Πώς ν’ ανθίσεις στο βόλεμα;
Έχεις τη δουλίτσα σου, τον αντρούλη σου, το σπιτάκι σου. Έχεις τη ζωούλα σου. Όλα τακτικά και τακτοποιημένα. Όλα στη θέση τους και καθώς πρέπει. «Μήνας να μπαίνει – μήνας να βγαίνει!» που λένε και στο χωριό μου.
Συνήθως δεν γκρινιάζεις. Εξάλλου τι σου λείπει; Έχεις όλα όσα έπρεπε να έχεις στην «ηλικία σου». Πώς να ήσουν εξάλλου; Σαν την Γιώτα; Που στα 40 ακόμη δεν έχει παντρευτεί; Ή σαν την Άννα που αποφάσισε στα 50 της να χωρίσει; Εσύ δεν παραπονιέσαι για τίποτα. Εξάλλου γιατί να το κάνεις; Είπαμε, όλα είναι τακτικά και τακτοποιημένα στη δική σου ζωή. Σκέψου να ήσουν σαν την Στέλλα, που αντί να κοιτάξει να κάνει κανένα παιδί όσο προλαβαίνει, ασχολείται με αναρριχήσεις και extreme sports! Ή σαν την Κατερίνα που παραιτήθηκε απ’ τη δουλειά της για να ασχοληθεί (άκουσον! άκουσον!) με το θέατρο! Τι ανώριμοι άνθρωποι υπάρχουν όμως ε; Ευτυχώς εσύ έχεις τη δουλίτσα σου, τον αντρούλη σου και το σπιτάκι σου! Ευτυχώς!
Βλέπεις τι γίνεται γύρω σου κι ειλικρινά απορείς! Πώς γίνεται, ενήλικες άνθρωποι να μην έχουν τακτοποιήσει ακόμη τη ζωή τους; Πώς γίνεται να μην έχουν δρομολογήσει την πορεία που θα ακολουθήσουν! Ειλικρινά λυπηρό! Σήμερα θα ποστάρεις δύο τουλάχιστον φωτογραφίες με τον αντρούλη σου! Απ’ αυτές, ξέρεις… που είστε αγκαλιασμένοι και χαμογελαστοί! Ή απ’ τις άλλες που σε κοιτάει τρυφερά και κάνετε μυτούλες! Και φυσικά μην ξεχάσεις τη λεζάντα! «Αν δεν είχα κι εσένα…» ή «Εσύ! Ο κόσμος μου όλος!»…
Μαζί σου! Μαζί σου, αν όλο αυτό που παρουσιάζεις προς τα έξω είναι η ζωή σου! Μαγκιά σου, αν χαμογελάς αληθινά και δεν είναι όλα αυτά που δείχνεις, βεβιασμένα χαμόγελα, κρυμμένα πίσω από ένα εμετικό βόλεμα με τη δουλίτσα, τον αντρούλη και το σπιτάκι σου! Δεν αμφισβητώ πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν πολλά. Που δεν ψάχνουν παλάτια, πολυτέλειες και φωτεινές καριέρες. Που δεν βρίσκουν λόγο να το πάνε ένα βήμα πιο πέρα, όταν με τα κεκτημένα τους νιώθουν πλήρεις. Όταν όμως είσαι ευχαριστημένος με τα λίγα σου, δεν έχεις λόγο να κρίνεις αυτούς που ψάχνουν τα περισσότερα. Αυτούς που δεν επαναπαύονται και δεν βολεύονται, αλλά τους αρέσει να ζουν τη ζωή τους στα κόκκινα. Αυτούς που ρισκάρουν και επιλέγουν διαφορετικά από σένα. Αν το κάνεις, μάλλον κάτι άλλο τρέχει…
Η ζωή είναι επιλογές. Επιλογές τις οποίες κάνουμε κι άλλες φορές κρατάμε, ενώ άλλες φορές αφήνουμε πίσω, γιατί αποφασίσαμε πως δεν μας ταιριάζουν τελικά. Τις επιλογές μας ζούμε. Προσωπικό θέμα οι επιλογές. Προσωπικό θέμα και οι συνέπειες αυτών. Μπορεί η Γιώτα, η Άννα, η Στέλλα ή η Κατερίνα να ευτυχίσουν με τις επιλογές τους. Μπορεί και όχι. Τουλάχιστον όμως αυτές, προσπάθησαν να ανθίσουν. Μπορεί να μη τα καταφέρουν, αλλά τουλάχιστον προσπάθησαν. Εσύ; Εσύ που παρουσιάζεις ως ευτυχία, τη δουλίτσα, τον αντρούλη και το σπιτάκι σου, ενώ ξέρεις πολύ καλά πως είναι απλά βόλεμα, από φόβο για το άγνωστο; Εσύ που μισείς τα υποκοριστικά που βιώνεις, θεωρείς πραγματικά, πως γίνεται ν’ ανθίσεις στο βόλεμα που διάλεξες; Εσύ λοιπόν, άσε τη Γιώτα, την Άννα, τη Στέλλα και την Κατερίνα και κοίτα μην μαραθείς πριν το καταλάβεις. Εκείνες συνειδητά επέλεξαν το κατ’ εσέ «ανορθόδοξο». Εσύ;
Της Κικής Γιοβανοπούλου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου