Όταν η γη γίνει τετράγωνη, τότε θα είμαι ξανά μαζί σου!

 Όταν η γη γίνει τετράγωνη, τότε θα είμαι ξανά μαζί σου!

Ποτέ δεν περίμενα πως ένα τηλεφώνημα θα μπορούσε να με αναστατώσει τόσο…
Μία ξεχασμένη επαφή πήρε μορφή στο κινητό μου, θυμίζοντας την παρουσία σου… ή μήπως την απουσία σου…
Για μια στιγμή πάγωσα, ένα ρίγος εμφανίστηκε και έκανε αισθητό το τρέμουλο στο κορμί μου.
Δεν μπορεί να βλέπω καλά… ήσουν εσύ!
Ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου, που με έντυσε με τα φτερά της ευτυχίας.
Μα όχι για πολύ… στο τέλος έβαλε φωτιά και τα έκαψε, αφήνοντας μία χούφτα στάχτη στα χέρια μου.

Για λίγα δευτερόλεπτα δεν ήξερα πώς να αντιδράσω.
Αν πρέπει να σηκώσω το τηλέφωνο ή όχι!
Την απάντηση την έδωσε η καρδιά μου, σπρώχνοντας το δάχτυλό μου στο πράσινο εικονίδιο του τηλεφώνου, για να ξεκινήσουν τα δευτερόλεπτα της κλήσης να κυλάνε με αγωνία.
Ένα “ναι;”, κατάφερε με δυσκολία να βγει απ’ τα χείλη μου. Ο τόνος της φωνή σου ήταν πολύ χαλαρός και ήρεμος. Αφού είπαμε τις κλασσικές μπούρδες “Γεια – Τι κάνεις; – Πώς περνάς; – Καλά ευχαριστώ…”, στο τέλος μου πέταξες τον λόγο που με πήρες. Ήθελες να βρεθούμε για ένα καφέ, να τα πούμε από κοντά.
Μετά από πέντε μήνες απουσίας που με κέρασες το τελευταίο φαρμάκι της παρηγοριάς!

Τα χείλη μου εκείνη τη στιγμή δεν δίστασαν, άνοιξαν και είπαν “εντάξει”. Είχα καταλάβει τι ήθελες να μου πεις, κανονίσαμε για την επόμενη μέρα το απόγευμα που θα είχαμε τελειώσει τις δουλειές μας. Με μία τυπική “καληνύχτα” η κλήση τερματίστηκε. Ένιωσα την ανάγκη για ένα ποτό… η συντροφιά στα δύσκολα .
Έριξα σε ένα ποτήρι απαλά τα συναισθήματά μου, άνοιξα ένα συρτάρι και έβγαλα από μέσα τις αναμνήσεις μας, ένα άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες γεμάτες χαμόγελα και συναισθήματα.
Η σκόνη του μου θύμισε αυτά που πέρασα τους τελευταίους μήνες μακριά σου. Τον πόνο και την οργή που σημάδεψαν την ψυχή μου. Πήρα το άλμπουμ και το έκαψα στο κήπο.

Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πώς κάποιοι άνθρωποι πατάνε μία διαγραφή και τους τελειώνει η αγάπη, αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια. Μου πήρε πολύ καιρό να συνέλθω, να ξαναβρώ το χαμόγελό μου και μετά ήρθε αυτό το τηλεφώνημα.

Μετά από τόσους μήνες, η καρδιά μου χτυπάει ακόμα για σένα κι ας σε έχει διαγράψει το μυαλό μου.
Δεν μπορώ όμως να ξεχάσω, ούτε να συγχωρέσω αυτά που πέρασα.

Τον τελευταίο μήνα πριν χωρίσουμε, το κινητό το είχες γυρισμένο ανάποδα στο κομοδίνο τα βράδια, τάχα πως σε ενοχλεί το φως και πάντα στο αθόρυβο. Δεν έδινα σημασία, μέχρι που μία μέρα νόμιζες πως ήμουν στο μπάνιο και δεν θα άκουγα που μιλούσες στο τηλέφωνο… αλλά η καλή μου τύχη θέλησε να είμαι από πίσω σου εκείνη τη στιγμή και να ακούσω τα ερωτόλογα που έδινες με τόση ευκολία…
Τότε αναγκάστηκες να μου μιλήσεις για την παράνομη σχέση σου.
Μάζεψα τα πράγματά μου και έφυγα απλά, αθόρυβα… Από τότε δεν έχουμε ξαναβρεθεί ποτέ.

Η επόμενη μέρα ήρθε στην ώρα της, όπως και το απόγευμα που βρεθήκαμε.
Μετά τα χαζά κομπλιμέντα περί της εμφάνισής μου, μπήκες στο “ψητό”. Μου είπες ότι έχεις μετανιώσει, ότι σου έλειψα πολύ όλο αυτό το διάστημα, δεν ήξερες τι έλεγες και τι ήθελες, ενώ τώρα ξέρεις ότι θέλεις εμένα και μόνο εμένα.
Σε κοίταξα στα μάτια, σου χαμογέλασα και σου είπα “όταν η γη γίνει τετράγωνη, τότε θα είμαι ξανά μαζί σου!”.

Όταν ο ήλιος δεν ξαναβγεί, θα γυρίσω σε σένα.
Όταν το φεγγάρι πια χαθεί, θα σε δεχθώ πίσω.
Ένας καφές λυπημένος….
Ένα βλέμμα απορημένο…
Το κέντρο του σύμπαντος είναι η περηφάνια και η ηθική μου, όχι πια εσύ.

Με περιμένει η ζωή… καθυστέρησα.

https://thewomen.gr/

Men’s View – Χρήστος Παναγιωτόπουλος