BY 

Κατερίνα Γώγου: [Είμαι εγώ…]

Είμαι εγώ!
Δικό σας παιδί
αίμα απ’ το αίμα σας
ρούχο απ’ το ρούχο σας σάρκα εκ της σαρκός σας.
Μάνα μου
η ελευθερίων ηθών πουτάνα ο Καπιταλισμός
Πατέρας μου
ο αιμομίχτης χωρικός Ιωσήφ Ντζουγκασβίλι Στάλιν.
Γνήσιο τέκνο της Ρόζμαρι και του Εξορκιστή
παλουκωμένη στη μέση των καιρών
να με χτυπάν όλοι οι ανέμοι.
Είμαι πεσμένη
με τη μούρη τριμμένη στα σκατά υπνωτισμένη και υστερική
έτοιμη
να βιαστώ
να διαιωνίσω το είδος.
Γέννημα θρέμμα
το δικό σας παιδί
παίρνω υπόγεια τηλεφωνήματα στους θαλάμους της Ομόνοιας
όρθια κατουράω στους καμπινέδες της Κοτζιά
είμαι χωρίς φύλο και χαρακτηριστικά
ούτε νάνος ούτε σπανός
ούτε γυναίκα ούτε πούστης
είμαι στα μπρούμυτα στα τέσσερα είμαι
κάτω απ’ τους πάγκους της γης
κρατάω σαν τους λεπρούς το χέρι των γερών
να ρίξει το κόμμα ενέσεις.
Στέκω εδώ
σημάδι των καιρών
στην παγκόσμια διασταύρωση σκοτωμένη
από μικροαστικό αυτοκίνητο 9 άσπρων αλόγων
απ’ τον καιρό της κομμούνας του Παρισιού ασάλευτη
τα χαρτιά μου άχρηστα πια κι η τσάντα μου πεταμένη
κανείς δεν πλησιάζει απ’ την μπόχα μου.
Στέκω ήσυχα
με τ’ άντερά μου περασμένα στον λαιμό μ’ εσωτερική αιμορραγία
κάθετα στον θάνατο οριζόντια στη ζωή
το κράνος των ΜΑΤ στο κεφάλι μου
τρώω το φαΐ που με ταΐζετε ντομάτες με ντουμ-ντουμ
και ξυραφάκια
κούνια μπέλα τραμπαλίζομαι στους ήχους της σειρήνας
πιπιλάω μ’ οιδιπόδειο από τη σάπια ρώγα σας ναρκωτικά
αλκοόλ και δακρυγόνα
ήσυχη
κάθομαι
στα μαρμάρινα σκαλιά
στο αναπηρικό καρότσι μου
στον άρειο πάγο παίζω ακορντεόν το Φρέρε Ζακ
η ευθανασία δεν υπογράφεται
κι απ’ το κεφάλι μου ξετυλίγεται κι ανεμίζει στα πέρατα
μ’ αίματα ποιήματα μυαλά
και με στριγκλιές
ένας μακρύς μακρύς άσπρος επίδεσμος σημάδι μου της εμμονής.
Σ’ όλης της γης τα γκέτο.
Από τη συλλογή Ιδιώνυμο (1980) της Κατερίνας Γώγου
https://thepoetsiloved.wordpress.com/