ΔΥΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Δυο αστυνομικά από το καλοκαίρι

Posted by sarant στις 31 Αύγουστος, 2017

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα του Αυγούστου, και, παρόλο που το καλοκαίρι δεν έχει τελειώσει, είναι μια μέρα, όπως και να το κάνουμε, συμβολική. Όχι η τελευταία μέρα του καλοκαιριού, αλλά ίσως η πρώτη μέρα της τελευταίας φάσης του.

Το καλοκαίρι το έχουμε συνδέσει με το διάβασμα λογοτεχνικών βιβλίων, ανάμεσά τους και βιβλίων αστυνομικής λογοτεχνίας -ταιριάζει λοιπόν να αφιερώσω το σημερινό άρθρο σε δυο ελληνικά αστυνομικά βιβλία που διάβασα μέσα στο καλοκαίρι. Προλαβαίνετε να τα διαβάσετε κι εσείς.

Τα ελληνικά αστυνομικά μυθιστορήματα ποτέ δεν ήταν πολλά, αλλά τα τελευταία 20 χρόνια παρατηρείται μια άνθιση του είδους, που έχει βρει την ανάλογη ανταπόκριση από το κοινό. Αυτό το νέο ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα είναι αγκυρωμένο στην επικαιρότητα και στη σύγχρονη πραγματικότητα και ίσως σε αυτό να οφείλει και μεγάλο μέρος της αποδοχής και της έλξης του.

Εδώ που τα λέμε, το αστυνομικό δεν το διαβάζουμε μόνο για να βρούμε τον ένοχο, δεν είναι μόνο το στοιχείο του μυστηρίου που μας ελκύει -είναι και η περιγραφή των τόπων και των τύπων. Έχει περάσει ανεπίστρεπτα η εποχή όπου ο ντετέκτιβ συνέλεγε στοιχεία και στο τέλος καλούσε όλους τους εμπλεκόμενους στο σαλόνι για να τους ανακοινώσει τον ένοχο. Οπότε, το να διαβάζεις σύγχρονο ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα έχει και το παράπλευρο κέρδος ότι διαβάζεις για τη σημερινή Ελλάδα της κρίσης, που δεν έχει ίσως αποτυπωθεί όσο πρέπει στην υπόλοιπη λογοτεχνία (κι αν κάνω λάθος, με χαρά να μου το υποδείξετε).

Το πρώτο από τα δύο αστυνομικά μυθιστορήματα που θα παρουσιάσω σήμερα το είχαμε αναφέρει και στο καθιερωμένο βιβλιοφιλικό άρθρο μας στο οποίο προτείναμε βιβλία για το καλοκαίρι. Το είχε προτείνει ο φίλος μας ο Γιάννης Κουβάτσος, που το είχε διαβάσει. Πρόκειται για το μυθιστόρημα της Έλενας Ακρίτα «Το μυστικό της μπλε πολυκατοικίας».

Eίναι το δεύτερο αστυνομικό μυθιστόρημα της Έλενας Ακρίτα. Η Ακρίτα, που βέβαια έχει πίσω της πλούσια σταδιοδρομία σε πολλά και διάφορα είδη του λογοτεχνικού και μη πεζού λόγου, έκανε το ντεμπούτο της στο αστυνομικό μυθιστόρημα πέρυσι με το Φόνος πέντε αστέρων, που επίσης το είχα παρουσιάσει από εδώ, αν και στις αρχές του καλοκαιριού.

Το δεύτερο βιβλίο της έχει την ίδια ηρωίδα με το πρώτο, τη δημοσιογράφο Ελσινόρη Χατζή, που τώρα έχει βρει δουλειά σε εφημερίδα (πριν ήταν σε ιστότοπο), συζεί με τον Αντρέα που της είχε σώσει τη ζωή στο πρώτο βιβλίο αλλά δεν έχει χάσει τη συνήθεια να χώνει τη μύτη της σε επικίνδυνες υποθέσεις.

Η Ακρίτα γράφει για δύο κόσμους που τους ξέρει καλά, την αφρόκρεμα της μεγαλοαστικής τάξης των βορείων προαστίων και τον δημοσιογραφικό κόσμο. Η δράση περιστρέφεται γυρω από δύο πόλους: ο ένας είναι η διάσημη Μπλε πολυκατοικία των Εξαρχείων, όπου μετά τον Μινωτή και την Παξινού, τον Λεωνίδα Κύρκο, τη Λιλή Ζωγράφου και τον Φρέντυ Γερμανό έχει πιάσει τώρα διαμέρισμα ο Αντρέας της Ελσινόρης· ο δεύτερος είναι η επιβλητική πέτρινη έπαυλη Θεοτόκη στην Κηφισιά, όπου κατοικούν και ετοιμάζονται να γιορτάσουν την επέτειο των γάμων τους ο Αντώνης και η Ρεγγίνα Σκιαδά το γένος Θεοτόκη.

Ο Αντώνης Σκιαδάς, γόνος βιομηχάνων που ως φοιτητής είχε έντονη συμμετοχή στο αντιδικτατορικό κίνημα και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, ανήκει στην προβεβλημένη μειοψηφία εκείνων που εξαργύρωσαν την αγωνιστική τους δράση κατεβαίνοντας στην πολιτική με κάποιο από τα μεγάλα κόμματα, ενώ ο γάμος του με την αριστοκράτισσα Ρεγγίνα Θεοτόκη βοήθησε καθοριστικά την κοινωνική του καθιέρωση. Είχε την ατυχία να ηττηθεί στις εσωκομματικές έριδες, κάτι που τελικά αποδείχτηκε μεγαλη τύχη διότι έμεινε στο περιθώριο και τώρα, άφθαρτος από τη λαίλαπα της κρίσης, διεκδικεί την προεδρία της δημοκρατίας στις επόμενες προεδρικές εκλογές. Φαίνεται όμως πως κρύβει κάποιο ένοχο μυστικό από το παρελθόν.

Περισσότερα δεν θα πω για την υπόθεση. Το δεύτερο μυθιστόρημα της Ακρίτα διατηρεί τις αρετές που είχε το πρώτο, το μπρίο, τη μαστοριά και το χιούμορ, μάλιστα είναι πιο ώριμο από μερικές απόψεις, π.χ. η συγγραφέας έχει τιθασεύσει τον γλωσσικό της οίστρο και δεν παρασύρεται σε κάποιες υπερβολές που δεν μου είχαν αρέσει στο πρώτο βιβλίο. Μου άρεσαν πολύ οι περιγραφές του κέντρου της Αθήνας, ο δύσκολος τύπος της αναρχικής Γιολάντας δίνεται πειστικά, ενώ είναι πολύ συμπαθητική νότα το ειδύλλιο μεσηλίκων (είχα γράψει «γεροντικό» και τόσβησα ύστερα από κάποιους υπολογισμούς) του παλαιοροκά Ντίλαν με την κομμώτρια κυρία Άννα που την καταχεριάζει ο θρασυδειλος σύζυγός της.

Από την άλλη, και παρόλο που και τούτη τη φορά το φινάλε είναι δυνατό, δεν φτάνει την καθηλωτική δύναμη του προηγούμενου βιβλίου -αλλά τότε ο πήχης είχε ανέβει πολύ ψηλά.

Να σημειώσω ότι η δράση εκτυλίσσεται στην Ελλάδα της κρίσης και πιο συγκεκριμένα το καλοκαίρι του 2016. Μάλιστα, οι μεγαλοαστοί που συζητούν στη δεξίωση για την επέτειο των γάμων αδημονούν πότε θα πέσει η αριστερή κυβέρνηση που ασφαλώς δεν θα μπορέσει να περάσει την αξιολόγηση. Προς το παρόν, έμειναν με τη γλύκα.

Για να γκρινιάξω, ο φίλος μας ο Γιάννης Κ. είχε παραπονεθεί για την ανεπαρκή επιμέλεια του βιβλίου και έχει δίκιο. Υπάρχουν κάμποσα λάθη με πιο ενοχλητική την εντοιχισμένη επιγραφή στη βίλα της Κηφισιάς που λέει ότι η έπαυλις εθεμελιώθη υπό τον κόμη Θεοτόκη. Ή «υπό του» ή «από τον». Και το λάθος εμφανίζεται δύο φορές. Επίσης, στο τέλος τέλος του βιβλίου όπου κάποιος μιλάει ιταλικά (δεν θα πω ποιος είναι, αλλά κάτι μου λέει πως θα τον συναντήσουμε στο τρίτο βιβλίο, του χρόνου) χρησιμοποιεί μια γνωστή φράση αλλά λέει Si non e vero… ενώ στα ιταλικά λένε Se non è vero… Οι περισσότεροι Ελληνες λένε «si» αλλά οι Ιταλοί «se». Τέλος πάντων, αυτά είναι παρωνυχίδες.

Το δεύτερο αστυνομικό που θα παρουσιάσω σήμερα είναι του φίλου μου Παναγιώτη Κονιδάρη που σχολιάζει σπάνια και στο ιστολόγιο. Ο Κονιδάρης, φαρμακοποιός, σκακιστής (και προμπλεμίστας) και γενικώς άρχων του Μεγανησίου, κάνει με το βιβλίο αυτό το ντεμπούτο του στον στίβο της αστυνομικής λογοτεχνίας, όχι όμως και στη λογοτεχνία γενικώς -έχει γράψει δύο πολύ καλά ιστορικοφανταστικά μυθιστορήματα, το δεύτερο από τα οποία, την Πανάκεια, το είχα παρουσιάσει και εδώτις πρώτες μέρες της λειτουργίας του ιστολογίου.

Ο Κονιδάρης επίσης τοποθετεί τη δράση στη χτυπημένη από την κρίση Αθήνα, αλλά όχι στο παρόν παρά στο κοντινό μέλλον -και συγκεκριμένα στον Φεβρουάριο του 2025, που δεν απέχει δα και τόσο πολύ απο το σήμερα.

Από μια άποψη, το μυθιστόρημα του Κονιδάρη είναι δυστοπία, έστω και λάιτ. Η Αθήνα του 2025 είναι μουντή και παγωμένη. Όχι μόνο έχει βυθιστεί στην παρακμή της κρίσης, αλλά και η κλιματική αλλαγή, που έχει προχωρήσει σε αυτά τα οχτώ χρόνια, εχει φέρει περιόδους πολικού ψύχους σε όλη την Ευρώπη. Ωστόσο, οι ήρωές του προσπαθούν, και σε κάποιο βαθμό τα καταφέρνουν, να τα βγάζουν πέρα στην καθημερινή ζωή τους.

Ο κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος είναι ο αστυνόμος Α’ Έκτορας Ράντος, που έχει πτυχίο φυσικής αλλά σταδιοδρόμησε στην αστυνομία. Περίπου 40 χρονών, πρόσφατα χωρισμένος, μοναχικός, καλείται να διαλευκάνει τον φόνο της πρώην γυναίκας του, που είναι επίσης βουλευτίνα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Όπως συχνά συμβαίνει στα αστυνομικά, ο πρώτος φόνος αργά η γρήγορα ακολουθείται από έναν δεύτερο, και μετά από άλλους. Ο Ράντος πρέπει να βρει το νήμα που συνδέει τα θύματα, που φαινομενικά τουλάχιστον δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους -η βουλευτίνα, ένας συνταξιούχος δικαστής, ένας εκπαιδευτικός, ένας πολιτικός μηχανικός. Ωστόσο, ο δολοφόνος φροντίζει να σκηνοθετεί τους φόνους κάνοντας να πρωταγωνιστεί σε όλους το στοιχείο του πάγου.

Η αφήγηση ειναι πρωτοπρόσωπη και αυτό λειτουργεί θετικά, μια και βλέπουμε τα πάντα με τα μάτια του Ράντου και συμμεριζόμαστε τις αμφιβολίες και τα διλήμματά του. Ο Ράντος είναι πειστικός ήρωας, κάθε άλλο παρά παντοδύναμος, ενώ βρίσκει αρωγό του έναν μυστηριώδη «εξωτερικό συνεργάτη» της αστυνομίας, τον θρυλικό Καλοπροαίρετο.

Παρένθεση: Εδώ υπάρχει εσωτερικό αστείο. Όπως αποκαλύπτει ο Κονιδάρης στο επίμετρο, δανείστηκε το ψευδώνυμο και κάποια χαρακτηριστικά από τον «πραγματικό» Καλοπροαίρετο, ο οποίος έχει σχολιάσει αρκετές φορές παλιότερα και στο ιστολόγιό μας (μάλιστα έχουμε φιλοξενήσει και άρθρο του). Βέβαια, οι περισσότεροι αναγνώστες δεν ξέρουν τον διαδικτυακό Καλοπροαίρετο οπότε το αστείο λειτουργεί μόνο στους μυημένους.

Μου άρεσε πολύ ο Άλικος Πάγος. Ο Κονιδάρης έχει πλούσια φαντασία, όπως έχει δείξει και στα προηγούμενα βιβλία του, είναι πολύ πειστικός στις περιγραφές της ρουτίνας των αστυνομικών, χρησιμοποιεί με μαεστρία αλλά και με μέτρο το εύρημα της δυστοπίας και δίνει και μερικές ωραίες περιγραφές τόπων, όπως του κακόφημου ξενοδοχείου της Ομόνοιας.

Αν θέλω να βρω ένα ψεγάδι, θα ξεχωρίσω τις συζητήσεις για το Dark Web και τα διάφορα προγράμματα, που μου φάνηκαν χωρίς πολλή ουσία. Από την άλλη, το εύρημα για τη σχέση που έχουν μεταξύ τους τα φαινομενικώς άσχετα θύματα είναι έξυπνο και εύλογο. Δεν ξέρω αν ο Κονιδάρης λογαριάζει να συνεχίσει να γράφει αστυνομικά, πάντως ο Έκτορας Ράντος είναι συμπαθητικός ήρωας και θα αντέξει τη συνέχεια. Περιμένω να δω πώς θα χειριστεί ο συγγραφέας τη μελλοντολογική πτυχή.

Με δυο λόγια, έχουμε δυο βιβλία που αξίζει να διαβαστούν έστω και στο αποκαλόκαιρο -δεν θα το μετανιώσετε. Ελπίζω όμως να βγει ψεύτης  ο Κονιδάρης ως προς τις μετεωρολογικές προβλέψεις του!

https://sarantakos.wordpress.com/

ΠΩΣ Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΗΡΕΑΣΕ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΝΗΣΙΩΝ

Πως η αρχαία ιστορία επηρέασε την ονομασία των Ελληνικών νησιών

Τι σημαίνει «Σκύρος»; Ποια ήταν η Κέρκυρα; Και γιατί το όνομα της Αλοννήσου είναι λάθος; «Ταξιδεύουμε» στις ενδιαφέρουσες ονομασίες των Ελληνικών νησιών και αναζητάμε τις ρίζες και τις ετυμολογίες τους.

Ξέρατε ότι ο Νάξος ήταν ο θρυλικός ηγεμόνας των πρώτων αποίκων του ομώνυμου νησιού; Το ίδιο ήταν και ο Πάρος, για την Πάρο, ο Θάσος για την Θάσο, ο Ζάκυνθος για την Ζάκυνθο και ο Κέφαλος για την Κεφαλονιά. Γνωρίζατε ότι Κρήτη ονομαζόταν μία από τις νύμφες των Εσπερίδων, που φύλαγαν τα χρυσά μήλα στον κήπο των θεών, στη χώρα του Άτλαντα; Η δε Σύμη ήταν μία άλλη νύμφη, συζύγου του Γλαύκου, πρώτου κάτοικου του νησιού, ενώ ο Φολέγανδρος ήταν γιος του Μίνωα. 

Το ότι έπαιξε η αρχαία ιστορία ρόλο στην ονομασία των ελληνικών νησιών δεν μας κάνει εντύπωση. Ενδιαφέρον, όμως, παρουσιάζουν ονόματα νησιών που η ιστορία τους προσπερνά μία εμβληματική -και πιθανώς μυθική- φιγούρα. 

Όπως τα παρακάτω: 

Σύρος: Το όνομα Σύρος προέρχεται από τους πρώτους κατοίκους του νησιού, τους Φοίνικες. Σήμερα υπάρχουν δύο εκδοχές για την ονομασία αυτή. Σύμφωνα με την πρώτη, το όνομα προέρχεται από τη λέξη «ουσύρα» που σημαίνει ευτυχής, ενώ σύμφωνα με τη δεύτερη, προέρχεται από το «συρ» που σημαίνει βράχος. 

Σκύρος: Το νησί πήρε την ονομασία του από το άγριο πετρώδες έδαφός του. «Σκίρον» ή «σκύρον» σημαίνει «συντρίμμια πέτρας». 

Ανάφη: Η Ανάφη διατήρησε αναλλοίωτο το όνομά της από την αρχαιότητα και μάλιστα από την αρχαία μυθολογία. Σύμφωνα με αυτήν, οι Αργοναύτες επιστρέφοντας στη πατρίδα τους από την Κολχίδα έπεσαν σε καταιγίδα και παρασύρθηκαν στο ανοικτό πέλαγος, όπου ναυαγοί πλέον στη θάλασσα άρχισαν να εκλιπαρούν τον θεό Απόλλωνα να τους σώσει. Ο Απόλλωνας ανταποκρινόμενος στις εκκλήσεις τους διέχυσε φως υπό μορφή κεραυνού οπότε είδαν μπροστά τους να ξεπροβάλει από τη θάλασσα ολόκληρο νησί το οποίο κατάφεραν να προσεγγίσουν. Εκεί οι Αργοναύτες ανήγειραν βωμό προς τιμή του Απόλλωνα του «Αιγλήτη» (= αυτού που λάμπει, Αίγλη) και ονόμασαν το νησί Ανάφη (εκ του ρήματος αναφαίνω). 

Μύκονος: Η ονομασία Μύκονος, γνωστή από αρχαία νομίσματα και επιγραφές, αποδόθηκε από την παράδοση στον επώνυμο ήρωα Μύκονο, απόγονο του μυθικού βασιλιά της Δήλου Ανίου, γιου του Απόλλωνος και της νύμφης Ροιούς, κόρης του Διονύσου. 

Σαντορίνη: Το όνομα της νήσου «Θήρα» προέρχεται από τον αρχαίο Σπαρτιάτη Θήραν που αποίκησε πρώτος το νησί. Το δε όνομα «Σαντορίνη», όμως, προέρχεται από τους διερχόμενους Φράγκους Σταυροφόρους οι οποίοι κατά το πέρασμα τους στέκονταν για ανεφοδιασμό κοντά σε εκκλησία της Αγίας Ειρήνης (Σάντα Ειρήνη) η οποία υπήρχε στο νησί. 

Ικαρία: Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για την προέλευση της ονομασίας του νησιού. Μία από αυτές αναφέρεται στην φοινικική ρίζα «-καρ» και στον λαό των Κάρων, της Μικράς Ασίας. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, όμως, το νησί ονομάζεται Ικαρία από τον μύθο του θρυλικού Ικάρου, που με τον θάνατό του εκεί έδωσε το όνομά του στο Ικάριο πέλαγος. 

Σκιάθος: Το όνομα της Σκιάθου, φημολογείται ότι προέρχεται από τις λέξεις «σκιά» και «Άθως», καθώς το νησί βρίσκεται γεωγραφικά -και μεταφορικά- στην σκιά του Αγίου Όρους. 

Αλόννησος: Το όνομα Αλόννησος δόθηκε επί Όθωνα, το 1838, με πρόταση του τότε Υπουργείου Εσωτερικών σε αντικατάσταση του προηγουμένου ονόματος Λιαδρόμια ή Ηλιοδρόμια, καθώς έτσι αναφερόταν στη Διοικητική διαίρεση της Ελλάδας του 1828. Από μετέπειτα έρευνα αυτό διαπιστώθηκε ως λάθος, δεδομένου ότι κατά την αρχαιότητα η Αλόννησος ήταν άλλο νησί (άγνωστο το ποιο). Παρά ταύτα το όνομα παραμένει ως έχει για το νησί, το οποίο κατά τους αρχαίους Έλληνες λέγονταν «Ίκος». 

Λήμνος: Η λέξη Λήμνος κατά μία εκδοχή -των φοινικιστών- είναι φοινικική και σημαίνει λευκή, άσπρη, λαμπερή. Όμως ουδεμία σχέση μπορεί να έχουν αυτές οι ονομασίες με το ηφαιστειογενές νησί. Άλλες εκδοχές υποστηρίζουν πως το όνομα Λήμνος προέρχεται είτε από την ομηρική λέξη «λήιον», που προσδιορίζει το σπαρμένο χωράφι, τον αγρό, ή από τις αρχαίες ελληνικές λέξεις «ληίς» (που σημαίνει κοπάδι) + «μήλο» (που σημαίνει πρόβατο), δηλαδή νήσος κοπαδιών αιγοπροβάτων. Η τελευταία αυτή εκδοχή φέρεται και η επικρατέστερη, επειδή η Λήμνος είναι το πεδινότερο νησί του Αιγαίου με μεγάλη παραγωγή αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων, ήδη από την αρχαιότητα. 

Λέρος: Το μεγαλύτερο μέρος της Λέρου είναι σχετικά επίπεδο και με χαμηλά βουνά (το υψηλότερο σημείο είναι το Κλειδί 320 μ.). Για αυτό το νησί πήρε το όνομά του από την αρχαία ελληνική λέξη «λέρος» που σημαίνει ομαλός, επίπεδος. 

Ρόδος: Από την αρχαία εποχή έχει επικρατήσει ο συσχετισμός του ονόματος με το ομώνυμο λουλούδι, ιερό στον θεό Ήλιο. Γι’αυτό και τα νομίσματα της Ρόδου παρίσταναν από το ένα μέρος του κεφάλι του Ήλιου και από το άλλο το Ρόδον. 

Κέρκυρα: Σύμφωνα με πολλούς μελετητές το όνομα οφείλεται στην νύμφη Κέρκυρα, κόρη του ποταμού Ασώπου. Ο θεός Ποσειδώνας αγάπησε την όμορφη κοπέλα, την έφερε στο νησί και του έδωσε το όνομά της. Από τον έρωτά τους έφερε στη ζωή τον Φαίακα, τον μυθικό γενάρχη των Φαιάκων.

Πολλοί μελετητές πιστεύουν ότι ο μύθος της νύμφης Κέρκυρας συνδέεται ετυμολογικά με την λέξη «κορυφώ» από την ακρόπολη που βρίσκεται απέναντι από το σημερινή πρωτεύουσα. Από την λέξη «κορυφώ» προήλθε στην συνέχεια η λατινογενής ονομασία Corfu, με την οποία είναι γνωστό το νησί στο εξωτερικό.

Κύθηρα: Αρκετές φορές τα Κύθηρα άλλαξαν ονομασία. Οι κατά καιρούς ηγεμόνες του νησιού του προσέδιδαν διάφορα ονόματα. Τον μεσαίωνα λεγόταν Κυθουρία και Τσερίγο ή Τσιρίγο, όνομα που του έδωσαν οι Ενετοί ναυτικοί. Λεγόταν και Φοινικούντα κάποτε, γιατί πολύ παλιά υπήρξαν τα Κύθηρα αποικία των Φοινίκων. Η ονομασία «Κύθηρα» τους δόθηκε από την Αφροδίτη, την προστάτιδα του νησιού κατά την αρχαιότητα, που εδώ την έλεγαν Κυθήρια ή Κυθέρεια, από το ρήμα «κεύθω», το οποίο σημαίνει «κρύπτω τον έρωτα στην κοιλία». 

Έλενα Μπούλια 

Πηγή: conspiracyfeeds.blogspot.gr

το είδαμε ΕΔΩ 

http://koukfamily.blogspot.gr/

ΝΑΝΟΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ; " ΟΧΙ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ "

Νανοτεχνολογία; «Οχι, ευχαριστώ»

Η κατάδυση σ΄ έναν κόσμο πιο μικρό και από τις τρίχες των μαλλιών μας κρύβει πολλές εκπλήξεις.

Μας αποκαλύπτει σωματίδια που τα συναντούμε όλο και πιο συχνά σε τροφές,κρέμες για τον ήλιο,επάνω σε ρούχα και στρατιωτικές στολές.

Πόσο ακίνδυνη είναι όμως η παρουσία τους όταν καταφέρνουν να εισχωρήσουν στον οργανισμό μας;

Οι πρώτοι άποικοι του Νέου Κόσμου, μη διαθέτοντας ψυγεία ούτε καν με απλό πάγο έριχναν ένα ασημένιο νόμισμα μέσα στο γάλα για να καταφέρουν να μην ξινίσει πολύ γρήγορα. Οι απόγονοί τους σε διάφορα σημεία των Ηνωμένων Πολιτειών μπορούν να αφήνουν πια τα νομίσματα στην τσέπη τους και να χρησιμοποιούν την τελευταία λέξη της (νανο)τεχνολογίας για να διατηρούν το γάλα τους σε καλή κατάσταση. Αν όμως αυτός ο τρόπος είναι λιγότερο επικίνδυνος για την υγεία τους από τον πρώτο εκείνο με το νόμισμα δεν είμαστε ακόμη σίγουροι.

Για την ανάπτυξη της νανοτεχνολογίας πρέπει να κατανοήσουμε τη συμπεριφορά και στη συνέχεια να ελέγξουμε την ύλη σωμάτων με τη μία τουλάχιστον διάστασή τους να μην ξεπερνάει σε μήκος τα 1 ως 100 νανόμετρα (όταν το ένα νανόμετρο ισοδυναμεί με το ένα δισεκατομμυριοστό του μέτρου). Διότι εκεί εμφανίζονται μοναδικά φαινόμενα που δίνουν τη δυνατότητα ανάπτυξης νέων προϊόντων και συστημάτων.

«Νανο-»: ελληνοπρεπές αλλά ιαπωνικό

Το καθ΄ όλα τα συνθετικά συστατικά του ελληνοπρεπές όνομα εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε επιστημονική δημοσίευση του Ιάπωνα Νόριο Τανιγκούτσι, το 1974, αν και από το 1959 ο γνωστός Φυσικός που δεν ζει πια Ρίτσαρντ Φάινμαν σε μια ομιλία του είχε περιγράψει τη δράση ενός ρομπότ, που θα κατασκεύαζε ένα μικρότερο και αυτό με τη σειρά του ένα μικρότερο και έπειτα από οκτώ περίπου διαδοχικές σμικρύνσεις θα το είχαμε φθάσει σε τέτοιο μέγεθος ώστε να μπορεί να κινείται άνετα μέσα στο ανθρώπινο σώμα και να κάνει χειρουργικές επεμβάσεις. 

Σήμερα ακόμη η ιδέα του Φάινμαν τρομάζει τους ερευνητές αφού οι μηχανές που θα έπρεπε να φτιάξουν στην αρχή θα ήταν οι συναρμολογητές (assemblers) και οι μηχανές αντιγραφής για την αναπαραγωγή των συναρμολογητών. Αυτά τα δύο μόνον είδη, θεωρητικά, θα ήταν αρκετά για να κατασκευάζουν και να διαχειρίζονται άτομα και μόρια. Μόνο που θα χρειάζονταν εκατομμύρια χρόνια ώσπου να καταφέρουμε με τη βοήθειά τους να συναρμολογήσουμε κάτι χειροπιαστό στον δικό μας κόσμο και στις δικές μας κλίμακες. ΄Η αλλιώς, για να πάρουμε κάτι σε αυτή τη ζωή θα έπρεπε τρισεκατομμύρια συναρμολογητές και αντιγραφείς να εργάζονται ταυτόχρονα. Πάντως ο χώρος που θα καταλάμβαναν δεν θα ήταν παραπάνω από ένα κυβικό χιλιοστό και το όνειρο των κατασκευαστών τους, που παραμένει ως αίτημα και αντικείμενο έρευνας, είναι ότι έτσι θα μπορούσαν να παράγουν τρόφιμα για όλους τους ανθρώπους στον πλανήτη και πολύ φθηνά μάλιστα, επηρεάζοντας και την παγκόσμια οικονομία.

Νανο-όνειρα διά πάσαν νόσον

Επιπλέον υπάρχουν σχέδια για ρομπότ-χάπια που θα τα πίνουν οι ασθενείς και εκείνα, όντας κατάλληλα προγραμματισμένα, θα μπορούν να επαναφέρουν τα καρκινικά κύτταρα στην ορθή τους λειτουργία και να καταπολεμούν σε μετωπικές συγκρούσεις τους ιούς ή τουλάχιστον να προσβάλλουν πολύ πιο εύστοχα τις εστίες μόλυνσης στον οργανισμό μας. Ονειρα που φθάνουν και πολύ πιο ψηλά, ως και την επισκευή της οπής του όζοντος.

Αυτοί οι νανομηχανισμοί είναι προς το παρόν άπιαστοι και φαίνεται να είναι δύσκολο να κατασκευαστούν. Σήμερα φτιάχνονται μόνο νανο-σύρματα που τείνουν να ξεπεραστούν από τους νανοσωλήνες τους κατασκευασμένους με τη βοήθεια ατόμων άνθρακα.

Φανταζόμαστε ένα επίπεδο φύλλο από άτομα άνθρακα που είναι διατεταγμένα σε μια εξαγωνική δομή και αυτό το τυλίγουμε έτσι ώστε να σχηματιστεί κυλινδρικός (νανο)σωλήνας. Είναι πολύ πιο ανθεκτικός από χάλυβα και έξι φορές ελαφρύτερος. Κατασκευάζοντας αυτοκίνητα από τέτοιους σωλήνες θα κερδίσουμε σε βάρος υλικού, σε ασφάλεια των επιβατών ενώ θα γίνεται και οικονομία στα καύσιμα.

Επτακόσια πενήντα σφαιρίδια του ενός νανόμετρου παρουσιάζουν μεγαλύτερη επιφάνεια επαφής με άλλα σώματα από την επιφάνεια ενός σφαιριδίου με ακτίνα ενός χιλιοστού, άρα είναι πιο ενδεδειγμένα για να μεταφέρονται έτσι φαρμακευτικές ουσίες μέσα σε έναν οργανισμό. Επιπλέον οι μικρές τους διαστάσεις τους επιτρέπουν να περνούν από μεμβράνες που κανονικά δεν επιτρέπουν σε ουσίες με μεγαλύτερα μόρια να διεισδύσουν. Και εδώ εμφανίζονται ερευνητές που πιστεύουν ότι τα «πλεονεκτήματα» αυτά θα μπορούσαν να θεωρηθούν και μειονεκτήματα.

Οταν το ασήμι δεν είναι «χρυσός»

Νανο-ρομπότ σαν αυτό της φωτογραφίας θα μπορούσαν μια μέρα να γιατρεύουν τον οργανισμό μας εκ των ένδον, αυτοκινούμενα μέσα στις αρτηρίες μας Εμφανίστηκαν πριν από τρία χρόνια κάποια ρούχα που έκανα απίστευτα πράγματα. Δεν λερώνονταν, εμπόδιζαν όποιον τα φορούσε να κρυώσει και σκότωναν τα μικρόβια. Με τη βοήθεια της Χημείας κατασκευάστηκαν και με τη βοήθεια του πρακτικού μυαλού κάποιου ερευνητή έχασαν τη λάμψη τους.

Οι βαμβακερές ίνες πρώτα περνούν μια επεξεργασία με αμμώνιο και εποξικές ουσίες που θα τις κάνουν να αποκτήσουν θετικά φορτία. Μετά, σωματίδια αργύρου σε μέγεθος 10-20 νανόμετρα περίπου ανακατεύονται με κιτρικό οξύ φτιάχνοντας ένα υγρό μείγμα που τα κρατά σε σωστή απόσταση μεταξύ τους ενώ έχουν αποκτήσει και αρνητικό φορτίο. Οταν βρεθεί στο διάλυμα αυτό βαμβακερό ύφασμα με θετικά φορτία στις ίνες του τα αρνητικά σωματίδια του αργύρου σπεύδουν να τις περιτριγυρίσουν, και πολύ στενά μάλιστα, δημιουργώντας ένα σχεδόν αδιαπέραστο προστατευτικό στρώμα. Ο άργυρος έχει αντιβακτηριδιακές ιδιότητες και γι΄ αυτό οι άποικοι έριχναν τα ασημένια νομίσματα στις κανάτες με το γάλα, για να το κρατήσουν όσο γίνεται μακριά από βλαβερές διεργασίες. Δρα σαν ένα είδος «αρνητικού» καταλύτη αδρανοποιώντας το ένζυμο που τα μικρόβια χρειάζονται για μεταβολισμό του οξυγόνου.

Αμερικανοί ερευνητές χρηματοδοτούμενοι από τον στρατό ξόδεψαν περισσότερα από 20 εκατ. δολάρια για να κατασκευάσουν αυτά τα υφάσματα. Επειδή είχαν διαπιστώσει από τον πόλεμο στο Κουβέιτ ότι οι στρατιώτες είχαν απώλειες από μολύνσεις εξαιτίας των βρώμικων ρούχων τους. Σκέφθηκαν λοιπόν να φτιάξουν εσώρουχα που να μπορούν να μείνουν άπλυτα για μερικές εβδομάδες και στολές που επάνω στο περίβλημα του αργύρου να κολλούν με ειδική επεξεργασία ουσίες ικανές να απωθούν το νερό και τα σωματίδια των ρύπων. Οπότε με ένα τίναγμα να μένουν οι στολές καθαρές και αδιάβροχες.

Επιπτώσεις στο περιβάλλον

Μόνο που και ο άργυρος όπως και τα αντιβιοτικά δεν κάνουν διάκριση ανάμεσα σε καλά και κακά μικρόβια, τα εξουδετερώνουν όλα. Κάποια όμως από αυτά τα μικρόβια μας είναι πολύ χρήσιμα έχοντας την καλή συνήθεια να απαλλάσσουν τα νερά από τα νιτρικά που κατακλύζουν τον υδροφόρο ορίζοντα όταν η βροχή, περνώντας από το χώμα των υπερβολικά πουσαρισμένων με νιτρολιπάσματα αγρών, τα παρασύρει και αυτά στην πορεία προς τα κάτω. Και για όποιον αναρωτηθεί τι σχέση έχει αυτό με τα τελευταίας (νανο)τεχνολογίας σούπερ-ντούπερ ρούχα θα πρέπει να ξέρει κάτι και για τις έρευνες που έγιναν στην Ελβετία.

Ερευνητές δημοσίευσαν τα αποτελέσματα των ερευνών τους στο περιοδικό «Εnvironmental Science andΤechnology» για διάφορα υλικά, όπως το βαμβάκι, το νάιλον, ο πολυεστέρας, επεξεργασμένα με νανοσωματίδια αργύρου και τα έπλυναν στο πλυντήριο. Τα νερά του ξεβγάλματος δεν τα πέταξαν αλλά έκαναν αναλύσεις για την περιεκτικότητα σε νανοσωματίδια αργύρου. Και βρήκαν ότι για το καθένα χανόταν ήδη ως τη δεύτερη πλύση το 25% ως 35% του αργύρου- κάποια έχαναν και το 50%. Και πού πήγαιναν μαζί με το νερό; Στην αποχέτευση αλλά αυτό το νερό δεν είναι καλό να πάει αλλού διότι τα νανοσωματίδια του αργύρου θα σκοτώσουν τα καλά μικρόβια που καθαρίζουν το νερό κ.λπ. κ.λπ. Και όπως φαίνεται, όλη αυτή η αντιβακτηριδιακή και αποσμητική τρέλα με τα ρούχα της εργασίας και του αθλητισμού τα εμβαπτισμένα στα νανοσωματίδια μάλλον κάποια στιγμή πρέπει να κοπάσει.

Ψύλλοι στ΄ αφτιά

Στην αρχή με υπερηφάνεια οι εταιρείες έγραφαν έξω από τις συσκευασίες ότι στο προϊόν μέσα υπάρχει και κάτι από νανοτεχνολογία. Τώρα τα πράγματα άρχισαν να θολώνουν. Συστατικά που τα θεωρούσαμε ακίνδυνα έρχονται κάποιοι ερευνητές και μας λένε ότι: ξέρετε, ναι μεν μπορεί να ήταν ακίνδυνα για να τα καταναλώσετε όταν ήταν σε άλλες διαστάσεις, τώρα που έρχονται σε διαστάσεις... νανοτεχνολογικές δεν μπορείτε να είστε το ίδιο σίγουροι. Και δεν πρόκειται μόνο για τη χρήση σε νέου είδους υφάσματα, φτιαγμένα για να μη λερώνονται εύκολα και για να μη μυρίζουν, που τους πρώτους πανηγυρισμούς έχει διαδεχθεί τόσος σκεπτικισμός και κάποιες εταιρείες θεωρούν ότι θα είναι καλύτερα για τα προϊόντα τους να μην αναφέρεται η λέξη «νανοτεχνολογία», αλλά και για κρέμες, οδοντόπαστες, αποσμητικά.

Βέβαια κανονικά δεν (θα έπρεπε να) είναι στο χέρι τους το αν θα γράφουν την πλήρη σύσταση αλλά προς το παρόν υπάρχει το παραθυράκι. Αν θέλουμε δεν γράφουμε για μια ουσία που έχει κριθεί ακίνδυνη ότι είναι σε μέγεθος νανοσωματιδίων, αν και τώρα, επειδή έχει για τον ίδιο όγκο ουσίας αυξηθεί εξαιρετικά η επιφάνεια (αυξήθηκαν τα σωματίδια) και η επιφάνεια δίνει το «έδαφος» για αντιδράσεις, μπορεί να έχει αλλάξει η τοξικότητά της. Αφού μάλιστα, όπως λέγεται, κάποια υλικά σε μορφή νανοσωματιδίων έχουν την ίδια κακή βελονοειδή δομή που παρουσίαζε και ο επικίνδυνος για τους πνεύμονες αμίαντος.

Τα πρώτα «κρούσματα»

Τον Αύγουστο του 2009-ακόμη χειρότερα- δημοσιεύεται μια εργασία στο περιοδικό «Εuropean Respiratory Journal» όπου για πρώτη φορά έχουμε τον ισχυρισμό ότι νανοσωματίδια είναι υπεύθυνα για τον θάνατο δυο εργατριών στην Κίνα και την πρόκληση παράξενων αναπνευστικών βλαβών σε άλλες πέντε που εργάζονταν σε βιομηχανία χρωμάτων. 

Τον Νοέμβριο του 2009 εμφανίζεται στο Νature Νanotechnology κάτι ακόμη πιο ανησυχητικό. Εγινε ένα πείραμα προσομοίωσης της μεμβράνης που αποτελεί τον αιματοεγκεφαλικό φραγμό και εμποδίζει βλαβερές ουσίες από το αίμα να εισχωρήσουν στον εγκέφαλο. Εφτιαξαν μια τεχνητή τέτοια μεμβράνη και έβαλαν από τη μια πλευρά νανοσωματίδια κοβαλτίου-χρωμίου και από την άλλη ανθρώπινα κύτταρα. Και διαπίστωσαν ότι χωρίς να υπάρξει επαφή, εξ αποστάσεως και μόνο, εμφανίστηκε βλάβη στο DΝΑ των κυττάρων. Δεν ξέρουν ακόμη αν αυτό συμβαίνει μόνο με το κοβάλτιο-χρώμιο ούτε πώς ακριβώς δίνεται το σήμα για να εμφανιστεί αυτή η αλλοίωση αλλά τα αποτελέσματα ανησύχησαν πολύ τον επιστημονικό κόσμο. Η συνέχεια θα έχει ενδιαφέρον, αρκεί να μη γίνουν προσπάθειες συσκότισης.

ΤΟ ΞΕΡΑΤΕ;

Από το 1920 χρησιμοποιήθηκαν νανοσωματίδια για να βελτιωθούν οι ιδιότητες των ελαστικών για τα αυτοκίνητα.

Οι καλλιτέχνες τον Μεσαίωνα χρησιμοποιούσαν νανοσωματίδια χρυσού για να επιτύχουν λαμπρό κόκκινο χρώμα στις μεγάλες συνθέσεις στα παράθυρα των εκκλησιών (ο χρυσός, λεπτά διαμερισμένος σε μέγεθος νάνο-, παρουσιάζεται να έχει χρώμα κόκκινο και όχι χρυσαφί!).

Νανοσωματίδια μεγέθους 70 νανομέτρων μπορούν να εισχωρήσουν στους πνεύμονες. Οταν δεν ξεπερνούν τα 50 νανόμετρα εισχωρούν και στα κύτταρα ενώ κάτω από 30 νανόμετρα εισχωρούν και στον εγκέφαλο.

Σωματίδια ουσιών που δεν γίνονται αντιληπτά από το ανοσοποιητικό σύστημα εμφανίζουν ιδιότητες άγνωστες σε μεγαλύτερες διαστάσεις. Για παράδειγμα, το οξείδιο του αργιλίου που χρησιμοποιείται στην οδοντιατρική σαν αδρανές υλικό σε νανο-διαστάσεις των ίδιων σωματιδίων μπορεί να εκρήγνυται αυθόρμητα και γι΄ αυτό εξετάζουν τη χρησιμοποίησή του ως καυσίμου σε πυραυλικά συστήματα.

Οι αντηλιακές κρέμες με νανοσωματίδια από οξείδιο του ψευδαργύρου και οξείδιο του τιτανίου είναι εντελώς διαφανείς, διότι το μικρό τους μέγεθος δεν επιτρέπει στο φως να σκεδάζεται, όπως γίνεται με τις συνηθισμένες κρέμες όπου τα σωματίδια της αντηλιακής ουσίας είναι πολύ μεγαλύτερα και σκεδάζουν, δηλαδή διασκορπίζονται σε όλες τις κατευθύνσεις, όλα τα μήκη κύματος. Αυτό έχει ανοίξει την όρεξη των εταιρειών που πιστεύουν ότι θα τις προτιμήσει ο καταναλωτής.

ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΝΑΝΟΚΟΣΜΟ

Οταν μιλούμε για νανοτεχνολογία σημαίνει ότι θα μπούμε σε έναν κόσμο όπου η βάση μέτρησης του μήκους είναι το δισεκατομμυριοστό του μέτρου, δηλαδή το 0,000 000 001 του μέτρου, που συμβολίζεται με τους χαρακτήρεςnm. 

Για να εξοικειωθούμε με τον κόσμο αυτόν μπορούμε να κάνουμε κάποιες συγκρίσεις:

Το 1 μέτρο είναι τόσο πιο μεγάλο από το 1 nm όσο πιο μεγάλη είναι περίπου η Γη σε σχέση με μια μπάλα του γκολφ.

Κατά 1 νανόμετρο μεγαλώνουν τα γένια μας όση ώρα διαρκεί ένα ξύρισμα.

Η διάμετρος από μια τρίχα μαλλιών είναι 50 000 νανόμετρα. Το κεφάλι μιας καρφίτσας δεν είναι μεγαλύτερο από 2 χιλιοστά,άρα είναι κατά 1 εκατομμύριο φορές μεγαλύτερο από ένα νανοσωματίδιο των 2 νανομέτρων.

Η απόσταση μεταξύ δύο ατόμων άνθρακα μέσα σε ένα μόριο είναι κατά μέσο όρο ένα δέκατο του νανομέτρου. Η διπλή έλικα του DΝΑ έχει διάμετρο περίπου 2 νανόμετρα.

Το μέγεθος των ατόμων γενικά δεν ξεπερνάει το 1 νανόμετρο.

Τα παραδεκτά όρια του νανόκοσμου,αν και δεν υπάρχει αυστηρός ορισμός, είναι από 1 ως 100 νανόμετρα.

Ενα επίπεδο πιο πάνω από τη νανοκλίμακα έχουμε τη μικροκλίμακα και ένα επίπεδο πιο κάτω την ατομική κλίμακα.

Το σώμα μας είναι φτιαγμένο από κύτταρα και τα κύτταρα θεωρούνται οι νανομηχανές της Φύσης. Τώρα πλέον η έρευνα προσπαθεί να βρει τον τρόπο να κατασκευαστούν και άλλες με τεχνητά μέσα διότι στο επίπεδο αυτό της κλίμακας νάνο- πιστεύεται ότι είναι δυνατόν να αρχίσουμε να συναρμολογούμε χρήσιμα πράγματα.

Πηγή tovima.gr 

kyttaronewearth

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

http://koukfamily.blogspot.gr/

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΗΓΕΜΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΥΡΩΖΩΝΗ

Από την Αθηναϊκή Ηγεμονία στην Γερμανική Ευρωζώνη

Όταν κάναμε κουμάντο…

30/08/2017

Επειδή η ιστορία έχει την χαιρέκακη διάθεση να επαναλαμβάνεται μέχρι κάποιος να της ανακόψει την κυκλωτική κίνηση μέσω της γνώσης και της επίγνωσης, θα πρέπει να είμαστε αντικειμενικοί και να αναγνωρίσουμε ότι αυτά, που τώρα μας ενοχλούν ως προς την κυρίαρχη θέση της Γερμανίας στην Ευρώπη, έχουν ξαναγίνει και μάλιστα τα κάνανε οι μακρινοί προπάπποι μας.

Η δεσπόζουσα θέση της Αθήνας μετά τους Περσικούς Πολέμους στα πλαίσια της Δηλιακής Συμμαχίας εξελίχθηκε σε αυτό που οι Ιστορικοί αποκαλούν Αθηναϊκή Ηγεμονία.

Άντε πάλι … οι πρώτοι διδάξαντες ως προς το πώς να φτιάχνεις μία ΕΝΩΣΗ στα μέτρα σου, ούτως ώστε να εξυπηρετεί τα συμφέροντά σου επί τη βάσει ηθικών προταγμάτων!!!

Και τί λέει κάνανε οι Αθηναίοι μόλις πήρανε το πάνω χέρι; Ακούστε και αναλογιστείτε:

Α.  Στήσανε τη συμμαχία με σκοπό την προστασία των ανεξάρτητων πόλεων από τον Περσικό Κίνδυνο (κάτι σαν το τωρινό επιχείρημα που θέλει τις Ευρωπαϊκές χώρες να χρειάζονται προστασία από την Αμερικανική και Κινεζική οικονομική ισχύ).

Β. Ήταν όλες οι πόλεις ίσες … απλώς η Αθήνα είχε ηγεμονικό ρόλο (φυσικά και αυτοδίκαια ως πιο ισχυρή – τι μας θυμίζει αυτό;)

Γ. Επέβαλε την κυκλοφορία του δικού της νομίσματος και απαγόρευσε την κυκλοφορία οποιουδήποτε άλλου!!

Δ. Μετέφερε το ταμείο της Συμμαχίας στην Αθήνα!

Ε. Τα Αθηναϊκά δικαστήρια θεσπίστηκαν ως υπεύθυνα για την επίλυση των διαφορών, πάνω από το τοπικό δίκαιο!!

Στ. Τοποθετήθηκαν Αθηναίοι αξιωματούχοι στις μικρότερες πόλεις-μέλη της συμμαχίας που επέβλεπαν την εφαρμογή νέων μέτρων.

Στο τέλος αυτή η υπόθεση οδήγησε τα πράγματα στον Πελοποννησιακό Πόλεμο που ουσιαστικά κατέστρεψε την Κλασσική Ελλάδα.

Με λίγα λόγια οι ίδιες γνωστές, κοντόφθαλμες, αδηφάγες ανοησίες που ωθούν τους λαούς στην αυτοκαταστροφή. Λειτούργησαν ιδιοτελώς, κουτοπόνηρα και με κίνητρο τα εφήμερα μεγαλεία, εκμεταλλευόμενοι την πρόσκαιρη θέση ισχύος, στην οποία είχαν βρεθεί μέσα από την αναταραχή των πολέμων = Τα ίδια και τα ίδια ξανά και ξανά, ανά τους αιώνες.

Ήδη, στον σύγχρονο Οικονομικό Πόλεμο που διεξάγεται μεταξύ των μεγάλων παικτών της εποχής μας, γίνονται δημόσια προειδοποιήσεις από γνωστούς οικονομολόγους πως η Γερμανική ηγεμονία πρέπει να συγκρατηθεί.

Αν τελικά η Ιστορία επαναληφθεί, το Ευρωπαϊκό όραμα απλά θα καταρρεύσει και με βάση τα Ιστορικά προηγούμενα θα ανοίξει τη θύρα του φρενοκομείου, στρώνοντας το κόκκινο χαλί στον Πατέρα Πόλεμο.

Τα έχουμε ξαναζήσει αυτά … είναι καταγεγραμμένα και ξέρουμε πού καταλήγουν αργά ή γρήγορα.

Απλώς, τότε οι κακοί ήμασταν εμείς…

http://www.macroskopio.gr/el

ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΚΑΙ Η ΑΓΟΡΑ

Το Πανεπιστήμιο και η Αγορά

Καί η κότα καί το αυγό έγιναν στείρα

27/08/2017

Κάθε χρόνο τέτοια περίοδο με την ανακοίνωση των βάσεων των Πανελληνίων στήνεται ένα διθυραμβικό πάρτυ στα ΜΜΕ γύρω από τους επιτυχόντες.

Οι Πανελλήνιες είναι μια τρομερή δοκιμασία, αδιάβλητη, κατά την οποία το να πετύχει να γίνει δεκτός στη Σχολή πρώτης προτίμησής του, στον τόπο που ο υποψήφιος θέλει να σπουδάσει, είναι αδιαμφισβήτητα πολύ δύσκολο.

Μετά όμως;

Αυτό το μετά είναι για πολλούς η διάψευση των προσδοκιών τους σε όλα τα επίπεδα, καθώς τα πολυ-συζητημένα δεινά της Παιδείας στην Ελλάδα εμφανίζονται σαν φαντάσματα μπροστά στα μάτια των νέων φοιτητών, με κυριότερο πρόβλημα την επαγγελματική αποκατάσταση.

Οι σπουδές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι φύσει και θέσει συνδεδεμένες με την κατάσταση της Οικονομίας. Στην πράξη μια Οικονομία σε κρίση δε δύναται να παρέχει επαγγελματική αποκατάσταση που να ανταμείβει τους κόπους των αποφοίτων της Πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, αλλά ταυτόχρονα η αντίστροφη σχέση διαιωνίζει το πρόβλημα: Η φύση και η οργάνωση των σπουδών στα Πανεπιστήμια δεν παρέχει διέξοδο από το φαύλο κύκλο της Κρίσης!

Το πρόβλημα είναι περίπλοκο και πολυ-συζητημένο. Μεταρρυθμίσεις επί μεταρρυθμίσεων εδώ και 40 τόσα χρόνια, αλλαγές συστημάτων πρόσβασης και ατελείωτες πολιτικές συγκρούσεις γύρω από το κορυφαίο ίσως ζήτημα που αφορά σε κάθε χώρα που σχεδιάζει το μέλλον της νέας γενιάς.

Ποιό μέλλον όμως;

Αυτό της υψηλής ανεργίας και της απόλυτης έλλειψης σύμπτωσης προσόντων με τις απαιτήσεις της πραγματικής Οικονομίας;

Στο εξωτερικό τα προγράμματα σχεδιάζονται σε συνεργασία με τις ιδιωτικές επιχειρήσεις εξίσου όπως και με τους δημόσιους φορείς. Αν για παράδειγμα χρειάζεσαι τεχνολόγους τροφίμων ή Χημικούς Μηχανικούς, πρώτα συζητάς με τη βιομηχανία και μετά δημιουργείς το πρόγραμμα σπουδών. Με την ίδια Λογική αν ψάχνεις να δημιουργήσεις Ανώτατους διοικητικούς σε υπηρεσίες του δημοσίου, πρώτα αναλύεις τί πραγματικά χρειάζονται και ούτω καθεξής…

Η δε σημασία της γενικής Παιδείας ως καλή γενική μόρφωση δεν παραβλέπεται και πάντοτε τα προγράμματα συμπληρώνονται από Εκπαιδευτική ύλη που προάγει τη συνολική συν-αντίληψη του αποφοίτου.

Στην Ελλάδα  τα απλά ζητήματα έχουν μεταλλαχθεί σε γόρδιους δεσμούς, την ίδια ώρα που πολλές προηγμένες χώρες σε όλον τον κόσμο έχουν απαντήσει τα ίδια ερωτήματα αποτελεσματικά.

Στην Ελλάδα όχι μόνο η κότα δε γεννάει το αυγό αλλά το αυγό δε γεννάει κι άλλες κότες! Μοναδικό επίτευγμα … πραγματικά!

... και το τραγικό επιστέγασμα καταλήγει να είναι η πικρή αλήθεια που όλοι βιώνουμε. Οι νέοι άνθρωποι που έχουν σπουδάσει - όσο προβληματικές σπουδές και αν ακολούθησαν με έξοδα του ελληνικού λαού - να φεύγουν στο εξωτερικό όπου παίρνουν αυτό που δεν τους δόθηκε ποτέ εδώ: Δηλαδή σύγχρονο επίπεδο σπουδών και εξαιρετικές απολαβές στις τοπικές αγορές εργασίας.

Αυτό κι αν είναι η χαριστική βολή σε μία κοινωνία που πεθαίνει! Αυτό κι αν είναι καταστροφή που δολοφονεί το μέλλον της χώρας!

Αυτή είναι η κατάληξη ενός ολόκληρου συστήματος που παραμένει αγκυλωμένο σε ιδεολογήματα, πολιτικές συνεννοήσεις και ιδιοτελείς επιλογές με αποτέλεσμα να μη στηρίζει τον παραγωγικό ιστό με τους κατάλληλους ανθρώπους και την ίδια στιγμή να βλέπει τον παραγωγικό της ιστό να αργοπεθαίνει, προσφέροντας ΓΕΛΟΙΕΣ αμοιβές και προσβλητικές προοπτικές σε όποιον νέο άνθρωπο θέλει να προχωρήσει στη ζωή του.

Βαδίζουμε με μαθηματική ακρίβεια στη διάλυση, όχι μόνον γιατί μας λείπει η Παιδεία αλλά γιατί ποτέ δεν μας δόθηκε!!! Όχι μόνον γιατί δε δημιουργούμε θέσεις εργασίας αλλά γιατί δε φαίνεται να καταλαβαίνουμε καν πως αυτό γίνεται!

Και, φυσικά, ακριβώς μέσω της ίδιας διαδικασίας δεν παράγουμε ούτε Πολιτισμό, ούτε τέχνη, ούτε Τεχνολογία ούτε Καινοτομία. Πάντα υπάρχουν κάποιες σπάνιες ηρωικές εξαιρέσεις, αλλά συνολικά ως Κοινωνία δεν έχουμε γεννήματα, δεν έχουμε βιος πραγματικό και δεν έχουμε προοπτική!!!

Όλο αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο αμάρτημα όσων έχουν ιστορικά βρεθεί σε θέσεις ευθύνης γύρω από την εκπαίδευση. Το ότι ουσιαστικά συνεισέφεραν στο να στειρωθεί η παραγωγική δυνατότητα της χώρας μας.

Όλα ξεκινούν από την Παιδεία και τα πάντα έχουν να κάνουν με αυτήν = τελεία και παύλα!

http://www.macroskopio.gr/el