Τετάρτη 13 Σεπτεμβρίου 2017
Τρίτη 12 Σεπτεμβρίου 2017
Ο ΜΑΝΩΛΑΚΗΣ ΣΤΗΝ ΠΝΥΚΑ....
Ο Μανωλάκης στην Πνύκα..
Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος
Το σύστημα μπορεί να είναι πανίσχυρο, αλλά πολλές φορές, πάμπολλες, δείχνει και πανηλίθιο.
Παράδειγμα οι επισκεψεις τύπου Μανωλάκη-μαριονέτας των τραπεζών, που αντί του επιθυμητού τους στόχου που είναι η προπαγάνδα και ο υπνωτισμός του πόπολου, και αντί να προσπαθεί (το σύστημα) να περάσει όσο το δυνατόν απαρατήρητο, και να κάνει την βρώμικη-εγκληματική δουλειά του όσο το δυνατόν πιό αθόρυβα, αντίθετα, με τυμπανοκρουσίες και επίδειξη μιάς πέτσινης και ούτε καν, μιάς πλαστικής δημοκρατίας, καταφέρνει να υπενθυμίσει τον λόγο για τον οποίο είναι μισητό απ' τον λαό, και καταφέρνει ακόμη να ατσαλώσει την θέληση πολλών για αντίδραση-αντίσταση-ανυπακοή.
Πήγε λοιπόν ο Μανωλάκης στην Πνύκα και μίλησε για δημοκρατία.
Όπως μιλάει για δημοκρατία όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ο μικρός (ελάχιστος) Αλέξης.
Εννοώντας προφανώς την δημοκρατία της παράλυσης μιάς μεγαλούπολης για να μπορέσουν να κινηθούν με ασφάλεια οι λαοπρόβλητοι ηγέτες.
Εννοώντας οπωσδήποτε την δημοκρατία των τεσσάρων χιλιάδων αστυνομικών-μπράβων, και δεκάδων σωματοφυλάκων για την προστασία απ' την αγάπη του λαού.
Και ήταν λέει περήφανος που μιλούσε εκεί που γεννήθηκε η δημοκρατία, εκεί που συγκαλούνταν η εκκλησία του δήμου (η συνέλευση των Αθηναίων απ' τον 6ο μέχρι το τέλος του 4ου αιώνα π.Χ), χωρίς προφανώς να τολμήσει να ξεστομίσει τις δύο λεξούλεςπου περιγράφουν εκείνο το μοναδικό στην ιστορία του πολιτισμένου κόσμου όλων των εποχών πολίτευμα.
Εκείνες τις δύο λεξούλες που πλανιώνται σαν φάντασμα πάνω απ' την ολοκληρωτική-νεοναζιστική Ευρωπαϊκή "Ένωση", και που στοιχειώνουν τους πιό τρομαχτικούς εφιάλτες των τιποτένιων που λέγονται ηγέτες των χωρών της Ε.Ε., και των καθαρμάτων που αποτελούν την δοτή ηγεσία του υπερεθνικού οργανισμού "Ευρώπη Α.Ε.".
Δυό λεξούλες μόνον: άμεση δημοκρατία.
Το πραγματικό πολίτευμα των αρχαίων Αθηνών, το μόνο πολίτευμα που μπορεί να χαρακτηριστεί ως "δημοκρατία", η μονάκριβη εφαρμοσμένη κληρονομιά της αρχαίας Ελλάδας στην ανθρωπότητα όλων των αιώνων.
Αυτό το πολίτευμα που ξορκίζουν σαν κακό εφιάλτη τα αποβράσματα των τραπεζών, των μεγάλων διεθνών επιχειρήσεων, οι νεοναζιστές-δουλίτσες του φον-σακάτη.
Και οι Μανωλάκηδες και μικροί (ελάχιστοι) Αλέξηδες ξεφαντώνουν με τους πανηγυρικούς τους υπέρ της τάχα δημοκρατίας τους, μιάς κουτσής, ανάπηρης, ευνουχισμένης, τηλεκατευθυνόμενης αντιπροσωπευτικής "δημοκρατίας".
Η δημοκρατία τους όπως την έχουν εξελίξει και όπως την εννοούν στην "ενωμένη" Ευρώπη δεν είναι δημοκρατία.
Δημοκρατία χωρίς την συμμετοχή της κοινωνίας και χωρίς κοινωνικό κράτος δεν υπάρχει.
Είναι το προσωπείο ενός νέου έρποντος φασισμού, ενόςολοκληρωτισμού της ελίτ των τραπεζών και του χυδαίου πλούτου.
Αν θα τολμούσαν κάποτε μανωλάκηδες κι αλέξηδες να προφέρουν τις λέξεις "άμεση δημοκρατία", φλύκταινες και έλκη θα έβγαζαν στο στόμα, σαν βαμπίρ που τα είδε ο ήλιος θα καιγόντουσαν.
Το σύστημα έστειλε στον ιερό χώρο της Πνύκας τον Μανωλάκη, και τον κάθε μανωλάκη για να συλήσει τον χώρο, να τον μαγαρίσει, να οικειοποιηθεί μία έννοια που ποτέ δεν του ανήκε.
Σαν να θέλεις να βάλεις κοπριά στο σαλόνι για να το αχρηστεύεις για πάντα απ' την μυρωδιά που θα παραμείνει και μετά την απομάκρυνση της βρωμιάς.
Ο χώρος όμως είναι ιερός και δεν μιαίνεται.
Αντίθετα καίει, τσουρουφλίζει κάθε ιερόσυλο, βάζει στον μεγεθυντικό φακό την μικρότητά του και τις αισχρές επιδιώξεις του.
Στείλτε κι άλλους.
Στείλτε στίφη βαρβάρων της Παγκοσμιοποίησης..
Θα γίνουμε πιό δυνατοί!..
ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ
Το σύστημα μπορεί να είναι πανίσχυρο, αλλά πολλές φορές, πάμπολλες, δείχνει και πανηλίθιο.
Παράδειγμα οι επισκεψεις τύπου Μανωλάκη-μαριονέτας των τραπεζών, που αντί του επιθυμητού τους στόχου που είναι η προπαγάνδα και ο υπνωτισμός του πόπολου, και αντί να προσπαθεί (το σύστημα) να περάσει όσο το δυνατόν απαρατήρητο, και να κάνει την βρώμικη-εγκληματική δουλειά του όσο το δυνατόν πιό αθόρυβα, αντίθετα, με τυμπανοκρουσίες και επίδειξη μιάς πέτσινης και ούτε καν, μιάς πλαστικής δημοκρατίας, καταφέρνει να υπενθυμίσει τον λόγο για τον οποίο είναι μισητό απ' τον λαό, και καταφέρνει ακόμη να ατσαλώσει την θέληση πολλών για αντίδραση-αντίσταση-ανυπακοή.
Πήγε λοιπόν ο Μανωλάκης στην Πνύκα και μίλησε για δημοκρατία.
Όπως μιλάει για δημοκρατία όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ο μικρός (ελάχιστος) Αλέξης.
Εννοώντας προφανώς την δημοκρατία της παράλυσης μιάς μεγαλούπολης για να μπορέσουν να κινηθούν με ασφάλεια οι λαοπρόβλητοι ηγέτες.
Εννοώντας οπωσδήποτε την δημοκρατία των τεσσάρων χιλιάδων αστυνομικών-μπράβων, και δεκάδων σωματοφυλάκων για την προστασία απ' την αγάπη του λαού.
Και ήταν λέει περήφανος που μιλούσε εκεί που γεννήθηκε η δημοκρατία, εκεί που συγκαλούνταν η εκκλησία του δήμου (η συνέλευση των Αθηναίων απ' τον 6ο μέχρι το τέλος του 4ου αιώνα π.Χ), χωρίς προφανώς να τολμήσει να ξεστομίσει τις δύο λεξούλεςπου περιγράφουν εκείνο το μοναδικό στην ιστορία του πολιτισμένου κόσμου όλων των εποχών πολίτευμα.
Εκείνες τις δύο λεξούλες που πλανιώνται σαν φάντασμα πάνω απ' την ολοκληρωτική-νεοναζιστική Ευρωπαϊκή "Ένωση", και που στοιχειώνουν τους πιό τρομαχτικούς εφιάλτες των τιποτένιων που λέγονται ηγέτες των χωρών της Ε.Ε., και των καθαρμάτων που αποτελούν την δοτή ηγεσία του υπερεθνικού οργανισμού "Ευρώπη Α.Ε.".
Δυό λεξούλες μόνον: άμεση δημοκρατία.
Το πραγματικό πολίτευμα των αρχαίων Αθηνών, το μόνο πολίτευμα που μπορεί να χαρακτηριστεί ως "δημοκρατία", η μονάκριβη εφαρμοσμένη κληρονομιά της αρχαίας Ελλάδας στην ανθρωπότητα όλων των αιώνων.
Αυτό το πολίτευμα που ξορκίζουν σαν κακό εφιάλτη τα αποβράσματα των τραπεζών, των μεγάλων διεθνών επιχειρήσεων, οι νεοναζιστές-δουλίτσες του φον-σακάτη.
Και οι Μανωλάκηδες και μικροί (ελάχιστοι) Αλέξηδες ξεφαντώνουν με τους πανηγυρικούς τους υπέρ της τάχα δημοκρατίας τους, μιάς κουτσής, ανάπηρης, ευνουχισμένης, τηλεκατευθυνόμενης αντιπροσωπευτικής "δημοκρατίας".
Η δημοκρατία τους όπως την έχουν εξελίξει και όπως την εννοούν στην "ενωμένη" Ευρώπη δεν είναι δημοκρατία.
Δημοκρατία χωρίς την συμμετοχή της κοινωνίας και χωρίς κοινωνικό κράτος δεν υπάρχει.
Είναι το προσωπείο ενός νέου έρποντος φασισμού, ενόςολοκληρωτισμού της ελίτ των τραπεζών και του χυδαίου πλούτου.
Αν θα τολμούσαν κάποτε μανωλάκηδες κι αλέξηδες να προφέρουν τις λέξεις "άμεση δημοκρατία", φλύκταινες και έλκη θα έβγαζαν στο στόμα, σαν βαμπίρ που τα είδε ο ήλιος θα καιγόντουσαν.
Το σύστημα έστειλε στον ιερό χώρο της Πνύκας τον Μανωλάκη, και τον κάθε μανωλάκη για να συλήσει τον χώρο, να τον μαγαρίσει, να οικειοποιηθεί μία έννοια που ποτέ δεν του ανήκε.
Σαν να θέλεις να βάλεις κοπριά στο σαλόνι για να το αχρηστεύεις για πάντα απ' την μυρωδιά που θα παραμείνει και μετά την απομάκρυνση της βρωμιάς.
Ο χώρος όμως είναι ιερός και δεν μιαίνεται.
Αντίθετα καίει, τσουρουφλίζει κάθε ιερόσυλο, βάζει στον μεγεθυντικό φακό την μικρότητά του και τις αισχρές επιδιώξεις του.
Στείλτε κι άλλους.
Στείλτε στίφη βαρβάρων της Παγκοσμιοποίησης..
Θα γίνουμε πιό δυνατοί!..
ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ
http://koukfamily.blogspot.gr/
" ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΠΑΤΡΙΣ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ "
«Θρησκεία, Πατρίς, Οἰκογένεια»
Τοῦ Γιώργου Κακαρελίδη
Καθηγητοῦ Ἐφαρμογῶν στὴν Ἐπιχ. Ἔρευνα & Στατιστική τοῦ ΤΕΙ Δυτ. Ἑλλάδος
Στὴν ἀρχή, εἶχα σκεφθῆ ὑποψήφιους τίτλους, ὅπως πχ “τὶ τὸν κρατᾶτε ἀκόμα ἐκεὶ τόν Βούτση” καὶ ἄλλους, ἀναλόγου περιεχομένου, γιὰ ὅσα ἄθλια δήλωσε ὅπως, μεταξύ ἄλλων «ἠ Ἑλλάδα δεν μπορεῖ νὰ βασίζεται στό Πατρίς, Θρησκεία, Οἰκογένεια …. »(sic). Διότι ἄν τό τρίτο τῇ τάξει πολιτειακό ὄργανο, καταφέρεται ἱταμῷ τῶ τρόπῳ, ἐνάντια στόν πυρῆνα τὴς συγκρότησης οἱασδήποτε κοινωνίας, τότε κάτι δὲν πάει καλά μέ τό ὄργανο καί τήν κυβέρνησή του. Καὶ προοιωνίζονται δεινά. Ἄς δείξουμε, λοιπόν, σὲ αὐτούς, τί όλέθριες συνέπειες ἔχουν οἱ ἴδιοι οἱ δικοί τους ἀφορισμοί:
Θρησκεία: σημαίνει τὸ ἀξιακό σταθερό σύστημα ἀναφορᾶς μιᾶς κοινωνίας, ἐξωτερικό καὶ ὑπέρτερο οἱωνδήποτε ἀνθρωπίνων δράσεων ἤ συμβάσεων· ὅπως ἀκριβῶς μὲ τὰ συστήματα ἀναφορᾶς τῆς Φυσικῆς.
Βλεπετε, πόσο γελοῖο καταντᾶ, τό θέαμα τῶν βουλευτῶν νὰ ὁρκίζονται γιὰ τὴν τήρηση τοῦ Συντάγματος, στήν ... συνείδησή τους, δηλαδή στόν ἴδιο τὸν ἑαυτό τους; Ποὺ δὲν εἶναι ἴδιος! Τό πόσο λάστιχο εἶναι ἡ συνείδησή τους φάνηκε ἀπὸ τὀ ὅτι ψήφισαν ἀνερυθριάστως, ὅλα ὅσα καταργοῦν τὸ Σύνταγμα!!
Χωρίς τέτοιο ἀξιακό θρησκευτικό σύστημα στὸ ὁποῖο ὑπόκεινται ὅλοι, ἡ μόνη λογική συνεπὴς ἐπικράτηση, εἶναι τό «ὅ,τι φᾶμε, ὅ,τι πιοῦμε κι’ὅ,τι ἀρπάξει ὁ κῶλος μας».
Πατρίς: σημαίνει τὴν συγκεκριμένη γῆ τῶν Πατέρων, ὅπου λειτουργεῖ συγκεκριμένος Λαός, συντεταγμένα ὅμως ὡς Κοινωνία καὶ Πολιτεία, ὑπὸ τὸ προαναφερθέν σύστημα ἀξιῶν. Δηλαδή ὡς πολιτισμός, γιὰ τὴν ἑλληνική, τουλαχιστον, λογική περὶ Πολιτείας. Κι’ὄχι ὡς λάας, δηλαδή ἁπλῶς ἀπογεγραμμένος ὑπήκοος.
Βλέπετε γιατί εἶναι γελοῖα, τὰ φληναφήματα περὶ πολυπολιτισμικότητος καὶ τὀ ἀνοικτά σύνορα καὶ τὸ Αἰγαῖο ἀνήκει στά ψάρια του; Διότι χωρίς Πατρίδα, δηλαδή κανονιστικό πλαίσιο ἐφ’ὅλων (ἰσονομία), ποὺ πᾶντες ὁμονοοῦσι καὶ ἕκαστος προσεπιμαρτυρεῖ, ὁδηγούμαστε ἀκριβῶς στό δίκαιο τῶν ... ψαριῶν. Ὅπου τό μεγάλο τρώει τό μικρό. Σαφές;
Οἰκογένεια: τὸ ἐκ δεσμῶν αἵματος κύτταρο τῆς Πόλεως. Ποὺ ἀναλαμβάνει, ὑπὸ τῶν γονέων, τὴν δημιουργία, θρέψη, προστασία καὶ βασικὴ ἀνατροφή, τῶν μελλοντικῶν ἐνήλικων μελῶν τῆς κοινωνίας καὶ Πολιτείας, ἄνει σχεδόν ἀνταμοιβῆς, δια βίου ἀνασφάλειας καὶ μόνιμου ἄγχους γιὰ αὐτά.
Στὴν οἰκογένεια ἀναπτύσσεται τῷ πρῶτον, ἡ αἴσθηση ἀγάπης, κοινωνίας, ἱστορίας, ἀξιῶν, ἀμφισβήτησης καὶ συμμετοχῆς. Αὐτὸ, ποὺ στὴν γλῶσσα τῶν γιαγιάδων λεγόταν ὁρμἠνεια. Ἁλλά, κυρίως, ἀναπτύσσεται στὸ παιδί, ἡ αἴσθηση ὅτι εἶναι Πρόσωπικότητα κι’ὄχι ἄτομο.
Ἡ κατεδάφιση τῆς οἰκογένειας ὑποσκάπτει τὰ θεμέλια τῆς ἴδιας τῆς Πολιτείας. Ἡ μετατροπὴ μάλιστα τοῦ ἐξ αἵματος (ποὺ ἐγγυᾶται τὴν αὐτόβουλη καὶ έθελόθυτη ὑποχρέωση καὶ θυσία τῶν γονιῶν) σὲ συμβατικό ἐκκολαπτήριο, ἔχει σὰν λογικὴ συνέπεια τὸ νὰ ἀντιμετωπίσθῇ τό τέκνο, σὰν «καταναλωτικό» προϊόν. Μὲ ὅλα τὰ ἐπακόλουθα μιὰς ἐμπορικῆς ὑποχρέωσης. Ὅπως ἀντικατάστασης ἐλαττωματικοῦ ἤ κατευθυνόμενης χρήσης καὶ ὁ νοῶν νοεΐτῳ.
Τὸ ὅτι ὁ Πρωθυπουργός δὲν καταλαβαίνει ἀπὸ τέτοια συστήματα, φάνηκε ὅταν κατεδάφισε τήν ρήση τοῦ Σοφοκλέους «Οὐδὲ σθένειν τοσοῦτον ᾠόμην τὰ σὰ κηρύγμαθ᾽, ὥστ᾽ ἄγραπτα κἀσφαλῆ θεῶν νόμιμα δύνασθαι θνητὸν ὄνθ᾽ ὑπερδραμεῖν» (Σοφ. Ἀντιγ. 453-455), λέγοντας στό Εὐρωκ(υ)νοβούλιο ὅτι ὑπερτερεῖ τό δίκιο τῶν... ἀνθρώπων. Ἀντί τό ἐντελῶς ἀνάποδο. Πάπαλα τό μεταγενέστερο «Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις» (Πραξ.ε’29). Ἔ, λόγῳ αὐτῆς τῆς μικρᾶς ... παρανοήσεως, ὑπετάγη στό δίκιο τῶν ἀνθρώπων· Γερμανῶν, Γάλλων, Τραπεζιτῶν καὶ λοιπῶν, ὁ ἴδιος καὶ η χώρα.
http://koukfamily.blogspot.gr/
WINGS: Ένα αριστούργημα του κινηματογράφου – 1927
Για κινηματογράφο και θέατρο είχαμε γράψει ξανά στο παρελθόν, αλλά επ’ ευκαιρία του σημερινού κειμένου, είπα να εγκαινιάσουμε μια ξεχωριστή κατηγορία για τέττοια θέματα και να μαζέψουμε τα παλιά κείμενα σ’ αυτήν.
Το κείμενο μας αφορά την αμερικάνικη βωβή ταινία “Wings”, που για πολλούς κριτικούς υπήρξε σταθμός στον κινηματογράφο. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις 12 Αυγούστου του 1927 και έπαιξε στους κινηματογράφους για 63 εβδομάδες πριν μεταβεί σε κινηματογράφους δεύτερης διαλογής.
Παραγωγός της ταινίας ήταν η Lucien Hubbard και σκηνοθέτης ο William A. Wellman. Η ταινία κυκλοφόρησε από την εταιρεία Paramount Pictures. Πρωταγωνιστές ήταν οι Clara Bow, Charles “Buddy” Rogers και Richard Arlen. Μικρό ρόλο στην ταινία είχε και ο Gary Cooper, που τον βοήθησε να ξεκινήσει την καριέρα του στο Hollywood.
Το σενάριο της ταινίας έχει να κάνει με 2 άσπονδους φίλους, από την ίδια πόλη, που αγαπούν την ίδια κοπέλα. Στην ζωή του ενός υπάρχει ακόμη μια κοπέλα που περιπλέκει την ιστορία ακόμη περισσότερο. Εκείνη την περίοδο ξεσπά ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος και οι 2 άσπονδοι φίλοι κατατάσσονται στον στρατό σαν πιλότοι. Όσον αφορά το τέλος το αφήνω γι’ αυτούς που θα ενδιαφερθούν να δουν την ταινία.
Η ταινία απέσπασε εξαιρετικές κριτικές και κέρδισε 2 βραβεία. Το πρώτο ήταν το Best Picture (βραβείο καλύτερης παραγωγής) στην πρώτη κιόλας τελετή των βραβείων της Ακαδημίας ενώ το δεύτερο για Best Engineering Effects (μηχανικών εφέ). Όσον αφορά το 2οβραβείο ήταν το πρώτο και τελευταίο που δόθηκε στο είδος του. Τέτοια είδη βραβείων είχαν δοθεί ξανά προς τα τέλη της δεκαετίας του 30’.
Πέραν των βραβείων, το κινηματογραφικό αριστούργημα των Lucien Hubbard και William A. Wellman έμεινε στην ιστορία για τον τρόπο που παρουσίασε τις εναέριες πολεμικές μάχες κάτι που ενέπνευσε πολλές ταινίες μετέπειτα όπως το “Hell’s Angels” (1930), το “The Road To Glory” (1936), το “The Dawn Patrol” (1938) και “Von Richthofen and Brown” (1971). Επίσης, υπήρξε μια από τις πρώτες ταινίες που έδειξε γυμνό (το στήθος μιας κοπέλας) αλλά και το πρώτο φιλί μεταξύ αντρών στην ιστορία του κινηματογράφου. Εδώ θα πρέπει να αναφέρω πως αυτά έγινα προ εποχής Hays Code (1934), που επέβαλλε διάφορους περιορισμούς στους σκηνοθέτες.
Συνοψίζοντας να αναφέρω πως η ταινία “Wings” θεωρείτο για πολλά χρόνια χαμένη μέχρι που βρέθηκε αντίγραφό της στο αρχείο της Cinemathèque Francaise, στο Παρίσι, το 1992. Έκτοτε υπέστη πολλές διορθώσεις μέσω υπολογιστών προκειμένου να βελτιώσουν την ποιότητα της.
Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΗΣ ΕΥΦΥΊΑΣ
Η μελαγχολία της ευφυΐας
Posted on 13/09/2017 by Βεατρίκη Α
“Πριν από 2.500 χρόνια ο Αριστοτέλης υποστήριξε πως «δεν υπάρχει καμία μεγάλη ιδιοφυΐα χωρίς κάποια δόση παράνοιας». Σήμερα ο ισχυρισμός του αποδεικνύεται επιστημονικά καθώς πολυάριθμες μελέτες αποδεικνύουν πως η ευφυΐα σχετίζεται με την μελαγχολία.
Η μελαγχολία θεωρείται από την αρχαιότητα, στοιχείο διάκρισης. O πρώτος ορισμός της δόθηκε από τον Iπποκράτη τον 5ο π.X. αιώνα που τη συσχέτιζε με τη «μέλαινα χολή», ένα από τα τέσσερα υγρά συστατικά του ανθρώπινου σώματος. Ο Aριστοτέλης πρώτος παρατήρησε ότι εξέχουσες μορφές της φιλοσοφίας, της πολιτικής και των τεχνών συνέβαινε να είναι μελαγχολικοί. Υποστηρίζει ότι οι «περιττοί», όσοι δηλαδή διέπρεψαν στη φιλοσοφία, στην πολιτική, στην ποίηση και τις τέχνες ήταν μελαγχολικοί. Στον δειγματολογικό κατάλογο πρώτος μνημονεύεται ο Ηρακλής, και ακολουθούν ο Λύσανδρος ο Λακεδαιμόνιος, ο Αίας ο Τελλαμώνιος, ο Βελλεροφόντης, ο Εμπεδοκλής, ο Πλάτων και ο Σωκράτης. Ο Ηρακλής έζησε τα δυο παροξυσμικά περιστατικά του κράματος της μαύρης χολής. Ένα παθολογικό του χαρακτηριστικό αφορά στο φόνο των παιδιών του τα οποία διαπέρασε με βέλος σε μια κρίση μανίας (εξ ου και η τραγωδία του Ευριπίδη «Ηρακλής μαινόμενος» στην οποία ο Ηρακλής σκοτώνει και τη γυναίκα του). Ο Ιπποκράτης μιλάει επίσης για την «Ηράκλεια Νόσο». Ο Κικέρων στο Tusculanae disputations αποδίδει στον Αριστοτέλη την άποψη ότι όλοι οι ιδιοφυείς είναι μελαγχολικοί, αλλά και ο Σενέκας στο De tranquillitate animae αναφέρει πως κατά τον Αριστοτέλη η ιδιοφυία είναι ανάμικτη με την παραφροσύνη. Κατά τους σύγχρονους ερευνητές ο Αριστοτέλης άντλησε στοιχεία από το έργο του Θεοφράστου «Περί μελαγχολίας» το οποίο όμως έχει χαθεί. Υπάρχουν επίσης ενδείξεις και για τη μελαγχολία του ίδιου του Αριστοτέλη. Εν κατακλείδι, κατά τον Αριστοτέλη, όλοι οι άνθρωποι που έχουν διακριθεί σε κάποιο τομέα ήταν μελαγχολικοί. Η μαύρη χολή είναι ηθοποιός (ηθοποίηση). Διαμορφώνει συμπεριφορές και χαρακτήρες.
Ο Δημόκριτος και ο Πλάτων υποστήριζαν ότι κανείς δε μπορεί να είναι καλός ποιητής χωρίς μια θεία πνοή που να μπορεί να παραβληθεί με την τρέλα. Οι μελαγχολικοί είναι κατ’ ουσίαν ποιητές χάρη στην ένταση των διαθέσεων τους. Κατά τον Πλάτωνα οι ιδιοφυείς άνθρωποι είναι παρορμητικοί και έξαλλοι. Το ίδιο υποστηρίζει και ο Δημόκριτος αλλά και ο γιατρός Ρούφος από την Έφεσο (ειδικός στην μελαγχολία). Ο τελευταίος υποστηρίζει ότι αυτοί που έχουν οξύ πνεύμα και μεγάλη ευφυΐα πέφτουν εύκολα στην μελαγχολία επειδή έχουν γρήγορες μεταβολές και μεγάλη ικανότητα πρόβλεψης και φαντασίας (Κοπιδάκης Μιχάλης, Καθηγητής Κλασσικής Λογοτεχνίας Πανεπιστημίου Αθηνών,«Βελλεροφόντης, Ευριπίδης, Αριστοτέλης: περιττοί και μελαγχολικοί» στο «Ορώμενα, τιμή στον Αριστοτέλη», Συλλογικό έργο εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2002).
Η μελαγχολία στάθηκε λοιπόν μια από τις «αριστοκρατικές» εκείνες ασθένειες που γονιμοποίησαν την τέχνη, τη λογοτεχνία και τον φιλοσοφικό στοχασμό. Ο I. Kant κατέταξε τη μελαγχολία στη σφαίρα του Υψηλού ενώ ο W. Benjamin ανακάλυψε την αριστερή μελαγχολία. O Eμπεδοκλής, ο Σωκράτης και ο Πλάτων συγκαταλέγονται ανάμεσα στους επιφανείς μελαγχολικούς. Για τους καλλιτέχνες, της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού η εκκεντρικότητα ιδιοφυών δημιουργών, όπως του Μιχαήλ Άγγελου, του Γκόγια και του Μπετόβεν συνδέεται με μια βαθιά και διάχυτη μελαγχολία. Οι Σ. P. Kόλεριτζ και Tζον Kητς και ο Mπωντλέρ- που για να εκφράσει τη μελαγχολία επιλέγει την αγγλική λέξη «spleen-και ο Φρίντριχ Σέλινγκ στο βιβλίο του «Περί της ουσίας της ανθρώπινης ελευθερίας» θεωρούν τη μελαγχολία θεμέλιο της γνώσης. Το 1621 ο Pόμπερτ Mπέρτον δημοσιεύει την «Aνατομία της Mελαγχολίας», την πρώτη εμπεριστατωμένη σπουδή πάνω στο θέμα της μελαγχολίας.
Η μελέτη της Αλεξάνδρας Ρασιδάκη με τίτλο «Περί μελαγχολίας» (εκδ. Κίχλη, 2012) αντιμετωπίζει τη μελαγχολία ως πηγή δημιουργίας. Η σημαντική αυτή μελέτη κινείται μεταξύ της ιστορίας των ιδεών, της πολιτισμικής ιστορίας και της συγκριτικής γραμματολογίας και επιχειρεί να παρουσιάσει την πλούσια περί μελαγχολίας γραμματειακή και εικαστική παράδοση. Αντλώντας παραδείγματα από την ευρωπαϊκή ζωγραφική της Αναγέννησης και του Μπαρόκ, καθώς και από τη λογοτεχνία του 19ου και του 20ού αιώνα, αναδεικνύει την πολιτισμική διάσταση αλλά και τη διαχρονική αίγλη της μελαγχολίας.
Η Μελαγχολία νοείται ως κεντρικό θέμα της διανόησης των φιλοσόφων του Μεσαίωνα και της Ρομαντικής εποχής, ως στάση ζωής και ως δημιουργική ευφυḯα, συχνά δε ιδιοφυḯα. Η τρέλα του Αίαντα στο ομώνυμο έργο του Σοφοκλή, αλλά και η μανία του Ηρακλή στον Ευριπίδη, μεγάλα αποσπάσματα από τους πλατωνικούς διαλόγους, το έργο του Εμπεδοκλή, τα Ηθικά Νικομάχεια του Αριστοτέλη διαβάζονται με κέντρο τη Μελαγχολία. Η μελαγχολία συσχετίζεται με τον μονόλογο του Άμλετ, τα νέγρικα spirituals, το tango argentino, την παράδοση της flamenco, τα blues, τον Adorno και τον Freud, τη Julia Kristeva, ή και με το έργο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ή τον Γεώργιο Βιζυηνό, τον Παπαδιαμάντη, τον Καρυωτάκη, τον Λαπαθιώτη και άλλους μεγάλους Έλληνες συγγραφείς. Συνδέεται επίσης με τους Χένρι Τζέιμς, Ουίλιαμ Φώκνερ, Σκοτ Φιτζέραλντ, Χέρμαν Έσσε, Γκράχαμ Γκριν, Άγκαθα Κρίστι, Στίβεν Κινγκ, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Τ.Σ. Έλλιοτ, Νικολάι Γκόγκολ, Μάξιμ Γκόρκι, Κερτ Βόνεγκατ, Τενεσί Γουίλιαμς, Εμίλ Ζολά, Ιβάν Τουργκένιεφ, Αύγουστο Στρίνμπεργκ, Τ. Ουίλιαμς, Ε. Α. Πόε, Λέοντα Τολστόι, Μαίρη Σέλλεϋ, Τσαρλς Ντίκενς, Χέρμαν Μελβίλ, Μαρκ Τουέιν, Ονορέ ντε Μπαλζάκ, την Έμιλυ Ντίκινσον, την Σύλβια Πλαθ, τη Βιρτζίνια Γουλφ, τη Μαργκερίτ Ντυράς, τον John Keats, τον Λόρδο Byron αλλά και με ζωγράφους, όπως ο Vincent Van Gogh, ο Edvard Munch και πάρα πολλούς άλλους.
Ως δείγματα της ιδιαιτερότητας, ο ζωγράφος Σαλβαντόρ Νταλί μεγαλουργούσε μόνον σε ένα ακατάστατο περιβάλλον. Η θεϊκή έμπνευση εκφραζότανε μέσα από το απόλυτο χάος: αναποδογυρισμένα έπιπλα και διάσπαρτα ρούχα. Κι αν κάποιος είχε το θράσος να… συμμαζέψει την Αίθουσα Ζωγραφικής του, ο Νταλί κατεχόταν από απίστευτες εκρήξεις θυμού, εκσφενδονίζοντας βρισιές κι αντικείμενα, ώσπου η Θεά Έμπνευση να τον επισκεφτεί ξανά.
Η Σύλβια Πλαθ έγραφε: «…Ο ήχος του τίποτα – που ήσουν εσύ τρέλα; …Έχω υποφέρει τη φρικαλεότητα του ηλιοβασιλέματος… Καμένη μέχρι ρίζα… Τρομοκρατούμαι απ’ αυτό το μαύρο πράγμα – που κοιμάται μέσα μου…». Τελικά αυτό το μαύρο πράγμα την καταπίνει όπως και τη Βιρτζίνια Γουλφ που έβαλε πέτρες στην τσέπη του παλτό της, μπήκε και περπάτησε στη θάλασσα ώσπου πνίγηκε…
Γιατί πρέπει να θεωρήσουμε την Ντίκινσον «τρελή», όπως και η ίδια περιπαιχτικά αυτοαποκαλείται και όχι σοφή, αφού επέλεξε μια ζωή που της επέτρεπε να δημιουργεί; Γιατί να υποθέσουμε ότι έχασε απέχοντας, αντί να σκεφτούμε ότι επέλεξε να απέχει; Ο ψυχολόγος Daniel Nettle γράφει, «Είναι δύσκολο τελικά να αρνούμαστε ότι τα ισχυρότερα θεμέλια της δυτικής κουλτούρας έχουν χτιστεί από ανθρώπους με κάποια προδιάθεση τρέλας». Η διάνοια συχνά πορεύεται τόσο μπροστά από την εποχή της, ώστε συχνά ο φωτισμένος άνθρωπος παρεξηγείται ή παρερμηνεύεται από τους συγχρόνους του, ενώ αποθεώνεται από τις επόμενες γενιές. Χρειάζονται αιώνες γνώσης και πνευματικής εξέλιξης, για να κατανοηθεί το επίπεδο της διάνοιας.
Κλείνοντας παραπέμπω στον μεγάλο Έλληνα ποιητή Μ. Παπανικολάου:
Ήταν αλήθεια πως εζούσα κάποια ζωή ξεχωριστή,
ζούσα όπως ήθελεν η Μούσα κι όπως δεν ήθελε η ζωή.
Λοξά με κοίταζαν οι άλλοι σα να με παίρναν για τρελό,
κι ήταν για με χαρά μεγάλη μαζί τους πάντα να γελώ.”
Bρήκα αυτό το πόνημα της κ. Παναγιώτας Ψυχογιού ενδιαφέρον, γιαυτό και το αναδημοσιεύω φιλοξενώντας το. Η επιλογή του πίνακα δικιά μου και είναι » Ο χορός των πνευμάτων» » La danse de l’esprit» του Gao Xingjian, (Γκάο Σιντζιάν) , 2016
https://beatrikn.wordpress.com/
ΣΥΝΤΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ--Τα Αγαθά Του Πολυπολιτισμικού Εμπλουτισμού, ( VIDEO )
Τα Αγαθά Του Πολυπολιτισμικού
Εμπλουτισμού, Σύντομα Και Στην
Ελλάδα…! (Video)
Posted by Der Kamerad
ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗ UFO ΚΑΙ ΒΑΤΙΚΑΝΟ, Εξωγήινα αρχεία 2013
Γνωστοποίηση UFO και Βατικανό – Εξωγήινα αρχεία 2013
Αυτό το επεισόδιο διερευνά την πιθανότητα ότι το Βατικανό έχει επίγνωση της νοήμονος ζωής στο σύμπαν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Σύμφωνα με τους θεωρητικούς των UFO, το Βατικανό έχει στην κατοχή του γνώση για εξωγήινη ζωή, εδώ και αιώνες και θα μπορούσε να είναι το μέρος, μίας από τις μεγαλύτερες συγκαλύψεις στην ιστορία των UFO.
Να πω ότι είναι περίεργο το γεγονός ότι το Βατικανό έχει ήδη αποδεχθεί το γεγονός ότι «κατά πάσα πιθανότητα» υπάρχει και άλλη νοήμον ζωή στο σύμπαν, και αυτό ήταν μια πολύ περίεργη δήλωση λόγο του ότι η γραφειοκρατική οργάνωση του αργεί να κινηθεί προς τα εμπρός για κάθε θέμα που αντιμετωπίζει.
Μετά από όλα αυτά ο ίδιος οργανισμός ακόμα δεν δέχεται γυναίκες ως ιερείς και δεν επιτρέπει την αντισύλληψη.
Πηγή
Μετά από όλα αυτά ο ίδιος οργανισμός ακόμα δεν δέχεται γυναίκες ως ιερείς και δεν επιτρέπει την αντισύλληψη.
Πηγή
http://conspiracyfeeds.blogspot.gr/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Μαλβίνα Κάραλη – Ούτε και σήμερα ξύπνησα έξυπνη
Μαλβίνα Κάραλη – Ούτε και σήμερα ξύπνησα έξυπνη Σάββατο πρωί με Καρλ Φίλιπ Εμανουέλ Μπαχ στο Β&Ο. Οι Ισραηλίτες στην έρημο. Μουσική ε...
-
Ιούλιος: λαογραφία - παροιμίες- ήθη - έθιμα - τραγούδια 09:01 Σάββατο, 1 Ιουλίου 2017 ΓΙΟΡΤΕΣ ΕΛΛΑΔΑ Ιούλιος, Γιούλ...
-
Ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τους γλάρους Οι Γλάροι είναι θαλασσοπούλια, συνήθως γκρι ή άσπρο, συχνά με μαύρα σημ...
-
Το πρώιμο κύμα ψύχους στις ΗΠΑ – Πόσο σπάνιο είναι; Μία πρώιμη γεύση χειμώνα πήραν οι κάτοικοι των κεντροδυτικών πολιτειών στις ΗΠΑ εξαιτί...