Η ΠΕΝΤΑΛΦΑ,ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ Ο ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ

Η Πεντάλφα, οι αρχαίοι Έλληνες & ο Πυθαγόρας

Η πεντάλφα είναι ένα δυνατό σύμβολο, πολύ παρεξηγημένο και πολύ κακοποιημένο από διάφορους κύκλους.
Είναι ένα σύμβολο ενέργειας και δυνάμεων, που δυστυχώς ξέπεσε σε μιαρά χέρια.

Οι αρχαίοι Έλληνες την ονόμαζαν επίσης «Πεντάγραμμον», διότι αποτελείται από 5 γραμμές, «Πεντάγωνον» διότι έχει 5 γωνίες και «Πεντάμυχος».

Την συναντάμε αρχικά ως σύμβολο της Πυθαγόρειας φιλοσοφίας της τελειότητας του ανθρώπου, του Θεού Εντός και της αιωνιότητας.

Κατά τον Πυθαγόρα, ο αριθμός 5 είναι ο αριθμός του ανθρώπου και της Ψυχής.

Κάθε άκρη της Πεντάλφας σχετίζεται με ένα στοιχείο, που δίνει ζωή στον άνθρωπο αλλά και που δημιουργεί ο άνθρωπος: γη-ύλη, νερό-υγρά, αέρας-ανάσα, φωτιά-ενέργεια, ψυχή-νους.

Η πεντάλφα κατασκευάζεται από ένα κανονικό πεντάγωνο φέρνοντας τις διαγώνιους στο πεντάγραμμο αυτό.

Η πεντάλφα συνδέεται με τη χρυσή τομή φ: ο λόγος κάθε ευθύγραμμου τμήματος που εμφανίζεται σε αυτή ως προς το αμέσως μικρότερό του ισούται με τη χρυσή τομή.

Η χρυσή τομή ορίζεται ως το πηλίκο των θετικών αριθμών όταν ισχύει που ισούται περίπου με 1,618. Θεωρείται ότι δίνει αρμονικές αναλογίες και για το λόγο αυτό έχει χρησιμοποιηθεί στην αρχιτεκτονική και τη ζωγραφική, τόσο κατά την αρχαία Ελλάδα όσο και κατά την Αναγέννηση.

Την χρυσή τομή εισήγαγε και υπολόγισε ο Πυθαγόρας, (585 - 500 π.Χ.).

Για τους Πυθαγόρειους η Πεντάλφα υπήρξε έμβλημα, την ονόμαζαν «ΥΓΙΕΙΑ» και ήταν το αναγνωριστικό τους («Υγιαίνετε»).

Η ΥΓΙΕΙΑ συμβόλιζε το αντίθετο του θανάτου. Όχι όμως του υλικού θανάτου, αλλά του πνευματικού. Γι αυτό και το κέντρο της Πεντάλφας συμβόλιζε την αθάνατη Ζωή.

Η πεντάλφα ήταν ένα από τα βασικά σύμβολα των Πυθαγορείων, πολύ σεβαστό.

Οι μαθηματικές και γεωμετρικές ιδιότητες του σχήματος, το οποίο αποτελεί μία από τις πλευρές του τέλειου δωδεκάεδρου, το είχαν αναγάγει σε ιερότατο σύμβολο.

Για τους νεοπυθαγόρειους τα τέσσερα άκρα συμβόλιζαν τα τέσσερα στοιχεία της φύσης και το πέμπτο, το οποίο τείνει προς τα επάνω, συμβόλιζε το θείο. Σε κάθε κορυφή αντιστοίχιζαν ένα γράμμα, το πρώτο από τις εξής λέξεις:

Ύδωρ

Γαία

Ιδέα (ή Ιερόν)

Ειλή (η θερμότητα του Ηλίου)

Αήρ

Τα εναρκτήρια γράμματα αυτών των λέξεων έδιναν το αρκτικόλεξο ΥΓΕΙΑ, διότι θεωρούσαν πως όποιος το φοράει επάνω του θα γεμίζει από τη δύναμη και θα είναι πάντα υγιής.

Η «Πεντάμυχος» ήταν άλλη μια ονομασία της Πεντάλφας για τους Πυθαγόρειους, της οποίας η σημασία είναι «το βαθύτερο Είναι», «το κέντρο της ύπαρξης».

Ο Φερεκύδης (που πιθανολογείται ότι υπήρξε δάσκαλος του Πυθαγόρα) έγραψε μια δική του εκδοχή της Θεογονίας και την ονόμασε «Πεντάμυχος».

Πιθανολογείται λοιπόν ότι αυτή η ονομασία της Πεντάλφας από τους Πυθαγόρειους, προέρχεται από τον Φερεκύδη.

Ο Πλάτωνας χαρακτήριζε την Πεντάλφα ως «σύμβολο των Ουρανών» και οι μεταγενέστεροί του συνέδεσαν την Πεντάλφα με τα 5 πλατωνικά στέρεα, ως εξής:
Τετράεδρο - Φωτιά, Κύβος - Γη, Οκτάεδρο - Αέρας, Δωδεκάεδρο - Πνεύμα και Εικοσάεδρο - Νερό.

Αργότερα, ο φημισμένος Ελληνοαιγύπτιος ο Κλαύδιος Πτολεμαίος (87-150 μ.Χ. περίπου) συνέδεσε τους 5 ‘δευτερεύοντες’ πλανήτες με την Πεντάλφα και τα στοιχεία, ως εξής: Άρης - Γη, Κρόνος - Νερό, Αφροδίτη - Αέρας, Δίας - Φωτιά, Ερμής - Πνεύμα.

Στην όρθια Πεντάλφα τοποθετούνται ως εξής: ο Ερμής στην πάνω γωνία, ο Άρης στην αριστερή, ο Κρόνος στην κάτω αριστερή, η Αφροδίτη στην κάτω δεξιά και ο Δίας στην δεξιά.

Κατά τον Πτολεμαίο, τα δύο δεξιά στοιχεία είναι καλόβουλα, ενώ τα δύο αριστερά είναι κακόβουλα. Η κορυφή είναι ουδέτερη, εξισορροπώντας τα 4 στοιχεία.

Οι δύο κύριοι πλανήτες, Ήλιος και Σελήνη, στέκονται πάνω από την Πεντάλφα, δεξιά και αριστερά, αντίστοιχα.

Σε μερικά από τα νεότερα μυστικιστικά συστήματα, μπορούμε να βρούμε τον Ήλιο και την Σελήνη στο κέντρο της Πεντάλφας, ‘δεμένα’ μεταξύ τους έτσι, που να θυμίζουν το Ταοϊστικό Γινκ-Γανγκ.

Από τον Μεσαίωνα και μέχρι τις μέρες μας, ξανασυναντάμε την Πεντάλφα στις λαϊκές παραδόσεις και δεισιδαιμονίες της ελληνικής υπαίθρου, ως φυλαχτό προστασίας από τα κακόβουλα αερικά του δάσους.

~*~*~

Η Πεντάλφα είναι από τα λίγα σύμβολα που συναντάμε σε τόσες πολλές θρησκείες και φιλοσοφίες του κόσμου.
Εδώ και χιλιετίες τιμάται με σεβασμό, προστατεύει τον κάτοχο από δαίμονες (είτε αυτοί είναι προσωπικοί είτε όχι) και αντιμετωπίζεται ως σύμβολο σοφίας, γνώσης, ευτυχίας και ζωής.

Η συσχέτισή της με τον Σατανισμό είναι εκφυλισμός και ύβρης.

Πηγή 

http://conspiracyfeeds.blogspot.gr/

Ελλάνια Διάνθη

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΩΝ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΩΝ        (μέρος 1ο)

Οι Αυτοκράτορες από τον Κωνσταντίνο Η’ μέχρι το 1453

Γράφει ο Μανώλης Καρακώστας
MSc Διοίκησης Επιχειρήσεων
Επαγγελματίας Υγείας – Ερευνητής

Μέσα στα πλαίσια της γενικότερης αμφισβήτησης της ελληνικής ιστορίας, ένα καίριο θέμα που θίγεται συχνά είναι η βυζαντινή περίοδος, ότι δήθεν δεν αποτελεί μέρος της ευρύτερης ιστορίας των Ελλήνων, και ένα σημείο το οποίο υπερτονίζεται είναι η καταγωγή των Αυτοκρατόρων, αφού διατυπώνεται η άποψη ότι κανείς ή σχεδόν κανείς από αυτούς δεν ήταν Έλληνας. Η παρούσα έρευνα έχει σκοπό να δείξει την καταγωγή των Αυτοκρατόρων, μέσα από τα ιστορικά στοιχεία και τις πηγές, και να ανασκευάσει αυτές τις θεωρίες, έτσι ώστε να φανεί η αλήθεια για το εν λόγω κομμάτι της ελληνικής ιστορίας. 

Στην ιστορική περίοδο που εξετάζεται βασίλευσαν 5 Βασιλικοί Οίκοι και 9 μεμονωμένοι Αυτοκράτορες. Οι Οίκοι αυτοί είναι των Κομνηνών (1057 – 1185), των Δουκών (1059 – 1078 και 1204), των Αγγέλων (1185 – 1204), των Λασκαριδών (1204 – 1261) και των Παλαιολόγων (1259 – 1453), και οι Αυτοκράτορες εκτός δυναστείας οι Ρωμανός Γ’ Αργυρός (1028 – 1034), Μιχαήλ Δ’ Παφλαγών (1034 – 1041), Μιχαήλ Ε’ Καλαφάτης (1041 – 1042), Κωνσταντίνος Θ’ Μονομάχος (1042 – 1055), Μιχαήλ ΣΤ’ Βρίγγας (1056 – 1057), Ρωμανός Δ’ Διογένης (1068 – 1071), Νικηφόρος Γ’ Βοτανειάτης (1078 – 1081), Ιωάννης Γ’ Δούκας Βατάτζης (1222 – 1254) και Ιωάννης ΣΤ’ Καντακουζηνός (1347 – 1354). 

Ξεκινάμε με τους Κομνηνούς, οι οποίοι σύμφωνα με τον Μιχαήλ Ψελλό κατάγονταν από την Κόμνη της Θράκης,¹ μια κώμη κοντά στην Ανδριανούπολη,¹ απ’ όπου λέγεται πως έλαβαν και το επώνυμό τους.^{2, 3}Με την άποψη αυτή συνηγορούν οι Άμαντος, Madler, Schlumberger, Chalandon, Kazdan ⁴ και Βάρζος.⁵ 

Όμως, υπάρχει και η άποψη πως οι Κομνηνοί κατάγονταν από την Παφλαγονία, αλλά σύμφωνα με τους παραπάνω ιστορικούς αυτό ερμηνεύεται με το ότι από την Θράκη μετοίκησαν στην Παφλαγονία, όπου απέκτησαν και την περιουσία τους.^{5, 6} Ειδικότερα, ο Kazdan αναφέρει ότι ο Μανουήλ Ερωτικός, το πρώτο μέλος της δυναστείας, απέκτησε τα κτήματά του στην Παφλαγονία,⁷ με τον Runciman να προσθέτει ότι αυτό ήταν η ανταμοιβή του Βασιλείου Β’ προς αυτόν, για την αφοσίωσή του στον αγώνα κατά του Βάρδα Σκληρού.⁸ 

Αλλά, υπάρχει και η αντίθετη γνώμη, ότι δηλαδή η μετοικεσία έγινε αντιστρόφως, από την Παφλαγονία στην Θράκη.^{9, 10} Αυτό γιατί ο Νικηφόρος Βρυέννιος δεν ονομάζει Κομνηνό τον Μανουήλ Ερωτικό, και η άποψη αυτή ενισχύεται με την μαρτυρία του Ιωάννη Σκυλιτζή, αλλά ακόμα περισσότερο από την Άννα Κομνηνή,  που μιλά για την πόλη του παππού του Αλέξιου Α’, η οποία είναι η Κασταμονή της Παφλαγονίας.¹⁰ Με αυτήν την άποψη τάσσονται οι σύγχρονοι ιστορικοί Καραγιαννόπουλος, Λάσκαρης και Κατσαρός, αλλά και ο εθνικός μας ιστορικός Κ. Παπαρρηγόπουλος, κρατώντας πάντως επιφυλάξεις, κατά τους ιστορικούς που υποστηρίζουν την αντίθετη θέση.¹⁰ 

Αξίζει να σημειωθεί πως λέγεται ότι οι Βυζαντινοί από την εποχή του Ισαακίου Κομνηνού θεωρούσαν την προέλευση της οικογένειας ανατολική και όχι δυτική, διότι στην συνείδηση του κόσμου οι αριστοκράτες της ανατολής ήταν ανώτεροι από εκείνους της δύσης.¹¹Όποια από τις δύο εκδοχές κι αν ισχύει πάντως, αυτό δεν επηρεάζει το θέμα της εθνικότητας των Κομνηνών, αφού σύμφωνα με τον Βάρζο και τον μεγάλο βυζαντινολόγο A. Vasiliev, η δυναστεία είναι χωρίς αμφιβολία ελληνικής καταγωγής,^{11, 12} με τον Παπαρρηγόπουλο να συνυπογράφει σε αυτό.¹³ Είχε πιθανολογηθεί και η άποψη ότι είναι βλαχικής καταγωγής ¹⁴ ή εξελληνισμένοι Βλάχοι,¹⁵ κάτι όμως το οποίο δεν έχει καμία απολύτως ισχύ.¹⁶ 

Ο επόμενος Οίκος και συγγενής προς αυτόν των Κομνηνών είναι εκείνος των Δουκών, οι οποίοι λέγεται ότι ήταν αυτόχθονες ελληνόφωνοι και κατάγονταν κι αυτοί από την Παφλαγονία, όπου είχαν την περιουσία τους.^{17, 18} Έχουν ακουστεί απόψεις και περί αρμενικής καταγωγής, οι οποίες όμως είναι αβάσιμες και δεν στηρίζονται στις ιστορικές πηγές.¹⁸ Μετά τις δυναστείες των Κομνηνών και των Δουκών τα ηνία της Αυτοκρατορίας ανέλαβε ο Οίκος των Αγγέλων, οι οποίοι σύμφωνα με τον σύγχρονο ιστορικό της εποχής Νικήτα Χωνιάτη, κατάγονταν από την Φιλαδέλφεια της Μ. Ασίας, και δεν άνηκαν στους ευγενείς του Κράτους.^{19, 20}  

Ο Οίκος που διαδέχτηκε τους Αγγέλους ήταν αυτός των Λασκαριδών, οι οποίοι βασίλευσαν στην Νίκαια, κατά την διάρκεια της Λατινοκρατίας, και σύμφωνα με τον Αλέξη Σαββίδη, στο έργο του «Μελέτες Βυζαντινής Ιστορίας», ήταν καππαδοκικής καταγωγής.²¹ 

Η τελευταία δυναστεία της Αυτοκρατορίας είναι αυτή των Παλαιολόγων, η οποία φαίνεται να έχει τις απαρχές της στο θέμα Ανατολικό της Μ. Ασίας.²² Υπάρχει όμως και η πεποίθηση ότι καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη, αφού το όνομα αυτό θεωρείται φαναριώτικο, χωρίς όμως να υπάρχουν περαιτέρω στοιχεία για να υποστηριχθεί η άποψη αυτή.^{23, 24} 

Τέλος, σύμφωνα με τον Vasiliev η δυναστεία ήταν ελληνικής καταγωγής, αφού «άνηκε σε μία πολύ γνωστή ελληνική οικογένεια, η οποία αρχίζοντας από τους πρώτους Κομνηνούς, έδωσε στο Βυζάντιο πολλούς δραστήριους και ικανούς ανθρώπους, κυρίως δε στρατιωτικούς, οι οποίοι με την πάροδο του χρόνου, συγγένεψαν με τις Αυτοκρατορικές οικογένειες των Κομνηνών, Δουκών και Αγγέλων».²⁵ 

Αφού είδαμε την καταγωγή των Αυτοκρατορικών Οίκων της Ρωμανίας, περνάμε στους Αυτοκράτορες, οι οποίοι δεν άνηκαν σε κάποια δυναστεία, αλλά βασίλευσαν διότι ήρθαν σε συγγενικούς δεσμούς με τους παραπάνω οίκους, κυρίως μέσω του γάμου. Πρώτος χρονολογικά είναι ο Ρωμανός Γ΄ Αργυρός, από γνωστή αριστοκρατική οικογένεια, ο οποίος παντρεύτηκε την κόρη του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Η’, Ζωή, και καταγόταν από το θέμα Χαρσιανόν, το οποίο βρισκόταν στην κεντρική Μ. Ασία, ανατολικά του θέματος της Καππαδοκίας.^{26, 27} 

Τον Ρωμανό διαδέχτηκε ο Μιχαήλ Δ’ ο οποίος ήταν και ο επόμενος σύζυγος της Ζωής, που καταγόταν από την Παφλαγονία, εξ ου και το προσωνύμιο Παφλαγών.²⁸ Ο Μιχαήλ Δ’ ήταν θείος του επόμενου Αυτοκράτορα, Μιχαήλ Ε’ Καλαφάτη, από την μεριά της μητέρας του. Οι πληροφορίες δεν αναφέρουν περισσότερα γι’ αυτόν, αλλά κατά πάσα πιθανότητα γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, και το προσωνύμιο το έλαβε χάριν του επαγγέλματος του πατέρα του.²⁹ 

Ο Κωνσταντίνος Θ’ Μονομάχος ήταν εκείνος που τον διαδέχτηκε στον θρόνο, ο οποίος κατά τον Μιχαήλ Ψελλό ήταν γεννημένος στην Αντιόχεια,³⁰ αν και υπάρχει και η άποψη ότι καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Βασιλεύουσας.³¹ Ο Μιχαήλ ΣΤ’ Βρίγγας είναι ο τελευταίος Αυτοκράτορας ο οποίος είχε σχέση με την Μακεδονική Δυναστεία, γι’ αυτό και η βασιλεία του θεωρείται ο επίλογος της μεγάλης αυτής εποχής της Αυτοκρατορίας. Ήταν παφλαγονικής καταγωγής, και αυτό γνωστοποιείται μέσω μιας αναφοράς του Λέοντα του Διακόνου για τον Ιωσήφ Βρίγγα, συγγενή του Μιχαήλ, που αναφέρει πως καταγόταν από την Παφλαγονία.³² 

Όσοι Αυτοκράτορες αναφέρθηκαν μέχρι στιγμής είχαν σχέση με την Μακεδονική Δυναστεία, οι επακόλουθοι συνέδεσαν την βασιλεία τους με τις δυναστείες των Κομνηνών, Δουκών, Λασκαριδών και Παλαιολόγων. Ο πρώτος από αυτούς είναι ο Ρωμανός Δ’ Διογένης, που σύμφωνα με τις πηγές είχε καταγωγή από την Καππαδοκία,^{33, 34} και συνδέεται με τις περισσότερες από τις αριστοκρατικές οικογένειες στην Μ. Ασία.³⁵ Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού, αποτελεί το ότι η μητέρα του ήταν κόρη του Βασιλείου Αργυρού, αδελφού του Αυτοκράτορα Ρωμανού Γ’.³⁶ 

Μετά την πτώση του Διογένη, ο θρόνος περιήλθε στον Νικηφόρο Γ’, γόνο στρατιωτικής οικογένειας, που είχε αναδείξει μεγάλους στρατηγούς στους πολέμους του Βασιλείου Β’ κατά των Βουλγάρων, και λέγεται πως είχε τις ρίζες της στον Οίκο των Φωκάδων,^{37, 38} οι οποίοι κατάγονταν από την Καππαδοκία.³⁹ Επίσης, σύμφωνα με τον Νικηφόρο Βρυέννιο, ο Νικηφόρος ήταν ένας τυπικός αντιπρόσωπος της στρατιωτικής αριστοκρατίας της Μ. Ασίας.⁴⁰ 

Ο επόμενος Αυτοκράτορας είναι ο Ιωάννης Γ’ Δούκας Βατάτζης, ο οποίος τιμάται ως Άγιος από την Ορθόδοξο Εκκλησία. Είναι από τους πιο γνωστούς και αγαπητούς Αυτοκράτορες, λόγω του φιλανθρωπικού κοινωνικού έργου του και των αγώνων που έκανε κατά των Λατίνων σε πολιτικό και εκκλησιαστικό επίπεδο. Άνηκε σε οικογένεια που μέλη της είχαν διακριθεί σε ανώτατα αξιώματα του κράτους, και η καταγωγή του ήταν από την Θράκη,^{41, 42} εκ της πόλεως του Διδυμοτείχου, σύμφωνα με τον Γεώργιο Ακροπολίτη ⁴³ ή της Ανδριανούπολης.⁴⁴ Ο τελευταίος Αυτοκράτορας που εξετάζεται στο παρόν άρθρο είναι ο Ιωάννης ΣΤ’ Καντακουζηνός, γιος του Μιχαήλ Καντακουζηνού, διοικητή του Μορέα. Άνηκε σε πλούσια οικογένεια και είχε γεννηθεί στην Κωνσταντινούπολη.⁴⁵ 

Παρουσιάστηκαν όλα τα στοιχεία για τους Αυτοκράτορες της Ρωμανίας, σε ό,τι έχει να κάνει με τους τόπους καταγωγής τους. Φαίνεται λοιπόν, ότι οι περιοχές ή οι πόλεις απ’ όπου κατάγονταν είναι η Παφλαγονία, η Φιλαδέλφεια,, η Καππαδοκία, το Ανατολικόν και το Χαρσιανόν, από την μεριά της Μ. Ασίας, από την Κωνσταντινούπολη και την Θράκη από το δυτικό μέρος της Αυτοκρατορίας, και από την Αντιόχεια. 

Αφού παρατέθηκαν οι τόποι καταγωγής, ας δούμε τώρα τι εθνικότητας ήταν οι κάτοικοι αυτών των περιοχών, επομένως και οι Αυτοκράτορες που γεννήθηκαν σε αυτές. Για την Πρωτεύουσα και την Θράκη δεν νομίζω να χρειάζεται να ειπωθούν πολλά, αφού την Κωνσταντινούπολη «την κατοικούσαν ανέκαθεν ελληνογενείς, ελληνόφωνοι και ελληνοπαίδευτοι κάτοικοι»,⁴⁶ ενώ η Θράκη είχε αρχίσει να εξελληνίζεται πριν ακόμη την κλασική περίοδο,^{47, 48} με τις πρώτες ελληνικές αποικίες να συναντώνται τον 8^ο αι. π.Χ.^{48, 49} 

Το ίδιο συμβαίνει και με την Αντιόχεια, αφού την έχτισε ο Σέλευκος Α’ Νικάτωρ, και της προσέδωσε το όνομα αυτό προς τιμή του πατέρα του Αντίοχου. Οι πρώτοι κάτοικοί της ήταν Αθηναίοι και Μακεδόνες, τους οποίους ο ιδρυτής της είχε μεταφέρει από την γειτονική Αντιγόνεια, χτισμένη έξι χρόνια πριν.⁵⁰ Σαφώς οι πληθυσμοί εξακολούθησαν να είναι ελληνικοί κατά το πέρασμα των χρόνων,^{51, 52} μέχρι και στις μέρες μας, που οι Ορθόδοξοι κάτοικοι της Αντιόχειας και της Συρίας γενικότερα, αυτοχαρακτηρίζονται ως Ρωμιοί. 

Περνάμε τώρα στην περιοχή της Μ. Ασίας, απ’ όπου κατάγονταν οι περισσότεροι Αυτοκράτορες. Ξεκινάμε από την Φιλαδέλφεια, η οποία χτίστηκε από τον Ευμένη Β’ της Περγάμου το 189 π.Χ. και την αφιέρωσε στον αδελφό του Άτταλο Β’ τον Φιλάδελφο. Όταν το 17 μ.Χ. καταστράφηκε από σεισμό, ξαναχτίστηκε με σημαντικά κτήρια και της έδωσαν το όνομα «Μικραί Αθήναι».⁵³ Κατόπιν, όσον αφορά την Παφλαγονία γνωρίζουμε ότι «η παράκτια περιοχή της εξελληνίστηκε κατά την αρχαιότητα ως συνέπεια της εγκαθίδρυσης των αποικιών των ελληνικών πόλεων στην περιοχή».⁵⁴ Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού αποτελεί ο Διογένης ο Κυνικός, ο οποίος καταγόταν από την Σινώπη,⁵⁵ και με τον τρόπο αυτό αποδεικνύεται το ελληνικό στοιχείο στην Παφλαγονία, ακόμα και πριν την ελληνιστική περίοδο. Κλείνουμε τις αναφορές στις περιοχές της Μ. Ασίας με τα θέματα του Ανατολικού, Καππαδοκίας και Χαρσιανού. 

Πιο συγκεκριμένα, σχετικά με την Καππαδοκία, είναι γνωστό πως ο εξελληνισμός της ήταν μια μακραίωνη διαδικασία, η οποία επισπεύστηκε χάριν της ταχύτατης διάδοσης του Χριστιανισμού, που εν τέλει θα εξελληνιστεί πλήρως μετά την πλήρη επικράτησή του,⁵⁶δηλαδή τον 4^ο αι. μ.Χ. Επίσης, από τον 5^ο αι. μ.Χ. οι τελευταίες τοπικές διάλεκτοι έπαψαν να ομιλούνται και αντικαταστάθηκαν από την κοινή ελληνιστική.⁵⁷ Από την εποχή των ελληνιστικών βασιλείων είναι γνωστό ότι υπήρχαν Έλληνες εκεί, όπως ο τελευταίος βασιλιάς της Καππαδοκίας, Αρχέλαος, ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα ήταν μακεδονικής καταγωγής,⁵⁸ ο Αρεταίος ο Καππαδόκης, ο οποίος ήταν ιατρός, και οι μεγάλοι Άγιοι της Ορθοδοξίας Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος ο Θεολόγος, Γρηγόριος Νύσσης κ.α. 

Γενικότερα, κάτι το οποίο θα πρέπει να διευκρινιστεί γενικά για όλη την έκταση της Μ. Ασίας είναι πως το ελληνικό στοιχείο υπήρχε σε αυτήν πριν την εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου, και μετά την εποχή του, ο ελληνισμός εγκαθιδρύθηκε εκεί καθολικά. Βέβαια, υπήρχαν και μερικές εξαιρέσεις, κάποιες περιοχές οι οποίες ίσως να μην είχαν εξελληνιστεί πλήρως, κάτι όμως που συνέβη τελικά με το πέρασμα των ετών, όπως είδαμε παραπάνω και στην περίπτωση της Καππαδοκίας. 

Όλα αυτά που αναφέρονται δεν είναι αυθαίρετες απόψεις, αλλά γεγονότα που στηρίζονται στις ιστορικές πηγές. Βλέπουμε λοιπόν, τον Benjamin Isaac, να τονίζει πως οι ελληνιστικοί Έλληνες της Μ. Ασίας ήταν συνειδητοποιημένοι για τις προγονικές τους καταβολές, λέγοντας πως «προφανώς η καλύτερη και πιο ευχάριστη φιλοφρόνηση που θα μπορούσε να κάνει κάποιος σε μια Ελληνιστική πόλη στη Μικρά Ασία ήταν να επιμένει για την προγονική της καταβολή: δεν ήταν μια πόλη ακαθόριστων μεταναστών, αλλά γνήσιοι αίματος Έλληνες και Μακεδόνες. Και πάλι, βλέπουμε ότι τέτοιες απόψεις ήταν πολύ συνηθισμένες, αλλά υπήρχαν και κριτικές».⁵⁹ 

Την ύπαρξη του ελληνισμού στην Μ. Ασία και τον εξελληνισμό της κατά την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου επισημαίνει και ο Κ. Παπαρρηγόπουλος, στο έργο του «Τα διδακτικώτερα πορίσματα της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους», λέγοντας ότι «ο εξελληνισμός της μικράς Ασίας ήτο ευχερής. Άπασα η παραλία αυτής ήτο προ πολλού ελληνική, ώστε άμα καταλαβόντος του μεγάλου Αλεξάνδρου και την μεσογαίαν φυσικώ τω λόγω ο Ελληνισμός επεκράτησε καθ’ όλην την ευρείαν εκείνην χερσόνησον».⁶⁰ Και στην συνέχεια αναφέρει ότι μετά τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου η κυριαρχία έμεινε στους Έλληνες, και περιγράφει τον εξελληνισμό κάθε περιοχής της χερσονήσου, όπως και τις επιμιξίες που έγιναν, χωρίς να χαθεί το ελληνικό στοιχείο, αλλά αντιθέτως να επικρατήσει και να ανθίσει, αφού επί παραδείγματι όπως λεγόταν οι Ευμενείς και Άτταλοι ανέδειξαν μία Νέα Ελλάδα.⁶⁰ 

Δείξαμε λοιπόν, πως οι περιοχές της Μ. Ασίας από τις οποίες κατάγονταν οι Αυτοκράτορες ήταν ελληνικές, προ πολλών αιώνων, και εξακολουθούσαν να είναι κατά την ρωμαϊκή και βυζαντινή περίοδο, οπότε ο ελληνισμός σε αυτές δεν χάθηκε, παρ’ όλες τις μορφολογικές αλλαγές που υπήρχαν ανά μέσω των αιώνων, αφού όσοι λαοί πέρασαν από την Μ. Ασία εξελληνίστηκαν και αφομοιώθηκαν πλήρως, όπως οι Γαλάτες και οι Γότθοι.⁶¹ 

Παρ’ όλες τις εγκαταστάσεις άλλων λαών, ο αριθμός τους δεν ήταν τέτοιος ώστε να αλλοιωθεί ο ιθαγενής πληθυσμός, και γενικά η Μ. Ασία ήταν ελληνική όσο η Κάτω Ιταλία και η Σικελία,⁶¹ επομένως και οι κάτοικοι της εποχής που εξετάζουμε ήταν Έλληνες, όπως και οι Βασιλείς. Το πρόβλημα όμως που δημιουργείται στην βυζαντινή εποχή είναι η εγκατάσταση άλλων λαών σε αυτήν, κυρίως Αρμενίων, καθ’ όλη την ιστορική διάρκεια της Αυτοκρατορίας, αλλά ειδικότερα τον 10^οαιώνα στην Καππαδοκία.^{62, 63} 

Οι μετακινήσεις πληθυσμών ήταν κάτι σύνηθες στην Αυτοκρατορία, αφού ήταν μια πολιτική για την φύλαξη των συνόρων, και γινόταν σε πάρα πολλές περιοχές, όπως Θράκη, Μακεδονία, Ιλλυρία,  Μ. Ασία.⁶⁴Όμως, παρά την ύπαρξη κι άλλων λαών, υφίστατο διάκριση μεταξύ των πληθυσμών, όπως φαίνεται από τις εντάσεις που είχαν δημιουργηθεί μεταξύ Ελλήνων Καππαδοκών και Αρμενίων,⁶⁵ αλλά και με την γενικότερη δυσπιστία και προκατάληψη των Βυζαντινών έναντι των Αρμενίων, και αυτό μπορεί να φανεί από ότι οι Βυζαντινοί συγγραφείς σε αναφορές τους φρόντιζαν να αναφέρουν αν ένα πρόσωπο είναι Αρμένιος ή αρμενικής καταγωγής.⁶⁶ 

Με αφορμή την επισήμανση αυτή, μπορούμε να κάνουμε άλλη μια διαπίστωση για την καταγωγή των Αυτοκρατόρων, ότι δηλαδή σε καμία ιστορική αναφορά, είτε από παλιούς είτε από νεώτερους ιστορικούς δεν αναφέρεται κανείς ως Αρμένιος, όπως συμβαίνει με άλλους Αυτοκράτορες. Οπότε, αυτή η αποσιώπηση, μπορεί να θεωρηθεί ως μια έμμεση μαρτυρία, που αυτόματα μας παραπέμπει στην ελληνική καταγωγή αυτών. Εξ άλλου, τον 11^ο αι. η αρμενική αριστοκρατία άρχισε να εγκαθιδρύεται στην Κιλικία, όπου και δημιουργήθηκε το ανεξάρτητο βασίλειο της Αρμενίας, οπότε κι απ’ αυτό το περιστατικό φαίνεται η διαφοροποίηση μεταξύ των δύο λαών. Αυτός ήταν ο λόγος άλλωστε, που κατά την περίοδο των Κομνηνών οι Αρμένιοι ευγενείς είναι πολύ λιγότεροι απ’ ό,τι στο παρελθόν.⁶⁶ 

Τέλος, για να φανεί η εθνογραφία της Μ. Ασίας την βυζαντινή εποχή, παραθέτουμε την αναφορά του σπουδαίου βυζαντινολόγου Ch. Dielh που λέει, ότι «εντούτοις η εξ ολοκλήρου ελληνική Μικρά Ασία παρέμεινε συνδεδεμένη με την αυτοκρατορία και γι’ αυτό παρέμεινε για πολύ καιρό η μεγάλη δύναμη της μοναρχίας»,⁶⁷ συμπληρώνοντας πως από τον Άλυ ποταμό (αρχίζει κοντά στην Σεβάστεια, περνάει από την κεντρική Μ. Ασία και εκβάλλεται ανατολικά της Σινώπης) και δυτικά ήταν αμιγώς ελληνική.⁶⁷ 

Αφού αποδείξαμε την ελληνική καταγωγή των Αυτοκρατόρων, ας δούμε τώρα και την εθνική συνείδηση που είχαν. Παραπέμπουμε λοιπόν, σε μια αναφορά της Άννας Κομνηνής, στην «Αλεξιάδα», που κάνει λόγο για το εκπαιδευτήριο ορφανών που είχε ιδρύσει ο πατέρας της, λέγοντας ότι «και έστιν ιδείν και Λατίνον ενταύθα παιδοτριβούμενον και Σκύθην ελληνίζοντα και Ρωμαίον τα των Ελλήνων συγγράμματα μεταχειριζόμενον και τον αγράμματον Έλληνα ορθώς ελληνίζοντα.», η οποία σε άλλο σημείο καυχιέται ότι είχε σπουδάσει «ες άκρον το ελληνίζειν». Επίσης, ο Μιχαήλ Ψελλός αναφέρει ότι ο Ρωμανός Γ’ είναι αναθρεμμένος «λόγοις ελληνικοίς».⁶⁸ 

Γενικότερα στην διάρκεια της Αυτοκρατορίας, η στοιχειώδης εκπαίδευση αποτελούταν εκτός από το Ψαλτήρι και την Βίβλο, κυρίως με την διδασκαλία αρχαίων ελληνικών κείμενων ρητορικής, ιστορίας και φιλοσοφίας.⁶⁹ Από τα χωρία και τις αναφορές αυτές ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι η παιδεία που δινόταν την εποχή εκείνη ήταν ελληνική, πράγμα διόλου ασήμαντο, αφού η παιδεία είναι αυτή που διαμορφώνει την συνείδηση του κόσμου, και πολλές φορές είναι πιο σημαντική από την φυλετική καταγωγή. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο με την εκμάθηση του μαθήματος της ιστορίας, αφού αποτελεί καταλύτη για την διαμόρφωση εθνικής συνείδησης, και η ιστορία που διδάσκονταν οι Βυζαντινοί ήταν η ελληνική, δηλαδή αυτή των προγόνων τους. 

Κλείνουμε με μία αναφορά ακόμα, την επιστολή του Ιωάννη Βατάτζη στον πάπα Γρηγόριο Θ’ (1227 – 1241), που δείχνει την ελληνική συνείδηση την δική του, του κόσμου και των προγόνων του. Αναφέρει χαρακτηριστικά πως «στο δικό μας γένος των Ελλήνων βασιλεύει η σοφία», και αλλού πως «οι ιδρυτές της δυναστείας μου, αυτοί από το γένος των Δουκών και των Κομνηνών, για μην αναφέρω και τους άλλους, οι οποίοι κατάγονται από  γένη ελληνικά».⁷⁰  Μάλιστα, από αυτήν την δεύτερη αναφορά μπορεί να εξακριβωθεί πως η καταγωγή των Κομνηνών, των Δουκών και των άλλων Αυτοκρατόρων ήταν ελληνική, όπως ξεκάθαρα αναφέρει ο Βασιλιάς Ιωάννης. 

Στο παρόν άρθρο, εξετάστηκε η καταγωγή των Αυτοκρατόρων της Ρωμανίας, από το 1028 μέχρι και το τέλος της Αυτοκρατορίας, μέσα από αναφορές σύγχρονων ιστορικών του κράτους, όπως και νεώτερων. Επιπροσθέτως, ερευνήθηκαν οι τόποι καταγωγής των Αυτοκρατόρων, για να διαπιστωθεί η εθνικότητά τους, καθώς επίσης και η εθνική τους συνείδηση. 

Από την όλη πορεία της έρευνας λοιπόν, και από τα ευρήματα που προέκυψαν από αυτήν, φαίνεται πως όλοι οι Αυτοκράτορες τουλάχιστον των τελευταίων τεσσάρων και πλέον αιώνων, 425 ετών για την ακρίβεια, ήταν ελληνικής καταγωγής και είχαν ελληνική εθνική συνείδηση. 

Βιβλιογραφία

1. Κατσαρός Β. (1983), Το “πρόβλημα της καταγωγής” των Κομνηνών, Βυζαντιακά 3, τόμος Γ’, σελ. 113
2. Kazhdan Alexander (1991), The Oxford Dictionary of Byzantium, σελ. 1143, Oxford University Press
3. Βάρζος Κ. (1984), Η Γενεαλογία των Κομνηνών, τόμος Α’, σελ. 25-26, Βυζαντινά Κείμενα και Μελέται 20α, Κέντρον Βυζαντινών Ερευνών, Θεσσαλονίκη
4. Κατσαρός Β. (1983), σελ. 113
5. Βάρζος Κ. (1984), σελ. 25-26
6. Κατσαρός Β. (1983), σελ. 113
7. Kazhdan Alexander (1991), σελ. 1143-1144
8. Runciman Steven (1951), A History of the Crusades, Vol. I: The First Crusade, σελ. 54, Cambridge University Press
9. Ηλίας Λάσκαρης (1995), Βυζαντινοί Αυτοκράτορες, τόμος Β’, σελ. 88, έκδοση Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα
10. Κατσαρός Β. (1983), σελ. 113-114, 119
11. Βάρζος Κ. (1984), σελ. 25-26
12. A.A. Vasiliev (1954), Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας 324-1453, σελ. 583, Α’ έκδοση 1925, μετάφραση Δημοσθένης Σαβράμης, εκδόσεις Μπεργάδη
13. Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος (1932), Ιστορία του Ελληνικού Έθνους: από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι του 1930, προσθήκες, σημειώσεις και βελτιώσεις υπό Παύλου Καρολίδου, τόμος 4, μέρος Α’, σελ. 5, εκδόσεις Ελευθερουδάκης, Αθήνα
14. Βάρζος Κ. (1984), σελ. 25-26
15. Runciman Steven (1951), σελ. 54-55
16. Βάρζος Κ. (1984), σελ. 25-26
17. http://asiaminor.ehw.gr/forms/fLemmaBodyExtended.aspx?lemmaId=4137
18. Δ.Ι. Πολέμης (1968), The Doukai: A Contribution to Byzantine Prosopography, σελ. 8, University of London Historical Studies 22, London
19. Βάρζος Κ. (1984), σελ. 260
20. http://constantinople.ehw.gr/forms/fLemmaBodyExtended.aspx?lemmaID=12489
21. Ηλίας Λάσκαρης (1995), σελ. 204
22. Vannier, J.-F. (1986), Les premiers Paléologues. Étude généalogique et prosopographique, in J.-C. Cheynet’s Études prosopographiques, σελ. 129, ff. (Paris)
23. Mihail Dimitri Sturdza (1983), Grandes familles de Grèce, d’Albanie et de Constantinople, dictionnaire historique et généalogique, σελ. 374-375, Paris, chez l’auteur
24. Ηλίας Λάσκαρης (1995), σελ. 158
25. A.A. Vasiliev (1954), Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας 324-1453, σελ. 722, Α’ έκδοση 1925, μετάφραση Δημοσθένης Σαβράμης, εκδόσεις Μπεργάδη
26. Cheynet, J.-C., Vannier, J.-F. (2003), Les Argyroi, σελ. 57-90, Zbornik Radova Vizantološkog Instituta (in French), 40
27. Kazhdan, Alexander (1991), σελ. 165
28. George Finlay (1853), History of the Byzantine Empire from 716 – 1057, σελ. 477, William Blackwood & Sons
29. http://asiaminor.ehw.gr/Forms/fLemmaBody.aspx?lemmaId=5391
30. T. Dennis (1994), Psellos, Orationes panegyricæ, σελ. 40, Stuutgart-Leipzig
31. Ηλίας Λάσκαρης (1995), σελ. 78
32. Talbot, Alice-Mary, Sullivan, Dennis F. (2005), The History of Leo the Deacon: Byzantine Military Expansion in the Tenth Century, σελ. 30, Washington, DC: Dumbarton Oaks
33. Norwich John Julius (1993), Byzantium: The Apogee, σελ. 344, Penguin
34. Ηλίας Λάσκαρης (1995), σελ. 201
35. Finlay George (1854), History of the Byzantine and Greek Empires from 1057–1453, σελ. 30, 2, William Blackwood & Sons
36. Cheynet, J.C., Vannier, J.F. (2003), Les Argyroi, σελ. 57-90, Zbornik Radova Vizantološkog Instituta (in French), 40
37. Kazhdan Alexander (1991), σελ. 1479
38. Ηλίας Λάσκαρης (1995), σελ. 100
39. Kazhdan Alexander (1991), σελ. 1665
40. Βάρζος Κ. (1984), σελ. 89
41. Ηλίας Λάσκαρης (1995), σελ. 148
42. http://www2.egiklopedia.gr/asiaminor/forms/fLemmaBodyExtended.aspx?lemmaId=4636#chapter_0
43. http://www.hellinon.net/ANEOMENA/IoannisVatatzis.htm
44. Μέγας Συναξαριστής, http://www.synaxarion.gr/gr/sid/1092/sxsaintinfo.aspx
45. Baynes, T.S., ed. (1878), “Johannes Cantacuzenus“, Encyclopædia Britannica, 5 (9th ed.), σελ. 27, New York: Charles Scribner’s Sons
46. National geographic (2011), Οι Πατρίδες του Ελληνισμού, Κωνσταντινούπολη, τόμος 1, σελ. 12, εκδόσεις 4π
47. Σαράντος Καργάκος, «Η αρχαία Θράκη», Οικονομικός, http://sarantoskargakos.gr
48. http://blacksea.ehw.gr/Forms/fLemmaBody.aspx?lemmaid=11282
49. Simon Hornblower, Antony Spawforth (1996), The Oxford Classical Dictionary, σελ. 1515, Oxford University Press
50. Εγκυκλοπαίδεια Νέα δομή, Τεγόπουλος – Μανιατέας (1996), τόμος 4, σελ. 190
51. Παύλος Καρολίδης (1909), Περί της εθνικής καταγωγής των ορθοδόξων χριστιανών Συρίας και Παλαιστίνης, σελ. 36-38, Τύποις Π.Δ. Σακελλαρίου, Αθήνα
52. Krijna Nelly Ciggaar, Herman G. B. Teule (2003), East and West in the Crusader States: Context, Contacts, Confrontations : Acta of the Congress Held at Hernen Castle in September 2000, σελ. 3, A.A. Bredius Foundation, Peeters
53. Εγκυκλοπαίδεια Νέα Δομή, Τεγόπουλος – Μανιατέας (1996), τομ. 34, σελ. 220
54. http://asiaminor.ehw.gr/Forms/fLemmaBody.aspx?lemmaId=5740
55. Διογένης Λαέρτιος, Βίοι Φιλοσόφων, Βιβλίο ΣΤ’, Διογένης, στίχος 20
56. http://www.ehw.gr/asiaminor/forms/fLemmaBodyExtended.aspx?lemmaId=4710
57. Swain Simon, Adams J. Maxwell, Janse Mark (2002), Bilingualism in Ancient Society: Language Contact and the Written Word, σελ. 246-266, Oxford [Oxfordshire]: Oxford University Press
58. Walter Eder, Johannes Renger, Wouter Henkelman (2007), Brill’s Chronologies of the Ancient World New Pauly Names, Dates and Dynasties, σελ. 111, Brill
59. Isaac Η. Benjamin (2004), The Invention of Racism in Classical Antiquity, σελ. 144, Princeton, New Jersey: Princeton University Press
60. Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος (2006), Τα διδακτικώτερα πορίσματα της ιστορίας του ελληνικού έθνους, σελ. 17, 17-21, Α’ έκδοση 1899, εκδόσεις Πελεκάνος, Αθήνα
61. Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος (1932), Ιστορία του Ελληνικού Έθνους: από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι του 1930, προσθήκες, σημειώσεις και βελτιώσεις υπό Παύλου Καρολίδου, τόμος 4, μέρος Β’, σελ. 300-302, εκδόσεις Ελευθερουδάκης, Αθήνα
62. http://asiaminor.ehw.gr/forms/fLemmaBodyExtended.aspx?lemmaId=4743#chapter_0
63. Hovannisian Richard G. (2004), The Armenian People From Ancient to Modern Times, Volume I: The Dynastic Periods: From Antiquity to the Fourteenth Century, σελ. 243 Palgrave Macmillan
64. “Οι μετακινήσεις πληθυσμών στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία”, http://www.hellenicarmors.gr/media/pdf/articles/01/oi-metakinhseis-plhthysmwn-sthn-byzantinh-aytokratoria.pdf
65. Hovannisian Richard G. (2004), The Armenian People From Ancient to Modern Times, Volume I: The Dynastic Periods: From Antiquity to the Fourteenth Century, σελ. 243, Palgrave Macmillan
66. http://asiaminor.ehw.gr/forms/fLemmaBodyExtended.aspx?lemmaId=4743#chapter_0
67. Charles Diehl (2002), Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, τόμος Γ’, σελ. 368, 367, εκδόσεις Ηλιάδη, Α’ έκδοση 1920
68. Παν. Κ. Χρήστου (1993), “Αναβίωσις του ονόματος «Έλληνες»”, Οι περιπέτειες των εθνικών ονομάτων των Ελλήνων, Α’ έκδοση 1960, εκδόσεις Κυρομάνος, http://pheidias.antibaro.gr/Hellas_names/Christou2.html
69. Σπύρος Παναγόπουλος, Η Ανώτατη Εκπαίδευση στο Βυζάντιο, http://www.eriande.elemedu.upatras.gr/eriande/synedria/synedrio4/praktika1/panagopoulos.htm
70. http://www.impantokratoros.gr/F20A9610.el.aspx

 πηγή

Για να διαβάσετε το δεύτερο μέρος πατήστε τον σύνεσμο

μέρος 2ο (ΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΗΦΟΡΟ Α’ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ Α’ ΤΣΙΜΙΣΚΗ) ΕΔΩ

http://koukfamily.blogspot.gr/

ΜΕΛΑΝΩΜΑ ΣΤΟ ΝΥΧΙ ΣΤΙΣ ΑΚΡΕΣ ΤΩΝ ΔΑΚΤΥΛΩΝ.

Μελάνωμα στο νύχι, στις άκρες των δακτύλων. 

Σκούρες γραμμές στα νύχια μπορεί να οφείλονται σε αιμάτωμα ή καρκίνο;

Του Αλέξανδρου Γιατζίδη, M.D., medlabnews.gr 

Οι ανεξήγητες αλλαγές στα νύχια μπορεί να είναι σημάδια διαφόρων τύπων καρκίνου. Τα νύχια, είναι κεράτινες πλάκες οι οποίες καλύπτουν το μεγαλύτερο τμήμα της ραχιαίας επιφάνειας της τελευταίας φάλαγγας των δακτύλων χεριών και ποδιών. Κάθε νύχι έχει τετράπλευρο περίπου σχήμα, με δύο επιφάνειες, την έξω και την έσω, καθώς και τέσσερα χείλη. 

Το νύχι αποτελείται από πέντε τμήματα: 
* Ονυχαία πλάκα. Είναι το τμήμα που βλέπουμε. 
* Μήτρα. Είναι η ρίζα του νυχιού. Το ορατό τμήμα της λέγεται μηνίσκος και είναι η λευκή περιοχή που βλέπουμε προς την άρθρωση του δακτύλου. 
* Κοίτη. Είναι το «κρέας» κάτω από τα νύχια. 
* Υπονύχιο. Είναι ολόκληρη η φάλαγγα του δακτύλου, πάνω στην οποία «κάθεται» το νύχι. 
* Ονυχαίες πτυχές (κεντρική και πλευρικές). Είναι οι «θήκες» του δέρματος μέσα στις οποίες μπαίνει το νύχι για να σταθεροποιηθεί στη θέση του και πάνω στις οποίες αναπτύσσονται οι παρωνυχίδες. 

Σκούρες γραμμές κάτω από τα νύχια, μαύρες κηλίδες... 
• Συνήθως οφείλονται σε τραυματισμό Η πιο συνηθισμένη αιτιολογία είναι ένας τραυματισμός στο νύχι, που δημιουργεί εσωτερικό αιμάτωμα. Ακόμα και ένας ελαφρύς τραυματισμός είναι αρκετός για να δημιουργηθούν μαύρες κηλίδες. Αυτό είναι το υπονύχιο αιμάτωμα το οποίο μπορεί να είναι πολύ επώδυνο, καθώς δεν υπάρχει χώρος για να εκτονωθεί λόγω της πίεσης της μήτρας του νυχιού. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, ούτε ανάγκη χειρουργικής παρέμβασης. Καθώς θα μεγαλώνει το καινούριο νύχι θα σπρώχνει το αίμα προς την άκρη του νυχιού μέχρι να καθαρίσει εντελώς η περιοχή. Πρόβλημα θα ήταν αν υπήρχαν σημεία φλεγμονής 

αιμάτωμα

• Μπορεί να είναι κάτι σοβαρότερο. Αν δεν θυμάστε να χτυπήσατε κάπου, ώστε να δικαιολογούνται οι μαύρες κηλίδες, πρέπει να απευθυνθείτε στο δερματολόγο σας, αφού υπάρχει η πιθανότητα να πρόκειται ακόμα και για κακόηθες μελάνωμα. Το μελάνωμα είναι η τρίτη συχνότερη μορφή καρκίνου του δέρματος. Είναι η χειρότερη όμως διότι η φυσική πορεία της νόσου καταλήγει συχνά στη μετάσταση και το θάνατο του αρρώστου. Το μελάνωμα, αντίθετα με τις άλλες μορφές καρκίνου του δέρματος που προσβάλλουν συνήθως άτομα μεγάλης ηλικίας, εμφανίζεται επίσης συχνά και στο δέρμα νέων ανθρώπων. 

Το μελάνωμα αποτελεί μια μορφή καρκίνου που παρατηρείται συνήθως στο δέρμα και λιγότερο συχνά σε βλεννογόνους [στόματος, μύτης, ματιού, γεννητικής περιοχής ή σπλάγχνων κοιλιάς θώρακα και πυέλου]. 

Η εμφάνισή του στις άκρες των δακτύλων και ειδικότερα στην περιοχή των νυχιών, περιγράφεται συχνότερα σε άτομα της κίτρινης ή της μαύρης φυλής, ενώ είναι σπάνια σε ανθρώπους της καυκασίας φυλής όπου ανήκουν και οι Έλληνες [1-2% του συνόλου των μελανωμάτων τους]. 

Το μεγάλο δάκτυλο του ποδιού, ο αντίχειρας και το μικρό δάκτυλο, αποτελούν τις συχνότερες θέσεις ανάπτυξής του. 

αιμάτωμα

Ποιά είναι τα αίτια της δημιουργίας μελανώματος στην περιοχή του νυχιού; 

Τα μελανοκύτταρα της περιοχής της μήτρας του νυχιού παράγουν τη μελανίνη, μια μαύρη χρωστική που απορροφά την υπεριώδη ακτινοβολία του ήλιου. Σε ορισμένες συνθήκες τα μελανοκύτταρα αυτά, μπορεί να αρχίσουν να παράγουν μελανίνη σε αυξημένες ποσότητες είτε στα πλαίσια ενεργοποίησής τους από διάφορους τοπικούς ή συστηματικούς παράγοντες, είτε στα πλαίσια αύξησης του αριθμού τους, διαδικασία που ονομάζεται υπερπλασία. 

Η διάγνωση του μελανώματος, συνδυάζεται οπωσδήποτε με υπερπλασία των μελανοκυττάρων στην περιοχή του νυχιού. Η υπερπλασία τύπου σπίλου (ελιάς), η οποία είναι καλοήθης, μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις και υπό συνθήκες όχι απόλυτα γνωστές, να εξελιχθεί κάποια στιγμή σε μελάνωμα. Αντίθετα, η ενεργοποίηση μόνο των μελανοκυττάρων, δεν δημιουργεί μελάνωμα. Μπορεί όμως ορισμένα από τα αίτια που την προκαλούν [τραυματισμοί, φλεγμονή] ιδιαίτερα όταν χρονίζουν, να οδηγήσουν σε δημιουργία άτυπων μελανοκυττάρων, με δυνατότητα υπερπλασίας και εξέλιξης σε μελάνωμα. Η ονυχαία πλάκα επιτρέπει τη διαπερατότητα της UVA, αλλά φαίνεται να προστατεύεται από την UVB. Ο ρόλος της υπεριώδους ακτινοβολίας στην παθογένεση του μελανώματος του νυχιού, είναι προς το παρόν, άγνωστος. 

Η συσχέτιση του μελανώματος με τραυματισμό, είναι ένα σημείο αλληλοσυγκρουόμενων απόψεων. Υπάρχουν αναφορές οι οποίες συσχετίζουν την εμφάνισή του με τραυματισμό και άλλες οι οποίες θεωρούν το γεγονός συμπτωματικό. Φαίνεται ότι επικρατεί η άποψη πως ο ασθενής αντιλαμβάνεται την ύπαρξη της βλάβης στο νύχι του, έπειτα από κάποιο τυχαίο τραυματισμό της περιοχής, οπότε και αναζητά ιατρική βοήθεια ή ότι το Κ.Μ, το οποίο μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το παρατηρούσε ο ασθενής, έπειτα από κάποιο τραυματισμό, αιμορραγεί και επομένως προσελκύει την προσοχή του ασθενούς. 

Το μελάνωμα στην περιοχή του νυχιού, μπορεί να παρουσιαστεί στο σημείο που ξεκινά η ανάπτυξή του [μήτρα του όνυχα] ή στο σημείο του δακτύλου που καλύπτει ο όνυχας, μεγαλώνοντας [κοίτη του όνυχα]. Η εικόνα του μελανώματος διαφέρει ανάλογα με τη θέση ανάπτυξής του. Το μελάνωμα της μήτρας του νυχιού, εμφανίζεται κατά κανόνα με τη μορφή μελανωνυχίας, μιας καφέ-μαύρης γραμμής ή ταινίας που παρουσιάζεται απότομα, ξεκινώντας από τη μήτρα και επεκτείνεται προοδευτικά κατά μήκος του όνυχα προς την άκρη του. Παρουσιάζει προοδευτική αύξηση του πλάτους της και αλλαγή του χρώματός της προς το πιο σκούρο και τελικά επεκτείνεται και στο δέρμα δίπλα στη βάση του όνυχα με τη μορφή ακανόνιστης επίπεδης περιοχής καφέ χρώματος [σημείο του Ηutchinson]. 

μελανωνυχία

Η μελανωνυχία σπανιότερα, είναι δυνατόν να καταλαμβάνει όλο τον όνυχα ή να παρουσιασθεί με τη μορφή γραμμής κάθετα προσανατολισμένης προς τον επιμήκη άξονα του [κάθετη μελανωνυχία]. 

Ο όνυχας στην περιοχή της μελανωνυχίας, μπορεί να έχει κανονική επιφάνεια, να παρουσιάζει σχισμές ή και θέσεις καταστροφής του. Το μελάνωμα της κοίτης του νυχιου καλείται και επωνύχιο μελάνωμα. Παρουσιάζεται με τη μορφή ογκιδίου κάτω από την επιφάνεια του όνυχα. Μπορεί να είναι σκούρο μαύρο [25%] ή συνηθέστερα και στο ένα τρίτο περίπου των περιπτώσεων, δεν έχει ιδιαίτερο χρώμα, γεγονός που καθιστά τη διάγνωσή του ιδιαίτερα δύσκολη. Σιγά-σιγά, μεγαλώνοντας, προκαλεί πληγή και αιμορραγία στην κοίτη του νυχιού ή και πλήρη καταστροφή του. Σε περιπτώσεις επέκτασής του και στο δέρμα γύρω από το νύχι θα εμφανισθεί το κλινικό σημείο του Hutchinson. Tο σημείο αυτό ορίζεται ως η διήθηση των γύρω από το νύχι ιστών, από τη χρωστική. Σημειώνεται βέβαια, ότι το σημείο του Hutchinson δεν είναι παθογνωμονικό για τo Κ.Μ., αλλά αποτελεί ένδειξη προς την κατεύθυνση του νοσήματος, ενώ η απουσία του δεν υποδηλώνει καλοήθεια. 

Ποιές αλλαγές στην περιοχή των νυχιών θα πρέπει να μας ανησυχήσουν για να επισκεφθούμε το γιατρό; 

Η παρουσία μελανωνυχίας σε νύχι ενός μόνον δακτύλου, με μία ή περισσότερες γραμμές / λωρίδες ποικίλου πάχους, ανομοιογενούς καφέ ή καφέ-μαύρου χρώματος, με προοδευτικά εμφανιζόμενο τριγωνικό σχήμα [με πλατύτερη βάση προς τη μήτρα και λεπτότερη κορυφή προς το ελεύθερο χείλος του όνυχα] και με ταχεία αύξηση του πάχους των γραμμών / λωρίδων το τελευταίο τρίμηνο, ιδιαίτερα όταν συνοδεύεται από αλλαγή της υφής του όνυχα ή από επέκταση της βλάβης στο γύρω του νυχιού δέρμα [σημείο του Hutchinson] αποτελούν τα κριτήρια της ύποπτης για μελάνωμα μελανωνυχίας. 

Κάθε ογκίδιο κάτω από το νύχι που παραμένει επί μακρό χρονικό διάστημα ή αυξάνεται γρήγορα [μέσα σε 3-4 μήνες] ‘σηκώνοντας’ ή καταστρέφοντας προοδευτικά το νύχι, κάθε υπονύχια σκούρου χρώματος αλλοίωση που μοιάζει με αιμάτωμα χωρίς όμως συνοδό προηγούμενο ιστορικό χτυπήματος στην περιοχή και κάθε μελαγχρωστική αλλοίωση που επεκτείνεται στο δέρμα γύρω από τον όνυχα [σημείο του Hutchinson] αποτελούν σημεία ύποπτα υπονυχίου μελανώματος. 

To πιό πρώιμο και συχνό σύμπτωμα του K.M. του νυχιού, είναι η γραμμοειδής μελανονυχία (Γ.Μ.), η οποία χαρακτηρίζεται από μία επιμήκη μελαγχρωματική ταινία, οφειλομένη σε αυξημένη εναπόθεση μελανίνης στην ονυχαία πλάκα. 

Η διαφορική διάγνωση μεταξύ καλοήθους Γ.Μ. και Κ.Μ., βασίζεται σε ορισμένα χαρακτηριστικά. Έτσι, K.M. θα υποψιαστούμε, όταν: 

1. Πρόκειται για ασθενή ηλικίας άνω των 60 ετών, ο οποίος εμφανίζει ξαφνικά Γ.Μ. 
2. Η Γ.Μ. ξαφνικά αλλάζει χρώμα (ίσως να πρόκειται για την πλέον βέβαιη ένδειξη). 
3. Η Γ.Μ. έχει ανώμαλα όρια. 
4. Εμφανίζεται σε άτομο με προηγούμενο ιστορικό K.M. 
5. Συνοδεύεται από καταστροφή της ονυχαίας πλάκας. 
6. Έχει πλάτος πάνω από 6mm. 
7. Τα όριά της, δεν φθάνουν μέχρι το ελεύθερο άκρο της ονυχαίας πλάκας. 

μελάνωμα

Διάγνωση 

Η διάγνωσή του μελανώματος της περιοχής του νυχιού είναι συχνά πολύ δύσκολη ακόμα και από έμπειρο εξειδικευμένο ιατρό και ανεξάρτητα της χρήσης ειδικής συσκευής [ψηφιακού δερματοσκοπίου]. 

Χρήσιμος για τη διαφορική διάγνωση είναι ο κανόνας ABCDEF. 

Το Α αντιστοιχεί στην ηλικία (Age). Το Κ.Μ. το συναντάμαι συχνότερα σε άτομα ηλικίας 50-70 χρονών. 
Το Β αντιστοιχεί στο καφετί ή μαύρο χρώμα της αλλοίωσης, με πάχος πάνω από 3mm και όρια ασαφή (Black-Brοwn-Borders). 
Το C αντιστοιχεί στην αλλαγή της Γ.Μ ή στην μη τροποποίηση της ονυχαίας πλάκας, μετά την κατάλληλη θεραπεία (Change). 
Το D παραπέμπει στο προσβεβλημένο άκρο (Digit), 
το Ε αναφέρεται στην επέκταση της χρωστικής στις πλάγιες ή στην εγγύς ονυχαία πτυχή (Εxtension) και τέλος 
το F αναφέρεται στο οικογενειακό ή ατομικό ιστορικό (Family). 

Η διάγνωση του κακοήθους μελανώματος του νυχιού δυστυχώς στις περισσότερες από τις περιπτώσεις, καθυστερεί με αποτέλεσμα να αλλάζει η πρόγνωση του νοσήματος. 

Η καθυστέρηση αυτή οφείλεται στα εξής: 
α. Η ονυχαία πλάκα συχνά καλύπτει τα συμπτώματα. 
β. Η μορφολογία, φυσική πορεία αλλά και η συμπεριφορά του Κ.Μ. είναι διαφορετική, όταν αυτό εντοπίζεται στο νύχι. 
γ. Δευτερογενείς λοιμώξεις της ονυχαίας πλάκας από βακτηρίδια ή μύκητες, δυνατόν να καλύψουν την κλινική εικόνα της υποκείμενης νόσου. 
δ. Οι κλινικοί γιατροί συνήθως αποφεύγουν τη βιοψία ύποπτων κλινικών βλαβών στο νύχι. 
ε. Οι ασθενείς συνήθως αναζητούν βοήθεια σε προχωρημένα στάδια της νόσου 

Αρχικά, μπορεί να θεωρηθεί ακόμα και σε ειδικά κέντρα σαν ονυχομυκητίαση ή αιμορραγία μετά από κτύπημα και να καθυστερήσει η διάγνωσή του. Ακόμα χειρότερα, στην περίπτωση της λανθασμένης διάγνωσης αιματώματος, μπορεί να ακολουθήσουν χειρισμοί ερεθισμού και τραυματισμού του, εκ μέρους του ίδιου του πάσχοντος ή και εργαζομένων σε εξωτερικά ιατρεία ιατρών και νοσηλευτών, στην προσπάθεια αφαίρεσης και καθαρισμού του. 

Τα παραπάνω, συμβάλλουν διεθνώς, στη διάγνωσή του συχνά σε προχωρημένο πλέον στάδιο της νόσου, γεγονός που μπορεί να είναι μοιραίο για τον πάσχοντα. 

Είναι όμως σαφές και επίσημα αναγνωρισμένο από τη διεθνή βιβλιογραφία, ότι η έγκαιρη και σωστή διάγνωση του μελανώματος στην περιοχή, σε συνδυασμό με την έγκαιρη και σωστή χειρουργική του αντιμετώπιση, εξασφαλίζουν στον πάσχοντα την πλήρη ίασή του.

μελάνωμα

Η σοβαρότερη πρόκληση για τον κλινικό ιατρό, είναι η περίπτωση της Γ.Μ. σε παιδιά, μέχρι την ηλικία των 16 χρόνων. Ο λόγος είναι ότι, η συχνότητα του Κ.Μ. στην ηλικιακή αυτή ομάδα ασθενών είναι μεν χαμηλή, μη υπερβαίνουσα το 2% όλων των Κ.Μ. (0,8 περιστατικά /εκατομμύριο, μέχρι την ηλικία των δέκα χρόνων), αλλά από την άλλη η πρόγνωση στα παιδιά, είναι εξαιρετικά κακή, σε περίπτωση καθυστέρησης της σωστής διάγνωσης. 

Έτσι, στην περίπτωση Γ.Μ. σε παιδί, ο γιατρός θα πρέπει να εξηγήσει στους γονείς τη μικρή πιθανότητα ανάπτυξης Κ.Μ., τη μεγάλη πιθανότητα ανάπτυξης μιας μόνιμης αλλοίωσης στην ονυχαία πλάκα από τη βιοψία και τους κινδύνους από τη γενική αναισθησία (εφόσον αυτή απαιτηθεί). Μερικοί συγγραφείς θεωρούν σαν καλύτερη λύση την παρακολούθηση και την παρέμβαση όταν η Γ.Μ. αλλάξει τόσο σε χρώμα, όσο και σε πλάτος. Σε κάθε περίπτωση, ο κλινικός γιατρός και οι γονείς θα πρέπει να αποφασίσουν την επιλογή που θα ακολουθήσουν, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις πιο πάνω παραμέτρους.

Σε παιδιά αποφεύγονται οι βιοψίες πριν την ηλικία της ήβης, εκτός και αν η αλλοίωση έχει χαρακτηριστικά ανάπτυξης που προβληματίζουν έντονα για μελάνωμα ή αν οι γονείς δεν μπορούν ψυχολογικά να δεχθούν την απλή ανά τακτά χρονικά διαστήματα παρακολούθηση της βλάβης από ειδικό ιατρό. Σε αυτή την περίπτωση και εφόσον μάλιστα η αλλοίωση της περιοχής της μήτρας του όνυχα είναι μικρότερη των 3 χιλιοστών, μπορεί να αφαιρεθεί χειρουργικά χωρίς ιδιαίτερα άσχημο αισθητικό μετεγχειρητικό αποτέλεσμα.

Θεραπεία 

Σε ενήλικες, ύποπτες για μελάνωμα βλάβες αφαιρούνται χειρουργικά μαζί με τμήμα του όνυχα με τεχνική που την καθορίζει η ακριβής εντόπιση της αλλοίωσης στην περιοχή του όνυχα. Αλλοιώσεις με κλινική εικόνα καλοήθειας, παρακολουθούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα κλινικά, σε συνδυασμό με φωτογραφικό και δερματοσκοπικό υλικό. Ο αριθμός των εξετάσεων ανά έτος εξατομικεύεται κατά περίπτωση. 

ΠΡΟΣΟΧΗ 
Η τεχνική των laser δεν έχει θέση στην αντιμετώπιση παρόμοιου τύπου αλλοιώσεων ενώ ο χειρουργός που θα προβεί σε βιοψία πρέπει να είναι έμπειρος στην αφαίρεση βλαβών της περιοχής του νυχιού. 

Επιπρόσθετα, το προϊόν των βιοψιών θα πρέπει απαραίτητα να εξετάζεται ιστολογικά από έμπειρο στο μελάνωμα παθολογοανατόμο. Οι επαγγελματίες που ασχολούνται με την περιποίηση των ονύχων χεριών [manicure] και ποδιών [pedicure] και που έχουν ενημερωθεί σχετικά με τις ύποπτες για μελάνωμα αλλαγές της περιοχής, είναι δυνατόν να επισημάνουν στους πελάτες τους την παρουσία αλλοίωσης στην περιοχή του όνυχα που χρήζει περαιτέρω ελέγχου από ειδικό ιατρό. 

Τονίζεται ότι η ενημέρωση επιβάλλεται να γίνεται με τρόπο που δεν θα αναστατώσει τους συγκεκριμένους πελάτες, αφού όπως είναι γνωστό και ήδη σαφές από τα παραπάνω, ότι χρωστική στον νύχι δεν σημαίνει απαραίτητα μελανωνυχία με συνοδό υπερπλασία μελανοκυττάρων που μπορεί να εξελιχθεί σε μελάνωμα. Επιπρόσθετα η ερμηνεία αλλοιώσεων του νυχιού ως αποτέλεσμα ονυχομυκητίασης, θα πρέπει να γίνεται με προσοχή, ιδιαίτερα αν η βλάβη επιμένει, παρά την τοπική εφαρμογή αντιμυκητιακικών φαρμάκων. 

πηγή

http://koukfamily.blogspot.gr/

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΕΣ ΩΡΕΣ ΝΗΣΤΙΚΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΑ

Γιατί δεν πρέπει να είμαστε πολλές ώρες

 νηστικοί μέσα στην ημέρα

Πολλές φορές, οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας και το άγχος της δουλειάς δεν αφήνουν χρονικά περιθώρια για την τήρηση ενός σταθερού προγράμματος γευμάτων και σνακ.

Έτσι, δεν είναι λίγοι εκείνοι που φεύγουν για τη δουλειά έχοντας πιει μόνο έναν καφέ και στη συνέχεια παραμένουν νηστικοί μέχρι τη μεσημεριανή διακοπή για φαγητό ή και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, δηλαδή μέχρι να επιστρέψουν στο σπίτι το απόγευμα.

Ωστόσο, η παραπάνω πρακτική αποτελεί μια συνήθεια που μπορεί να δυσκολέψει τη διαχείριση του σωματικού βάρους. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι η παρατεταμένη νηστεία κατά τη διάρκεια της ημέρας πιθανότατα θα οδηγήσει σε εμφάνιση έντονου αισθήματος πείνας, με αποτέλεσμα να είναι δύσκολος ο έλεγχος της κατανάλωσης τροφής όταν έρθει η ώρα του κυρίως γεύματος.

Από την άλλη, το αίσθημα πείνας κατά τη διάρκεια της μέρας ευνοεί και το άσκοπο «τσιμπολόγημα», που συνήθως περιλαμβάνει γλυκά ή αλμυρά σνακ, στα οποία μπορεί να υπάρχει και πιο εύκολη πρόσβαση.

Συνεπώς, προσπαθήστε να μην παραμένετε για πολλές ώρες νηστικοί, καταναλώνοντας μικρά και συχνά γεύματα. Μια πολύ καλή αρχή είναι η κατανάλωση πρωινού το οποίο δε θα περιλαμβάνει μόνο καφέ, ώστε να σας προσφέρει την αρχική ενέργεια που χρειάζεται το σώμα και ο εγκέφαλος για το ξεκίνημα της μέρας και να σας «κρατήσει» για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Παράλληλα, φροντίστε να έχετε μαζί σας υγιεινές επιλογές σνακ όπως φρέσκα ή αποξηραμένα φρούτα, λαχανικά, προϊόντα δημητριακών ολικής άλεσης, γαλακτοκομικά χαμηλών λιπαρών ή μικρή ποσότητα ξηρών καρπών, που δεν απαιτούν κάποια προετοιμασία και μπορούν να καταναλωθούν εύκολα προκειμένου να ικανοποιηθεί το αίσθημα πείνας και ακολούθως να διευκολυνθεί ο έλεγχος πρόσληψης τροφής στα επόμενα γεύματα της ημέρας.

neadiatrofis.gr

http://www.pentapostagma.gr/

ΑΣΤΕΡΟΕΙΔΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΤΗ ΖΩΗΣΤΗΝ ΓΗ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ " ΞΥΣΤΑ " ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ

Αστεροειδής που θα μπορούσε να καταστρέψει 

τη ζωή στην Γη θα περάσει «ξυστά» 

από τον πλανήτη

Ένας αστεροειδής διαμέτρου περίπου τριών μιλίων θα περάσει σήμερα σχετικά κοντά από την Γη.

Πρόκειται για την «Φλόρενς», όπως τον ονόμασαν οι επιστήμονες και θα περάσει «μόλις» 4,4 εκατομμύρια μίλια από τη Γη, μια απόσταση που για το σύμπαν θεωρείται περίπου «ξυστά», καθώς πρόκειται για 18 φορές επί την απόσταση της Γης από την Σελήνη.

Σύμφωνα με την NASA, ο αστεροειδής θα περάσει από τη Γη με απόλυτη ασφάλεια και δεν θα μας επηρεάσει, καθώς σε περίπτωση που η τροχιά του συγκρουόταν με εκείνη της Γης, αυτό θα σήμαινε το τέλος της ζωής στον πλανήτη μας!

Από ενδεχόμενη σύγκρουση, η σκόνη του αστεροειδή θα προκαλούσε τεράστιες φωτιές στα δάση του πλανήτη. Έτσι θα καταστρέφονταν το περιβάλλον, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να υποστηριχθεί κανένα είδος ζωής…

Η «Φλόρενς» έχει μέγεθος περίπου 2,7 μίλια, ενώ ο αστεροειδής που πιστεύεται πως προκάλεσε την εξαφάνιση των δεινοσαύρων πριν από 65 εκατ. χρόνια είχε μέγεθος 6 μιλίων.

«Η «Φλόρενς» είναι ο μεγαλύτερος αστεροειδής που περνά τόσο κοντά από τον πλανήτη μας από την αρχή του σχετικού προγράμματος παρακολούθησης της NASA», δήλωσε ο Πολ Χαντος, επικεφαλής του αρμόδιου τμήματος.

http://www.pentapostagma.gr/