ΑΝΑΤΟΜΙΚΟ ΣΧΌΛΙΟ

Ανατομικό Σχόλιο από selana019 Ευθυμία Γιώσα Κατόπιν πρόσφατης, ιδιωτικής μου συζητήσεως αποκαλύφθηκε ενώπιον των οφθαλμών μου η σημασία ενός μέρους του ανθρώπινου σώματος, την οποία διαισθητικά είχα από καιρό καταλάβει, ωστόσο είχα άρνηση ν’ αποδεχτώ. Οφείλω, δε, να παραδεχτώ ότι, παρά τις αναφορές πλείστων πολιτικών «κεφαλαίων» του τόπου σε αυτό, ενδεικτικές αν μη τι άλλο της ιδιαίτερης αξίας του, εγώ αγρόν ηγόραζα. «Όλοι μας θα βάλουμε πλάτη να μην βουλιάξει η Ελλάδα», δήλωνε ο Αντώνης Σαμαράς το 2010, καταφερόμενος εναντίον του τότε Πρωθυπουργού, Γ. Παπανδρέου, ο οποίος το 2015, ως πρόεδρος του ΚΙΔΗΣΟ, υποστήριζε πως «θα βάλει πλάτη για τις διαπραγματεύσεις του Τσίπρα», ο οποίος, με τη σειρά του, το 2016 διέβλεπε πως ο τρόπος «για να βγούμε από την κρίση» είναι «να βάλουμε όλοι πλάτη». Κι ενώ εμείς, οι κατά σύμβαση πολίτες- αφού η έννοια προϋποθέτει και το συμμετέχειν εκτός από το διαβιοίν- έχουμε προσφέρει την πλάτη μας ως άλλη ράχη όνου στο κράτος και τους διαχειριστές του, θετικό ισοζύγιο δεν φαίνεται να προκύπτει, με άλλα λόγια «μηδέν εις το πηλίκιον», για να θυμηθούμε και τις… λεξιπλαστικές ικανότητες των πολιτικών μας «αρχών». Εντούτοις, το αδιέξοδο δεν έγκειται τόσο στις άκαρπες προσπάθειές μας, που καταλήγουν, μάλιστα, να μετατρέπουν την πλάτη μας σε καμπούρα, όσο στην αναγκαιότητα πια μιας άλλης πλάτης, φιλικά προσκείμενης στη δική μας, η οποία και θα σταθεί επικουρικά σιμά μας. Θα επωμιστεί το βάρος μας και θα εγγυηθεί για τα προσόντα μας, θα μας κάνει ορατούς, θα υπενθυμίσει την ύπαρξή μας σε αυτούς που άλλοτε μας γύριζαν τη δική τους πλάτη. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι που σκεβρώνουμε κάθε μέρα και περισσότερο από το άχθος μιας οικονομικής επισφάλειας και μιας πολιτικής ασάφειας. Ζήτημα προκύπτει όταν, για να γίνουμε θεατοί, χρειάζεται κάποιο εξωτερικό δάχτυλο, σαν τη μύτη του μολυβιού στις γραμμές ενός βιβλίου, που θα επισημάνει την παρουσία μας. Στη λίστα των ραντεβού ενός γιατρού, στο ντοσιέ με τα βιογραφικά ενός εργοδότη, στην ουρά κάποιας δημόσιας υπηρεσίας, στις σελίδες μιας εφημερίδας, στους διαδρόμους ενός πανεπιστημίου. Έτσι, υπάρχουν (τουλάχιστον) δύο ενδιαφέρουσες «τάσεις» εντός της κοινωνίας. Η μία άρεσκεται να κρατά στο περιθώριο συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων, δηλαδή να προσποιείται πως δεν υπάρχουν επειδή έχει αποφασίσει να τους καταστήσει αόρατους και η άλλη, απαλλαγμένη πια από ιδεοληπτικές και ηθικιστικές αγκυλώσεις, παραδέχεται ότι για να δει έναν άνθρωπο χρειαζεται κάποιον άλλον που θα της τον δείξει, ειδάλλως, όπως και η έτερη τάση, προσποιείται πως δεν υπάρχει. «Όλοι μαζί χρειάζεται να βάλουμε πλάτη για να προχωρήσουμε», συμπέρανε και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος τον περασμένο μήνα. Αγνοώ πόση πλάτη έχω βάλει για την…πρόοδο της χώρας και πόση θα χρειαστεί να βάλω ακόμη, ωστόσο  είμαι ελαφρώς σιγουρότερη για το ότι κάνω πλάτες σε μια κατάσταση που μου θυμίζει  έντονα τα σχολικά και τα φοιτητικά μου χρόνια: ο/οι εξεταστής/ές γυρνά/ούν την πλάτη κι οι εξεταζόμενοι προλαβαίνουν ν’ ανταλλάξουν πληροφορίες προβιβάσιμου επιπέδου. Βέβαια, δεν είναι μόνο ότι προβιβάζονται. Παίρνουν σχεδόν άριστα κι εσύ, που καυχιέσαι ότι δεν στηρίχτηκες σε ξένες πλάτες, μένεις μετεξεταστέος. - See more at: http://www.babylonia.gr/2017/05/25/anatomiko-scholio/#sthash.fh2xhAgB.dpuf Δημοσιεύτηκε just now από τον χρήστη selana

ΒΡΟΥΛΙΔΙΑ : Η ΕΞΩΤΙΚΗ ΠΑΡΑΛΙΑ ΣΤΗ ΧΙΟ

Βρουλίδια : Η εξωτική παραλία με τα γαλαζοπράσινα νερά 

και τα κατάλευκα  βράχια

Είναι μία από τις πιο όμορφες παραλίες της Χίου, με γαλαζοπράσινα κρυστάλλινα νερά, ολόλευκα βράχια, χοντρή άμμο και πολύ μικρά βότσαλα. Είναι μικρή σε έκταση και εκτός από τον Αύγουστο δεν μαζεύει πολύ κόσμο.

Τα Βρουλίδια βρίσκονται στο νοτιότερο άκρο του νησιού. Απέχουν 33 χιλιόμετρα από την πόλη της Χίου και 9 χιλιόμετρα από το γραφικό Πυργί, στα Μαστιχοχώρια.

Η πρόσβαση με αυτοκίνητο είναι εύκολη και υπάρχει χώρος για στάθμευση. Στο ίδιο σημείο υπάρχει και καντίνα για τις απαραίτητες προμήθειες.

Λίγα σκαλοπάτια χωρίζουν το πάρκινγκ από τη μαγευτική παραλία. Αυτό που χρειάζεται σίγουρα είναι ομπρέλα, καθώς η παραλία δεν διαθέτει παρά μόνο ένα ή δύο αρμυρίκια, τα οποία συνήθως είναι πιασμένα.

Μόλις ο επισκέπτης φτάσει στην παραλία θα ανακαλύψει την εξωτική ομορφιά της, αλλά θα χρειαστεί να οπλιστεί με θάρρος, καθώς τα νερά κυρίως τους πρώτους μήνες του καλοκαιριού, είναι ιδιαίτερα κρύα. 

Πηγή

https://ellas2.wordpress.com/

ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Εισαγόμενος πολιτισμός

Η κυρία στη φωτογραφία είναι τουρίστρια, από τη Νορβηγία. Λέγεται Μία Ράμβικ και μένει, αυτές τις μέρες, σε κάποιο ξενοδοχείο στην Αγία Μαρίνα. Τη συνάντησα την Τρίτη, 16-5, να πεζοπορεί, ώρα δύο μες στο λιοπύρι, σε έναν αγροτικό δρόμο, μεταξύ Σταλού και Αγίας Μαρίνας. Μάζευε τα σκουπίδια από το δρόμο, τα έβαζε σε σακούλες, που κρατούσε στο σακίδιό της, και αναζητούσε κάδους για να τα ρίξει.
Σταμάτησα το αυτοκίνητό μου και πήρα τις σακούλες της, για να τη βοηθήσω. Είχε καθαρίσει έναν δρόμο, περίπου δύο χιλιομέτρων και έσερνε ένα φορτίο δέκα κιλών. Την ευχαρίστησα, τη φωτογράφισα και δήλωσα  την έκπληξή μου για τον υπερβολικό κόπο που έκανε. Μου απάντησε ότι αυτή η παραδεισένια φύση με το πράσινο και τα λουλούδια αξίζει κάθε θυσία. Είπα ότι αυτό είναι αδιανόητο για τη νοοτροπία «ημών» των ντόπιων και μου απάντησε ότι πάντα και παντού υπάρχουν προβληματισμένοι άνθρωποι και διανοούμενοι που φροντίζουν το περιβάλλον.
Συμφώνησα επιφανειακά, αν και σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει στην «ημεδαπήν», ούτε για δείγμα, διανοούμενος που θα μάζευε ποτέ ένα πεταμένο πλαστικό μπουκάλι από την άκρη του δρόμου. Όλα τα περιμένουμε από τον δήμαρχο.
Μου εκμυστηρεύτηκε ότι έρχεται συχνά στην Κρήτη και κάθε μέρα, η ίδια και η παρέα της, κάνουν περιπάτους καθαριότητας. Κρατούσε μάλιστα από την πατρίδα της ένα ειδικό μπαστούνι, που έπιανε τα τενεκεδάκια και τα πλαστικά, με έναν απλό χειρισμό. «Φοβάμαι τα φίδια» μου εξήγησε. «Το μπαστουνάκι με προστατεύει.»
Τη βεβαίωσα ότι στην Κρήτη δεν έχομε δηλητηριώδη φίδια και εκείνη συμπέρανε: «Να άλλη μια απόδειξη ότι η Κρήτη είναι Παράδεισος». «Παράδεισος με πολλά σκουπίδια», είπα εγώ αυτοσαρκαστικά. Και εκείνη απάντησε με ευγένεια: «Ποιος ξέρει, ίσως και στον αληθινό παράδεισο του ουρανού, κάποιοι φροντίζουν το περιβάλλον και μαζεύουν τα σκουπίδια.»

* O Σταύρος Πλανάκης είναι φιλόλογος.

http://www.haniotika-nea.gr/

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ( 1918-2017 )

Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (1918-2017)

Posted by sarant

Παρόλο που χαριτολογώντας λέγαμε ότι «θα μας θάψει όλους», ο επίτιμος αρχηγός της ΝΔ Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επλήρωσε κι αυτός προχτές το κοινό χρέος, όπως ευφημιστικά έλεγε το παλιό κλισέ -εύλογα λοιπόν του αφιερώνεται το σημερινό άρθρο. Για τη ζωή και τη σταδιοδρομία του εκλιπόντος έχουν ήδη γραφτεί πάρα πολλά, οπότε εμείς εδώ θα εστιαστούμε σε πτυχές που έχουν να κάνουν με το χιούμορ και τη γλώσσα.

Παρόλο που τα βιογραφικά στοιχεία του Κ. Μητσοτάκη είναι γενικώς γνωστά, διάλεξα να παραθέσω το μεγαλύτερο μέρος από ένα συνοπτικό βιογραφικό του γραμμένο από τον συγγραφέα Γιώργο Αλεξάτο, από σαφώς αριστερή οπτική:

Από αστική οικογένεια πολιτικών της Κρήτης, με συγγενικούς δεσμούς με τον Ελευθέριο Βενιζέλο (ο οποίος φρόντισε με κληροδότημα για τις σπουδές του), ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υπήρξε τυπικός εκπρόσωπος των συμφερόντων της τάξης του.

Στον δημόσιο βίο εμφανίστηκε σε νεαρή ηλικία, ως ηγετικό στέλεχος της Εθνικής Οργάνωσης Κρήτης, συμμετέχοντας στην Αντίσταση κατά των γερμανών κατακτητών, σε συνεργασία με το ΕΑΜ. Έχοντας συλληφθεί από τους Γερμανούς, απελευθερώθηκε με μυστική αγγλογερμανική συμφωνία, με την ταυτόχρονη απελευθέρωση αιχμαλώτων γερμανών αξιωματικών, χάρη στη δεδομένη αγγλοφιλία του και την κοινωνική του θέση.

Βουλευτής του Κόμματος των Φιλελευθέρων από το 1946, υπουργός στις κεντρώες κυβερνήσεις στα 1951-52, είχε τη φήμη του σταθερού αλλά μετριοπαθούς αντικομμουνιστή. Η εικόνα της μετριοπάθειας ενισχύθηκε ιδιαίτερα το 1955, όταν στη Βουλή υπερασπίστηκε τον Νίκο Καζαντζάκη από τις επιθέσεις της Εκκλησίας και της Δεξιάς, όπως και το 1962, όταν, με δημόσια δήλωσή του, τάχθηκε υπέρ της νομιμοποίησης του ΚΚΕ.

Έχοντας ταχθεί ανεπιφύλακτα υπέρ του Ανένδοτου Αγώνα που κήρυξε η Ένωση Κέντρου στα 1961-63, στα 1963-65 υπήρξε υπουργός Οικονομικών στις κυβερνήσεις του Γεώργιου Παπανδρέου και τότε ήταν που ήρθε σε σύγκρουση με τη ριζοσπαστική πτέρυγα του κόμματος, την οποία εξέφραζε ο Ανδρέας Παπανδρέου. 
Η αντιπαράθεση είχε και προσωπικά κίνητρα, καθώς η ανάδειξη του Ανδρέα παρεμβλήθηκε ως εμπόδιο στη φιλοδοξία του να διαδεχθεί τον Γεώργιο Παπανδρέου στην κομματική ηγεσία. Είχε όμως και ιδεολογικοπολιτική βάση. Ο Μητσοτάκης αντιτασσόταν στην προοπτική της μετατόπισης της Ένωσης Κέντρου σε μια κατεύθυνση κεντροαριστερή, με χαρακτηριστικά σοσιαλδημοκρατικά, όπως και στη διατάραξη των σχέσεων της Ελλάδας με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, που διέρχονταν κρίση λόγω του Κυπριακού.

Κρίσιμη στιγμή στην πολιτική του διαδρομή υπήρξε ο Ιούλιος 1965, όταν πρωτοστάτησε στην αποστασία, στηρίζοντας το βασιλικό πραξικόπημα που ανέτρεψε την κυβέρνηση Παπανδρέου και συμμετέχοντας στις κυβερνήσεις των αποστατών. Αναλαμβάνοντας, έτσι, τεράστιες ευθύνες για την πολιτική κρίση που οδήγησε, τελικά, στην επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας το 1967.

Έχοντας διωχθεί από τη δικτατορία, ήταν ο πρώτος πολιτικός που μίλησε, ήδη το 1968, για «λύση Καραμανλή», ο οποίος, όμως, δεν τον συμπεριέλαβε στην κυβέρνηση που σχημάτισε τον Ιούλιο του 1974.

Αποτυγχάνοντας να εκλεγεί ανεξάρτητος βουλευτής στα Χανιά το 1974, εκλέχτηκε το 1977 ως επικεφαλής του Κόμματος Νεοφιλελευθέρων και ένα χρόνο αργότερα εντάχθηκε στη Νέα Δημοκρατία και ανέλαβε το υπουργείο Εξωτερικών.
Επί των ημερών του έγινε η επανένταξη στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και υιοθετήθηκε η πολιτική της συνδιαλλαγής με την Τουρκία για το Κυπριακό. Τότε ήταν που αναφερόμενος στην Κύπρο τη χαρακτήρισε «οδαλίσκη της ανατολικής Μεσογείου».

Πρόεδρος της Ν.Δ. από το 1984, ως ο ιστορικός αντίπαλος του Ανδρέα Παπανδρέου, θα συνεργαστεί το 1989 με τον ενιαίο τότε Συνασπισμό της Αριστεράς στην κυβέρνηση Τζανετάκη. Μια συνεργασία που θα αξιοποιηθεί από τη Δεξιά για την αποκάθαρσή της από το στίγμα του ακραίου αντικομμουνισμού, πόσο μάλλον όταν επαναλήφθηκε αμέσως μετά με την Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα.

Πρωθυπουργός στα 1990-93, ο Μητσοτάκης θα εφαρμόσει μια πολιτική βαθιά αντιλαϊκή, βασισμένη στον νεοφιλελευθερισμό, και όπως ήταν αναμενόμενο θα χάσει τις επόμενες εκλογές, οπότε θα αποσυρθεί και από την ηγεσία της Ν.Δ., ανακηρυσσόμενος επίτιμος πρόεδρός της.

Καλώς ή κακώς, δίκαια ή άδικα, για πολύ κόσμο, κομβικό σημείο στην πολιτική σταδιοδρομία του Κ. Μητσοτάκη είναι ο πρωταγωνιστικός του ρόλος στην Αποστασία του 1965 -δεν θα είναι υπερβολή να πούμε ότι αν δεν ήταν ο Μητσοτάκης το βασιλικό πραξικόπημα θα είχε αποτύχει. Από αυτή την άποψη, είναι κατά τη γνώμη μου άτοπο το ότι η κρατική τηλεόραση μίλησε για «έντονες εσωκομματικές διαφωνίες», αποφεύγοντας ακόμα και τη λέξη «αποστασία».

Εδώ βλέπουμε μία γελοιογραφία του Φωκίωνα Δημητριάδη και δύο του Κ. Μητρόπουλου από τον Ιούλιο του 1965. Να σημειωθεί πάντως ότι ο Μητσοτάκης δεν έγινε τόσο πολύ στόχος του λαϊκού χιούμορ (όπως ο Νόβας με το Γαργάλατα ή ο Τσιριμώκος με τους κατεψυγμένους) όσο της λαϊκής οργής (Μητσοτάκη κάθαρμα, ήταν το σύνθημα που ακουγόταν τις μέρες εκείνες).

Στάθης Σταυρόπουλος, Νέα, 01-07-93

Το δεύτερο κομβικό σημείο στη σταδιοδρομία του Κ. Μητσοτάκη είναι βέβαια η περίοδος της πρωθυπουργίας του, από τον Απρίλιο του 1990 έως τον Οκτώβριο του 1993.

Έγραψαν πολλοί ότι «δεν τον άφησαν να ολοκληρώσει το έργο του», αποσιωπώντας ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έπεσε εξαιτίας της αποστασίας του Αντώνη Σαμαρά και των προσκείμενων σε αυτόν βουλευτών -ίσως θυμάστε το όνομα «Συμπιλίδης»: έτσι λεγόταν ο βουλευτής (Κιλκίς) που με την ανεξαρτητοποίησή του προκάλεσε τις πρόωρες εκλογές.

Ο Κ. Μητσοτάκης πρέπει να έχει το ρεκόρ της μακρότερης παρουσίας στη Βουλή των Ελλήνων, αφού διετέλεσε βουλευτής από το 1946 έως το 1967 και από το 1977 έως το 2004 -δηλαδή 48 χρόνια!

Πράγματι, η μοναδική περίοδος κατά την οποία βρέθηκε μακριά από τα βουλευτικά έδρανα (εννοείται ότι δεν υπολογίζουμε την εφτάχρονη δικτατορία), ήταν από το 1974 έως το 1977.

Τότε ο Κ. Καραμανλής είχε αρνηθεί να τον συμπεριλάβει στους συνδυασμούς της Νέας Δημοκρατίας (το στίγμα της αποστασίας ήταν νωπό ακόμα) και ο Μητσοτάκης βρέθηκε πολιτικά άστεγος: επιχείρησε να εκλεγεί ως ανεξάρτητος, αλλά χωρίς να το καταφέρει (πήρε πάντως αρκετές χιλιάδες ψήφους -νομίζω ότι αν είχε θεσπιστεί το +1 θα έπιανε το εκλογικό μέτρο).

Ο Κ. Μητσοτάκης επανήλθε στη Βουλή στις εκλογές του 1977, ως αρχηγός ενός καθαρά κρητοκεντρικού κόμματος, του Κόμματος Νεοφιλελευθέρων, που συγκέντρωσε μεν μόλις το 1,08% αλλά εξέλεξε δύο βουλευτές από την πρώτη κατανομή, τον Κ. Μητσοτάκη στα Χανιά και τον Π. Βαρδινογιάννη στο Ρέθυμνο. (Την εποχή εκείνη δεν ίσχυε το όριο του 3% κι έτσι μπορούσε ένα κόμμα να εκλέξει βουλευτές και με χαμηλότερα πανελλαδικά ποσοστά).

Μια και εδώ λεξιλογούμε, ας επισημανθεί ότι ο όρος «Νεοφιλελεύθεροι» δεν πρέπει να νοηθεί με τη σημερινή του σημασία. Εντύπωσή μου είναι ότι ο Μητσοτάκης ήθελε να θυμίζει το κόμμα του όσο το δυνατόν περισσότερο την βενιζελική παράδοση, όμως ο τίτλος «Κόμμα Φιλελευθέρων» ήταν κατοχυρωμένος από τον Νικήτα Βενιζέλο, κι έτσι επιλέχθηκε ο τίτλος «Κόμμα Νεοφιλελευθέρων» -χωρις πάντως εξαγγελίες για μικρότερο κράτος κτλ. αφού, όπως βλέπετε στην αφίσα αριστερά το βασικό μέλημα του εφήμερου κόμματος ήταν να διεκδικεί μερίδιο στους διορισμούς.

Άλλωστε, είναι κοινό μυστικό ότι στην Κρήτη ο Μητσοτάκης είχε δημιουργήσει πυκνότατο και δαιδαλώδες δίκτυο πελατειακών σχέσεων με βασικό όχημα τους διορισμούς, τα ρουσφέτια και τις κάθε λογής εκδουλεύσεις -επί δεκαετίες, όποιος είχε αστική ή ποινική διαφορά με άνθρωπο του Μητσοτάκη στα Χανιά ήταν σχεδόν αδύνατο να βρει το δίκιο του. Ήταν ο τελευταίος μεγάλος πολιτικός κοτζάμπασης.

Πρέπει πάντως να αναγνωρίσουμε στον Μητσοτάκη πως είναι ο μοναδικος από τους κορυφαίους «αποστάτες» του 1965 που κατάφερε να επανέλθει στην πρώτη γραμμή της πολιτικής. Οι περισσότεροι από τους άλλους έμειναν εκτός πολιτικής ή κατάντησαν σε ακροδεξιά γκρουπούσκουλα (Γαρουφαλιάς, Στεφανόπουλος) ή, στην καλύτερη περίπτωση, περιορίστηκαν σε δευτερότερους υπουργικούς θώκους.

Με μια τόσο μακρά θητεία, δεν είναι περίεργο που ο Κώστας Μητσοτάκης, όπως επισημαίνει το slang.gr, είχε, και με μεγάλη διαφορά, τα περισσότερα προσωνύμια από κάθε άλλον πολιτικό. Θα παραθέσω μερικά, αυτά που περισσότερο έχουν αντέξει στον χρόνο, επισημαίνοντας ότι όλα είναι της μεταπολιτευτικής περιόδου, όχι παλαιότερα. Προσθέτω και μερικά που λείπανε -συμπληρώσεις ευπρόσδεκτες.

• Ακατονόμαστος
• Απέθαντος
• Αρχαιοκάπηλος
• Αρτέμης Μάτσας
• Αρχιαποστάτης
• Αρχιερέας της αποστασίας
• Άρχοντας των 7 καμπινέδων
• Βρικόλακας
• Δράκουλας
• Δράκουλας των Χανίων
• Δρακουμέλ
• Εθνικός γκαντέμης
• Επίτιμος
• Εφιάλτης
• Καμπινεδάρχης (των Χανίων)
• Μητσοτάκαρος
• Μητσοτάκουλας
• Μητσοτός
• Ροφός
• Ψηλός

Κάποια από τα παρατσούκλια αυτά τα έβγαλε, στη δεκαετία του 80, το Ποντίκι, όπως το «καμπινεδάρχης» το οποίο βγήκε επειδή είχε διαδοθεί ότι η βίλα του Μητσοτάκη στα Χανιά είχε εφτά WC, κάτι που την εποχή εκείνη εθεωρείτο προκλητική χλιδή.

Από τα συνθήματα που έχουν βγει για τον Μητσοτάκη, πέρα από το μυριόστομο «Μητσοτάκη κάθαρμα» των Ιουλιανών, πολύ χαρακτηριστικό είναι το «Καλύτερα παπάκι παρά τον Μητσοτάκη», το οποίο θαρρώ πως βγήκε στις εκλογές του 1985, όταν ο Κ.Μ., νεόκοπος τότε αρχηγός της ΝΔ, είχε κατέβει με σύνθημα τα φτηνότερα αυτοκίνητα. Να σημειώσουμε επίσης πως, εκτός λάθους, ο Κ. Μητσοτάκης είναι ο μοναδικός πολιτικός που έχει δικό του τραγούδι, εξαιρώντας τα ευτελή υμνητικά διάφορων τυχάρπαστων καλλιτεχνών.

Εννοώ βέβαια το Μητσοτάκ, του Σαββόπουλου. Στην πραγματικότητα, και το Διάταγμα του Ζαμπέτα έχει σπόντα για τον Μητσοτάκη («το διάταγμα το έβγαλε ο Μήτσος και ο Τάκης, ο μπρόκολας, ο σέσκουλας, ο μπάμιας κι ο σπανάκης») αλλά, όπως έχει πει ο Ζαμπέτας σε συνέντευξή του, επρόκειτο για παρεξήγηση, αφού δεν ήταν ιδεα του Μητσοτάκη να κλείνουν από τις 2 τα κέντρα διασκέδασης.

Από slang.gr

Ομολογώ πως δεν θυμάμαι πότε πρωτοακούστηκε η φήμη του Μητσοτάκη ως (εθνικού κιόλας) γκαντέμη, αλλά νομίζω πως είναι σχετικά όψιμη. Άλλωστε, όλα τα γεγονότα που αναφέρει το slang.gr για να… τεκμηριώσει το παρατσούκλι είναι από τον αιώνα μας, όχι παλιότερα. Ένα αρκετά διασκεδαστικό μιμίδιο τα τελευταία χρόνια ήταν να συνδέεται ο Μητσοτάκης με οποιαδήποτε φυσική καταστροφή («ωραία παραλία αυτή, Μαρίκα» για το φονικό τσουνάμι του 2005) ή θάνατο γνωστού προσώπου. Συνηθιζόταν επίσης, πριν από κάποιο σημαντικό γεγονός, ιδίως αθλητικό, να κυκλοφορούν φωτογραφίες του Μητσοτάκη -ή σκίτσα του, όπως αυτό- που να τον δείχνουν να χαμογελάει σαρδόνια, με λεζάντες όπως «Εύχομαι καλή επιτυχία στον αγαπημένο μου (π.χ.) Ολυμπιακό».

Προσθήκη: όπως μου επισημάνθηκε από πολλούς σχολιαστές, η φήμη είναι παλιότερη. Στον δίσκο του Χάρρυ Κλυνν «Γρανίτα από τζατζίκι» (1992) ήδη υπάρχει αναφορά «Κώστα γκαντέμη γκαφαδόρο».

Και βέβαια, τα τελευταία χρόνια ο Κ. Μητσοτάκης έγινε παροιμιώδης χάρη στη μακροβιότητά του, πολύ περισσότερο που εξακολουθούσε να είναι συγκριτικά ακμαίος και να διατηρεί τις πνευματικές του δυνάμεις. Όταν πέθανε ο Φιντέλ Κάστρο πριν από μερικούς μήνες, το συνηθισμένο αστείο ήταν ότι στον τελικό (των μακρόβιων) θα συναντηθούν ο Μητσοτάκης με την Ελισάβετ της Αγγλίας. Ένα άλλο αστείο ήταν να αναφέρεται κανείς σε μακρινές χρονολογίες, π.χ. 2100, και να προσθέτει ότι τότε «μόνο ο Μητσοτάκης θα ζει». Ένας φίλος στο Φέισμπουκ που έχει ταλέντο στο να μιμείται τον Μητσοτάκη, έγραφε κατά καιρούς δήθεν συνεντεύξεις του Κ.Μ. από το μακρινό μέλλον, διανθισμένες με όλες τις χαρακτηριστικές του φράσεις, π.χ. «διατί να το κρύψωμεν άλλωστε, όπως έλεγα και στον μακαρίτη τον Παπαχελά το 2025…»

Οι συνεντεύξεις του Μητσοτάκη ήταν ενδιαφέρουσες και μεστές και μια αγαπημένη του φράση που την επαναλάμβανε συχνά ήταν το «διατί να το κρύψωμεν άλλωστε» ή «δεν σας κρύβω ότι…». Πρέπει να έχει κληροδοτήσει κάμποσες εκφράσεις στη γλώσσα μας -ας πούμε, αυτός πρώτος μίλησε για «διαπλεκόμενα». Από άλλη συνέντευξή του έχει γίνει παροιμιώδες το «είχα ένα κουτάλι στην τσέπη και έτρωγα σε τρία συσσίτια στην Κατοχή», ενώ για καιρό τον συνόδευε ο χαρακτηρισμός Unfair (Ανφέρ), άδικο, όπως είχε χαρακτηρίσει (σε συνέντευξη στο Λονδινο) το δημοψήφισμα του 1974 που μας απάλλαξε από τη βασιλεία. Από την εποχή της πρωθυπουργίας του έμεινε παροιμιώδες το «0+0=14», που συνδέεται με ένα ξεχασμένο έθιμο των αρχαίων χρόνων, τις αυξήσεις μισθών. Υποτίθεται ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι, παρόλο που θα έπαιρναν μηδενική αύξηση και στο πρώτο και στο δεύτερο εξάμηνο του χρόνου, θα έβγαιναν στο τέλος κερδισμένοι κατά 14% -χάρη στη μισθολογική ωρίμανση δηλ. τη βαθμολογική ανέλιξη, τις τριετίες κτλ. Όμως σταματώ εδώ διότι θα έχετε πολλές άγνωστες λέξεις σχετικες με τα λησμονημενα αυτά αρχαία έθιμα. Πάντως, υπαινιγμό στο 0+0=14 περιέχει το σκίτσο αριστερά, του Πετρουλάκη από την Αυγή (8.3.1992).

Παροιμιώδες, τέλος, έγινε το ρητό «Σε δέκα χρόνια θα το έχουμε ξεχάσει» που το είπε ο Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός όταν διαφαινόταν συμβιβαστική λύση για το όνομα της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Δυστυχώς, τη μία φορά που είχε απόλυτο δίκιο, και που ήταν εφικτό να γίνει δεκτή η συμβιβαστική λύση που τώρα την παρακαλάμε και δεν τη βρίσκουμε, η προσέγγιση Μητσοτάκη τορπιλίστηκε από την προδοσία του Αντώνη Σαμαρά, που διέκρινε την ευκαιρία να χτίσει πολιτικό μέλλον πάνω στην καμπούρα μας. (Για να τα λέμε όλα, μεγάλες ευθύνες έχουν και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις πλην ΚΚΕ, κυρίως το ΠΑΣΟΚ, με τη μικρόνοη αντιπολιτευτική τακτική τους).

Από το ανώνυμο χιούμορ που εκδηλώθηκε μόλις μαθεύτηκε η είδηση του θανάτου του Κ. Μητσοτάκη, ξεχώρισε η ατάκα «Θα κηδευτεί όπως έζησε, δημοσία δαπάνη». Ατάκα άδικη πραγματολογικά, διότι η κηδεία, όπως μαθαίνω, θα γίνει με έξοδα της οικογένειας, κατά το παράδειγμα των οικείων του Νίκου Κούνδουρου, αλλά ιστορικά δικαιολογημένη αφού ο εκλιπών ήταν στυλοβάτης του κρατικοδίαιτου νεοφιλελεύθερου χώρου.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει. Μακάρι να φτάσουμε τα χρόνια του και να μη δούμε άλλον πρωθυπουργό με το ίδιο επώνυμο.

https://sarantakos.wordpress.com/

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ ( ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΥΠΕΛΛΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ )

Η ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου (Μουντιάλ) 9o Παγκόσμιο Κύπελλο (Μεξικό, 1970)

Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε με τη συνάντηση Μεξικού - Σοβιετικής Ένωσης 0-0, που διεξήχθη στις 31 Μαΐου 1970 στο μεγαλόπρεπο στάδιο Αζτέκα στην Πόλη του Μεξικού. Στο ίδιο γήπεδο έπεσε η αυλαία του Μουντιάλ στις 21 Ιουνίου με τον μεγάλο τελικόΒραζιλίας - Ιταλίας 4-1
.

Το 9ο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου ήταν το πρώτο που μεταδόθηκε τηλεοπτικά στη χώρα μας από την Κρατική Τηλεόραση. Κύριο χαρακτηριστικό του, η επιστροφή του τεχνικού και φανταιζί ποδοσφαίρου, που τόσο έλειψε στα Μουντιάλ της Χιλής και της Αγγλίας, όπου κυριάρχησε η δύναμη. Από την πλειονότητα των ειδικών θεωρείται ως το καλύτερο Παγκόσμιο Κύπελλο όλων των εποχών, ενώ η Βραζιλία των Πελέ, Τοστάο, Ζαϊρζίνιο και Ριβελίνο, η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών.

71 ομάδες πήραν μέρος στον προκριματικό γύρο, που σημαδεύτηκε από την ποδοσφαιρική κόντρα της Ονδούρας με το Ελ Σαλβαδόρ, η οποία οδήγησε σε πολεμική αναμέτρηση τις δύο χώρες της Κεντρικής Αμερικής. Η Ελλάδα έφθασε για πρώτη φορά στην ιστορία τόσο κοντά στην πηγή, αλλά νερό δεν ήπιε για μόλις ένα βαθμό. Συμμετείχε στον πρώτο προκριματικό όμιλο με αντιπάλους τη Ρουμανία, την Ελβετία και την Πορτογαλία. Με 2 νίκες, 3 ισοπαλίες και 1 ήττα και τέρματα 13-9 τερμάτισε δεύτερη, ένα βαθμό πίσω από τη Ρουμανία, που πήρε τελικά την πρόκριση. Η διαμάχη του προπονητή Νταν Γεωργιάδη με τον Δομάζο ίσως να έπαιξε ρόλο στον αποκλεισμό της Εθνικής, που είχε σπουδαίους παίκτες στη σύνθεσή της, όπως τους Καμάρα, Παπαϊωάνου, Κούδα, Σιδέρη, Δέδε, Μποτίνο και φυσικά τον Μίμη Δομάζο.

Τα αποτελέσματα της Εθνικής μας

• Βασιλεία (22 Οκτωβρίου 1968): Ελβετία - Ελλάδα 1-0 (22' Κοντέν)
• Πειραιάς (Στάδιο Καραϊσκάκη, 11 Δεκεμβρίου 1968): Ελλάδα - Πορτογαλία 4-2
  (18' Αουγκούστο, 32' Παπαϊωάννου, 40' Δέδες, 48' Τόρες αυτογκόλ, 61' Σιδέρης και 64' Εουσέμπιο)
• Πειραιάς (Στάδιο Καραϊσκάκη, 16 Απριλίου 1969): Ελλάδα - Ρουμανία 2-2
  (52' Σιδέρης, 55' Ντουμιτράκε, 60' Δέδες, 67' Ντουμιτράκε)
• Πόρτο (4 Μαΐου 1969): Πορτογαλία - Ελλάδα 2-2
  (69' Μποτίνος, 73' Ελευθεράκης, 80' Εουσέμπιο, 85' Περέζ)
• Θεσσαλονίκη (Καυταντζόγλειο, 15 Οκτωβρίου 1969): Ελλάδα - Ελβετία 4-1
  (32' Κούδας, 39' και 49' Μποτίνος, 42' Σιδέρης, 77' Κούντελι)
• Βουκουρέστι (16 Νοεμβρίου 1969): Ρουμανία - Ελλάδα 1-1
  (37' Ντερμπόσκι, 50' Δομάζος)

Η βαθμολογία του 1ου ομίλου

1.	Ρουμανία	7-6	8
2.	Ελλάδα	13-9	7
3.	Ελβετία	5-8	5
4.	Πορτογαλία	8-10	4

Στην τελική φάση του Μουντιάλ συμμετείχαν 16 ομάδες: 9 από την Ευρώπη, 5 από την Κεντρική και Νότια Αμερική, το Μαρόκο, που εκπροσώπησε την Αφρική και το Ισραήλ από τη ζώνη Ασίας / Ωκεανίας. Χωρίστηκαν σε 4 ομίλους των τεσσάρων ομάδων έκαστος. Δύο ομάδες θα περνούσαν από κάθε όμιλο στον προημιτελικό γύρο. Από εκεί και ως τον τελικό, οι αγώνες θα ήσαν νοκ-άουτ.

Από τον 1ο Όμιλο προκρίθηκαν η Σοβιετική Ένωση και το Μεξικό, από τον 2ο η Ιταλία και η Ουρουγουάη και από το 4ο η Δυτική Γερμανία και το Περού. Ο 3ος Όμιλος με τη συμμετοχή της Βραζιλίας και της κατόχου του τίτλου Αγγλίας, οι οποίες πήραν τελικά την πρόκριση, προσέφερε τις πρώτες αξιομνημόνευτες στιγμές του Μουντιάλ. Στον αγώνα Βραζιλίας - Τσεχοσλοβακίας 4-1 το σουτ του Πελέ κάτω από την σέντρα που έφυγε ελάχιστα έξω από την εστία του Βίκτορ, που θα μπορούσε να ήταν το γκολ του αιώνα, αν έμπαινε. Ο σπουδαίος βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής είχε συμμετοχή και στην απόκρουση του αιώνα από τον άγγλο τερματοφύλακα Γκόρντον Μπανκς σε εξ επαφής κεφαλιά του στον αγώνα Αγγλίας - Βραζιλίας 0-1.

Η αφίσα της διοργάνωσης

Στο προημιτελικό γύρο, η Ουρουγουάη νίκησε 1-0 τη Σοβιετική Ένωση, η Βραζιλία συνέχισε τις σπουδαίες εμφανίσεις της με νίκη 4-2 επί του Περού, ενώ η Ιταλία συνέτριψε 4-1 το Μεξικό. Στο πιο σπουδαίο παιγνίδι των προημιτελικών, η Γερμανία των Μπεκενμπάουερ και Μίλερ νίκησε 3-2 και απέκλεισε την κάτοχο του τίτλου Αγγλία, παίρνοντας τη ρεβάνς για την ήττα της στον τελικό του 1966.

Στα ημιτελικά, η Βραζιλία νίκησε 3-1 την Ουρουγουάη με την απίθανη προσποίηση του Πελέ επί του τερματοφύλακα Μαζούρκεβιτς που όμως δεν κατέληξε σε γκολ, και η Ιταλία 4-3 τη Δυτική Γερμανία, σ' ένα συγκλονιστικό αγώνα, με απίστευτη διακύμανση, που έκοβε την ανάσα. Κρίθηκε στην παράταση, καθώς στην κανονική του διάρκεια έληξε ισόπαλος 1-1 με τους Γερμανούς να ισοφαρίζουν στο 90ο λεπτό.

Και φθάσαμε στις 21 Ιουνίου του 1970, όταν στο στάδιο Αζτέκα της Πόλης του Μεξικού έγινε ο μεγάλος τελικός, με αντιπάλους τη Βραζιλία και την Ιταλία, που διεκδικούσαν τον τρίτο τίτλο τους. 108.000 θεατές παρακολούθησαν τον αγώνα, με διαιτητή τον ανατολικογερμανό Γκλέκνερ. Η σελεσάο του Μάριο Ζαγκάλο δεν άφησε κανένα περιθώριο αντίδρασης στη Σκουάντρα Ατζούρα του Φερούτσιο Βαλκαρέτζι. Τη συνέτριψε με 4-1 και ήταν αυτή που σήκωσε το τρίτο Κύπελλο της ιστορίας της. Τα τέρματα σημείωσαν οι: Πελέ (18'), Ζέρσον (65'), Ζαϊρζίνιο (70'), Κάρλος Αλμπέρτο (86'), ενώ για τους Ιταλούς είχε ισοφαρίσει ο Μπονισένια (37').

Οι συνθέσεις των δύο φιναλίστ:

• ΒΡΑΖΙΛΙΑ: Φέλιξ, Κάρλος Αλμπέρτο, Μπρίτο, Πιάζα, Εβεράλντο, Κλοντοάλντο, Ζέρσον, Ζαϊρζίνιο, Τοστάο, Πέλέ, Ριβελίνο.
• ΙΤΑΛΙΑ: Αλμπερτόζι, Τσέρα, Μπούρνιτς, Μπερτίνι, Ροζάτο, Φακέτι, Ντομεγκίνι, Ματσόλα, Ντε Σίστι, Μπονινσένια, Ρίβα.

Πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης αναδείχθηκε ο γερμανός Γκερντ Μίλερ με 10 γκολ. Στο Μουντιάλ του Μεξικού έγινε για πρώτη φορά η χρήση της κίτρινης και κόκκινης κάρτας από τους διαιτητές.

Η ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου (Μουντιάλ) 9o Παγκόσμιο Κύπελλο (Μεξικό, 1970)

Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε με τη συνάντηση Μεξικού - Σοβιετικής Ένωσης 0-0, που διεξήχθη στις 31 Μαΐου 1970 στο μεγαλόπρεπο στάδιο Αζτέκα στην Πόλη του Μεξικού. Στο ίδιο γήπεδο έπεσε η αυλαία του Μουντιάλ στις 21 Ιουνίου με τον μεγάλο τελικόΒραζιλίας - Ιταλίας 4-1
.

Το 9ο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου ήταν το πρώτο που μεταδόθηκε τηλεοπτικά στη χώρα μας από την Κρατική Τηλεόραση. Κύριο χαρακτηριστικό του, η επιστροφή του τεχνικού και φανταιζί ποδοσφαίρου, που τόσο έλειψε στα Μουντιάλ της Χιλής και της Αγγλίας, όπου κυριάρχησε η δύναμη. Από την πλειονότητα των ειδικών θεωρείται ως το καλύτερο Παγκόσμιο Κύπελλο όλων των εποχών, ενώ η Βραζιλία των Πελέ, Τοστάο, Ζαϊρζίνιο και Ριβελίνο, η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών.

71 ομάδες πήραν μέρος στον προκριματικό γύρο, που σημαδεύτηκε από την ποδοσφαιρική κόντρα της Ονδούρας με το Ελ Σαλβαδόρ, η οποία οδήγησε σε πολεμική αναμέτρηση τις δύο χώρες της Κεντρικής Αμερικής. Η Ελλάδα έφθασε για πρώτη φορά στην ιστορία τόσο κοντά στην πηγή, αλλά νερό δεν ήπιε για μόλις ένα βαθμό. Συμμετείχε στον πρώτο προκριματικό όμιλο με αντιπάλους τη Ρουμανία, την Ελβετία και την Πορτογαλία. Με 2 νίκες, 3 ισοπαλίες και 1 ήττα και τέρματα 13-9 τερμάτισε δεύτερη, ένα βαθμό πίσω από τη Ρουμανία, που πήρε τελικά την πρόκριση. Η διαμάχη του προπονητή Νταν Γεωργιάδη με τον Δομάζο ίσως να έπαιξε ρόλο στον αποκλεισμό της Εθνικής, που είχε σπουδαίους παίκτες στη σύνθεσή της, όπως τους Καμάρα, Παπαϊωάνου, Κούδα, Σιδέρη, Δέδε, Μποτίνο και φυσικά τον Μίμη Δομάζο.

Τα αποτελέσματα της Εθνικής μας

• Βασιλεία (22 Οκτωβρίου 1968): Ελβετία - Ελλάδα 1-0 (22' Κοντέν)
• Πειραιάς (Στάδιο Καραϊσκάκη, 11 Δεκεμβρίου 1968): Ελλάδα - Πορτογαλία 4-2
  (18' Αουγκούστο, 32' Παπαϊωάννου, 40' Δέδες, 48' Τόρες αυτογκόλ, 61' Σιδέρης και 64' Εουσέμπιο)
• Πειραιάς (Στάδιο Καραϊσκάκη, 16 Απριλίου 1969): Ελλάδα - Ρουμανία 2-2
  (52' Σιδέρης, 55' Ντουμιτράκε, 60' Δέδες, 67' Ντουμιτράκε)
• Πόρτο (4 Μαΐου 1969): Πορτογαλία - Ελλάδα 2-2
  (69' Μποτίνος, 73' Ελευθεράκης, 80' Εουσέμπιο, 85' Περέζ)
• Θεσσαλονίκη (Καυταντζόγλειο, 15 Οκτωβρίου 1969): Ελλάδα - Ελβετία 4-1
  (32' Κούδας, 39' και 49' Μποτίνος, 42' Σιδέρης, 77' Κούντελι)
• Βουκουρέστι (16 Νοεμβρίου 1969): Ρουμανία - Ελλάδα 1-1
  (37' Ντερμπόσκι, 50' Δομάζος)

Η βαθμολογία του 1ου ομίλου

1.	Ρουμανία	7-6	8
2.	Ελλάδα	13-9	7
3.	Ελβετία	5-8	5
4.	Πορτογαλία	8-10	4

Στην τελική φάση του Μουντιάλ συμμετείχαν 16 ομάδες: 9 από την Ευρώπη, 5 από την Κεντρική και Νότια Αμερική, το Μαρόκο, που εκπροσώπησε την Αφρική και το Ισραήλ από τη ζώνη Ασίας / Ωκεανίας. Χωρίστηκαν σε 4 ομίλους των τεσσάρων ομάδων έκαστος. Δύο ομάδες θα περνούσαν από κάθε όμιλο στον προημιτελικό γύρο. Από εκεί και ως τον τελικό, οι αγώνες θα ήσαν νοκ-άουτ.

Από τον 1ο Όμιλο προκρίθηκαν η Σοβιετική Ένωση και το Μεξικό, από τον 2ο η Ιταλία και η Ουρουγουάη και από το 4ο η Δυτική Γερμανία και το Περού. Ο 3ος Όμιλος με τη συμμετοχή της Βραζιλίας και της κατόχου του τίτλου Αγγλίας, οι οποίες πήραν τελικά την πρόκριση, προσέφερε τις πρώτες αξιομνημόνευτες στιγμές του Μουντιάλ. Στον αγώνα Βραζιλίας - Τσεχοσλοβακίας 4-1 το σουτ του Πελέ κάτω από την σέντρα που έφυγε ελάχιστα έξω από την εστία του Βίκτορ, που θα μπορούσε να ήταν το γκολ του αιώνα, αν έμπαινε. Ο σπουδαίος βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής είχε συμμετοχή και στην απόκρουση του αιώνα από τον άγγλο τερματοφύλακα Γκόρντον Μπανκς σε εξ επαφής κεφαλιά του στον αγώνα Αγγλίας - Βραζιλίας 0-1.

Η αφίσα της διοργάνωσης

Στο προημιτελικό γύρο, η Ουρουγουάη νίκησε 1-0 τη Σοβιετική Ένωση, η Βραζιλία συνέχισε τις σπουδαίες εμφανίσεις της με νίκη 4-2 επί του Περού, ενώ η Ιταλία συνέτριψε 4-1 το Μεξικό. Στο πιο σπουδαίο παιγνίδι των προημιτελικών, η Γερμανία των Μπεκενμπάουερ και Μίλερ νίκησε 3-2 και απέκλεισε την κάτοχο του τίτλου Αγγλία, παίρνοντας τη ρεβάνς για την ήττα της στον τελικό του 1966.

Στα ημιτελικά, η Βραζιλία νίκησε 3-1 την Ουρουγουάη με την απίθανη προσποίηση του Πελέ επί του τερματοφύλακα Μαζούρκεβιτς που όμως δεν κατέληξε σε γκολ, και η Ιταλία 4-3 τη Δυτική Γερμανία, σ' ένα συγκλονιστικό αγώνα, με απίστευτη διακύμανση, που έκοβε την ανάσα. Κρίθηκε στην παράταση, καθώς στην κανονική του διάρκεια έληξε ισόπαλος 1-1 με τους Γερμανούς να ισοφαρίζουν στο 90ο λεπτό.

Και φθάσαμε στις 21 Ιουνίου του 1970, όταν στο στάδιο Αζτέκα της Πόλης του Μεξικού έγινε ο μεγάλος τελικός, με αντιπάλους τη Βραζιλία και την Ιταλία, που διεκδικούσαν τον τρίτο τίτλο τους. 108.000 θεατές παρακολούθησαν τον αγώνα, με διαιτητή τον ανατολικογερμανό Γκλέκνερ. Η σελεσάο του Μάριο Ζαγκάλο δεν άφησε κανένα περιθώριο αντίδρασης στη Σκουάντρα Ατζούρα του Φερούτσιο Βαλκαρέτζι. Τη συνέτριψε με 4-1 και ήταν αυτή που σήκωσε το τρίτο Κύπελλο της ιστορίας της. Τα τέρματα σημείωσαν οι: Πελέ (18'), Ζέρσον (65'), Ζαϊρζίνιο (70'), Κάρλος Αλμπέρτο (86'), ενώ για τους Ιταλούς είχε ισοφαρίσει ο Μπονισένια (37').

Οι συνθέσεις των δύο φιναλίστ:

• ΒΡΑΖΙΛΙΑ: Φέλιξ, Κάρλος Αλμπέρτο, Μπρίτο, Πιάζα, Εβεράλντο, Κλοντοάλντο, Ζέρσον, Ζαϊρζίνιο, Τοστάο, Πέλέ, Ριβελίνο.
• ΙΤΑΛΙΑ: Αλμπερτόζι, Τσέρα, Μπούρνιτς, Μπερτίνι, Ροζάτο, Φακέτι, Ντομεγκίνι, Ματσόλα, Ντε Σίστι, Μπονινσένια, Ρίβα.

Πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης αναδείχθηκε ο γερμανός Γκερντ Μίλερ με 10 γκολ. Στο Μουντιάλ του Μεξικού έγινε για πρώτη φορά η χρήση της κίτρινης και κόκκινης κάρτας από τους διαιτητές.

https://volospelionmagnesia.blogspot.gr/

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΝΘΙΜΟΥ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΑΛΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ-- "Να βλέπω διάκους με σπαθιά, παπάδες με ντουφέκια"

"Να βλέπω διάκους με σπαθιά, παπάδες με ντουφέκια" Ο λόγος του Μητροπολίτη Άνθιμου στην εκδήλωση μνήμης της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης και της Βυζαντινής Θεσσαλονίκης που πραγματοποιήθηκε στο προαύλιο του ιερού ναού της Αγίας Σοφίας

Ο ΟΛΥΜΠΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΑΡΗ : ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΒΟΥΝΟ ΣΤΟ ΗΛΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Ο Όλυμπος του Πλανήτη Άρη: Το μεγαλύτερο βουνό στο ηλιακό σύστημα προκαλεί δέος με τις διαστάσεις του

Από Σπύρος Μακρής

Ο Όλυμπος του «Κόκκινου» πλανήτη είναι τόσο μεγάλος, που η κορυφή του δεν είναι ορατή αν κάποιος τον κοίταζε από το έδαφος!

Πρόκειται για ένα ηφαιστειακό βουνό ύψους 27 χιλιομέτρων, δηλαδή τρεις φορές ψηλότερο από το Έβερεστ.

Το σύμπλεγμα της καλντέρας του έχει πλάτος 85 και βάθος 3 χιλιόμετρα, ενώ η βάση του βουνού έχει μήκος 550 χιλιόμετρα.

Η ηλικία του βουνού- ηφαιστείου υπολογίζεται στα 2 εκατομμύρια χρόνια!

Το εντυπωσιακό είναι ακόμα ότι ουσιαστικά είναι αδύνατο για κάποιον που στέκει στην επιφάνεια του πλανήτη να δει από μακριά την πλήρη σιλουέτα του βουνού, γιατί λόγω της καμπυλότητας του πλανήτη, της τεράστιας έκτασης του ηφαιστείου αλλά και της μικρής του κλίσης (2,5 μέχρι 5 μοίρες) το βουνό κρύβει το ίδιο του το σχήμα – μόνο οι γκρεμοί που το πλαισιώνουν θα ήταν ορατοί.

Ο μοναδικός τρόπος για να δει κανείς έστω μέρος του βουνού, είναι να σταθεί στο ψηλότερο σημείο της κορυφής του κρατήρα του. Και πάλι όμως, το μεγαλύτερο μέρος του κρατήρα θα χάνεται πίσω από τον ορίζοντα.

Εσφαλμένη πάντως είναι η εντύπωση ότι η κορυφή του Ολύμπου φθάνει πάνω από τις παρυφές της ατμόσφαιρας του πλανήτη Άρη και βρίσκεται μέσα στο διάστημα.

crashonline

https://www.diadrastika.com/