MRS ROBINSON
Αυτό δεν είναι τραγούδι #102
Dj της ημέρας, η : Ειρήνη Βεργοπούλου
«Ben»
«Mr. McGuire?»
«Ben»
«Mr. McGuire??»
«I want to say one word to you. Just one word.»
«Yes, sir.»
«Are you listening?»
«Yes, I am.»
«Plastics.»
Σε ένα πολυτελές, άνετο Καλιφορνέζικο σπίτι στα τέλη του ’60, ο μεσήλικας κύριος ΜακΓκουάϊαρ έχει πάρει στην άκρη τον εικοσι-κάτι νεαρό Μπέντζαμιν Μπράντοκ και του δίνει συμβουλές καριέρας και ζωής, δίπλα στην πισίνα, κατά τη διάρκεια του πάρτι που οι γονείς του Μπεν οργανώνουν για την αποφοίτησή του. Αρθρώνει, λοιπόν, μια από τις διασημότερες ατάκες στην ιστορία του Αμερικανικού σινεμά. Πλαστικά. Ο κόσμος θα περιστρέφεται στο εξής γύρω από τα πλαστικά.
Και ο νεαρός Μπέντζαμιν Μπράντοκ ακούει, και κοιτά με ένα ύφος μικτό από έκπληξη και υπόγεια επιτίμηση ίσως. Είναι φυσικά «ο Πρωτάρης», όπως αποδόθηκε, όταν παίχτηκε στους κινηματογράφους της Ελλάδας, το φιλμ “The Graduate” («Ο Απόφοιτος», δηλαδή), του Μάικ Νίκολς, που βασιζόταν με τη σειρά του στην ομώνυμη νουβέλα του Τσαρλς Γουέμπ, από το 1963. Όπως ξέρουν οι σινεφίλ, το φιλμ είναι από τα χαρακτηριστικότερα του αμερικανικού σινεμά των 60s. Πήρε τον, άγνωστο τότε, Ντάστιν Χόφμαν και τον έστειλε στο διάστημα του μύθου, σάρωσε βραβεία, ταμεία, και πέρασε στη μνήμη όλων και για το νευρώδες σάουντρακ του, λουσμένο στους ήχους των Σάιμον εντ Γκαρφάνκελ, με την μουσική των οποίων είχε εμμονή ο σκηνοθέτης και γι’ αυτό τους είχε παρακαλέσει να του φτιάξουν κάποια τραγούδια ενώ η ταινία ακόμη γυριζόταν. Το ντηλ ήταν για τρία νέα τραγούδια, αλλά ο Πωλ Σάιμον ήταν σε περιοδεία, δεν είχε χρόνο, και είχε παραδώσει μόνο ένα, ενώ το φιλμ ήταν πια στο στάδιο του μοντάζ. Ο Νίκολς του τηλεφώνησε, και ο Σάιμον του είπε να του βάλει να ακούσει λίγες νότες από ένα τραγούδι που εκείνο τον καιρό είχε αρχίσει να φτιάχνει, άσχετο με την ταινία, που είχε να κάνει με τις εποχές του Τζο ντι Μάτζιο και της κυρίας Ρούζεβελτ. Ο Νίκολς το άκουσε και αμέσως του είπε: «τώρα, το τραγούδι είναι για την κυρία Ρόμπινσον» (την μέσης ηλικίας κυρία που τα φτιάχνει μυστικά μαζί της ο Μπεν, ενώ στην πορεία ερωτεύεται την κόρη της Ιλέην). Μια πρώτη μορφή αυτού του τραγουδιού λοιπόν ενσωματώθηκε στις σκηνές του φιλμ και στο σάουντρακ, ενώ σε επεξεργασμένη και πλήρη μορφή μπήκε στο άλμπουμ “Bookends” των Σάιμον εντ Γκαρφάνκελ, έσκισε στ’ αυτιά του κόσμου, έφτασε στο νο 1 του τσαρτ του Μπίλμπορντ, και πήρε και το Γκράμυ του τραγουδιού της χρονιάς, το 1969.
Αρκετά χρόνια μετά, είμαι στις αρχές της εφηβείας μου, και υποσυνείδητα μάλλον ψάχνω για ήχους και εικόνες, για να τους κάνω κατάδικούς μου, για να τους εντάξω ίσως σε μια προσωπική μου βιβλιοθήκη εννοιών, ακουσμάτων, ιδεών, που θα με συνοδεύει για πάντα. Για κάποιο λόγο, παθαίνω κόλλημα με την ταινία «Ο Πρωτάρης», αφού την δω σε θερινό εξοχικό σινεμά, με όλα της τα γδαρσίματα του χρόνου πάνω στο πολυπαιγμένο σελιλόυντ της μπομπίνας της, και τον μπουκωμένο από τη φθορά ήχο. Παθαίνω κόλλημα με τον Ντάστιν Χόφμαν, όταν οι συνομήλικές μου τρελαινόντουσαν για πιο ψηλούς και καλοφτιαγμένους και υποτίθεται περιποιημένους τύπους, παθαίνω κόλλημα με την ιστορία όπου τον γάμο της Ιλέην την τελευταία στιγμή ο Μπεν ακυρώνει κάνοντάς τα όλα λαμπόγυαλο. Και κυρίως, εγκιβωτίζονται μέσα μου για πάντα εκείνοι οι γλυκόπικροι, σαν περγαμόντο, σάιμονεντγκαρφανκελικοί ήχοι του “Sound of silence” και φυσικά η ανεβαστική αλλά ειρωνική μελωδία του “Mrs Robinson”, εκείνο το τίι-τιρίι-τι τίιι, και ο Μπεν μέσα στο κόκκινο ’60ς (γ)κάμπριο να τρέχει να προλάβει την προσωπική του επανάσταση.
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι.
https://dimartblog.com/
