Τετάρτη 23 Αυγούστου 2017

ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ..που δείχνουν ότι το Σώμα σας είναι Όξινο και πως να το κάνετε αλκααλικό


Αυτά είναι τα προειδοποιητικά σημάδια που δείχνουν ότι το Σώμα σας είναι Όξινο και πως να το κάνετε αλκααλικό





Αν το σώμα σας είναι όξινο, τότε μάλλον έχετε υψηλά επίπεδα οξέος στα υγρά του σώματος σας.
Η αλκαλικότητα του σώματος, από την άλλη πλευρά, η ικανότητα των υγρών του σώματος, συμπεριλαμβανομένων, του αίματος, του σάλιου, και των ούρων, να εξουδετερώνουν τα οξέα.
Αυτά υγρά είναι απαραίτητα ώστε το σώμα σας να λειτουργεί σωστά. Bελτιώνουν την πέψη, τη μεταφορά των θρεπτικών συστατικών και του οξυγόνου σε όλο το σώμα.
Τα επίπεδα των οξέων πρέπει να διατηρούνται σε ένα συγκεκριμένο εύρος ώστε να μην προκληθούν βλάβες στο σώμα.
Τα επίπεδα των ιόντων υδρογόνου στα υγρά του σώματος μετρώνται σε pH, που είναι γνωστό και ως «δυναμικό του υδρογόνου.» Η κλίμακα pH κυμαίνεται από 0 έως 14 μονάδες. Εάν τα υγρά του σώματος σας έχουν υψηλότερα επίπεδα pH αυτό σημαίνει ότι έχουν περισσότερο οξυγόνο και είναι πιο αλκαλικά.
Αντιθέτως, εάν υγρά του σώματος σας έχουν χαμηλότερες μονάδες pH, αυτό σημαίνει ότι έχουν λιγότερο οξυγόνο και περισσότερα οξέα. Σε περίπτωση που θέλετε να διατηρήσετε τα φυσιολογικά επίπεδα του pH, το 7.0 θεωρείται ένα ουδέτερο επίπεδο. Αυτά είναι τα βέλτιστα επίπεδα του pH των υγρών του σώματος:
Σάλιο pH= 7.0 – 7.5
Αίμα pH = 7.35 – 7.45
Ούρα pH= 4.6 – 8.0
Όταν κάποια από αυτά τα επίπεδα είναι χαμηλότερα, αυτό σημαίνει ότι το σώμα σας είναι όξινο. Πολλοί άνθρωποι δεν μπαίνουν στον κόπο να ελέγξουν τα επίπεδα του pH τους, επειδή δεν είναι αρκετά ενημερωμένοι για την οξύτητα:.
Εδώ είναι μια λίστα των συμπτωμάτων που υποδεικνύουν την οξύτητα του σώματος καθώς και τρόποι για να ανακτήσετε την αλκαλική ισορροπία:
Υπερβολικό Βάρος
Κάθε φορά που το σώμα δεν είναι αλκαλικό, το σύστημα αποτοξίνωσης του σώματός δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την μεγάλη ποσότητα οξέος και την ωθεί πίσω στους λιπώδεις ιστούς, όπου προσκολλάται στα κύτταρα. Οι άχρηστες ουσίες δεν αποβάλλονται από τον οργανισμό και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την καταπόνηση των οργάνων που είναι υπεύθυνα για την απομάκρυνση των τοξινών (νεφρά, κόλον, δέρμα, και λεμφικό σύστημα).
Επίσης, και ο μεταβολισμός δεν λειτουργεί σωστά και το σώμα δεν καίει πολλές θερμίδες.
Αδύναμα οστά
Παρά την προσπάθεια του σώματος να παραμένει αλκαλική, αν υπάρχει πολύ μεγάλη οξύτητα, τα σημαντικά αλκάλια σπαταλώνται από τα όργανα και τους ιστούς σε μια προσπάθεια να κρατήσουν τον οργανισμό ενεργό. Αυτό αυτομάτως οδηγεί στην εύθραυστη δομή των οστών. Ένα από αυτά τα αλκάλια που αποβάλλονται από τα οστά είναι το ασβέστιο.
Τελικά, αυτό οδηγεί σε οστεοπενία ή οστεοπόρωση. Αν έχετε αυτή την πάθηση, τότε είναι πιθανόν να έχετε αυξημένη οξύτητα στο σώμα σας.
Οδοντικά προβλήματα
Δεδομένου ότι τα δόντια είναι στην πραγματικότητα μια δομή των οστών, η οξύτητα επηρεάζει και αυτά. Όταν το σώμα σας είναι όξινο, το ασβέστιο αποβάλλεται και αυτά.
Το 2015, η International Journal of Chemical Engineering and Applications ανακοίνωσε μια μελέτη που δείχνει ότι τα χαμηλά επίπεδα του pH στο στόμα μπορεί να οδηγήσουν σε απασβεστίωση του σμάλτου των δοντιών.
Αυτό κάνει τα δόντια πιο ευάλωτα σε βακτήρια του στόματος από τα γλυκά τρόφιμα και τα ποτά. Τέλος αυτό οδηγεί σε τερηδόνα και στην παραγωγή γαλακτικού οξέος στο στόμα.
Στην πραγματικότητα αυτό που κάνει τα δόντια ευαίσθητα στα κρύα ή ζεστά φαγητά και ποτά. Ένα άλλο σύμπτωμα που μπορεί να προκύψει είναι η αιμορραγία των ούλων.
Κόπωση
Η οξύτητα του σώματος κάνει το σώμα πολύ πιο επιρρεπές σε ιούς, μύκητες, και βακτήρια. Το χειρότερο είναι ότι αυτοί οι μικροοργανισμοί αναπτύσσονται σε όξινες συνθήκες. Συνήθως συσσωρεύονται μέσα στα ούλα, στο πεπτικό σύστημα και σε άλλους ιστούς και όργανα.
Αυτό αποδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα και εξαντλεί το σώμα. Σε μεγαλύτερη κλίμακα, αυτό βλάπτει τα ένζυμα και τις ορμόνες και προκαλεί ανωμαλίες του σώματος, όπως υπερκόπωση.
Δερματικά προβλήματα
Η οξύτητα στον οργανισμό οδηγεί σε συσσώρευση τοξινών, η οποία βλάπτει σε μεγάλο βαθμό το δέρμα.
Επίσης, αυτό μειώνει τη ροή του αίματος και το δέρμα δεν μπορεί να αποβάλλει τις τοξίνες μέσω της εφίδρωσης, όπως συνήθως. Οι δερματικές σθένειες που προκύπτουν από αυτή την κατάσταση είναι εξανθήματα, ακμή, έκζεμα, και αλλεργίες.
Συσσώρευση βλέννας
Η βλέννα χρησιμεύει στην εξάλειψη των τοξινών μέσω της μύτης. Όταν ο οργανισμός είναι όξινος, η ρινική οδός δεν μπορεί βγάλει τη βλέννα, και έτσι μένει παγιδευμένη στο σώμα.
Αν συμβεί αυτό, απαιτείται ιατρική παρέμβαση ειδάλλως, οι πνεύμονες γεμίζουν με βλέννα και προκαλείται δυσκολία αναπνοή. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε βήχα, ρινικές παθήσεις, συριγμό, πόνος στο στήθος, και αναπνευστικά προβλήματα.
Μυϊκός πόνος
Υψηλά επίπεδα οξύτητας στο σώμα οδηγούν μυϊκό σφίξιμο, πράγμα που σημαίνει ότι το οξυγόνο δεν μπορεί να μεταφερθεί σωστά μέσω των αιμοφόρων αγγείων. Έτσι, οι μύες στερούνται οξυγόνου και αυτό οδηγεί σε πόνους. Μπορεί επίσης να αισθανθείτε κούραση, μια σαφή ένδειξη της αυξημένης οξύτητας του σώματος.
Αϋπνία
Οι δημοσκοπήσεις έχουν δείξει επανειλημμένως, ότι οι Αμερικανοί είναι από τους λαούς που αντιμετωπίζουν τα περισσότερα προβλήματα στον ύπνο. Κατά πάσα πιθανότητα αυτό οφείλεται στην οξύτητα του σώματός τους. Όπως είπαμε και πριν το σώμα τραβάει αλκάλια από τα κόκαλα και όταν μειώνονται τα αλκάλια στον οργανισμό θα εμφανιστούν προβλήματα στον ύπνο, σύμφωνα με το ερευνητικό κέντρο για την διατροφή των ανθρώπων στην Βόρεια Ντακότα.
Όξινο Σώμα: Αντιμετωπίστε το πρόβλημα
Παρακάτω σας παραθέτουμε κάποιους από τους τρόπους που μπορείτε να αντιμετωπίσετε το πρόλημα της αυξημένης οξύτητας του σώματος:
Ενυδάτωση: Φροντίσετε να πίνετε αρκετές ποσότητες νερού ή άλλων ευεργετικών για την υγεία υγρών. Αυτό θα βοηθήσει τη λειτουργία της πεπτικής οδού και θα και αποτρέψει τις ασθένειες.
Νερό με λεμόνι: Το λεμόνι μπορεί να έχει όξινη γεύση, αλλά έχει αλκαλικές ιδιότητες στο σώμα. Αυτό μπορεί να είναι η καλύτερη θεραπεία για τη ρύθμιση των επιπέδων του pH στο σώμα.
Πράσινα φυλλώδη & λοιπά λαχανικά: Αν καταναλώνετε λαχανικά όπως αγγούρι, λάχανο, σπανάκι, μπρόκολο, ρόκα, πράσινες πιπεριές, λάχανα, σέσκουλα, κολοκυθάκια, μαρούλι, αγκινάρες, πράσινα σπαράγγια και σέλινο, θα διορθώσετε άμεσα το πρόβλημα της οξύτητας.
Σταματήστε την κατανάλωση πολύ όξινων προϊόντων: Αποφύγετε το αλκοόλ, την καφεΐνη, τα αναψυκτικά, τα πρόχειρα γεύματα, τα επεξεργασμένα κρέατα, τις τεχνητές γλυκαντικές ουσίες διότι αυξάνουν την οξύτητα του σώματος.
Ασβέστιο και Μαγνήσιο: Για να διατηρήσετε τα κόκκαλά σας δυνατά και τους μύς σας λειτουργικούς, αυξήστε την πρόσληψη ασβεστίου και μαγνησίου. Αυτά θα διατηρήσουν υγιή τα δόντια, την καρδιά σας και το νευρικό σας σύστημα. Εκτός αυτού, θα βοηθήσουν να διατηρήσετε το σώμα σας αλκαλικό.
Η καλύτερη πηγή αυτών είναι τα σκούρα πράσινα φυλλώδη λαχανικά, τα θαλασσινά, τα αποξηραμένα φρούτα και τα δημητριακά ολικής άλεσης.
Αποφύγετε τα Γεννετικά Μεταλλαγμένα Τρόφιμα: Το μενού σας δε θα πρέπει να περιέχει καθόλου μεταλλαγμένα τρόφιμα. Περιέχουν τοξίνες και χημικά που κάνουν το σώμα σας ακόμα πιο όξινο.
https://www.mymind.gr/

Η " ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ " ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΝΙΣΧΥΡΩΝ ΚΡΑΤΩΝ

Η "οικονομία του χάους" και η εποχή των ανίσχυρων κρατών

Ο εξουσιασμός των κρατών δεν περνά πλέον μέσα από τη στρατιωτική ισχύ της άλλοτε υπερδύναμης, αλλά μέσα από τα χρηματοκιβώτια. 

Θα επανέλθω σε θέμα με το οποίο ασχολήθηκα πριν από λίγες μέρες, για να δούμε και τον τρόπο δράσης των δανειστών μας, πέρα από τις αποδεδειγμένες ευθύνες των δικών μας. 

Είναι φανερό, ότι η επιχειρούμενη ανάλυση των δραματικών γεγονότων -πολεμικών και οικονομικών- που διαδραματίζονται στη Μεσόγειο και την Ευρώπη, όταν γίνεται με τη συμβατική ματιά και με βάση ορισμένα κοινωνικά στερεότυπα, δεν μπορεί να οδηγήσει σε ασφαλή συμπεράσματα. 

Αφορμή μου δίνουν οι δηλώσεις των δυτικών κρατών, ότι δεν θέλουν την τριχοτόμηση της Συρίας, όπως δείχνουν τα πράγματα ότι προς τα εκεί οδεύουν, και θέλουν να επανέλθει η ηρεμία στη χώρα, διότι η συνεχιζόμενη αναταραχή έχει άμεσες επιπτώσεις και στις οικονομίες των ευρωπαϊκών χωρών. Προσανατολίζονται μάλιστα προς μία μορφή Ομοσπονδίας, αλλά τέτοιας μορφής Ομοσπονδία αποτελεί προθάλαμο αποσχίσεων. 

Ας δεχθούμε για την συζήτηση ότι η Δύση δεν επιζητά την διάλυση της Συρίας. Άλλο είναι όμως το θέμα. Ούτε την διάλυση της Λιβύης έλεγε ότι επιθυμεί, ούτε αυτήν του Ιράκ, ούτε των άλλων χωρών που έπονται. Ποιος την λογαριάζει επομένως την Δύση; Οι κυβερνήσεις των δυτικών χωρών άραγε αποφασίζουν για τις τύχες των λαών τους, κι ακόμη περισσότερο για τις τύχες των άλλων λαών; Αυτά συνέβαιναν σε άλλες εποχές. 

Δεν έγινε ακόμη αντιληπτό, πως οι κυβερνήτες -ακόμη και των Η.Π.Α.- μετεβλήθησαν σε διαχειριστές πολιτικής, που δεν εκπονείται από αυτούς; Και αν τους ξεφύγει κάποιος -περίπτωση Πούτιν και Τραμπ- θα εφευρεθούν χίλιοι τρόποι να τους υποσκάψουν. 

Αν όντως οι Η.Π.Α. είναι η ηγέτιδα δύναμη της υφηλίου, πώς μπορεί να εξηγηθεί ότι ανατρέπουν "δικούς" τους κυβερνήτες, όπως τον Μουμπάρακ της Αιγύπτου, ή τον Μπεν Αλί της Τυνησίας, ή ακόμη και τον Μουσάραφ του Πακιστάν παλαιότερα, στον οποίον είχαν δώσει μάλιστα πυρηνική τεχνογνωσία; Η λογική λέγει, ότι οι ισχυροί επιζητούν με δικούς τους ανθρώπους την ύπαρξη ηρεμίας σε περιοχές όπου έχουν συμφέροντα. Πώς θα λειτουργήσει η καπιταλιστική οικονομία υπό οποιαδήποτε μορφή της, όπου επικρατεί το χάος; 

Ανατρέπουν -προκειμένου να ελέγξουν- τους απείθαρχους ηγέτες που παρεκκλίνουν από τη γραμμή. Δεν είναι άγνωστο αυτό σ’ εμάς τους Έλληνες. Γιατί επομένως, αντί της σταθερότητας επιθυμούν την αστάθεια, αντί της ηρεμίας την αναταραχή, αντί ισχυρών συμμαχικών κρατών, τα μετατρέπουν σε αδύναμα και ενδεχομένως καθόλου φιλικά; 

Η μόνη εξήγηση είναι, ότι μπήκαμε σε μια άλλη εποχή, όπου τα παραδεγμένα -τα κοινωνικά στερεότυπα- έχουν μεταβληθεί. Ο εξουσιασμός των κρατών, δεν περνά πλέον μέσα από τη στρατιωτική ισχύ της άλλοτε υπερδύναμης, αλλά μέσα από τα χρηματοκιβώτια των 5-10 χρηματοπιστωτικών οίκων, που κατόρθωσαν χωρίς πολύ θόρυβο, να αποκτήσουν τέτοια ισχύ για να επιβληθούν, που δεν χρειάζονται πλέον ούτε πυρηνικά, ούτε διαστημικά όπλα. 

Πιστεύω απολύτως ότι ούτε ο Κλίντον ούτε ο Ομπάμα είχαν γνώση τι θα συνέβαινε με τις αποφάσεις που πήραν. Άλλωστε, δεν υποστήριξε κανείς ότι διακρίθηκαν για τις πνευματικές τους ικανότητες. Δεν ήταν δικής τους έμπνευσης. Άλλωστε, εδώ και πολλά χρόνια υποστηρίζω ότι δεν είναι οι Η.Π.Α η υπερδύναμη, αλλ’ απλώς στο έδαφος των Η.Π.Α. είναι η έδρα της. Η οποία έδρα στον οικονομικό τομέα φαίνεται ότι μετατοπίζεται στην Ασία (προς βλάβη των Η.Π.Α. και της Ευρώπης). 

Και οι καινούργιοι ηγέτες της "Νέας Εποχής" -την οποία αφελώς ή εν γνώσει, κάποιοι ημέτεροι προπαγανδίζουν, χωρίς να εμβαθύνουν- γνωρίζουν πως από τη διατήρηση στρατευμάτων σε όλα τα σημεία της γης, ασφαλέστερη και οικονομικότερη είναι η κυριαρχία επί των λαών μέσω της τραπεζικής πίστης. Κάποτε, ο Κλεμανσώ είχε πει ότι το σίδερο των κανονιών είναι φτιαγμένο από το ίδιο μέταλλο με την πέννα των διπλωματών.
Τώρα την πέννα την κρατούν οι δανειστές Τραπεζίτες. 

Όπου δεν θα υπάρχει μεγάλη αντίδραση από τους "πολιτισμένους" λαούς της Δύσης, θα χρησιμοποιούνται βόμβες για τη διάλυση των κρατών και την επικράτηση της "οικονομίας του χάους". Για τις δυτικές χώρες, αρκεί η αποσύνδεση των απαραίτητων ιστών για τη συνοχή των κοινωνιών και η διάσπαση θα έρθει μόνη της με το χρόνο. 

Μακεδών
Πηγή Voria

http://koukfamily.blogspot.gr/



Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

H Θεωρία των Ιδεών του Πλάτωνα



Η θεωρία των ιδεών που εισήγαγε ο Πλάτωνας αποτελεί μια τομή στην ιστορία της φιλοσοφίας. Ταυτόχρονα αποτελεί και σημείο αναφοράς για όλη την κατοπινή φιλοσοφική αναζήτηση. Μία από τις όψεις της θεωρίας αυτής θα αποτελέσει τον άξονα στον οποίο θα κινηθούμε στην παρούσα μελέτη. Συγκεκριμένα, θα μας απασχολήσει η ύπαρξη των ιδεών, αφενός, ως γνωσιολογική προϋπόθεση για την γνώση των αισθητών πραγμάτων και, αφετέρου, ως οντολογική προϋπόθεση για την ύπαρξή τους. Θα ξεκινήσουμε από μια σύντομη αναφορά στα προβλήματα στα οποία ήρθε να δώσει λύση η θεωρία των ιδεών. Στη συνέχεια θα δούμε πώς ο Πλάτωνας έχτισε το οικοδόμημα της θεωρίας του, θέτοντας αρχικά τις βάσεις και προσπαθώντας μετά να γεφυρώσει όλα τα επιμέρους χάσματα που παρουσιάζονταν.



Η φιλοσοφική αναζήτηση, που είχε ξεκινήσει με τους προσωκρατικούς φιλοσόφους, σχετικά με το πώς μπορούμε να γνωρίσουμε τον κόσμο γύρω μας και τις αρχές λειτουργίας του, είχε φτάσει σε αδιέξοδο την εποχή του Πλάτωνα. Οι ηρακλείτειοι υποστήριζαν ότι τα πάντα στον κόσμο του χώρου και του χρόνου συνεχώς μεταβάλλονταν. Ούτε για μια στιγμή δεν σταματούσε η μεταβολή και τίποτα δεν έμενε το ίδιο από τη μια στιγμή στην άλλη. Συνέπεια αυτής της θεωρίας φαινόταν να είναι ότι δεν μπορούμε να γνωρίσουμε αυτόν τον κόσμο, εφόσον δεν μπορεί κανείς να πει ότι γνωρίζει κάτι που είναι διαφορετικό ετούτη τη στιγμή απ’ ό,τι ήταν μια στιγμή πριν. Η γνώση απαιτεί την ύπαρξη ενός σταθερού αντικειμένου. Ο Παρμενίδης, από την άλλη πλευρά, ισχυριζόταν ότι υπάρχει μια σταθερή πραγματικότητα, την οποία μπορούμε να ανακαλύψουμε μόνο μέσω της ενέργειας του νου, χωρίς καμιά ανάμειξη των αισθήσεων. Το αντικείμενο της γνώσης πρέπει να είναι αμετάβλητο και αιώνιο, εκτός χρόνου και μεταβολής, ενώ οι αισθήσεις μας φέρνουν σε επαφή με ό,τι είναι μεταβλητό και φθαρτό. Παράλληλα, «η ρητορική χρήση της γλώσσας, την οποία οι Σοφιστές ανήγαγαν σε θεωρία, είχε οδηγήσει σε αστάθεια και σχετικότητα κάθε σημασία, προπαντός στο πλαίσιο των ηθικών και πολιτικών αξιών»[1].
Ο Πλάτων θέλοντας να διαφυλάξει το αγαθό της γνώσης και της αντικειμενικής αλήθειας από ιδεολογήματα που την απέρριπταν καταδικάζοντας τον άνθρωπο σε μια άγνοια μόνιμη και οδηγώντας τον τελικά στον αμοραλισμό, υποστήριξε[2] ότι τα αντικείμενα της γνώσης, τα αντικείμενα που θα μπορούσαν να οριστούν, υπήρχαν, αλλά δεν έπρεπε να ταυτιστούν με τίποτε στον αισθητό κόσμο· υπήρχαν σε έναν νοητό κόσμο, πέραν χώρου και χρόνου. Είναι οι περίφημες πλατωνικές ιδέες ή είδη.






Ο Πλάτων, για να καταλήξει στη θεωρία των ιδεών, ξεκίνησε από την έννοια του κατηγορουμένου της κρίσεως, την οποία είχε εισάγει ο Σωκράτης. Το σκεπτικό είναι το εξής: όταν για διαφορετικά υποκείμενα βεβαιώνουμε το ίδιο κατηγορούμενο (π.χ. «ο σκύλος είναι καλός», «ο Σωκράτης είναι καλός», «ο Θεός είναι καλός» κλπ.), τότε, σε κάθε χωριστή περίπτωση, το κατηγορούμενο πρέπει να έχει την ίδια σημασία ανεξάρτητα από τα υποκείμενα στα οποία αποδίδεται. Η σημασία αυτή του κατηγορουμένου, εφόσον η κρίση είναι αληθής, αντλεί την αλήθεια της από την αναφορά της στην ιδέα[3]. Οι ιδέες είναι εκείνες οι τέλειες, άφθαρτες και αμετάβλητες νοητές οντότητες, στις οποίες όλα τα ατελή, φθαρτά και μεταβλητά αισθητά πράγματα μετέχουν. Δεν θα πρέπει, ωστόσο, να θεωρηθούν ως ιδέες που δημιουργούμε με το νου μας· είναι πραγματικές οντότητες τις οποίες μπορούμε να συλλάβουμε μόνο με τη νόηση και όχι με τις αισθήσεις[4]. Με άλλα λόγια, «οι ιδέες δεν μπορούν να αναχθούν σε κάτι άλλο και να αποτελέσουν υποκείμενα μιας συνηθισμένης κατηγόρησης, αλλά συνιστούν έσχατες και αυθυπόστατες οντολογικές και νοηματικές εστίες θεμελίωσης της πραγματικότητας και της γνώσης»[5].
Για να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο οι ιδέες αποτελούν εστίες θεμελίωσης καταρχήν της γνώσης, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μια βασική προϋπόθεση της θεωρίας των ιδεών: το ατελές (αισθητά πράγματα) δεν θα μπορούσε ποτέ από μόνο του να μας οδηγήσει στη γνώση του τέλειου (ιδέες). Ούτε δύο πράγματα σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι ακριβώς, μαθηματικώς τα ίδια. Αν λοιπόν έχουμε μέσα στο νου μας μια προσδιοριστή ιδέα της αληθινής σημασίας της λέξης «ίσο», δεν μπορεί να την πήραμε απλώς με την εξέταση και σύγκριση των πραγμάτων που βλέπουμε ή των ευθειών που σχεδιάζουμε. Θα πρέπει να γνωρίζουμε από πριν την σημασία της λέξης «ίσο» για να μπορούμε να προβούμε σε κρίση για την ισότητα ανάμεσα σε αισθητά πράγματα. Όπως εξηγεί ο Taylor, «από την πρώτη στιγμή της ζωής μας, οι αισθήσεις μας «υπενθυμίζουν» (…) διαρκώς κάτι μη αντιληπτό άμεσα από τις αισθήσεις (δηλαδή τα δεδομένα των αισθήσεων τα συνοδεύει πάντα η εκτίμηση με βάση κάποιο ιδανικό πρότυπο). Άρα η γνωριμία μας με τα ίδια τα πρότυπα πρέπει να ανάγεται σε χρόνο προγενέστερο της λειτουργίας των αισθήσεών μας, προγενέστερο δηλαδή της γέννησής μας»[6].
Για να υποστηρίξει αυτή την πεποίθηση ο Πλάτων επαναβεβαίωσε την αλήθεια της θρησκευτικής διδασκαλίας των Πυθαγορείων ότι η ψυχή είναι αθάνατη. Οι αποδείξεις για την αθανασία της ψυχής δίνονται στον Φαίδωνα. Η μία απόδειξη της αθανασίας της ψυχής στηρίζεται στον ισχυρισμό ότι η ψυχή συγγενεύει με τις ιδέες. Ιδέες και ψυχή ανταποκρίνονται το ένα στο άλλο. Η θέα των ιδεών είναι μάλιστα πληρέστερη όσο περισσότερο η ψυχή ελευθερώνεται από το σώμα και τις αισθήσεις. Άρα η ψυχή συγγενεύει με το θείο, το αθάνατο, το αόρατο, ενώ το σώμα συγγενεύει με το γήινο, το ορατό και το φθαρτό. Συνάμα η ψυχή είναι προορισμένη να άρχει, ενώ το σώμα είναι προορισμένο να υπακούει και να υπηρετεί. Η άλλη απόδειξη στηρίζεται στην προϋπόθεση ότι ο κόσμος όπως τον γνωρίζουμε συνίσταται από αντιθέσεις και ότι η μία αντίθεση προκύπτει από την άλλη. Για παράδειγμα, το μεγαλύτερο γίνεται από το μικρότερο, το ασθενέστερο από το ισχυρότερο και τανάπαλιν. Έτσι και η ζωή με τον θάνατο είναι αντίθετα. Και αφού από την ζωή προκύπτει ο θάνατος θα πρέπει να δεχτούμε και ότι από τον θάνατο προκύπτει ζωή. Για να ενισχύσει αυτή την απόδειξη ο Πλάτων τη συνδέει με τον μύθο της ανάμνησης, που παρουσιάζεται στον Μένωνα. Σύμφωνα με αυτόν τον μύθο, η ανθρώπινη ψυχή πριν ενσωματωθεί γνώρισε τις ιδέες στην καθαρότητά τους. Με την είσοδό της, όμως, στο σώμα και την υποταγή της στους φυσικούς νόμους, η ψυχή λησμόνησε αυτά που γνώριζε. Η απόκτηση γνώσεως σε τούτον τον κόσμο ερμηνεύεται, τελικά, ως διαδικασία αναμνήσεως. Επομένως, τις φυσικές ομοιότητες των πραγμάτων «για να ξαναγυρίσουμε στο προηγούμενο παράδειγμα – πρέπει να τις μελετάμε μόνο γιατί μπορούν να βοηθήσουν το νου στην προσπάθεια του να ξαναφέρει πίσω την τέλεια γνώση που είχε κάποτε και που τώρα έχει ξεχάσει. Τα αισθητά πράγματα, δηλαδή, προκαλούν μόνο το ερέθισμα για να ανακληθεί στη μνήμη η πρότερη γνώση. Η νόηση, που εδράζεται στην ψυχή, είναι αυτή που οδηγεί στη γνώση των ιδεών, και η γνώση των ιδεών στη γνώση των πραγμάτων. Η θεωρία των ιδεών, τελικά, στέκεται ή καταπίπτει μαζί με την πίστη στην αθανασία «ή, τουλάχιστον, στην προΰπαρξη «της ψυχής.
Προχωρώντας στην περιγραφή της σχέσης μεταξύ ιδεών και αισθητών, πρέπει καταρχήν να αναφέρουμε ότι ο Πλάτωνας ονομάζει αυτή τη σχέση, από τη σκοπιά των αισθητών, μέθεξη ή μίμηση. Όταν αναφέρεται στην ίδια σχέση από την πλευρά των ιδεών μιλά για παρουσία της ιδέας μέσα στα πράγματα ή για κοινωνία της ιδέας με τα πράγματα. Σε κανέναν, ωστόσο, από τους διαλόγους του δεν εξηγεί επακριβώς τη φύση αυτής της σχέσης. Αφήνει, έτσι, ανοιχτό το ενδεχόμενο η παρουσία των ιδεών μέσα στα πράγματα να αποτελέσει προβαθμίδα ώστε να εννοήσει κανείς τις ιδέες όχι ως υπερβατικές αλλά ως εσωτερικές μορφές των πραγμάτων, όπως έκανε αργότερα ο Αριστοτέλης[7].

Στον Φαίδωνα, εξάλλου, ο Πλάτωνας χαρακτηρίζει τις ιδέες ως αιτίες των αισθητών. Η αιτιολογική αυτή σχέση έχει διττή υπόσταση. Αφενός, όπως προείπαμε, οι ιδέες είναι εκείνες που μας επιτρέπουν να αποκτήσουμε γνώση αναφορικά με τα αισθητά· αποτελούν, επομένως, την γνωσιολογική τους αιτία. Πέραν τούτου, όμως, αποτελούν και οντολογική προϋπόθεση για την ύπαρξη των αισθητών πραγμάτων. Κατά τον Πλάτωνα, τα αισθητά ορίζονται ως το σύνολο των ιδιοτήτων τους. Μπορεί οι ιδιότητές τους να αλλάζουν συνεχώς «αυτός είναι και ο λόγος που η οντολογική τους κατάσταση χαρακτηρίζεται ως γίγνεσθαι –, δεν παύουν, όμως, κάθε στιγμή να έχουν κάποιες ιδιότητες. Για την ύπαρξη και
την συντήρηση αυτών των ιδιοτήτων υπεύθυνες είναι οι ιδέες[8]. Με άλλα λόγια, οι ιδέες είναι εκείνες που ορίζουν την ουσία κάθε όντος «προσδιορίζοντάς το αποφασιστικά, καθοριστικά και μονοσήμαντα»[9]. Οι ιδέες, από την άλλη πλευρά, καθώς είναι αθάνατες και αναλλοίωτες, δεν οφείλουν την ύπαρξή τους σε κάτι άλλο και είναι ικανές να συντηρούν οι ίδιες την ύπαρξή τους[10]. Για τον λόγο αυτό η οντολογική τους κατάσταση περιγράφεται από τον Πλάτωνα ως είναι.

Αποτέλεσμα εικόνας για Η θεωρία ιδεών του Πλάτωνα

Με βάση αυτή την υπόθεση, ο Πλάτων δείχνει στην Πολιτεία την μορφή και τον βαθμό της γνώσης που μπορεί να επιτευχθεί σε συνάρτηση με τον βαθμό πραγματικότητας. Μόνο από τις ιδέες που αντιστοιχούν στην τέλεια ύπαρξη, στο είναι, μπορεί να προκύψει η τέλεια γνώση (επιστήμη). Τα αισθητά πράγματα, που αντιστοιχούν στο ασταθή και μεταβλητό γίγνεσθαι, μπορούν να προκαλέσουν μόνο γνώμη (δόξα). Τέλος, η απόλυτη άγνοια αναφέρεται στην ανυπαρξία, στο μη είναι, καθώς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε κάτι που δεν υπάρχει[11]. Ο διαχωρισμός αυτός αποτελεί την αφετηρία και για την διαχωρισμό των επιστημών. Οι πραγματικές επιστήμες για τον Πλάτωνα είναι μόνο οι μαθηματικές, στις οποίες αποδίδει μια συγκεκριμένη ιεραρχία: στην βάση βρίσκεται η αριθμητική, ακολουθεί η γεωμετρία, η στερεομετρία, η αστρονομία και, τέλος, στην κορυφή βρίσκεται η αρμονία. Οι υπόλοιπες μορφές γνώσεις, καθώς σχετίζονται με τα αισθητά και, κατ’ επέκταση, συνδέονται με τη δόξα, δεν αποτελούν επιστήμες αλλά τέχνες. Και στις τέχνες, ωστόσο, αναγνωρίζει μια ιεραρχία, «ανάλογα με το βαθμό εγγύτητάς τους στη μαθηματική γνώση»[12], με κατώτερες την ρητορική και την ιατρική και ανώτερη την αρχιτεκτονική.
Στην κορυφή όλης αυτής της ιεραρχικής σειράς βρίσκεται, τελικά, η ύψιστη επιστήμη, η διαλεκτική φιλοσοφία, με την οποία επιτυγχάνεται η γνώση της ύψιστης ιδέας, της ιδέας του αγαθού. Η ιδέα του αγαθού δεν αποτελεί για τον Πλάτωνα μία εκ των ιδεών· βρίσκεται πέρα από τις ιδέες, πέρα από το είναι, και είναι ανώτερη σε αξία και δύναμη από αυτές. Σύμφωνα με τον Taylor, «η Ιδέα του Καλού δίχως άλλο ταυτίζεται με την τέλεια Ωραιότητα, που η θέασή της, κατά το Συμπόσιο, αποτελεί το προσκύνημα του φιλοσοφικού εραστή»[13]. Στην Πολιτεία η σχέση του αγαθού με τις ιδέες παραλληλίζεται με την σχέση του ήλιου με τα αντικείμενα. Με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή, που ο ήλιος καθιστά τα αντικείμενα ορατά έτσι και το αγαθό καθιστά τις ιδέες γνώσιμες. Έτσι, η επιστήμη της διαλεκτικής «καταλήγει στην άμεση κατανόηση του Καλού ως πηγής ύπαρξης και ταυτόχρονα γνωρίσματος»[14]. Η προσπάθεια, ωστόσο, του Πλάτωνα να στηρίξει στο αγαθό το επιχείρημα ότι η διαλεκτική αποτελεί την ύψιστη επιστήμη αποβαίνει άκαρπη. Καθόσον δεν μπορεί να δοθεί ένας «επιστημονικός» ορισμός του αγαθού, εφόσον αυτό αποτελεί μια υπερβατική δύναμη που δεν μπορεί να περιγραφεί παρά μόνο να βιωθεί, δεν μπορεί και να χρησιμοποιηθεί ως βάση για την συναγωγή πορισμάτων και να αποτελέσει έτσι το αντικείμενο μιας πραγματικής επιστήμης[15].
Νέες βάσεις, ώστε να καταστεί η διαλεκτική ύψιστη και καθολική επιστήμη, τίθενται στο Σοφιστή. Ξεκινώντας από την πραγμάτευση των κανόνων επικοινωνίας μεταξύ των ιδεών, ο Πλάτωνας εισάγει την θεωρία των γενών[16]. Σύμφωνα με αυτήν υπάρχουν τρία γένη: το γένος του όντος, το γένος του ταυτού και το γένος του διαφορετικού. Κάθε ιδέα περιέχεται στο γένος του όντος. Επίσης κάθε ιδέα ταυτίζεται με τον εαυτό της, επομένως περιέχεται στο γένος του ταυτού. Εντούτοις διαφέρει από όλες τις άλλες και για τον λόγο αυτό περιέχεται και στο γένος του διαφορετικού. Με βάση αυτήν την υπόθεση, είναι δυνατή η ομαδοποίηση ιδεών ανάλογα με τις συγγένειες των ιδεών στις ταυτότητες και τις διαφορές τους. Για παράδειγμα, η ιδέα του ανθρώπου, η ιδέα του σκύλου και η ιδέα του αλόγου περιλαμβάνονται στην ιδέα του ζώου. Έργο της διαλεκτικής ως επιστήμης είναι πλέον να προβεί σε μια ταξινομική διαδικασία που θα διακρίνει τις συγγενείς και τις διαφορετικές ιδέες και θα τις οργανώνει σε κατιούσα διάταξη, ώστε να καταλήξει στην περιγραφή των μεμονωμένων ιδεών. Αυτές οι μεμονωμένες ιδέες είναι εκείνες που αντιπροσωπεύουν τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον κόσμο των ιδεών και των κόσμο των αισθητών πραγμάτων.
Είναι αυτές που μας βοηθούν να γνωρίσουμε και να ερμηνεύσουμε τα αισθητά πράγματα που υπάγονται σ’ αυτές. Και αυτή η απόπειρα, ωστόσο, να οριστεί η διαλεκτική ως καθολική επιστήμη σκοντάφτει σε ένα θεωρητικό πρόβλημα: δεν υπάρχει μια απόλυτα γενική ιδέα από την οποία θα μπορούσε να ξεκινήσει μια διαδικασία διχοτομικής διακλάδωσης με βάση τις ταυτότητες και τις διαφορές. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Vegetti, «αυτή η ιδέα δεν θα μπορούσε παρά να είναι σε τελική ανάλυση το «ον»· στο «ον», ωστόσο, δεν μπορούμε να αποδώσουμε καμιά συγκεκριμένη διαφορά, γιατί όλες οι ιδέες μετέχουν σε αυτό και μετέχουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο»[17].
Μια ακόμη προσπάθεια να καταστήσει στην διαλεκτική καθολική επιστήμη, συνδυάζοντάς την πάλι με την ιδέα του αγαθού, κάνει ο Πλάτωνας στους διαλόγους Φίληβος και Παρμενίδης. Την θέση της αρχικής ιδέας του αγαθού παίρνει τώρα η έννοια του Ενός, το οποίο δεν κατέχει πλέον την υπερβατική του θέση πέραν του όντος αλλά ορίζεται ως εκείνη η αρχή που διέπει τα αισθητά πράγματα, ορίζει την τάξη και την ενότητά τους, και προσδίδει σ’ αυτά την αξία και την σημασία τους. Η παρουσία του μέσα στα πράγματα είναι που τα καθιστά κατανοήσιμα. Η επιστήμη της διαλεκτικής αφορά πλέον την μελέτη των σχέσεων ανάμεσα στο Εν και στα πολλά[18].
Η ολοκληρωμένη φιλοσοφία αναφορικά με την γνωσιολογία και την οντολογία των πραγμάτων διδάχθηκε από τον Πλάτωνα, δυστυχώς, μόνο προφορικά στα πλαίσια της Ακαδημίας. Η γνώση μας γι’ αυτή προέρχεται μόνο από έξωθεν μαρτυρίες, τα λεγόμενα άγραφα δόγματα, η παρουσίαση των οποίων υπερβαίνει κατά πολύ τα πλαίσια της παρούσας εργασίας. Δεν θα πρέπει, ωστόσο, αυτά να εκληφθούν, όπως τονίζει ο Vegetti, «ως η τελευταία λέξη του Πλάτωνα, η οποία υπερβαίνει δήθεν τη φιλοσοφία που εκτίθεται στους διαλόγους ή διαγράφει την αυτόνομη εγκυρότητά της. Πρέπει, αντιθέτως, να θεωρηθούν ως ένα από τα πολλά πνευματικά πειράματα που έκανε ο Πλάτωνας, για να βρει ικανοποιητικές λύσεις (…) για τα θεμελιώδη προβλήματα της φιλοσοφίας του: τη σχέση μεταξύ αγαθού, ιδεών και εμπειρικών πραγμάτων, τη γένεση και τη δομή του κόσμου, τη διαλεκτική ως καθολική επιστήμη ικανή να δεχθεί στους κόλπους της τα στοιχεία που προσέδιδαν τάξη και σταθερότητα στον κόσμο της πολλαπλότητας και του γίγνεσθαι»[19].
Εν κατακλείδι, θεωρούμε επιβεβλημένη μια τελευταία παρατήρηση: Φιλοσοφία για τον Πλάτωνα δεν σήμαινε άγονος θεωρητικός στοχασμός. Όπως φαίνεται από τον μύθο του σπηλαίου στην Πολιτεία, καθήκον του φιλοσόφου, αφού δει το φως της γνώσης, είναι να επιστρέψει στη σπηλιά για να βοηθήσει τους υπόλοιπους ανθρώπους που παραμένουν αδαείς. Στην πράξη, λοιπόν, αυτό σημαίνει ότι η επιστήμη (= η γνώση των ιδεών) θα χρησιμοποιηθεί για να καταρτισθεί η ομάδα των φιλοσόφων-βασιλέων που θα αναλάβει την εξουσία, και η οποία θα διαπαιδαγωγήσει στη συνέχεια την υπόλοιπη κοινωνία. Ο Πλάτωνας οικοδομεί, δηλαδή, την θεωρία των ιδεών για να την χρησιμοποιήσει ως θεμέλιο «ως την παιδαγωγική βάση «πάνω στο οποίο θα στηριχθεί η ιδανική πολιτεία (όπως αυτή περιγράφεται αρχικά στην Πολιτεία και αργότερα εξελίσσεται στους Νόμους).


Μαστοράκη Ανδρονίκη


Βιβλιογραφία
Δήμας Π, «Η φιλοσοφία του Πλάτωνα», στο: Σ. Βιρβιδάκης, κ.ά., Ελληνική Φιλοσοφία και Επιστήμη: από την αρχαιότητα έως τον 20ο αιώνα, εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα 2000.
Θανασάς, Π. «Φαίδων 96a-102a: Μια φιλοσοφική αυτοβιογραφία». Δευκαλίων, τ. 17 (1999), σ. 5-22.
Taylor A.E., Πλάτων. Ο άνθρωπος και το έργο του, μτφρ. Ι. Αρζόγλου, εκδ. ΜΙΕΤ, Αθήνα 1992.
Vegetti Μ., Ιστορία της Αρχαίας Φιλοσοφίας, μτφρ. Γ.Α. Δημητρακόπουλος, εκδ. Π. Τραυλός, Αθήνα 2000.


Παραπομπές -Σημειώσεις
[1] Vegetti Μ., Ιστορία της Αρχαίας Φιλοσοφίας, μτφρ. Γ.Α. Δημητρακόπουλος, εκδ. Π. Τραυλός, Αθήνα 2000, σ. 160.
[2] Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι οι διάλογοι που έγραψε ο Πλάτωνας αναπτύσσουν τους κεντρικούς άξονες της φιλοσοφίας τους, χωρίς αυστηρό σύστημα και συχνά με τη βοήθεια μιας νέας μυθολογίας, οι μεγαλοπρεπείς παραβολές της οποίας διασαφηνίζουν «ενορατικά» οτιδήποτε βρίσκεται πέρα από την εμπειρία των αισθήσεων. Φιλοσοφία, εξάλλου, για τον Πλάτωνα δεν σήμαινε «συμπαγές σύνολο διδακτέων «πορισμάτων» αλλά ζωή αφιερωμένη στην ενεργή προσωπική αναζήτηση της αλήθειας και της αρετής, με φωτεινούς οδηγούς μία ή δύο μεγαλεπήβολες και ένθερμες πεποιθήσεις»· βλ. Taylor A.E., Πλάτων. Ο άνθρωπος και το έργο του, μτφρ. Ι. Αρζόγλου, εκδ. ΜΙΕΤ, Αθήνα 1992, σ. 45.
[3] Βλ. Vegetti, ό.π., σ. 160-1 και Taylor, ό.π., σ. 243.
[4] Βλ. Taylor (ό.π., σ. 243): «δεν πρέπει να θεωρηθούν ως «ιδέες που έχουμε στο νου μας»· είναι πραγματικές οντότητες τις οποίες σκεφτόμαστε». Πρβλ. την θέση του Θανασά ότι «η φιλοσοφία των ιδεών δεν προσβλέπει σε ένα νέο, ιδιαίτερο αντικείμενο, σε «υπερβατικά» όντα και σε νέες «υψηλές» πραγματικότητες· μοναδικό της ζητούμενο είναι ό,τι και οι αισθήσεις απέβλεπαν να συλλάβουν: η πραγματικότητα του κόσμου τούτου και των φαινομένων του «φυσικών και ηθικών»· Θανασάς, Π. «Φαίδων 96a-102a: Μια φιλοσοφική αυτοβιογραφία». Δευκαλίων, τ. 17 (1999), σ. 5-22.
[5] Θανασάς, ό.π.
[6] Taylor, ό.π., σ. 226.
[7] Βλ. Vegetti, ό.π., σ. 159.
[8] Βλ. Δήμας Π, «Η φιλοσοφία του Πλάτωνα», στο: Σ. Βιρβιδάκης, κ.ά., Ελληνική Φιλοσοφία και Επιστήμη: από την αρχαιότητα έως τον 20ο αιώνα, εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα 2000, σσ. 144-5.
[9] Θανασάς, ό.π.
[10] Βλ. Δήμας, ό.π., σ. 145.
[11] Βλ. Vegetti, ό.π., σ. 164.
[12] Στο ίδιο, σ. 174.
[13] Taylor, ό.π., σ. 335.
[14] Στο ίδιο, σ. 342.
[15] Βλ. Vegetti, ό.π., σ. 177.
[16] Για την θεωρία των γενών βλ. Vegetti, ό.π., σσ. 180-184.
[17] Vegetti, ό.π., σ. 184.
[18] Στο ίδιο, σ. 190.
[19] Στο ίδιο, ό.π., σ. 192.

https://pythiablog.blogspot.gr/

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΜΕ ΑΠΟ ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΡΕΥΜΑΤΑ

Τι πρέπει να κάνουμε αν κινδυνεύσουμε από θαλάσσια ρεύματα





Με αφορμή την προσωπική μου εμπειρία και τις πολυπληθείς αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σχετικά με περιστατικά πνιγμών, έλαβα την απόφαση να συντάξω το παρόν άρθρο, με σκόπο να σας γνωστοποιηθούν οι κίνδυνοι, οι μύθοι καθώς και να γίνουν κάποιες ζωτικής σημασίας επισημάνσεις σχετικά με την συμπεριφορά των ελληνικών θαλασσσών.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν ξεκαθαρίζοντας κάποια βασικά πράγματα:
  • Μύθος Νο1: "Το ρεύμα αμα το αφήσεις να σε πάρει μπορεί να σε βγάλει στη μέση του Ωκεανού."
Η παραπάνω φράση έχει πανικοβάλλει τόσο πολύ κόσμο, με αποτέλεσμα ένας άνθρωπος ο οποίος βρίσκεται μέσα σε ένα θαλάσσιο ρεύμα, να κατασπαταλά τις δυνάμεις του κολυμπώντας κόντρα σε αυτό και τελικά να χάνει τη ζωη του. Τα ρεύματα στις ελληνικές παραλίες έχουν ένα μέσο όρο μήκους 10-50μ, πράγμα το οποίο θα έπρεπε να εμψυχώνει καποιον κολυμβητή που βρίσκεται μέσα σε αυτό και όχι να τον πανικοβάλλει.
  • Μύθος Νο2: "Για να βγείς απο ένα ρεύμα πρέπει να κολυμπήσεις με όλη σου τη δύναμη κόντρα σε αυτό" 
Η αντίληψη αυτή είναι η κύρια αιτία θανάτου και θα αναλυθεί παρακάτω.
  • Μύθος Νο3: "Εάν έχεις παρακολουθήσει ένα σεμινάριο ή έχεις διαβάσει ένα αρθρο, είσαι πλεον ικανός ναυαγοσώστης"
Λοιπόν αυτό το θέμα δεν είναι καθόλου απλό. Καταρχάς θα γίνω γραφικός και θα πω πως η θάλασσα δεν είναι αυτό που φαίνεται απέξω μιας και η πραγματική δυσκολία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτή που εκτιμάει ο παρατηρητής. Η καλή θέληση βεβαίως εκτιμάται, αλλά η καλή θέληση πάρα πολλές φορές έχει πολλαπλασιάσει τον αριθμό των θυμάτων. Χαρακτηριστικά θυμάμαι περιστατικό στο οποίο κλήθηκα να διασώσω μια νεαρή, η οποία προσπάθησε να διασώσει έναν ηλικιωμένο, ο οποίος προσπάθησε να διασώσει έναν ανήλικο. Ένας πρόχειρος υπολογισμός 60+75+40 κιλά=175kg. Εκατον Εβδομήντα Πέντε κιλά ρυμούλκησης. Θα προτιμούσα να λάμβανα μόνος μέρος σε Plane Pull. Πέραν τούτου, ένα θύμα υπο έντονο στρες, υπερπολλαπλασιάζει τη δύναμη του και γίνεται εξαιρετικά επιθετικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το οποίο ανακαλώ, πατέρας ο οποίος βύθιζε την ίδια του την κόρη ωστε να τη χρησιμοποιήσει ως μέσο πλευστότητας.

  • Μύθος Νο4: "Ό,τι καιρό και σημαία και να έχει, ο ναυαγοσώστης έχει την υποχρέωση να πραγματοποιήσει διάσωση"
Μέγα Λάθος. Δεν υπάρχει πουθενά γραμμένο πως η ασφάλεια του θύματος βρίσκεται ανώτερα σε ιεραρχία απο την ασφάλεια του ναυαγοσώστη. ΑΥΣΤΗΡΑ. Απο την στιγμή που υπάρχει Κόκκινη Σημαία, είσαι είτε στην θέληση του Ναυαγοσώστη, ή στου Θεού.
  • Μύθος Νο5:"Εάν φωνάξετε βοήθεια κάποιος θα σας ακούσει"
Σε συνθήκες δυνατού κυματισμού και αέρα εάν βρίσκεστε σε μεγάλη απόσταση απο την ακτή, με το να φωνάξετε για βοήθεια το μόνο που θα καταφέρετε είναι να αρχίσετε να λαχανιάζετε. Είναι αδύνατον πολλές φορές να ακουστεί ακόμα και η σφυρίχτρα του ναυαγοσώστη. Δοκιμάστε να φωνάξετε μια-δυο φορές και έπειτα επενδύστε σε σινιάλα με τα χέρια. Δε χρειάζεται πανικός. Ηρεμία και εαν ειναι δυνατόν να ξεκουραστείτε σε ύπτια θέση καντε το.
Μιας λοιπόν και μιλάμε για σημαίες. Όλα αυτα τα χρόνια έχω διαπιστώσει πως η άγνοια για την σημασία των σημαιών είναι τεράστια. Έχουμε λοιπον:

Πράσινη: Η θάλασσα είναι ασφαλής.
Κίτρινη: Απαιτείται προσοχή. Μην απομακρύνεστε απο την ακτή και ενημερωθείτε απο τον Ναυαγοσώστη για το ποια τμήματα της παραλίας προβλέπονται για κολύμβηση.
Κόκκινη: Απαγορεύεται αυστηρά η είσοδος στο νερό. Θάλασσα πολύ επικίνδυνη.
Σε ένα ναυαγοσωστικό πύργο θα δείτε επιπλέον δυο σημαίες:
Παράδειγμα:
Τι είναι ένα θαλάσσιο ρεύμα;
Είναι η κίνηση ενός τμήματος νερού προς μια συγκεκριμένη η ανορθόδοξη κατεύθυνση, ανεξάρτητα απο την υπόλοιπη θάλασσα.
Πως μπορώ να ξεχωρίσω ένα θαλάσσιο ρεύμα;
Το ότι τα ρεύματα είναι υπόγεια και δεν είναι ορατά με γυμνό μάτι, αποτελεί επίσης μύθο. Αυτό αφορά μεγαλύτερα βάθη απο τα συνηθισμένα.Είναι όμως πιο εύκολο να εντοπιστούν απο ψηλά και για ικανό χρονικό διάστημα.  Μερικά χαρακτηριστικά τα οποία καθιστούν τα ρεύματα ορατά είναι:
1) Υπάρχει μια διακοπή στην κυματογραμμή όπως φαίνεται στην παραπάνω εικόνα. Αυτό συμβαίνει λόγο της τοπογραφίας του βυθού που έχει ως αποτέλεσμα ο όγκος του υγρού μέσα στα όρια του ρεύματος να κινείται αντίθετα απο την φορά των κυμάτων.
2) Η επιφάνεια του νερού στο ρεύμα δεν είναι τόσο κυματώδης, αλλά θυμίζει την εικόνα ενός αναβράζοντος Depon.
3) Ακολουθούν παράδοξα μοτίβα κινήσεων. Ένα επικίνδυνο σημείο και επιβεβαιωμένο ρεύμα δεν είναι απαραίτητο ότι συνεχώς κινείται αντίθετα απο το κύμα. Οι κινήσεις του είναι περιοδικές και κυρίως τυχαίες. Για παράδειγμα, εαν κάποιος κολυμβητής σταθεί απέξω, εκτιμήσει την κατάσταση ως ασφαλή και μπει στο νερό, έχει διανύσει αρκετό χρόνο ωστε το ρεύμα να προλάβει να ενεργοποιηθεί και να βρεθεί προ εκπλήξεως. Χρειάζεται για κάθε ρεύμα διαφορετικός χρόνος παρατήρησης ωστε να κριθει ως ασφαλές.
Τι μπορούμε να κάνουμε εαν βρεθούμε εγκλωβισμένοι σε ένα ρεύμα;
Η πλειοψηφία των θανάτων απο πνιγμούς οφείλεται στην κόπωση. Πολλοί λουόμενοι λόγω άγνοιας προσπαθούν απελπισμένα να κολυμπήσουν κόντρα στο ρεύμα οπου και φυσικά εξαντλούν τις δυνάμεις τους, αναπνέουν ακανόνιστα, εμβαπτίζονται στο νερό και ξεκινά η θανατηφόρα αλληλουχία απο προβλήματα στις αεροφόρους οδούς (στόμα, μύτη) και φτάνουν μέχρι και τις χημικές διαταραχές στο σώμα.
Οι ενέργειες:
1) Κρατάμε την ψυχραιμία μας, κάνουμε σινιάλο στους παρευρισκόμενους με μια σχετική εξοικονόμηση στις δυνάμεις μας. Το μέλημα μας είναι να ειδοποιηθεί κάποιος και να μείνουμε στην επιφάνεια. 
2) Οι μόνες έξοδοι απο το ρεύμα είναι, είτε να μας φτάσει στο τέλος του (λεπτή πράσινη γραμμή) και να βγουμε απο 10-15μ πιο μακρυά, είτε να κολυμπήσουμε σε γωνία 45° (έντονη πράσινη γραμμή) , κάθετα δηλαδή σε αυτό όπως φαίνεται στην εικόνα. Η δεύτερη μέθοδος απαιτεί λίγο καλύτερη φυσική κατάσταση και πιο επιθετική κολύμβηση.
3) Πρόληψη υπέρ αντιμετώπισης. Τα συνήθη ωράρια ναυαγοσωστών είναι 10.30-17.30. Καλό λοιπόν θα είναι να ενημερωθούμε απο τον υπεύθυνο ναυαγοσώστη, για τα ασφαλή τμήματα της παραλίας και να ακολουθήσουμε πιστά τα όρια τα οποία θέτει. Όταν ενημερωθούμε πως υπάρχει ενεργό ρεύμα ΔΕΝ ΠΛΗΣΙΑΖΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΣΤΑ 10 ΜΕΤΡΑ. Η δύναμη του νερού είναι τεράστια ακόμα και όταν το ύψους του είναι στα γόνατα σας. Αφήστε την περιέργεια για τα Waterpark. Θεωρείται πλεόν αυτονόητο πως απαγορεύεται η κολύμβηση μετά απο γέυμα η χρήση οινοπνευματωδών. Απο την άλλη όμως θα πρέπει να είμαστε ενυδατωμένοι και όχι με άδειο στομάχι όλη μέρα ειδικά σε περιόδους καύσωνα. Επίσης οι ευάλωτες ηλικιακές ομάδες καλό θα ήταν να συνοδεύονται απο κάποιον συγγενή-παρατηρητή.
4) Σε περίπτωση που έχετε "πιει" αρκετό νερό, μεταφερθείτε στο τοπικό νοσοκομείο καθώς ο κίνδυνος του "δευτερεύοντος πνιγμού" εξακολουθεί να υφίσταται για αρκετές ώρες, ίσως και μέρες, χρόνος ο οποίος είναι συνάρτηση του όγκου νερού που έχει καταπωθεί, της ηλικίας (παιδιά, υπερήλικες) και της γενικής κατάστασης της υγείας.
5) Εαν υπάρξετε μάρτυρες κάποιου περιστατικού, ειδοποιήστε τον ναυαγοσώστη σε υπηρεσία, ενημερώστε τους ντόπιους σε απουσία αυτού καθώς και τη λιμενική αρχή. (Τηλ 108) Εάν το συμβάν χρήζει  Α' Βοήθειες και βρίσκεστε μόνοι, καλέστε 166 και αφου δώσετε τα απαραίτητα στοιχεία ζητήστε απο τον τηλεφωνητή να σας δώσει οδηγίες.
Καλό Καλοκαίρι!
Τζομπανάκης Ι. Αντώνιος. Δοκ. Πυροσβέστης Διασώστης Ορμητικών Νερών και Πλυμμηρικών Καταστάσεων Rescue 3 GR Επ/τίας Ναυαγοσώστης-Αυτοδύτης 
ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ ΡΟΔΟΥ
http://diasostesrodou.blogspot.gr/
https://twitter.com/apokalipsi9

Βελούδινη Γαλατόπιτα χωρίς φύλλο💯 Είναι εύκολη μέσα σε λίγα λεπτά και με υλικά που έχετε στο σπίτι

Βελούδινη Γαλατόπιτα χωρίς φύλλο💯 Είναι εύκολη μέσα σε λίγα λεπτά και με  υλικά που έχετε στο σπίτι George Zolis Μαγειρικές Απολαύσεις Βελο...