ΚΥΝΗΓΟΙ ΚΑΙ ΑΡΠΑΚΤΙΚΑ--( Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ) --Hunters and Predators of the Planet - Part 3

Όταν η τροφή λιγοστεύει, τα πάντα εξαρτώνται από τις ικανότητες..
Το θήραμα πρέπει μα μένει απαρατήρητο, καμουφλαρισμένο, ένα με το περιβάλλον και αθόρυβο... Από αυτό εξαρτάται η ζωή του...
Από την άλλη μεριά , οι κυνηγοί να πρέπει να έχουν εξασκημένες αισθήσεις όπως όραση, ακοή και όσφρηση αλλά και σχέδιο επίθεσης, γιατί από το κυνήγι εξαρτάται η ζωή τους....
Ο άνθρωπος έχει εξελιχθεί σε τέλειο αρπακτικό, γιατί με τη λειτουργικότητα των χεριών του κατασκευάζει όπλα που συμπληρώνουν την ανατομική διαφορά με τα ισχυρά ζώα της φύσης. 
Την βασική όμως διαφορά την κάνει το μυαλό και η ομιλία...
Συντονισμένες ομάδες αποδίδουν καλλίτερα και έτσι εξασφαλίζουν την απαραίτητη διατροφή για την επιβίωση...
Ένα video του Planet Doc, με δυνατότητα εμφάνισης ελληνικών υποτίτλων που περιγράφει τον σκληρό κόσμο της επιβίωσης...

10 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΊΖΕΤΑΙ ΟΤΙ ΧΑΚΑΡΟΝΤΑΙ--10 Things You Didn't Know Could Be Hacked

Οι χάκερς  έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας...
Όλοι μας φοβόμαστε για τραπεζιτικούς λογαριασμούς και προσωπικά δεδομένα, αλλά δεν είναι τα μοναδικά που χακάρονται..
Μια πρόχειρη λίστα από 10 πράγματα , που δεν πάει το μυαλό μας... Από βηματοδότες συνδεδεμένους στο internet, φανάρια κυκλοφορίας, αυτοκίνητα, κάμερες παρακολούθησης μπαταρίες λάπτοπ, πλατφόρμες δορυφόρων, πόρτες φυλακών,  και άλλα..
Ένα κατατοπιστικό video, με δυνατότητα εμφάνισης ελληνικών υποτίτλων...

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΕΘΙΜΟΥ ΤΗΣ ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑΣ

Οι ρίζες του εθίμου της Πρωταπριλιάς από την Αρχαία Ελλάδα, τους Ρωμαίους και τους Κέλτες μέχρι τους γελωτοποιούς του Μεσαίωνα.

Κάθε χρόνο την 1η Απριλίου αναβιώνει το έθιμο με τα αθώα ψέματα. Πρόκειται για μία παιγνιώδη συνήθεια των ανθρώπων, με παγκόσμια διάσταση. Η Πρωταπριλιά των Ελλήνων, η April Fools' Day των Βρετανών, το Poisson D’Avril (το ψάρι του Απριλίου δηλαδή) των Γάλλων και το Aprilscherz των Γερμανών είναι ένα από τα ελάχιστα έθιμα που τηρούνται σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο.


Τα ψέματα της Πρωταπριλιάς είναι ένα έθιμο που σύμφωνα με κάποιους μελετητές  μας έχει έρθει από την Ευρώπη. Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι οι ρίζες του εθίμου βρίσκονται στην Αρχαία Ελλάδα, Σύμφωνα με την «αρχαιοελληνική εκδοχή» η 1η Απριλίου είναι η 12η ημέρα μετά την εαρινή ισημερία, μια ημέρα η οποία κατά την κλασική αρχαιότητα ήταν αφιερωμένη στο Θεό Διόνυσο και τη Θεά Αφροδίτη, οπότε οι αρχαίοι Έλληνες επιδίδονταν σε «πικάντικους» εορτασμούς.

Το συγκεκριμένο έθιμο πέρασε και στους Ρωμαίους με τη γιορτή της «Κοροϊδίας και του Ξεγελάσματος» της ρωμαϊκής θεάς Venus Aprilis, δηλαδή της Απριλίου Αφροδίτης, που έδινε το έναυσμα για απελευθέρωση του πνεύματος ταυτόχρονα με την οργιώδη απελευθέρωση της φύσης.

Οι Ρωμαίοι την ίδια ακριβώς περίοδο (στα τέλη Μάρτη) γιόρταζαν και την Hilaria (ο όρος προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό επίθετο  ἱλαρός που σημαίνει χαρούμενος, κεφάτος).


Οι Ευρωπαϊκές Εκδοχές 

Υπάρχουν διάφορες εκδοχές σχετικά με τον τόπο και τον χρόνο που γεννήθηκε το έθιμο στην Ευρώπη. Δύο από αυτές, όμως, είναι οι επικρατέστερες.

Η πρώτη εκδοχή θέλει το έθιμο να έχει τις ρίζες του στους Κέλτες.   Λαός της βορειοδυτικής Ευρώπης, οι Κέλτες, ήταν δεινοί ψαράδες. Η εποχή του ψαρέματος ξεκινούσε την 1η Απριλίου. Όσο καλοί ψαράδες όμως και να ήταν, την εποχή αυτή του χρόνου τα ψάρια πιάνονται δύσκολα. Έτσι και αυτοί, όπως προστάζει ο "κώδικας δεοντολογίας" των ψαράδων όλων των εποχών, έλεγαν ψέματα σχετικά με τα πόσα ψάρια είχαν πιάσει. Αυτή η συνήθεια, έγινε με το πέρασμα του χρόνου έθιμο.

Η δεύτερη εκδοχή θέλει γενέτειρα του εθίμου την Γαλλία του 16ου αιώνα

Τον Μεσαίωνα, οι Γάλλοι γιόρταζαν την Πρωτοχρονιά την 1η Απριλίου. Μέχρι τότε, η αλλαγή του χρόνου ξεκινούσε την 25η Μαρτίου, λίγο μετά την εαρινή ισημερία, και όταν κορυφωνόταν το οκταήμερο των εορταστικών εκδηλώσεων, δηλαδή την 1η Απριλίου, γινόταν η μετάβαση στο νέο έτος. Με την υιοθέτηση λοιπόν του Γρηγοριανού ημερολογίου -το οποίο ο Πάπας Γρηγόριος ο 13ος λίγο αργότερα, το 1582, διέταξε με παπική βούλα να αντικαταστήσει το Ιουλιανό, ακολουθώντας τις οδηγίες της Συνόδου του Τρέντο (1545-1563)- η έναρξη του έτους μεταφέρθηκε στην 1η Ιανουαρίου. Ωστόσο, είτε επειδή τα νέα άργησαν να φτάσουν σε όλα τα μέρη της Γαλλίας, είτε επειδή ορισμένοι δύστροποι αρνήθηκαν να συμμορφωθούν με τις προσταγές του βασιλιά, η 1η Απριλίου εξακολούθησε να αποτελεί γι’ αυτούς την ημέρα αλλαγής του έτους. 

Το Γρηγοριανό ημερολόγιο δεν έγινε δεκτό στην Αγγλία μέχρι το 1752, αλλά το έθιμο της Πρωταπριλιάς είχε ήδη εδραιωθεί. Ο βρετανός συγγραφέας, ποιητής και φιλόσοφος Τζέφρυ Τσώσερ ο έργο του Οι Ιστορίες του Καντέρμπερυ/ The Canterbury Tales το 1392 περιέχει την πρώτη καταγεγραμμένη συσχέτιση της 1ης Απριλίου με το έθιμο του ξεγελάσματος.Η αλλαγή αυτή δημιούργησε προβλήματα στο λαό, καθώς ό,τι έχει σχέση με την οργάνωση του χρόνου δημιουργεί συναισθηματικές φορτίσεις και αντιδράσεις. Όσοι, λοιπόν, από τους υπηκόους του βασιλιά αποδέχτηκαν την ημερολογιακή αλλαγή πείραζαν εκείνους που συνέχιζαν να τηρούν την παλιά πρωτοχρονιά (1η Απριλίου), λέγοντάς τους περιπαικτικά ψέματα ή κάνοντάς τους ψεύτικα πρωτοχρονιάτικα δώρα.

Ο γελωτοποιός 

Μια άλλη εκδοχή θέλει το έθιμο να ξεκίνησε από τους γελωτοποιούς των βυζανινών και μεσαιωνικών χρόνων. Ο γελωτοποιός (αγγλ. fool ή jester· γαλλ. bouffon) είναι πρόσωπο του οποίου η τρέλα ή η ηλιθιότητα, πραγματική ή προσποιητή, αποτελεί πηγή γέλιου και τού επιτρέπει να χωρατεύει, να κουτσομπολεύει ή να ειρωνεύεται ακόμη και τον κύριό του.Οι γελωτοποιοί γίνονταν ιδιαίτερα απαραίτητοι στους ηγεμόνες της Ευρώπης κατά τον Μεσαίωνα και ιδιαίτερα στη Γαλλία, όπου τους ονόμαζαν "Fous de cour" και " Fous en titre d'office". Ήταν σχεδόν πάντοτε νάνοι, δύσμορφοι και καμπούρηδες, φορούσαν στο κεφάλι καπέλο με αυτιά γαϊδάρου και κάλλαιον σαν του πετεινού, κουδούνια στην υπόλοιπη περιβολή τους και κρατούσαν στα χέρια κορύνη σαν σκήπτρο.

Ακριβώς επειδή μπορούσαν μέσα από τα αστεία τους να πειράζουν ακόμη και τους αφέντες τους απέκτησαν τέτοια δύναμη που η εικόνα τους χρησιμοποιήθηκε και στις κάρτες ταρώ, ενώ στην παραδοσιακή τράπουλα έχουν τον ρόλο του μπαλαντέρ. 

Ελληνική εκδοχή 

Το έθιμο αυτό ήρθε και στην Ελλάδα ( πρέπει να ήταν γνωστό από την εποχή των Σταυροφοριών) και διαφοροποιήθηκε αποκτώντας μια ελληνική χροιά. Η βασική ιδέα βέβαια παρέμεινε ίδια. Λέμε αθώα ψέματα με σκοπό να ξεγελάσουμε το «θύμα» μας. Σε κάποιες περιοχές, θεωρούν ότι όποιος καταφέρει να ξεγελάσει τον άλλο, θα έχει την τύχη με το μέρος του όλη την υπόλοιπη χρονιά. Σε κάποιες άλλες πιστεύουν ότι ο «θύτης» θα έχει καλή σοδειά στις καλλιέργειες του. Επίσης το βρόχινο νερό της πρωταπριλιάς, θεωρούν μερικοί, ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Όσο για το «θύμα», πιστεύεται ότι, σε αντίθεση με τον «θύτη», θα έχει γρουσουζιά τον υπόλοιπο χρόνο και πιθανότατα αν είναι παντρεμένος θα χήρεψει γρήγορα.

Σύμφωνα με τον Έλληνα λαογράφο Λουκάτο το έθιμο αυτό αποτελεί ένα σκόπιμο "ξεγέλασμα των βλαπτικών δυνάμεων που θα εμπόδιζαν την όποια παραγωγή" όπως είναι η αρχή του μήνα τόσο για τον Μάρτιο, όσο και τον Απρίλιο υποχρεώνοντας πολλούς να λαμβάνουν διάφορα "αντίμετρα" (αλεξίκανα μέτρα). Επίσης, και ο Έλληνας λαογράφος Γ. Μέγας συμφωνεί πως η πρωταπριλιάτικη "ψευδολογία" παραπλανά ελλοχεύουσες δυνάμεις του κακού, έτσι ώστε να θεωρείται από τον λαό ως σημαντικός όρος μαγνητικής ενέργειας (έλξης ή αποτροπής) για μια επικείμενη επιτυχία.


Σημερινή εποχή
Τον προηγούμενο αιώνα, η τεχνολογία βοήθησε κάποιους να ξεγελάσουν χιλιάδες άτομα την ημέρα αυτή. Για παράδειγμα μια Αμερικάνικη εφημερίδα δημοσίευσε ένα άρθρο (στις αρχές του 20ού αιώνα), στο οποίο αναφερόταν ότι ο Τόμας Έντισον είχε εφεύρει μια μηχανή, η οποία μετέτρεπε το νερό σε κρασί. Οι μετοχές των εταιριών παρασκευής και διακίνησης οίνου, σημείωσαν κατακόρυφη πτώση στο χρηματιστήριο.

Η πρωταπριλιάτικη φάρσα του BBC το 1957 

Ένα άλλο παράδειγμα μεγάλης πρωταπριλιάτικης φάρσας, είναι αυτή του δικτύου BBC το 1957. Τότε προβλήθηκε από το δίκτυο αυτό ένα ρεπορτάζ, στο οποίο Ιταλοί γεωργοί μάζευαν μακαρόνια από τα δέντρα που υποτίθεται ότι τα παράγουν. Παρόμοια ρεπορτάζ συνεχίζονται όμως μέχρι και σήμερα σχεδόν από το σύνολο των ΜΜΕ, που τις περισσότερες φορές αγγίζουν σημαντικά θέματα οικονομίας, διασκέδασης, κ.λπ.

Πλέον, στην εποχή της τεχνολογίας από τις αθώες φάρσες και τα αστεία έχουμε περάσει στα ψέμματα του διαδικτύου και στα fake news όπου ο Πινόκιο, ο ήρωας του παιδικού παραμυθιού έχει μεγάλη μύτη κάθε μέρα. 

Γιώτα Χουλιάρα για το Geopolitics & Daily News 

geopolitics

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ

ΕΥΡΩΠΗ

ΕΥΡΩΠΗ

Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, η Ευρώπη ήταν αδελφή του Κάδμου, τού μετέπειτα ιδρυτή τής Θήβας και κόρη τού Αγήνορα και τής Τηλεφάσσας, ηγεμόνων τής Τύρου τής Φοινίκης .

Καθώς μεγάλωνε στην Φοινίκη, μια μέρα πήγε στα λιβάδια της παραλίας, για να παίξει με τις φίλες της και να μαζέψει λουλούδια. Εκεί συνάντησε το θεό Δία. Εκείνον αμέσως τον χτύπησε ο Έρωτας και για να την πλησιάσει μεταμορφώθηκε σε ήρεμο, εύσωμο και δυνατό ταύρο και πήγε δίπλα της κάνοντας δήθεν ότι βόσκει, σκεφτόμενος με τι τρόπο θα την κατακτούσε. Εκείνη τότε πλησίασε τον ταύρο και άρχισε να τον χαϊδεύει γοητευμένη από την ωραία κορμοστασιά του και τη μυϊκή του δύναμη. Σε λίγο δε δίστασε και να τον ιππεύσει. Τότε αυτός άρχισε να τρέχει με αστραπιαία ταχύτητα. Η Ευρώπη έκλαιγε, μα δεν μπορούσε να πηδήσει, γιατί φοβόταν μη σκοτωθεί. Ο μεταμορφωμένος σε ταύρο θεός διέσχισε τη θάλασσα συνοδευόμενος από Τρίτωνες και Νηρηίδες και έφτασε στην Κρήτη.

Όταν επιβιβάστηκε στο νησί, ο ταύρος δεν φαινόταν πιά, αλλά ο Δίας πήρε από το χέρι την Ευρώπη και την οδήγησε στο Δικταίον άντρο, κατακόκκινη και με το βλέμμα χαμηλωμένο γιατί είχε πια καταλάβει που πήγαινε. Καρποί των ερωτικών ενώσεων του Δία και της Ευρώπης ήταν ο Μίνωας και ο Ραδάμανθυς. Σύμφωνα με το Λουκιανό, η πρώτη ερωτική ένωση του Δία και της Ευρώπης έγινε στο Δικταίο Άντρο, το σπήλαιο δηλαδή όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Δίας. 


Αντίθετα σύμφωνα με την παράδοση των Γορτυνίων, η ερωτική ένωση τού Δία και τής Ευρώπης έγινε στην περιοχή της Γόρτυνας, στη σκιά ενός πλατάνου που από τότε παρέμεινε αειθαλής, κάτι που αποτυπώνεται σε πάρα πολλά νομίσματά της πόλης αυτής.

Στην συνέχεια, ο Δίας κατέστησε την ερωμένη του σύζυγο τού Αστερίωνα, βασιλέα τής Κρήτης , ο οποίος και επιπλέον υιοθέτησε και τα τέκνα που η σύζυγός του είχε αποκτήσει από το Δία. Μετά το θάνατο του βασιλέα Αστερίωνα, το θρόνο της Κρήτης πήρε ο μεγαλύτερος από τους θετούς γιούς του, ο Μίνωας, ο οποίος έγινε ο πρώτος Έλληνας θαλασσοκράτορας και νομοθέτης.

The Mythologists

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ

ΕΦΥΓΑ

Έφυγα

 apenanti oxthi  

Ένας μεγάλο, άναρχο ποτάμι είναι η ζωή. Προς τα πού κατευθύνεται; Που θέλει να φτάσει; Ποιος είναι τελικά ο σκοπός της; Ας είμαστε σε εγρήγορση, ας παρατηρήσουμε με ενάργεια, ας εμβαθύνουμε 
πίσω από τα γεγονότα και ίσως αν το θελήσει ο ουρανός να μάθουμε. Ίσως να αντιληφθούμε ότι κάθε τι που μας συμβαίνει, είναι ένα διδακτικό μάθημα που συνεισφέρει στην εξέλιξη μας. Κάθε πόνος, κάθε δάκρυ, κάθε στεναχώρια, δεν είναι παρά ένας βράχος στη ροή του ποταμού της ζωής και υποκρύπτει μια προσκόλληση που εμποδίζει την ελεύθερη ροή του. Κάποιες φορές μάλιστα ο βράχος αλλάζει τη ροή του ποταμού διευκολύνοντας τη διέξοδο του προς τη θάλασσα. Αυτός είναι ο ύψιστος και αμείλικτος νόμος της ζωής. Αλίμονο σε εκείνους που αγκιστρώνονται σε ανθρώπους, σε καταστάσεις ή γεγονότα, προβάλλοντας υποκριτικές δικαιολογίες για να μην αλλάξουν, αρνούμενοι να κυλίσουν στο ρεύμα του μεγάλου ποταμού της εξέλιξης. Οτιδήποτε εμποδίζει αυτή τη ροή θα παραμεριστεί σύντομα χωρίς έλεος. Το ποτάμι θα καταλήξει έτσι κι αλλιώς στη θάλασσα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να το καθυστερήσουμε. Και να υποφέρουμε.

Σφάλισα αυτή την πόρτα πίσω μου μια για πάντα. Κι έφυγα ! Έφυγα μην αντέχοντας την υποκρισία, την ματαιοδοξία, το ψέμα και την ασυνειδησία στη ζωή μου. Ήλθε η ώρα να αλλάξω στάση ζωής. Έφυγα κι άφησα πίσω μου το παλιό, το νεκρό, το χιλιοειπωμένο που δεν γίνεται ποτέ πράξη, που δεν οδηγεί πουθενά. Δεν άκουσα παρά τα σπλάχνα μου που με καλούσαν να προχωρήσω. Υπάρχει μια αλάνθαστη φωνή μέσα μας που όταν την ακούσουμε δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία για το τι πρέπει να κάνουμε. Γύρισα τα νώτα μου στο σκοτάδι για να αναζητήσω το αληθινό φως. Ίσως βέβαια η πράξη μου αυτή να θεωρήθηκε φυγή και να πλήγωσε κάποιους συνοδοιπόρους. Λυπήθηκα στην αρχή γι’ αυτούς που δε θέλουν να δουν το προφανές. Τι πλήγωσα όμως στα αλήθεια; Τίποτα παραπάνω από το εγωκεντρικό και το ψεύτικο που επιμένει να ζει μέσα τους και με επιθανάτια αγωνία προσπαθεί να διατηρήσει τα ηνία. Ίσως, σκέφτομαι, να δημιουργήθηκε με αυτό το πλήγμα μια δυνατότητα, ένα ρήγμα, ένα άνοιγμα ώστε να εισέλθει μια ακτίνα από το άσβεστο φως της αλήθειας, ενώ συγχρόνως ελευθέρωσα τον εαυτό μου από την λανθασμένη αυτή προσκόλληση που με κρατούσε πίσω. Είναι εγκληματικό να συντηρεί κανείς το κατώτερο ον μέσα στον εαυτό του ή μέσα στους άλλους. Οφείλει να το σκοτώσει το συντομότερο δυνατόν. Ας αδράξουμε αυτή την ευκαιρία λοιπόν κι ας πορευτούμε εν ειρήνη.

Τώρα, ελεύθερος πια από σκονισμένες αλυσίδες και κούφιους, ολοφάνερα ματαιόδοξους, χωρίς αντίκρισμα χαρακτηρισμούς, παρακολουθώ με έκπληξη, ταπεινότητα κι ευγνωμοσύνη τα θαύματα που ο ποταμός της ζωής απλόχερα ξεδιπλώνει καθημερινά μπροστά μου. Ευχαριστώ…


Υ.Γ.

Από ότι σε σκλαβώνει, 
από ότι σε σκοτώνει, 
από ότι σε περιορίζει, 
από ότι σε ελαττώνει από αυτό που αληθινά είσαι…


Απομακρύνσου !

Η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση είναι ότι υπάρχει ακόμη χρόνος.

Δεν υπάρχει.

Σπάσε τις αλυσίδες σου τώρα κι άσε το ποτάμι της ζωής να σε παρασύρει.

Πηγή

Απέναντι Όχθη

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΑΓΙΟΣ - ΜΟΥΣΙΚΟΣΥΝΘΕΤΗΣ- (1952= 1991

Δημήτρης Λάγιος/ 1952-1991

30/03/2017 ~ ΔΑΝΑΗ ΚΑΡΔΑΡΑ

Ο μουσικοσυνθέτης Δημήτρης Λάγιος γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1951 στη Ζάκυνθο, όπου και μεγάλωσε. Ήταν γνωστή η αγάπη του Λάγιου για το τόπο του και από την παιδική του ηλικία επηρεάστηκε βαθιά από την πνευματικότητα και την μουσική παράδοση των Επτανήσων. Σπούδασε θεωρητικά, πιάνο και κιθάρα στο Εθνικό Ωδείο, ενώ από το 1974 ως το 1978 συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις ερευνώντας παράλληλα το ελληνικό τραγούδι. Εκείνη την περίοδο συνάντησε και την μετέπειτα σύζυγό του, Πέγκυ με την οποία και έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του.

Η πρώτη του δισκογραφική απόπειρα σημειώθηκε το 1975 με έναν εξαιρετικά σπάνιο δίσκο, «Τα τέσσερα επαναστατικά τραγούδια του Ρήγα Φεραίου», τα οποία προλόγιζε ο ιστορικός Χρήστος Λαδάς. Ο δίσκος κυκλοφόρησε σε 1000 αντίτυπα.

Στις αρχές της δεκαετίας του’80 γύρισε στην Ελλάδα, όπου κι εγκαταστάθηκε μόνιμα. Θέλοντας να συμβάλλει στη διαμόρφωση της μουσικής (και όχι μόνο) παιδείας των συμπατριωτών του, οργάνωσε στη Ζάκυνθο τις «Γιορτές Λόγου & Τέχνης» ή «Ζακύνθεια», δημιούργησε το «Κάλβειο Κέντρο Μουσικών Μελετών», το «Κάλβειο Ωδείο», καθώς και το μουσικό συγκρότημα «Ασκηταριό» επιστρατεύοντας ερασιτέχνες καλλιτέχνες και λόγιους σε εκδηλώσεις λαογραφικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος.

Το 1982 κυκλοφόρησε ένας από τους πιο γνωστούς του δίσκους, ο «Ήλιος ο Ηλιάτορας» σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη. Ο ίδιος ο ποιητής είχε πει πως η συγκεκριμένη μελοποίηση τον εντυπωσίασε. Στο συγκεκριμένο δίσκο συμμετείχαν πολύ γνωστά ονόματα, όπως Ελένη Βιτάλη, Γιώργος Νταλάρας, Νίκος Δημητράτος. Εκείνη την περίοδο, ο μουσικοσυνθέτης μελοποίησε και ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη στο δίσκο «Ιδανικοί Αυτόχειρες». Την αμέσως επόμενη χρονιά κυκλοφόρησαν δύο ακόμα δίσκοι του, «Ο Άη-Λαός» σε στιχουργική Μιχάλη Μπουρμπούλη κι ερμηνεία Σωτηρίας Μπέλλου και το «Εδώ που γεννηθήκαμε» σε στίχους Φώντα Λάδη και τη φωνή του Αντώνη Καλογιάννη. Οι δύο αυτοί δίσκοι τον καθιέρωσαν στα μουσικά πράγματα και τον έκαναν περισσότερο γνωστό στο ευρύ κοινό, ενώ τραγούδια των συγκεκριμένων δίσκων, όπως τα «Θα με δικάσει» και «Περαστικός κι αμίλητος» συνεχίζουν να προκαλούν αίσθηση ως και σήμερα.

Από το 1985 ήρθε σε επαφή με την Κύπρο που έμελλε να την αισθανθεί ως δεύτερη πατρίδα του. Εκδήλωσε φανερά το ενδιαφέρον του για τον κυπριακό αγώνα διοργανώνοντας φεστιβάλ, πορείες και μουσικές εκδηλώσεις με το μουσικό σύνολο «Διάσταση». Μελοποίησε ποιήματα κύπριων αγωνιστών και ποιητών, όπως του Ευαγόρα Παλληκαρίδη και του Δημήτρη Λιπέρτη. Οι συγκεκριμένες προσπάθειες αναγνωρίστηκαν από το ευρύ κοινό αρκετά χρόνια αργότερα με την κυκλοφορία του δίσκου «Των αθανάτων» (1994), γεγονός στο οποίο βοήθησε σημαντικά ο Γιώργος Νταλάρας. Κατά την ίδια περίοδο, ίδρυσε το Μουσικό Σχολείο Μυκόνου, το Μουσικό Σχολείο Δήμου Αλίμου, ενώ συμμετείχε ενεργά στη δημιουργία του πρώτου ελληνικού Λαϊκού Σχολείου Παραδοσιακής Μουσικής με τον Αριστείδη Μόσχο. Ακόμη, ίδρυσε το μουσικό σύνολο «Ραψωδοί» με το οποίο παρουσίασε μουσικές εκδηλώσεις σε αρχαίους χώρους κι έγραψε αρκετά χορωδιακά τραγούδια.

Το 1986, κυκλοφόρησαν τα «Τραγούδια του Σολωμού και της Ζάκυνθος», όπου ο Λάγιος προχώρησε στην επανεκτέλεση παραδοσιακών τραγουδιών και μελοποίησε ποίηση του Διονύσιου Σολωμού και άλλων παραδοσιακών ποιητών. Επίσης, κατά την ίδια χρονιά έγραψε τα έργα «Ολυμπιείον» και «Ουράνιος Μύθος». Το 1987  κυκλοφόρησε ο δίσκος «Σκιές» σε μουσική και στίχους του ίδιου κι έγραψε το θρησκευτικό χορόδραμα «Ίνα τι» με παραδοσιακή ζακυνθινή εκκλησιαστική μουσική σε ποίηση δική του και του Δαβίδ που δισκοποιήθηκε μεταθανάτια το 1992. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησαν και οι «Ρωγμές» για ορχήστρα μαντολινάτας, όπου συμμετείχε και η Μαρίζα Κωχ. Εκτός δισκογραφίας παραμένουν ως και σήμερα πολυάριθμα έργα σε δικούς του στίχους, καθώς και Ελλήνων ποιητών (π.χ του Κάλβου και του Καρυωτάκη).

Το 1990 ανακαλύπτει πως πάσχει από καρκίνο του πνεύμονα σε ηλικία μόλις 37 ετών και παρά το γεγονός ότι ακολουθούσε μια πειθαρχημένη ζωή χωρίς κάπνισμα, αλκοόλ ή κακή διατροφή. Αρχίζει να προετοιμάζει την καλύτερη δισκογραφική του δουλειά που έμελλε να αποτελέσει και το κύκνειο άσμα του, την «Ερωτική πρόβα στο θάνατο», ένα χορόδραμα που περιγράφει μια πορεία προς το τέλος με όλες τις συναισθηματικές διακυμάνσεις αναζητώντας κυρίως τη λύτρωση. Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1991 με τις φωνές του Γιώργου Νταλάρα, της Σαββίνας Γιαννάτου, των αδερφών Κατσιμίχα σε εξαιρετικά τραγούδια όπως το «Μωβ», «Να ονειρεύομαι», «Μην την πιστεύεις την αγάπη» κ.α.

Ο Δημήτρης Λάγιος πέθανε στις 11 Απριλίου 1991, λίγες ημέρες μετά τα γενέθλιά του. Μόλις είχε κλείσει τα 39. Παρά το γεγονός ότι μελέτησε εις βάθος την εκκλησιαστική μουσική και σεβόταν το θρησκευτικό αίσθημα, επέλεξε την αποτέφρωση. Η τέφρα του διασκορπίστηκε, σύμφωνα με την επιθυμία του, σε Ζάκυνθο και Κύπρο.  «Τον θάνατο δεν τον φοβάμαι», έλεγε, «ο χρόνος είναι ο εχθρός μου».

Είχε μια κόρη, την Υακίνθη η οποία φαίνεται να κληρονόμησε το μουσικό ταλέντο του πατέρα της και σήμερα ασχολείται με το τραγούδι.

Ο Δημήτρης Λάγιος αγαπήθηκε πολύ από όσους τον γνώρισαν και λέγεται πως ήταν ένας άνθρωπος ταπεινός και αγνός. Η γενική εκτίμηση είναι πως, αν ζούσε περισσότερο, θα είχε να προσφέρει πολλά ακόμα στην μουσική της χώρας και να εξωτερικεύσει πολλές από τις ιδέες του.

«Αισθάνομαι δόκιμος άνθρωπος και δόκιμος μουσικός.
Είναι εσωτερικές οι ανάγκες που με κάνουν να τραγουδώ, να γράφω στίχους και μουσικη.
Όσο και να διαβάζω, όσο και αν ψάχνομαι,
δεν έχω βρει ακόμα το δρόμο μου,
δεν έχω καλά καλά γνωρίσει τον εαυτό μου,
δεν έχω μεγαλώσει μέσα μου.
Με ενδιαφέρει το μονοπάτι κι ο δρόμος
που θα βρω σαν δημιουργός,
γι’ αυτό ψάχνομαι συνεχώς…».
Δ. Λάγιος

Το αγαπημένο τραγούδι του ίδιου ήταν το «Μωβ».

Προσωπικό αγαπημένο:

Περαστικός κι αμίλητος
κι απ’ τη ζωή φευγάτος
ή ο Θεός θα ‘ν’ άδικος
ή θα ν’ ο κόσμος σκάρτος

https://artvilledk.wordpress.com/

Η ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΓΕΝΙΤΣΑΡΙΣΜΟΥ

Η επιδημία του Γενιτσαρισμού

Ένα αυτοκαταστροφικό χόμπι

αναβρασμός της Κρίσης αναδεύει τον πάτο του βαρελιού και σηκώνει στον αφρό του κοινωνικού μας ιστού κάθε ηττοπαθή και ημιμαθή άποψη που καταδικάζει τη χώρα μας ως την πλέον αίσχιστη και ξεδιάντροπη κοινωνία του ανεπτυγμένου κόσμου.

Έχει γίνει μόδα η ενοχική αυτό-κατάκριση.

Είναι trendy ... είναι του συρμού να φτύνεις την Ελλάδα ως το κατακάθι του Πολιτισμένου Κόσμου.

Στην αρχή ξεκινάει με συνεντεύξεις ειδικών, συνεχίζει με αντικειμενικά ρεπορτάζ και στο τέλος το θύμα του συνδρόμου της Στοκχόλμης τσιμπάει το δόλωμα και αρχίζει την αυτοπροαίρετη καταδίκη του.

Για να έχει φτάσει η χώρα σε αυτά τα χάλια είναι σαφές ότι ο μέσος Έλληνας έχει διαπράξει τρομερά λάθη και εξοργιστικές φιλοτομαριστικές επιλογές. Ουδείς σώφρων θα μπορούσε να το αρνηθεί.

Το κλειδί, όμως, βρίσκεται στην ακριβή αναλογία της ευθύνης των πολλών.

Εκεί γίνονται τα επικοινωνιακά μαγειρέματα. Εκεί ξεφουρνίζεται στον λαό η Καθολική του ευθύνη.

Άλλωστε σου λένε ότι έχεις τις κυβερνήσεις που αξίζεις και σπάνια ακούς μια φωνή να σου θυμίζει ότι δεν έχει περάσει ΜΙΑ κυβέρνηση που να τήρησε τα όσα είπε προεκλογικά. Άλλα ψηφίζεις και άλλα γίνονται.

Έτσι στήνεται το επικοινωνιακό μαγειρειό και σιγά σιγά σε μετατρέπει σε ενοχικό αυτόχθονα, πρόθυμο να υποταχθεί σε κάθε Δίκαιη απαίτηση. Πρώτα πρέπει εσύ ο ίδιος να πιστέψεις ότι είσαι μιαρός, αλλιώς η κάθαρση δε θα είναι ευπρόσδεκτη…

Συχνά πυκνά σου φωνάζουν ότι ψήφιζες με κριτήριο το συμφέρον σου. ΑΛΗΘΕΙΑ ... πικρή δυστυχώς ... όμως σπάνια ακούς μια φωνή να εξηγεί πως σε μια χώρα που ποτέ ο Κρατικός μηχανισμός επί δεκαετίες ολόκληρες δε στήριξε τον πολίτη, αυτός κατέληξε να μην εμπιστεύεται το ίδιο του το Κράτος, επιζητώντας ατομικιστικές λύσεις για το συμφέρον της οικογένειάς του. Έτσι απλά για να επιβιώσει, γιατί για χρόνια χρειαζόταν μέσο για να σώσεις τον άνθρωπο σου την ώρα της ανάγκης!

Θρυμματισμένη κοινωνία είναι πλέον η Νεοελληνική. Για το θρυμματισμό της, όμως, η ευθύνη δεν είναι των πολλών.

Οι λαοί άγονται από τα συστήματα Παιδείας τους. Ποιά παιδεία ακριβώς δόθηκε σε εμάς;

Οι λαοί σέβονται τη διοίκησή τους έξω, σου τιτιβίζουν στο αυτί. Ποιά διοίκηση;

Και φυσικά όταν η ορχήστρα βαράει το ταγκό, στο τέλος θα χορέψεις με το διάβολο ελλείψει καβαλιέρου! Ο ‘λευκός’ ιππότης δεν ήταν ποτέ καλεσμένος στο πάρτυ.

Η πραγματική κατάντια μας δεν είναι οι υπαρκτές ομολογουμένως ευθύνες μας. Δεν είναι ούτε η τεχνητή τους διόγκωση  για λόγους στρατηγικής επικοινωνίας.

Η πραγματική κατάντια μας είναι οι συνάνθρωποί μας που έχουν εγκολπώσει ιδεολογικά το σπορ της αλληλοκατηγορίας και καθολικά καταδικάζουν έναν λαό ως τον απόλυτο υπεύθυνο της ιλαροτραγωδίας που βιώνουμε.

Οι καθημερινοί άνθρωποι που στρέφονται στη μόδα της καταδίκης του μέσου Έλληνα, χωρίς να ασκούν την ίδια μεθοδικότητα στις συγκρίσεις τους με άλλες κοινωνίες σε διεθνή περιβάλλοντα. Έτσι μονόμπαντα κατακρίνουν.

Η ημιμάθεια είναι ο πραγματικός εφιάλτης που παράγει στρατιές από Γενιτσάρους κι αυτή είναι η χειρότερη τιμωρία για κάθε λεπτό που σιώπησες και συναίνεσες.

Και οι Γενίτσαροι, όπως και τότε, μεγαλώνουν με φανατισμό και βαθιά πεποίθηση για την ευθυκρισία τους. Είναι σίγουροι πως έχουν δίκιο.

Αυτό δεν αντέχεται λοιπόν:  με την αλαζονεία του παντογνώστη, ξενολάτρεις που ’κάναν μόδα την κατηγόρια, γιατί ήταν μια εύκολη εξήγηση του κακού που μας βρήκε.

Ανιστόρητοι και αγνοούντες τα στοιχειώδη σχετικά με τις πραγματικές αιτίες των βασάνων της Ελλάδας επιδίδονται στο sport της Κατάκρισης, στο μοδάτο αυτό χόμπι μέσα στα σαλόνια της ανοησίας.

Είναι κολλητικό και γίνεται και viral το να τη λες στους  Νέο Έλληνες για τα πάντα.

Ουσιαστικά είναι bullying σε εθνικό επίπεδο.

Γιατί άλλο είναι το να φταίμε, άλλο το γιατί φτάσαμε να φταίμε και άλλο η καταδίκη της κατάκρισης ενός ολόκληρου λαού.

Αυτό πονάει, γιατί ΝΑΙ ΜΕΝ έχουμε φταίξει πολύ και έχουμε αιτίες για να ντρεπόμαστε, η ιδεολογία ΟΜΩΣ της καθολικής και ιδεολογικοποιημένης κατάκρισης είναι ασχήμια τεράστια, ΕΙΔΙΚΑ όταν τη βλέπεις να την ενστερνίζεται ο διπλανός σου, που είναι στην ίδια μοίρα με ’σένα.

Αυτό, πονάει πραγματικά.

http://www.macroskopio.gr/el