορία πως τα Τάλισμαν που συναντούμε στη Σολομωνική είναι 44: «…από 7 στους πλανήτες Κρόνο, Δία, Άρη και Ήλιο, από 5 στην Αφροδίτη και τον Ερμή, ενώ 6 σχετίζονται με το Φεγγάρι». Καθένα από αυτά τα φυλαχτά αντιστοιχεί σε κάποια αρετή που σχετίζεται με τον πλανήτη στον οποίο αποδίδεται, ενώ έχει και το πνεύμα που τους αντιστοιχεί. Πνεύμα και ιδιότητα μπορούν να βοηθήσουν τον έμπειρο μύστη να ολοκληρώσει τη μαγική πρακτική που επιθυμεί, ενώ τόσο α κατασκευή των φυλαχτών, που μπορεί να έχουν τα μορφή σφραγίδας, όσο και η επίκληση του αντίστοιχου πνεύματος πρέπει να γίνουν με τη διαδικασία που καθορίζεται μέσα στην «Κλείδα», αφού έχει προηγηθεί η απαραίτητη κάθαρση. Πνεύματα και σφραγίδες συνδέονται με έννοιες όπως η τύχη, ο πόλεμος, η βία, η πρόκληση τρόμου στα πνεύματα που επικαλείται ο μάγος, ο εξαγνισμός των καλών πνευμάτων, όπως των πνευμάτων-φυλάκων και πολλά ακόμα.

Οι σχέσεις με τον Ιουδαϊσμό
Αναφέραμε νωρίτερα πως η «Κλείδα του Σολομώντος» είναι ένα κείμενο έντονα επηρεασμένο από τα ταλμουδικά κείμενα και την Καμπάλα, την απόκρυφη παράδοση των Εβραίων. Αν και δεν είναι δόκιμος ένας διαχωρισμός των μαγικών πρακτικών δεν θα στερείτο λογικής να πούμε πως η Σολομωνική δεν είναι παρά η πρακτική χρήση της μαγείας που αναφέρεται στην ιουδαϊκή θρησκεία.

Άλλωστε, ο Σολομώντας, γιος του Δαυίδ και τρίτος βασιλιάς του Ισραήλ, είχε ονομαστεί από τον προφήτη Νάθαν «Ιεδιδίας», από την εβραϊκή λέξη «Γεντιτζέ», που σημαίνει «αγαπητός του Γιαχβέ». Οικοδόμησε το σπουδαιότερο κέντρο λατρείας του Ιουδαϊσμού, το μεγαλοπρεπή Ναό του Σολομώντος ή Ναό της Ιερουσαλήμ, κάτι το οποίο αποφάσισε σύμφωνα με την παράδοση, έπειτα από εντολή που πήρε από τον ίδιο τον Θεό. Το ναό ήθελε αρχικά να χτίσει ο Δαυίδ, όμως η προφητεία όριζε πως ο γιος του θα ήταν αυτός που θα πραγματοποιούσε το μεγαλόπνοο σχέδιο, τη δημιουργία του χώρου που, εκτός από κέντρο λατρείας του Γιαχβέ, θα αποτελούσε και τον τόπο όπου θα στεγαζόταν η Κιβωτός της Διαθήκης, η οποία φυλάχτηκε στα Άγια των Αγίων του ναού. Ενδιαφέρον σημειολογικά παρουσιάζει το γεγονός πως ο πρώτος ναός οικοδομήθηκε από τεχνίτες που εκπροσωπούσαν καθεμία από τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ, οι οποίες έμειναν ενωμένες μέχρι το θάνατο του Σολομώντα (αργότερα διαχωρίστηκαν και η αυτοκρατορία διαλύθηκε).

Ακόμη αξίζει να αναφέρουμε τον απαρχή της σχέσης των Εβραίων με τον αποκρυφισμό, αρχής γενομένης από τον Μωυσή. Έχοντας μεγαλώσει και γαλουχηθεί όπως οι βασιλιάδες της αρχαίας Αιγύπτου, είχε μυηθεί στις αρχές του αποκρυφισμού. Με τον έξοδο των Εβραίων από τον Αίγυπτο και τον εγκατάστασή τους στο «γη της επαγγελίας», οι πρακτικές αυτές φαίνεται πως συνεχίστηκαν ενώ εξαπλώθηκαν ή και αναμίχθηκαν με τις αντίστοιχες τελετές και πεποιθήσεις των γειτονικών λαών της Μεσοποταμίας (Βαβυλώνιοι, Ασσύριοι, Αιγύπτιοι).

Έτσι απορίες προκαλούν οι λόγοι για τους οποίους το κείμενο, που σε σημαντικό βαθμό περιέχει στοιχεία του ιουδαϊκού μυστικισμού, αντιμετωπίζεται σήμερα ως το πρώτο τη τάξει τελετουργικό κείμενο της μαύρος μαγείας. Πόσο δε μάλλον από τη στιγμή που ο ίδιος ο Σολομώντας ήταν ένας άνθρωπος πιστός, που καταδίκαζε απερίφραστα τη χρήση της γνώσης από κάποιον με αρνητικά κίνητρα, ενώ πρέσβευε παράλληλα την αγάπη προς τον Θεό και τη ζωή σύμφωνα με τους νόμους του.

Τα παράδοξα της «Κλείδας»
Το “Clavicula Salomonis” είναι ένα έργο που στερείται πατρότητας, καθώς οι μελετητές, όσο και αν έχουν προσπαθήσει να το αναλύσουν και να το εξετάσουν, δεν έχουν εντοπίσει κανένα στοιχείο για το συγγραφέα του. Μερίδα ιστορικών τοποθετεί τη συγγραφή του στο 12ο αιώνα, ενώ άλλοι αναγνωρίζουν στα χειρόγραφα το ύφος του 14ου-16ου αιώνα. Η «Κλείδα» μεταφράστηκε σε διάφορες γλώσσες, συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής, ενώ μέρη των χειρόγραφων αυτών διασώζονται σήμερα σε μουσεία και προσωπικές συλλογές.

Παρ’ όλα αυτά, άγνωστη παραμένει π ακριβής σχέση που έχουν όλα τα μεταγενέστερα κείμενα με το πρωτότυπο, καθώς οι λόγοι για τη συγγραφή τους θα μπορούσαν να είναι καθαρά εμπορικοί. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως ενώ έχουν βρεθεί χειρόγραφα στα ελληνικά, στα λατινικά, στα ιταλικά, στα αγγλικά, στα γερμανικά και τα γαλλικά, το πρωτότυπο κείμενο, που λογικά είναι γραμμένο στα εβραϊκά, δεν έχει βρεθεί ποτέ ή τουλάχιστον δεν έχει δει το φως της δημοσιότητας, με κάποιους να πιστεύουν πως βρίσκεται καλά φυλαγμένο στις απρόσιτες βιβλιοθήκες του Βατικανού…

Θεανώ Καρούτα

www.slinkywizard.com

®1Greek