Port Arthur, Tasmania: Η“Old prison” της Judith Wright και το νησί των νεκρών
Στην αρχή, ήταν το ποίημα “Old prison” της Αυστραλής ποιήτριας Judith Wright. Είχα από καιρό στο νου μου να διαβάσω και πάλι κάτι δικό της και διάλεξα αυτό. Ήξερα ότι θα μου ήταν δύσκολο, όπως και μου είναι, μιας και δεν κατέχω τόσο καλά την αγγλική την γλώσσα και η δικιά της γραφή είναι τόσο γιομάτη από σύμβολα και ιδιωματισμούς και ούτε έχω βρει ως τα τώρα ποιήματά της να έχουν αποδοθεί στην γλώσσα μας. ‘Όμως, με είχε τόσο γοητεύσει από τα άλλα της, οπότε και το προχώρησα. Και μετά, ήταν το ποίημά της που με ρούφηξε. Με τάραξε με το περιεχόμενό του και με γοήτευσε με τον τρόπο και την δύναμη της γραφής του. Τραγικό στο περιεχόμενο, σκοτεινό σαν την κόλαση που φτειάχνουν οι ανθρώποι, κι απ’ την άλλη τόσο υπέροχο στους συμβολισμούς και τις δυνατές εικόνες του. Κι είπα να τα μοιραστώ όλα τούτα εδώ.
Και, τα λέω τούτα, γιατί, σαν το ξεκίνησα το ποίημα, βρέθηκα να ψάχνω και να αναζητώ ποια ιστορία, ποια γεγονότα του παρελθόντος κρύβονταν πίσω και αναμεσίς των λέξεών του. ’Έτσι, κι από το ποίημα έφτασα στο Port Arthur της Tasmania, σε αυτό το ποινικό κολαστήριο που ήταν ως το 1877 η φυλακή της “εσχάτης λύσης” για τους κατάδικους, και στο οποίο σιωπηρά αναφέρεται η ποιήτρια με το ποίημά της. Σε μια φυλακή, σαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί, ας πούμε, μοναχά που εδώ δεν τους σκότωναν οι Ναζί για να τους κάνουν σαπούνια. Εδώ, οι Βρετανοί ήταν που τους σκότωναν, μα αλλιώτικα. Αλλά, τους σκότωναν! Και, μετά, τους θάβαν’ στο νησί των νεκρών..Γλύτωσαν, βέβαια, εδώ, και μερικοί..Όχι εκείνοι που τους στέλναν’ αλλού να τους κρεμάσουν αλλά εκείνοι οι λίγοι που αντέξαν.. .Όμως, και αυτό το κολαστήριο του Port Arthur συν άλλα εννιά παρόμοιά του στην Αυστραλία, κατέληξε να κηρυχθούν, όπως και τα άλλα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Γερμανών Ναζί, μνημεία Παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την Ουνέσκο και εξαιρετικά προσοδοφόρα για το Κράτος και την ντόπια Κοινωνία ως αξιοθέατα και τόποι συγκέντρωσης τουριστών. Μάλιστα..
Αν δεν έχει ένας τόπος να επιδείξει στην Ιστορία του κάτι το Ωραίο και Καλό, τότε δείχνει αυτό που έχει, τις φυλακές και τα κολαστήριά του..Αυτά και κάνουν σημαία τους.. Εδώ, οι γείτονές μας έκαναν σημαία τους τον ματοβαμμένο και παλουκομπήχτη Κόμη Δράκουλα κι είναι γιατί άλλη ιστορία δεν είχαν ως λαός. Μετά ειπώθηκαν Δάκες αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία….
Οι Βρετανοί, όμως, ως οι τότε αποδιωγμένοι κατάδικοι από την Μ. Βρετανία, και πρώτοι έποικοι των νησιών της Τασμανίας μαζί με τους αξιωματούχους, τους δεσμοφύλακες και τα λοιπά στρατιωτικά σώματα, βρήκαν στους τόπους που επέδραμαν και εποίκησαν, τους ιθαγενείς Αβοριγίνες (Aboriginals ). Ένα λαό με ιστορία και πολιτισμό από τους ανιστόρητους χρόνους, ίσως τον παλαιότερο λαό της γης. Και, τους πετσόκοψαν. Στην Τασμανία υπήρχαν 5000 έως και 10.000 Αβοριγίνες, σήμερα έχουν απομείνει στο νησί μόλις 300. Τους περισσότερους απ’ αυτούς οι Καταχτητές αξιωματούχοι και μη Βρετανοί τους μακέλεψαν, άλλους τους εξανδραπόδισαν ή τους εκτόπισαν σε άλλα νησιά, τους έκαναν δούλους τους έχοντάς τους ως res, κι όσους απομείναν, τους εξολόθρευσαν οι αρρώστειες και τα μικρόβια που έφεραν οι δυτικοί…
Ένας πίνακας του Βρετανού ζωγράφου John Glover (1767-1849) που αποθανατίζει σκηνές της καθημερινότητας των απομεινάντων Αβοριγίνων στην Τασμανία. Όταν πέθανε το 1849, είχαν απομείνει μοναχά 40 στο νησί..
Η σχεδόν εξάλειψη του ιθαγενούς πληθυσμού από τους Βρεττανούς, στην Τασμανία, διατεταγμένη σ’ ένα καιρό μάλιστα, επίσημα από τον κυβερνήτη του νησιού George Arthur (1824-1830) έχει περιγραφτεί από τους ορισμένους ιστορικούς ως πράξη γενοκτονίας. Μέχρι το 1879 είχαν, δεν είχαν ξεμείνει ζωντανοί ει μη μόλις 40 Αβοριγίνες στο νησί.. Κάπως έτσι, άλλωστε τους σκοτώναν και οι Αυστραλοί ή τους κλείναν’ μετά στα δικά τους στρατόπεδα συγκέντρωσης για να τους εκπολιτίσουν..Τελικά, μόλις πρόσφατα, στις μέρες μας, οι Αυστραλοί και οι Τασμανοί άρχισαν να αποδέχονται την ύπαρξή τους στον τόπο τον δικό τους που οι ίδιοι με την βιά κατέλαβαν..Κι ακόμη, όχι ισότιμα. Κακίες μου;;Αλήθειες, πάντως, είναι
Τουλάχιστον, λέω, ας υπάρχουν κι αυτοί οι καταραμένοι τόποι, για να διδάσκει η ιστορία τους, στους τωρινούς και τους επερχόμενους το : Ποτέ ξανά! Ας υπάρχουν, όπως και το ποίημα της Judith Wright φτειάχτηκε και υπάρχει, για να δείχνουν σε μας, τους ανθρώπους, όσα δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ξανασυμβούν..για να λεγόμαστε και να είμαστε άνθρωποι.
Ας ξεκινήσω εδώ, ανάστροφα. Από την ιστορία του τόπου και ας καταλήξω στο ποίημα. Δείτε το Port Arthour της Tasmania, σήμερα:
Στο μπρος μέρος φαίνονται οι ερειπωμένες εγκαταστάσεις των Φυλακών, στο νησάκι επάνω αριστερά, το νησάκι των νεκρών.
Κι εδώ, η θέα του Port Arhur από την θάλασσα. Eιδυλλιακός τόπος δεν μοιάζει, έτσι, όπως ξετυλίγεται στο πράσινο;
Κι εδώ, σ’ αυτήν την εικόνα του έτους 1860, το Πορτ Άρθουρ στις δόξες του, ως ποινικό κολαστήριο και του διαβόλου τόπος
Δυο λόγια για τον τόπο, την Τασμανία: Η Τασμανία, αλλιώς «Tassie», είναι ένα νησί 240 χιλιομέτρων που βρίσκεται στα νότια της Αυστραλίας. Είναι ένα από τα ομόσπονδα κρατίδια (πολιτείες) της Αυστραλίας, που περιλαμβάνει το κυρίως νησί με πρωτεύουσα το Hobart και τα γύρω του άλλα 334 μικρονήσια.. Οι δυτικοί πρωτάκουσαν τον Νοέμβρη του 1642 για το νησί από ένα Ολλανδό εξερευνητή, τον Άμπελ Γιανσζόον Τάσμαν (Abel Janszoon Tasman,‘ Αμπέλ Τάσμαν που πρωτοπήγε ως Ευρωπαίος τότε εκεί και το ονόμασε Van Diemen’s Land από το όνομα του χορηγού της εξερευνητικής αποστολής. Το νησί το κατοικούσαν από 40.000 περίπου χρόνια πριν, οι Αβορίγινες, που στην συνέχεια σχεδόν εξαλείφθηκαν, όπως αναφέρω πιο πάνω..
Το 1803 το νησί εποικήθηκε από Βρετανούς κατάδικους με τους φρουρούς και τους αξιωματούχους τους. Και ιδρύθηκαν σε αυτό το τόπο και στο νησί, στην άκρια του τότε γνωστού κόσμου, πολλές φυλακές- ποινικά κολαστήρια που γιόμιζαν από τους καταδικασμένους στην Μεγάλη Βρεττανία που ξαποστέλνονταν εκεί. Το 1825 ο τόπος ανακηρύχθηκε ανεξάρτητη αυτοδιοικούμενη αποικία. Το 1825 εγκρίθηκε το σύνταγμά του και άλλαξε το όνομα του τόπου σε Τασμανία, από το όνομα του Ολλανδού που πρωτοβρήκε το νησί. Το 1901, ο τόπος (το κυρίως νησί με τα άλλα μικρονήσια του) ανακηρύχθηκε ομόσπονδο κράτος της Αυστραλίας. 75.000 κατάδικοι στάλθηκαν σε αυτή την γη μέχρι το 1877 που έκλεισαν οι φυλακές. Αιματοβαμμένη η ιστορία του τόπου, διαβόητος τόπος βασανιστηρίων. Κόλαση επί της γης, τον αποκαλούσαν. Σήμερα, οι Τασμανοί τον προπαγανδίζουν ως τόπο αναγέννησης. Μπορεί και νάναι ή να γίνει..Πάντως, λεν’ τα φαντάσματα των αδικοχαμένων, εξακολουθούν ακόμη να εμφανίζονται στα ερείπεια των φυλακών του Port Arthur.. Τα έκαναν, βέβαια, και αυτά, οι Τασμανοί, αξιοθέατα μαζί με τα άλλα.
Κι όπως κι ο ποιητής τους, ο Oodgeroo Noonuccal, έλεγε :
«Let no-one say the past is dead, the past is all about us and within»
Η Ιστορία του Port Arthour της Τασμανίας ως ανδρικής ποινικής φυλακή για παιδιά και ενήλικες.
Το Port Arthour το 1830 ξεκίνησε να υπάρχει ως μικρός σταθμός ξυλείας. Δεν άργησε να μεταμορφωθεί ως τρομερός τόπος ποινικής φυλακής για άντρες και παιδιά, μετά τις φυλακές του νησιού Νόρφλοκ(Norfolk) που ήταν αβάσταχτης σκληρότητας και για πιο επικίνδυνους κατάδικους. Από το 1788 η Μ. Βρεττανία αδυνατώντας να εκτοπίσει τους καταδίκους της στην Αμερική λόγω του Πολέμου για την ανεξαρτησία της, τους μετέφερε ,από τότε και μετά, στις Αυστραλιανές αποικίες και στις φυλακές του νησιού του Νόρφολκ και της Τασμανίας. Οι κατάδικοι κατέφθαναν στο Port Arthour με πλοία
κατάδικοι μεταφερόμενοι με πλοία στο Port Arthour
απευθείας από την Μ. Βρετανία κατά εκατοντάδες. Πολλοί απ’ αυτούς πέθαιναν από τις κακουχίες στο μακρύ ταξίδι πριν φτάσουν. ‘Άλλοι πνίγονταν μαζί με το πλοίο σαν ναυαγούσε. Και, τα ναυάγια ήταν πολλά.. Άλλους, τους έστελναν στο Νόρφολκ. Από το 1834 έφτειαξαν ξεχωριστές φυλακές για τους εφήβους και τα παιδιά. Σκληρές και απάνθρωπες οι φυλακές τους.. Είχαν ήδη φτειάξει και Εκκλησία, και εκκλησιάζονταν. Από το 1840 και μετά φτειάξαν’ στις φυλακές τα ξεχωριστά κελιά και βέβαια ένα νοσοκομείο για τους άρρωστους αλλά κι ένα άσυλο για όσους τρελλαίνονταν ή ονόμαζαν τρελλούς. Ειδικά από τότε και μετά που έγιναν τα χωριστά κελιά, ο τόπος ονομάστηκε και επίσημα κόλαση!! Όσους, πλέον, κατάδικους δεν κατάφερναν οι φύλακες να «σπάσουν» στο Νόρφολκ, τους έστελναν για «τελική» επεξεργασία στο νησί της Τασμανίας, στο Port Arthour. Ετσι απαλλασσόταν το Κράτος της Μ. Βρετανίας από αυτούς και το νησί αυτό, στο λιμάνι του Πορτ Αρθουρ έγινε και επίσημα το κολαστήριο της «έσχατης λύσης».
Στην αρχή, έφτιαξαν οι ίδιοι οι κατάδικοι πρόχειρες παράγκες για να προστατευθούν από το τσουχτερό κρύο, όπου και μέναν μαζικά σε αυτές. Κι έπειτα, οι ίδιοι οι κατάδικοι φτειάξαν με τα χέρια τους τις γρανιτένιες φυλακές τους. Και, πιο μετά, τα χωριστά κελιά για τον καθένα τους.
Τρόπος διαφυγής από το νησί δεν υπήρχε. Ο θάλασσα γύρω από το λιμάνι γιομάτη από καρχαρίες, παγωμένη, με βράχια κοφτερά και πανύψηλα (πάνω από 300μ) οι πέριξ ακτές (δείτε εικόνες) και σπηλιές – ρουφήχτρες πάνω στην ξηρά, στα βράχια και κάτω από την θάλασσα. Μια στενή και μοναδική λωρίδα στεριάς, το Eaglehawk, που επικοινωνούσε με την ενδοχώρα της Τασμανίας, φυλασσόταν νυχθημερόν από τους Βρεττανούς στρατιώτες και τα αιμοβόρα σκυλιά τους.
Οι κατάδικοι δούλευαν συνεχώς και κάτω από αβάσταχτες συνθήκες. Έσπαζαν γρανιτένιες πέτρες στα λατομεία για τα κτίσματα, τα έχτιζαν, έκοβαν δέντρα… Ειδικά, μάλιστα, με την τελευταία εξαναγκαστική βαρειά εργασία τους, έφεραν μεγάλα έσοδα στην Μεγάλη Βρετανία. Μέχρι το 1833 είχαν ολοκληρώσει το στρατόπεδο με τους πυργίσκους της φρουράς στον λόφο. Σήμερα, κάνουν ανασκαφές για να βρουν τα απομεινάρια εκείνης της πρώτης περιόδου, ώστε να τα κάνουν και αυτά αξιοθέατα.
Στην περιοχή του Πορτ Αρθουρ, κτίστηκαν περισσότερα από 30 κτίρια, ερείπια τώρα και πολλά ήδη στις μέρες μας ανακαινισμένα από μέρη των φυλακών ως τα σπίτια της εποχής που χρονολογούνται από την ίδρυση της φυλακής το 1830 μέχρι το κλείσιμό της το 1877. Την ξανάνοιξαν, βέβαια, την φυλακή αυτή, στο β’ παγκόσμιο πόλεμο όπου φυλάκισαν γύρω στους 500 Γερμανούς αιχμαλώτους πολέμου..Δεν έμαθα αν γύρισε κανείς τους πίσω..Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου περίπου 12.500 κρατούμενοι εκτίσανε ποινές και για πολλούς ήταν μια ζωντανή κόλαση.
Η κύρια φυλακή των καταδίκων, γνωστή ως Penitentiary, βρίσκεται μπροστά στην προκυμαία και ολοκληρώθηκε το 1844. Στην πρώτη δεκαετία του λειτουργούσε ως σιτοβολώνας και αλευρόμυλος. Τον αλευρόμυλο τον κινούσαν για να λειτουργήσει 24 κατάδικοι με την δύναμή τους μοναχά..
A treadmill in England. In Australia, convicts were 24, naked from the waist up.
Πως να μην καταντήσουν φαντάσματα μετά;
Τα ξεχωριστά κελιά ( Τhe separate cells)
Το κτίριο Penitentiary ήταν τετραώροφο, ύψους 75 μέτρων. Οι δυο κάτω όροφοί του μετατράπηκαν σε 136 μονά κελιά και σε κοιτώνες για 513 κατάδικους. Η «μοντέρνα» φυλακή του Penitentiary όπως και ενός γειτονικού της κτιρίου, βασίστηκε στην ιδέα που είχαν στην Μ. Βρετανία οι William Crawford και του Joshua Jebb. Σύμφωνα με αυτήν, οι κατάδικοι έπρεπε να αποκτήσουν ξεχωριστά o καθένας τους, μεμονωμένα κελιά, να ονομάζονται με αριθμούς και όχι με τα ονόματά τους, να φορούν μάσκες στο κεφάλι τους και, κυρίως, να ζουν σε απόλυτη ησυχία. Οτι μόνον έτσι θα συμμορφώνονταν και θα μετάνιωναν για τα εγκλήματά τους.. Επίσης , ότι έτσι θα τους «έσπαγαν» ενώ στις άλλες φυλακές και με την σωματική βάσανο, τους σκλήραιναν πιο πολύ..Α! Τους επέτρεπαν- δεν ξέρω να πω κάθε πότε- και να ασκούνται, βγαίνοντας σε επίσης απομονωμένο χώρο (ανακαινίστηκε ομορφοφτιαγμένος και αυτός- δεν βρήκα φωτογραφία του πριν), όπως και να πηγαίνουν στην εκκλησία αλλά μέσα σε κλειστά ερμητικά κουτιά κλεισμένοι και μακρυά από όλους τους άλλους..
Δηλαδή, από τότε το 1840 και με τις ιδέες αυτές, σηματοδότηθηκε η αρχή για την αλλαγή της ποινικής μεταχείρισης, από την σωματική βία με τις βουρδουλιές, τις σιδεροδέσμιες περιβολές στα πόδια και στα χέρια κλπ, στην ψυχολογική βία ως μέθοδο τιμωρίας, δήθεν σωφρονισμού. Το άσυλο για τους παράφρονες, τυχαία το’ χτισαν δίπλα στα κελιά αυτά , λέτε;
Ετσι, έκλεισαν τους κατάδικους, τον καθένα τους στο δικό του κελί εμβαδού 136 τετραγωνικών μέτρων, τους φόρεσαν ολουνών κουκούλες μόνιμες και τους κλείδωσαν στην σιωπή. Μέχρι που οι φύλακες επικοινωνούσαν μεταξύ τους με τα χέρια για να μην ακούγονται, μέχρι που, λένε, φορούσαν παντούφλες, για να μην ακούν τα βήματά τους οι κατάδικοι.. Αυτό ήταν το λεγόμενο σύστημα σιωπής «‘Silent System’ Κάτι σαν τα «λευκά» κελιά απομόνωσης της Μπάαντερ-Μάινχοφ στην Γερμανία, μου’φερε στον νου, ο,τι διάβασα.. Μόνο που αυτά εδώ της φυλακής του νησιού, δεν είχαν φως, ούτε στοιχειώδες εύρος, ούτε τουαλέτα, ούτε καν εξαερισμό..Μερικά τα ανακαίνισαν- ομορφοφτιάχνοντάς τα επίσης- δείτε τα-, άλλα δείτε τα όπως ήσαν παλιά.. Οι περισσότεροι κατάδικοι ανέπτυξαν ψυχικές αρρώστειες από την απουσία του φωτός και του ήχου..Δείτε τα στις φωτογραφίες μαζί με τα άλλα ακόμη ερειπωμένα κτίσματα της φυλακών:
δυο απ’ τα «ξεχωριστά» κελιά στο port-arthur, χτίστηκαν το 1857, Τι χωράει το καθένα τους; Εκείνη η σιδεριά στήριζε το ταβάνι για τ’ άλλα του πάνω ορόφου.Αυτά έχουν παράθυρα.Τα υπόλοιπα, τα εσωτερικά, όχι
Επίσης , άλλη μέθοδος τιμωρίας, ήταν η στέρηση φαγητού. Όποιος ήταν υπάκουος,, είχε φαγητό και καπνό..Οι άλλοι , όχι. Ο κατάδικος J.F Mortlock έγραψε το 1864:
«All the evil in his nature (and who is without any) had been developed and nourished by harsh and cruel treatment, kindling, perhaps, a revengeful feeling against all mankind – a feeling, often the cause, in Australia at a future period, of the barbarous murder of innocent individuals.»
“ In many ways Port Arthur was the model for many of the penal reform movement, despite shipping, housing and slave-labour use of convicts being as harsh, or worse, than others stations around the nation.” — Wikipedia
και καθ’ όσον αφορά στην ανακήρυξη των φυλακών του Port Arthur ως μνημείου παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την Ουνέσκο το 2010:
«In July 2010, a total of 11 Australian convict sites were inscribed on the UNESCO World Heritage List, five of which are found in Tasmania. The sites are recognised as «the best surviving examples of large-scale convict transportation and the colonial expansion of European powers through the presence and labour of convicts».
The Tasmanian sites are Port Arthur Historic Site and the Coal Mines Historic Site on the Tasman Peninsula; the Cascades Female Factory in South Hobart; Darlington Probation Station on Maria Island; and Woolmers and Brickendon Estates near Longford.»
Εδώ, βλέπετε, το νησί των νεκρών ( island of deads). Βρίσκεται έξω από το λιμάνι του Πορτ Άρθουρ και εκεί μεταφέρονταν και θάβονταν οι νεκροί των φυλακών του. Πολύ μικρό νησάκι, μια πιθαμή τόπος που όλο και το διαβρώνει η θάλασσα. 1646 κατάδικοι, λένε, θάφτηκαν εκεί, χώρια από τους φύλακες. Στην κορυφή του νησιού ταφήκαν μοναχά οι φύλακες και εκεί μοναχά υπάρχουν ταφόπλακες. Αυτός ήταν ο Κανόνας. Στην κάτω ζώνη, είναι θαμμένοι οι κατάδικοι, χωρίς ταφόπλακα, χωρίς τ’ όνομά τους πουθενά..Κι αυτός ένας άλλος Κανόνας.
Ας μην πω άλλα.. αλλά ας δείξω, τουλάχιστον, τις φωτογραφίες μερικών καταδίκων, κάμποσων φυλάκων της φυλακής, μα και την φωτογραφία ενός από τους μακροβιότερους και σκληρότερους διοικητές των φυλακών: τον James Boyd, Commandant of the Port Arthur prison site (1853 – 1871). ‘Ετσι, επειδή τώρα οι Τασμανοί απολογούνται γιατί εξέθεσαν δημόσια τις φωτογραφίες των καταδίκων..Και αυτό, γίνεται στις μέρες μας. Δείτε τις:
1874, Πίνακας καταδίκων (photo T. J. NEVIN)
Και δείτε τώρα και το υπέροχο ποίημα της Judith Wright » Old prison» που αναφέρεται ακριβώς σε αυτήν την φυλακή των κολασμένων σε αυτήν την ζωή, στην φυλακή του Port Arthur της Τasmania, πολιτείας της Αυστραλίας.
The rows of cells are unroofed,
a flute for the wind’s mouth,
who comes with a breath of ice
from the blue caves of the south.
O dark and fierce day:
the wind like an angry bee
hunts for the black honey
in the pits of the hollow sea.
Waves of shadow wash
the empty shell bone-bare,
and like a bone it sings
a bitter song of air.
Who built and laboured here?
The wind and the sea say
-Their cold nest is broken
and they are blown away-
They did not breed nor love,
each in his cell alone
cried as the wind now cries
through this flute of stone.
Και εδώ, η «απόδοση» στην ελληνική του ποιήματος από μένα. Οποιαδήποτε υπόδειξη διόρθωσής της, δεκτή:
Οι σειρές των ερειπωμένων κελιών
ένα φλάουτο για το στόμα τ’ ανέμου,
που’ ρχεται με παγωμένη ανασαιμιά
από τις μπλε σπηλιές του νότου
Ω σκοτεινή και ανταριασμένη μέρα:
Ο άνεμος σαν άλλη αγριεμένη μέλισσα
που ψάχνει για το μαύρο μέλι*
στις σπηλιές της κοίλης**θάλασσας
Κύματα σκιάς ξεπλένουν
το αδειασμένο από τα γυμνωμένα κόκκαλα κελί
κι αυτή σαν ένα κόκκαλο τραγουδάει
ένα πικρό τραγούδι τ’ αέρα.
Ποιός έχτισε και δούλεψε βαριά εδώ;
Ο άνεμος και η θάλασσα λέν’
-Η κρύα τους φωλιά χαλάστηκε
και αυτοί σκορπιστήκαν μακρυά-
Δεν είχαν γεννήματα, ούτε αγάπη
ο καθείς στο κελί του μοναχός
θρήνησε σαν πως και ο άνεμος τώρα κλαίει
μέσα από αυτό το πέτρινο το φλάουτο
Σημειώσεις: 1. black honey = μαύρο μέλι: Αναφέρεται στο ομώνυμο φυτό black honey με το επιστημονικό όνομα Melianthus comosus που φυτρώνει και εκεί σε υψόμετρο 2.000 μέτρων από την θάλασσα και παράγει πλούσιο μαύρο νέκταρ. Τα έντομα «τρελαίνονται» για το λουλούδι αυτό και το ψάχνουν με ανυπομονησία..
2. H κοίλη θάλασσα δημιουργείται από ένα πολύ ψηλό κύμα. Το κύμα σηκώνεται σε μεγάλο ύψος και μέχρι το κατώτερο σημείο του δημιουργείται μια μεγάλη κοιλότητα. Οι ναυτικοί το ονόμαζαν » η τρύπα» της θάλασσας». Συνήθως, πρόκειται για ένα μοναχό κύμα. Μπορεί, όμως νάναι και τρία συνεχόμενα Τότε τα λένε «Τρεις αδελφές» Έχουν χαθεί καράβια και καράβια εξ αιτίας τους. Τώρα, φαντασθείτε την εικόνα που μας φέρνει η ποιήτρια. Το κύμα νάναι τόσο ψηλό που να αφήνει ορατές και λεύτερες τις σπηλιές για ψάξει μέσα τους η μέλισσα για το λουλούδι. Τρέλα! Κι αν λάβουμε υπ όψη ότι το λουλούδι αυτό το συναντάμε σε υψόμετρο 2.000 μέτρων… Ε! Το κύμα το τεράστιο είχε αδειάσει την θάλασσα μπροστά του..Και, να η Κόλαση!
https://beatrikn.wordpress.com/
Οι πηγές μου, αν θέλετε επιπρόσθετες πληροφορίες:
judith Wright (31/5/1915 – 25/6/2000). H Μεγάλη Αυστραλή ποιήτρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου