Ο ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΣΜΙΚΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΙΝΩΙΚΟ ΕΨΙΛΟΝ

Έφτιαξαν ένα χάρτη της κοσμικής γειτονιάς μας και μείναμε άφωνοι. Σχετίζεται με το Μινωικό έψιλον

Γράφει ο Σπύρος Μακρής

Το να φανταστεί κανείς πού βρισκόμαστε στο σύμπαν είναι ένα πολύ δύσκολο πράγμα. Το να καταγράψουμε τη θέση μας στον κόσμο είναι ίσως ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση για τους επιστήμονες.
Ενώ οι ειδικοί προσπαθούν να καταλάβουν τον ακριβή αριθμό γαλαξιών στο σύμπαν, η γενική συναίνεση είναι ότι υπάρχουν περίπου 100 και 200 ​​δισεκατομμύρια γαλαξίες στο γνωστό σύμπαν. Ωστόσο, ο αριθμός αυτός θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερος, εικάζουν πολλοί ερευνητές οι οποίοι υποδηλώνουν ότι όλα όσα γνωρίζουμε γι’ αυτό, είναι μόνο ένα μικρό κλάσμα του τι είναι εκεί έξω στην πραγματικότητα!

Φανταστείτε πόσοι γαλαξίες είναι εκεί έξω, και στη συνέχεια προσπαθήστε να σκεφτείτε για τον τεράστιο αριθμό των αστεριών σε κάθε γαλαξία. Πιθανότατα θα καταλήξετε με έναν αριθμό τρισεκατομμυρίων. Τώρα προσθέστε σε όλα τα προαναφερθέντα, την πιθανότητα ότι τουλάχιστον κάθε ένα από αυτά τα αστέρια, έχει έναν πλανήτη παρόμοιο με τη Γη και στη συνέχεια αναρωτηθείτε, πόσο πιθανό είναι ότι είμαστε το μοναδικό είδος του σύμπαντος…
Αλλά ας μην πάμε πολύ μακριά. Ας ρίξουμε μια ματιά στον δικό μας Γαλαξία, ο οποίος μετρά περίπου 120.000 έτη φωτός σε όλη του την έκταση…
Όπως διαβάζουμε στο ancient-code.com: 1 Έτος φωτός ισούται με 5.878.625.373,183.607731 Μίλια! Συνεπώς, 120.000 έτη φωτός είναι ένα εκπληκτικό νούμερο: 7.054351e + 17 μίλια!
Αλλά, ας ξεχάσουμε τα μαθηματικά και προσπαθήστε να φανταστείτε το απίστευτο μέγεθος μόνο ενός γαλαξία, του Γαλαξία μας. Ο ίδιος ο Γαλαξίας μας περιέχει περίπου 400.000 δισεκατομμύρια αστέρια και ο αριθμός των πλανητών που συνοδεύουν το καθένα από αυτά τα αστέρια είναι απλά δύσκολο να το συλλάβουμε…
Ωστόσο, πρέπει να ξεκινήσουμε από κάπου για να κατανοήσουμε την «φυσική» θέση μας στο σύμπαν. Πρέπει να αρχίσουμε να χαρτογραφούμε την κοσμική γειτονιά μας. Μια ομάδα επιστημόνων έχει κάνει ακριβώς αυτό, συλλέγοντας δεδομένα για περισσότερους από 8.000 γαλαξίες που βρίσκονται κοντά στον δικό μας Γαλαξία!
Για να αποκτήσουν μια «ελάχιστη» ιδέα για τον κοσμικό χάρτη που περιβάλλει τον Γαλαξία μας, οι ερευνητές εργάστηκαν πολύ σκληρά για να χαρτογραφήσουν την κίνηση και τη θέση κάθε γαλαξίας στο διάστημα.
Ανακάλυψαν, λοιπόν, ότι ο Γαλαξίας είναι στην πραγματικότητα μέρος ενός συναρπαστικού συστήματος GIANT που «κρατάει» μαζί έναν συναρπαστικό αριθμό διαφορετικών γαλαξιών, που ονόμασαν «Super Cluster».
Ίσως μια ακόμη μεγαλύτερη ανακάλυψη είναι το γεγονός ότι «κάτι» στο σύμπαν «τραβάει» τον Γαλαξία μας όπως και τους άλλους γαλαξίες με την απίστευτη ταχύτητα των 22 εκατομμυρίων χιλιομέτρων ανά ώρα!
Αυτή η άγνωστη δύναμη, που έχει χαρακτηριστεί ως «ο Μεγάλος Ελκυστήρας» (The Great Attractor), τραβάει τον γαλαξία μας και τα πάντα γύρω του προς ένα συγκεκριμένο σημείο στο διάστημα που βρίσκεται περίπου 250 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Βασικά, «ο Μεγάλος Ελκυστήρας» θεωρείται από τους ερευνητές ως μια «βαρυτική ανωμαλία» που βρίσκεται στην περιοχή του Hydra-Centaurus Supercluster στο κέντρο του Supercluster της Laniakea, της «Κοσμικής Γειτονιάς» μας.
Ο «Μεγάλος Ελκυστήρας» συμβαίνει να βρίσκεται σε μια κατεύθυνση στον ουρανό που αναφέρεται ως «Ζώνη Αποφυγής» (Zone of Avoidance). Προς αυτή την κατεύθυνση, υπάρχει τόσο πολλή σκόνη και αέριο που οι δορυφόροι και τα τηλεσκόπια μας δεν μπορούν να δουν πολύ μακριά στο ορατό φάσμα.
Όπως μπορείτε να διαπιστώσετε, το σύμπαν είναι ανυπολόγιστα μεγάλο και είμαστε μέρος ενός μόνο μικρού συστήματος που κινείται μέσα από το διάστημα με μια απίστευτα γρήγορη ταχύτητα.
Παρατηρώντας την χαρτογράφηση της «Κοσμικής Γειτονιάς» Laniakea, μας έφερε μπροστά σε παράξενους συνειρμούς:
Αν παρατηρήσουμε το video στο 1:40 έως το 1:50 λεπτό θα δούμε πως εμφανίζεται ένας ημιτελής κύκλος, ή ένα C με μία γραμμή λίγο πάνω από από το μέσον του. Δηλαδή κάτι σαν αυτό: (- το οποίο σε μας θυμίζει το ένα Έψιλον στα δεξιά του θρόνου του Μίνωα!
Laniakea: Our home supercluster

Για υπότιτλους: Ρυθμίσεις, Υπότιτλοι, Αγγλικά, Υπότιτλοι, Αυτόματη μετάφραση, Ελληνικά


Σε μία μελέτη του Μηνά Τσικριτζή φαίνεται να υποστηρίζεται πως οι Μινωίτες μπορεί να γνώριζαν πολλά για το Σύμπαν. Μήπως γνώριζαν κάτι παραπάνω από αυτό που υποψιαζόμαστε; Κάτι για την «Κοσμική Γειτονιά» μας; Για ποιό λόγο να σκαρφίστηκαν οι Μινωίτες να σχεδιάσουν αυτό το σύμβολο στα δεξιά και αριστερά του Μινωικού Θρόνου;
Αυτή η «Κοσμική Γειτονιά» μας, ονομάστηκε «Laniakea»:

LANIAKEA. Ήδη διακρίνεται ένα, έστω, υποτυπώδες Ε. Όπου Milky Way είναι ο Γαλαξίας μας.
Σύμφωνα με την wikipedia.org, το όνομα laniakea σημαίνει «τεράστιος παράδεισος» στα χαβανέζικα, από το lani, που σημαίνει «παράδεισος», και το akea, που σημαίνει «ευρύχωρος, ανυπολόγιστος». Το όνομα προτάθηκε από τον Nawa’a Napoleon, αναπληρωτή καθηγητή της Χαβάης, στο Κοινοτικό Κολέγιο Kapiolani. Το όνομα τιμά τους Πολυνήσιους ναυτικούς, που χρησιμοποίησαν τη γνώση των ουρανών για να περιηγηθούν στον Ειρηνικό.Μοιάζει περίεργο, καθώς ο συνειρμός του ονόματος laniakea μας φέρνει στον νου τις ελληνικές λέξεις Ελλάνια-Κέα, ενώ το νησί Κέα ή Τζιά (παλαιότερα Υδρούσα) συνδέεται μυθολογικά με το Σείριο, ενώ ήταν ένας «παράδεισος»!
Παράλληλα, είναι γνωστό -αν και όχι ιδιαίτερα διαδεδομένο- πως υπάρχουν πολλές αρχαίες Ελληνικές λέξεις στο λεξιλόγιο των Πολυνήσιων, ήδη από μία εποχή όπου υποτίθεται ότι οι Αρχαίοι Έλληνες, δεν ταξίδευαν τόσο μακριά, ούτε ο κόσμος αυτός τους ήταν γνωστός! Περίεργο δεν είναι;…
Έχουμε διαβάσει τόσα πολλά για τους Ελλάνιους Έψιλον, ειδικά μέσα από τα βιβλία του Γεράσιμου Καλογεράκη που, μας μπαίνουν «ψύλλοι στ’ αυτιά», όπως λέει και η γνωστή παροιμία…
Εικασίες; Ανυπόστατες υπερβολές; Καλπάζουσα Φαντασία; Ίσως. Αλλά, συνήθως, όταν για κάτι υπάρχουν πολλές συμπτώσεις μαζεμένες τότε ενδεχομένως να υπάρχουν και ψήγματα μιας παράδοξης πραγματικότητας…
Laniakea – cosmography visualization

Laniakea - cosmography visualization from Deep Sky on Vimeo.

Laniakea - cosmography visualization from Deep Sky on Vimeo.
https://vimeo.com/128292972

Πηγή 

http://conspiracyfeeds.blogspot.gr/

ΤΡΩΤΕ ΑΜΥΓΔΑΛΑ, ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΛΟ ΣΤΟ ΖΑΧΑΡΟ

Ζάχαρο: 

Αυτός είναι ο ξηρός καρπός που πρέπει να τρώτε

Για τους περισσότερους από εμάς οι ξηροί καρποί είναι συνδεδεμένοι με την αύξηση του βάρους, επειδή έχουν κατά κανόνα αρκετές θερμίδες. Ως εκ τούτου τους αποφεύγουμε εντελώς, αλλά αυτό είναι λάθος. Σε μια ισορροπημένη διατροφή, οι ξηροί καρποί μπορούν να συμβάλλουν θετικά στην υγεία μας.

Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και τα αμύγδαλα και η θετική τους επίδραση στο ζάχαρο. Πρόκειται για μια εξαιρετική πηγή πολλών βιταμινών και ανόργανων συστατικών, συμπεριλαμβανομένων της βιταμίνης Ε.

Επίσης αποτελούν μια καλή πηγή πρωτεϊνών, ινών, ριβοφλαβίνης και ασβεστίου. Στην πραγματικότητα, «τα αμύγδαλα είναι από τις καλύτερες πηγές πρωτεϊνών απ’ όλους τους καρπούς με κέλυφος», λέει ο O’Shea Kochenbach, διαιτολόγος στη Βοστόνη των ΗΠΑ.

Γιατί τα αμύγδαλα είναι επωφελή για τα άτομα με πρόβλημα στο ζάχαρο

Τα αμύγδαλα είναι θρεπτικά για τους περισσότερους ανθρώπους, αλλά έχουν μοναδικά οφέλη για τους πάσχοντες από διαβήτη. «Έρευνες έχουν δείξει ότι τα αμύγδαλα μπορούν να περιορίσουν την αύξηση της γλυκόζης (σακχάρου) στο αίμα και των επιπέδων ινσουλίνης μετά τα γεύματα», λέει ο Kochenbach.

Μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Metabolism, έδειξε ότι η κατανάλωση περίπου 45 γραμμαρίων αμυγδάλων ρίχνει τις τιμές της ινσουλίνης και της γλυκόζης.

Μειώνουν τις πιθανότητες για διαβήτη τύπου 2

Τα αμύγδαλα είναι πλούσια σε μαγνήσιο και πειραματικές μελέτες έχουν δείξει ότι η πρόσληψη μαγνησίου μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο ενός ατόμου να αναπτύξει διαβήτη τύπου 2.

Κάνουν καλό στην καρδιά

Τα αμύγδαλα μπορεί να ελαχιστοποιήσουν τον κίνδυνο καρδιακής νόσου. Αυτό είναι σημαντικό για τα άτομα με διαβήτη, διότι, σύμφωνα με την Παγκόσμια Ομοσπονδία Καρδιάς, τα άτομα με διαβήτη διατρέχουν υψηλότερο κίνδυνο καρδιακής νόσου.

«Τα αμύγδαλα είναι πλούσια σε μονοακόρεστα λιπαρά, το οποίο είναι το ίδιο είδος λίπους με εκείνο στο ελαιόλαδο, το οποίο είναι γνωστό για τα οφέλη του στην υγεία της καρδιάς. Μια μερίδα αμυγδάλων περιέχει περίπου 13 γραμμάρια ακόρεστου λίπους και μόνο 1 γραμμάριο κορεσμένου λίπους», λέει ο Kochenbach.

Οι ξηροί καρποί είναι μια υψηλής θερμιδικής αξίας σνακ, αλλά, όταν καταναλώνονται με μέτρο (περίπου 23-45 γραμμάρια) δεν συμβάλλουν στην αύξηση του σωματικού βάρους.

Μέχρι πόσα αμύγδαλα συνιστάται να τρώτε

Καλό είναι να καταναλώνετε καθημερινά περίπου 23 αμύγδαλα που περιέχουν 161 θερμίδες, 6 γραμμάρια πρωτεΐνης και 3 γραμμάρια διαιτητικών ινών.

iatropedia.gr

ΠΗΓΗ : "  pentapostagma, "  

ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ ΣΤΑ ΑΚΙΝΗΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΤΙΡΙΟΥ

Όλες οι ανατροπές στα ακίνητα με την Ηλεκτρονική Ταυτότητα Κτιρίου - 

Ποιοι πρέπει να την αποκτήσουν και πότε

Στη Βουλή κατατέθηκε το νομοσχέδιο του υπουργείου Περιβάλλοντος με τίτλο «Έλεγχος και προστασία του δομημένου περιβάλλοντος». Το έντυπο ηλεκτρονικής ταυτότητας κτιρίου και το πιστοποιητικό πληρότητας της ηλεκτρονικής ταυτότητας κτιρίου, τηρούνται σε ηλεκτρονική μορφή στο Παρατηρητήριο Δομημένου Περιβάλλοντος και αποτελούν στοιχεία ελέγχου… 

Με το νομοσχέδιο θεσπίζονται νέες ρυθμίσεις για την εφαρμογή του θεσμού της ηλεκτρονικής ταυτότητας κτιρίου και ειδικότερα καθορίζονται:
- το περιεχόμενο της ηλεκτρονικής ταυτότητας κτιρίου και των εκδιδόμενων πιστοποιητικών καθώς και οι προδιαγραφές των σχετικών εντύπων,
- η διαδικασία έναρξης και ενημέρωσης της ηλεκτρονικής ταυτότητας κτιρίου, ανάλογα με την προτεινόμενη κατηγοριοποίηση των κτιρίων.

Ορίζεται ότι, το έντυπο ηλεκτρονικής ταυτότητας κτιρίου και το πιστοποιητικό πληρότητας της ηλεκτρονικής ταυτότητας κτιρίου, τηρούνται σε ηλεκτρονική μορφή στο Παρατηρητήριο Δομημένου Περιβάλλοντος και αποτελούν στοιχεία ελέγχου. Παράλληλα, προβλέπεται η πραγματοποίηση, από το Παρατηρητήριο Δομημένου Περιβάλλοντος, δειγματοληπτικών ελέγχων, ετησίως, σε ποσοστό 3% των κτιρίων που λαμβάνουν ταυτότητα, κατά τα ειδικότερα οριζόμενα.

Προβλέπεται ότι, σε περίπτωση που, κατά τη συμπλήρωση της ηλεκτρονικής ταυτότητας κτιρίου ή κατά τους περιοδικούς ελέγχους, έχουν συμπληρωθεί ψευδώς στοιχεία ταυτότητας κτιρίου από τον επιβλέποντα ή τον εξουσιοδοτημένο μηχανικό, επιβάλλονται, πέραν των ποινικών κυρώσεων και των ήδη προβλεπομένων πειθαρχικών κυρώσεων, και πρόστιμο, το ύψος του οποίου κυμαίνεται από 2.000 έως 20.000. ευρώ, ανάλογα με την επιφάνεια που δεν έχει αποτυπωθεί στην ηλεκτρονική ταυτότητα του κτιρίου.

Σε περίπτωση υποτροπής των εν λόγω παραβάσεων και εάν αυτές αφορούν σε οικοδομικές εργασίες σε παραδοσιακούς οικισμούς, περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και σε προστατευόμενες περιοχές της κείμενης νομοθεσίας (άρθρο 19 του ν. 1650/1986), τα όρια των ως άνω κυρώσεων διπλασιάζονται.

Οι ανωτέρω κυρώσεις επιβάλλονται από τον Υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας και καταγράφονται σε ειδικό μητρώο που τηρείται στο Παρατηρητήριο Δομημένου Περιβάλλοντος.

Σε περίπτωση που διαπιστωθεί, από τους σχετικούς ελέγχους των διασυνδεδεμένων βάσεων δεδομένων (ηλεκτρονικό μητρώο, ΕΚΧΑ, ΔΕΗ και Κέντρο Διαλειτουργικότητας που λειτουργεί στη Ε.Γρ. Πληροφοριακών Συστημάτων), παράλειψη συμπλήρωσης των στοιχείων της ταυτότητας του κτιρίου, επιβάλλεται, από τον Ειδικό Γραμματέα Επιθεώρησης Περιβάλλοντος και Ενέργειας, πρόστιμο στον ιδιοκτήτη του ακινήτου, το ύψος του οποίου κυμαίνεται από 200 ευρώ μέχρι και το 10% της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου. Με υπουργική απόφαση, καθορίζεται το ύψος και η ειδική διαδικασία επιβολής κυρώσεων και είσπραξης του προστίμου μέσω του Πράσινου Ταμείου. Ομοίως, με υπουργική απόφαση, καθορίζεται ο χρόνος έναρξης λειτουργίας του Ηλεκτρονικού Μητρώου.

Ο λογαριασμός για την Ηλεκτρονική Ταυτότητα Κτιρίου αναμένεται να ανέλθει σε τουλάχιστον 500 ευρώ. Αυτό αναμένεται ότι θα είναι το ελάχιστο κόστος για κάθε ιδιοκτήτη ακινήτου στην Ελλάδα, εφόσον ασφαλώς το εν λόγω ακίνητο είναι καθόλα νόμιμο και δεν φέρει καμία πολεοδομική παράβαση. Σε αντίθετη περίπτωση, το κόστος αναμένεται να είναι αισθητά μεγαλύτερο.

Η ταυτότητα κτιρίου θα περιλαμβάνεται σειρά εγγράφων και στοιχείων για κάθε κτίριο της χώρας. Ειδικότερα, οι ιδιοκτήτες θα πρέπει να συγκεντρώσουν την οικοδομική άδεια του κτιρίου και τα σχέδια αυτής, θεωρημένα από την αρμόδια πολεοδομική υπηρεσία, το πιστοποιητικό ενεργειακής απόδοσης του κτιρίου ή τμημάτων αυτού, το πιστοποιητικό ελέγχου κατασκευής, εφόσον υπάρχει, δηλώσεις υπαγωγής σε νόμους αναστολής επιβολής κυρώσεων, τα σχέδια κατόψεων, τα οποία αποτυπώνουν το κτίριο στην πραγματική κατάσταση, το δελτίο δομικής τρωτότητας και τη μελέτη στατικής επάρκειας, εφόσον απαιτείται (π.χ. σε περιπτώσεις αυθαιρέτων), τον πίνακα χιλιοστών και τη μελέτη κατανομής δαπανών του κτιρίου, εφόσον υπάρχουν, και τέλος το πιστοποιητικό πληρότητας της ταυτότητας κτιρίου, το οποίο εκδίδεται από τον ελέγχοντα μηχανικό.

Αν και αρχικά προβλεπόταν η Ηλεκτρονική Ταυτότητα Κτιρίου να εκδοθεί σε πέντε χρόνια από την στιγμή δημοσίευσης του νόμου αυτό άλλαξε.

Σε πέντε χρόνια θα πρέπει να έχουν Ηλεκτρονική Ταυτότητα Κτιρίου το ακίνητα του δημοσίου, τα κτίρια συνάθροισης κοινού, πρατήρια υγρών καυσίμων, συνεργεία, τουριστικά καταλύματα άνω των 300 τ.μ., όλα τα σχολεία ιδιωτικά και δημόσια, νοσοκομεία, ιατρικά κέντρα, κλινικές, παιδικοί σταθμοί, οίκοι ευγηρίας.

Σε ότι αγορά όλα τα υπόλοιπα ακίνητα της χώρας, δηλαδή τα διαμερίσματα και οι μονοκατοικίες, ο νόμος ορίζει ότι πρέπει να έχουν Ηλεκτρονική Ταυτότητα Κτηρίου για να γίνει μεταβίβαση του ακινήτου. Άρα θα αναγκαστούν να βγάλουν τη σχετική ταυτότητα κατά την πώληση του ακινήτου ή σε οποιαδήποτε άλλη πράξη που αλλάζει τον ιδιοκτήτη. 

Ηλεκτρονική Ταυτότητα Κτιρίου 

Για την υποβολή της Ηλεκτρονικής Ταυτότητας, τα κτίρια διακρίνονται σε κατηγορίες, ως εξής:
α) Κατηγορία I:

- Στην κατηγορία αυτή υπάγονται τα κτίρια που ανήκουν στο Δημόσιο, στους ΟΤΑ και στα ΝΠΔΔ, καθώς και αυτά που στεγάζουν υπηρεσίες του Δημοσίου, των ΟΤΑ και των ΝΠΔΔ και στεγάζουν υπηρεσίες αυτού.
- Κτίρια συνάθροισης κοινού: θέατρα, κινηματογράφοι, αίθουσες συγκέντρωσης για κοινωνικές, οικονομικές, πολιτιστικές και θρησκευτικές εκδηλώσεις, συνεδριακά κέντρα και κτίρια εκθέσεων. Στην κατηγορία αυτή εντάσσονται επίσης: πολιτιστικές εγκαταστάσεις (βιβλιοθήκες, μουσεία, αίθουσες εκθέσεων), αθλητικές εγκαταστάσεις (κλειστά γυμναστήρια, γήπεδα με κερκίδες και κλειστούς βοηθητικούς χώρους, γήπεδα ΠΑΕ, Ολυμπιακές αθλητικές εγκαταστάσεις), σταθμοί μετεπιβίβασης μέσων μαζικής μεταφοράς.
- Πρατήρια υγρών καυσίμων και συνεργεία αυτοκινήτων: κτίρια ή τμήματα κτιρίων που χρησιμοποιούνται για πρατήρια υγρών καυσίμων ή για πλυντήρια αυτοκινήτων καθώς και κάθε είδους συνεργεία αυτοκινήτων..
- Τουριστικά καταλύματα άνω των τριακοσίων (300) τ.μ.
- Εκπαίδευση: δημόσια και ιδιωτικά κτίρια προσχολικής, πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
- Υγεία και κοινωνική πρόνοια: κτίρια περίθαλψης (νοσοκομεία, ιατρικά κέντρα, κλινικές, αγροτικά και περιφερειακά ιατρεία, κέντρα ψυχικής υγείας, κέντρα παροχής υπηρεσιών υγείας).

Στην κατηγορία αυτή εντάσσονται επίσης: βρεφοκομεία, παιδικοί - βρεφονηπιακοί σταθμοί, οικοτροφεία, οίκοι ευγηρίας, ιδρύματα χρονίως πασχόντων, ιδρύματα ατόμων με ειδικές ανάγκες, άσυλα.

- Σωφρονισμός: καταστήματα κράτησης, ειδικά καταστήματα κράτης νέων,

β) Κατηγορία II:
Στην κατηγορία αυτή υπάγονται όλα τα υπόλοιπα κτίρια ανεξαρτήτως χρήσης.
Για τα κτίρια της Κατηγορίας I η υποβολή της ταυτότητας κτιρίου γίνεται μέσα σε πέντε (5) έτη από την ημερομηνία ισχύος των παρόντων διατάξεων, ως ορίζεται στο άρθρο 62.

Για τα λοιπά κτίρια της Κατηγορίας II, η υποβολή της ταυτότητας γίνεται κατά την μεταβίβαση του κτιρίου, οπότε και η σχετική δήλωση για την ταυτότητα προσαρτάται υποχρεωτικώς στο συμβόλαιο της μεταβίβασης της κυριότητας, μετά την ημερομηνία ισχύος. 

πηγή

http://koukfamily.blogspot.gr/

ΜΗΛΟΞΥΔΟ : Τo μαγικό «φίλτρο» για την καρδιά-

Τo μαγικό «φίλτρο» για την καρδιά- Μειώστε τον κίνδυνο καρδιακής νόσου πίνοντας…

Οι καρδιακές παθήσεις μπορεί να προκληθούν (και) από την κακή διατροφή, αλλά οι ειδικοί λένε ότι το μηλόξυδο μπορεί να έχει θετικά οφέλη για ορισμένους παράγοντες κινδύνου, καθώς και να βοηθήσει με την απώλεια βάρους.

Η καρδιακή νόσος παραμένει ένας από τους μεγαλύτερους “δολοφόνους” παγκοσμίως, αλλά υπάρχουν βάσιμες υποψίες, ότι ένα δημοφιλές ποτό, θα μπορούσε να μειώσει τον κίνδυνο.

Οι ειδικοί πιστεύουν ότι το μηλόξυδο θα μπορούσε να έχει προστατευτική επίδραση στην καρδιά σας. Το να πίνετε μερικά κουταλάκια του γλυκού μηλόξυδο πριν το πρωινό σας, έχει γίνει μια τάση για καλύτερη υγεία τα τελευταία χρόνια, χάρη στους επιστημονικούς ισχυρισμούς ότι βοηθάει στην απώλεια βάρους.

Ωστόσο, το μηλόξυδο θα μπορούσε, επίσης, να συμβάλλει στην προσπάθεια για να περιοριστεί η καρδιακή νόσος.

Έρευνες έχουν δείξει ότι βοηθάει στην μείωση των επιπέδων χοληστερόλης και τριγλυκεριδίων, τα οποία έχουν συνδεθεί με αυξημένο κίνδυνο για καρδιακή προσβολή.

Επιπλέον, μελέτες έδειξαν, ότι προστατεύει από την οξείδωση της LDL χοληστερόλης (γνωστή και “κακή” χοληστερόλη), η οποία μπορεί να οδηγήσει σε καρδιακές παθήσεις και μπορεί να μειώσει την αρτηριακή πίεση.

“Πολλοί ‘παράγοντες κινδύνου’ για καρδιακές παθήσεις και εγκεφαλικά επεισόδια έχει αποδειχθεί ότι βελτιώνονται με την κατανάλωση μηλόξυδου”, δήλωσε η Fleur Brown, διατροφολόγος και συγγραφέας του βιβλίου Beat Chronic Disease – The Nutrition Solution.

“Περιέχει το αντιοξειδωτικό χλωρογενικό οξύ, το οποίο έχει αποδειχθεί ότι προστατεύει τα σωματίδια της LDL χοληστερόλης από το να οξειδωθούν, ένα κρίσιμο βήμα για να προληφθεί η καρδιακή νόσος (…) Επιπλέον, υπάρχουν μελέτες που δείχνουν ότι το μηλόξυδο μπορεί να βοηθήσει στην μείωση της αρτηριακής πίεσης (…) Φαίνεται να έχει την ικανότητα να διασπά τα σωματίδια λίπους στο σώμα, να βελτιώνει την κυκλοφορία και -ως εκ τούτου- να μειώνει την πίεση στις αρτηρίες (…) Τα υψηλά επίπεδα ινσουλίνης και γλυκόζης στο αίμα πιστεύεται επίσης ότι συμβάλλουν στο να εκδηλωθεί η καρδιακή νόσος και το μηλόξυδο μπορεί να μειώσει και τα δύο (…) Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό δεδομένου ότι οι διαβητικοί διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο καρδιακών παθήσεων καθώς έχουν αυξημένα επίπεδα ινσουλίνης και γλυκόζης στο αίμα τους (…) Επίσης, το ‘μπόνους’ στην μείωση των επιπέδων ινσουλίνης είναι η απώλεια βάρους. Το υπερβολικό βάρος μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο καρδιαγγειακών παθήσεων, οπότε η απώλεια βάρους με το μηλόξυδο μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο καρδιακών προσβολών και εγκεφαλικών επεισοδίων”.

Ωστόσο, οι μέχρι στιγμής έρευνες για τις όποιες θετικές επιπτώσεις του μηλόξυδου στην καρδιά, όπως μια μελέτη του 2015 που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Journal of Diabetes Research, έχουν διεξαχθεί σε ζώα.

Μέχρι σήμερα, δεν έχουν υπάρξει μελέτες σε ανθρώπους, κάτι που σημαίνει ότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι θα έχουμε τα ίδια αποτελέσματα σε εμάς.

“Υπάρχει περιορισμένη έρευνα για να αποδείξουμε ότι το μηλόξυδο μπορεί να βοηθήσει στην μείωση των επιπέδων χοληστερόλης στο αίμα και άρα ότι είναι καλό για την καρδιά. Το μεγαλύτερο μέρος των ερευνών προέρχεται από μελέτες σε αρουραίους, οπότε πρέπει να είμαστε προσεκτικοί για την εξαγωγή άμεσων συμπερασμάτων για τον άνθρωπο”, εξήγησε η δρ. Sarah Schenker, διαιτολόγος και διατροφολόγος.

Αυτό που έχει αποδειχθεί στους ανθρώπους είναι ότι το μηλόξυδο μπορεί να βοηθήσει στην απώλεια βάρους, η οποία με την σειρά της συμβάλλει στην καλύτερη υγεία της καρδιάς.

“Αρκετές μελέτες σε ανθρώπους δείχνουν ότι το μηλόξυδο μπορεί να αυξήσει τον κορεσμό, κάτι που σημαίνει ότι σας κάνει να νιώθετε πιο χορτασμένοι και πιο γρήγορα”, δήλωσε η Brown.

Και πρόσθεσε: “Μελέτες σε ανθρώπους έχουν δείξει ότι η κατανάλωση μηλόξυδου μαζί με γεύματα υψηλής περιεκτικότητας σε υδατάνθρακες μπορεί να αυξήσουν το αίσθημα πληρότητας και να κάνει το άτομο να τρώει 200-275 λιγότερες θερμίδες για το υπόλοιπο της ημέρας (…) Η μείωση των θερμίδων σε καθημερινή βάση μπορεί να οδηγήσει σε μειωμένο βάρος με την πάροδο του χρόνου και σε μειωμένο κίνδυνο εμφάνισης καρδιαγγειακών παθήσεων”.

ΠΗΓΗ : "  pentapostagma  " 

Αναρτήθηκε από ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΝΤΑΣ

ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ

Παρανομία και Εξουσία

Είναι αρκετά σημαντικό να ασχοληθεί κάποιος με ζητήματα που εμφανίζονται με μια διάρκεια –με ένα «πείσμα» θα μπορούσε να ειπωθεί–, και κόντρα σε θεμελιακές αντιλήψεις και απόψεις που θέλουν να συμβάλλουν στην ολική απελευθέρωση της ανθρωπότητας. Θα μπορούσε να υπάρξει ο ισχυρισμός, πως αυτή η επανάληψη καταστάσεων γίνεται μηχανικά επειδή κάποτε συνέβη κάτι αντίστοιχο, μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες και από τότε έχει καθιερωθεί. Όμως, έχει συμβεί, ούτε και εκείνο το γεγονός να έχει αναλυθεί με επάρκεια, ώστε μέσα από συγκεκριμένες εκτιμήσεις να έχει αποφέρει τις απαραίτητες εμπειρίες.

Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα με κάποια σειρά.

Διαβάζουμε κατά καιρούς κείμενα, όπου καταγράφονται και εκθειάζονται άτομα και απόψεις που έχουν σχέση με αυτό που συνηθίζεται να λέγεται ως «κοινό έγκλημα».

Είναι βασικό να ξεκαθαριστεί από την αρχή, πως η γενεσιουργός αιτία όλων αυτών των καταστάσεων είναι οι εξουσιαστικές κι εκμεταλλευτικές σχέσεις που αναπαράγονται μέσω των θεσμών και των μηχανισμών του κράτους, το οποίο είναι η συγκροτημένη και αναπτυγμένη εκδήλωση αυτών των σχέσεων.

Χρειάζεται, ακόμη, να επισημανθεί πως δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτοί οι διαχωρισμοί που έχουν επιβάλλει οι εξουσιαστές στο κοινωνικό σώμα, προκειμένου να διατηρήσουν εκείνα τα στεγανά με τα οποία αποτρέπονται οι συνθέσεις ανάμεσα σε διαφορετικότητες. Η διαφορά δεν προϋποθέτει διαχωρισμούς. Το βάθεμα, όμως, των διαφορών είναι δυνατόν να οδηγήσει σε διαχωρισμούς. Όμως, η σύνθεση είναι μια δυναμική διεργασία. Δεν μπορεί να παράγει μέσους όρους, ούτε την απορρόφηση τού ενός μέρους από το άλλο. Είναι η δημιουργία μιας νέας συνθήκης που αναπτύσσει αυτό που χωρίς αυτήν θα ήταν αρκετά δύσκολο να υπάρξει, ένα προχώρημα στη σκέψη και τη δράση.

Για να μπορέσουν, όμως, να λειτουργήσουν αυτές οι διεργασίες χρειάζεται να υπάρχουν σταθερά σημεία αναφοράς. Για την αναρχική απελευθερωτική πρόταση, αυτές οι βάσεις οφείλουν να παραμένουν αμετακίνητες στην ανταγωνιστικότητά τους προς κάθε εξουσιαστική και εκμεταλλευτική διάσταση.

Ας περάσουμε σε κάποια ενδεικτικά παραδείγματα.

«Ποινικοί-πολιτικοί ίδια είναι η φυλακή», είναι ένα σύνθημα που εξακολουθεί να ακούγεται ακόμα και σήμερα κατά την διάρκεια πορειών, συγκεντρώσεων κ.λπ. Και είναι πολύ σωστό. Επειδή η φυλακή είναι ένας καταπιεστικός θεσμός και μηχανισμός, που υποτίθεται πως φτιάχτηκε για να φυλάξει την κοινωνία από άτομα που θεωρείται πως είναι επικίνδυνα γι’ αυτήν. Αλλά αυτό είναι ικανό να σκεπάσει ένα σωρό καταστάσεις που είναι ανταγωνιστικές, εχθρικές προς τις απελευθερωτικές διεργασίες;

Το ότι η πλειονότητα του πληθυσμού που βρίσκεται στον ελλαδικό χώρο γίνεται αποδέκτης καταπιεστικών μέτρων κι εκμεταλλευτικών σχέσεων, σημαίνει πως αποτελεί ένα μίγμα με ομογενοποιημένες σκέψεις, επιδιώξεις, κατευθύνσεις και οράματα; Η απάντηση είναι προφανέστατα αρνητική.

Το ίδιο ισχύει και για τους «ποινικό»-«πολιτικούς» φυλακισμένους. Η «ενότητά» τους βασίζεται μόνο ως προς την κατάσταση που ονομάζεται φυλακή. Συνεπώς δεν μπορεί να υπονοείται οποιουδήποτε είδους άλλη ενότητα εκτός από την αποστροφή-αντίθεση απέναντι σ’ αυτό τον καταπιεστικό θεσμό-μηχανισμό, στην πλέον προχωρημένη της διάσταση ή, το πιο συνηθισμένο, στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί. Αν και η αλήθεια είναι πως και στις δύο πλευρές υπάρχουν οι «προνομιούχοι», χωρίς αυτό, βέβαια, να μας κάνει ως αναρχικούς να αποδεχόμαστε όλη αυτή την κατάσταση συνολικά.

Το ιδεολόγημα των «καλύτερων συνθηκών» είναι η βάση μιας σειράς από πολιτικές τακτικές και σπέκουλες. Μπορούν, όμως, να θεωρηθούν αποδεκτές και από τις δύο πλευρές οι αναρχικές θεωρήσεις για την πλήρη καταστροφή του κράτους και των εκμεταλλευτικών-εξουσιαστικών σχέσεων, θεσμών και μηχανισμών στους οποίους συγκαταλέγονται οι φυλακές; Και σ’ αυτήν την περίπτωση εισπράττουμε ένα ξεκάθαρο «όχι».

Ο λόγος είναι αντιληπτός και οφείλεται στο ότι ένα μέρος των «ποινικών» αλλά και των «πολιτικών» φυλακισμένων θεωρούν σημαντική την ύπαρξη του κράτους, αλλά και των φυλακών.

Εδώ θα προβληθεί ένας ισχυρισμός που βασίζεται στην πραγματική άρνηση του κράτους ως μηχανισμού αλλά και των φυλακών. Όμως κάτι τέτοιο δεν σημαίνει, επ’ ουδενί, το ξεπέρασμα και την πλήρη άρνηση των εξουσιαστικών-εκμεταλλευτικών ιδεών και απόψεων. Συνεπώς τα πράγματα είναι αρκετά περίπλοκα.

Θα θυμίσουμε πόσο «εύχρηστο» ήταν πριν από μερικές δεκαετίες το: «Έξω οι κρατούμενοι από τις φυλακές, μέσα οι μπάτσοι κι οι δικαστές», ένα απόλυτα εξουσιαστικό σύνθημα. Χρειάστηκε να γίνει μια επίμονη αναφορά σε θεμελιακές αναρχικές αντιλήψεις ώστε να πάψει να ακούγεται. Αυτό αποτελεί και ένα δείγμα της σοβαρότητας και της υπευθυνότητας με την οποία οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε την κάθε στιγμή της αναρχικής δράσης. Η μηχανική επανάληψη καταστάσεων και πρακτικών, όπως είπαμε και στην αρχή οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα ως προς την αναρχική δράση.

Η παραβατική επίδραση

Υπάρχει προφανώς μια σύγχυση ανάμεσα στην παραβατικότητα του νόμου, την παρανομία και την άρνηση του νόμου.

Θα πρέπει, πάντως, να αποσαφηνισθεί πως κανένα από τα παραπάνω δεν καθορίζει την αναρχική δράση και το αναρχικό πρόταγμα.

Αντίθετα, η αναρχική δράση μπορεί να συμπεριλάβει κάποιες από αυτές τις στάσεις σε ορισμένες ειδικές περιπτώσεις. Στην περίπτωση, για παράδειγμα, της εξέγερσης του Πολυτεχνείου 1995, ορισμένοι αναρχικοί καταδικάστηκαν σε βαριές ποινές αρνούμενοι να παρουσιαστούν στο δικαστήριο και δηλώνοντας ότι δεν αποδέχονται τις ποινικές διώξεις για κοινωνική δράση. Σαν συνέπεια της καταδίκης σε 40 μήνες χωρίς ανασταλτικό αποτέλεσμα, προσπάθησαν να αποφύγουν την σύλληψη, όντας σε κατάσταση φυγοποινίας ή «παρανομίας», αρνούμενοι την παράδοση.

Σ’ αυτό το σημείο χρειάζεται να τονίσουμε πως όταν διαφορετικές ομάδες ή άτομα με διαφορετικές αφετηρίες βρίσκονται σε μια κοινή κατάσταση δεν ομογενοποιούνται. Η κατάσταση, όμως, στην οποία βρίσκονται μπορεί να προσφέρει δυνατότητες συνθέσεων και ανόδου τόσο στον τομέα της κοινής στάσης όσο και στον τομέα των απόψεων.

Αυτό σημαίνει πως η κοινή κατάσταση δεν μετατρέπει τους αναρχικούς σε παράνομους, παραβάτες ή αρνητές του νόμου. Το καθοριστικό είναι η αναρχική θεώρηση, η αντίληψη, η άποψη και η στάση που τηρείται και με την οποία αντιμετωπίζουν τις συνθήκες.

Το ίδιο ισχύει και για την κοινωνική εξέγερση, η οποία ανεξάρτητα αν εκδηλώνει ή όχι μια αντικρατική διάσταση, περιέχει τη παραβατικότητα του νόμου. Δεν είναι καθεαυτή παράβαση του νόμου, αφού εκφράζει μία ποικιλία πρακτικών, καταστάσεων, ιδεών, κλπ.. Το κράτος, βέβαια, θα επιδιώξει να την εντάξει σ’ αυτό που εξυπηρετεί καλύτερα το καθεστώς που έχει επιβάλλει. Θα προσδιορίσει το όλο ζήτημα στην παραβατικότητα του νόμου. Με αυτόν τον τρόπο θα επιδιώξει να επαναβεβαιώσει τους όρους υποταγής προς αυτό.

Μέσα σ’ αυτήν την εξεγερτική κατάσταση θα υπάρξουν και οι φτωχοδιάβολοι που θα επιδιώξουν να βάλουν στο χέρι κάποια μικροπράγματα για προσωπικό τους όφελος. Θα υπάρξουν και οι άλλοι που θα κοιτάξουν να κάνουν την «μπάζα» τους οργανώνοντας «απαλλοτριώσεις». Αυτοί, λοιπόν, αποτελούν παραμέτρους της εξέγερσης, μπορεί να «συμμετέχουν» μόνο στο περιστατικό που αφορά την «απαλλοτρίωση». Συνεπώς, εδώ έχουμε παραβάτες του νόμου κι όχι εξεγερμένους.

Τα πράγματα γίνονται πιο απλά όταν δεν υπάρχουν συνθήκες εξέγερσης.

Εδώ έχουμε την συνηθισμένη περίπτωση παραβατών, παρανόμων και σε πολύ περιορισμένη κλίμακα αρνητών του νόμου.

Όσοι έχουν επιλέξει ή έχουν οδηγηθεί σε τέτοιες καταστάσεις, από τη στιγμή που βρίσκονται διαρκώς στην παρανομία, είναι υποχρεωμένοι να οργανωθούν. Η οργάνωση κάτω από τέτοιες συνθήκες δεν μπορεί παρά να είναι εξουσιαστική. Η παραβατικότητα, από την άλλη μεριά, δεν είναι μια αθώα και πρόσχαρη έννοια, ούτε μια κατάσταση από την οποία ξεπηδούν, καρποί αντιεξουσίας. Το αντίθετο, μάλιστα, συμβαίνει. Τα διάφορα «επαγγέλματα» που ευδοκιμούν δεν προοιωνίζουν κανένα ευτυχές μέλλον για την ανθρωπότητα: έμποροι ναρκωτικών, νταβατζήδες, προστάτες, μπράβοι, δολοφόνοι, βιαστές, ληστές κ.ά.

Γεννήματα της εξουσιαστικής βαρβαρότητας συνεχίζουν τον ίδιο δρόμο με τους επίσημους και νόμιμους εξουσιαστές-εκμεταλλευτές. Η παρανομία οργανώνεται κατά τα εξουσιαστικά πρότυπα και σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνά σε βαρβαρότητα και τους ίδιους τους γεννήτορές της. Το ότι σε μια δεδομένη στιγμή ορισμένοι από αυτό το «χώρο» δεν συνεργάζονται με το κράτος, δεν περιέχει καμία απελευθερωτική θέση, ούτε αποτελεί τίτλο ιδιαίτερης μεταχείρισης. Όπως, επίσης, δεν αποτελεί κριτήριο το αν κάποιος ή κάποιοι δεν έχουν συνεργαστεί με το κράτος, ή δεν έχουν αφαιρέσει ζωή.

Αυτά είναι προπαγανδιστικά «κριτήρια», με τα οποία οι επιτήδειοι μπορούν να στήνουν παραμύθια, που συνήθως καταρρέουν μέσα από την ίδια την πραγματικότητα. Σε ό,τι αφορά τη μυθοποίηση και την ηρωοποίηση κάποιων ατόμων που έχουν ακολουθήσει το δρόμο της παρανομίας και της αντίθεσης με το κράτος, αυτά δεν είναι κριτήρια τα οποία οι αναρχικοί μπορούν να αποδεχθούν.

Οι μύθοι περί της λαϊκής μικρό-παρανομίας που δήθεν μπορεί να συμπορευτεί με τις αναρχικές απελευθερωτικές ατραπούς, έχουν πεθάνει σχεδόν από την εποχή που πρωτοδιατυπώθηκαν. Οι συνθήκες που υπάρχουν έχουν διαμορφώσει, πλέον, ένα πλέγμα υποταγής όλων αυτών των περιπτώσεων σε συνδικάτα «ειδικοτήτων», μικρής ή μεγάλης εμβέλειας, που εδώ και πολλές δεκαετίες βρίσκονται σε συνθήκες «ειρήνης» ή «πολέμου», τόσο με το κράτος, όσο και μεταξύ τους. Εδώ χρειάζεται η επισήμανση πως ό,τι συγκρούεται με το κράτος ή καταστέλλεται από αυτό, δεν σημαίνει πως κινείται στη βάση μιας απελευθερωτικής προοπτικής. Άλλωστε οι εξουσίες διαχρονικά βρίσκονταν σε μια διαρκώς μεταβαλλόμενη σχέση.

Η αναφορά σε απόψεις που είχε εκφράσει ο Μπακούνιν πριν από δύο αιώνες σχετικά με τους ανθρώπους του «υποκόσμου», μόνο θυμηδία μπορούν να προκαλέσουν και συνήθως υποκρύπτουν σκοπιμότητες, που δεν είναι του παρόντος να αναφερθούν.

Άλλωστε, ο ίδιος ο Μπακούνιν δέχθηκε κατακέφαλα το τίμημα αυτών των τραβηγμένων απόψεών του, όταν έμπλεξε με έναν εξωκοσμιακό τύπο και αδίστακτο δολοφόνο, όπως ήταν ο Νετσάγιεφ.

Η σχέση των αναρχικών με τους φυλακισμένους

Μια λεπτομερειακή καταγραφή της σχέσης των αναρχικών με τις φυλακές και τους φυλακισμένους στον ελλαδικό χώρο θα χρειαζόταν περισσότερο χώρο από αυτόν που προσφέρεται σε μία εφημερίδα. Εν τούτοις, μπορούμε να πούμε, πως από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 υπήρξε μια σύνδεση μεταξύ αναρχικών και φυλακισμένων («ποινικών»). Αυτή η σύνδεση –αν προσπαθήσουμε να την περιγράψουμε με γενικές γραμμές– υπήρξε αποτέλεσμα της φυλάκισης ορισμένων αναρχικών. Τα αποτελέσματα μιας τέτοιας συνεύρεσης, θα πρέπει να γίνει παραδεκτό, πως είναι αποθαρρυντικά σε σχέση με την αναρχική απελευθερωτική προοπτική.

Ανεξάρτητα από το ότι μπορεί να αντιταχθεί πως παράχθηκε έργο, εκείνο που βγαίνει σαν συμπέρασμα είναι πως υπήρξε μια ανάποδη διαδρομή.

Ενώ κάποιος θα περίμενε πως οι αναρχικοί, συνδεόμενοι με τους φυλακισμένους «ποινικούς», θα συνέθεταν προκειμένου να υπάρξει δυναμική απελευθερωτική προοπτική, το αποτέλεσμα ήταν η αποσύνθεση των αναρχικών και των απόψεων που είχαν.

Αυτό που «πέρασε» ήταν κάποια απονοήματα που ισχύουν σε οποιαδήποτε μάγκα ή συμμορία. Το νταηλίκι, η μαγκιά, το ποιος «καθαρίζει» στα ίσα (πράγμα πλέον σπάνιο) ποιος έχει περισσότερους «άντρες» ή περισσότερα όπλα, πόσο στρατό έχει ο τάδε ή ο δείνα «στρατηγός» και άλλες εμετικές λογικές και νοοτροπίες που επιχειρήθηκε να «ενσωματωθούν» και να καταγραφούν ως αναρχικές, χωρίς να έχουν πραγματική σχέση με την αναρχία.

Κι όλες αυτές οι νοοτροπίες δεν διαχύθηκαν μόνο στο λεγόμενο χώρο αλλά πέρασαν και στην κοινωνία. Το αποτέλεσμα είναι να περνάει ως αναρχικός ο οποιοσδήποτε παραβάτης του νόμου που έχει και κάποιο «τσαμπουκά». Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως όλα αυτά, όπως ο τσαμπουκάς, η παλληκαριά και η σκληρότητα προς τον απέναντι μπορούν και υπάρχουν σε άτομα που ανήκουν σε διάφορες ομάδες του κοινωνικού χώρου. Αυτό, σαφώς, δεν τους εντάσσει στην αναρχία. Κι όμως, αυτό έχει «περάσει» στα μυαλά αρκετών ανθρώπων και ιδιαίτερα των νεολαίων.

Μαζί, όμως, μ’ αυτά «κληρονομήθηκαν» και άλλα χαρακτηριστικά του «ποινικού»-«φυλακόβιου» ή του «πολιτικού κρατούμενου». Η κουτοπονηριά που είναι η λεγόμενη πολιτική (με ή χωρίς εισαγωγικά δεν έχει και τόση σημασία) όπου το να πετύχεις το σκοπό σου, «να τους ξεγελάσεις», είναι ένα από τα βασικά τεχνάσματα, που πέρασε στη ημερήσια διάταξη. Η μπέσα και η μπαμπεσιά προς τους «δικούς» και προς τους «άλλους», αντίστοιχα. Εκφυλισμένες λέξεις πέρασαν στο καθημερινό λεξιλόγιο για να φορτώσουν με «παράσημα» αυτούς που τα χρησιμοποιούν. Η εικόνα του «ακραίου» με τις άκρες στον άλλο «κόσμο» έμελλε να είναι ο κράχτης για τους αδαείς ή το φίμωτρο για αυτούς που άλλοτε έβγαζαν υστερικές κραυγές για μια ή δυο συλλήψεις σε πορείες και που τώρα κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν για τις δεκάδες φυλακισμένων και που, μάλιστα, δεν πιάστηκαν σε πορείες.

Η ιδεολογικοποίηση αυτής της συναναστροφής που έχει ξεκινήσει πριν από 30 χρόνια, συναντιέται σε πρόσφατα κείμενα επαναστατικού περιεχομένου. Κείμενα χωρίς προοπτική, που όταν τα διαβάζει κάποιος αισθάνεται πως υποδηλώνουν μια εκκρεμή υπόθεση.

Μια εκκρεμή υπόθεση που προκαλεί υποθέσεις για γκαμπί, όπου τα κέρδη θα είναι προμελετημένα και πενιχρά, ενώ η παρτίδα, εκ των προτέρων, σχεδιασμένα να χαθεί. Όχι πάντως από τον ενορχηστρωτή μιας τέτοιας διαδικασίας, αφού μπήκε στο παιχνίδι έχοντας συμφωνήσει να δώσει την παρτίδα στον «αντίπαλο», μέσα στο πλαίσιο του ρόλου που έχει και του στόχου που έχει τεθεί.

Σ’ ό,τι αφορά την λεγόμενη μεταστροφή κάποιων «ποινικών», έχει αποδειχτεί πως είναι επιφανειακή και όχι ουσιαστική. Αν μάλιστα γίνει δεκτό πως υπάρχει κάποιου είδους «προσφορά» εκ μέρους τους, αυτή δεν μπορεί να ξεπεράσει τα όρια που έχει καθορίσει ο τρόπος ζωής και η μέχρι τότε στάση τους. Άλλωστε η μηχανιστική λογική της πολιτικής, δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστο το εξουσιαστικό κατασκεύασμα του λεγόμενου «υπόκοσμου». Οι δεσμοί με τους διάφορους πολιτικούς και τα αλισβερίσια με τους διάφορους μηχανισμούς του κράτους δεν αποφέρουν τα ίδια αποτελέσματα με μια επένδυση «στην άτιμη κενωνία». Οι λοχαγοί και οι στρατηλάτες μπορούν να επιδεικνύουν εκατέρωθεν το στράτευμα που ελέγχουν και το οποίο νομίζει ότι τους κέρδισε με το μέρος του.

Άβυσσος χωρίζει τον «υπόκοσμο» και τις λογικές του από την αναρχία, η ίδια άβυσσος που την χωρίζει με τα κράτη και την εξουσία συνολικά, αλλά και με όσους θεωρητικοποίησαν αυτό το έκτρωμα που επιχειρείται να «περάσει» ως το απαύγασμα του νεωτερισμού. Όλα αυτά, όμως, βρίσκονται πολύ μακριά από αυτό που είναι η αναρχία και η προοπτική προς την ολική απελευθέρωση.

«Άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς».

Η.Α.

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 105, Μάιος 2011

https://anarchypress.wordpress.com/2017/09/03/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1/#more-26638

Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη selana

https://anhsyxia.wordpress.com/

Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΣΑΤΥΡΟΥ (πεζό του Κωστή Παλαμά)

Η μεταμόρφωση του Σάτυρου 

(πεζό του Κωστή Παλαμά)

Posted by sarant 

Θα παρουσιάσω σήμερα ένα πεζό ενός μεγάλου ποιητή, του Κωστή Παλαμά -ενός ποιητή που, ίσως άδικα, δεν διαβάζεται πολύ στις μέρες μας ενώ στον καιρό του κυριάρχησε στην ελληνική ποιητική και πνευματική ζωή επί δεκαετίες.

Σε αυτό το πεζό του Παλαμά έφτασα τυχαία: διάβαζα ένα παλιό χρονογράφημα του Βάρναλη, κατοχικό, με θέμα απαισιόδοξο, τις αυτοκτονίες. Μιλώντας από την οπτική γωνία του θανατόφιλου, ο Βάρναλης γράφει:

Ξέρετε τι απάντησε ο Σάτυρος στο Σύλλα, άμα τον ρώτησε: ποιο είναι το καλύτερο πράμα στον κόσμο;

―Το καλύτερο, απάντησε ο τραγοπόδης θεός, είναι να μη γεννηθείς. Αλλ’ άμα έχεις γεννηθεί, το καλύτερο είναι «ως τάχιστα θανείν»…

Τους Βίους του Πλουτάρχου τους έχω διαβάσει… μισούς. Έχω διαβάσει τους Έλληνες, αλλά από τους Ρωμαίους μόνο τον Κικέρωνα και τον Καίσαρα, οπότε το επεισόδιο αυτό δεν το ήξερα. Έψαξα στον βίο του Σύλλα και πράγματι βρήκα το επεισόδιο, αλλά κάπως διαφορετικά διηγημένο.

Λέει, στο κεφάλαιο 27:

Σύλλας δὲ διὰ Θετταλίας καὶ Μακεδονίας καταβὰς ἐπὶ θάλατταν παρεσκευάζετο χιλίαις ναυσὶ καὶ διακοσίαις ἀπὸ Δυρραχίου διαβάλλειν εἰς Βρεντέσιον. ἡ δὲ Ἀπολλωνία πλησίον ἐστί, καὶ πρὸς αὐτῇ τὸ Νύμφαιον, ἱερὸς τόπος ἐκ χλοερᾶς νάπης καὶ λειμώνων ἀναδιδοὺς πυρὸς πηγὰς σποράδας ἐνδελεχῶς ῥέοντος. ἐνταῦθά φασι κοιμώμενον ἁλῶναι σάτυρον, οἷον οἱ πλάσται καὶ γραφεῖς εἰκάζουσιν, ἀχθέντα δὲ ὡς Σύλλαν ἐρωτᾶσθαι δι’ ἑρμηνέων πολλῶν ὅστις 
εἴη· φθεγξαμένου δὲ μόλις οὐδὲν συνετῶς, ἀλλὰ τραχεῖάν τινα καὶ μάλιστα μεμιγμένην ἵππου τε χρεμετισμῷ καὶ τράγου μηκασμῷ φωνὴν ἀφέντος, ἐκπλαγέντα τὸν Σύλλαν ἀποδιοπομπήσασθαι.

Το ρεζουμέ:

Καθώς επέστρεφε ο Σύλλας από την Ελλάδα για την Ιταλία, περνώντας από την Απολλωνία, στη σημερινή Αλβανία, σε ένα ειδυλλιακό μέρος οι στρατιώτες του έπιασαν έναν Σάτυρο που κοιμόταν. Ήταν ακριβώς όπως τον παρασταίνουν οι γλύπτες κι οι ζωγράφοι. Τον οδήγησαν στον Σύλλα, κι αυτός έφερε διερμηνείς που τον ρώτησαν σε διάφορες γλώσσες. Εκείνος όμως δεν μπορούσε να μιλήσει ανθρωπινά, παρά έβγαζε μια τραχιά φωνή μισό χλιμίντρισμα και μισό βέλασμα σαν του τράγου. Φοβήθηκε ο Σύλλας και τον έδιωξε.

Ο Πλούταρχος λοιπόν μας διηγείται μεν τη συνάντηση του Σύλλα με τον Σάτυρο, αλλά δεν δίνει τη συνομιλία -και πώς να τη δώσει, αφού ο Σάτυρος δεν μιλούσε ανθρωπινά. Από πού λοιπόν βρήκε ο Βάρναλης τη στιχομυθία;

Γκουγκλίζοντας βρήκα το πεζογράφημα του Παλαμά που θα σας παρουσιάσω σήμερα, το οποίο μεταπλάθει λογοτεχνικά τη διήγηση του Πλουτάρχου -που μάλιστα την προτάσσει ως μότο στην αρχή. Ο Παλαμάς φαντάζεται δύο συναντήσεις του Σύλλα με τον Σάτυρο, μία στον πηγαιμό των Ρωμαίων, που εκτυλίσσεται όπως περίπου την περιγράφει ο Πλούταρχος, και μια στην επιστροφή, όπου ο Σάτυρος έχει περάσει μια περιπέτεια που τον έκανε σοφότερο -και μιλάει.

Το πεζογράφημα δημοσιεύτηκε το 1900 στο δεκαπενθήμερο περιοδικό «Το Περιοδικόν μας» (τόμος Β’, σελ. 20), που το εξέδιδε ο Γεράσιμος Βώκος (για τον οποίο έχω γράψει εδώ, ξεχνώντας να αναφέρω αυτο το περιοδικό). Με το «Περιοδικόν μας» συνεργάζονταν οι περισσότεροι κορυφαίοι λογοτέχνες της εποχής, αλλά παρά την ενδιαφέρουσα ύλη του το περιοδικό μετά βίας έφτασε τα πρώτα του γενέθλια. Δέκα χρόνια αργότερα ο Βώκος, που ήταν και ζωγράφος, έβγαλε το εικαστικά πολύ προχωρημένο περιοδικό «Καλλιτέχνης», που αποδείχτηκε κάπως μακροβιότερο. Ύστερα πήρε των ομματιών του για το Παρίσι, όπου πέθανε.

Αγγάρεψα τον φίλο μας τον Σκύλο να μας πληκτρολογήσει το πεζό του Παλαμά, μονοτονικό βέβαια, έκανα και ορθογραφικόν εκσυγχρονισμό, και το παρουσιάζω εδώ. Στο τέλος, κάνω ένα σύντομο σχόλιο.

ΑΠΟΛΟΓΟΙ

ΥΠΟ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ

Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΣΑΤΥΡΟΥ

ἡ δὲ Ἀπολλωνία πλησίον ἐστί, καὶ
πρὸς αὐτῇ τὸ Νύμφαιον, ἱερὸς τόπος ἐκ
χλοερᾶς νάπης καὶ λειμώνων ἀναδιδοὺς
πυρὸς πηγὰς σποράδας ἐνδελεχῶς ῥέοντος.
Ενταῦθά φασι κοιμώμενον ἁλῶναι σάτυρον,

Π λ ο υ τ ά ρ χ ο υ (Βίος Σύλλα)

Στην Απολλωνία γεννήθηκα. Εκεί πρωτοχάραξεν η ζωή μου η άγρια και η ακαμάτρα, και η λάγνα και η δολοπλόκα μου ζωή και η άθεη.

Όλες οι πηγές μού καθαροζωγράφιζαν, κι οι αντίλαλοι όλοι μού βροντοφώναζαν την ασκήμια.

Σ΄έναν τόπο σύλογγο, στο Νεραϊδόσπηλο, πρωτοξέσπασεν η ορμή μου. Την πρώτη νύφην ιερή που απάντησα, χύθηκα για να την αγκαλιάσω ακόλαστα· και ήταν η νύφη Φαέθουσα· και ήταν αδελφή μου η Φαέθουσα. Και ήμουν ο καταραμένος όλων και ο σιχαμερός. Και πρώτ’ απ’ όλους με μίσησαν τα θεία τα γονικά μου. Και οι θεοί όπου με τύχαιναν, ύψωναν τη φτέρνα τους για να με συντρίψουν. Και των βουνών οι ξωτικές και των νερών μ’ έτρεμαν εμένα· και καμιά λαχτάρα πόθου, μήτε δίψα γνωριμιάς, δεν παράδερνε μέσα στον τρόμο τους. Κι έφευγε ο κόσμος, μόλεμα, και τον ίσκιο μου.

Αλίμονό σου, άνθρωπε, που θα περνούσεν απάνου σου το φύσημά μου! Μιαν αγριμιού κακού ψυχή σου πύρωνε το είναι σου. Και τρισαλιά σου, Αμαδρυάδα, που, θέλοντας μη θέλοντας, θα σ’ έσφιγγεν η καταδασωμένη μου αγκαλιά! Η παρθενιά της η ισόθεη, μπαίγνιο των χεριών μου ξεδιάντροπο, σέρνονταν ύστερα ξεσκίδι ανάμεσ’ από τα πόδια μου, πόδια ενός τράγου! Ω τα φιλιά μου τ’ αμολόγητα μέσ’ από το καμίνι το στόμα μου!

Και ήμουν ο στουμπομύτης κι ο τραγοκέρατος με τα μεγάλα του ζωντόβολου τ’ αυτιά· και ο δειλιασμένος ήμουνα που τρόμαζα· και ήμουν ο οκνός με τη γοργάδα του ανέμου· και ήμουν ο πανάσχημος με την ουρά και με τη σκέψη της μαϊμούς.

Κι είχα μιαν αγάπη μόνο ευγενική, κι ένα μόνον αγνό πάθος. Αγαπούσα τα γλυκολαλήματα. Σκάλιζα φλογέρες από τα πετροκάλαμα. Μέσα τους ξυπνούσα κάποιους ήχους πρωτογνώριστους, κι ήμουνα γι’ αυτό περήφανος. Κι έπινα του σταφυλιού το αίμα, και μεθούσα με γλυκύτητα.

Μια φορά, μεθυσμένος, βαθιά κοιμήθηκα. Πέρασαν από τη μονιάα μου στρατιώτες, από τα φουσάτα κάποιου στρατηλάτη νικητή τρισακουσμένου. Από τόπους μακρινούς διάβαινεν εκείθενε, σέρνοντας λαούς αρματωμένους. Έτσι κοιμισμένο από έναν ύπνο δυσκολοξύπνητο, καθώς με είδανε, ξαφνιάστηκαν οι στρατιώτες. Να ήμουν άνθρωπος, αγρίμι να ήμουν, να ήμουνα κάποιος δαίμονας; Και οι πιο απόκοτοι καθώς με σίμωσαν κι εγώ δε σάλευα πήρανε και με σφιχτόδεσαν. Κι έτσι αλυσόδετο μ’ εφέρανε μπροστά στο στρατηλάτη· εύρημα αλογάριαστο, δυσκολοξεδιάλυτο μάντεμα. Και καθώς είχε μισοξυπνήσει, και καλά καλά δεν είχα ξεμεθύσει, φωνήν έριξα στριγγιά. Και κανείς δεν καταλάβαινε τι φωνή ήταν, και τι φώναζα.

Κι έλεγεν ένας:

– Τάχα είν’ άλογο, και χλιμιντρίζει;

Κι έλεγεν άλλος:

–  Τάχα τράγος, και βελάζει;

Και η φωνή μου φώναζε με του αλόγου την ορμή, του τράγου την επιθυμιά. Και ήτανε τα χλιμιντρίσματα και τα βελάσματα πρωτάκουστα· και ήτανε η θωριά μου κάτι πιότερον από παράξενη. Και στο τέλος μια θρησκευτική τρομάρα τον αντάριασε το στρατό πέρα και πέρα, από τον οπλίτη και τον αρχηγό.

Και στο λογισμό του στρατηλάτη φάνταξε σα δύναμη της πλάσης μυστική, σα στοιχειωμένος φύλακας ποιος ξέρει τίνος δάσους ιερού, που θα ήτανε μεγάλη αστοχιά έτσι αλυσόδετο να με κρατεί. Και πρόσταξε να με απολύσουν.

Γυρνώντας ξαναβρέθηκα στο σύλογγο τόπο, στο Νεραϊδόσπηλο, που πρωτοξέσπασεν η ορμή μου. Κι εκεί είδα κάτι που ποτέ δεν είχα ξαναϊδεί. Είδα κάτι αλησμόνητο. Είδα κάτι που φύσηξε μια νέα τρικυμία από ψυχή μέσα στην πρωτόγονην ανεμοζάλη, μέσα στη ζωή μου. Και ήτανε αναπάντεχο και ήτανε ανεξήγητο! Και είδα την κόρην των θεών την ακριβογέννητη, είδα την πυργοφύλαχτη πεντάμορφη του κόσμου, είδα την Ηλιοκάμωτη, είδα τη Φωτιά! Με ποιάς νεράϊδας κάλλη να ειπώ πως μοιάζουν τα κάλλη της, χωρίς να τ’ αναγελάσω; Με ποια Βάκχη θυρσοφόρα να ταιριάσω της τη μάνητα και την οργή, χωρίς να κατεβάσω τα τετράψηλα; Σε ποιάς Κυβέλης φοβερή χάρη να δηλώσω τη χάρη της, χωρίς να την ταπεινώσω; Ποιές δυνάμεις και ποιές θεότητες να φέρω για σημάδια της και για στολίδια της; Η Φωτιά! Η Φωτιά!

Την έκλεψεν από τον ίδιον Ήλιο, την ηλιοπυργοφύλαχτη, την ώρα που τήνε σιργιάνιζε μ΄σα στο πύρινο το άρμα του ο πατέρας, την έκλεψεν ένας τιτάνας υπερύψηλος. Και τώρα κοσμοταξιδεύοντας μ’ εκείνη, ο κλέφτης κι ο δαμαστής, την τριγύριζε σ΄όλα τα βασίλεια, σ’ όλα τα κατατόπια. Κι όπου περνούσε, ξαναπλάθονταν οι κόσμοι, και ήταν τα πλάσματα ωραιότερα, σαν από πνέμα γιομισμένα καθαρότερο.

Κι όντας πρωτόειδα της το ξανάδομα από της γης τα έγκατα, κι ύστερα το φειδολιγισμά της το τεράστιο κι ύστερα τον υψωμό της τον υπέρλαμπρο, σαν Αφροδίτης αγέλαστης και πιο θεϊκής γέννηση, γρίκησα μέσα μου όλη την ορμή την αβάσταγη να με τραβάει προς εκείνη με τα χέρια ολάνοιχτα σ’ ένα θεότρελον αγκάλισμα. Και τηνε σφιχταγκάλιασα τη Φωτιά θρασύτατα κι απίθωσα τα χείλη μου στα χείλη της για να την πιω μ’ ένα φιλί μου αχόρταγο.

Ωιμένα! ωιμέ! και τρισωιμέ! Ω ρούφημα της Λάμιας! Ω πόνεμα! Ω κακό! Ω κόλασμα του Άδη! Κάτι με δάγκασεν ολόπικρο· κάτι σκληρότερο μ’ έφαγε· κάτι με πέθανε. Ω! το μαύρο στόμα και τα έρμα χέρια μου! Ω πόνος, ω πόνος, ω καημός!

Έφυγα σα να με κυνηγούσαν Εριννύες· έτρεξα σα να με ζώναν Άρπυιες. Και τάραξα και πλήγωσα με τις φωνές και με τους γόους μου, όθε κι αν διάβηκα, τους αντίλαλους τα περίγυρα· κι οι γόοι μου κι οι φωνές μου χύθηκαν εις τις πολιτείες τις πολύκοσμες σαν τρικυμίες χειμωνιάτικες και σα στοιχείων χαλασμοί. Και μήτε οι αυγινές δροσοσταλίδες, μήτε τα νεράκια από τις ήσυχες πηγές, μήτε ποτάμια, μήτε ωκεανοί, μπορούσαν τη φλόγα μου να σβήσουν· τίποτε δε μπαλσάμωνε την πληγή μου. Και ως και οι νυφούλες με λυπήθηκαν που πρώτα μ’ έφευγαν σαν κάτι ακάθαρτο. Και τ’ αμπέλια τα ροδοστάφυλα δεν την έσβηναν τη δίψα μου. Και περπάτησα από γη σε γη, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πώς· και σε βουνά σκαρφάλωσα και σε κάμπους πλανήθηκα, και με είδανε διαβατάρη χώρες και στεριές και σαχάρες, από τις Απολλωνίας της πατρίδας μου τις πικροδάφνες, ως την καταχνιά των Κιμμερίων.

Όμως με τον πόνο μου τον ανιστόριστο, από την ώρα που άγγιξα με το στόμα μου τ’ αϋλοΰφαντο κορμί σου, ω των Αφροδιτών η Αφροδίτη εσύ, του αιμοβόρου η αιμοβόρα, φύσηξε μια νέα τρικυμία από ψυχή μέσα στην πρωτόγονην ανεμοζάλη, μέσα στη ζωή μου· κάτι ωραιότερο, σαν από πνέμα γιομισμένο καθαρότερο. Κι από τότε το κρασί μεθώντας με μου έφερνε κάποτε και πότε ονείρατα υπερφάνταστα σα να ’τανε σταλμένα από τον Όλυμπο για χάρη μου. Για τα τραγούδια μου δε μού έφτανε η φλογέρα μου, και σα φυσούσα την ψυχή μου μέσ’ στα σπλάχνα της, τρικύμιζεν ο ήχος του αέρα ολόγυρα και πέρα, και ξάφνιζε· γιατ’ είχε μέσα του άμαθα και πολυνόητα παράπονα, και είχε αρμονίες ξένες και πολύ πλατιές για να χωρέσουνε στη φυλακή του. Και η φλογέρα ράγιζε στα χέρια μου.

Κι εκεί που ακόμα ο στουμπομύτης ήμουνα και ο τραγοκέρατος με τα μεγάλα του ζωντόβολου τ’ αυτιά, ο λάγνος, ο ακαμάτης, ο ασκημοπρόσωπος, αγάλια αγάλια καταλάβαινα πως ήμουν άλλος, άλλος, άλλος!

Και νοερά μιάς άλλης φωτιάς αγκάλιαζα τον κύκλο και φιλούσα την αθάνατην ειδή και ήταν η Φωτιά η σοφία. Κι όσο πονούσα τόσο και διψούσα από τη δίψα της. Κι ήθελα να τα γνωρίσω τώρα όλα του κόσμου τα γραφτά κι όλα του Σύμπαντος να ψάλω τ’ άγραφτα. Και γύρευα δασκάλους και συντύχαινα προφήτες, κι ημίθεους άκουα και σφράγιζαν μέσα μου μ’ εφτασφράγιστα σφραγίσματα ρήματα θεϊκά και απόκρυφα. Κι έμαθ’ από τον Ορφέα τα μυστήρια της γης και τ’ ουρανού, και ο Λίνος μού δασκάλεψε της αρμονίας τους νόμους. Και στη σπηλιά του Κένταυρου που ανάθρεψε τον Αχιλλέα κράτησα από το μελίρροο το στόμα του πολυθαύμαστες ιστορίες των πρωτόπλαστων καιρών. Και τον τιτάνα Προμηθέα, το μεγάλο κλέφτη και γεννήτορα, αγνάντεψα στο Καύκασο καρφωμένο· και παραμόνευα την ώρα που τόνε λύτρωσε ο Αλκίδης· και το λυτρωτή τον ξεπερνούσε στο ανάστημα και στην αναλαμπή· και η προφητεία χύνονταν από τα μάτια, από το μέτωπο και από τα χείλη του, πολύβοο νερό αφροστέφανον από μαύρες τρίσβαθες πηγές.

Και δεν είμαι να με καλοτυχίσεις· και δεν είμ’ εγώ ο μακάριος. Και δεν έκλεισεν ακόμα της Φωτιάς το λάβωμα· κι ένα λάβωμα βαθύτερο -δεν μπορώ να πω τι λογής είναι κι από πού με χτύπησε- χάσκει και αφορμίζει στάδυτα των αδύτων μου. Ω η συφορά της συφοράς που ζωή τη λένε!

Τέτοια κατάρα της ζωής απάνου στα χείλη μου τρεμοσάλευε μια μέρα που είχα ξεχαστεί κι αποκοιμήθηκα σε μια λάκας τον ίσκιο· στην Απολλωνία την πατρίδα μου. Και ξαναδιάβηκεν εκείθε ο ίδιος ο στρατηλάτης νικητής λαών και βασιλιάδων, ο ανίκητος, δεσπότης πια του κόσμου και αυτοκράτορας. Και μ’ εγνάντεψε, και πρόσταξε να μ’ αλυσοδέσουν πάλι, και μ’ έφεραν μπροστά του, και προς εμένα μίλησε πιο απόκοτα, και πιο στοχαστικά:

«Σε γνώρισα, είσαι το στοιχειό που χλίμίντριζες, άλογο, και, τράγος, βέλαζες. Χρησμός δυσκολοεξήγητος φαντάστηκα πως δείχνουταν πίσω από τα ζωϊκά σου τα ξεφωνητά, που γύρευε να μας πει τα όσα γίνουντ’ εκείθεν από τη ζωή. Παράλυσέ μου η βούληση μπροστά σου, και για να μη γονατίσω μπροστά σου, πρόσταξα και σ’ απόλυσαν»

»Τώρα θαρρώ πως δε σε τρέμω. Στο μέτωπό σου απάνου βλέπω να σαλεύει το αντιφέγγισμα υπερκόσμιου φωτός. Πότε γδύθηκες τ’ αγρίμι, πότε αρνήθηκες τον άνθρωπο, πότε κοίταξες να υφάνεις μια στολή από γνέματα που είν΄από αιθέρα και από μουσική; Πότε γίνηκες σοφός και προφήτης; Από του θεού τη φύση μόνη η γαλήνη λείπει σου και η χαρά. Και δεν ξέρω για τούτο κι αν δεν είσαι πιο θείος και από κείνους. Ήθελα να σε ρωτήσω τώρα· χώρες πάτησα, σκλάβωσα λαούς· ζωές θέρισα. Σε ολόχρυση βάρκα ένα ποτάμι πέρασα· και το ποτάμι ήτανε από αίμα.

»Η Νίκη φύτρωσε φτερά στους ώμους της μόνο για να μ’ ανεβάσει απάνου στα φτερά της ως τα σύγνεφα. Και ψες λάγγεψε η καρδιά μου στην όψη μιας σκυμένης αγριοβιολέτας που την πάτησε περνώντας του αλόγου μου το πέταλο. Κάποτε και πότε δάκρυα πλημμυρίζουνε τα μάτια μου· δάκρυα ερωτευμένου δεκοχτώ χρονών που διακονεύει ένα χαμόγελον από την πρώτη αγάπη του. Μια μελαγχολία με τρώει ανερμήνευτη. Κάτι με πλακώνει. Διψώ κάποιας ευτυχίας το δροσόνερο. Σάτυρε, πές μου· ποια είναι η πιο μεγάλη ευτυχία του θνητού;»

Και του αποκρίθηκα:

– Δέσποτα, μια μεγάλη ευτυχία ξέρω εγώ: Να μην έχουμε γεννηθεί! Κι ύστερ’ από αυτά ξέρω και μια άλλη ακόμα ευτυχία: Να πεθάνουμε, το γληγορότερο!

Κι ο δεσπότης τίποτε δε μου αποκρίθηκεν· έπεσε σε βαθιά συλλογή και όταν ξαναγύρισε στον εαυτό του, έμεινε πάλι αμίλητος. Και πρόσταξε μονάχα να με λύσουν, και να μ’ απολύσουν.

Κι άφαντος έγινε σε λίγο, σέρνοντας ασκέρια και άρματα.

Κι εγώ βαριά συλλογισμένος ακούμπησα στον κορμό της λεύκας· κι η λεύκα έβρεχεν επάνου την αργυρή λαμποβολή της, και κάθε φύλλο της που σάλευεν ήτανε και μια ωραία γλώσσα που ψιθύριζε. Κι ένας κάματος με σύντριψε, και μια νάρκη με συνεπήρε. Στη φλογέρα μου απόμεινε τ’ αχείλι μου σα λιθωμένο· κι ένα μακριό τραγούδι κοσμογονικό, μόλις έκαμε ν΄αρχίσει ξεψύχισεν εκεί σα στεναξά. Και σείστηκαν αντίκρυ μου τα φυλλοκλάδια του πυκνερού θαμνότοπου, και φάνηκε μπροστά μου ένας νέος άνθρωπος.

Ήταν ωριοπρόσωπος, κι έδειχνε νεότερος· μα η συλλογή στ’ ανάστημά του τετράπλωνε γεροντικό μεγαλείο. Άνετη φορεσιά και αστόλιστη συνόδευε την αρχοντιά του κορμιού· στο πλατύ ακρογιάλι του μετώπου μια ρίχνονταν, μια μάκραιναν εκείθεν τα κύματα μαλλιά· χύνονταν από τα μάτια του της δέησης η γλύκα ταιριασμένη με της προσταγής τη δύναμη.

Κρατούσε σμίλη· και στ’ άλλο χέρι σάλευε κομμάτι μιαν ουσία αδούλευτη. Και στάθηκε μπροστά μου και μου μίλησε παρακαλεστικά και βασιλικά μου μίλησε:

«Είμαι ο Αθηναίος πλάστης· απάνου στο μάρμαρο και στο μέταλλον απάνου σκαλίζω θεοτικιά ομορφιά με ό,τι κι αν κατέχει πιο ερωτόχαρο και πιο γοητευτικό το κάλλος τού ανθρώπου. Κι ύστερ’ από το Φειδία κι από τον Πολύκλειτο έσωσα να πιάσω τη δυσκολόπιαστη χάρη, που στέκεται στο απάνου σκαλοπάτι, και να μαγέψω. Είμ’ εκείνος που θρόνιασα στην Ήλιδα τον Ερμή εξαίσιο, που πέρα ως πέρα στους Κνιδιώτες άναψα μια φλόγα ερωτική με τη γυμνή Αφροδίτη μου. Εγώ είμ’ εκείνους που αποθέωσα τη Φρύνη, κι έδωσα του Έρωτα χρυσά πρωτόφαντα φτερά. Αϊδωνέας εγώ ξανάρπαξα στην Περσεφόνη, και στο χάλκωμα τη σκλάβωσα· κι έβγαλα τον Απόλλωνα με παρθενιά καινούρια.
»Τώρα σα να ορέγουμαι να πλάσω κάτι, όχι λαμπερότερον από το Χρυσοκόμη, κάτι πιο πονετικό, κάτι ευωδιαστό, που να μην το ’χει η λαμπυράδα του. Κάτι πιο διπρόσωπο, και πλουσιότερον από το νόημα που κλει των ταρταρωμένων η βασίλισσα. Ένα νέον Έρωτα ζωντανεμένο με όλων των Πλατώνων τις πνοές από τους κόσμους των αχάλαστων ιδεών. Πλάσμα ηδονικότερο κι από τη Φρύνη. Μια θεότητα που να είναι μια Αφροδίτη όλη από ουρανό. Κι έναν Ερμή που να πιστέψεις πως φίλησε τη Σφίγγα, κι απόμενε στα χείλια του μιαν άχνα από το άλαλο και αβασίλευτο χαμόγελο. Κι ήθελα να πλάσω μια ομορφιά πέρα από τη γαλήνη των αθανάτων, εκείθε κι από των ανθρώπων το παράδαρμα· μια παρθενιά καινούρια συνθεμένη από όλες τις φλόγες, κι από τις σοφίες όλες, απ’ όλα τα πάθη κι από τ’ αναθεματίσματα ψυχής που βρίσκεται σε μιαν άκοπη προσπάθεια να σηκωθεί, να σηκωθεί, ανάερη, ν’ ανταμωθεί με το χαμένο της γαμπρό, και δεν το κατορθώνει. Μια παρθενιά και μια ευτυχία και μιαν ανάπαψη καινούρια, σα μιαν ήπειρο από σεισμούς κοσμοχαλαστάδες. Για τούτο ήρθα σ’ εσένα. Γιατί εσύ ωραίος είσαι από την ωραιότη που ονειρεύομαι, ω Σάτυρε!

Και τ’ αποκρίθηκα ήμερα:

«Τράβα το δρόμο σου, άνθρωπε! Κι αν κόλλησε το αχόρταγο αχείλι μου στο στόμα απάνου της Φωτιάς, κι αν φύσηξε μια νέα τρικυμία από ψυχή μέσα στην πρωτόγονην ανεμοζάλη της ζωής μου, κι ένα λάβωμα βαθύτερο από τότε χάσκει κι αφορμίζει στ’ άδυτα των αδύτων μου, κι αν βασανίζει με ολοένα της υπάρξεως το κρίμα και τ’ ανάθεμα, μήπως δεν είμ’ εγώ ο πανάσκημος; μήπως δεν είμαι ο Σάτυρος που όλες οι πηγές μού καθαροζωγραφίζουνε, κι οι αντίλαλοι όλοι μού βροντοφωνάζουν την ασκήμια;»

Κι ακολούθησεν εκείνος.

«Τέντωσε τ’ αυτιά σου των αντίλαλων τα λόγια, στύλωσε τα μάτια στον καθρέφτη της πηγής. Ωραίος είσαι, ω Σάτυρε, από την ωραιότη που ονειρεύομαι. Άσε με στα πόδια σου να την πιω με τα μάτια μου την ομορφιά σου, μήπως και μπορέσω ύστερα να δείξω μιαν αντιλιάδα της στον ίσκιο απάνω του ονείρου μου του μαρμαρογραμμένου».

Και τότε τέντωσα τ’ αυτιά και στύλωσα τα μάτια, κι άκουσα γύρω μου ύμνους, κι ήταν οι ύμνοι προς εμέ τον πανώριο: κι έσκυψα προς τα ολοήσυχα νερά, κι είδα στα βάθη της μια ζωγραφιά να λάμπει και ήταν η ζωγραφιά απ’ ό,τι κρύβει ο Έρωτας κι απ’ ό,τι δείχνει ο Ίμερος κι απ’ ό,τι χύνει ο Όνειρος πιο διαλεχτό και πιο λαγαρισμένο, γλύκα, μελαγχολία, μουσική, μυστήριο! Κι ακόμα να πιστέψω δε μπορώ πως είμ΄ εγώ η ζωγραφιά εκείνη!

Είπαμε πιο πάνω ότι ο Πλούταρχος στον βίο του Σύλλα δεν δίνει φωνή στον Σάτυρο, ωστόσο υπάρχει ένα άλλο έργο του Πλούταρχου (αν και δεν είναι βέβαιο πως είναι δικό του) που περιγράφει ένα πολύ παρόμοιο επεισόδιο. Πρόκειται για το «Παραμυθητικός προς Απολλώνιον«, οπου ο βασιλιάς Μίδας, εκεί που είχε βγει για κυνήγι, έπιασε έναν Σειληνό, και τον ρωτάει ποιο είναι το μεγαλύτερο καλό που μπορεί να τύχει στον άνθρωπο. Κι εκείνος, αφού πρώτα παραπονέθηκε ότι τον αναγκάζει να πει πράγματα που είναι καλύτερο κανείς να μην τα ξέρει, απάντησε:

ἀνθρώποις δὲ πάμπαν οὐκ ἔστι γενέσθαι τὸ πάντων ἄριστον (…) δεύτερον δέ, τὸ γενομένους ἀποθανεῖν ὡς τάχιστα.

Πρόκειται ακριβώς για την απάντηση που δίνει ο Σάτυρος στο πεζό του Παλαμά -και στο χρονογράφημα του Βάρναλη.

Εικάζω πως ο Παλαμάς ήξερε και τα δύο κείμενα του Πλουτάρχου, αλλά διάλεξε να μεταπλάσει λογοτεχνικά το πρώτο, με τον Σύλλα, που του έδινε περισσότερην απλοχωριά -και δανείστηκε από το δεύτερο τη βαριά φράση του Σειληνού, αποδίδοντάς την στα νέα ελληνικά.

Ο Βάρναλης στο χρονογράφημα μπορεί κι αυτός να παντρεύει τις δυο ιστορίες του Πλουτάρχου, είτε επειδή γράφει από μνήμης, είτε χρονογραφική αδεία· αλλά είναι πολύ πιθανό να είχε επίσης διαβάσει το πεζό του Παλαμά.

Πάντως η ίδια ιδέα (καλό είναι να μη γεννηθείς, αλλ’ άπαξ και γεννηθείς να πεθάνεις το γρηγορότερο) και με πολύ παρόμοια διατύπωση υπάρχει και σε απόσπασμα του Αριστοτέλη: ἄριστον γὰρ πᾶσι καὶ πάσαις τὸ μὴ γενέσθαι, τὸ μέντοι μετὰ τοῦτο καὶ τὸ πρῶτον τῶν ἀνθρώπῳ ἀνυστῶν τὸ γενομένους ἀποθανεῖν ὡς τάχιστα. (προσέξτε το αξιοσημείωτο, ότι διακρίνει αρσενικό και θηλυκό γένος, πάσι και πάσαις)

Όπως λέει δε ο Λιαντίνης, η ίδια απαισιόδοξη ιδέα με άλλη διατύπωση εμφανίζεται κι αλλες φορές στην αρχαία γραμματεία.

https://sarantakos.wordpress.com/