ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΩΝ

Οι ιστορίες των σημαντικότερων αρχαίων Ελλήνων Ολυμπιονικών

«Αλίμονο Μαρδόνιε, με ποιους μας βάζεις να πολεμήσουμε, αυτούς που όχι για χρήματα, αλλά για την καλή τους φήμη αγωνίζονται μόνο!» είπε ο αρχηγός των Μήδων, Τιγράνης, στον στρατηγό του Ξέρξη, όταν έμαθε πως οι Έλληνες αθλητές αγωνίζονται για να λάβουν μονάχα ένα ταπεινό στεφάνι.

Αυτό όμως το ταπεινό στεφάνι από σέλινο, δάφνη ή αγριελιά, άλλαζε τη ζωή του νικητή για πάντα.

Ιδιαίτερα του ολυμπιονίκη. Αποκτούσαν το δικαίωμα να στήσουν το άγαλμά τους στην Ολυμπία, και συχνά τους έστηναν άγαλμα και στην πόλη της καταγωγής τους, όπου οι συμπολίτες τους υποδέχονταν ως ήρωες και τους τιμούσαν για την υπόλοιπη ζωή τους. Λάμβαναν ένα εισόδημα από το κράτος και απαλλάσσονταν από τις φορολογικές υποχρεώσεις. Κάποιοι όμως, αγαπήθηκαν περισσότερο από τους άλλους και έμειναν στην ιστορία ως οι διασημότεροι ολυμπιονίκες.

Είναι οι μεγάλοι αστέρες της εποχής τους, πρόσωπα που θα κοσμούσαν τους τοίχους των εφηβικών δωματίων και τα εξώφυλλα των περιοδικών, αν είχαν εφευρεθεί.

Μίλων ο Κροτωνιάτης, ο πυθαγόρειος παλαιστής

Ο θρυλικός Μίλων παρέμεινε πρωταθλητής της πάλης επί 24 έτη, πέντε φορές περιοδονίκης, δηλαδή νικητής και στους τέσσερις πανελλήνιους Αγώνες του ίδιου κύκλου. Δέκα φορές νίκησε στους αγώνες των Ισθμίων, εννέα φορές στους αγώνες της Νεμέας και πέντε φορές στους Πυθικούς Αγώνες των Δελφών. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες νίκησε έξι φορές. Μία φορά το 540 π.Κ.Χ στον αγώνα των εφήβων και πέντε φορές στους αγώνες ανδρών στις Ολυμπιάδες από το 532 ως το 516 π.Κ.Χ (62η έως 66η). Αγωνίστηκε και στην επόμενη Ολυμπιάδα, αλλά δεν κατάφερε να νικήσει, όχι επειδή βρέθηκε κάποιος με μεγαλύτερη δύναμη, αλλά επειδή ο ίδιος ήταν ήδη σαράντα ετών, με αποτέλεσμα ο νεαρός αντίπαλός του, ο Τιμασίθεος, να καταφέρει αμυνόμενος να τον εξουθενώσει.

Η δύναμή του ήταν παροιμιώδης και την ξόδευε γενναιόδωρα τόσο για να διασκεδάζει τους φίλους του με επιδείξεις, όσο και για να τους προστατέψει. Σε μία συγκέντρωση των πυθαγορείων (ήταν κι ο ίδιος οπαδός του Πυθαγόρα και ίσως γαμπρός του), άρχισε να καταρρέει η στέγη του οικοδομήματος. Ο Μίλων κρατούσε με τα χέρια του το κεντρικό δοκάρι μέχρι να διασωθούν όλοι του οι φίλοι και ύστερα κατάφερε να σωθεί κι ο ίδιος.

Στον Μίλωνα χρωστούσαν οι Κροτωνιάτες, όχι μόνο τη δόξα που έφερνε τόσα χρόνια στην κοινή τους πατρίδα, αλλά και τη νίκη τους στον πόλεμο εναντίον των Συβαριτών. Η μάχη κρίθηκε υπέρ τους, σύντομα μόλις ο Μίλων όρμησε φορώντας το ολυμπιακό του στεφάνι, ντυμένος με δέρμα λιονταριού σαν τον Ηρακλή.

Δυστυχώς, ο Μίλων δεν είχε το ένδοξο τέλος που θα του ταίριαζε. Κάποια μέρα είδε στο δάσος έναν κορμό δέντρου που είχε αφεθεί μισοσχισμένος με τις σφήνες ακόμα επάνω του. Μπήκε στον πειρασμό να δοκιμάσει τη δύναμή του και επιχείρησε να σχίσει το δέντρο με τα χέρια του. Όταν όμως οι σφήνες γλίστρησαν έξω, τα χέρια του παγιδεύτηκαν στον κορμό. Έμεινε εκεί εγκλωβισμένος και μέσα στη νύχτα τον κατασπάραξαν οι λύκοι.

Θεαγένης ο Θάσιος, ο θεός – θεραπευτής

Τον αποκαλούσαν γιο του Ηρακλή, αλλά στην πραγματικότητα ήταν γιος του Τιμοσθένη, ο οποίος ήταν ιερέας στον ναό του Ηρακλή (μπορείτε και σήμερα να δείτε τα ερείπια του ναού στο ακρωτήρι Εβραιόκαστρο).

Όταν ήταν ακόμα παιδί, ο Θεαγένης πήρε από την αγορά της Θάσου ένα χάλκινο άγαλμα και κάποιου θεού και το κουβάλησε μόνος του ως το σπίτι του. Οι συμπατριώτες του εξοργίστηκαν και πολλοί από αυτούς ήθελαν να καταδικαστεί σε θάνατο για την ιεροσυλία που διέπραξε. Ένας γέροντας όμως τους έπεισε να δείξουν επιείκεια. Ο μικρός Θεαγένης επέστρεψε το άγαλμα στη θέση του και οι Θάσιοι δεν στέρησαν την πατρίδα τους από τη μεγάλη δόξα που τους επεφύλασσε ο άτακτος μικρός.

Το 480 π.Κ.Χ, λίγους μήνες πριν την ένδοξη ναυμαχία της Σαλαμίνας, ο Θεαγένης κέρδισε το πρώτο του στεφάνι στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο αγώνισμα της πυγμαχίας και στην επόμενη Ολυμπιάδα νίκησε στο παγκράτιο. Έλαβε μέρος σε πολλούς ακόμα αγώνες και στέφθηκε νικητής δέκα φορές στα Ίσθμια, εννέα φορές στα Νέμεα και τρεις φορές στα Πύθια, στα αγωνίσματα της πυγμαχίας και του παγκρατίου. Μία ακόμα φορά αγωνίστηκε ως δρομέας αντοχής στη Φθία, σε αγώνες προς τιμήν του Αχιλλέα και κέρδισε την πρώτη θέση κι εκεί. Σε όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του νίκησε 1400 φορές.

Μπορούμε να υποθέσουμε πως ήταν ο διασημότερος κάτοικος της Θάσου στην εποχή του, όπως συνέβαινε με τους ολυμπιονίκες. Όταν πέθανε, οι Θάσιοι έστησαν σε περίοπτη θέση το άγαλμά του για να τον τιμούν για πάντα. Υπήρχε, όμως, ανάμεσά τους κάποιος που επί χρόνια δεν μπορούσε να ξεπεράσει τον θυμό του εναντίον του μεγάλου αυτού αθλητή. Είχε επιχειρήσει πολλές φορές να τον νικήσει στους αγώνες, χωρίς όμως επιτυχία. Πήγαινε λοιπόν κάθε τόσο μέσα στη νύχτα και χτυπούσε το άγαλμα προσπαθώντας να ξεθυμάνει, μέχρι που κάποια στιγμή, εκείνο ξεκόλλησε από τη βάση του, έπεσε επάνω του και τον σκότωσε. Οι γιοι του ζήτησαν από το δικαστήριο να τιμωρηθεί το άγαλμα, ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη για τον νεκρό τους πατέρα. Οι δικαστές αποφάσισαν να το πετάξουν στη θάλασσα.

Λίγο καιρό αργότερα, στο νησί έπεσε μεγάλη ξηρασία, και όταν η κατάσταση έγινε επικίνδυνη, οι Θάσιοι ζήτησαν χρησμό από το Μαντείο των Δελφών. Η Πυθία απεφάνθη πως έπρεπε να επαναφέρουν στη Θάσο όλους τους εξόριστους, όπως και έκαναν. Η ξηρασία όμως επέμενε. Σε έναν δεύτερο χρησμό, τους αποκαλύπτεται πως ξέχασαν να επαναφέρουν τον Θεαγένη. Οι ψαράδες του νησιού κατάφεραν να εντοπίσουν το άγαλμα στον βυθό και το επέστρεψαν στη θέση του. Η ξηρασία υποχώρησε και από τότε, ο Θεαγένης θεοποιήθηκε και λατρευόταν ως θεραπευτής.

Διαγόρας ο Ρόδιος, ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου

Ο Διαγόρας ήταν απόγονος του βασιλιά της Ιαλυσσού Δαμάγετου, της οικογένειας των Ερατιδών.

Ο πυγμάχος από τη Ρόδο υπήρξε το υπόδειγμα του ενάρετου αθλητή κι έμεινε στην ελληνική παράδοση ως γιος του θεού Ερμή. Αυτός ο «πελώριος, αγέρωχος άνδρας» έμεινε στην ιστορία, όχι μόνο για τις νίκες του, αλλά και για τον ακέραιο χαρακτήρα του. Ο Πίνδαρος, στην ωδή που έγραψε υμνώντας την νίκη του στην Ολυμπιάδα του 464 π.Κ.Χ προσεύχεται γι’ αυτόν στον Δία:

«…δώσε τιμή στον άνδρα που αρίστευσε με την πυγμή του, και ας τον τιμούν με σεβασμό όλοι οι πολίτες κι οι ξένοι. Διότι ίσια βαδίζει στον δρόμο που μισεί η ύβρις, βαθιά σεβόμενος τη σοφία των σωφρόνων προγόνων του…»

Η ωδή αυτή είχε χαραχθεί με χρυσά γράμματα στον ναό της θεάς Αθηνάς της Λίνδου.

Ο Διαγόρας νίκησε τέσσερις φορές στα Ίσθμια, δύο φορές στα Νέμεα, τουλάχιστον μία στα Πύθια, ενώ διακρίθηκε πολλές φορές σε τοπικούς αγώνες της Ρόδου και άλλων ελληνικών πόλεων. Αλλά, και όταν πια αποσύρθηκε, η δόξα δεν τον εγκατέλειψε. Έζησε αρκετά για να δει τους γιους του να φορούν το στεφάνι της νίκης στην Ολυμπία. Το 448 π.Κ.Χ, ο Δαμάγετος νικούσε για δεύτερη φορά στο παγκράτιο και ο Ακουσίλαος στην πυγμαχία. Τα δύο αδέλφια σήκωσαν τον πατέρα τους στους ώμους, ενώ το πλήθος από τις κερκίδες τους επευφημούσε με ενθουσιασμό και τους έραινε με λουλούδια. Κάποια στιγμή ένας από τους θεατές φώναξε στον Διαγόρα: «Πέθανε, Διαγόρα, δεν πρόκειται να ανέβεις και στον Όλυμπο», που σημαίνει πως αυτό ήταν το ανώτερο επίπεδο δόξας που μπορούσε να επιτύχει ένας θνητός άνθρωπος. Εκείνη τη στιγμή της υπέρτατης δόξας πέθανε ο Διαγόρας μέσα στην αγκαλιά των γιων του, ως ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου!

Ο σεβασμός που απολάμβανε η οικογένεια του Διαγόρα γίνεται φανερή από ένα περιστατικό που καταγράφεται κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου. Συνέβη τότε, σε μία ναυμαχία να συλλάβουν οι Αθηναίοι τον Δωριέα, τον τρίτο γιο του Διαγόρα, νικητή του παγκρατίου σε τρεις διαδοχικές Ολυμπιάδες και περιοδονίκη από το 432 ως το 424 π.Κ.Χ. Σύμφωνα με τη συνήθεια, θα έπρεπε είτε να ζητήσουν λύτρα για να τον απελευθερώσουν ή να τον θανατώσουν. Εκείνοι όμως τον απελευθέρωσαν αμέσως, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Οι εγγονοί του Διαγόρα, Ευκλής και Πεισίροδος στέφθηκαν επίσης Ολυμπιονίκες της πυγμαχίας το 404 π.Κ.Χ.

Πηγές:
Ελλάδος Περιήγησις VI, Παυσανίας
Στράβων VI
Ολυμπιόνικος 7, Πίνδαρος
Ηρόδοτος βιβλίο 8
Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού
Πηγές φωτογραφιών:
Μίλων ο Κροτωνιάτης
Παγκράτιον
Διαγόρας ο Ρόδιος

Πηγή 

http://conspiracyfeeds.blogspot.gr/

Ελλάνια Διάνθη:

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙΑΔΑ - Οι Σπαρτιάτες δεν πέταγαν στη χαράδρα τα ασθενικά παιδιά

Ο μύθος του Καιάδα – 

Οι Σπαρτιάτες δεν πέταγαν στη χαράδρα 

τα ασθενικά παιδιά

Σύμφωνα με τον μύθο οι αρχαίοι Σπαρτιάτες πετούσαν τα ασθενικά τους παιδιά στον Καιάδα. Αυτό όμως που επιβεβαιώνεται από την έρευνα, είναι ότι στον Καιάδα οι Σπαρτιάτες δεν έριχναν τα προβληματικά παιδιά….

Εκεί εκτελούσαν τους καταδικασμένους σε θάνατο, τους επίορκους, τους προδότες, τους εγκληματίες και τους αιχμάλωτους πολέμου. Στον Καιάδα κατέληξε ο ήρωας του Β΄ Πελοποννησιακού πολέμου Αριστομένης ο Ανδανιεύς, μαζί με 50 αιχμάλωτους Μεσσήνιους, αλλά εκεί επρόκειτο να πετάξουν και τον βασιλιά Παυσανία που είχε καταδικαστεί σε θάνατο ως προδότης….

Ο Καιάδας, το σπηλαιοβάραθρο του «τρόμου», βρίσκεται κοντά στο χωριό Τρύπη, 10 χλμ. από τη Σπάρτη, δίπλα στο δημόσιο δρόμο Σπάρτης – Καλαμάτας. Η ύπαρξη βαράθρου με ανθρώπινα οστά στην Τρύπη ήταν για πολλά χρόνια γνωστή, αλλά η πρώτη επίσημη επιτόπια έρευνα έγινε το 1983. Τα περισσότερα οστά ήταν όντως ανθρώπινα. Οστά βρέθηκαν και σε φυσικές σχισμές και σε εσοχές ψηλότερα από το σημερινό δάπεδο.

Η ανατροπή του μύθου

Σύμφωνα με την ανθρωπολογική μελέτη πρόκειται για σκελετούς που ανήκουν σε άνδρες και λίγοι σκελετοί προέρχονται από γυναίκες. Άρα καταρρίπτεται ο μύθος για νεογέννητα που δήθεν πετούσαν εκεί λόγω αναπηρίας. Άλλωστε πολλοί διακεκριμένοι Σπαρτιάτες δεν ήταν αρτιμελείς όπως ο ποιητής Τυρταίος που ήταν τυφλός κι ο βασιλιάς Αγησίλαος που ήταν χωλός.

Προφανώς, το σπηλαιοβάραθρο χρησιμοποιήθηκε από τους Σπαρτιάτες κυρίως στη διάρκεια των Μεσσηνιακών πολέμων για την καταδίκη σε θάνατο των εχθρών της Σπάρτης ή των προδοτών. Στον Καιάδα μάλιστα είχε αποφασιστεί να πεταχτεί και το πτώμα του καταδικασμένου σε θάνατο, προδότη βασιλιά της Σπάρτης, Παυσανία, κάτι που τελικά δεν έγινε. Μαζί με τα οστά στον Καιάδα βρέθηκαν και  αιχμές από βέλη και δόρατα. Ένα θραύσμα κρανίου είχε καρφωμένη πάνω του την αιχμή βέλους. Βρέθηκαν επίσης, λύχνοι και σιδερένιοι χαλκάδες-δεσμά. Άρα επιβεβαιώνεται και η θεωρία ότι εκτελούσαν εκεί φυλακισμένους ή αιχμαλώτους. Ο κατακρημνισμός ήταν ένας ατιμωτικός θάνατος, γιατί αφορούσε εγκληματίες και επειδή το σώμα έμενε άταφο άρα η ψυχή του εγκληματία δεν θα έβρισκε ποτέ γαλήνη. Ήταν η αιώνια τιμωρία….

Η αρχή του μύθου…

Ο μύθος με τα ασθενικά παιδιά ξεκίνησε από τον Πλάτωνα, ο οποίος στην «Πολιτεία» έκανε λόγω για θανάτωση ασθενικών βρεφών σε βάραθρο.

Βέβαια ο Πλάτωνας αναφερόταν στην κλασική Αθήνα και όχι στη Σπάρτη. Ίσως ο μύθος λοιπόν να ταυτίστηκε με μια αναφορά του Πλουτάρχου στον βίο του Λυκούργου για τους «Αποθέτες». Σύμφωνα μ’ αυτή οι Σπαρτιάτες οδηγούσαν τα νεογέννητα σε μια επιτροπή γερόντων. Αν το πόρισμα της επιτροπής ήταν αρνητικό σήμαινε ότι το παιδί δεν θα ήταν ικανός πολίτης για τη Σπάρτη.

Τότε το οδηγούσαν στους «Αποθέτες», ένα βάραθρο κάπου στον Ταΰγετο, έτσι ώστε το ασθενές βρέφος να πεθάνει μεν, αλλά ο θάνατός του να μη βαρύνει την πολιτεία. Η έρευνα υποστηρίζει ότι σ΄ αυτή την περίπτωση υπήρχαν εξακριβωμένες βαριές δυσμορφίες και όχι ελαφρές αναπηρίες. Προφανώς αυτό ίσχυε και για τα παιδιά εκτός γάμου….

Οι εκτελέσεις των αιχμαλώτων…

Ο Ηρόδοτος κάνει λόγο για εκτελέσεις αιχμαλώτων που γίνονταν πάντα νύχτα αλλά στη φυλακή. Δεν υπάρχει καμία αναφορά στον Καιάδα. Ίσως εκεί να ρίχνονταν τα σώματα μετά την εκτέλεση. Υπάρχουν ελάχιστες μαρτυρίες για ανθρωποκτονίες στη Σπάρτη και ακόμη λιγότερες για τις ποινές που επιβάλλονταν. Γενικότερα, στην αρχαιότητα οι αναφορές είναι περιορισμένες.   Η μυθολογία με τον Καιάδα φαίνεται να ξεκίνησε το 1904 μετά από έρευνα στο σπηλαιοβάραθρο.

Τα οστά που βρέθηκαν θεωρήθηκε ότι ανήκαν σε μικρά παιδιά και γι αυτό οι αρχαιολόγοι της εποχής κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι οι αρχαίοι Σπαρτιάτες έριχναν στον γκρεμό τα ανάπηρα παιδιά.

Το 1956 που η επιστήμη είχε προχωρήσει ξεκίνησε επιστημονική έρευνα με τη μέθοδο του άνθρακα 14, που απέδειξε ότι τα ευρήματα των οστών ανήκαν κυρίως σε ενήλικους και έφεραν κατάγματα. Κατά τη δεκαετία του 1980, αλλά και το 2003, αρχαιολογικές και σπηλαιολογικές αποστολές έβαλαν στόχο να επιβεβαιώσουν τη θεωρία καταρρίπτοντας το μύθο περί ασθενικών βρεφών. Οι επιστήμονες κατέβηκαν στον Καιάδα τουλάχιστον μέχρι κάποιο σημείο. Το κατά πόσο έφτασαν στον «πάτο» του πηγαδιού αυτό δεν το ξέρουμε.

Άλλωστε μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια είναι πιθανό η γεωλογική δομή του Καιάδα να έχει αλλάξει. Σημασία έχει ότι η έρευνα απέδειξε πως η πολυθρύλητη σπαρτιάτικη σκληρότητα, τουλάχιστον σε αυτό το θέμα, ήταν μια λανθασμένη εκτίμηση και η διαιώνιση αυτού του ισχυρισμού, ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας και όχι της ιστορικής αλήθειας….

mixani-tou-xronou.gr

http://www.pentapostagma.gr/

ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ : ΒΙΤΑΜΙΝΗ D-- Το συμπλήρωμα διατροφής που σας προστατεύει από τον κίνδυνο

Καρδιακή ανεπάρκεια: 

Το συμπλήρωμα διατροφής που σας 

προστατεύει από τον κίνδυνο

Η καρδιακή ανεπάρκεια μπορεί να αποδειχτεί θανατηφόρα για τον ασθενή, αλλά η καθημερινή λήψη συμπληρώματος για βιταμίνη D μπορεί να τον βοηθήσει να μειώσει αυτό τον κίνδυνο, σύμφωνα με έρευνα που είδε το φως της δημοσιότητας.

Η καρδιακή ανεπάρκεια είναι εκείνη η κατάσταση κατά την οποία η καρδιά δεν μπορεί να αντλήσει αρκετό αίμα για να καλύψει τις ανάγκες του σώματος.

Ωστόσο, πρόσφατες έρευνες έχουν αναδείξει, ότι η λήψη ημερήσιου συμπληρώματος σε βιταμίνη D μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο.

Συγκεκριμένα, μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό European Journal of Heart Failure συνδέει τα χαμηλά επίπεδα βιταμίνης D στους ηλικιωμένους με υψηλότερη πιθανότητα καρδιακής ανεπάρκειας.

Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι ο κίνδυνος ήταν 12 φορές υψηλότερος σε όσους ήταν ανεπαρκείς σε βιταμίνη D σύγκριση με άτομα με επαρκές επίπεδο.

Αυτή η έρευνα επιβεβαιώνει τα ευρήματα μιας προηγούμενης μελέτης που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό The American Journal of Clinical Nutrition. Σε εκείνη, οι επιστήμονες βρήκαν επίσης μια σχέση μεταξύ της λήψης συμπληρωμάτων βιταμίνης D και του μειωμένου κινδύνου καρδιακής ανεπάρκειας.

Η βιταμίνη D είναι σημαντική για τη ρύθμιση της ποσότητας ασβεστίου και φωσφόρου στο σώμα, σύμφωνα με το βρετανικό Εθνικό Σύστημα Υγείας (NHS).

Εκτός από καρδιακή ανεπάρκεια, η ανεπάρκεια σε βιταμίνη D μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο μυϊκής αδυναμίας, καρκίνου και καρδιαγγειακών παθήσεων.

Μπορεί επίσης να μειώσει τον κίνδυνο για Σκλήρυνση κατά Πλάκας αργότερα στη ζωή, σύμφωνα με άλλη πρόσφατη μελέτη.

Πέρυσι, η αγγλική δημόσια υπηρεσία Υγείας “Public Health England” συνέστησε σε όλους να λαμβάνουν συμπλήρωμα βιταμίνης D, ιδιαίτερα το φθινόπωρο και το χειμώνα.

Οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι είναι μια ομάδα κινδύνου για ανεπάρκεια της εν λόγω βιταμίνης, μαζί με τα παιδιά, τις έγκυες γυναίκες και τα άτομα με σκούρο δέρμα.

Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος απορρόφησης της βιταμίνης D είναι η έκθεση στον ήλιο. Εκτός από τα συμπληρώματα, πλούσιες διατροφικές πηγές βιταμίνης D είναι και τα λιπαρά ψάρια και τα αυγά.

iatropedia.gr

http://www.pentapostagma.gr/

Ο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΠΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Ο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΠΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Venice clothesline, 2017, Ron Gessel

Από τον Νώντα Κούκα

Η «βασίλισσα» τεχνολογία

Δεν αρνούμαστε πως κάπου «εκεί έξω» υπάρχει μια κάποια εμπειρική αλήθεια, η οποία όμως είναι καλά κρυμμένη στην ομίχλη του πολιτισμού, ώστε ποτέ να μην μπορέσουμε να τη δούμε – ούτε ίσως ακόμη και να μιλήσουμε γι’ αυτήν. Δεν αρνούμαστε επίσης πως η ιστορία ενός (επιστημονικού) πεδίου στην πραγματικότητα αποτελεί την ιστορία της μεταβαλλόμενης κοινωνικής έκφρασης και ψυχολογικής προδιάθεσης.

Παράλληλα, υποστηρίζουμε ακράδαντα πως η δυτική σκέψη επηρεάζει καταλυτικά τη φύση της δυτικής επιστήμης, όχι μόνο λόγω της παραπάνω ιδεολογικής της έκφρασης αλλά και επειδή – ως συνέπεια αυτής της ιδεολογικοποίησης – ο ίδιος ο «δυτικός» κυρίαρχος πολιτισμός έχει καταστήσει τους ανθρώπους μηχανές αυταπάτης και αλληλοεξαπάτησης σε ασυνείδητο και όχι συνειδητό επίπεδο. Κοντολογίς, οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν τι κάνουν τόσο στον εαυτό τους όσο και στους άλλους γύρω τους.

Παρομοίως, η θεωρία της εξέλιξης που συγκρότησε ο Δαρβίνος (θεωρία της φυσικής επιλογής των ειδών), τελεί σε συνειδητή αναλογία με την οικονομική θεωρία του Άνταμ Σμιθ: αν θέλεις τάξη στην οικονομία, αφήνεις ελεύθερο το άτομο να παλεύει για το κέρδος• προκρίνεις δηλαδή την ελεύθερη επιχειρηματική δραστηριότητα (laisser – faire). Το ίδιο ισχύει και για τη φύση: αφήνεις τα άτομα να αγωνίζονται για αναπαραγωγική επιτυχία. Να λοιπόν με ποιον τρόπο οι πολιτισμικοί παράγοντες ωσμώνονται με την επιστημονική σκέψη.

Γιατί λοιπόν, εύλογα, να μη σκεφτούμε ότι αν καταρρεύσει ο οικονομικός φιλελευθερισμός (ο καπιταλισμός, δηλαδή, στην πραγματικότητα), δεν θα καταρρεύσει ή, εν πάση περιπτώσει, δεν θα κλυδωνιστεί και η δαρβινική θεωρία, όχι ως επιμέρους θεώρηση αλλά ως επιστημονικό δόγμα της εξέλιξης.

Στην ίδια πάντα συλλογιστική, μπορούμε να υποθέσουμε την κατάρρευση της δογματικής ιδεολογίας που έχει ενδυθεί η τεχνολογία, στη θέση της οποίας μπορεί να ανθήσει πράγματι η φιλοσοφία της: η τεχνολογία ως προέκταση της (γνήσιας) συνείδησης του ανθρώπου (όπως κανονικά θα έπρεπε να είναι)• και όχι η (εν υπνώσει) συνείδηση του ανθρώπου ως προέκταση της τεχνολογίας (όπως τώρα πια έχει καταντήσει να είναι). Με άλλα λόγια, η τεχνολογική εξέλιξη δεν θα έπρεπε να έχει τη μορφή μιας καινούριας θρησκείας με άθυρμα την ανθρωπότητα• αλλά τουναντίον, η ανθρωπότητα θα έπρεπε να χρησιμοποιεί την τεχνική της υπόστασής της προς όφελος της κοινωνικής της ιστορίας.

Για να το πούμε πιο μεστά και πιο σωστά. Ο σημερινός, ο σύγχρονος καπιταλισμός διακρίνεται από τρία πρωταρχικά χαρακτηριστικά – την τεχνολογικότητά του, την εικονικότητά του και, εν τέλει, την αϋλότητά του. Αμέσως όμως μπορεί να γίνει ορατός ο συσχετισμός αυτών των χαρακτηρολογικών γνωρισμάτων. Η αλληλουχία που έφερε στο προσκήνιο καταρχάς τον μηχανικό καπιταλισμό και εν συνεχεία τον τεχνοκρατικό/εικονικό και τέλος τον άυλο καπιταλισμό, είναι η εξής: κλασική τεχνολογική εξέλιξη —> μηχανική τεχνολογική εξέλιξη —> τεχνικο-επιστημονική εξέλιξη —> άυλη καπιταλιστική οικονομία. Ισοδύναμα: τεχνολογία προκαπιταλισμού —> πρώτο υλικό πεδίο καπιταλισμού —> αναπτυγμένος ημι-άυλος καπιταλισμός —> ολοκληρωμένο άυλο καπιταλιστικό μοντέλο.

Ενώ λοιπόν ο προβιομηχανικός τεχνολογικός πολιτισμός μπορεί να δικαιολογήσει σε έναν βαθμό την ταυτότητά του – επειδή μέχρι ενός σημείου δεν έχει αυτονομηθεί από την κοινωνική του ιστορία –, ο βιομηχανικός και πολύ περισσότερο ο μεταβιομηχανικός πολιτισμός δεν μπορεί με κανένα τρόπο να διατηρήσει έστω και ένα μέρος της ταυτότητάς του. Διότι ακριβώς η τεχνολογική εξέλιξη τον έχει ξεπεράσει. Πράγμα που σημαίνει πως το τεχνολογικό επίπεδο της κοινωνικής ιστορίας έχει ταυτιστεί με το συνειδησιακό πολιτισμικό επίπεδο. Και τέλος, στο ολοκληρωμένο άυλο μοντέλο του σύγχρονου καπιταλισμού, η τεχνολογία όχι μόνο έχει ξεπεράσει την ταυτολογική της σύμπτωση με το πολιτισμικό πεδίο, αλλά επιπλέον έχει αλλάξει φάση και έχει μετασχηματιστεί αυτούσια σε καθαυτό οικονομία (παραγωγή, κατανάλωση, χρήμα).

Και μιλώντας για καθαυτό οικονομία, εννοούμε πως τώρα πια το χρήμα είναι όντως άυλο. Πάντοτε μέσα στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, το χρήμα ήταν απομακρυσμένο από την πραγματική οικονομία, αλλά κουτσά στραβά διέθετε μια ονομαστική αξία ως ταυτότητα. Τώρα πλέον ο σύγχρονος καπιταλισμός έχει εισαγάγει – μέσω της ραγδαίας τεχνολογικής του εξέλιξης – μια ακατανίκητη δομή, μια ακαταμάχητη μορφή: ένα καπιταλιστικό μοντέλο από φίνο αλλά άθραυστο κρυστάλλινο γυαλί, στο οποίο κυριαρχεί απολύτως η εικονική πραγματικότητα.

Ο Αριστοκράτης και ο Πτωχοπρόδρομος

Ο καπιταλισμός έχει εξαλλαχθεί σε άυλη τεχνοκρατική διαχείριση της οικονομίας. Τούτο βέβαια συνεπάγεται τον παραγκωνισμό της ανθρώπινης συνείδησης. Ας φανταστούμε μονάχα ότι τα σημερινά χαρτονομίσματα, οποιοδήποτε ύψος και αν έχει η ονομαστική τους αξία, δεν είναι παρά οι ασήμαντοι συγγενείς των αστρονομικών άυλων τίτλων του χρήματος. Τίτλοι που διακινούνται καθημερινά με ταχύτητες σχεδόν ίσες με την ταχύτητα του φωτός, από το ένα άκρο ως το άλλο άκρο του πλανήτη• απλά με ένα πάτημα στα κουμπιά των ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Όπως στον παλιό «καλό» καπιταλισμό τον ρόλο του Πτωχοπρόδρομου τον έπαιζαν τα μη ευγενή κέρματα, τώρα ανάλογο ρόλο έχουν οι εκατοντάδες δεσμίδες των χιλιάδων ευρώ που υπάρχουν στις θυρίδες των σημερινών τραπεζών. Έτσι λοιπόν, ακόμα και αύριο αν υπήρχε δυνατότητα να αφαιρεθεί όλο το υλικό χρήμα του πλανήτη, ουδόλως θα ανησυχούσε η αυτοκρατορία του άυλου καπιταλισμού. Ίσως μάλιστα και να τη συνέφερε – αφού έτσι θα μπορούσε να ελέγξει το πληθωριστικό της χαρτονόμισμα…

Όμως, τούτη η αϋλότητα της συμπαγούς οικονομικής βάσης του σύγχρονου καπιταλισμού δεν μπορεί παρά να εκφράζεται ως πλέρια εικονικότητα στο βιτρό του «εποικοδομήματος». Το άυλο «χρήμα» της «βάσης» παράγει τους εικονικούς τίτλους της «μόρφωσης» στο εποικοδόμημα. Διότι τι άλλο εκτός από εικονική ψευδαίσθηση είναι το Πανεπιστήμιο, που τόσο ως θεσμός όσο και ως μορφή έχει παραμείνει στην μεσαιωνική εποχή όπου δημιουργήθηκε, το οποίο παρέχει αφειδώς πτυχία-συγχωροχάρτια. Δηλαδή, άυλους τίτλους που δεν αντιστοιχούν σε πραγματική γνώση και επιστήμη αλλά σε «γνωστικά αντικείμενα» τα οποία έχει λανσάρει επιτήδεια ο τεχνοκρατικός καπιταλισμός, για να αυτο-αναπαράγεται και να αυτο-διαιωνίζεται. Για να είμαστε πιο ακριβείς, έχουμε άπειρα πτυχία, για απειροελάχιστη γνώση. Ιδού ο γυάλινος πύργος του γρανιτένιου, αλλά άυλου, καπιταλισμού.

Η τεχνολογία χρησιμοποίησε οπωσδήποτε τα μαθηματικά (όπως και τη λογική), διότι χρειάστηκε επειγόντως να αυτο-θεσπιστεί. Η φιλοσοφία ερμηνεύει, αλλά δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Από την άλλη μεριά, η τεχνολογία αλλάζει πράγματι τον κόσμο, αλλά δεν μπορεί (ακόμη) να τον ερμηνεύσει. Να λοιπόν που, κατά παράδοξο τρόπο, δύο δραστηριότητες που φαίνονται εκ διαμέτρου ασύμφωνες, κατά βάση είναι διαλεκτικά αντίθετες. Μπορούν δηλαδή να αλληλοσυμπληρωθούν με απώτερο σκοπό τόσο την ερμηνεία όσο και την αλλαγή του κόσμου που μας περιβάλλει. Η φιλοσοφία της τεχνολογίας είναι πράγματι η μοναδική ίσως απάντηση στην αυτοκρατορία του τρόμου που έχει επιβάλει η παντοδυναμία του άυλου-τεχνοκρατικού καπιταλισμού.

Η «βασίλισσα» παραδίδει το στέμμα της

Στον (πολύχρωμο) γυάλινο πύργο του καπιταλισμού, όπου η αϋλότητα και η εικονικότητα δίνουν απ’ έξω την ψευδαίσθηση της πραγματικότητας από μέσα, η απόλυτη βασίλισσα είναι η τεχνολογία. Και η απόλυτη Αυλή της είναι η μαθηματική (και η λογική) πρακτική. Είναι οι πιστοί της υπηρέτες που την κανακεύουν και την νανουρίζουν. Αυτή, η τεχνολογία, με τη σειρά της εκμαυλίζει αρειμανίως τους υπηκόους της. Κάποια στιγμή όμως, και αφού κάπου ίσως έγινε ένα «λάθος», η βασίλισσα συνήλθε από τη νάρκη της, θέλησε να αφήσει τον θρόνο της και να υπηρετήσει τους υπηκόους της – σαν αντίδωρο στην πρότερη κατάσταση, όπου εκείνοι υπηρετούσαν αυτήν. Συγχρόνως, δεν μπορούσε παρά να αλλάξει και ο ίδιος ο μαθηματικο-λογικός προσανατολισμός της τεχνοκρατούμενης κοινωνίας. Αποτέλεσμα; τώρα πλέον τόσο τα Μαθηματικά όσο και η Λογική απο-ιδεολογικοποιούνται και κάνουν αυτό που θα έπρεπε να έχουν κάνει: χαρτογραφούν τη νέα κοινωνική ιστορία, υποδεικνύοντας τον ορθό προσανατολισμό στη συλλογική της συνείδηση.

ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ/ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ

https://iamarevi.wordpress.com/2017/03/27/%CE%BF-%CE%B3%CF%85%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%83-%CF%80%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%85-2/

Four girls in Arsgardstrand via Edvard Munch

Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη selana

https://anhsyxia.wordpress.com/

ΕΔΩ ΣΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΤΑ ΜΙΣΑ

Εδώ στου δρόμου τα μισά

 apenanti oxthi 

Μεγαλώσαμε. Δεν μπαίνει θέμα. Το μυαλό είναι το πρόβλημα. Ζηλεύει. Όχι στιγμές περασμένες. Στιγμές καινούργιες που σβήνουν ότι πέρασε, που προχωρούν ένα βήμα παραπέρα. Είναι στιγμές που νοιώθω την ανάγκη να ακινητοποιήσω το χρόνο, όχι για να ζήσω την ευτυχία της στιγμής, αλλάγιατί καμιά ευχή δεν έχει θέση. Ούτε ένα λεπτό πίσω, ούτε είκοσι χρόνια. Ούτε ένα λεπτό μπροστά. Λες και τούτο τελικά είναι το σημείο μηδέν. Κάπου εκεί στη μέση, ή για να είμαι απόλυτος, ακριβώς στη μέση. Πόσο πια το μυαλό να ωριμάσει, δεν θα τρώγεται. Αλλά και το πίσω έχει αναθεωρηθεί. Στερημένο από τις μετέπειτα εμπειρίες τι άξια μπορεί να έχει;

Η γνώση τελικά επιβάλει την ανάγκη, να μείνουμε εδώ στου δρόμου τα μισά, εδώ που ξέρουμε πια ότι δεν ξέραμε, αλλά και έχουμε την δυνατότητα για ασφαλείς προβλέψεις.

Θα έχετε καταλάβει, ότι δεν ασπάζομαι «Το όσο ζεις μαθαίνεις». Τι να μάθουμε πια; Μπορεί η ανηφόρα να μας κούρασε, αλλά μας έδωσε την δυνατότητα να βλέπουμε από εδώ ψηλά και τις δυο κατηφόρες και αυτήν που μόλις ανεβήκαμε και αυτήν που έχουμε μπροστά μας και ετοιμαζόμαστε να κατεβούμε.

Έπρεπε να διαβώ χιλιόμετρα χρόνου, για να μην κάνω ούτε μια δεκάρα έκπτωση, για να μην σκέφτομαι με αριθμούς, για να μην κρατάω πισινές, για να μην υπολογίζω κανένα αύριο. Η ανηφόρα πράγματι μας κούρασε, αλλά γύμνασε κατάλληλα τα αισθήματα μας, τόσο που να μη μετανιώνω για ότι προηγήθηκε και για ότι θα ακολουθήσει. Μπορώ να υποστηρίζω πλέον ότι: «ο έρωτας είναι πράξη ακραία και οριακή. Και ή τη ζεις με τα όλα της – συμπεριλαμβανομένης της ολικής καταστροφής ενίοτε – η την προσπερνάς, κι όταν γκριζάρεις ψάχνεις τοίχους να ματώσεις το κεφάλι σου που δεν την έζησες».

Πηγή

Απέναντι Όχθη

http://www.apenantioxthi.com/

ΕΞΟΡΥΞΕΙΣ, ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΚΗΛΙΔΕΣ ΚΙ ΕΛΑΦΡΑ ΠΑΤΗΜΑΤΑ ΣΤΗ ΓΗ

Εξορύξεις, πετρελαιοκηλίδες κι ελαφρά πατήματα στη γη

Γράφει η Ελένη Παλαιολόγου – 

Εξορύξεις, πετρελαιοκηλίδες κι ελαφρά πατήματα στη γη
“Διαρρῆχτες τοῦ ἥλιου
δὲν εἶδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δὲν ἄγγιξαν φλογισμένο στόμα
δὲν ξέρουν τί χρῶμα ἔχει ὁ οὐρανος.”….

Απόσπασμα από το ποίημα του Μίλτου Σαχτούρη “Αστεροσκοπείο”.

Πόσες φορές έχεις σεργιανίσει σ’ ένα δάσος ή σ’ ένα πάρκο για να νιώσεις τη γλυκιά δροσιά του αγέρα να σε ελαφρύνει από το βαρύ φορτίο των σκέψεων που σε σκοτίζουν και, γεμίζοντας το κεφάλι σου οξυγόνο, να σε τονώνει λες και σου δίνει κάποιος το φιλί της ζωής; Πόσες φορές έχεις αφήσει το βήμα σου ήρεμο πάνω στα βότσαλα ή στην άμμο μιας παραλίας, γιατί μόνο και μόνο ξεκουράζοντας το βλέμμα σου στο βαθύ μπλε της θάλασσας προσδοκείς να ξεφύγεις από την κόλαση που ενίοτε σου επιφυλάσσει η καθημερινότητα; Και να που φτάνει μια μέρα που αντικρίζεις, αντί για το καταπραϋντικό γαλάζιο που σε γαληνεύει, αυτή τη μαύρη κόλαση, από την οποία προσπαθείς να αποδράσεις.

 

Τα τελευταία εικοσιτετράωρα δύο γεγονότα οικολογικού ενδιαφέροντος απασχολούν τη χώρα, σε διαφορετικό επίπεδο το καθένα, αλλά με τις ίδιες στην ουσία τους προεκτάσεις για τη ζωή. Το πρώτο αφορά στην απόφαση της καναδικής πολυεθνικής εταιρείας Eldorado Gold (και της ελληνικής θυγατρικής της Ελληνικός Χρυσός) να σταματήσει τις δραστηριότητές της για εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική, αν δεν ικανοποιηθούν άμεσα από την ελληνική κυβέρνηση τα αιτήματά της, σχετικά με την αδειοδότηση στην κατασκευή και ανάπτυξη των έργων της στις περιοχές των Σκουριών και της Ολυμπιάδας. Η ιστορία της καταστροφής και των ανεπανόρθωτων βλαβών που έχει προκαλέσει η εν λόγω εταιρεία τόσο στο περιβάλλον όσο και στην υγεία των ίδιων των κατοίκων του τόπου, είναι γνωστή· το ίδιο γνωστός και ο ακατάπαυστος αγώνας που εκείνοι, έχοντας υποστεί το πλήγμα της εκμετάλλευσης, εδώ και χρόνια επίμονα πραγματοποιούν (ολόκληρο το ιστορικό του περιβαλλοντικού αυτού δράματος και της προσπάθειας των ανθρώπων να το ανατρέψουν βρίσκονται αναλυτικά εδώ και εδώ ).

 

Το δεύτερο αφορά στο ναυάγιο του δεξαμενόπλοιου Αγία Ζώνη ΙΙ (ιδιοκτησίας της εταιρείας FOS Petroleum με επικεφαλής τον Θεόδωρο Κουντούρη), που έλαβε χώρα την περασμένη Κυριακή στα ανοιχτά της βραχονησίδας Αταλάντης και είχε ως αποτέλεσμα τη διαρροή δύο χιλιάδων και πλέον τόνων πετρελαίου στα νερά του Αργοσαρωνικού, με την τεράστια, επικίνδυνη πετρελαιοκηλίδα να μετακινείται και να έχει φτάσει στην Αττική, αναμένοντας να μολύνει και νησιά του Σαρωνικού.

 

Δεν είναι η πρώτη φορά όμως που η ελληνική θάλασσα χάνει το αισιόδοξο μπλε χρώμα της και μετατρέπεται σε τοπίο θανάτου· λες και δεν έφτανε το τόσο κόκκινο που έχει πλημμυρίσει ο άδικος χαμός ανθρώπων, φυγάδων του πολέμου, τις ακτές της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια, ήρθε να προστεθεί και το μαύρο του πετρελαίου. Μαύρες θάλασσες, πουλιά και ψάρια βουτηγμένα σε μια απίστευτη πυκνή μαυρίλα, σαν ένα βαθύ σκότος που σου πλακώνει την ψυχή. Βλέπεις αυτές τις εικόνες κι η ανάσα σου κόβεται, σαν να ‘χεις κι εσύ περιχυθεί με το πετρέλαιο και ολοένα πνίγεσαι… Είναι λες κι ακούς γοερά κλάματα να ξετρυπώνουν απ’ τα βάθη της θάλασσας…

 

Δύο γεγονότα χρονικά μα και πρακτικά συνδεδεμένα. Σχετικά με την ανακοίνωση της Eldorado Gold περί διακοπής των δραστηριοτήτων της -χωρίς να καταβάλει κόπο η εταιρεία και χωρίς να επιδειχθεί καμιά χρονοτριβή- βρέθηκαν ορισμένοι υποστηρικτές της πολυπόθητης ανάπτυξης (βλ. συστημικά ΜΜΕ) να χύσουν δάκρυα και να διαμαρτυρηθούν για την ανακοπή των επενδύσεων, τη διαρροή σημαντικών οικονομικών κεφαλαίων από την Ελλάδα, την απώλεια εκατοντάδων θέσεων εργασίας. Η αντίθετη πλευρά όμως, και ευτυχώς πολυπληθέστερη, προσωρινά ανάσανε, ελπίζοντας πως οι μάχες της κάρπωσαν και πως η εταιρεία δεν θα επιστρέψει για να ρυπαίνει τις ζωές της. Η δεύτερη πολύ πρόσφατη οικοκαταστρφή, που όπως φαίνεται θα συνεχίσει να στοιχειώνει τις μέρες μας, παρουσιάζει μια κοινή συνισταμένη με την πρώτη· πέρα από τον δραματικό αντίκτυπο στον υδροβιότοπο, τα ζώα, αλλά και εμάς τους ίδιους, τα πανταχού παρόντα συμφέροντα δεν απουσιάζουν και σ’ αυτή την περίπτωση. Όπως και στην ιστορία της Χαλκιδικής, έτσι και σε αυτήν της Αγίας Ζώνης ΙΙ, η ανάπτυξη αποτελεί τον στόχο, το όνειρο.

 

Τώρα όμως από την ανάποδη: εκείνο που απασχολεί τους θιασώτες της ανάπτυξης είναι πως η βύθιση του δεξαμενόπλοιου οδηγεί στην ταυτόχρονη βύθιση του τουρισμού, μιας και οι ακτές της Γλυφάδας και του Ελληνικού θα χάσουν την αξία τους και θα σταματήσουν να προσελκύουν επενδυτές. Καιροί ανάπτυξης λοιπόν αυτοί που ονειρεύονται, χωρίς γαλανές θάλασσες καθαρές, έτοιμες να σου χαρίσουν τη δροσιά τους από τον καυτό ήλιο, χωρίς δάση που θα σου δώσουν την πνοή που χρειάζεσαι για να ανασάνεις, δίχως νερό να ρέει στις πηγές ελεύθερο να το γευτεί ο καθένας ανά πάσα στιγμή, χωρίς ζώα, χωρίς φυτά, δίχως τελικά την ίδια τη ζωή… Όλα να προσαρμόζονται σε μια κατεύθυνση: να είναι πλαστικά, αξιοποιήσιμα, ψεύτικα, μετρήσιμα σε κάποιο νόμισμα, κίβδηλα σαν και την εποχή μας.

 

Είναι αλήθεια πως τελευταία στη ζωή μάθαμε να γίνονται όλα γοργά, έτσι που ο χρόνος πια έχει γίνει τόσο πυκνός, ώστε νιώθεις να ασφυκτιάς μέσα σ’ αυτόν, σαν ένα σύννεφο ρυπογόνου καπνού να σκεπάζει τις μέρες σου, ανήμπορος να το διαλύσεις. Μάθαμε να μετράμε τα πάντα και να τα υπολογίζουμε με όρους αντίθετους στη φύση. Εκεί που οι άλλοι τρυπούν τη γη, τη βεβηλώνουν, φθαρμένοι κι οι ίδιοι από την ιδέα του πλαστού πλούτου, μπορούμε να επιλέξουμε να πατάμε ελαφρά πάνω της· ίσως έτσι μόνο τα βάρη ν’ αποδιώχνονται και ό,τι δηλητηριάζει τον τόπο σου κι εσένα να διαλύεται.

http://www.toperiodiko.gr/%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CF%81%CF%8D%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BA%CE%B7%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B9-%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CF%86%CF%81/#.Wb6zztNJZMU

Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη selana

ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΑΦΥΠΝΙΣΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΗΘΑΡΓΟ

Καιρός να αφυπνιστούμε από την πλάνη και το λήθαργο

• ΣΑΒΒΑΣ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗΣ

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος, στην ειδική συνεδρίαση της Βουλής των Ελλήνων για την επέτειο της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, που έγινε στις 15 Σεπτεμβρίου 2017, διαμαρτυρήθηκε στον προεδρεύοντα Δημήτρη Κρεμαστινό γιατί αντί να μιλήσει για Γενοκτονία, μίλησε για καταστροφή. Το γεγονός δε ότι τα ίδια ακριβώς έγιναν και πέρυσι, εμβάλλει σε ανησυχίες και προκαλεί προβληματισμό κατά πόσον αυτή η προσπάθεια υποβάθμισης του θέματος είναι τυχαία ή είναι υποβολιμαία από κάποιο κέντρο που ενοχλείται από τη διεκδίκηση της διεθνοποίησης και αναγνώρισης της Γενοκτονίας από ξένα κράτη, και στο τέλος από την ίδια την Τουρκία.

Πάντως σύμφωνα με τον Μάξιμο Χαρακόπουλο, όταν προσπάθησε να ερευνήσει το θέμα, δεν ήταν λίγοι οι βουλευτές που του είπαν «να τα αφήσουμε αυτά και κοιτάξουμε μπροστά»!

Οποία πλάνη, οποία πολιτική αφέλεια!

Να το επαναλάβουμε άλλη μια φορά. Η Τουρκία, ακριβώς επειδή η Ελλάδα δεν στάθηκε όρθια και δεν διεκδίκησε να συμπεριληφθεί στη Συνθήκη της Λοζάνης η σαφής καταδίκη της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, εξέλαβε τη στάση αυτή της Αθήνας ως αποδοχή του δόγματος «σφάξε με πασά μου ν’ αγιάσω» και συνέχισε τις ίδιες πολιτικές επί του ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου, της Τενέδου και της Κύπρου.

Και συνεχίζει ακάθεκτη, γιατί νιώθει δικαιωμένη βλέποντας Έλληνες πολιτικούς να συντάσσονται με τις θέσεις της και να λένε ότι δεν έγινε Γενοκτονία.

Έτσι ο Ερντογάν, νιώθοντας ότι έχει το ηθικό πλεονέκτημα, δεν έχει κανένα πρόβλημα να αρνείται την αναγνώριση της Γενοκτονίας Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων, και την ίδια στιγμή να καταγγέλλει τους βουδιστές για τη «γενοκτονία των μουσουλμάνων της Μιανμάρ» και τη διεθνή κοινότητα για συνενοχή, γιατί δεν ορθώνει το ανάστημά της σ’ αυτό το έγκλημα.

Ναι, δεν έχει κανένα πρόβλημα να χαρακτηρίζει ως γενοκτονία το θάνατο περίπου χιλίων μουσουλμάνων της Μιανμάρ και να λέει ότι όχι μόνο δεν έγινε η γενοκτονία περίπου τεσσάρων εκατομμυρίων χριστιανών το 1914-1923 στην Ανατολή, αλλά να ισχυρίζεται ότι γενοκτονία και σφαγές έκαναν οι Έλληνες του Πόντου και οι Αρμένιοι.

Για να αντιληφθούν την τραγική πλάνη που βρίσκονται όσοι νομίζουν ότι είναι προοδευτικό να λες «πρέπει να τα ξεχάσουμε αυτά και να κοιτάξουμε μπροστά», θα αναφέρω ένα γεγονός που έγινε προχθές στην Άγκυρα, ενδεικτικό της γενοκτονικής νοοτροπίας που υπάρχει στα κατάβαθα του τουρκικού κράτους αλλά και στην ιδεολογία του πολιτικού Ισλάμ και του ίδιου του Ερντογάν.

Στις αρχές της εβδομάδας έχασε τη ζωή της η ογδοντάχρονη Χατούν Τουγλούκ, μητέρα της βοηθού συμπροεδρεύουσας του Κόμματος της Δημοκρατίας των Λαών (HDP) Αϊσέ Τουγλούκ, που κατοικούσε στην Άγκυρα. Το λείψανο μεταφέρθηκε στον λατρευτικό οίκο των αλεβιτών (τζέμεβι), στη συνοικία Μπατίκεντ, της Άγκυρας. Εκεί παρευρέθηκαν ανώτατοι αξιωματούχοι του HDP, βουλευτές και συγγενείς της θανούσης.

Η Αϊσέ Τουγλούκ, που είναι φυλακισμένη για πολιτικούς λόγους στις ειδικές φυλακές της Νικομήδειας, παρέστη στην κηδεία με ειδική άδεια και τη συνοδεία στρατοχωροφυλακής.

Μετά την τελετουργία που έγινε στο τζέμεβι κατά τα έθιμα των Αλεβιτών, το λείψανο της θανούσης μεταφέρθηκε στο νεκροταφείο Ιντζέκ της Άγκυρας, για να γίνει η ταφή.

Εκεί περίμενε μια ομάδα 50 εθνικιστών, που επιτέθηκε στους συμμετέχοντες στην τελετή της ταφής, εκτοξεύοντας συνθήματα «Εδώ υπάρχουν μνήματα μαρτύρων, δεν επιτρέπουμε να ταφούν λείψανα τρομοκρατών. Δεν μπορεί να ρυπαίνουν το νεκροταφείο λείψανα Κούρδων αλεβιτών».

Οι εθνικιστές περικύκλωσαν το μνήμα και τους παρισταμένους και τους απειλούσαν να μην συνεχίσουν τη διαδικασία της ταφής, γιατί δεν πρόκειται να επιτρέψουν κάτι τέτοιο. Αφού έμειναν εκτεθειμένοι στις ύβρεις και τις απειλές οι συγγενείς της θανούσης και οι βουλευτές επί μια και πλέον ώρα, εδέησε να επέμβει η αστυνομία.

Έτσι, αφού είχαν τρομοκρατηθεί οι πάντες, μετά από παρέμβαση των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας η ομάδα των 50 εθνικιστών απομακρύνθηκε από το νεκροταφείο, αφού όμως τους δόθηκε η διαβεβαίωση ότι δεν πρόκειται να παραμείνει εκεί το λείψανο της θανούσης.

Στη συνέχεια, οι... αρμόδιοι υποχρέωσαν τους συγγενείς της θανούσης να ξεθάψουν το λείψανο που είχε ήδη τοποθετηθεί στο μνήμα.

Έτσι, οι συγγενείς πήραν πίσω το λείψανο, για να το μεταφέρουν στο Ντερσίμ, μια μαρτυρική περιοχή που κατοικείται από Κούρδους αλεβίτες. Για τους δύσπιστους, να υπογραμμίσουμε ότι στο Ντερσίμ έγινε η γενοκτονία των αλεβιτών από το στρατό του Κεμάλ και μετά από προσωπική του εντολή, το 1937-38.

Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα άλλο. Ούτε να σχολιάσουμε. Όλα αυτά έγιναν με άδεια –αν όχι με εντολή– του τουρκικού κράτους.

Οι Έλληνες πρέπει να ξυπνήσουμε. Αν δεν διεκδικήσουμε την αναγνώριση της Γενοκτονίας, αν δεν υποχρεωθεί η Τουρκία να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες που διέπραξε, το τουρκικό κράτος και ο τουρκικός λαός θα νιώθει δικαιωμένος και θα συνεχιστούν οι πολιτικές της βαρβαρότητας και της γενοκτονίας.

Προσοχή, η πολιτική αφέλεια γεννά νέες γενοκτονίες...

http://www.pontos-news.gr/