ΙΣΜΗΝΗ του ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ σε μετάφραση του ΜΑΝΟΛΗ ΑΛΙΓΙΖΑΚΗ

ΙΣΜΗΝΗ του ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ σε μετάφραση του ΜΑΝΟΛΗ ΑΛΙΓΙΖΑΚΗ

Yannis Ritsos’ ISMENE//

Translated by Manolis Aligizakis

02/19/2020vequinox

Να ’ρχεστε πότε πότε· — αυτό μου δίνει ευχαρίστηση. Εδώ πέρα
ο χρόνος είναι αργός· τίποτα πια δεν έρχεται ή δεν φεύγει,
εκτός απ’ τη συνηθισμένη αυτή φθορά στο ξύλο των επίπλων,
στα καδρόνια της στέγης, στα πατώματα, στις σκάλες,
στους σοβάδες, στα σκεύη, στις κουρτίνες, στους ρεζέδες —
αργή φθορά, μια σιωπηλή σκουριά, προπάντων στα χέρια και στα πρόσωπα.

Τα μεγάλα ρολόγια στους τοίχους σταμάτησαν — κανείς δεν τα κουρντίζει·
κι αν κάποτε στέκομαι μπροστά τους, δεν είναι για να δω την ώρα,
μα το ίδιο μου το πρόσωπο, καθρεφτισμένο στο γυαλί τους,
περίεργα άσπρο, γύψινο, απαθές, σαν έξω απ’ το χρόνο,
ενώ στο σκοτεινό τους βάθος οι σταματημένοι δείχτες,
πίσω ακριβώς απ’ το είδωλό μου, είναι ένα ασάλευτο νυστέρι
που πια δεν έχει ν’ ανοίξει ένα τραύμα, δεν έχει
να μου αφαιρέσει τίποτα — φόβο ή ελπίδα, αναμονή κι αδημονία.

Do come more often, it’ll please me. Time is so slow here.

Nothing comes, nothing goes anymore, other than that usual

decay of the furniture, the ceiling beams, the floors, stairs,

the stucco, the appliances, curtains, the hinges — slow decay

like silent rust especially on the hands and faces.

The clocks on the walls have stopped, no one winds them up

and if I stop sometime in front of one, it isn’t to see the time

but my own face, reflected in the clock glass,

unfamiliarly white, as if made of plaster, emotionless,

as if beyond time, while the stopped fingers at the back,

precisely behind my idol, resemble a firm scalpel

that isn’t meant to open a wound anymore, it won’t

take anything from me — fear, hope, expectation

or impatience.

Translated by Manolis Aligizakis

https://vequinox.wordpress.com/