Η Εγωική Σκέψη
Η αλήθεια αυτή έρχεται σε αντίθεση με τη βαθειά μας πεποίθηση ότι οι σκέψεις είναι σημαντικές, σχετικές και γεμάτες νόημα. Έχουμε με κάποιο τρόπο πειστεί γι’ αυτό και όχι για το αντίθετο, ότι δηλαδή μας κρατάνε μακριά από την Πραγματικότητα και την Αλήθεια.
Οι σκέψεις αποτελούν τη δομή του εγώ και τον ίδιο τον σκελετό που το διατηρεί στη θέση του. Χωρίς αυτές, το εγώ δεν θα υπήρχε. Αυτή η πεποίθηση – ότι οι σκέψεις είναι σημαντικές και γεμάτες νόημα – αποτελεί το σημείο κλειδί, το οποίο όταν πάψει να υπάρχει, το όλο παιχνίδι διαλύεται. Τότε αυτό που συμβαίνει είναι να προσγειωθούμε στην Πραγματικότητα, στην παρούσα στιγμή.
Εκτός από τις προγραμματισμένες ιδέες και πεποιθήσεις, οι σκέψεις αφορούν σε πολύ μεγάλο βαθμό στο παρελθόν και στο μέλλον. Είναι φανερό πώς οι σκέψεις μας σχετικά με το παρελθόν και το μέλλον μάς κρατάνε μακριά από την παρούσα στιγμή. Όταν σκεφτόμαστε το παρελθόν και το μέλλον, επαναδημιουργούμε νοητικά εικόνες από το παρελθόν και στο μέλλον, και βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα τους.
Ποιος είναι αυτός που βλέπουμε στο παρελθόν ή στο μέλλος; Δεν είναι απλά μια ιδέα του εαυτού μας; Σ’ αυτές τις εικόνες βλέπουμε τον εαυτό μας από απόσταση, σαν να βλέπουμε ολόκληρη τη σκηνή. Στο μεταξύ, ποιοι είμαστε αληθινά; Δεν είμαστε αυτή η σκέψη του εαυτού μας στο παρελθόν ή στο μέλλον, αλλά χωρίς να το συνειδητοποιούμε ταυτιζόμαστε μαζί της, όπως ταυτιζόμαστε με κάποιο ρόλο σε μια ταινία.
Ενώ συμβαίνει αυτό, παύουμε να είμαστε σε επαφή με αυτό που συμβαίνει στην παρούσα στιγμή, μέσω της εμπειρίας που μας μεταφέρουν οι αισθήσεις. Αντιθέτως, η στιγμή έχει καλυφτεί από τις σκέψεις σχετικά με κάποια άλλη στιγμή μέσα στο χρόνο. Η παρούσα στιγμή συνεχίζει να υπάρχει, αλλά απλά δεν βιώνεται καθαρά.
Ένα κομμάτι μέσα μας δεν θέλει να βιώνει τη ζωή καθαρά και απλά: το εγώ. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει χωρίς το νοητικό δράμα που δημιουργεί. Υπάρχει και θριαμβεύει μέσα από τις σκέψεις σχετικά με το παρελθόν και τα σχέδια για το μέλλον. Ενδυναμώνει συνεχώς την ιστορία του εγώ: «Πώς θα είναι για μένα;» «Πώς θα τα καταφέρω;» «Πώς τα πήγα;» «Τι πρέπει να κάνω για να το έχω όπως το θέλω;». Οι εκτιμήσεις και τα σχέδια αποτελούν το υλικό με το οποίο τρέφεται το εγώ, το οποίο το δυναμώνει και το διογκώνει μέσα στη συνειδητότητά μας, εμποδίζοντας την επίγνωση άλλων όψεων της Πραγματικότητας. Όταν ζούμε στην εγωική κατάσταση συνείδησης, η ζωή έχει να κάνει συνεχώς με την ιστορία του εγώ, με όλες τις αγωνίες, τους φόβους, τις ανησυχίες και τα προβλήματα που θρέφουν την ύπαρξή του. Αυτό είναι το συνεχές δράμα μέσα στο οποίο το εγώ ζει και δυναμώνει.
Ωστόσο, υπάρχει και μια άλλη ζωή κάτω ή πίσω ή πέρα απ’ όλα αυτά, και αυτή είναι η Πραγματικότητα. Η Πραγματικότητα ξεδιπλώνεται όμορφα στιγμή τη στιγμή, και επιτρέπει στο δράμα του εγώ να πάρει την κεντρική θέση για όσο θέλει. Δεν μπορεί όμως να αντέξει για πάντα, φθείρεται, γερνάει και η Πραγματικότητα κάνει την εμφάνισή της. Τότε επιλέγουμε εκείνη από τις ψευδαισθήσεις του εγώ και γίνεται η αρχή μιας νέας επίγνωσης και μιας νέας επιθυμίας να συνειδητοποιήσουμε τον Εαυτό.
Πάρα πολύ χρόνος έχει δαπανηθεί στην εγωική κατάσταση συνείδησης. Ο Εαυτός δεν έχει πρόβλημα με αυτή την εγωική κατάσταση, την οποία αποδέχεται, αλλά και από την οποία επιλέγει να αφυπνιστεί. Αργά ή γρήγορα όλοι θα αφυπνιστούν και η Πραγματικότητα, η οποία δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει, θα ειδωθεί σε όλο το μεγαλείο και την απλότητά της.
Στο μεταξύ, το εγώ εμφανίζεται να υπάρχει, παρότι στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο ως σκέψη. Το εγώ μοιάζει να έχει σκέψεις, ενώ αυτό το ίδιο είναι μια σκέψη. Αυτή είναι άλλη μια μεγάλη ψευδαίσθηση, η οποία μας κρατά εγκλωβισμένους στην εγωική κατάσταση συνείδησης. Το εγώ μοιάζει πολύ αληθινό, ενώ δεν έχει ουσιαστικά υπόσταση. Αν κοιτάξουμε προσεκτικά, θα δούμε ότι αποτελείται από σκέψεις σχετικά με το εγώ και τίποτα περισσότερο.
Επιπλέον, αυτές οι σκέψεις σχετικά με το εγώ αλλάζουν συνεχώς, οπότε ακόμη και η ιδέα του εγώ δεν είναι καν σταθερή και συνεχής: τη μια στιγμή είμαστε έξυπνοι και την επόμενη όχι. Οι ιδέες για τον εαυτό μας συνεχώς αλλάζουν. Ας πάρουμε για παράδειγμα την αυτοεικόνα μας: από τη μια μέρα στην άλλη φαινόμαστε διαφορετικοί στο μάτι του νου, ανάλογα με ποιον συγκρινόμαστε ή με ποιες ιδέες ή πεποιθήσεις κυριαρχούν στο νου μας.
Ο νους είναι κυρίως το όργανο του εγώ, αφού τόση πολύ σκέψη καταναλώνεται προκειμένου να προσφέρει στο εγώ αυτό που θέλει. Ωστόσο, μπορεί να γίνει το όργανο του Εαυτού. Κάπου – κάπου, οι σκέψεις αποτελούν το όχημα για να επικοινωνηθούν οι εμπνεύσεις και τα σχέδια του Εαυτού. Όταν οι σκέψεις από τον Εαυτό εμφανίζονται στο νου, συνοδεύονται από ενθουσιασμό, χαρά, χαλάρωση και νοητική διαύγεια. Από την άλλη, οι σκέψεις που εμπεριέχουν λίγη αλήθεια συνοδεύονται από νοητική σύγχυση, ενεργειακό μπλοκάρισμα και ένταση στο σώμα. Μπορούμε έτσι να διακρίνουμε πόσο αληθινή είναι μια συγκεκριμένη σκέψη και από πού έρχεται.
Πέρα από το να υπηρετεί το εγώ, ο νους υπηρετεί και έναν άλλο σκοπό: να μεταφέρει πρακτικές πληροφορίες, οι οποίες διευκολύνουν τη βασική επιβίωση και την ύπαρξη μέσα στον κόσμο. Ο νους εκτελεί πολλές χρήσιμες εργασίες, και τον χρειαζόμαστε στην καθημερινή λειτουργία και ασφάλεια μας. Είναι όμως και γεμάτος από άχρηστες ή ανακριβείς πληροφορίες και προγραμματισμούς, οι οποίες εκλαμβάνονται ως αδιαμφισβήτητες αλήθειες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου