Γέμισα την πράσινη κανάτα, στάθηκα μπροστά στο φυτό. Έμεινα να χάσκω για λίγες στιγμές. Γιατί, γιατί να μην υπήρχε κάποιος να δείξει και σε μένα αυτή την ελάχιστη μέριμνα. Λύγισαν τα γόνατά μου, μου έπεσε η κανάτα, έγινε χίλια κομμάτια, απλώθηκε το νερό στο πάτωμα. Κι έγινε θάλασσα, και κύματα, και βράχια. Η φτέρη είχε εμένα, μα εγώ δεν είχα κανέναν. Αν αυτό είναι ζωή, χάρισμά σας.  

– Του Κώστα Μαννούρη
Απόσπασμα από την θεατρική παράσταση «Χλωροφύλλη»
https://perithorio.wordpress.com/