Η πρέζα με… πτυχίο
Γράφει η Λώρη Κέζα
Είναι αδιανόητο. Να γίνεται εμπόριο ναρκωτικών μέσα σε πανεπιστήμιο, να το γνωρίζουν οι αρχές, να διαμαρτύρονται οι καθηγητές ενώ ο δήμαρχος που δεν φέρει ευθύνη, να παραδέχεται ότι «δεν είναι εύκολο να φύγουν οι έμποροι από το χώρο. Δεν φοβούνται».
Δεν ξεκίνησε φέτος ούτε αφορά αποκλειστικά στο Αριστοτέλειο. Απλώς εκεί, στη Θεσσαλονίκη, καταγράφεται η πρώτη μαζική αντίσταση στην εγκληματικότητα που προστατεύεται από το πανεπιστημιακό άσυλο. Τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα σε όλη την επικράτεια στεγάζουν εδώ και δεκαετίες κάθε είδους παράνομη δραστηριότητα. Γίνονται ορμητήριο για ταραξίες που αφού κάψουν την πόλη με μολότοφ, τρέχουν να προστατευτούν από το πανεπιστημιακό άσυλο. Γίνονται αποθήκες για παράνομο εμπόριο, τσάντες, παπούτσια ιμιτασιόν που φυλάσσονται από το πανεπιστημιακό άσυλο. Γίνονται στέκι για τους εμπόρους ναρκωτικών που γελούν με τα καμώματα της νομοθεσίας.
Το έγκλημα έχει γίνει συνήθεια, έχει γίνει μια κανονικότητα της φοιτητικής ζωής. Ξεκίνησε με την ανοχή, «δεν πειράζει αν πωλούν λίγο χόρτο, δεν θέλουμε αστυνομία στο πανεπιστήμιο, οι δυνάμεις καταστολής δεν έχουν θέση στις σχολές». Η ανάλυση των διδασκόντων ήταν συχνά σε αυτήν την κατεύθυνση, να μην θέλουν παρουσία αστυνομίας, να αποδέχονται όμως την παρουσία εγκληματιών. Η αστυνομία παρεμποδίζει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών αλλά ο τραμπούκος με τις μολότοφ που δέρνει, που σπάει, που κλέβει δεν παρεμποδίζει καμία ελευθερία. Στο ελληνικό πανεπιστήμιο καταγράφεται η απώλεια της λογικής. Στο ελληνικό πανεπιστήμιο εκτυλίσσεται μια δυστοκλια πρωτοφανής σε διεθνές επίπεδο.
Υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα από τα ίδια τα εγκλήματα που διαπράττονται εντός των σχολών. Είναι η ευρύτατη αποδοχή αυτών των φαινομένων. Στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης γίνεται προσπάθεια επανακατάκτησης του χώρου από φοιτητές και καθηγητές. Γράφουν κείμενα, μαζεύουν υπογραφές, μιλούν ανοιχτά για το εμπόριο ναρκωτικών μέσα στο πανεπιστήμιο. Εκτός από τους ίδιους τους εγκληματίες έχουν να αντιμετωπίσουν το δημοφιλές «και τι σε πειράζει εσένα;».
Ακόμα χειρότερα, οι φοιτητές και καθηγητές έχουν να αντιμετωπίσουν τους υποστηρικτές των παρανόμων. «Το εμπόριο γίνεται από μετανάστες, θα χάσουν το μεροκάματο», «Να συλλάβετε τον εφοπλιστή που έχει κόκα στο βαπόρι του, αφήστε ελεύθερα τα βαποράκια». Έχουν να αντιμετωπίσουν και φτηνή ιδεολογία του τύπου «βία είναι να σου κόβει τη σύνταξη η κυβέρνηση και όχι να σου καίνε το αυτοκίνητο οι αντιεξουσιαστές».
Σε αυτό το πλαίσιο οι προτεινόμενες λύσεις πάντα πέφτουν σε τοίχο. «Να γίνεται έλεγχος και να εισέρχονται μόνο όσοι έχουν ταυτότητα», «Ναι, αλλά παραβιάζονται τα προσωπικά δεδομένα». «Να ενισχυθεί η φύλαξη από ιδιωτική εταιρεία», «Ναι, αλλά δεν είναι μόνιμοι φύλακες και είμαστε κατά της ανάθεσης υπηρεσιών με εργολαβίες». «Να υπάρχει αστυνομία όλο το εικοσιτετράωρο», «Ναι, αλλά το πανεπιστήμιο δεν είναι χώρος καταστολής». «Να μαζευτούμε όλοι μαζί και να δείξουμε τη δύναμή μας», «Ναι, αλλά είστε μικροαστοί και νοικοκυραίοι, δεν μπορείτε να συγκριθείτε με τους επαναστάτες των μολότοφ ούτε έχετε δικαίωμα να περιορίσετε την ελευθερία των διακινητών μαριχουάνας που στο κάτω κάτω πρέπει να νομιμοποιηθεί».
Μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες θα λέγαμε ότι δεν υπάρχει σωτηρία. Το ότι σήκωσαν κεφάλι στο Αριστοτέλειο ίσως να είναι η αρχή μιας νέας περιόδου, ίσως να είναι το σημείο τομής, ίσως αυτό το κύμα διαμαρτυριών να ανατρέψει την θλιβερή πραγματικότητα. Ίσως.
Φωτό: Thessnews.gr
http://ameiniasopallineus.blogspot.com/
