BY 

Μάνος Ελευθερίου: 

Αγρυπνία για το σκοτεινό τρυγόνι στην εκκλησία του προφήτη Ελισσαίου (απόσπασμα)

Αγρυπνία για το σκοτεινό τρυγόνι στην εκκλησία του προφήτη Ελισσαίου (απόσπασμα)
[…]
Παίρνει τα λόγια του, λοιπόν, και κάθε λέξη τη στολίζει
με τ’ άνθη του επιτάφιου,
κάθε ψηφίο με ακριβή πορφύρα και με μάλαμα
τους στίχους του με κίτρα της θαλάσσης
ρίζα χρυσοπλοκότατη είναι η ψυχή του τώρα.
Ο κλήρος του δεν ήτανε για δεξιώσεις προς τιμήν του
της πριγκίπισσας Μαρίας,
μήτε για το παράσημο του Σταυρού του Σωτήρος
παραμονή που θα ’φευγε για τα παλάτια των ουρανών,
ο κλήρος του δεν ήτανε για χοροεσπερίδες,
τραπέζωμα στο σπίτι του Συγγρού, τσάι στου Νεγρεπόντη
και στου Στρέιτ,
σε τοκογλύφους, τζογαδόρους της πατρίδας–
στου Αβέρωφ, στου Σερπιέρη, στου Μελά,
στα εξοχικά παλάτια με τ’ αγάλματα
αυτός δεν κρούει τας θύρας των μεγάλων
–ποιων μεγάλων;–
αυτός ο βασιλεύς που η κτίσις όλη του ανήκει
δεν έχει τίποτα να ορίσει,
ούτε έχει σπίτι στα Κοτρώνια, αμπέλι στην Αμμουδιά,
ελαιώνα στο Λεχούρι, χωράφι στον Στροφλιά,
τάλιρα, κολονάτα, ρηγίνες, δισχίλια, χίλια, πεντακόσια,
αδιάφορο
να δώσει προίκα για τις τρεις τις αδελφές του που απομένουν
πεινάει πεινάει ο Αθώος
κι όλο ζητάει τον κόπο του
κι όλο ζητάει να εξοφλήσει
πάλι και πάλι εκλιπαρεί τον Βλαχογιάννη,
σχεδόν γονατιστός γράφει στον Βλαχογιάννη
[…]
Από τη συλλογή Αγρυπνία για το σκοτεινό τρυγόνι στην εκκλησία του προφήτη Ελισσαίου(1975) του Μάνου Ελευθερίου
Πηγή: ανθολογία Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά (1950-1970) του Ανέστη Ευαγγέλου(εκδ. Παρατηρητής, 1994)
https://thepoetsiloved.wordpress.com/