ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ
Ελληνο – Ρωμαϊκή σύμπραξη
Μια πόλη της ιταλικής μπότας … βουτηγμένη στο παρελθόν … είναι σίγουρα η Firenze, όπως την αποκαλούν οι λατινόφωνοι.
Αν αγαπάς την ιστορία και αν θέλεις να δεις, σε ταινία μεγάλου μήκους, τους αιώνες καλλιτεχνικής και αρχιτεκτονικής ακμής να εναλλάσσονται μπροστά σου, μια επίσκεψη στη Φλωρεντία αρκεί για να μετα-Μορφωθείς. Κάθε σου μέρα εκεί είναι ένα υπερεντατικό μάθημα σε μια άκρως εντυπωσιακή παρελθοντολογία … με την καλή έννοια! … που σε ξε-στραβώνει πνευματικά και αισθητικά.
Σχεδόν παντού, απ’ όποιο δρόμο κι αν στρίψεις, κάποιο αρχιτεκτονικό αριστούργημα σε περιμένει για να σε ξαφνιάσει με την αρτιότητα και την υπερβολή του. Στιβαρά μεγαθήρια ρομανικού, γοτθικού, αναγεννησιακού και μπαρόκ ρυθμού … τα πάντα όλα σε ακτίνα περπατήματος. Απορείς πραγματικά για τα επίπεδα αρχιτεκτονικής αντίληψης του τότε κόσμου και πάνω απ’ όλα για τα επίπεδα τερατώδους υπομονής να σκαλίσουν και να ζωγραφίσουν μέσα-έξω την παραμικρή γωνιά όλων αυτών των τετραγωνικών μέτρων.
Υπήρχε αδιαμφισβήτητα ή τεράστια όρεξη για δημιουργία ή τεράστια μεγαλομανία που έπρεπε να εξωτερικευθεί ή και τα δύο μαζί!
Πάντως το γεγονός ότι σε κάθε πόλη της Τοσκάνης το απαραίτητο τρίπτυχο του ιστορικού κέντρου ήταν: ο Καθεδρικός με τον τρούλο του – το Καμπαναριό και – το Βαπτιστήριο, το οποίο τρίπτυχο φρόντιζαν να ξεπερνά σε αίγλη και κύρος κάθε προηγούμενο, σίγουρα αποδεικνύει την ύπαρξη μιας έντονης ανταγωνιστικής διάθεσης.
Η μεγαλοπρέπεια ενός οικήματος, παρότι ήταν εμφανής η Α-σκοπιμότητα του υπερ-μεγέθους του και της καλο-τεχνίας του, αντανακλούσε παρόλα αυτά μια ανθρώπινη ανάγκη να μείνει κάτι πίσω. Προφανέστατα πρόκειται για υπερφίαλη ανάγκη, καθότι όλοι αυτοί έγιναν στάχτη και χώμα. Αυτός, όμως, ο πόθος για υστεροφημία, έστω και σε υλιστικό επίπεδο, ήταν παρά ταύτα ένας πόθος που συμπαρέσυρε προς το φως της προόδου και όλες τις υπόλοιπες επιστήμες.
Ήταν εποχές πολύ άγριες και ανθρωπιστικά αδυσώπητες, αλλά με έντονο το αίσθημα της εναπόθεσης παρακαταθήκης. Παρότι τα κίνητρα ήταν ιδιοτελώς μικροπρεπή στην πλειοψηφία τους, το αποτέλεσμα παρέμεινε προοδευτικά μεγαλειώδες ανά τους αιώνες.
Αυτή η παντελής έλλειψη υστεροφημικού αισθήματος στη σύγχρονη εποχή είναι ίσως … ας μου επιτραπεί να πω … ένα απ’ τα βασικά αίτια της καθοδικής μας πορείας. Η επικέντρωση στο ΣΗΜΕΡΑ και η απαξίωση του ΑΥΡΙΟ είναι η αρχή της οπισθοδρόμησης και το τέλος της εξέλιξης.
Ένα τέτοιο παράδειγμα στη Φλωρεντία, με πολλές λυπηρές κατά τα’ άλλα κοινωνικές προεκτάσεις αν αναλογιστεί κανείς τη γενικότερη ανέχεια της εποχής, είναι το τέλεια διατηρημένο παλάτι των Μεδίκων - μια δυναστεία που απογείωσε την πόλη και την ευρύτερη περιοχή. Η έκταση που καταλαμβάνει μαζί με τους υπέροχους αχανείς κήπους, και η τοποθεσία στησίματός του πάνω σε λοφάκι που επιτηρεί τους πάντες και τα πάντα, είναι σαφής επίδειξη δύναμης και επιβολής.
Όπως, επίσης, και το παρεκκλήσι των Μεδίκων είναι ένα απ’ τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης, καθώς η μεγαλοσύνη του χώρου σου προκαλεί μια μυστηριακή εσωστρέφεια που βοηθά στην αποκωδικοποίηση της αντίληψής τους για τη ζωή. Συγκεκριμένα η μανιώδης δειγματοληπτική φύλαξη λειψάνων Ρωμαίων και αρκετών Ελλήνων … παρακαλώ! … Αγίων σε σκαλιστές προθήκες με πολύτιμους λίθους σου δίνει απτές αποδείξεις για το πώς αντιλαμβάνονταν τη σχέση τους με τον Θεό και με τον θάνατο.
Η σχέση με τον Θεό ήταν μια σχέση “επενδυτικής φύσεως”, εσωκλείοντάς ΤΟΝ μέσα σε οικήματα απείρου πλούτου με αντάλλαγμα την αιωνιότητα.
Η σχέση με τον θάνατο ήταν μια σχέση “μεταφυσικής Α-θανασίας”, διατηρώντας μετά μανίας ανθρώπινα οστά σε μια αγωνιώδη προσπάθεια ανακοπής της θνησιγενούς φθαρτότητας.
Αυτό, όμως, που σε συνεπαίρνει περισσότερο στη Φλωρεντία είναι η παρουσία της Ελλάδας τόσο σε θρησκευτικό όσο και σε καλλιτεχνικό επίπεδο!
Σε πολλούς ναούς της πόλης βλέπεις την ταυτόχρονη συνύπαρξη της Ορθοδοξίας και του Καθολικισμού. Κάτω απ’ την ίδια στέγη βλέπεις βυζαντινές αγιογραφίες δίπλα από τοιχογραφίες δυτικότροπης ακαδημαϊκής ζωγραφικής. Αμέσως, παίρνεις το αίσθημα ότι η πορεία προς τον Θεό είναι μια κοινή και ομαδική υπόθεση, που δεν ταυτίζεται με αναπαραστάσεις συγκεκριμένης τεχνικής.
Το ίδιο συμβαίνει στα παλάτια και στα μουσεία της Φλωρεντίας, όπου συνεχώς αντικρίζεις Αρχαία Ελληνικά γλυπτά. Ο Ελληνο – Ρωμαϊκός συνεταιρισμός του παρελθόντος είναι εκεί και σου αποδεικνύει ότι επρόκειτο για σύμπραξη που μεγαλούργησε. Ειδικά, στη Galleria dell’ Accademia το πεντάμετρο άγαλμα του Δαυίδ απ’ τα χέρια του Michelangelo σου θυμίζει ξεκάθαρα τον Ερμή…
Παρέλαση από πίνακες ζωγραφικής θα βρεις στο Uffizi Gallery, από πάμπολλους καλλιτέχνες, όπως Santro Botticelli και Leonardo da Vinci.Θα τολμήσω να πω ότι βρήκα πιο εντυπωσιακούς κάποιους πίνακες από ζωγράφους μικρότερου βεληνεκούς, που αξίζουν τον χρόνο σου και την παρατήρησή σου. Το συγκεκριμένο μουσείο είναι το μεγαλύτερο που έχω μέχρι στιγμής επισκεφτεί, αλλά κάθε ώρα που σπαταλάς στις αναρίθμητες αίθουσές του είναι υπερπολύτιμη για το μυαλό και την ψυχή σου.
Ένα ταξίδι στην πρωτεύουσα της Τοσκάνης, τη Φλωρεντία, είναι ένα ταξίδι στον χρόνο … εκεί που Έλληνες και Ρωμαίοι ένωσαν τις δυνάμεις τους και έσπειραν πολιτισμό. Έναν πολιτισμό που έχουμε την τύχη να τον βλέπουμε και να τον θαυμάζουμε έστω και στην Ιταλία, καθότι εκεί έμεινε όρθιος και αναλλοίωτος … σε αντίθεση με την Ελλάδα.
Αυτό το Ελληνο – Ρωμαϊκό συνεταιριλίκι, λοιπόν, που οδήγησε σε μια απ’ τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες του κόσμου οφείλεις κάποια στιγμή να το δεις και να το θαυμάσεις από κοντά.
Μια απτή σύμπραξη με χειροπιαστά θαυματουργά αποτελέσματα!
http://www.macroskopio.gr/el
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου