Επιστήμονες βρήκαν τι είναι αυτό που κάνει τον εγκέφαλο να ξεχνά

Η λησμοσύνη έμοιαζε μέχρι τώρα σαν ψεγάδι του συστήματος, μόνο που τελικά δεν είναι παρά ένα σημαντικό μέρος της καλής λειτουργίας του εγκεφάλου.

Αυτό μας λέει μια νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στη σπουδαία επιστημονική επιθεώρηση «Science», ότι ο εγκέφαλος διαθέτει πιθανότητα μια συγκεκριμένη ομάδα νευρώνων που μας κάνουν να ξεχνούμε πράγματα και καταστάσεις, ώστε να ξεριζώνονται όλες αυτές οι άχρηστες πληροφορίες που συσσωρεύονται στο μυαλό μας καθημερινά.

Αυτό που ανακάλυψαν οι ερευνητές είναι ότι ξεχνάμε πράγματα κατά τη διάρκεια ενός συγκεκριμένου σταδίου του ύπνου, του REM (φάση ονείρων), μέσω μιας συγκεκριμένης ομάδας νεύρων.

Είναι τα ίδια εγκεφαλικά κύτταρα που ήταν γνωστά στην επιστήμη για τη ρύθμιση της όρεξης, τώρα όμως πιστεύεται ότι ευθύνονται και για την καταστροφή των μνημών όταν ο άνθρωπος ονειρεύεται.

«Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί ξεχνάμε τα περισσότερα από τα όνειρά μας;», ρωτά ο καθηγητής Thomas Kilduff, «τα αποτελέσματά μας υποδεικνύουν ότι η ενεργοποίηση μιας ειδικής ομάδας νεύρων κατά τον ύπνο REM ελέγχει αν ο εγκέφαλος θα θυμάται τις νέες πληροφορίες μετά από έναν καλό βραδινό ύπνο».

Παρά ταύτα, οι επιστήμονες ομολογούν πως οι λειτουργίες του ύπνου και της μνήμης δεν έχουν αποκωδικοποιηθεί πλήρως…

Αν σας κατηγορούν ως ξεχασιάρη, δεν φταίτε εσείς!

https://www.pentapostagma.gr/

Ατρόμητος φωτογράφος ανεβαίνει στον κρατήρα ενεργού ηφαιστείου

Βίντεο που Κόβει την ανάσα: 

Παράτολμος φωτογράφος φθάνει στον 

κρατήρα ενεργού ηφαιστείου

Τα πλάνα από το ενεργό ηφαίστειο Ντουκόνο κόβουν την ανάσα.

Ο επαγγελματίας φωτογράφος Βέρνον Ντεκ ταξίδεψε στην εξωτική περιοχή Χαλμαχέρα της Ινδονησίας, προκειμένου να ανέβει στο Ντουκόνο.

Όπως αναφέρει το sputnik.gr, το επιβλητικό ηφαίστειο βρίσκεται σε ύψος 1.300 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Η πεντάωρη διαδρομή μέχρι το χείλος του κρατήρα άξιζε τον κόπο, καθώς ο 45χρονος φωτογράφος κατόρθωσε να καταγράψει κάποια μοναδικά πλάνα από drone από το ενεργό ηφαίστειο που κόβουν την ανάσα.

Η ατμόσφαιρα εκεί ψηλά ήταν απόκοσμη καθώς η τέφρα είχε σκοτεινιάσει τον ουρανό και στάχτη υπήρχε παντού στον αέρα.

Το ηφαίστειο Ντουκόνο είναι το δεύτερο πιο ενεργό ηφαίστειο στον κόσμο και έχει επτά κρατήρες οι οποίοι εκτοξεύσουν τέφρα σε τακτά χρονικά διαστήματα.

https://www.pentapostagma.gr/

Κυκεώνας: Η ιστορία του ιδιαίτερου «κοκτέιλ» που έπιναν οι αρχαίοι Έλληνες

Κυκεώνας: 

Η ιστορία του ιδιαίτερου «κοκτέιλ» 

που έπιναν οι αρχαίοι Έλληνες

Τι ήταν ο κυκεώνας και γιατί ήταν τόσος σημαντικός για τους Αρχαίους, αλλά σήμερα το χρησιμοποιούμε με αρνητική χροιά;

Σύμφωνα με το μύθο, η ομορφιά της Περσεφόνης θάμπωσε τον πανίσχυρο θεό του σκότους Πλούτωνα. Η γη άνοιξε και την κατάπιε. Αναζητώντας την, η Δήμητρα κατέφυγε στην Ελευσίνα.

Ο μύθος της Περσεφόνης

Οι Ελευσίνιοι έδωσαν στην Θεά Δήμητρα να πιει κυκεώνα, ένα ποτό φτιαγμένο από κριθάρι, νερό και δυόσμο. Η θεά όμως απαρηγόρητη έστρεψε το θυμό της στη γη εμποδίζοντας να βλαστήσει οποιοσδήποτε καρπός. Η πόλη απειλήθηκε με λιμό και τότε ο Δίας διέταξε τον Ερμή να φέρει πίσω την Περσεφόνη. Εντέλει αποφασίστηκε η κόρη να ζει έξι μήνες με τη μητέρα της και τους υπόλοιπους στον Αδη. Η Δήμητρα επέτρεψε στη γη της Ελευσίνας να ξανακαρπίσει κι έτσι θεσμοθετήθηκαν τα Ελευσίνια Μυστήρια.

Οι τρεις συγγραφείς Γουόσον, Χόφμαν και Ρακ καταγράφουν την εμπειρία τους ψάχνοντας να βρουν τις ουσίες που βοηθούσαν τους μύστες να φθάσουν στο σημείο βίωσης των Μυστηρίων. Ολα άρχισαν την… καρπερή δεκαετία του ’70. Ο Γκ. Γουόσον (οικονομολόγος αλλά και φανατικός μυκητολόγος) είχε την τρελή ιδέα να ψάξει τι έτρωγαν και τι έπιναν οι μύστες στα Ελευσίνια Μυστήρια.

Γι” αυτό κατέφυγε στον φίλο του χημικό Αλμπερτ Χόφμαν. Στόχος ήταν να καταλάβει αν μπορούσαν οι αρχαίοι Ελληνες ν” απομονώσουν μια ουσία από φυτά που υπήρχαν τότε στο Θριάσιο Πεδίο. Η προσοχή είχε στραφεί σ” ένα παράσιτο της σίκαλης και πιο συγκεκριμένα στην «ερυσιβώδη όλυρα» ή «εργότιο της σίκαλης».

Επειδή, όμως, δεν είχαν στοιχεία για το αν η σίκαλη ήταν γνωστή στην αρχαία Ελλάδα, αναζητούσαν το παράσιτο ως συστατικό στο σιτάρι ή στο κριθάρι. Η έρευνα απέδειξε ότι το παράσιτο υπήρχε και σε άλλα δημητριακά. Με δεδομένο ότι ο κυκεώνας περιείχε κριθάρι, ξεκίνησαν τα πειράματα.

Τότε εμφανίζεται στο προσκήνιο ο Καρλ Ρακ, καθηγητής κλασικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Ειδικευμένος στις εκστατικές τελετές των αρχαίων Ελλήνων, εθεωρείτο θιασώτης της χρήσης ουσιών -που βάφτισε ο ίδιος «ενθεογενείς»- οι οποίες οδηγούσαν σε κατάσταση έμπνευσης και καταληψίας.

Η συνεργασία των τριών επιστημόνων οδήγησε στο βιβλίο «Ο δρόμος για την Ελευσίνα: Αποκαλύπτοντας το μυστικό των Μυστηρίων» που εκδόθηκε το 1978 στις ΗΠΑ. Αρχικά κυνηγήθηκε στην Αμερική και χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να επανεκδοθεί, με τελευταία την τρίτη έκδοση του 2008. Παρά τις αμφιβολίες που μπορεί να εγείρει η θεωρία των επιστημόνων σχετικά με τις ουσίες που έπαιρναν οι μύστες στα Ελευσίνια Μυστήρια, τα ερωτήματα παραμένουν: Ποια ήταν τελικά τα συστατικά του κυκεώνα; Ο Ομηρικός Ύμνος στη Δήμητρα δίνει τη «σωστή» συνταγή;

«Τα βιβλία, πέρα από την εμπειρία του Χόφμαν να παρασκευάσει και να πιει κυκεώνα, αγγίζουν κι άλλα θέματα», επισημαίνει ο υπεύθυνος του μικρού εκδοτικού οίκου «Κυκεών tales» Ηλίας Μοναχολιάς.

Και συνεχίζει: «Γιατί τέτοιες ουσίες χρησιμοποιούνταν στα Ελευσίνια Μυστήρια και γιατί εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται και σήμερα από ινδιάνικες φυλές κατά τη διάρκεια θρησκευτικών τελετών; Και γιατί μια τέτοια χρήση απορρίπτεται στη χριστιανική λειτουργία; Η απάντηση είναι ότι ο χριστιανισμός λατρεύει μια θεϊκή δύναμη ενθρονισμένη στον Παράδεισο, δηλαδή μια δύναμη που υπάρχει έξω από το άτομο. Αντίθετα, στην Ελευσίνα, το ζητούμενο ήταν μια σπάνια οραματική εμπειρία που μετέτρεπε τα άτομα σε μύστες».

Ο Καρλ Ρακ, ο μόνος επιζών σήμερα, συνέχισε τις έρευνες μόνος του, στον ίδιο δρόμο. Το 2006 εκδόθηκε στις ΗΠΑ το βιβλίο του «Τα μυστικά της Αρχαίας Ελευσίνας: Τα ιερά μανιτάρια της θεάς».

Πρόσφατα επισκέφθηκε τα απομεινάρια του Τελεστηρίου στην Ελευσίνα και παραδέχτηκε ότι δεν χρειάζεται να «πίνει» κάτι για να νιώθει καλά εκεί…

Ο κυκεώνας ήταν ένα μείγμα κριθαριού με νερό και διάφορα αρωματικά φυτά όπως φλισκούνι, μέντα, θυμάρι. Πολλές φορές ο κυκεώνας ήταν κριθάλευρο με νερό, κρασί ή γάλα. Σε αυτό πρόσθεταν μέλι, τριμμένο τυρί, αλάτι ή χόρτα. Σε κάποιες περιπτώσεις, κυρίως στις χαμηλές κοινωνικές τάξεις μπορούσε να αντικαταστήσει το φαγητό.

Η Ιλιάδα τον περιγράφει ως αποτελούμενο από κριθάρι, νερό, βότανα, και τριμμένο τυρί αιγών (XI, 638-641). Στην Οδύσσεια, η Κίρκη προσθέτει κάποιο μέλι και χύνει το μαγικό φίλτρο της σε αυτόν. Θεωρείται ότι είχε χωνευτικές ιδιότητες. Ο Ερμής το συστήνει, στην Ειρήνη του Αριστοφάνη (V. 712), στον ήρωα που έφαγε πάρα πολλά ξηρά φρούτα και καρύδια.

Οι αριστοκράτες τον απέφευγαν ως ποτό των αγροτών. Ο Θεόφραστος απεικονίζει στους χαρακτήρες του (IV, 2-3) έναν αγρότη του οποίου η αναπνοή θυμαριού ενοχλεί τους γείτονές του στην Εκκλησία. Σε μία προσπάθεια να απαντηθεί το ερώτημα του πώς τόσοι πολλοί άνθρωποι στη διάρκεια δύο χιλιετιών, είχαν οράματα χρησιμοποιώντας τον Κυκεώνα κατά τη διάρκεια της τελετής των Ελευσίνιων Μυστηρίων, εικάζεται ότι το κριθάρι που χρησιμοποιούνταν ήταν μολυσμένο από τον παρασιτικό μύκητα Ερυσίβη, οι ψυχοενεργές ιδιότητες του μύκητα προκάλεσαν την έντονη εμπειρία που περιέγραφαν οι συμμετέχοντες στα Ελευσίνια

Κυκεώνας Κίρκις

Μισό ποτήρι σιμιγδάλι, κάπου 2 ποτήρια κρασί, καμιά 250ρια γραμμάρια μαλακό ανάλατο λευκό τυρί (οποιουδήποτε τύπου πλην μυζήθρας) και μέλι. Οι αναλογίες δεν είναι δεσμευτικές.

Η παρασκευή είναι απλούστατη. Απλά βάζεις το σιμιγδάλι με το κρασί και το ζεσταίνεις. Διαλύεις μέσα το τυρί και βάζεις τόσο μέλι για όσο γλυκό θες να το κάνεις. Το φέρνεις αργά σε βράση, το κατεβάζεις από τη φωτιά και το ανακατεύεις μέχρι να δέσει. Αν το θες πιο αραιό, ώστε να πίνεται βάζεις έξτρα κρασί. Γίνεται με οποιοδήποτε κρασί, γλυκό ή μη, καλή είναι η μαυροδάφνη ή το αραιωμένο κονιάκ. Πάει και κανέλα.

Με κάτι τέτοιο είχε ταΐσει η Κίρκη τους άνδρες του Οδυσσέα για να τους κάμει γουρούνια.

https://www.pentapostagma.gr/

Το μυστήριο του Μάτσου Πίτσου: Να γιατί οι Ινκας έχτισαν σκόπιμα την πόλη στη συμβολή τεκτονικών ρηγμάτων

Το μυστήριο του Μάτσου Πίτσου: 

Να γιατί οι Ινκας έχτισαν σκόπιμα την 

πόλη στη συμβολή τεκτονικών ρηγμάτων

Η αρχαία πόλη του Μάτσου Πίτσου που ορθώνεται εδώ και έξι αιώνες στις περουβιανές Άνδεις είναι ένα από τα εντυπωσιακότερα δείγματα αρχιτεκτονικής σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Αλλά γιατί να χτίσουν οι Ίνκας, το «Ιερό βουνό», όπως λέγεται στη γλώσσα Κετσούα το Μάτσου Πίτσου, μια πόλη που διέθετε και αστρονομικό παρατηρητήριο σε μια δυσπρόσιτη κορυφογραμμή πάνω από τεκτονικά ρήγματα σε υψόμετρο 2700 μέτρων; Όπως αποδεικνύεται οι απαγορευτικές αυτές συνθήκες είχαν όχι μόνον πολλά πλεονεκτήματα, αλλά ίσως συνέβαλαν και στη διατήρηση του Μάτσου Πίτσου επί τόσο διάστημα.

Η περιοχή προσέφερε άφθονα υλικά για την οικοδόμηση του Μάτσου Πίτσου

Σύμφωνα με μια νέα έρευνα του γεωλόγου Rualdo Menegat του βραζιλιάνικου Πανεπιστημίου Rio Grande do Sul, οι λόγοι που προσέλκυσαν το ενδιαφέρον των Ίνκας σε ένα σημείο που συναντώνται τεκτονικά ρήγματα ήσαν αρκετοί.

Οι Ίνκας έκτισαν εσκεμμένα το Μάτσου Πίτσου σε σημείο συνάντησης τεκτονικών ρηγμάτων, λέει ο Βραζιλιάνος γεωλόγος Rualdo Menegat

«Η θέση του Μάτσου Πίτσου δεν είναι τυχαία», αναφέρει σε δήλωσή του ο Βραζιλιάνος επιστήμονας. «Αν δεν ήταν κατακερματισμένο το υπόστρωμα θα ήταν αδύνατο να χτιστεί σε τόσο ορεινή περιοχή». Οικοδομώντας την πόλη τους πάνω σε τεκτονικά ρήγματα, ανάμεσα σε ογκόλιθους από τον φλοιό της Γης οι Ίνκας είχαν στη διάθεσή τους αφθονία οικοδομικών υλικών με τη μορφή κατακερματισμένων λίθων. Τα ρήγματα μπορεί επίσης να λειτουργούσαν ως επαρκής πηγή νερού, καθώς οδηγούσαν τα νερά της βροχής και από τους λιωμένους πάγους στο σημείο εκείνο, χωρίς να υπάρχει κίνδυνος πλημμυρών όπως αν είχε χτιστεί το Μάτσου Πίτσου μέσα σε μια κοιλάδα.

Η έρευνα του Menegat που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Geololical Society of America και παρουσιάστηκε προ ημερών σε συνέδριο στο Φοίνιξ της Αριζόνα ίσως εξηγεί επί τέλους πώς κατάφεραν οι Ίνκας να φέρουν σε πέρας ένα τέτοιο απαιτητικό αρχιτεκτονικό επίτευγμα σε τέτοιο υψόμετρο και πώς κατάφερε το Μάτσου Πίτσου να παραμένει ανέπαφο τόσους αιώνες μετά.

Μάτσου Πίτσου: Ένα από τα Νέα Επτά Θαύματα του Κόσμου

Το Μάτσου Πίτσου αποτελείται από πάνω από 200 κτίσματα και στην ακμή της αυτοκρατορίας των Ίνκα φιλοξενούσε όπως εκτιμάται περί τα χίλια άτομα. Η πόλη, που κηρύχθηκε το 1983 από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς και εδώ και 12 χρόνια περιλαμβάνεται στα Νέα Επτά Θαύματα του Κόσμου, χωρίζεται σε δυο τομείς, τον Αστικό στο βόρειο τμήμα της πόλης, που περιλαμβάνει μαζί με τα οικήματα όλα τα διοικητικά και τελετουργικά κτίρια της πόλης, όπως ο Ναός του Ήλιου και τον Αγροτικό τομέα, όπου βρίσκονται όλοι οι αποθηκευτικοί και λειτουργικοί χώροι της πόλης. Η κατασκευή του γοητεύει τους ανθρώπους από το 1911 που το ανακάλυψε ο Αμερικανός ιστορικός και αρχαιολόγος Χίραμ Μπίνγκαμ.

Οι Ίνκας χρησιμοποίησαν τους σπασμένους βράχους των ρηγμάτων για να κατασκευάσουν χωρίς κονίαμα το Μάτσου Πίτσου

«Δεν χτίστηκε από κάποιο καπρίτσιο εκεί, αλλά στο πλαίσιο μιας πρακτικής ανέγερσης οικισμών σε ψηλά, βραχώδη σημεία. Τι οδήγησε, όμως, σ’ αυτή την πρακτική; Τι είδους γνώσεις για τους βράχους και τα βουνά θα πρέπει να είχαν οι οικοδόμοι για να καταφέρουν να χτίσουν πόλεις υπό τέτοιες συνθήκες;», λέει ο Menegat. Την απάντηση επιχείρησε να δώσει συνδυάζοντας δορυφορικές φωτογραφίες, επί τόπου μετρήσεις στη διάρκεια τεσσάρων αποστολών στο Μάτσου Πίτσου από το 2001 έως το 2012 και γεω-αρχαιολογική ανάλυση. Η έρευνά του έδειξε ότι η πόλη είχε χτιστεί πάνω σε τεκτονικά ρήγματα διαφόρων μεγεθών και μήκους, καθώς ορισμένα έχουν μήκος περίπου 180 χλμ. «Το βασικό αποτέλεσμα της έρευνας ήταν η ανακάλυψη ότι το Μάτσου Πίτσου χτίστηκε σε σημείο που συναντώνται γεωολογικά ρήγματα», λέει ο Βραζιλιάνος γεωλόγος.

Οι Ίνκας επέλεγαν εσκεμμένα περιοχές όπου συναντώνται ρήγματα

To σημείο όπου συναντώνται τα ρήγματα αυτά -τρία κύρια και δύο δευτερεύοντα- με κατεύθυνση από βορρά προς νότο και από ανατολάς προς δυσμάς σχηματίζουν ένα Χ. Ο Menegat ανακάλυψε ότι τα βασικά κτίρια του Μάτσου Πίτσου και οι σκάλες του ακολουθούσαν τον προσανατολισμό αυτών των ρηγμάτων. Διεπίστωσε δε ότι και άλλες πόλεις των Ίνκας, όπως το Κούσκο, το Πίσακ και το Ογιανταϊτάμπο είχαν οικοδομηθεί πάνω από διασταυρώσεις ρηγμάτων. Η μεταφορά βράχων, ως εκ τούτου, για τις οικοδομές δεν ήταν αναγκαία σε αυτά τα σημεία.

Το Μάτσου Πίτσου χτίστηκε γύρω στο 1460 μ.Χ.

«Εκεί που συναντώνται ρήγματα οι βράχοι είναι πιο κατακερματισμένοι. Άρα, είναι περιοχές που διαθέτουν περισσότερους χαλαρούς βράχους στην επιφάνεια , που μπορούν να εξορυχθούν για την οικοδόμηση κτιρίων και άλλων κατασκευών», λέει o Menegat. Κι όπως σημειώνει, αν δεν ήταν σπασμένοι οι ογκόλιθοι οι Ίνκας δεν θα μπορούσαν να ανεγείρουν τα κτίσματά τους σε τέτοιο υψόμετρο και μάλιστα χωρίς να χρησιμοποιούν και κονίαμα, αφού οι βράχοι συναρμόζονταν σχεδόν τέλεια μεταξύ τους.

Τα ρήγματα έφερναν νερό στο Μάτσου Πίτσου

Όπως αναφέρει το National Geographic όταν γίνονται σεισμοί οι βράχοι αυτοί «χορεύουν» και πέφτουν σε «προορισμένα» σημεία, κι έτσι κατάφεραν τα κτίσματα του Μάτσου Πίτσου να αποφύγουν επί αιώνες την κατάρρευση. Αν και ο Menegat δεν είναι σίγουρος κατά πόσον οι Ίνκας γνώριζαν τι είναι τα τεκτονικά ρήγματα, πιστεύει πάντως ότι τα αναγνώριζαν όταν τα συναντούσαν. «Οι Ίνκας ήξεραν πώς να αναγνωρίζουν τέτοιες ζώνες καθώς και ότι είχαν μεγάλη έκταση. Κι αυτό για έναν πολύ απλό λόγο: τα ρήγματα μπορεί να οδηγούν σε νερό. Τα ρήγματα και ο υδροφόρος ορίζοντας αποτελούν μέρος του κύκλου νερού στο βασίλειο των Άνδεων». Και το νερό ήταν υπεραπαραίτητο στους Ίνκας στο Μάτσου-Πίτσου και τις άλλες δυσπρόσιτες περιοχές. «Οι Άνδεις είναι αφιλόξενες», λέει ο Menegat. «Η διαβίωση εδώ είναι εφικτή μόνον σε ελάχιστα μέρη όπου στάζει το νερό μέσω ρηγμάτων. Οι πόλεις και οι φυτείες τους δεν ήταν μεγάλες, αλλά τα ελάχιστα προϊόντα που παράγονταν σ’ ένα μέρος καθιστούσαν εφικτές τις ανταλλαγές με προϊόντα από άλλα μέρη, διευκολύνοντας έτσι το εμπόριο και την επιβίωση».

https://www.pentapostagma.gr/

Ναυμαχία της Ναυπάκτου: Η μέρα που διέλυσε τον «Οθωμανικό μύθο»

Ναυμαχία της Ναυπάκτου: 

Η μέρα που διέλυσε τον «Οθωμανικό μύθο»

Από τις μεγαλύτερες ναυμαχίες όλων εποχών, τόσο για τον αριθμό των σκαφών που ενεπλάκησαν, όσο και για την τακτική που εφαρμόστηκε. Έλαβε χώρα στις 7 Οκτωβρίου 1571 στην ευρύτερη περιοχή της Ναυπάκτου (τότε Λέπαντο), με αντιπάλους τα χριστιανικά κράτη της Δύσης και την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Έληξε την ίδια μέρα, με θριαμβευτική επικράτηση των Δυτικών.

Η κυριαρχία των Οθωμανών στη Μεσόγειο μετά και την κατάκτηση της Κύπρου (1571) τροφοδότησε τις επεκτατικές τους διαθέσεις προς δυσμάς. Τα χριστιανικά κράτη αφυπνίστηκαν, παραμέρισαν για λίγο τις διαφορές τους και με πρωτοβουλία του Πάπα Πίου Ε’ συγκρότησαν στις 25 Μαΐου 1571 τον «Ιερό Αντιτουρκικό Συνασπισμό (Sacra Liga Antiturca).

Τον αποτελούσαν η Ισπανία, η Βενετία, η Γένουα, το Παπικό Κράτος, η Σαβοΐα, η Μάλτα και άλλες μικρότερες πόλεις της ιταλικής χερσονήσου. Αποφασίστηκε η συγκρότηση στόλου και η αποστολή του στην ανατολική Μεσόγειο.

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα sansimera.gr, η ναυτική δύναμη, με επικεφαλής τον νεαρό ισπανό πρίγκηπα Δον Χουάν της Αυστρίας, συγκεντρώθηκε στη Μεσίνα της Σικελίας και με τις ευλογίες του Πάπα απέπλευσε στις 16 Σεπτεμβρίου 1571. Δέκα μέρες αργότερα, ο στόλος έφθασαν στην Κεφαλλονιά, όπου πραγματοποίησε τις τελευταίες του προετοιμασίες, ενόψει της αναμέτρησής του με τον Οθωμανικό, που ναυλοχούσε στη Ναύπακτο.

Ο συμμαχικός στόλος

Ο συμμαχικός στόλος αριθμούσε 210 γαλέρες, 30 φρεγάτες, 24 μεταφορικά πλοία και άλλα μικρότερα πλοία συνοδείας. Τα πληρώματα των πλοίων έφθαναν τους 38.000 άνδρες, από τους οποίους οι 15.000 ήταν Έλληνες από τα νησιά του Ιονίου και την Κρήτη. Πλούσιοι Έλληνες είχαν εξοπλίσει πλοία και βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της επιχείρησης, όπως ο κερκυραίος Στυλιανός Χαλικιόπουλος, ο ζακυνθινός Μαρίνος Σιγούρος και ο κρητικός Μανούσος Θεοτοκόπουλος (αδελφός του ζωγράφου Δομήνικου Θεοτοκόπουλου).

Ο Οθωμανικός στόλος με επικεφαλής τον Μουεζίν Ζαντέ Αλή Πασά είχε 210 γαλέρες και 50 άλλα πλοία συνοδείας. Τα πληρώματα έφθαναν τους 47.000 άνδρες, από τους οποίους 15.000 ήταν Έλληνες βίαια στρατολογημένοι. Υπολειπόταν σε δύναμη πυρός και ηθικό, καθώς τα πληρώματα μάχονταν για πολύ καιρό και ήταν εξουθενωμένα. Η τουρκική αρμάδα ήταν αποκλειστικά κωπήλατη, ενώ ο συμμαχικός στόλος διέθετε και ιστιοφόρα πλοία, που ήταν το νέο στοιχείο της ναυτικής μάχης.

Η μάχη του Αχελώου

Η αποφασιστική αναμέτρηση δόθηκε στις εκβολές του Αχελώου ποταμού, κοντά στα νησάκια Εχινάδες, στις 7 Οκτωβρίου 1571, αλλά έμεινε στην ιστορία ως Ναυμαχία της Ναυπάκτου. Από το πρωί έως αργά το απόγευμα η σύγκρουση διεξαγόταν με τρομερή ένταση. Ο αγώνας σε ορισμένες φάσεις μεταφέρθηκε από κατάστρωμα σε κατάστρωμα και γινόταν σώμα με σώμα.

Ο χριστιανικός στόλος με αρτιότερο οπλισμό και καλύτερη τακτική νίκησε κατά κράτος τον αντίπαλό του, που ήταν σχεδόν αήττητος μέχρι τότε. Με τα λόγια του συγγραφέα του «Δον Κιχώτη» Μιγκέλ ντε Θερβάντες, που πήρε μέρος στη ναυμαχία κι έχασε το αριστερό του χέρι: «Ήταν η πιο μεγαλόπρεπη στιγμή που γνώρισαν οι περασμένοι ή τούτοι οι σημερινοί καιροί, ή που θα δούνε οι μελλούμενοι».

Η Οθωμανική πλευρά κατόρθωσε να διασώσει μόλις 50 πλοία, ενώ οι απώλειες σε έμψυχο δυναμικό ανήλθαν σε 20.000 νεκρούς, ανάμεσά τους ο Μουεζίν Ζαντέ Αλή Πασάς, ο αιγύπτιος αρχηγός Μεχμέτ Σιρόκο και 160 μπέηδες. Οι σύμμαχοι έχασαν 8.000 άνδρες, μεταξύ αυτών και ο βενετός ναύαρχος Αγκοστίνο Μπαρμπαρίγκο, και μόλις 20 γαλέρες. Βαρύς ήταν και ο φόρος που πλήρωσε το ελληνικό στοιχείο.

Νεκροί

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα sansimera.gr, οι ιστορικοί υπολογίζουν ότι το 30-40% των νεκρών πρέπει να ήταν Έλληνες, αν υπολογίσουμε τη σύνθεση των πληρωμάτων και των δύο πλευρών. Πάντως, αρκετοί Έλληνες που είχαν στρατολογηθεί δια της βίας από τους Οθωμανούς, απέκτησαν την ελευθερία τους.

Η νίκη των συμμάχων χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό στη Δύση. Μεγάλοι ζωγράφοι της εποχής, όπως ο Τιντορέτο, ο Τιτσιάνο και ο Βερονέζε, απαθανάτισαν με έργα τους σκηνές της ναυμαχίας, ενώ ο Ελ Γκρέκο φιλοτέχνησε το πορτρέτο του μεγάλου νικητή, Δον Χουάν της Αυστρίας.

Η συντριβή των Οθωμανών μπορεί να ανέκοψε την επεκτατική πολιτική της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προς την Ευρώπη, δεν έφερε όμως τα επιθυμητά αποτελέσματα για τα χριστιανικά κράτη της Δύσης. Ο διακαής τους πόθος για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης δεν πραγματοποιήθηκε, εξαιτίας των μεταξύ τους ανταγωνισμών, που επέτρεψε στον σουλτάνο να διατηρήσει την κυριαρχία του στη Μεσόγειο για πολύ καιρό ακόμη.

Για τους υπόδουλους Έλληνες η νίκη των συμμάχων ήταν μια χαραμάδα ελπίδας για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Επαναστάτησαν πολλές περιοχές (Μάνη, Πάτρα, Αίγιο, Γαλαξίδι, Πάργα, Ηγουμενίτσα, Βόνιτσα, Άνδρος, Πάρος, Νάξος), αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

https://www.pentapostagma.gr/

Γιατί τα αεροπλάνα δεν πετάνε πάνω από Ειρηνικό (βίντεο)

Γιατί τα αεροπλάνα δεν πετάνε πάνω 

από Ειρηνικό (βίντεο)

Το Bright Side μας εξηγεί γιατί τα αεροπλάνα συνήθως αποφεύγουν τον Ειρηνικό Ωκεανό για τα ταξίδια από τη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ προς την Ασία.

Ο πραγματικός λόγος είναι πως οι αποστάσεις από αυτή την «οδό» είναι μεγαλύτερες.

Η καμπυλότητα της Γης, το επιπλέον πλάτος του Ισημερινού και οι αεροχείμαρροι (jet streams) δυσχεραίνουν τις πτήσεις πάνω από τον Ειρηνικό, ενώ η μεγαλύτερη απόσταση απαιτεί περισσότερα καύσιμα και υψηλότερο κόστος.

Όπως μας εξηγεί το βίντεο, σε έναν δισδιάστατο χάρτη, το «ουράνιο τόξο» πορείας για να αποφύγει κανείς τον Ειρηνικό, μπορεί να μοιάζει μεγαλύτερη διαδρομή, αλλά δεν είναι.

Αυτό, γιατί η Γη δεν είναι μια τέλεια σφαίρα, και έτσι, μια ευθεία γραμμή θα ήταν εντελώς διαφορετική σε τρισδιάστατη απεικόνιση. Ο συνδυασμός των παραπάνω παραγόντων, δηλαδή η καμπυλότητα της Γης και το επιπλέον εξισωτικό πλάτος της, σημαίνει ότι η καμπύλη προς τους πόλους είναι μικρότερη, σε σχέση με την «ευθεία» γραμμή, ακριβώς πάνω από τον Ειρηνικό.

Ακόμη, η πορεία κυκλικά, περιμετρικά του Ειρηνικού, είναι ασφαλέστερη λόγω αποφυγής των ισχυρών jetstreams, που δημιουργούν αναταράξεις πολύ πιο ισχυρές από τις συνηθισμένες.

https://www.pentapostagma.gr/

Αυτές είναι οι πέντε νόσοι από τις οποίες θα γλυτώσετε αν περπατάτε καθημερινά

Αυτές είναι οι πέντε νόσοι από τις οποίες

 θα γλυτώσετε αν περπατάτε καθημερινά

Θεωρείται η τέλεια άσκηση, ενώ σύμφωνα με τους ερευνητές του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ υπάρχουν πέντε οφέλη υγείας του περπατήματος που ελάχιστοι γνωρίζουν.

Είναι η κίνηση που κάνουμε σχεδόν από το πρώτο έτος της ζωής μας και αποτελεί ένα «θαυματουργό φάρμακο» για την υγεία μας. Το περπάτημα σύμφωνα με τους ειδικούς από την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ αποτελεί ενδεχομένως την πιο τέλεια άσκηση βοηθώντας στην απώλεια βάρους, ρίχνοντας την αρτηριακή πίεση και τη χοληστερόλη, ενισχύοντας τη μνήμη και μειώνοντας τον κίνδυνο για καρδιαγγειακές παθήσεις, σακχαρώδη διαβήτη καρκίνο και άλλα.

Όλα αυτά όμως είναι ήδη γνωστά, ας δούμε λοιπόν πέντε οφέλη που προσφέρει το περπάτημα τα οποία είναι πιθανό να σας εκπλήξουν:

1) Αντιμετωπίζει τα γονίδια που προκαλούν αύξηση βάρους. Οι ερευνητές του Χάρβαρντ εξέτασαν 32 γονίδια που προκαλούν παχυσαρκία σε περισσότερους από 12.000 ανθρώπους για να καθορίσουν πόσα από αυτά τα γονίδια παίζουν ρόλο στο σωματικό βάρος. Ακολούθως ανακάλυψαν ότι ανάμεσα στους συμμετέχοντες που περπατούσαν γρήγορα για περίπου μία ώρα τη μέρα, οι επιδράσεις αυτών των γονιδίων είχαν μειωθεί κατά 50%.

2) Μελέτες από το Πανεπιστήμιο του Έξετερ έδειξε ότι το περπάτημα για 15 λεπτά μπορεί να περιορίσει την επιθυμία για σοκολάτα και να μειώσει την ποσότητα σοκολάτας που τρώμε όταν είμαστε υπό πίεση. Τελευταία έρευνα μάλιστα επιβεβαίωσε ότι το περπάτημα μπορεί να μειώσει την επιθυμία για πρόσληψη αρκετών γλυκών σνακ.

3) Μειώνει τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του μαστού. Οι ερευνητές ήδη γνώριζαν πως κάθε είδους σωματική δραστηριότητα μειώνει τον κίνδυνο καρκίνου του μαστού, αλλά μία μελέτη της Αμερικανικής Αντικαρκινικής Εταιρίας έδειξε πως οι γυναίκες που περπατούσαν επτά οι περισσότερες ώρες εβδομαδιαίως είχαν 14% χαμηλότερο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του μαστού, συγκριτικά με τις γυναίκες που περπατούσαν τρεις, ή λιγότερες ώρες την εβδομάδα.

4) Μειώνει τον πόνο στις αρθρώσεις. Αρκετές μελέτες έχουν διαπιστώσει ότι το περπάτημα μειώνει τον πόνο που σχετίζεται με τις αρθρώσεις. Εκτιμάται δε ότι το περπάτημα περίπου οκτώ χιλιομέτρων την εβδομάδα μπορεί να προστατέψει από την αρθρίτιδα. Το περπάτημα προστατεύει τις αρθρώσεις, ειδικά στα γόνατα και τα ισχία που είναι πιο επιρρεπή στην οστεοαρθρίτιδα, διασφαλίζοντας την λειτουργία της άρθρωσης και ενισχύοντας τους μύες που τις υποστηρίζουν.

5) Ενισχύει τη λειτουργία του ανοσοποιητικού. Το περπάτημα μπορεί να θωρακίσει την άμυνα του οργανισμού από την εισβολή των ιών του αναπνευστικού συστήματος σύμφωνα με μελέτη 1.000 ανδρών και γυναικών που περπατούσαν τουλάχιστον 20 λεπτά την ημέρα τουλάχιστον πέντε φορές την εβδομάδα. Οι συμμετέχοντες είχαν 43% λιγότερες μέρες ασθενείας συγκριτικά με εκείνους που ασκούνταν μία φορά την εβδομάδα ή και λιγότερο, ενώ η διάρκεια της ασθενείας τους διήρκεσε λιγότερο και τα συμπτώματα του κρυολογήματος αλλά και της γρίπης ήταν ηπιότερα.

https://www.pentapostagma.gr/