Nuestra Señora de Las Lajas

(Η Παναγία του Λας Λάγια) και “Το θαύμα του Θεού πάνω

από την άβυσσο"

Posted on 20/05/2018 by Βεατρίκη Α

Ήταν στα χρόνια της Μεγάλης Κολομβίας της Λατινικής Αμερικής όταν, κατά το έτος 1754, λίγο έξω από την ορεινή πόλη της και

σημερινής Κολομβίας, με τ’ όνομα Ipiales, δηλαδή “ο τόπος των πράσινων σύγνεφων”, που βρίσκεται στις παρυφές των Άνδεων στα νότια σύνορα της Κολομβίας με το Εκουαδόρ και σε υψόμετρο 2.900 μέτρα πάνω από την θάλασσα η οποία είναι γνωστή και ως η πόλη των τριών ηφαιστείων, (όταν) συνέβη, λένε, κάτι που έμελλε να αλλάξει τον τόπο εκεί και την ιστορία του για όλες τις γενεές που ακολούθησαν από τότε και ως τις μέρες μας.

Και που αυτό το κάτι που συνέβη, καθώς λένε, τότε, έγινε στην συνέχεια ο μεγάλος θρύλος, μια ισχυρή παράδοση που μεταδίδεται έκτοτε από γενιά ως γενιά.

Τι ήταν, λοιπόν, εκείνο που λένε, πως είχε συμβεί τότε εκεί στα υψηλά άκρια του κόσμου;

Ακούστε τον θρύλο:

Τότε, στα μέσα του 1754, λένε, μια γυναίκα ιθαγενής της προκολομβιανής φυλής των caciqueς του Potosí, η María Mueses de Quiñones έχοντας μαζί της την οχτάχρονη κόρη της, την Ρόζα, η οποία ήταν από γεννησιμιού της κωφάλαλη, ταξίδευαν πεζή έχοντας ξεκινήσει από το Ipiales όπου εκείνη εργαζότανε με σκοπό να πάνε στο χωριό της στο γειτονικό χωριό της, το Patosi.. Τότε και ενόσω βρίσκονταν έξω από τα βοσκοτόπια του Ipiales, σε ένα μέρος που ονομάζεται Las Lajas (πήρε το όνομά του από τους ομώνυμους ιζηματογενείς βράχους που μοιάζουν με επίπεδες πλάκες και που βρίσκονται μόνο στις εκεί Άνδεις) και την ώρα που η μάνα με την κόρη περπατούσαν έχοντας περάσει το γιοφύρι, στις βραχώδεις

όχθες πάνω από το φαράγγι του ποταμού Guáitara που άφριζε, ξέσπασε ξαφνικά μια μεγάλη καταιγίδα. Η μάνα, τότε, πήρε στην πλάτη της το τρομαγμένο παιδί της και σκαρφάλωσε πιο ψηλά από τις όχθες του ποταμού καταφεύγοντας για να προστατευθούν σε μια φυσική σπηλιά με κάλυμμα από τις πλάκες του βουνού στην θέση Pastarán όπου και κρύφτηκαν περιμένοντας να περάσει η θύελλα . Εκεί, και ενώ προσευχόταν φοβισμένη καθώς ήταν στην Παναγιά να τις βοηθήσει μετρώντας με το κομποσκοίνι της τις προσευχές της, ένοιωσε κάτι να την αγγίζει στον ώμο της και τότε ευθύς πρωτάκουσε κατάπληκτη την κωφάλαλη κόρη της, που στο μεταξύ σκαρφάλωνε παίζοντας στα βράχια της σπηλιάς, να της μιλάει καλώντας της να δει εκεί που της έδειχνε, ενώ της έλεγε: ¨”Mamita, vea a esta mestiza que se ha despeñado con un mesticito en los brazos “ Μανούλα, κοίτα αυτήν την mestiza* που προσπέσει κάτω κρατώντας με τα χέρια της ένα μικρό mestizo*”

Η μάνα σοκαρισμένη κύρια από το γεγονός ότι η κόρη της η κωφάλαλη μίλησε, την πήρε στην αγκαλιά της και έφυγε τρέχοντας μες στην θύελλα για το Ipiales, δίχως να έχει δει, εκείνη που της έδειχνε η κόρη της. Εκεί, με το που έφτασε η Μαρία μίλησε στους ξαφνιασμένους γείτονές της για το πως είχε γενεί και η κωφάλαλη κόρη της είχε μιλήσει και τι της είχε πει. Το γεγονός άρχισε να διαδίδεται παντού.

Μερικές ημέρες αργότερα, η Μαρία δεν μπορούσε να βρει την κόρη της οπουδήποτε. Με μεγάλη αγωνία, έψαξε παντού μα εις μάτην. Τότε, μέσα στην απελπισία της, σκέφτηκε πως ίσως η μικρή είχε ξαναγυρίσει σε εκείνη την σπηλιά που είχαν καταφύγει στην θύελλα, εκεί όπου είχε για πρώτη φορά μιλήσει..Με το που πήγε στην σπηλιά είδε με ανακούφιση και χαρά την κόρη της την Ρόζα. Η μικρή εκείνη την στιγμή έπαιζε με ένα μικρό αγόρι ενώ δίπλα τους ήταν σκυμμένη μια Κυρία ντυμένη στ’ άσπρα.. Η Ρόζα κοιτάζοντας την μητέρα της, της είπε “Mamita, la mestiza me llama!” “Μανούλα, η κυρία με καλεί” Η Μαρία αναγνωρίζοντας ότι η Κυρία ήταν η Παναγιά, γονάτισε με δέος μπροστά της. Φεύγοντας κατόπιν η Μαρία με την μικρή της κόρη αποφάσισαν να μην μιλήσουν για την παρουσία της Παναγίας και του γιού της, του Χριστού, στην σπηλιά. Φοβόταν ότι δεν θα την πίστευε κανείς. Στο καιρό όμως που ακολούθησε έπαιρνε την κόρη της και πήγαιναν εκεί κρυφά προσφέροντας στην Παναγία λουλούδια και ανάβοντας κεριά ως σημάδια της Πίστης τους και της αφοσίωσής τους σ’ Εκείνη..

Πέρασε κάμποσος καιρός και μια μέρα η κόρη της η Ρόζα αρρώστησε σοβαρά και πέθανε. Η μάνα τότε απαρηγόρητη κι απελπισμένη πήρε την νεκρή της κόρη και πήγε μες στην σκοτεινιά στην σπηλιά όπου κλαίγοντας με λυγμούς ικέτευσε την Παναγιά να φέρει πίσω στην ζωή το πεθαμένο παιδί της.. Η ουράνια μητέρα εμφανίστηκε τότε και απευθυνόμενη στον μικρό της τον γιο, τον παρακάλεσε να της δώσει την χάρη να φέρει πίσω στην ζωή το παιδί. Έτσι και έγινε και αναστήθηκε η μικρή Ρόζα!. Ω τι μέγιστο θαύμα! Για άλλη μια φορά, η Μαρία συγκλονισμένη από το θάμα της Παναγιάς, πήρε το αναστημένο παιδί της, την μικρή της Ρόζα, και έφυγε τρέχοντας πίσω στο σπίτι στο Ipiales. Έφτασε σπίτι στις 10:00 μ.μ. και, ανίκανη πια να κρατήσει σιωπή για ο,τι είχε βιώσει αλλά και για το ότι όλοι βλέπαν’ το παιδί νάναι ζωντανό, μίλησε για όλα τα θαυματουργά από την Παναγιά που είχαν συμβεί στο παιδί της και στην ίδια.. Ξεσηκώθηκε ο κόσμος όλος να δούνε το θαύμα…Τα νέα διαδόθηκαν σαν την αστραπή.

Με το πρώτο φως της αυγής, πλήθος κόσμου κίνησε για την σπηλιά. Έφτασαν εκεί στις έξι η ώρα το πρωί και ήταν η ημέρα της 16ης του Σεπτεμβρίου του έτους 1754. Είδαν από μακρυά ένα φως μεγάλο να φέγγει μες στο σπήλαιο φωτίζοντας κι όλο τον τόπο γύρω του. Μπήκαν μέσα άφωνοι από την συγκίνηση και τότε είδαν πάνω στον λείο βράχο στο βράχο που υψωνόταν στο βάθος της σπηλιάς την εικόνα της Παναγιάς να κρατάει με το ένα της χέρι στην αγκαλιά της τον μικρό Χριστό και στο άλλο το απλωμένο να κρατάει ένα ροζάριο..

Την ονόμασαν Nuestra Señora de Las Lajas, η Παναγία του Las Lajas με το ροζάριο

Για την Εικόνα της Παναγίας του Las Lajas

Η εικόνα βρίσκεται σε ένα λείο πέτρωμα του τοιχίου του φαραγγιού που έχει ύψος 3,20 μ.και ύψος 2,03 Η ίδια η εικόνα έχει διαστάσεις 1,80 μ.Χ1,22 μ.

Η Παναγία της πλάκας του βουνού, έχει μακριά μαύρα μαλλιά που χύνονται πάνω της, σχεδόν σαν ένα πέπλο. Η εικόνα με τα ζωντανά ακόμη και σήμερα χρώματά της δείχνει την Παναγία να φοράει ένα μακρύ κοκκινόχρυσο φόρεμα κάτω από ένα μπλε μανδύα διάστικτο με αστέρια, στην αγκαλιά της με το ένα της χέρι να κρατάει τον μικρούλη Χριστό που φοράει επίσης ένα κόκκινο ένδυμα ενώ με το άλλο το απλωμένο της το χέρι να κρατάει ένα ροζάριο. Χρυσές ακτίνες απλώνονται γύρω από την Μαντόνα( Madonna) ενώ η ίδια στέκεται σε ένα φεγγάρι.

Κάτω από την Παναγία, όπως φαίνεται στην εικόνα, στέκονται προσευχόμενοι γονατιστοί σε Εκείνην ο ‘Αγιος Φραγκίσκος με τον Άγιο Δομίνικο. Στον Άγιο Δομίνικο η Παναγιά φαίνεται να δίνει το ροζάριο ενώ ο μικρός Χριστός φαίνεται να δίνει στον Άγιο Φραγκίσκο ένα σκοινί.

{Έχει ειπωθεί από μερικούς πως οι Αγιοι Δομίνικος και Φραγκίσκος εμφανίσθηκαν μετά στην Εικόνα, με μόνο το αιτιολογικό ότι στις πιο παλιές γραπτές αναφορές- δείτε παρακάτω- γινόταν λόγος για την θαυματουργώς αχειροποίητη Εικόνα της Παναγίας με το βρέφος χωρίς παράλληλη αναφορά και στα πρόσωπα των αγίων. Δεν έχω η ίδια διαβάσει ολόκληρα τα κείμενα αυτά και αδυνατώ να έχω γνώση επ’ αυτού, οπότε μπορεί ναείναι και μια αυθαίρετη κακόβουλη φήμη. Σύμφωνα με την Ισπανική Βικιπαίδεια και επί τη βάσει ενός και μόνου κειμένου με τον τίτλο “Παραδόσεις και ντοκουμέντα” τέταρτη έκδοση στην Μπογκοτά του 1950, πάνω στον μανδύα της Παρθένου υπάρχουν δύο γράμματα:τα P και Β, για τα οποία ορισμένοι συγγραφείς έχουν προτείνει ότι μπορεί να αντιστοιχούν στα αρχικά του Ιερέως Fraile Pedro Bedon (1555-1621), επισκόπου του Τάγματος των Δομινικανών κατά την διάρκεια των ετών 1618-1621, ζωγράφου, ιεραπόστολου και περιηγητή σε όλες τις περιοχές αυτές. (δείτε στις σημειώσεις μου για τον ζωγράφο αυτόν και την Μαντόννα του της Σκάλας) Προς αντίκρουση αυτού του ισχυρισμού άλλοι συγγραφείς επισήμαναν την αδυναμία των περί της εν λόγω πατρότητας καθ’ όσον θεωρούν εντελώς απίθανη τη διατήρησή της ως ζωγραφικού πίνακα σε εξωτερικούς χώρους όπως της σπηλιάς, επί πάνω από 150 χρόνια έως ότου ανακαλύφθηκε στα μέσα του δέκατου όγδοου αιώνα, ενώ οι πιστεύοντες στα περί της θαυματουργώς αχειροποιήτου εικόνας αντιτείνουν, ότι αυτό καταδεικνύεται με βάση τα ίδια τα φυσικά χαρακτηριστικά της, όπως ότι είναι σε πολύχρωμο ματ και το γεγονός ότι δεν έχει υποστεί καμμιά φθορά επί τόσους αιώνες είτε από τον καπνό των κεριών ή τα περιττώματα των εντόμων και των περιστεριών στο διάστημα που παρέμενε εκτεθειμμένη σε εξωτερικό χώρο. Πιο πρόσφατα, κατά το έτος 1995 ο εκεί ιερέας είπε ότι διέκρινε μεταξύ των γραμμάτων P και Β ένα μικρούλι e οπότε κατ’ αυτόν, μπορεί τα αρχικά γράμματα να αντιστοιχούν στην φράση Pax et Bonum}

Ας σημειωθεί, ως διασταυρωμένο γεγονός, ότι τα στέμματα στις κεφαλές της Παναγίας και του Χριστού προστέθηκαν από τους πιστούς μετά, μάλλον κατά το 1951 όταν το Βατικανό δια του Πάπα Πάπα Πίου ΧΙΙ κήρυξε, κατά το τυπικό Ρωμαιοκαθολικό τελετουργικό, την Κανονική Στέψη (Coronación canónica) της Παναγίας του Las Lajas: https://www.wikiwand.com/es/Santuario_de_Las_Lajas

“In 1951 the Roman Catholic Church authorized the cult of the Nuestra Señora de Las Lajas Virgin, and it declared the sanctuary a minor basilica in 1954. With these clear signs of Vatican approval, the vision is one of several after the era of investigation of apparition claims (that is, after the investigations of Our Lady of Guadalupe apparitions in 1531) that have received the Church’s traditional approval without having been formally investigated” δείτε: http://miraclehunter.com/marian_apparitions/approved_apparitions/guaitara/index.html

Η εικόνα της Παναγίας με το βρέφος ήταν παντελώς άγνωστη, μέχρι που έγινε η παραπάνω ιστορία με την María Mueses de Quiñones και την κόρη της Ρόζα. Δείχνει, επίσης, να αντιπροσωπεύει μια ευγενή Κυρία από μια απροσδιόριστη χρονικά περίοδο, το πιθανότερο μεταξύ του 16ου και 17ου αιώνα.

Το πως μια τέτοια εικόνα μπορεί να φτιάχτηκε σ’ εκείνη την σπηλιά χωρίς αυτό να γίνει αντιληπτό από οιονδήποτε, το ποιός μπορεί να ήταν αυτός και αν υπήρχε ποτέ τέτοιος, παραμένει ,ως τα σήμερα, ένα μυστήριο. Η Εικόνα δεν είναι ζωγραφισμένη αλλά μυστηριωδώς ενσωματωμένη στον βράχο.

Κάποιοι λέγανε περιφρονητικά πως οι Δομινικανοί ιερείς ήσαντε τάχατες εκείνοι που είχαν αναθέσει σε κάποιον άγνωστο έως σήμερα ζωγράφο να φτειάξει την εικόνα αυτή πάνω στον βράχο- παρά το ότι η εικόνα δεν δείχνει από πουθενά ότι πρόκειται περί ζωγραφικής- ώστε να ξεγελάσει τους αφελείς ιθαγενείς για να προσηλυτιστούν στην Χριστιανική Πίστη. ‘Όμως, ήρθαν τα χρόνια που πρόσφατα επιστήμονες Γερμανοί Γεωλόγοι πήγαν στον τόπο, εξέτασαν την εικόνα, άνοιξαν τρύπες πάνω της, πήραν δείγματα πυρήνων από διάφορα σημεία της εικόνας και κατέληξαν ότι δεν υπάρχει χρώμα, καμία βαφή, ούτε άλλη χρωστική ουσία στην επιφάνεια του βράχου. Ότι τα χρώματα της εικόνας είναι τα χρώματα του ίδιου του βράχου. Και ότι το ακόμη πιο απίστευτο είναι ότι ο βράχος είναι τέλεια χρωματισμένος σε βάθος πολλών ποδιών! «

Έτσι διαπιστώθηκε ότι η Εικόνα της Παναγίας του Las Lajas δεν είναι φτειαγμένη από χέρια ανθρώπινα, ούτε θα μπορούσε ποτέ να φτειαχτεί από άνθρωπο..Ότι είναι, δηλαδή, αχειροποίητος! Είχανε πει, λέει, εξ αρχής, πως Άγγελοι ήσαν εκείνοι που την φτειάξαν’.“

( Ας σημειώσω εδώ, ως υπογράφουσα το άρθρο, ότι οι παραπάνω πληροφορίες σε σχέση με την ιστορία, τον θρύλο αναφορικά με την Εικόνα της Παναγίας του Las Lajas βρίσκονται – με ελάχιστες διαφοροποιήσεις- σε όλες τις επίσημες ιστοσελίδες της καθολικής Εκκλησίας όπως και σε εκείνες των Φραγκισκανών και Δομινικανών ταγμάτων, πλην όμως- αν και το έψαξα- δεν έχω βρει ως τα τώρα τα ονόματα των ερευνητών Γερμανών γεωλόγων, που καθώς λένε, εξέτασαν την εικόνα, ούτε αντίγραφο του πορίσματός τους, ούτε το πότε έγινε αυτό. Η ασάφεια και η αοριστία αυτή σε όλα τα άρθρα που έχω μελετήσει ως τα τώρα με παραξένεψε και με κάνει πολύ σκεπτική. Μπορεί να υπάρχουν αυτά τα στοιχεία κάπου αλλού, θα συνεχίσω να τα αναζητώ και θα ενημερώσω το άρθρο μόλις τα βρω. Μέχρι τότε, κάθε συμβολή σας επί του θέματος θα είναι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη!}

Δείτε και τα όσα γράφει σχετικά με την εικόνα και την ιστορία της εδώ στην ιστοσελίδα του ο εβδομηνταδιάχρονος σήμερα μελετητής- ερευνητής Atila Sinke Guimarães ο οποίος έχοντας ως μέντορα τον επιφανή καθηγητή Πανεπιστημίου, στοχαστή, μελετητή, ερευνητή δημοσιογράφο και ενεργό καθολικού τω θρήσκευμα Plinio Correa de Oliveira συνταξίδεψε με αυτόν επί πολλά χρόνια ερευνώντας και μελετώντας επί των θρησκευτικών και άλλων σε σχέση με την Χριστιανική θρησκεία θεμάτων. Μεταξύ άλλων γράφει:” Historians and scientists are at a loss to explain this fabulous image on the wall of a South American cave. It may forever remain an enigma.”

Δείτε και στην επίσημη ιστοσελίδα της Καθολικής Εκκλησίας :http://thewandererpress.com/ από όπου το σχετικό απόσπασμα «Geologists from Germany bored core samples from several spots in the image. There is no paint, no dye, nor any other pigment on the surface of the rock. The colors are the colors of the rock itself. Even more incredible, the rock is perfectly colored to a depth of several feet!»

Λίγες ώρες αργότερα μετά την εμφάνιση της Εικόνας της στις 16/9/1756, ο ιερέας Fray Gabriel Villafuerte έκανε την πρώτη θεία λειτουργία εκεί στην σπηλιά μπρος στην εικόνα της και

αργότερα μέσα στο ίδιο έτος έφτειαξε μια μικρή πρόχειρη από άχυρο και ξύλα εκκλησούλα εντάσσοντας σε αυτήν το σπήλαιο με την εικόνα της Μεγαλόχαρης.

Ένας τυφλός ιερέας, ο Fray Juan της εκκλησίας της Αγίας Γερτρούδης ταξίδεψε πεζή επί οκτώ χρόνια (1756-1764) γυρίζοντας όλη την Μεγάλη Κολομβία και το Εκουαδόρ για να μαζέψει τόσα χρήματα ώστε να οικοδομήσουν μια στέρεα και μεγαλύτερη εκκλησία στη θέση της πρόχειρης καλύβας, αντίγραφο της οποίας βλέπετε στην δίπλα φωτογραφία. Οι ταξιδιωτικοί μάλιστα, λογαριασμοί και σημειώσεις που τηρούσε ο ιερέας Fray Juan σε όλο αυτό το πολύχρονο ταξίδι του αποτελούν έως σήμερα και την παλαιότερη καταγραφή γι΄ αυτόν τον ιερό τόπο και το θαύμα που συντελέστηκε εκεί.

Με το που επέστρεψε ο Fray Juan με τα μαζεμένα χρήματα και πήγε στο μικρό εκκλησάκι της Παναγίας του Las Lajas , ξαναβρήκε το φως του. Αυτό, λένε, ήταν και το δεύτερο θαύμα της Παναγίας. Σε ανάμνηση αυτού του θαύματος, ένα άγαλμα του τυφλού ιερέα που τον εμφανίζει ρακένδυτο να ικετεύει για χρήματα ως ζητιάνος τοποθετήθηκε στον ιερό ναό της.

Το 1853 ο συγγραφέας, εκπαιδευτικός, δημοσιογράφος και στη συνέχεια ο εκλεγμένος πρόεδρος της Κολομβίας, ο Σαντιάγκο Πέρεζ Μανοσάλβα ( Santiago Pérez Manosalva 1830-1900) περιέγραφε στο βιβλίο του με τον τίτλο » Σημειώσεις για ένα ταξίδι στο νότιο τμήμα της Νέας Γρανάδας το 1853 » για το παρεκκλήσι της Λας Λάγιος, όπου είχε δει την Εικόνα της Παναγίας με το βρέφος πάνω στην πλάκα ενός βράχου: https://www.wikiwand.com/es/Santuario_de_Las_Lajas.

Εκείνο το πετρόκτιστο παρεκκλήσι από πέτρα που περιέγραφε ο Σαντιάγκο Περέζ το 1853 ήταν ο τρίτος κατά σειρά οικοδομημένος σε εκείνη την θέση ναός της Παναγίας του Λος Λάγιας. (δείτε παρακάτω)

Για τον Ιερό Ναό του Λας Λάγιας, “Το θαύμα πάνω από την άβυσσο” ( El santuario de Las Lajas, la maravilla del abismo)

Θεωρείται ένας από τους ωραιότερους ναούς στον κόσμο! Είναι ο σημερινός μεγαλεπίβολος ναός, ο αφιερωμένος στην Παναγία του Λας Λόγιας, Nuestra Señora de las Lajas στην Κολομβία. Βρίσκεται επτά χιλιόμετρα έξω από την πόλη Ipiales του Δήμου

Nariño, στο τομέα Nariño της νοτιοδυτικής Κολομβίας στα σύνορα με το Εκουαδόρ. Είναι κτισμένος σε γοτθικό ρυθμό μεταξύ των ετών 1926 και 1949 πάνω από το φαράγγι σε μια γέφυρα που εκτείνεται σε αυτό το φαράγγι και σε ύψος υπερ τα 100 μέτρα πάνω από τον ποταμό Guáitara που ρέει στο βάθος του φαραγγιού.

Η εκκλησία έχει σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να “κάθεται” πάνω στο βραχώδες τείχος του φαραγγιού και η «εικόνα» της Παναγίας πάνω στον βράχο του τείχους του φαραγγιού να αποτελεί τον κύριο βωμό της. (είναι ακριβώς πίσω και πάνω από την Αγία Τράπεζα)

Το ιερό της las Lajas, θεωρείται «το θαύμα του Θεού πάνω από την άβυσσο»,και συγκλονίζει με την εικόνα του. Θυμίζει κάστρο των παραμυθιών έτσι όπως ορθώνεται πάνω από το κενό με τις αψίδες του να κοιτάνε στον ουρανό και ντυμένο με γκρίζα και λευκή πέτρα.

ο Las Lajas Sanctuary είναι ένα μοναδικό ορόσημο που συνδυάζει θρησκευτική, αρχιτεκτονική και εικονογραφική αξία. Η τοξωτή γέφυρα των 30 μέτρων από τις δύο πλευρές του βαθιού φαραγγιού, η οποία ενώνει όλα τα κτίρια του ναού, δίνει σε αυτόν τον τόπο μια πανηγυρική και μεγαλοπρεπή εμφάνιση και απ’ όπου ανοίγει μια φανταστική θέα του φαραγγιού.

Ο εκθαμβωτικός αυτός ναός σχεδιάστηκε και ανεγέρθηκε από τον μηχανικό J. Gualberto Pérez από το Εκουαδόρ ο οποίος έκανε και τα σχέδια της γέφυρας και από τον αρχιτέκτονα Lucindo Espinosa από το Pastaza του Nariño. Ο θεμέλιος λίθος που ευλογήθηκε για την ανέγερσή του τοποθετήθηκε την 1/1/1916 και ο ναός αποπερατώθηκε μετά από 33 χρόνια, τον Αύγουστο του 1949.

Κάθε χρόνο συρρέουν στον ναό αυτό χιλιάδες πιστών από τις γύρω περιοχές και απ’ όλο τον Κόσμο.Οι περίοικοι περπατούν πεζή επί δώδεκα ώρες για να φτάσουν σε αυτόν και να προσκυνήσουν στην εικόνα της Παναγίας του βράχου. Πάνω στην επιφάνεια των βράχων του φαραγγιού μέχρι να φτάσουν στο ναό, είναι αναρτημένα χιλιάδες σημειώματα από τους πιστούς με προσευχές για να δεχθούν την ευλογία Της..

Ο σημερινός Καθεδρικός Ναός της Παναγίας του Λος Λάγιος είναι ο τέταρτος κατά σειρ

ά ναός Της εκεί, σε αυτό τον τόπο. Μετά την πρώτη καλύβα που όρθωσε πάνω από την σπηλιά το 1754 ο ιερέας Fray Gabriel Villafuerte, στις 21 του Απρίλη 1769 ξεκινά με πρωτοβουλία του ιερέως Eusebio Navarro η κατασκευή του δεύτερου πιο στέρεου και μεγαλύτερου Ναού που τελείωσε επτά χρόνια αργότερα. Αφορούσε στην ανέγερση ενός παρεκκλησιού φτειαγμένου από τούβλα και ασβέστη και τελείωνε με ένα θόλο στην κορυφή του. Δείτε τον:

Στην διάρκεια των ετών (1858-1893) ο υπάρχων ναός διευρύνθηκε με το παρεκκλήσιστην νοτιοδυτική του πλευρά σε σχέδια και εκτέλεση από τους αρχιτέκτονες Mariano Αulestia και Simón Atapuma μετά από πρωτοβουλία του Ισπανού ιερέως José Maria Burbano. Ο ναός αυτός διατηρήθηκε σε πλήρη λειτουργία επί ένα αιώνα και είχε προκαλέσει τον θαυμασμό όλων όσων

τον αντίκρυζαν.

Δείτε τον:

Σημειώσεις μου:

1) Το 1951 το Βατικανό θέσπισε την κανονική στέψη της Παναγίας του Las Lajas και το ιερό έγινε ήσσονος σημασίας Βασιλική από το 1954.
Το 1984 το Ιερό ανακηρύχθηκε Μνημείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς της χώρας με απόφαση της Κολομβιανής κυβέρνησης.
Το 2006, η Εκκλησία της Παναγίας του Las Lajas ανακηρύχθηκε ως περιουσιακό στοιχείο εθνικού πολιτιστικού ενδιαφέροντος και προσδιορίστηκε η περιοχή επιρροής της.
Το 2007 το ιερό του Lajas θεωρείται ένα από τα 7 Θαύματα της Κολομβίας !.
Το Ιερό βρίσκεται, εξ αρχής έως και σήμερα, υπό τη φροντίδα και τη διαχείριση των Φραγκισκανών αδελφών της Αμώμου Παναγίας και οι θρησκευτικές τελετές γίνονται με την Ρωμαιοκαθολική λειτουργική ιεροτελεστία.

Το προσκύνημα των πιστών στο ιερό είναι μόνιμο, αλλά κατά το διάστημα της 15 και 16 Σεπτεμβρίου χιλιάδες προσκυνητές φθάνουν με τα πόδια μετά από ένα ταξίδι πεζοπορίας τουλάχιστον δωδεκάωρο : http://www.ipitimes.com/ll2009.htm

2) Ο θρύλος της εύρεσης της Εικόνας της Παναγίας μεταφέρεται εδώ σύμφωνα και άποψη του εκ Βραζιλίας επιφανέστατου καθηγητή, καθολικού στο θρήσκευμά και στην δράση του, Dr. Plinio Carrera de Oliveira ( 1908-1995), όπως αυτή η άποψή του καταχωρήθηκε και διατηρήθηκε στα κείμενα του εβδομηνταδυάχρονου σήμερα Atila S. Guimarães , όπως ήδη έχω αναφέρει πιό πάνω.: Https://www.wikiwand.com/en/Plinio_Corr%C3%AAa_de_Oliveira,

Δείτε και: http://handmaidsoftheimmaculate.weebly.com/blog/the-story-of-las-lajas-the-rest-of-the-story

3) Η Μεγάλη Κολομβία: Ο όρος Gran Colombia υιοθετήθηκε το 1819 από τη Δημοκρατία της Κολομβίας και χρησιμοποιείται σήμερα για το γεωγραφικό προσδιορισμό του Κράτους της από το 1819 έως και το 1831 ι οποίος κατελάμβανε μεγάλο μέρος της Νότιοκεντρικής και Νότιας Αμερικής. Η Μεγάλη Κολομβία περιελάμβανε τα εδάφη της πρότερης ισπανικής Αντιβασιλείας της Νέας Γρανάδας, δηλαδή τη σημερινή Κολομβία, την Βενεζουέλα, τον Ισημερινό, τον Παναμά, το βόρειο Περού, την Γουιάνα και την βορειοδυτική Βραζιλία Ο όρος Gran Colombia χρησιμοποιείται από την ιστοριογραφία για να την διακρίνει από την σημερινή Δημοκρατία της Κολομβίας.

4) Mestiza: Θηλυκό γένος της λέξης ο Mestizo, η mastiza, το mastizo = Είναι Ισπανική λέξη και προέρχεται από την λατινική λέξη mixticius, που σημαίνει την μιγάδα, την γυναίκα με αναμεικτη φυλετική ή εθνική καταγωγή. Ειδικά στην Λατινική Αμερική αναφέρεται για τις μιγάδες γυναίκες που προέρχονται από ανάμειξη Ιθαγενούς Αμερικανικής και Ευρωπαϊκής καταγωγής.

“ Mestizo (/mɛˈstiːzoʊ, mɪ-/;[ Spanish: [mesˈtiθo]) is a term traditionally used in Spain, Latin America, and the Philippines that originally referred a person of combined European and Native American descent, regardless of where the person was born. The term was used as an ethnic/racial category in the castasystem that was in use during the Spanish Empire’scontrol of their American and Asian colonies. Nowadays though, particularly in Latin America, Mestizo has become more of a cultural term, with culturally mainstream Latin Americans regarded or termed as Mestizos regardless of their actual ancestry, and with the term «Indian» being reserved exclusively for people who have maintained a separate indigenous ethnic identity, language, tribal affiliation, etc.Mestizo (/ mɛstiːzoʊ, mɪ – /; ισπανικά: mestiθo): ”..είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται παραδοσιακά στην Ισπανία, στη Λατινική Αμερική και στις Φιλιππίνες, και αρχικά αναφερόταν σε άτομα που είχαν γεννηθεί με συνδυασμένη ευρωπαϊκή και ιθαγενή καταγωγή. Στην συνέχεια των χρόνων, ο όρος χρησιμοποιήθηκε ως εθνική / φυλετική κατηγορία, ως Casta, κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας της ισπανικής αυτοκρατορίας στις αμερικανικές και ασιατικές αποικίες. Σήμερα, όμως, ειδικά στη Λατινική Αμερική, η λέξη Mestizo έχει γίνει περισσότερο πολιτιστικός όρος στους λατινοαμερικάνικους λαούς, οι οποίοι έτσι θεωρούνται ή ονομάζονται όλοι τους, ως Mestizos, ανεξάρτητα από την πραγματική τους καταγωγή ενώ με τον όρο ‘indian’ προσδιορίζονται αποκλειστικά τα άτομα που έχουν διατηρήσει ξεχωριστή εθνοτική εθνική ταυτότητα, γλώσσα, φυλετική υπαγωγή, κλπ.

4) Λίγα για τον Ιστορικό ρόλο των Φραγκισκανών και Δομινικανών στην Κολομβία σύμφωνα με το τάγμα των Φραγκισκανών: Στη δεκαετία του 1400 οι Φραγκισκανοί και οι Δομινικανοί ήταν οι πρώτοι ιεραπόστολοι που έφτασαν στην Κολομβία. Γεμάτοι από μεγάλο ζήλο έφεραν το ευαγγέλιο στους ιθαγενείς. Το 1525, η Ισπανία ξεκίνησε την κατάκτηση της χώρας και ίδρυσε την πόλη Santa Fe de Bogotá το 1538. Οι Ιερείς ήσαν εκείνοι που κατάφεραν να επιτύχουν την θέσπιση νόμων ώστε να αποτρέψουν την κακοποίηση των ιθαγενών από τους Ισπανούς καταχτητές.…’Οταν στην Κολομβία το εμπόριο των σκλάβων έφθασε σε ένα σημείο πυρετού στα μέσα της δεκαετίας του 1500, καθώς εκτιμάται ότι ένα εκατομμύριο Αφρικανοί μεταφέρθηκαν στην Καρθαγένη, ένα σημαντικό λιμενικό λιμάνι στην Καραϊβική πλευρά της χώρας, οι Ιερείς ήσαν εκείνοι που τους συνέδραμαν με όλες τους τις δυνάμεις…Σήμερα, η Κολομβία διατηρεί επί του παρόντος υψηλό (75%) καθολικό πληθυσμό και είναι γνωστή ως μία από τις πιο συντηρητικές χώρες της Νότιας Αμερικής, λένε οι Φραγκισκανοί αλλά και εγώ από την μεριά μου προσθέτω οτι η Κολομβία του 73% των καθολικών είναι σταθερά την τελευταία δεκαετία από τις χώρες που έχουν την υψηλότερη εγκληματικότητα και που συνεχώς φιγουράρουν στον κατάλογο των πιο επικίνδυνων χωρών για τον τουρισμό (!!)

Από την ιστοσελίδα των Φραγκισκανών: ” Ιt is noteworthy that St. Francis and St. Dominic had met and were friends while on earth and harbored a deep respect for each other. These two saints are the founding fathers of the first two religious orders that brought the gospel of Jesus Christ to the country. St. Dominic, famous for propagating the rosary, at one time aspired to join St. Francis’ order but St. Francis counseled him to continue with his teaching way of life. St. Francis then gave St. Dominic a Franciscan cord. To this day, each of the orders celebrates the other founder father’s feast days”. “ Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Άγιος Φραγκίσκος και ο Άγιος Δομίνικος είχαν συναντηθεί και ήταν φίλοι ενώ ήταν στη γη και είχαν βαθύ σεβασμό ο ένας στον άλλο. Αυτοί οι δύο άγιοι είναι οι ιδρυτές των δύο πρώτων θρησκευτικών τάξεων που έφεραν το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού στη χώρα (της Μεγάλης Κολομβίας). Ο Άγιος Δομίνικος, γνωστός για τη διάδοση του ροζαρίου, κάποτε φιλοδοξούσε να ενταχθεί στην εντολή του Αγίου Φραγκίσκου, αλλά ο Άγιος Φραγκίσκος τον συμβούλεψε να συνεχίσει τον τρόπο ζωής του. Ο Άγιος Φραγκίσκος έδωσε τότε στον Άγιο Δομίνικο ένα φραγκισκάνικο σχοινί.

Για την στενή σχέση του τάγματος των Δομινικανών και την Ιερά εξέταση, το ανηλεές θανατηφόρο κυνήγι των “μαγισσών”, τα φρικιαστικά βασανιστήρια των “αιρετικών” κ.α κλπ δείτε μια θαυμάσια και εμπεριστατωμένη αναφορά στην ιστοσελίδα: https://chilonas.com/2016/02/18/httpwp-mep1op6y-36k/

5) Για τον ζωγράφο Bedon Fray Pedro (1555-1621): Ιερέας του Τάγματος των Δομινικανών. Γεννήθηκε το 1556 στο Κίτο, γιος του Ισπανικού Pedro Bedón και της Κρεολίδας Juana Díaz de Pineda. Το 1568 εισήλθε στο μοναστήρι του Santo Domingo. Το έτος 1576 πήγε στη Λίμα του Περού για να αποφοιτήσει στο Πανεπιστήμιο. Εκεί πήρε μαθήματα ζωγραφικής, από τον Mateo Pérez de Alesio . Το 1586 επέστρεψε στο Κίτο, όπου διορίστηκε καθηγητής των τεχνών, της θεολογίας, της φιλοσοφίας, της Λατινικής γραμματικής και της γλώσσας των Ίνκας, των επιστημών. Είχε μεγάλο ταλεντο στην ζωγραφική και υπέροχο πλούτο γνώσης. Περίπου το 1590 έφθασε στο Νέο Βασίλειο της Γρανάδας και εγκαταστάθηκε στην Santa fé της Bogotá. Βοήθησε τον Πρόεδρο Αντόνιο Γκονζάλες να εφαρμόσει το φόρο επί τριών αλκαμπάλων( =φόροι επί των πωλήσεων προς οικονομική στήριξη και της Εκκλησίας). Το 1593 ταξίδεψε στην Τούνχα. (= πόλη στα ανατολικά πεδία των κολομβιανών Άνδεων, στην περιοχή που είναι γνωστή ως Altiplano Cundiboyacense, 130 χλμ. Βορειοανατολικά της Μπογκοτά). “En 1594 asistió a un cabildo abierto en Tunja en donde manifestó que obligaba en conciencia el pago de las contribuciones.” Προς το 1596 ίδρυσε την Αδελφότητα της Nuestra Señora del Rósario (Παναγίας με το ροζάριο) και άρχισε την κατασκευή του Παρεκκλησιού της. Ως ζωγράφος δημιούργησε πολλές εξαιρετικού κάλλους τοιχογραφίες με θρησκευτικά θέματα και εικόνες της Παναγίας σε διάφορες μονές των Δομινικανών..Ειδικότερα για την βιογραφία του μπορείτε να δείτε: http://www.enciclopediadelecuador.com/personajes-historicos/fray-pedro-bedon/

Δείτε όμως εδώ, τώρα, την περίφημη τοιχογραφία του που ζωγράφισε στα 1600 όπου απεικονίζεται η Παναγία της Σκάλας με το ροζάριο (Virgen de la Escalera) και η οποία τοιχογραφία του διατηρείται ακόμη στο μοναστήρι του Santo Domingo, Quito. όπου μεταφέρθηκε :

Σας θυμίζει κάτι προς το κοινό μήπως η τοιχογραφία της Virgen de la Escalera με την άλλη την τοιχογραφία της Nuestra Señora de Las Lajas, με το ροζάριο; Κι ας απέχουν μεταξύ τους, η μια από την ώρα που ζωγραφίστηκε και η άλλη από την ώρα που ανακαλύφτηκε , 160 ολόκληρα χρόνια!! Δεν είναι φανταστικό;;

Ο Bedon Fray Pedro επέστρεψε στο Κίτο το 1599

όπου και συνέχισε με το εικονογραφικό και αποστολικό του έργο.

Το 1600 ζωγράφισε για τη Δομινικανή Recolecta, αρκετές τοιχογραφίες με σκηνές της ζωής του ευλογημένου Enrique Susón (τώρα εξαφανίστηκε) και στο τείχος της υπόλοιπης κύριας σκάλας του μοναστηριού, εικόνα της Παναγίας του Ροδαρίου,

η οποία στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε Παρεκκλήσι της εκκλησίας του Santo Domingo.

Μέχρι το τέλος της ζωής του το 1621, ζωγράφιζε μινιατούρες τα βιβλία των χορωδιών του μοναστηριού του Santo Domingo.

Ο παρακάτω πίνακας της Παναγίας του Λος Λάγιος με το ροζάριο αποδίδεται σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια του Εκουαδόρ στον ζωγράφο Bedon Fray Pedro χωρίς άλλα σχόλια

Δείτε σχετικά: http://www.enciclopediadelecuador.com/personajes-historicos/fray-pedro-bedon/, http://www.fecitantiguedades.com/artistas/detalle/96/Bedon–fray-Pedro–Pintor-

Μερικές άλλες από τις πηγές μου:

https://wikivisually.com/wiki/Las_Lajas_Sanctuary

https://www.wikiwand.com/en/Las_Lajas_Sanctuary

https://feel-planet.com/las-lajas-sanctuary-colombia/

http://www.santuariolavirgendelaslajas.com/historia.html

http://narino.info/2016/09/13/la-historia-no-contada-de-la-imagen-de-la-virgen-de-las-lajas/

http://handmaidsoftheimmaculate.weebly.com/blog/the-story-of-las-lajas-the-rest-of-the-story

http://miraclehunter.com/marian_apparitions/approved_apparitions/guaitara/index.html